Σπείρε παντού τον καλό σπόρο, το λόγο του Θεού. Δώσε το στους εμπόρους και άσε εκείνους να το εμπορευθούν. Οσιος Σεραφείμ του Σάρωφ – Αγία Χρυσή η Νεομάρτυς.

Fourth Sunday of Luke:
The Parable of the Sower (Luke 8:5-15)

‘Οσιος Σεραφείμ του Σάρωφ.

Στον ιδρυτή ενός μοναστηριού (στον μακάριο ιερομόναχο Τίμωνα, πιστό του μαθητή πού ασκήτευε στην έρημο Ναντιέβσκυ )ο άγιος έδωσε κάποτε τις ακόλουθες συμβουλές:
«Σπείρε παντού τον καλό σπόρο, το λόγο του Θεού. Σπείρε στην καλή γη, σπείρε στην άμμο, σπείρε ανάμεσα στις πέτρες, σπείρε στο δρόμο, σπείρε ανάμεσα στα ζιζάνια. Ίσως μερικοί από τους σπόρους αυτούς, αμέσως ή αργότερα, να αναπτυχθούν και να καρποφορήσουν. Μη θάψεις το τάλαντο που σου έδωσε ο Θεός, για να μη σε τιμωρήσει. Δώσε το στους εμπόρους και άσε εκείνους να το εμπορευθούν».

Γέροντα Μιχαὴλ του Νέου Βαλαὰμ

»Η αποστολή σου, αγαπητέ Σέργιε, είναι η ίδια με αυτήν που είπε ο Άγιος Σεραφείμ στον π. Τίμωνα, τον Ηγούμενο του Ναντέεβσκ: “Σπέρνε την καλή σπορά όποιο κι αν είναι το έδαφος: στον δρόμο, στα αγκάθια, στα πετρώδη μέρη και στην αγαθή γη. Κάποιοι σπόροι θα βλαστήσουν και θα αποφέρουν καρπό, ακόμη και εκατονταπλάσιο”. Ο κάθε ένας πρέπει να προσπαθή να αποκτήση την ησυχία του πνεύματος, διότι κανένα καλό δεν μπορεί να προέλθη από μία ταραγμένη ψυχή. Όταν τελικά κατασταλάξης και γίνης σοφός, θα έχης επιτελέση πολλά. Σου μίλησα για την εσωτερική ησυχία –αυτή είναι η αληθινή αναχώρησις και ο αληθινός ασκητισμός. Η Προσευχή του Ιησού, η οποία δεν παύει να αινή τον Θεόν εντός της καρδιάς, όπου υπάρχει η Βασιλεία του Θεού, κατανοημένη σωστά, θα σε βοηθήση σε όλα».

***

Παραβολή του σπορέως (Λουκ η΄5-15)
Αντώνιος Μπλουμ Μητροπολίτης Σουρόζ
29 Οκτωβρίου 1989

Πόσο οικεία, και πόσο απλή μας φαίνεται η σημερινή Παραβολή του σπόρου και του σπορέως• και όμως πόσο σχετική είναι με μας, πόσο περισσότερο θα πρέπει να την σκεφτούμε. Λησμονούμε την εικόνα του σπορέα και του σπόρου, όπως φαίνεται μέσα από την παραβολή, δεν βλέπουμε την εικόνα του Χριστού να περπατάει στους δρόμους και τα μονοπάτια της Γαλιλαίας και της Ιουδαίας• και παντού όπου πήγε, οι άνθρωποι έρχονταν στην άκρη του δρόμου, επειδή είχαν ακούσει, όπως είχε ακούσει ο Τυφλός, για τον οποίο μιλάει ο Απόστολος Μάρκος, ότι ήταν Δάσκαλος, ότι τα λόγια του ήταν αληθινά, ότι έφεραν την δύναμη της ζωής.
Και οι άνθρωποι ήρθαν και γέμισαν τους δρόμους και άκουσαν. Κάποιοι ήταν έτοιμοι για το μήνυμα της σωτηρίας• κάποιοι αγωνιούσαν, και έκαναν στον εαυτό τους ερωτήσεις που μέχρι τότε κανείς δεν μπορούσε να απαντήσει. Αλλά ήλθαν άλλοι άνθρωποι, όπως τόσοι πολλοί έρχονται τώρα σ’ έναν ιερέα, σ’ έναν ευαγγελιστή, σ’ έναν ηγέτη οποιασδήποτε παράταξης, ήλθαν να δούν ένα άνθρωπο που κάποιος τους μίλησε γι’ αυτόν, ν’ ακούσουν τι είχε να πεί. Δεν απαντούσε σε καμία από τις ερωτήσεις τους, δεν ικανοποιούσε καμία από τις ανάγκες τους, εκτός ίσως από την επιθυμία να δούν κάποιον που ήταν ξεχωριστός, κάποιον μοναδικό για την εποχή του. Άκουσαν τον λόγο Του, αλλά δεν τον κράτησαν μέσα τους, τον βρήκαν όμορφο, αληθινό – αλλά δεν πήγαν πιο πέρα. Άκουσαν λόγια, δεν άκουσαν την κραυγή της ψυχής τους που πεινούσε για λόγο αληθείας.
Έτσι όταν Εκείνος είχε διαβεί, όλοι επέστρεψαν στις συνηθισμένες τους ασχολίες, στην κανονική τους ζωή. Θα μπορούσαν να έχουν πάει στο σπίτι και να έχουν επαναλάβει αυτά τα λόγια, λέγοντας: «Δεν ήταν θαυμάσια; Δεν μίλησε ωραία;» – και έπειτα επέστρεψαν στην συνηθισμένη, καθημερινή ζωή τους…
Άλλοι που στάθηκαν στην άκρη του δρόμου, δέχτηκαν το μήνυμα με συγκίνηση, κάτι αναδεύτηκε στην καρδιά, στο μυαλό τους, τους έδωσε απάντηση σε κάτι. Και το δέχτηκαν, το αγκάλιασαν, και επέστρεψαν στην οικία τους• αλλά την στιγμή που δεν ήταν πιά στον δρόμο, τους κυρίευσαν οι ανησυχίες του σπιτιού τους: υπήρχαν τόσα πράγματα στην ζωή τους να κάνουν, να σκεφτούν, δεν υπήρχε καιρός να συλλογιστούν ξανά και ξανά τα λόγια που είχαν ακούσει, δεν υπήρχε καιρός να καθίσουν με ηρεμία και να φανταστούν το πρόσωπο που είχαν δεί, να ξαναθυμηθούν την φωνή που είχαν ακούσει.
Υπάρχει άλλη μία παραβολή που μιλά για εκείνους που είχαν κληθεί στο Γαμήλιο Βασιλικό Δείπνο: άκουσαν το κάλεσμα, ήξεραν ότι είχαν κληθεί προσωπικά – αλλά μπόρεσαν να πάνε; Ο ένας είχε αγοράσει έναν αγρό, ήταν ριζωμένος σ’ αυτόν, δεμένος με αυτόν, φυλακισμένος• άλλοι είχαν αγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια – έπρεπε να τα δοκιμάσουν, έπρεπε κάτι να κάνουν στη ζωή, ένα επάγγελμα, μία εργασία- η απλά κάτι που επειδή αφορά την προσωπική μας ζωή, έχει πολύ μεγάλη σημασία, όπως η τελευταία περίπτωση εκείνου που είχε παντρευτεί- πως μπορούσε να ξοδέψει χρόνο για κάποιον άλλον;
Αυτοί είναι οι άνθρωποι που δέχονται τον λόγο του Θεού, που τον δέχονται αληθινά στην καρδιά τους, αλλά υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που έχουν σημασία – θα το κάνουμε αύριο, ή, αν μπορούσαμε μοναχά να αλλάζαμε το μήνυμα του Κυρίου με ένα πιο εφικτό, πιο απλό, να μην είναι τόσο απόλυτο όσο αυτό.
Και έπειτα, εκείνοι που δέχονται τον λόγο του Θεού, όπως η πλούσια γη που θα μπορούσε να λάβει το μήνυμα της σωτηρίας, δέχονται τον σπόρο και καρποφορούν. Εκείνοι οι άνθρωποι δεν ήταν απλά καλύτεροι άνθρωποι, πιθανόν δεν ήταν καλύτεροι• ήταν άνθρωποι που είχαν ένα ερώτημα στο νού και την καρδιά, άνθρωποι που είχαν καημό, που η καθημερινή ζωή τους ήταν πολύ περιορισμένη, μικρή, άνθρωποι που είχαν συναίσθηση ότι η ψυχή τους είναι απέραντη, και δεν μπορούσε να γεμίσει από τα ασήμαντα της καθημερινότητας- ούτε καν από τα ευγενικά και καλά πράγματα της ζωής: αποδέχτηκαν το μήνυμα βαθιά μέσα στην καρδιά τους, και αυτό επειδή έδωσε απάντηση στις ανάγκες τους, η ζωή τους καρποφόρησε.
Τώρα ας το εφαρμόσουμε στην δική μας ζωή• πόσοι από εμάς ακούν τα λόγια του Ευαγγελίου, τα λόγια του κηρύγματος, μελετούν βιβλία ενδιαφέροντα με βάθος και τα διατηρούν στη μνήμη τους, τα χαίρονται- αλλά μέχρι εκεί• μπορούν να τα επαναλάβουν, να τα μεταδώσουν στους άλλους,- αλλά αυτό είναι όλο.
Και υπάρχουν τόσοι πολλοί από εμάς που έλαβαν το μήνυμα με ενθουσιασμό, με πάθος, γνωρίζοντας ότι είναι πράγματι η απάντηση στην λαχτάρα, την πείνα, το μεγαλείο που υπάρχει μέσα μας• αλλ’ όμως η ζωή είναι τόσο σύνθετη, έχουμε τόσα πράγματα να κάνουμε! Και σ’ όλη τούτη την πολυπλοκότητα και το καθημερινό «γίγνεσθαι», τα λόγια που ακούσαμε, παραμερίζονται- για μια άλλη μέρα, για μια άλλη φορά, όταν θα είμαι αρκετά μεγάλος για να έχω οποιεσδήποτε ανησυχίες: τότε θα μπορώ να στραφώ πίσω και να θυμηθώ εκείνη την λαμπρή στιγμή που η ζωή ξεδίπλωσε όλο το μεγαλείο της..- την κρατώ στην μνήμη μου!
Τι συμβαίνει με μας, δεχόμαστε το μήνυμα και αυτό καρποφορεί μέσα μας;
Πως μπορεί το μήνυμα να μας αγγίξει; Θυμάμαι έναν Ρώσο ιερέα να μου λέει• «μελετώ καθημερινά το Ευαγγέλιο και πολύ σπάνια η ζωή μου ανταποκρίνεται σ’ αυτό. Αλλά το μελετάω καθημερινά γιατί δεν γνωρίζω ποτέ κατά πόσο σήμερα, αύριο ή κάποια άλλη ημέρα θα είμαι η άγονη πλευρά του δρόμου ή τα αγριόχορτα, κατά πόσο τούτος ο λόγος θα πέσει σε ένα μικρό κομμάτι γης μέσα μου, ικανό να τον δεχτεί και να φέρει καρπούς».
Δεν είναι τόσο απλό, τόσο ενθαρρυντικό; Όλοι μας βρισκόμαστε και στις τρεις περιπτώσεις που περιγράφονται στην παραβολή του Ευαγγελίου• αλλά εάν δώσουμε μια ευκαιρία στον Κύριο που μιλάει, στον Κύριο που διαβαίνει από την ζωή μας, που κρούει την πόρτα της καρδιάς μας – από καιρό σε καιρό θα δεχτούμε το μήνυμα με χαρά• με τον καιρό, θα φθάσει στο βάθος της καρδιά μας, στον πυρήνα της ζωής μας και θα είναι η απάντηση που θα την αλλάξει.
Επομένως, ας ακούμε μέρα με τη μέρα τα λόγια του Ευαγγελίου• ας ακούμε τη φωνή της συνείδησής μας, ας ακούμε τι μας λέει ο βαθύτερος εαυτός μας για την ζωή, την αλήθεια, την πραγματικότητα• και από καιρό σε καιρό, θα έχουμε το γόνιμο έδαφος που να μπορεί να φέρει καρπούς.
Αυτή η παραβολή, η τόσο απλή, η τόσο ξεκάθαρη, αν μοναχά την εφαρμόσουμε, μπορεί να είναι το ξεκίνημα μιάς νέας ζωής. Αμήν.
http://www.agiazoni.gr/article.php?id=71302931544587870664

***

Αγία Χρυσή η Νεομάρτυς

Εορτάζει στις 13 Οκτωβρίου

Eν ταις βασάνοις χρυσός οίον καμίνω,
Xρυσή εδείχθης ηγλαϊσμένη όλη.

«Ως χρυσόν εν χωνευτηρίω εδοκίμασεν αυτούς, και ως ολοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αυτούς.» (Σοφ. Σολ. 3,6).

Η Αγία Χρυσή γεννήθηκε στο χωριό Σλάτενα (σημερινή Χρυσή) της επαρχίας Αλμωπίας Νομού Πέλλης. Ο πατέρας της ήταν φτωχός και είχε τέσσερις θυγατέρες. Η Χρυσή ήταν ωραία στο σώμα και στην ψυχή.
Κάποτε, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλες γυναίκες στους αγρούς και μάζευε καυσόξυλα, την απήγαγε κάποιος Τούρκος και τη μετέφερε στο σπίτι του. Ο Τούρκος προσπάθησε με κολακείες να την εξισλαμίσει και να την κάνει γυναίκα του. Η αγία, όνομα και πράγμα Χρυσή μόνο προσευχόταν νοερά και παρακαλούσε τον Χριστό να την ενισχύσει. Με πολύ θάρρος και γενναιότητα όμως αντιστάθηκε και δυναμικά απάντησε: «Εγώ τον Χριστό μόνο γνωρίζω για νυμφίο μου, που δεν θα αρνηθώ ακόμα κι αν μου κάνετε μύρια βάσανα, και αν ακόμα με κομματιάσεις». Όταν τ’ άκουσαν αυτά σκέφτηκαν ότι σαν γυναίκα που ήταν θα μπορούσαν καλύτερα να την πείσουν οι γυναίκες τους. Την παρέλαβαν λοιπόν οι Τουρκάλες και για ένα εξάμηνο προσπαθούσαν με χίλιους τρόπους , ακόμη και με μαντείες, να την πείσουν ν’ αρνηθεί τον Χριστό και ν’ αποδεχθεί το Ισλάμ. Μάταια όμως . Δεν κατάφεραν τίποτα.
Οι γονείς και οι συγγενείς της Χρυσής, με εξαναγκασμό των Τούρκων, την παρακαλούσαν να δεχτεί τον μωαμεθανισμό για να σωθεί. Αλλά η μεγαλόψυχη Χρυσή τους απάντησε ότι: «Εσείς που με παρακινείτε ν’ αρνηθώ τον Χριστό μου, τον αληθινό Θεό, δεν είστε πλέον γονείς μου και αδελφές μου. Ούτε θέλω να σας ξέρω από δω και πέρα. Πατέρα έχω τον Κύριό μου Ιησού Χριστό, μητέρα την Κυρία Θεοτόκο, αδελφούς δε και αδελφές έχω τους Αγίους και τις Αγίες Και τους έδιωξε».
Μπροστά λοιπόν στη σταθερότητα της Χρυσής, οι Τούρκοι απάντησαν με φρικτά βασανιστήρια. Για τρεις ολόκληρους μήνες κάθε μέρα τη ράβδιζαν. Έπειτα της έβγαλαν λωρίδες από το δέρμα της και τις άφηναν κρεμασμένες μπροστά της, για να λιποψυχήσει, το δε αίμα της έτρεχε ποτάμι και κοκκίνιζε τη γη.
Η μάρτυς όμως του Χριστού, μολονότι υπέφερε τόσο φοβερά βάσανα, υπέμενε με πολλή γενναιότητα και καρτερία, στηριγμένη στη δύναμη του σταυρού και στην αγάπη του Χριστού.
Όταν άκουσε ότι εκεί κοντά βρισκόταν ο πνευματικός της ο παπά Τιμόθεος, προηγούμενος της Ι. Μ. Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους, ο οποίος και διηγήθηκε το μαρτύριο στον Άγιο Νικόδημο, του έστειλε μήνυμα με κάποιο Χριστιανό, να προσεύχεται στον Θεό να τελειώσει θεάρεστα τον δρόμο του μαρτυρίου.
Απορώντας οι σκληρόκαρδοι βασανιστές της, οι αγριότεροι και από θηρία, πως η αγία με τόσα βάσανα έμενε ακόμα ζωντανή, εξαγριώθηκαν. Μη υποφέροντας να νικηθούν αυτοί όλοι από μια τρυφερή κοπέλα, πέρασαν από τα αυτιά της ένα πυρωμένο σίδερο και την κρέμασαν σε μια αγριαπιδιά και με τα μαχαίρια τους έκοβαν ένα-ένα τα μέλη του ιερού σώματος της. 
Έτσι η Αγία Νεομάρτυς Χρυσή, αφού δοκιμάστηκε σαν τον χρυσό στο καμίνι,με τόσα βάσανα, παρέδωσε την αγία της ψυχή στα χέρια του αθάνατου νυμφίου της και πήρε διπλό στεφάνι, της παρθενίας και της αθλήσεως. Μαρτύρησε στις 13 Οκτωβρίου 1795
Τα άγια λείψανά της τα πήραν κρυφά κάποιοι Χριστιανοί και τα ενταφίασαν με πολλή τιμή και ευλάβεια.

Απολυτίκιον Ηχος γ’. Θείας Πίστεως.

Σκεύος χρύσεον, της παρθενίας, και ακήρατος, νύμφη Κυρίου, εχρημάτισας Χρυσή καλλιπάρθενε την γαρ αγνείαν αμέμπτως φυλάττουσα, υπέρ Χριστού θεοφρόνως ενήθλησας Μάρτυς ένδοξε, ικέτευε τον Νυμφίον σου, δωρήσασθε ημίν το μέγα έλεος.

Μιμούμενος τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο… Γέροντος Σωφρονίου του Essex
iconandlight.wordpress.com