Όσιος Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης (1871-1957).
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
«Μία οικογένεια, εκ Ρωσίας πρόσφυγες, καταδικασμένη από το εκεί καθεστώς [ΕΣΣΔ], κατέφυγε εις την Ελλάδα και εγκαταστάθη εις Ν. Ιωνίαν.
Εν μια των ημερών ησθένησε ο πατήρ της οικογενείας από υψηλόν πυρετόν.
Αναλογιζόμενος την πτωχείαν του παρεκάλεσε την Παναγία, την οποίαν είχε φέρει μαζί του εκ Ρωσίας, να τον βοηθήση να γίνη καλά διά διά να δυνηθή να εργασθή και να συντηρήση την οικογένειάν του.
Την νύκτα ησθάνθη να τον δροσίζη μία «λεπτή βροχή» και φωνάζει της γυναικός του να ανάψη το φως. Και βλέπουν την εικόνα κάθιδρον από μύρον και ο ασθενής έγινε καλά.
Εφώναξαν τους ιερείς της ενορίας των να έλθουν να την σκουπίσουν και εκείνοι απήντησαν:
– Δι’ αυτό το έργο να πάτε εις την Ανάληψιν* να φωνάξετε τον π. Ιερώνυμον.
Πράγματι ήλθε ένας κύριος και εδιηγήθη εις τον Γέροντα το συμβάν.
Ανεχώρησαν μαζί και εσκούπισε ο πατήρ την αγίαν εικόνα.
Το βράδυ που επέστρεψε τα εδιηγείτο εις την ομήγυριν. Κάποιος, εν αγνοία του, λέγει: Αν ήμουν εγώ εκεί θα εφοβόμουν.
Ο Γέρων είπε: Τα θαύματα δεν είναι διά να φοβούνται οι άνθρωποι, αλλά διά να δοξάζεται ο Θεός και να τονούται η πίστις των χριστιανών…
Μετά μικρόν διάστημα, όταν ήσαν μόνοι ο Γέρων και το πνευματικόν του τέκνον, που εξέφρασε φόβον, του λέγει ιδιαιτέρως:
– Θα σας ειπώ κάτι, αλλ’ εφ’ όσον ζω δεν θα το ειπήτε πουθενά. Ένα βράδυ
επήγα εις την εκκλησίαν και κατευθύνθην προς τον Κύριον, είπα, ας
ασπασθώ το χέρι εκείνο που εσταυρώθη δι’ εμέ…
Και αμέσως το χέρι εκείνο έγινε πραγματικό. Ησπάσθην την ζώσαν χείραν του Κυρίου!…
Λοιπόν όταν βλέπομεν θαύματα να μη φοβούμεθα, αλλά να δοξολογούμεν τον Θεόν
* Το μετόχι της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας στον Βύρωνα της Αθήνας.
Εκοιμήθη στις 6 Ιανουαρίου του 1957 η μνήμη του τιμάται στις 9 Μαΐου.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Μοναχού Μωυσή, «Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης, ο «Γέρων της Αναλήψεως», έκδοση Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου