Ἀφιέρωμα στήν μνήμη τοῦ Παπα‑Γιάννη Καλαΐδη
Βίος & Διακονία
Ο Ἰωάννης Καλαΐδης, γνωστὸς ὡς «Παπα‑Γιάννης», χειροτονήθηκε ἰερεῦς στὶς 23 Ἰουλίου 1970 στὸ Προμαχῶνα Σερρῶν, σὲ ἡλικία μόλις 45 ἐτῶν. Ὑπηρέτησε ὡς ἐφημέριος μὲ αὐταπάρνηση 39 χρόνια στὸ Νεοχῶρι Σιντικῆς, ὅπου καὶ κοιμήθηκε εἰρηνικὰ στίς 4 Αυγούστου 2009, ἀφήνοντας πίσω του πλούσια πνευματικὴ κληρονομιά .
Ὅλη του ἡ ζωὴ ἦταν: ΧΡΙΣΤΟΣ – ΝΗΣΤΕΙΑ – ΑΓΡΥΠΝΙΑ – ΠΡΟΣΕΥΧΗ. Ἔδωσε αἷμα καὶ πῆρε Πνεῦμα, μέσα ἀπὸ βάσανα καὶ δοκιμασίες πολλές, ἔλαβε τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: ΙΑΜΑΤΙΚΟ – ΠΡΟΟΡΑΤΙΚΟ – ΔΙΟΡΑΤΙΚΟ.
Οἱ ἀνέσεις τῆς ἐποχῆς μας δὲν τὸν ἄγγιξαν: ΑΝΑΡΓΥΡΟΣ καὶ ΕΛΕΗΜΩΝ. Διακόνησε ἀκούραστα χιλιάδες ἀνθρώπων ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΣ – ΝΟΥΘΕΤΩΝΤΑΣ – ΠΑΡΗΓΟΡΩΝΤΑΣ. Ἦταν μιὰ συνεχὴς διακονία ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ. Ἀγαποῦσε τοὺς ἀνθρώπους πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, ἔκανε τὸν πόνο τους δικό του. Ἔζησε σὰν ἐπίγειος Ἄγγελος καὶ Οὐράνιος ἄνθρωπος.
Μὲ τήν ταπεινή ζωή του, ἔκανε πράξη τόν λόγο τοῦ εὐαγγελίου, μέ νηστεῖες, προσευχές μέ καρδιά συντετριμμένη μέ μάτια δακρυσμένα, καί ὐπηρετῶντας μέ αὐταπάρνηση τό θυσιαστήριο τοῦ Κυρίου ,τὰ βράδια, ἀγρυπνία, προσευχή, ἐνῷ τό πρωὶ ἦταν τὸ ἴδιο ἀγέρωχος, πλημμυρισμένος ἀπό χαρὰ καὶ εἰρήνη.
Ἡ δυνατή του προσευχή, ἡ διορατικότητά του, ὁ καλός του λόγος, ἡ ταπείνωσή του τὸν καθιέρωσαν στὰ μάτια τῶν πιστῶν ὡς ἅγιο. Θὰ μποροῦσα νὰ μιλῶ μέρες γιὰ τὸν π. Ἰωάννη, ὅμως νιώθω μέσα μου ἕνα συναίσθημα, ποὺ μ’ ἀναγκάζει νὰ περιοριστῶ
Σχέση μὲ τὴν Ἱερὰ Μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος, Τοῦμπας Σερρῶν
Ἡ ἱερά Μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος στὴν Τούμπα, λίγα χιλιόμετρα νοτιοανατολικὰ τῆς πόλης τῶν Σερρῶν, εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα προσκυνήματα τῆς Μακεδονίας, γνωστὸ γιὰ τὴν εὕρεση τῆς θαυματουργῆς εἰκόνος καὶ τὸ ἄφθονο ἁγίασμα.
Ὁ Παπα‑Γιάννης τιμοῦσε τὴν Μονὴ ἐπὶ τριάντα συνεχῆ ἔτη:
κάθε χρόνο συμμετεῖχε στὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Την ἠμέρα τῆς Λιτανείας τὸν τίμησαν νὰ κρατήσει ἐπὶ πολλὰ ἔτη τὴν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, παράδοση στὴν ὁποία κανένας ἄλλος κληρικὸς μέχρι σήμερα δὲν ἔχει δεχθεῖ αὐτό τό χάρισμα.
Ἡ κόρη του, ἡ κυρία Θεοδώρα, ἀφηγεῖται:
«Ὅλο του τὸ πένθος ἦταν καρδιακό. Στὶς ἀγρυπνίες, στὰ βαγόνια του τρένου ἀπὸ τὴ Σέρρες ὡς τὴν Τούμπα, πλησίαζε τὴν εἰκόνα μὲ δάκρυα χαρᾶς. Καὶ τὸ ξημέρωμα τῆς λιτανείας τὴν κρατοῦσε μὲ βαθύτατη εὐλάβεια.»
Τὸ νὰ κρατάει τὴν εἰκόνα ἐντὸς τῆς ἱερᾶς λιτανείας ἦταν γι’ αὐτὸν θεῖο δῶρο — ὅπου ὁ Θεὸς τοῦ χάρισε καί τό βίωνε μέ ἀπέραντη ἐσωτερική χαρά.
Ὁ ἡγούμενος π. Δαμιανὸς Κιορπὲς χαρακτήρισε τὴ συμμετοχή του ὡς κορυφαῖο σημεῖο τῆς τετραήμερης πανήγυρης, στὴν ὁποία πλήθη προσκυνητῶν προσέρχονταν γιὰ νὰ λάβουν τὴν εὐλογία του πρὸς μετάνοια, θεραπεία καὶ παρηγορία.
Ἡ σχέση του μὲ τὴν Ἱερὰ Μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος συνεχίζει ὁ ἠγούμενος, ἦταν στενότατη καὶ καρδιακή: κάθε χρόνο τὴν παραμονὴ τῆς ἑορτῆς, ὁ Παπα‑Γιάννης ἀγρυπνοῦσε στὸ μοναστήρι, ὅπου διάβαζε παρακλήσεις, ἐξομολογοῦσε καὶ μνημόνευε χιλιάδες ὀνόματα καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς νύχτας, χωρὶς νὰ πάρει ἀνάσα.
Ἀπό νωρίς τό πρωὶ συμμετεῖχε στὴν ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου , τῆς θείας λειτουργίας καὶ ἀκολουθοῦσε τὴν λιτανεία τῆς Θαυματουργῆς Εἰκόνος—ἀναφέρέρει χαρακτηριστικά: «τήν κρατοῦσε δὲ πάνω ἀπὸ 25 χρόνια τὴν θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος... κατὰ τὴν περιφορά», ἰδιαίτερη τιμὴ ποὺ τοῦ παραχωροῦσαν καί οἱ ὑπόλοιποι κληρικοὶ ἀπὸ σεβασμό.
Λόγος καρδιᾶς — Τί μᾶς δίνει ὁ Παπα‑Γιάννης σήμερα
Ἀγαποῦσε πολὺ τὴν ἐκκλησία, ἀγαποῦσε τοὺς ἐπισκόπους, ἔρχονταν ἀρχιερεῖς νὰ τὸν δοῦνε καὶ ποτὲ δὲν ἔλεγε τίποτα, γιατί πίστευε πὼς δὲν ἦταν ἄξιος νὰ τὸν ἐπισκέπτονται οἱ ἀρχιερεῖς.
Ἤθελε ἡ ἐκκλησία νὰ εἶναι ψηλὰ στὴ συνείδηση τοῦ λαοῦ, νὰ κατέχει τὴν πρωτοκαθεδρία στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων.
Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς ποὺ ἔρχονταν πολὺ συχνὰ στὸν π. Ἰωάννη ἦταν ὁ μακαριστὸς Σιατίστης Ἀντώνιος. Ἐπισκεπτόταν τον π. Ἰωάννη πολὺ συχνὰ καὶ εἶχαν ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον πολὺ μεγάλη ἀγάπη ποὺ δὲν διέφυγε τὴν προσοχὴ τῶν ἀνθρώπων.
Δὲν ἤθελε νὰ κατηγοροῦν τὴν ἐκκλησία: «Ὅποιος κατηγορεῖ τὴν ἐκκλησία, κατηγορεῖ τὸν Χριστό», ὑπενθύμιζε στοὺς πιστούς.
Σὰν παράδειγμα μνημόνευε τὸ γεγονὸς ἀπὸ τὶς πράξεις τῶν Ἀποστόλων (Πράξ. 9,4-5) ὅπου o Σαούλ/Παῦλος πρὶν τὴν μεταστροφή του στὸν Χριστιανισμὸ δίωκε τὴν Ἐκκλησία καὶ ὁ Κύριος τοῦ ἀποκαλύφθηκε στὸ δρόμο πρὸς τὴν Δαμασκὸ καὶ τοῦ εἶπε Σαούλ, Σαούλ, τί μὲ διώκεις.
Ἔλεγε, πὼς τὸν Χριστὸ ποὺ μᾶς ἀγαπᾶ τόσο πολὺ μόνο μέσα στὴν ἐκκλησία μποροῦμε νὰ τὸν βροῦμε, ἐδῶ πρέπει νὰ τὸν βροῦμε τόνιζε, καὶ ἂν τὸν βροῦμε, θὰ χαιρόμαστε τὴν αἰώνια ζωὴ ἀπὸ τώρα.
Στὴν ἐκκλησία εἶναι ἡ Θεοτόκος, στὴν ἐκκλησία εἶναι οἱ ἅγιοι, ἐδῶ βλέπεις τὴν αἰώνια ζωή.
Ἡ πίστη μας εἶναι ζωντανὴ καὶ μοναδική».
Ἐπίλογος
Ἐμεῖς σήμερα, ποὺ διακονοῦμε μὲ εὐλάβεια καὶ προσευχὴ τὴν θαυματουργή εἰκόνα, τῆς Ἁγίας Τριάδος εὐχαριστοῦμε ταπεινὰ τὸν ἅγιο Τριαδικὸ Θεὸ ποὺ μᾶς χἀρισε ἕναν τέτοιο ἅγιο πατέρα καὶ τὸν παρακαλοῦμε νὰ πρεσβεύει στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς ἀξιώνει καί νὰ μᾶς χαρίζει δύναμη νά ὀλοκληρώσουμε τὸ ἔργο ποὺ τόσο ἡ θεία χάρις τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀλλά καί ἡ ἀγάπη - πατρική εὐχή τοῦ μητροπολίτου μας κ.κ Ἱεροθέου μᾶς ἐμπιστεύθηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου