Χάριν τῶν παιδιῶν κρατεῖ ἀκόμη ὁ Θεός τόν κόσμο.

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ Η´(8ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου, μνήμη τῆς ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Δομνίκης καὶ τῆς συνοδίας αὐτῆς (474)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Γεωργίου τοῦ Χοζεβίτου, τοῦ Κυπρίου (ζ´ αἰ.),
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Ἰουλιανοῦ καὶ Βασιλίσσης καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς Κελσίου υἱοῦ τῆς Ἁγίας Μαρκιανίλλας, Ἀντωνίου πρεσβυτέρου καὶ Θεοφίλου διακόνου, ἐν Ἀντινόη Θηβαΐδος Αἰγύπτου ἀθλήσαντες . (283-305)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ διὰ τοῦ ἁγίου Ἰουλιανοῦ πιστεύσαντες τῷ Χριστῷ ἄνδρες, ξίφει τελειοῦνται. (283-305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ διὰ τοῦ ἁγίου Ἰουλιανοῦ Μαρκιανίλλα ἡ πιστεύσασα γυνὴ τοῦ ἡγεμόνος, ξίφει τελειοῦται. (283-305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Θεοφίλου διακόνου καὶ Ἑλλαδίου λαϊκοῦ τῶν ἐν Λιβύῃ ἀθλησάντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Καρτερίου, τοῦ ἐν Καισαρείᾳ τῆς Καππαδοκίας ἀθλήσαντος. (304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Ἀγάθων, ὁ ἐν τῇ Σκήτει τῆς Αἰγύπτου ἀσκήσας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (5ος αιων.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Κύρου (714) καὶ Ἀττικοῦ, ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντινουπόλεως (425)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος προφήτης Σαμέας ὁ Ἐλαμίτης, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (10ος αιων. π.Χ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Σεβερίνος, ἀπόστολος τῆς Αὐστρίας-Νορικῆς, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (†482)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Θεοδώρου, κτίτορος τῆς μονῆς τῆς Χώρας ἐν Κωνσταντινουπόλει. ( 595)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Ἀμπώ, τοῦ ἀρωματοποιοῦ, τοῦ ἀπὸ Μουσουλμάνων, ἐκ Βαγδάτης καὶ ἐν Τιφλίδᾳ τῆς Γεωργίας, ἀθλήσαντος, ἐν ἔτει 786.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου, ἐπισκόπου Μοισίας. (1012)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Γρηγορίου τῆς λαύρας τῶν σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (1093)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἐγκλείστου, τῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Θεοδοσίου τῆς Μεγάλης Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.(14ος αιων.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Μακαρίου τοῦ Μακρῆ, ἡγουμένου τῆς μονῆς τοῦ Χριστοῦ Παντοκράτορος ἐν Κωνσταντινουπόλει. (1430)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἰσιδώρου τοῦ Γιούργιεφ καὶ τῶν ἑβδομήκοντα δύο συναθλητῶν αὐτοῦ, οἵτινες μὴ ἀποδεχθέντες ἐξαρνήσασθαι τὴν ὀρθόδοξον πίστιν, ἐν ποταμῷ ἐπνίγησαν ὑπὸ Ῥωμαιοκαθολικῶν μοναχῶν-στρατιωτῶν ἐν Ἐσθονίᾳ ἐν ἔτει 1472.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ὁσίου Παϊσίου τοῦ Οὔγκλιχ ἐν Ῥωσσίᾳ. (1504)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυράννης, τῆς ἐξ Ὄσσης τῆς Θεσσαλονίκης καταγομένης, ἀθλησάσης δὲ ἐν ἔτει 1751.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Ἡσαΐα τοῦ ἐν Βάλαμῳ Φιλανδίας-Ῥωσίας. (1914)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ Ὁμολογητὲς: Δημήτριος (Χιστοσέρντοφ), Νικόλαος (Ζαλέσκι), Ἀλέξανδρος (Βολκόφ), Γρηγόριος (Σερμπαρίνοφ), Νικόλαος (Ταρμπέφεφ), Ἀλέξανδρος (Κρίλοφ), Ἰσαάκ (Μπομπράκοφ), Βασίλειος (Μαζουρένκο) καὶ Μιχαήλ (Σμιρνόφ) διάκονος (1930), Αὐγούστα (Ζαστσούκ) μοναχη (1937), παρθενομάρτυρες Ἀνθούσα (Συσόεβα) καὶ Μακαρία(Σαπρυκίνα) (1937) Ἀγριππίνα (Λεσίνα) καὶ Μαρία (Λακτιόνοβα, 1938), Ἀνδρέας ἐπίσκοπος Οὐφας (1937), Βαλεντίνα, (1937), ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ ὁσίου πατρὸς Ἠλία Τσιορούτσα, τῆς Μονῆς Τσέρνικα Ῥουμανίας (1997)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ νεο-μάρτυς Σωτήριος/Φάντι/Fadi Matta ἐν Συρίᾳ [ένώ ὁδηγοῦσε ἀπό Χόμς προς Marmarita τόν σταμάτησαν καί ἐπειδή φοροῦσε σταυρό τόν ἀποκεφάλισαν καί τοῦ κάρφωσαν το σταυρό στήν καρδιά] (2014)

Στίχοι·
Ὡς ἠγαθύνθην Ἀγάθων τὴν Καρδίαν,
Εἰρηνικοῦ σοῦ καὶ μόνου μνησθεὶς τέλους.
Στίχοι·
Λιποῦσα τὴν γῆν οὐρανόφρων Δομνίκα,
Εἰς οὐρανοὺς ἀνῆλθεν, ὥσπερ ἠγάπα.
Δομνίκαν ὀγδοάτῃ πότμου λάβε νὺξ ἐρεβεννή.
Στίχοι ·
Πλάνην ἀρνηθεὶς τῆς σκοτομόρφου Ἄγαρ,
Υἱὸς φωτὸς γέγονας, Ἀμπώ, ἀθλήσας.

Αββάς Αγάθων

 

ιε’. ’Έλεγαν για τον Αββά Αγάθωνα, ότι πέρασε τρία χρόνια έχοντας ένα βότσαλο μέσα στο στόμα του ώσπου κατώρθωσε να σιωπά.

ιστ’. ’Έλεγαν γι’ αυτόν και για τον Αββά Αμμούν, ότι, σαν πουλούσαν κάποιο αντικείμενο, μια φορά έλεγαν την τιμή του και ό,τι τους έδιναν το έπαιρναν σιωπώντας, με ήσυχη την ψυχή. Και πάλι, σαν καμμιά φορά ήθελαν να αγοράσουν κάτι, ό,τι τους ζητούσαν το έδιναν με σιωπή και έπαιρναν το αντικείμενο, χωρίς να προφέρουν λέξη.

ιη’. Ο ίδιος, όταν έβλεπε κάτι και ήθελε ο λογισμός του να το κρίνη, έλεγε μέσα του : «Αγάθων, συ μη το κάνεις αυτό ». Και έτσι ο λογισμός του ησύχαζε.

λ’. Εισήλθε κάποτε ο , Αββάς Αγάθων στην πόλη, για να πουλήση μικρά αντικείμενα. Και βρίσκει, στην άκρη του δρόμου, έναν άνθρωπο λωβιασμένο. Του λέγει ο λωβιασμένος : «Πού πηγαίνεις ; » Του αποκρίνεται ο Αββάς Αγάθων : « Στην πόλη, για να πουλήσω αυτά » Του λέγει : « Κάμε μου τη χάρη, σηκωσέ με και πηγαινέ με εκεί ». Τον σήκωσε λοιπόν και τον πήγε στην πόλη. Του λέγει ο άρρωστος : « Όπου πουλάς τα αντικείμενα, εκεί βάλε με». Και έκαμε όπως του είπε. Και όταν πούλησε ένα αντικείμενο, του έλεγε ο λωβιασμένος : « Πόσο το πούλησες ; ». Και του απαντούσε : « Τόσο ». Και του ξανάλεγε : « Άγορασέ μου μια μικρή πίττα ». Και την αγόραζε. Και πάλι πουλούσε άλλο αντικείμενο. Και του έλεγε ο άρρωστος : « Και αυτό, πόσο ; ». Και του απαντούσε : « Τόσο ». Και του ξανάλεγε : « Αγόρασέ μου αυτό εδώ ». Και το αγόραζε. Αφού λοιπόν πούλησε όλα τα αντικείμενα και σκόπευε να φύγη, του λέγει ο λωβιασμένος : « Φεύγεις ; ». Του απαντά : « Ναι ». Και λέγει : « Κάμε μου πάλι τη χάρη και πηγαινέ με εκεί όπου με βρήκες ». Τον σήκωσε λοιπόν και τον πήγε στον τόπο του. Και του λέγει : « Ευλογημένος είσαι, Αγάθων, από τον Κύριο στον ουρανό και στη γη ». Και σηκώνει τα μάτια του ο γέρων και δεν βλέπει πια κανέναν. Γιατί ήταν Άγγελος Κυρίου, όπου ήλθε να τον δοκιμάση.

***

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ισίδωρος του Γιούριεφ και οι εβδομήντα δύο συναθλητές του.
† 8η Ιανουαρίου 1472

 

Η πόλις Γιούργιεφ (Yriev, σημ. Ταρτού στην Εσθονία), ΒΔ του Πσκώβ, κατελήφθη από τους «Αδελφούς του Ξίφους» της Λιβονίας (Fratres militiæ Christi Livoniae) , Τεύτονες Ιππότες, στις αρχές του ΙΓ΄ αι. και οι κάτοικοί της υποχρεώθηκαν διά της βίας να ασπασθούν τον ρωμαιοκαθολικισμό, δηλαδή να υπαχθούν στην παπική εξουσία.
Το έτος 1463 υπογράφηκε Συνθήκη μεταξύ του Μεγάλου Πρίγκιπα Μόσχας Ιβάν Γ΄ (1462-1505) και των Τευτόνων Ιπποτών της Λιβονίας, διά της οποίας οι τελευταίοι υποχρεούντο να παρέχουν κάθε προστασία στους Ορθοδόξους Χριστιανούς της περιοχής.
Όμως οι Τεύτονες Ιππότες δεν τήρησαν τον λόγο τους και άρχισε πάλι ο διωγμός.
Το έτος 1472 δεν απέμενε πλέον στην Λιβονία παρά μία μικρή Κοινότητα Ορθοδόξων, η οποία αριθμούσε εβδομήντα δύο πιστούς και είχε ως επί κεφαλής τον Πρεσβύτερο Ισίδωρο.

Κατά την διάρκεια της Λιτανείας των Αγίων Θεοφανίων, την ώρα κατά την οποίαν κατευθύνοντο προς τον ποταμό Αμόβζα (σημ. Εμάγιεγκι, Emajõgi), για την τέλεση του Αγιασμού των Υδάτων, οι Τεύτονες Ιππότες τους συνέλαβαν όλους και τους φυλάκισαν στο Διοικητήριο.
Επί δύο ημέρες βασάνιζαν τον π. Ισίδωρο και τους λοιπούς ευσεβείς Ορθοδόξους Χριστιανούς για να τους εξαναγκάσουν να ασπασθούν τον ρωμαιοκαθολικισμό. Οι προσπάθειές τους δεν έφεραν αποτελέσματα και οι Ιππότες άνοιξαν μία τρύπα στον πάγο και τους έπνιξαν όλους στον ποταμό την 8η Ιανουαρίου του έτους 1472.

 

Ανάμεσα στους Ορθοδόξους ήταν μια νεαρή μητέρα με ένα όμορφο τρίχρονο παιδί. Οι πονηροί Γερμανοί άρπαξαν το βρέφος από την αγκαλιά της μητέρας του και την πέταξαν στο ποτάμι. Βλέποντας τη μητέρα του να πνίγεται με τους μάρτυρες, το παιδί άρχισε να κλαίει στην αγκαλιά των βασανιστών. Όσο κι αν προσπάθησαν να το ηρεμήσουν, εκείνο πάλευε ακόμα περισσότερο, γρατζουνίζοντας τα πρόσωπά τους. Τότε οι σκληροί βασανιστές το πέταξαν κάτω δίπλα στην οπή στον πάγο. Το παιδί, σέρνοντας μέχρι την τρύπα, έκανε το σταυρό του τρεις φορές και κοιτώντας τους, αναφώνησε: «Κι εγώ είμαι Χριστιανός. Πιστεύω στον Κύριο και θέλω να πεθάνω, όπως ο δάσκαλός μας Ισίδωρος και η μητέρα μου». Και με αυτά τα λόγια, βούτηξε κάτω από τον πάγο. Έτσι ένα παιδί υπέφερε για την αλήθεια, όπως παλιά ο νηπιομάρτυρας Κήρυκος, που ομολόγησε τον Κύριο στα γόνατα του βασανιστή καθώς έβλεπε το μαρτύριο της μητέρας του Ιουλίττας και έλαβε μαζί της το μαρτυρικό στεφάνι.

Την άνοιξη, ο ποταμός Αμόβζα ξεχείλισε και τα τίμια Σκηνώματά τους βρέθηκαν όλα άφθαρτα σε μικρή απόσταση από την πόλη. Ήταν όλα άφθαρτα και στραμμένα προς την ανατολή, σαν να είχαν τοποθετηθεί από ανθρώπινο χέρι. Το Σκήνωμα του Αγίου Ιερομάρτυρος Ισιδώρου ήταν ενδεδυμένο με τα άθικτα άμφιά του.
Οι ορθόδοξοι έμποροι του Γιούριεφ ενεταφίασαν ευλαβώς τα άγια τους Λείψανα πλησίον του Ναού του Αγίου Νικολάου.

 

***

Ἱερομόναχος Ἠλίας Τσιορούτσα,
μια Ἁγιασμένη μορφή τῆς Ὀρθοδόξου Ρουμάνικης Ἐκκλησίας
π. Κωνσταντίνου Γαλερίου

Ἀγαποῦσε πολύ τά παιδιά. Πάντοτε, ὅταν τά ἔβλεπε, πολύ χαιρόταν. Ἔλεγε. “Χάριν τῶν παιδιῶν κρατεῖ ἀκόμη ὁ Θεός τόν κόσμο”.
Κάποτε, στήν περίοδο τοῦ πολέμου, σ᾿ ἕνα βομβαρδισμό, ὁ Πατήρ ἐπῆρε στά μπράτσα του ἕνα παιδί καί ἄρχισε νά προσεύχεται. “Κύριε, γι᾿αὐτόν τόν ἄγγελο πού κρατῶ στά χέρια μου, φύλαξέ με καί μένα ἀβλαβῆ”. Καί ὁ Θεός τόν ἄκουσε. Δέν ἔπαθε τίποτε ἀπό τόν βομβαρδισμό.

Ἔλεγε ὁ πατήρ. “Πάντοτε ἔκλαιγα καί γιά τόν ἑαυτό μου καί γιά τόν λαό”.

Γιά τήν δύναμι τοῦ Ψαλτηρίου ἔλεγε ὅτι ὁμοιάζει μέ τούς ἐξορκισμούς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Συνιστοῦσε στούς ὑποτακτικούς του νά διαβάζουν ἀπό ἕνα Κάθισμα κάθε ἡμέρα. Καί σπάνια ἄφηνε κάποιον νά διαβάζη περισσότερα.

Ἔλεγε ὁ Γέροντας ὅτι ἐκεῖνος πού δέν ἐντυπωσιάζεται καί δέν τρέμει ἀπό θαυμασμό μπροστά στά λουλούδια, στά δένδρα καί σ᾿ ὁλόκληρη τήν φύσι, δέν εἶναι ἄξιος νά λέγεται ἄνθρωπος.
Εἶχε σέ μεγάλη τιμή τήν προσευχή τῶν γυναικῶν πού ἤθελαν ν᾿ ἀποκτήσουν παιδιά κι ἔλεγε. “Ἐάν ἡ μητέρα δέν προσεύχεται, μάταια προσεύχεται ὁ ἱερεύς καί ὁ πρωτόπαπας” καί προσέθετε. ” Ἡ μητέρα εἶναι ἕνας ἀρχιερεύς στό σπίτι. Αὐτή διδάσκει τά παιδιά νά προσεύχωνται γιά νά γίνουν καλοί Χριστιανοί, νά προσεύχεται μαζί μ᾿ αὐτά καί γι᾿αὐτά καί νά τά φέρνη στήν ἐκκλησία.

 

Ἡ ἐνδυμασία τοῦ Γέροντος ἦτο πάντα πολύ ἀπέριττη. Κάποτε ἔλαβε ἕνα καινούργιο ράσο. Πηγαίνοντας στό κοιμητήριο, τό ἄφησε στήν ἐκκλησία, ἀλλ᾿ ὅταν ἐπέστρεψε δέν τό εὑρῆκε. Ἐγνώριζε ὅμως ποιός τό εἶχε πάρει. Τότε προσευχήθηκε στόν ἅγιο Μηνᾶ ὡς ἑξῆς. “Ἅγιε Μηνᾶ, δῶσε μου τό ράσο πίσω”.
Μετά ἀπό λίγο καιρό, κάποια νύκτα, ἄκουσε ἕνα κτύπημα στήν πόρτα του. Ποιός εἶναι τέτοια ὥρα, ἐρώτησε. “Πάτερ Ἠλία, σοῦ ἔφερα τό ράσο πίσω”, καί ὁ πατήρ τοῦ ἀπήντησε “Φέρτο, πάτερ, ἀπ᾿ ἐδῶ, διότι δέν σέ γνωρίζω”.
Τότε ὁ κλέφτης κατέβηκε κάτω καί, ὅταν ἔφθασε στήν αὐλή, τοῦ ἐφώναξε. “Πάτερ, φεύγω, καί πάρε τό ράσο σου”.
Ἀφοῦ ἀνεχώρησε ὁ κλέφτης, ὁ π. Ἠλίας βγῆκε ἔξω στήν πόρτα καί πῆρε τό ράσο του. Δέν τό ἐφόρεσε ποτέ, ἀλλά τό ἐχάρισε σ᾿ ἕνα μοναχό. Ὁ π. ‘Ηλίας ἦτο ἄνθρωπος τῆς δικαιοσύνης γι᾿αὐτό καί δέν ὑπέφερε νά βλέπη τήν ἀδικία.

Κάποτε τόν ἐπισκέφθηκε ἕνας νέος ἀπό τήν κοινότητα Μπουσκάνι.
Ἐπειδή ἦτο ἀνάγκη νά φύγη γιά νά λειτουργήση, ἄφησε τόν νέον μόνον του στό κελλί του καί, ὅταν ἐπέστρεψε, δέν εὑρῆκε οὔτε τόν νέον, οὔτε τόν σταυρόν πού εἶχε στό τραπέζι του. Τότε ὁ Γέροντας προσευχήθηκε ἐπίμονα νά ἐπιστρέψη ὁ νέος τόν σταυρό. Μετά ἀπό κάποιο καιρό, ὁ νέος ἐπέστρεψε μέ μελανιασμένο καί πληγωμένο τό πρόσωπό του καί ἔχοντας στά χέρια τόν σταυρό.
Διηγήθηκε στόν Γέροντα ὅτι κάθε νύκτα κάποιος τόν ξυπνοῦσε καί τόν κτυποῦσε μέ τόν κλεμμένο σταυρό. Κι αὐτός μή μπορώντας νά ὑπομείνη ἄλλο τά βάσανα καί τά κτυπήματα, ἔφερε τόν σταυρό πίσω. Ὁ Γέροντας τόν δέχθηκε, τοῦ καθάρισε τίς πληγές, τοῦ ἔδωσε νά φάγη φαγητό καί τό συνεχώρησε γι᾿ αὐτή τήν πρᾶξι του. Καί ἀπό πάνω τοῦ ἔδωσε καί χρήματα γιά τόν κόπο του. Μία μαθήτριά του τόν ἐρώτησε πόσα χρήματα τοῦ ἔδωσε καί ὁ πατήρ τῆς ἀπήντησε. “Ἔβαλα τό χέρι μου μέσα στήν τσέπη μου καί ὅσα ἔπιασα τοῦ τά ἔδωσα”.

Ὁλόκληρα χρόνια εἶχε τό διακόνημα νά ξεθάπτη τούς νεκρούς καί νά λειτουργῆ γι᾿ αὐτούς στήν ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Λαζάρου, τελῶντας καί μνημόσυνο στό τέλος. Ἀκόμη καί ἀπό τότε πού τόν ἄλλαξαν ἀπό τό διακόνημα αὐτό, ἐπήγαινε μία φορά τήν ἑβδομάδα στό Κοιμητήριο τοῦ μοναστηριοῦ, ὅπου ἐθυμίαζε, ἄναβε κεράκια καί προσευχόταν γιά τούς νεκρούς. Ὅταν ἐπήγαινε γιά τό Κοιμητήριο, ἔπαιρνε μαζί του λίγο ψωμί καί ἐτάϊζε τά πουλάκια, τά ὁποῖα ἤρχοντο καί ἐστέκοντο ἐπάνω στόν ὦμο του.
Μερικές φορές τόν χρόνο ἐπήγαινε στό Κοιμητήριο Μπέλου τοῦ Βουκουρεστίου καί ἔκαμε “Τρισάγια” στούς τάφους τῶν ἡρώων, πού ἔπεσαν γιά τήν ἐλευθερία καί τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἔθνους. Ἐπίσης ἐπήγαινε στόν τάφο τοῦ μεγάλου ποιητοῦ Μιχαήλ Ἐμινέσκου καί στούς ἄλλους μεγάλους νεκρούς. Μετά τήν ἐπανάστασι τοῦ 1989 καί τήν πτῶσι τοῦ κομμουνισμοῦ, ἐπήγαινε καί στούς τάφους τῶν ἐκεῖ θαμμένων ἡρώων καί τούς ἐμνημόνευε.

Ὁ Γέροντας ἔλεγε συχνά ἐξομολογητικά. ” Ὅ,τι δήποτε ἐζήτησα ἀπό τόν Θεό στήν προσευχή μου, μοῦ τό ἔδωσε. Μάλιστα μοῦ ἔδινε περισσότερα ἀπό ὅ,τι ζητοῦσα. Γι᾿αὐτό λέγω στόν ἑαυτό μου. Μέ ποιές εὐχαριστίες, Ἠλία, μέ ποιές εὐχαριστίες νά εὐχαριστήσης τόν Δεσπότη σου;”

***

 

Στίς 5 Ἰανουαρίου 1997 ἔγραψε σ᾿ ἕνα σημείωμα καί τό ἔβαλε σέ μιά περίοπτη θέσι γιά νά τό διαβάσουν ὅλοι οἱ μοναχοί. Ἔγραφε. “Ἀδελφοί μου, ἐγώ πεθαίνω, ἐλᾶτε νά συμφιλιωθοῦμε”. Τήν ἴδια ἡμέρα ἐζήτησε συγχώρησι ἀπό τόν Ἡγούμενο καί τόν Ἐκκλησιαστικό.
Ἡ 8η Ἰανουαρίου συνέπεσε νά εἶναι Τετάρτη. Τήν ἡμέρα αὐτή στό μοναστήρι Τσερνίκα τελεῖται τό Ἅγιο Εὐχέλαιο. Ἡ Ἑλένη, μιά μαθήτριά του, ἦλθε ἀπό τό πρωΐ στόν Γέροντα, τοῦ φίλησε τό χέρι κι ἐκεῖνος τῆς εἶπε. “Πήγαινε στήν ἐκκλησία, στό Ἅγιο Εὐχέλαιο καί μετά νά ἔλθης ἀπό μένα, διότι σήμερα πρέπει νά ἀναχωρήσω”.
Μετά τό Εὐχέλαιο, μαζί μέ δύο ἄλλες μαθήτριές του, ἐπέστρεψαν στόν Γέροντα. Τόν εὑρῆκαν νά κάθεται σ᾿ ἕνα κάθισμα, μπροστά ἀπό τό κελλί του καί συνωμίλησαν μαζί του. Τούς εἶπε πολλές φορές: “Βλέπω ἕνα μεγάλο φῶς, βλέπω ἕνα μεγάλο φῶς!” Οἱ κοπέλλες, ἀκούοντας αὐτά τά λόγια του, ἄρχισαν νά διαβάζουν προσευχές.
Μεταφέρθηκε μέσα στό κελλί του, ὅπου μετά ἀπό τρεῖς ὧρες ἐξέπνευσε καί παρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Χριστό, πού ἀγάπησε καί ἐργάσθηκε μέχρι τήν ὁσία κοίμησί του. Ἀπέθανε κρατῶντας ἀναμμένο τό κερί στό χέρι του. Ἐκοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων τήν προηγούμενη ἡμέρα. Τό πρόσωπό του ἦτο λαμπρό μέχρι τήν στιγμή πού τόν ἔβαλαν στόν τάφο.
Ἐνταφιάσθηκε, ὅπως τό ἐζήτησε, χωρίς φέρετρο, τυλιγμένος μέ τήν ψάθα του. Κατά τήν ὥρα πού μετέφεραν τό σκήνωμα του στό Κοιμητήριο, ἔβγαινε ἀπό τό σῶμα του μία θαυμάσια εὐωδία, ὅπως ὡμολόγησαν πολλοί Χριστιανοί καί ἰδιαίτερα αὐτοί πού τόν ἐνεταφίασαν.
Ἡ ταπείνωσις ἦτο ἐκείνη πού τόν συνώδευσε μέχρι τό κατώφλιο τοῦ θανάτου του. Ἰδού τί γράφθηκε ἐπάνω στόν τάφο του καί στόν ξύλινο σταυρό. “Ἐπέρασα αὐτή τήν ζωή μέ φαινομενική καλωσύνη καί μέ πολλή κακία”. Τά λόγια αὐτά τά ἔγραψε ὁ ἴδιος καί ζήτησε νά γραφθοῦν στόν τάφο καί στόν σταυρό του.
Ὅσιε Γέροντα Ἠλία, παρακάλεσε τόν Θεό καί γιά ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς!

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ισίδωρος του Γιούριεφ και οι εβδομήντα δύο συναθλητές του. Ω! αδελφοί μου! Δεν έχετε αισθανθεί το σκοτάδι και το έγκλημα της αντιχριστιανικής Ευρώπης πάνω στο σώμα σας; Να γνωρίζετε: η Ευρώπη είναι ο θάνατος, ο Χριστός είναι η ζωή. Διαλέξτε την ζωή, για να ζήσετε στους αιώνες.
https://iconandlight.wordpress.com/2024/01/07/%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b9%ce%b5%cf%81%ce%bf%ce%bc%ce%ac%cf%81%cf%84%cf%85%cf%82-%ce%b9%cf%83%ce%af%ce%b4%cf%89%cf%81%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%8d%cf%81/

Το πιο πολύτιμο μαργαριτάρι και το μουσκεμένο μαντήλι του συντετριμμένου ληστή. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2023/01/07/87020/

 

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Δομνίκης.( Ἱερομ. Ἀθ. Σιμωνοπετρίτου)
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἀγάπῃ τῇ κρείττονι, καταυγασθεῖσα τὸν νοῦν, ἀσκήσει ἐξέλαμψας, ὥσπερ λαμπὰς φαεινή, Δομνίκη πανεύφημε· ὅθεν μοναζουσῶν σε, ὁδηγὸν φωτοφόρον, ἔδειξεν ὁ Δεσπότης, διὰ βίου καὶ λόγου. ᾯ πρέσβευε θεοφόρε, σῴζεσθαι ἅπαντας.

Ἕτερον. Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Δομνίκης.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου τὸν ἐλαφρότατον, ἐν καρδίᾳ ζεούσῃ ἀναλαβοῦσα σεμνή, τῶν προσκαίρων καὶ τερπνῶν κατεφρόνησας, καὶ ἀσκήσει τὴν ζωήν, διανύσασα καλῶς, χοροῖς Ὁσίων συνήφθης, μεθ’ ὧν Δομνίκα Ὁσία, Χριστὸν ἱκέτευε σωθῆναι ἡμᾶς.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Γεωργίου τοῦ Χοζεβίτου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου).
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Γεωργῆσας τὸν λόγον Πάτερ τῆς χάριτος, δικαιοσύνης ἐδρέψω καρποφορίαν λαμπράν, ὡς τὴν ἔνθεον ζωὴν αἰρετισάμενος· ὅθεν τῆς δόξης κοινωνός, ἀνεδείχθης τοῦ Χριστοῦ, Γεώργιε θεοφόρε· ὦ καὶ πρεσβεύεις ἀπαύστως, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος α´. Τὴς ἐρήμου πολίτης.

Γεώργιον Κυρίου φερωνύμως γεγένησαι, τῇ ἀσκητικῇ πολιτείᾳ θεοφόρε Γεώργιε· ἐκ Κύπρου ἐκλάμψας ὡς ἀστήρ, λαμπρύνεις τὴν Μονὴν τοῦ Χοτζεβᾶ. Διὰ τοῦτο τοὺς ἀγῶνάς σου τοὺς σεπτούς, γεραίρομεν βοῶντές σοι· Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Καρτερίου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Εὐσεβείας ἐμπρέπων τοῖς κατορθώμασιν, ἀθλητικῶς ἠγωνίσω ὑπὲρ τῆς δόξης Χριστοῦ, καὶ καθεῖλες τὸν ἐχθρόν, μάκαρ Καρτέριε· ὅθεν διπλῶν ἀξιωθεὶς ἀμοιβῶν παρὰ Χριστοῦ, ὡς θεῖος Ἱερομάρτυς, ἀδιαλείπτως δυσώπει, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Καρτερίου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὸν Λόγον τῆς χάριτος, διατρανῶν τοῖς πιστοῖς, ὡς θεῖος διδάσκαλος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, Καρτέριε Ὅσιε, ἤθλησας ὑπὲρ φύσιν, καὶ τὸν ὄφιν καθεῖλες· ὅθεν ὑπερκοσμίου, κατηξίωσαι δόξης, πρεσβεύων ὑπὲρ πάντων ἡμῶν τῶν εὐφημούντων σε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀγάθωνος. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἐν ἀσκήσει ἐκλάμψας Ἀγάθων Ὅσιε, τοῦ Παρακλήτου δοχεῖον ὤφθης ὑπέρτιμον, καὶ Ὁσίων ἀρετῶν θεῖον ἐκτύπωμα, ὅθεν ἀΰλων ἀγαθῶν, κληρονόμος γεγονώς, ἱκέτευε θεοφόρε, πταισμάτων ἄφεσιν δοῦναι, τοῖς ἑορτάζουσι τὴν μνήμην σου.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἀσκήσει ἐκάθηρας τὸ ὁπτικὸν τῆς ψυχῆς, καὶ πλήρης γενόμενος, ὑπερκοσμίου φωτός, Ἀγάθων μακάριε, ὤφθης τῶν Μοναζόντων, ὑποτύπωσις θεία, πράξει καὶ θεωρίᾳ ἐμφανῶς διαπρέπων, διὸ προτερημάτων σου, τὴν χάριν γεραίρομεν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος γ´. Τὴν ὡραιότητα.

Τῆς πολιτείας σου, τὰ κατορθώματα, καὶ τῆς ἀσκήσεως, οἱ πόνοι Ὅσιε, ὥσπερ θυσίαν μυστικὴν δεξάμενος ὁ Δεσπότης, θείας Βασιλείας σε, κληρονόμον ἀνέδειξε, καὶ τῆς ὑπὲρ ἔννοιαν, χαρμονῆς σε ἠξίωσεν, ᾧ πρέσβευε Ἀγάθων ἀπαύστως, δοῦναι ἡμῖν πταισμάτων λύσιν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Μάρτυρος Ἀμπώ. (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῶν ᾀσμάτων ἀρώμασι καταῤῥάνωμεν Μάρτυρος Ἄμπο τὴν μνήμην, τοῦ ἀρωματοποιοῦ, τῆς Τιφλίδος πολιούχου καλλιμάρτυρος, γόνου Βαγδάτης νεαροῦ, ἀγαπήσαντος Χριστὸν ἐκτμήσεως ἄχρι κάρας, Ὃν ἱκετεύει ἀπαύστως ἡμῖν διδόναι θεῖον ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀβώ, τοῦ ἀρωματοποιοῦ ἐκ Τιφλίδος Γεωργίας
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀρωμάτων συνθέσεως μετερχόμενον τὴν τέχνην ῥάνωμεν ὕμνων εὐτάκτων, Ἄμπο στεῤῥόν, τῆς Τιφλίδος πολιοῦχον, νῦν ἀρώμασι κράζοντες· Μάρτυς εὐσταλές, ὁ τὸ ὄνομα Χριστοῦ ἐκτμήσεως ἄχρι κάρας ὁμολογήσας ἐκθύμως, Αὐτὸν ἱκέταις σου ἱλέωσαι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Μακαρίου τοῦ Μακρῆ. (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Ἀπερίτρεπτε σοφίας στῦλε, πεπολίτευσαι ἐν ὄρει Ἄθω ἰσαγγέλως καὶ τῇ Πόλει τῶν Πόλεων· ἐν οὐρανοῖς ἔχων γὰρ τὸ πολίτευμα παρεῖδες πάντα γεώδη ὡς σκύβαλα· ὅθεν εἴληφας, Μακάριε, χάριν ἄνωθεν πρεσβεύειν ὑπὲρ πάντων τῶν τιμώντων σε.

Ἀπολυτίκιον τῆς ῾Αγίας Μεγαλομάρτυρος Κυράννης, τῆς ἐξ ῎Οσσης Θεσσαλονίκης
Τὸν συνάναρχον Λόγον. ῏Ηχος πλ. α.

Χαῖρε Ὄσσης ὁ γόνος καὶ θεῖον βλάστημα, Παρθενομάρτυς Κυράννα νύμφη Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀθλήσασα στεῤῥῶς ὑστέροις ἔτεσι, καὶ καθελοῦσα τὸν ἐχθρόν, καρτερίᾳ σταθηρᾷ. Καὶ νῦν ἀπαύστως δυσώπει, ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων, τὴν μακαρίαν σου ἄθλησιν.

῞Ετερον. Ἀπολυτίκιον τῆς ῾Αγίας Κυράννης, τῆς ἐξ ῎Οσσης Θεσσαλονίκης
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τῆς ῎Οσσης ἀγλάϊσμα, καὶ πολιοῦχος λαμπρά, Κυράννα πανεύφημε, Μάρτυς Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, ἐδείχθης ἀθλήσασα. ῞Οθεν τὴν σὴν πατρίδα, πάσης λύτρωσαι βλάβης, πίστει ἐγκαυχωμένην, τῇ στεῤῥᾷ σου ἀθλήσει, πρεσβεύουσα τῷ Κυρίῳ ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

ἈπολυτίκιονΤῆς ἑορτῆς.
Ἦχος α´.

Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις, τοῦ γὰρ Γεννήτορος ἡ φωνὴ προσεμαρτύρει σοι, ἀγαπητόν σε Υἱὸν ὀνομάζουσα, καὶ τὸ Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς, ἐβεβαίου τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές. Ὁ ἐπιφανεὶς Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ τὸν κόσμον φωτίσας, δόξα σοι.

Δόξα. Ἐκ τῆς Λιτῆς τῆς ἑορτῆς. (6 Ἰαν.)
Ἦχος πλ. δ´. Ἰωάννου Μοναχοῦ.

Κύριε, πληρῶσαι βουλόμενος, ἃ ὥρισας ἀπ᾿ αἰῶνος, ἀπὸ πάσης τῆς κτίσεως, λειτουργοὺς τοῦ μυστηρίου σου ἔλαβες· ἐκ τῶν Ἀγγέλων τὸν Γαβριήλ, ἐκ τῶν ἀνθρώπων τὴν Παρθένον, ἐκ τῶν οὐρανῶν τὸν Ἀστέρα, καὶ ἐκ τῶν ὑδάτων τὸν Ἰορδάνην· ἐν ᾧ τὸ ἀνόμημα τοῦ κόσμου ἐξήλειψας, Σωτὴρ ἡμῶν δόξα σοι.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Ἦχος πλ. α´.

Ἐν τῇ Ἐρυθρᾷ θαλάσσῃ, τῆς ἀπειρογάμου νύμφης εἰκὼν διεγράφη ποτέ. Ἐκεῖ Μωϋσῆς διαιρέτης τοῦ ὕδατος, ἐνθάδε Γαβριὴλ ὑπηρέτης τοῦ θαύματος· τότε τὸν βυθὸν ἐπέζευσεν ἀβρόχως Ἰσραήλ, νῦν δὲ τὸν Χριστὸν ἐγέννησεν ἀσπόρως ἡ Παρθένος· ἡ θάλασσα μετὰ τὴν πάροδον τοῦ Ἰσραήλ, ἔμεινεν ἄβατος· ἡ Ἄμεμπτος μετὰ τὴν κύησιν τοῦ Ἐμμανουήλ, ἔμεινεν ἄφθορος. Ὁ ὢν καὶ προών, καὶ φανεὶς ὡς ἄνθρωπος, Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

iconandlight.wordpress.com