Την πρώτη κιόλας εβδομάδα του πολέμου, πήγα στο μέτωπο μετά από κλήση της Πατρίδας μου. Είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε σκληρές μάχες κοντά στο Κουρσκ.
Θα θυμάμαι την ημέρα της 23ης Νοεμβρίου 1941 για όλη μου τη ζωή. Βρεθήκαμε περικυκλωμένοι. Οι Ναζί έπεσαν βροχή πάνω μας. Το έδαφος σείστηκε και κάπνιζε από πυροβολικό, βλήματα όλμων και αεροπορικές βόμβες. Ο αέρας ήταν πυκνός από καπνό, ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος από καπνούς από τις φωτιές.
Το ουρλιαχτό των γερμανικών μαχητικών και βομβαρδιστικών, οι εκρήξεις βομβών και οβίδων, η φλυαρία των πολυβόλων - όλα έμοιαζαν με κόλαση. Επιπλέον, έβρεχε, και το βράδυ άρχισε να χιονίζει. Πολλοί από τους συναδέλφους μου στρατιώτες ράντισε το αίμα τους στη θρυλική γη του Κουρσκ εκείνη την ημέρα, και άλλοι βρήκαν την ειρήνη σε αυτήν για πάντα.
Οι επιζώντες, σκορπισμένοι, ηθικά καταβεβλημένοι, με οδηγό το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, προσπάθησαν να βρουν καταφύγιο και σωτηρία στα δάση. Εκείνη την ημέρα, ήταν σε τέτοια κατάσταση που συναντηθήκαμε με μια ομάδα μαχητών στην ίδια δασική ρεματιά. Εξαντλημένοι, βρώμικοι, πεινασμένοι, βρεγμένοι μέχρι την τελευταία κλωστή, μαζευτήκαμε δεκατρείς.
Ανάμεσά μας ήταν ένας διοικητής, με καταγωγή από το Νοβοσιμπίρσκ. Συνωστιζόμασταν γύρω του, περιμένοντας μια απόφαση. Με την έναρξη του σκότους έγινε εντελώς κρύο, και δεν τολμήσαμε ούτε να ανάψουμε φωτιά, για να μη χαρίσουμε την παρουσία μας. Φαινόταν ότι ο θάνατος ήταν αναπόφευκτος: αν όχι από εχθρική σφαίρα, τότε από κρύο και πείνα. Ξαφνικά ο διοικητής, δυνατά, χωρίς ίχνος ειρωνείας, μας απευθύνει: «Αδέρφια, ποιος ξέρει τις προσευχές;» «Το ξέρω», απάντησα, «Νικολάι Μέλνικοφ». - «Και με λένε Γεώργιο. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν δύο Φύλακες Άγγελοι και θαυματουργοί μαζί μας. Ας προσευχηθούμε για βοήθεια». Και ήταν ο πρώτος που άρχισε να διαβάζει την προσευχή, και του απηχούσα δυνατά. Οι υπόλοιποι, άλλοι επανέλαβαν ψιθυριστά, και άλλοι στάθηκαν στα γόνατα, κάνοντας το σημείο του σταυρού και κάνοντας προσκυνήσεις στο έδαφος.
Όταν διαβάστηκαν οι προσευχές, είχε ήδη σκοτεινιάσει εντελώς. Ξαφνικά, δεξιά, πίσω από το ελατόδασος, λίγα μέτρα από εμάς, φάνηκε κάποιο φως. Όλοι ορμήσαμε προς αυτή την κατεύθυνση και είδαμε μια καλύβα με μια λάμπα κηροζίνης να λάμπει μέσα. Ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα. Ένας γκριζομάλλης γέρος μας συνάντησε στο κατώφλι. Χωρίς να κάνουμε περίεργες ερωτήσεις, τον δεχθήκαμε ομόφωνα ως τοπικό δασολόγο. Ο ιδιοκτήτης της θερμαινόμενης παράγκας μας προειδοποίησε: «Μη με κατηγορείτε για το ταπεινό μου καταφύγιο. Μπορώ να δώσω σε όλους βραστό νερό με κράκερ. Και θα κοιμηθείς στα άχυρα».
Έχοντας ζεσταθεί, ξαπλώσαμε στα ψάθινα «κάτω μπουφάν» στη σειρά, στριμωχτήκαμε και κοιμηθήκαμε μέχρι το πρωί. Και όταν ξύπνησαν, βρέθηκαν στο ίδιο «σημείο» κοντά στο δοκάρι όπου θρηνούσαν το προηγούμενο βράδυ. Όμως δεν υπήρχε ίχνος από την καλύβα. Ο διοικητής ευχαρίστησε τον Θεό για την υπέροχη διανυκτέρευση και, κάνοντας τρεις υποκλίσεις στον ανατέλλοντα ήλιο, είπε: «Λοιπόν, αδέρφια, από εδώ και πέρα μην είστε Ιβάν που δεν θυμούνται συγγένεια. Μην ξεχνάτε τον Θεό, υπερασπιστείτε την Εκκλησία του Χριστού, θυμηθείτε και προσευχηθείτε ο ένας για τον άλλον μέχρι το τέλος της ζωής σας».
Πήραμε αυτή την οδηγία ως δεύτερο στρατιωτικό όρκο. Αφού ξεδιπλώσουμε τα όπλα, βγήκαμε στο δρόμο. Δεκαπέντε χιλιόμετρα κάτω από το βρυχηθμό των κανονιοβολισμών πήραμε το δρόμο μας μέσα από χαράδρες και πτώματα προς την Πολτάβα. Και οι δεκατρείς ενώθηκαν με την εγγενή τους μονάδα εκείνη την ημέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου