Εγώ ειμί η ανάστασης και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται… Ω, γλυκιά και ζωοποιός φωνή του μοναδικού Εραστή της ανθρωπότητος! φωνή που μπορεί να μας ξυπνήσει κι από τον αμαρτωλό ύπνο μας. Γλυκύτατε Κύριε, αφύπνισέ μας όπως τον φίλο Σου Λάζαρο! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

 

Συναξάριον

Τη αυτή ημέρα, Σαββάτω προ των Βαΐων, εορτάζομεν την Έγερσιν του αγίου και δικαίου, φίλου του Χριστού, Λαζάρου του τετραημέρου.

Στίχοι
Θρηνείς Ιησού, τούτο θνητής ουσίας.
Ζωοίς φίλον σου, τούτο θείας Ισχύος.
(Θρηνείς, Ιησού, γιατί έχεις την ανθρώπινη ουσία αλλά και δίνεις την ζωή στον φίλο Σου, γιατί είσαι Θεός.)

«Εγώ ειμί η ανάστασης και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται
και πας ο ζών και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνει εις τον αιώνα» (Ιωάν. ια΄ στίχ. 25, 26)

Ομιλία
για τον θάνατο ως ύπνο
Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς

“Λάζαρος ὁ φίλος ἡμῶν κεκοίμηται· ἀλλὰ πορεύομαι ἵνα ἐξυπνήσω αὐτόν” (Ιωάννης 11:11).

Ο Κύριος της ζωής ονομάζει τον θάνατο «κοίμηση». Τι άρρητη ανάπαυση είναι αυτή για εμάς! Ω, τι γλυκιά είδηση για τον κόσμο! Ο φυσικός θάνατος, επομένως, δεν σημαίνει τον αφανισμό του ανθρώπου, αλλά μόνο έναν ύπνο, από τον οποίο μόνον Εκείνος μπορεί να ξυπνήσει τον άνθρωπο. Αυτός που με το λόγο Του εμφύσησε την ζωή στο πρώτο χώμα.

Όταν ο Κύριος κραύγασε: “Λάζαρε!” (Ιωάννης 11:43), ο νεκρός άνθρωπος ηγέρθη και έζησε. Ο Κύριος γνωρίζει το όνομα του καθενός από εμάς. Εφόσον ο Αδάμ γνώριζε τα ονόματα κάθε πλάσματος του Θεού, πως ο Κύριος δεν θα γνωρίζει καθέναν από εμάς με το όνομά μας; Όχι μόνο γνωρίζει, αλλά μας καλεί επίσης με το όνομά μας. Ω, η γλυκιά και ζωοποιός φωνή του μοναδικού Εραστή της ανθρωπότητος! Η φωνή αυτή μπορεί να δημιουργήσει από τις πέτρες τέκνα του Θεού. Τότε γιατί δεν μπορεί να μας ξυπνήσει κι από τον αμαρτωλό ύπνο μας;

Λέγεται ότι κάποτε κάποιος άνθρωπος σήκωσε μια πέτρα για να σκοτώσει τον αδερφό του. Αλλά, εκείνη τη στιγμή, του φάνηκε ότι άκουσε τη φωνή της μητέρας του να τον καλεί με τ’ όνομά του. Άκουσε μόνο τη φωνή της μητέρας του και το χέρι του άρχισε να τρέμει. Έριξε κάτω την πέτρα, ντροπιασμένος για την κακή του πρόθεση. Η φωνή της μητέρας του τον ξύπνησε, από τη διάπραξη μιας θανάσιμης αμαρτίας. Αν η φωνή μιας μητέρας σώζει και ξυπνά από το θάνατο, πόσο μάλλον, η φωνή του Δημιουργού και Ζωοδότη!

Όποτε ο Κύριος φώναζε σε κάποιον που ήταν νεκρός στο σώμα [σωματικά νεκρός] όλοι ξυπνούσαν και ανορθώνονταν. Όμως, όσοι δεν ξύπνησαν και δεν ανορθώθηκαν ήταν αυτοί που ήταν νεκροί στην ψυχή [πνευματικά νεκροί] όταν ο Κύριος τους κάλεσε. Για αυτήν την αφύπνιση και την ανάσταση, είναι απαραίτητη η συναίνεση της θέλησης του κεκοιμημένου.
“Ἰούδα, φιλήματι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου παραδίδως;” (Λουκάς 23:48). Έτσι φώναξε η Φωνή της Ζωής, αλλά ο νεκρός [Ιούδας] παρέμεινε νεκρός και ο αμαρτωλός δεν ξύπνησε. “Σαούλ, Σαούλ, γιατί με διώκεις;” (Πράξεις των Αποστόλων 9: 4). Η ίδια φωνή που δημιουργούσε τη ζωή φώναξε και αυτός που κοιμόταν στην αμαρτία ξύπνησε και ο νεκρός ανέζησε. Στην πραγματικότητα, βαθύτερος είναι ο ύπνος της αμαρτίας από τον ύπνο του θανάτου και αυτός που είναι βυθισμένος στον ύπνο [της αμαρτίας] δεν ξυπνά εύκολα.

Ω Γλυκύτατε Κύριε, ξύπνησε μας από τον ύπνο της αμαρτίας. Αφύπνισέ μας, Κύριε!

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων . Αμην.
Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Φεβρουάριος, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς,
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-february-5-february-18.html

***

Ομιλία
για τον πόλεμο των αδυνάτων εναντίον του Παντοδυνάμου
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

»ἐβουλεύσαντο δὲ οἱ ἀρχιερεῖς ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν» (Ιωάννη 12:10).

Οι αρχιερείς συμφώνησαν μεταξύ τους να σκοτώσουν πρώτα τον Δημιουργό και, στη συνέχεια, το έργο Του. Διότι ο αναστημένος Λάζαρος ήταν το έργο του Χριστού. Σκέφτηκαν πονηρά: Τι θα μας ωφελήσει, αν σκοτώσουμε τον Θαυματοποιός και αφήσουμε μια ζωντανή μαρτυρία του μεγαλύτερο θαύματός Του; Γιατί τότε, ο λαός θα εξοργιζόταν εναντίον τους κατηγορώντάς τους ως κακούργους! Αλλά, παρ ‘όλα αυτά, σκότωσαν τον Χριστό και άφησαν τον Λάζαρο. Και μετά; Και μετά αυτοί, και οι ομόφρονές τους – σκότωσαν δεκάδες αποστόλους Του, αλλά εκατοντάδες διέλαθαν της προσοχής τους. Στη συνέχεια σκότωσαν χιλιάδες, αλλά παρέβλεψαν εκατοντάδες χιλιάδες. Στη συνέχεια, σκότωσαν εκατοντάδες χιλιάδες αλλα παρέβλεψαν εκατομμύρια. Τέλος, φάνηκε ξεκάθαρα ότι πίσω από την πλάτη τους, οι δολοφονηθέντες ανασταίνονταν όπως το κουρεμένο γρασίδι και αυτοί που προγραμματίστηκαν να θανατωθούν, κατενώπιον των δημίων τους, αναπτύσσονταν σαν το σπαρμένο χορτάρι. Μάταια ο σοφός Γαμαλιήλ είπε: “εἰ δὲ ἐκ Θεοῦ ἐστιν, οὐ δύνασθε καταλῦσαι αὐτό” (Πράξεις 5:39). Εκείνοι που ξεσήκωσαν πόλεμο εναντίον του Θεού, δια μέσου των αιώνων, μάταια ακόνισαν την ανικανότητά τους με σκοπό να καταστρέψουν τη σοδειά του Θεού. Όσο περισσότερο κόβουν, τόσο περισσότερο αναπτύσσονται και αυξάνονται άφθονα οι σοδειές του Θεού.

Ω άφρονες χριστομάχοι, εκείνης της εποχής και του σήμερα! Το ρόπαλό σας αναπηδά από την πόλη του Χριστού και χτυπά το δικό σας χαμόσπιτο, διαλύοντάς το σε σκόνη και στάχτη. Στο πέρασμα των αιώνων, είχατε αρκετούς συμμάχους: εκτός από το διάβολο, ήταν μαζί σας επίσης αιρετικοί και ειδωλολάτρες, φανατικοί, λαοπλάνοι, ψευδολόγοι μελλοντολόγοι, διεφθαρμένοι άρχοντες και πλούσιοι, αναίσθητοι τύραννοι και όλοι οι αμαρτωλοί. Μέχρι τώρα έχετε ηττηθεί και χωρίς καμία αμφιβολία όλοι οι σύμμαχοί σας, μαζί κι εσείς, και πάλιν ηττηθήσεσθε, μέχρι το τέλος του κόσμου.

Παντοδύναμε κι αήττητε Κύριε των δυνάμεων, Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Από το βιβλίο «Πνευματικό Ημερολόγιο, Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Φεβρουάριος, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς,
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-february-18-march-3.html

Γλυκύτατε Κύριε, ξύπνησε μας από τον ύπνο της αμαρτίας. Αφύπνισε μας, Κύριε! όπως τον φίλο Σου Λάζαρο. Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/04/23/%ce%b3%ce%bb%cf%85%ce%ba%cf%8d%cf%84%ce%b1%cf%84%ce%b5-%ce%ba%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%b5-%ce%be%cf%8d%cf%80%ce%bd%ce%b7%cf%83%ce%b5-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%8d%cf%80/

Σάββατο του Λαζάρου – Η Αγάπη είναι εκείνη που κλαίει μπροστά στον τάφο και η Αγάπη είναι εκείνη που επαναφέρει τη ζωή. π. Αλέξανδρος Σμέμαν
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/10/%cf%83%ce%ac%ce%b2%ce%b2%ce%b1%cf%84%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bb%ce%b1%ce%b6%ce%ac%cf%81%ce%bf%cf%85-%ce%b7-%ce%b1%ce%b3%ce%ac%cf%80%ce%b7-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b5%ce%ba/

Εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/04/19/%ce%b5%ce%b3%cf%8e-%ce%b5%ce%b9%ce%bc%ce%b9-%ce%b7-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b6%cf%89%ce%ae-%ce%bf-%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%8d/

Απολυτίκιο Ήχος α’

Την κοινήν Ανάστασιν προ του σου Πάθους πιστούμενος, εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον, Χριστέ ο Θεός. όθεν και ημείς ως οι παίδες, τα της νίκης σύμβολα φέροντες, Σοι τω νικητή του Θανάτου βοώμεν. Ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Κοντάκιον Ήχος β’ Τα άνω ζητών

Η πάντων χαρά, Χριστός η αλήθεια, το φως η ζωή, του Κόσμου η ανάστασις, τοις εν γη πεφανέρωται, τη αυτού αγαθότητι, και γέγονε τύπος της αναστάσεως, τοις πάσι παρέχων θείαν άφεσιν.

Ήχος πλ. β’

Κύριε, η φωνή σου κατέλυσε, του Άδου τα βασίλεια, και ο λόγος της εξουσίας σου, ήγειρεν εκ τάφου τετραήμερον, και γέγονεν ο Λάζαρος, της παλιγγενεσίας, προοίμιον σωτήριον, Πάντα δυνατά σοι Δέσποτα, τω πάντων Βασιλεί, δώρησαι τοις δούλοις σου, ιλασμόν και το μέγα έλεος.

Δόξα…
Ιδιόμελον  Ήχος πλ. δ’

Επιστάς τω μνήματι Λαζάρου ο Σωτήρ ημών, και φωνήσας τον νεκρόν, ως εξ ύπνου εξανέστησας, απεσείσατο την φθοράν της αφθαρσίας τω πνεύματι, και συνεξήλθε τω λόγω, δεδεμένος κειρίαις, Πάντα δύνασαι, πάντα σοι δουλεύει Φιλάνθρωπε, πάντα σοι υποτέτακται, Σωτήρ ημών δόξα σοι.

Και νυν… Έτερον Ιδιόμελον
Ανδρέου Τυφλού

Την ψυχωφελή πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, βοήσωμεν, Χαίροις πόλις Βηθανία, πατρίς η τού Λαζάρου, χαίρετε Μάρθα και Μαρία, αι τούτου αδελφαί, αύριον Χριστός παραγίνεται, ζωώσαι ρήματι, τον τεθνεώτα αδελφόν, ού φωνής ακούσας, ο πικρός και ακόρεστος Άδης, φόβω τρομάξας, και μέγα στενάξας, απολύσει Λάζαρον, κειρίαις εσφιγμένον, ού τω θαύματι, δήμος Εβραίων εκπλαγείς, μετά βαϊων και κλάδων, αυτώ προσυπαντήσουσι, και οφθήσονται ευφημούντες παίδες, όν φθονούσι πατέρες. Ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου, Βασιλεύς του Ισραήλ.

Εκ του κατά Ιωάννην (ια’ 1-45).

Τω καιρώ εκείνω ην τις ασθενών Λάζαρος από Βηθανίας, εκ της κώμης Μαρίας και Μάρθας της αδελφής αυτής. Ην δε Μαρία η αλείψασα τον Κύριον μύρω και εκμάξασα τους πόδας αυτού ταις θριξίν αυτής, ης ο αδελφός Λάζαρος ησθένει. Απέστειλαν ουν αι αδελφαί προς αυτόν, λέγουσαι· Κύριε, ίδε ον φιλεις ασθενεί. Ακούσας δε ο Ιησούς είπεν· αύτη η ασθένεια ουκ έστι προς θάνατον, αλλ’ υπέρ της δόξης του Θεού, ίνα δοξασθή ο υιός του Θεου δι’ αυτής. Ηγάπα δε ο Ιησούς την Μάρθαν και την αδελφήν αυτής και τον Λάζαρον. Ως ουν ήκουσεν ότι ασθενεί, τότε μεν έμεινεν εν ω ην τόπω δύο ημέρας· έπειτα μετά τούτο λέγε τοις μαθηταίς· άγωμεν εις την Ιουδαίαν πάλιν. Λέγουσιν αυτώ οι μαθηταί· ραββί, νυν εζήτουν σε λιθάσαι οι Ιουδαίοι, και πάλιν υπάγεις εκεί; Απεκρίθη Ιησούς· Ουχί δώδεκα εισίν ώραι της ημέρας; Εάν τις περιπατεί εν τη ημέρα, ου προσκόπτει ότι το φως του κόσμου τούτου βλέπει· εάν δε τις περιπατή εν τη νυκτί, προσκόπτει, ότι το φως ουκ έστιν εν αυτώ. Ταύτα είπε, και μετά τούτο λέγει αυτοίς· Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται· αλλά πορεύομαι ίνα εξυπνίσω αυτόν. Είπον ουν οι μαθηταί αυτού· Κύριε, ει κεκοίμηται, σωθήσεται. Ειρήκει δε ο Ιησούς περί του θανάτου αυτού. Εκείνοι δε έδοξαν ότι περί της κοιμήσεως του ύπνου λέγει. Τότε ουν είπεν αυτοίς ο Ιησούς παρρησία· Λάζαρος απέθανε, και χαίρω δι’ υμάς, ίνα πιστεύσητε, ότι ούκ ήμην εκεί· αλλ’ άγωμεν προς αυτόν. Είπεν ουν Θωμάς ο λεγόμενος Δίδυμος τοις συμμαθηταίς· άγωμεν και ημείς ίνα αποθάνωμεν μετ’ αυτού. Ελθών ουν ο Ιησούς εύρεν αυτόν τέσσαρας ημέρας ήδη έχοντα εν τω μνημείω. Ην δε η Βηθανία εγγύς των Ιεροσολύμων ως από σταδίων δεκαπέντε, και πολλοί εκ των Ιουδαίων εληλύθεισαν προς τας περί Μάρθαν και Μαρίαν ίνα παραμυθήσωνται αυτάς περί του αδελφού αυτών. Η ουν Μάρθα ως ήκουσεν ότι ο Ιησούς έρχεται, υπήντησεν αυτώ· Μαρία δε εν τω οίκω εκαθέζετο. Είπεν ουν η Μάρθα προς τον Ιησούν· Κύριε, ει ης ώδε, ο αδελφός μου ουκ αν ετεθνήκει. Αλλά και νύν οίδα ότι όσα αν αιτήση τον Θεόν, δώσει σοι ο Θεός. Λέγει αυτή ο Ιησούς· αναστήσεται ο αδελφός σου. Λέγει αυτώ Μάρθα· οίδα ότι αναστήσεται εν τη αναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα. Είπεν αυτή ο Ιησούς· εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνει ζήσεται· και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα. Πιστεύεις τούτο; Λέγει αυτώ· ναι Κύριε, εγώ πεπίστευκα ότι συ ο Χριστός ο υιός του Θεού ο εις τον κόσμον ερχόμενος. Και ταύτα ειπούσα απήλθε και εφώνησε Μαρίαν την αδελφήν αυτής λάθρα ειπούσα· ο διδάσκαλος πάρεστι και φωνεί σε. Εκείνη ως ήκουσεν, εγείρεται ταχύ και έρχεται προς αυτόν. Ούπω δε εληλύθει ο Ιησούς εις την κώμην, αλλ’ ην εν τω τόπω όπου υπήντησεν αυτώ η Μάρθα. Οι ουν Ιουδαίοι οι όντες μετ’ αυτής εν τη οικία και παραμυθούμενοι αυτήν, ιδόντες την Μαρίαν ότι ταχέως ανέστη και εξήλθεν, ηκολούθησαν αυτή, λέγοντες ότι υπάγει εις το μνημείον ίνα κλαύση εκεί. Η ουν Μαρία ως ήλθεν όπου ην ο Ιησούς, ιδούσα αυτόν έπεσεν αυτού εις τους πόδας λέγουσα αυτώ· Κύριε, ει ης ώδε, ουκ αν απέθανέ μου ο αδελφός. Ιησούς ουν ως είδεν αυτήν κλαίουσαν και τους συνελθόντας αυτή Ιουδαίους κλαίοντας, ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν, και είπε· πού τεθείκατε αυτόν; Λέγουσι αυτώ· Κύριε, έρχου και ίδε. Εδάκρυσεν ο Ιησούς. Έλεγον ουν οι Ιουδαίοι· ίδε πώς εφίλει αυτόν· τινές δε εξ αυτών είπον· ουκ ηδύνατο αυτός, ο ανοίξας τους οφθαλμούς του τυφλού, ποιήσαι ίνα και ούτος μη αποθάνη; Ιησούς ουν, πάλιν εμβριμώμενος εν εαυτώ, έρχεται εις το μνημείον· ην δε σπήλαιον, και λίθος επέκειτο επ’ αυτώ. Λέγει ο Ιησούς· άρατε τον λίθον. Λέγει αυτώ η αδελφή του τεθνηκότος Μάρθα· Κύριε, ήδη όζει· τεταρταίος γαρ εστί. Λέγει αυτή ο Ιησούς· ουκ είπον σοι ότι εάν πιστεύσης, όψει την δόξαν του Θεού; Ήραν ουν τον λίθον ου ην ο τεθνηκώς κείμενος. Ο δε Ιησούς ήρε τους οφθαλμούς άνω και είπε· πάτερ, ευχαριστώ σοι ότι ήκουσάς μου. Εγώ δε ήδειν ότι πάντοτε μου ακούεις· αλλά δια τον όχλον τον περιεστώτα είπον, ίνα πιστεύσωσιν ότι συ με απέστειλας. Και ταύτα ειπών φωνή μεγάλη εκραύγασε· Λάζαρε, δεύρο έξω. Και εξήλθεν ο τεθνηκώς δεδεμένος τούς πόδας και τας χείρας κειρίαις, και η όψις αυτού σουδαρίω περιεδέδετο. Λέγει αυτοίς ο Ιησούς· λύσατε αυτόν και άφετε υπάγειν. Πολλοί ουν εκ των Ιουδαίων, οι ελθόντες προς την Μαρίαν και θεασάμενοι α εποίησεν ο Ιησούς, επίστευσαν εις αυτόν.

Ὁ δίκαιος Λάζαρος καὶ τὸ Χριστὸς Ἀνέστη τοῦ ὁσίου Ἰακώβου τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ (2018), Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

iconandlight.wordpress.com