Οσία Μαρίνα της Ραϊθού, σαν τον ερωδιό ευφραίνονταν στην ησυχία της ερήμου όπου ανάπνεε ακατάπαυστα τον Θεό, τον αέρα του Παραδείσου.

Οσία Μαρίνα της Ραϊθού

Εορτάζει στις 21 Οκτωβρίου
Τετάρτη της Διακαινησίμου: «Σύναξη πάντων των Σιναϊτών Αγίων»
Η οσία Μαρίνα έζησε και ασκήτεψε στη έρημο της Ραϊθού, όπου εκοιμήθη οσιακά. Τα ιερά λείψανα της βρίσκονται στο μετόχι του Σινά, στην Μονή της Θεοτόκου όπου μένουν Σιναΐτες πατέρες.
«Αύτη η Μαρίνα η πάνσεμνος παρθένος, σήμερον προς την άνω εισάγεται ζωήν· των δαιμόνων τας ορμάς καταβαλούσα, και πόνους διά τον Χριστόν υπομείνασα, τον σκολιόν δράκοντα τελείως απώλεσε, την λαμπάδα άσβεστον τηρήσασα· ένθα νυν μετ’ Αγίων Αγγέλων ευφραίνεται, η δε λάρνακα έχει την τιμίαν αυτής σορόν των λειψάνων· ην εν τω μετοχίω ένθα νυν κατοικούσιν οι Πατέρες οι Σιναϊται, εις την Μονήν της Υπεραγίας Θεοτόκου, σιμά της θαλάσσης· ένθα και φιλόχρηστοι κοσμικοί κατοικούσιν». (μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης )

***

Οι σιναΐτες ασκητές ζούσαν τον Θεό, “τω πυρί της θείας αγάπης αεί πυρπολούμενοι και μελέτην θανάτου τον βίον τιθέμενοι”.
Το όρος Σινά δεν ήταν χώρος θεοφανείας μόνον για τον Μωϋσή, αλλά και για πολλούς ασκητάς που μόνασαν εκεί και ήταν διάδοχοι κατά πνεύμα του μεγάλου εκείνου θεόπτου Προφήτου.
Ο Ιωσήφ ο Ραϊθηνός, κατά την διάρκεια της προσευχής του, φλεγόταν από την Χάρη του Θεού. Όταν κάποιος πλησίασε στο καλύβι του τον βρήκε σε έκσταση. “Θεωρεί αυτόν όλον από κεφαλής μέχρι ποδών ιστάμενον ως φλόγα πυρός”. Σε αυτήν την κατάσταση παρέμεινε πέντε ολόκληρες ώρες. Όταν κατάλαβε ο γέροντας ότι η μεταρσίωση του έγινε αντιληπτή χάθηκε από τα μάτια των ανθρώπων , γιατί φοβήθηκε την ανθρώπινη δόξα.
Αργότερα που γύρισε ο μαθητής του αββάς Γελάσιος δεν τον βρήκε. Ύστερα από έξι χρόνια χτύπησε την πόρτα και ο αββάς Γελάσιος τον δέχτηκε χαρούμενος. Και του λέγει, Πως έφυγες και με άφησες ορφανό. Πολυ πόνεσα για σένα. Κι ο γέροντας του απαντά, Την αιτία την ξέρει ο Θεός, ωστόσο μέχρι σήμερα δεν απομακρύνθηκα από τούτο τον τόπο και κάθε Κυριακή κοινωνούσα με όλους σας τα άχραντα Μυστήρια. Ο αδελφός απόρησε πως έμπαινε κι έβγαινε και κανένας δεν τον έβλεπε. Στο τέλος του λέγει, Σήμερα αναχωρώ και ήλθα για να με θάψεις. Αφού συζήτησαν πολλά για την ψυχή και για τα μέλλοντα αγαθά κοιμήθηκε ειρηνικά. Το πρόσωπό του δε μες στο φως έλαμπε ολοφώτεινο.
Όταν κάποτε ασκήτευε ο αββάς Σιλουανός στο όρος Σινά, ο μαθητής του Ζαχαρίας καθώς έφευγε για κάποιο διακόνημα λέγει στο γέροντα•
” Άφησε να τρέξει νερό και πότισε τον κήπο”.
Κι εκείνος βγήκε να ποτίσει έχοντας σκεπασμένο το πρόσωπο του με κουκούλα και έβλεπε μόνο εκεί που πατούσε. Εκείνη την ώρα τον συνάντησε ένας αδελφός και, όταν τον είδε από μακριά, κατάλαβε τι έκανε. Μπήκε κατόπιν μέσα στο κελί ο αδελφός και τον ρώτησε•
– Πες μου αββά γιατί σκέπασες τελείως το πρόσωπο σου με κουκούλα και πότιζες έτσι τον κήπο;
Του λέγει ο γέροντας:
– Το έκανα αυτό παιδί μου, για να μη βλέπουν τα μάτια μου τα δέντρα και απασχοληθεί με αυτά ο νούς μου εξ αιτίας αυτής της εργασίας.
Ένας αναχωρητής διηγόταν ότι ζούσε σε μια σπηλιά κοντά σε μια μικρή πηγή και έναν φοίνικα. Κάθε μήνα ένα κλαδί του φοίνικα παρήγαγε καρπό και έτρωγε ολόκληρο τον μήνα. Τον επόμενο μήνα παρήγαγε το άλλο κλαδί. Με τέτοια σωματική άσκηση ήταν ολοκληρωτικά αφιερωμένος στον Θεό.
Κάποιος που ονομαζόταν Γεώργιος Δραάμ, καλός Χριστιανός και δούλος ενός Σαρακηνού, μας διηγήθηκε τα εξής,
‘’Κάποτε που έβοσκα καμήλες στην έρημο του Βηλήμ, συνάντησα έναν πολύ μεγάλης ηλικίας γέροντα να κάθεται και να κρατά ένα μικρό καλάθι. Όταν του είπα: ”Πάτερ, ευλόγησε με’’, ενώ δεν μίλησε καθόλου, με το δεξί του χέρι με σταύρωσε πολλές φορές. Καθώς περπάτησα πέντε-έξι βήματα είπα στον εαυτό μου: ‘’Πίστεψε με, δεν θα φύγω αν προηγουμένως δεν αγγίξω τα πόδια του γέροντα, για να ευχηθεί για μένα, ώστε ο Θεός να μ’ ελευθερώσει απ’ την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι’’. Αφού επέστρεψα και έψαξα παντού και τον αναζήτησα δεν τον ξαναείδα, παρόλο που ο τόπος ήταν ανοιχτός και χωρίς δένδρα’’.
Είπεν ο αββάς Νείλος:” Μη θέλεις να έρχονται τα πράγματα όπως σε συμφέρει, αλλά όπως είναι αρεστό στο Θεό. Έτσι θα είσαι την ώρα της προσευχής γεμάτος γαλήνη και χαρούμενος”
Είπεν ο αββάς Ησύχιος ο πρεσβύτερος : Ας κοπιάσομε σαν τον Δαβίδ, κράζοντας το “Κύριε Ιησού Χριστέ”. Ας βραχνιάσει ο λάρυγγάς μας και ας μην κουράζονται τα μάτια του νου μας από το να ελπίζομε στον Κύριο το Θεό μας.
 Όπως εκείνος που ατενίζει προς τον ήλιο, είναι αδύνατο να μην φωτίζεται πλουσιοπάροχα το πρόσωπό του, έτσι κι εκείνος που σκύβει μέσα στον αέρα της καρδιάς, δεν είναι δυνατόν να μην φωτίζεται.
Όπως η βροχή όσο περισσότερο πέφτει πάνω στη γη, τόσο την μαλακώνει, έτσι και τη γη της καρδιάς μας χαροποιεί και ευφραίνει το άγιο όνομα του Χριστού, όσο περισσότερο το φωνάζουμε και όσο συχνότερα το επικαλούμαστε.
Δεν είναι δυνατό να καθαρίσομε την καρδιά μας από τις εμπαθείς σκέψεις και να διώξομε τους νοητούς εχθρούς απ’ αυτή χωρίς συχνή επίκληση του Ιησού Χριστού.
 Προσοχή είναι μια αδιάλειπτη ησυχία της καρδιάς από κάθε πονηρό λογισμό. Μόνον τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού και Θεό ακατάπαυστα αναπνέει και επικαλείται την βοήθειά Του.
Η νήψη είναι δρόμος κάθε αρετής και εντολής Θεού. Αυτή λέγεται επίσης και ησυχία της καρδιάς. εκείνος που δεν ζει με τη νήψη, δεν βλέπει τις πλούσιες ακτινοβολίες της χάρης που έρχεται από τον ουρανό.
Ένας τρόπος νήψεως είναι να κρατάς την καρδιά σου πάντοτε σε βαθιά σιωπή και ησυχία από κάθε λογισμό και να προσεύχεσαι.
Άλλος τρόπος είναι να παρακαλείς συνεχώς τον Κύριο Ιησού Χριστό με ταπείνωση να έρθει σε βοήθεια.
Άλλος τρόπος είναι να θυμάται κανείς ακατάπαυστα το θάνατο.
Ας μάθομε από τον Χριστό την ταπεινοφροσύνη και από τον Δαβίδ την ταπείνωση και από τον Πέτρο το να δακρύζομε για όσα συμβαίνουν αλλά ας μην απελπιζόμαστε, όπως ο Σαμψών, ο Ιούδας και ο Σολομών, που ήταν πάρα πολύ σοφός.

***

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Για να μη χάσετε την ευλογία που σας έδωσε ο Θεός αγωνισθείτε ν’ αφομοιώνετε κάθε σκέψη που σας εμπνέει και να διώχνετε κάθε λογισμό που σας φονεύει.
Η ακαδημαϊκή θεολογία δεν αρκεί για τη σωτηρία. Διαβάζετε κυρίως τους ασκητικούς πατέρες. Εκεί θα μάθετε την αληθινή θεολογία, τη στάση του νου και της καρδιάς απέναντι στον Θεό.

Αββάς Ισαάκ ο Σύρος

Ναός της Θείας Χάριτος είναι όποιος ενθυμείται πάντοτε το Θεό!…
Όταν νιώσεις μέσα σου τη χαρά του Αγίου Πνεύματος, οι στενοχώριες και οι θλίψεις αυτής της ζωής γίνονται γλυκύτερες από το μέλι!…
Καθώς ο ερωδιός ευφραίνεται όταν κατοικεί σ’ έρημο τόπο, έτσι και η ψυχή του μοναχού δέχεται ουράνιες χαρές μέχρι της εξόδου της, όταν κατοικήσει σε ησυχαστικό τόπο!..
Οι άγιοι δυνάμωναν με θείες οπτασίες και υπέμειναν κάθε πειρασμό για την αγάπη του Θεού.
«Η αμοιβή δεν δίνεται στον άνθρωπο για την αρετή του, αλλά για την ταπείνωσή του. Χωρίς την ταπείνωση όλα είναι μάταια!…».Απολυτίκιον Αγίας Μαρίνας της Ραϊθού. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.
Εν Σιναίω αθλούσα προς τα ουράνια, ανεπτερώθης Οσία και εν Παρθένων χορώ, συνηρίθμησαι καλώς Μαρίνα ένδοξε, ότι τον δόλιον εχθρόν, κατενίκησας σφοδρώς, Σταυρού θεία δυνάμει, και τον Χριστόν ικετεύεις, υπέρ απάντων των τιμώντων σε.

Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.

Λύχνος, εν τοις εσχάτοις φανείς, πάντας πλουτίζων τω φωτί θείας χάριτος, φωτίζων τους εν τω σκότει, της αγνωσίας λαμπρώς, και τετυφλωμένοις δίδων όρασιν, Μαρίνα ακήρατε, ανεδείχθης αθλήσει σου, την παρθενίαν, εν ερήμω φυλάττουσα, και Κυρίω σου, νουνεχώς αλαλάζουσα· Κύριε των Δυνάμεων, και ρύστα θερμότατε, καμέ εχθρού του πανώλους, εκ των παγίδων διάσωσον, Μητρός Σου πρεσβείαις, και δεήσεσι πλουσίαις, ως Παντοδύναμος.
Στ.: Καί έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου και κατηύθηνε τα διαβήματά μου.

Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.

Χαίρε, μοναζουσών γυναικών, παρθενευόντων τε το μέγα υπόδειγμα, η ράβδος της εγκρατείας, και μοναρχίας αμνάς, της τρισυποστάτου πολυένδοξος, του Πνεύματος όργανον, των Αγγέλων συνόμιλος, άνθος ερήμου, το τερπνόν και κειμήλιον, οσιώτατον, του Χριστού νύμφη πάνσεμνε, όθεν τελούμεν σήμερον, Μαρίνα την μνήμην σου, και σοι κραυγάζομεν πόθω, εν ικέσια οι δούλοί σου· Χριστόν εκδυσώπει, ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι το μέγα έλεος.

Μεγαλυνάριον .

Καύχημα ερήμου της Ραιθού, θεία επομβρία πεπλησμένον του νοητού, μύρου εν εσχάτοις, επέφανες Μαρίνα, και χάριτος δοχείον το επουράνιον.
Χαίρε της Τριάδος θεραπαινίς, και της σωτηρίας χαίρε σκεύος της εκλογής, πάνσεπτε Μαρίνα, και πάντων Μοναζόντων, οξεία προστασία και η βοήθεια.
iconandlight.wordpress.com