Γράφει ο π. Αντώνιος Χρήστου
Προϊστάμενος Ι.Ν. Προφήτου Ηλία Κόρμπι Βάρης, της Ι. Μ. Γλυφάδας Ε. Β. Β. & Β.
Αγαπητοί μας αναγνώστες είμαστε σίγουροι ότι τα Χριστούγεννα θα ανταλλάξατε και θα λάβατε πολλές ευχές! Ακόμη και μοναχικός να είναι κάποιος, μέσα από τις τηλεοράσεις, τα κινητά και το διαδίκτυο βομβαρδιζόμαστε πλέον από μηνύματα από γνωστούς και αγνώστους σε σημείο που αναρωτιέται κανείς, αν και αυτή η μαζικότητα είναι το ίδιο ενοχλητική με τη μοναξιά, απλά στην αντίθετη κατεύθυνση. Εχουμε ασχοληθεί στο παρελθόν όμως αναλυτικά για το θέμα των ευχών στις γιορτές και επομένως θα το προσπεράσουμε αυτό το σημείο.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, είναι παραμονή Χριστουγέννων και επιστρέψαμε και εμείς από ψώνια, καθώς λόγω του φόρτου των ημερών στον Ιερό Ναό και την Μητρόπολη, αφήσαμε τις απαραίτητες προσωπικές και οικογενειακές μας ανάγκες για τελευταία στιγμή. Φυσικά όπως διαπιστώσαμε δεν ήμασταν οι μόνοι, χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι το ίδιο έτρεχαν να προλάβουν τα καταστήματα ανοιχτά για τις αγορές των «Εορτών».
Θα ξεκινήσουμε λοιπόν με μερικές διαπιστώσεις, όσο ήταν δυνατόν να παρατηρήσουμε, γιατί όταν συνοδεύει κανείς και τρία ανήλικα παιδιά δεν έχει την ευκαιρία της διεισδυτικότητας που απαιτούν αυτά που θα αναφέρουμε:
α) Στην περιοχή που μένουμε στα νότια Προάστια της Αθήνας, διαπιστώσαμε με χαρά πολλά παιδιά να λένε τα κάλαντα διαφόρων ηλικιών. Αυτό όμως που μας έκανε εντύπωση είναι ότι τις περισσότερες φορές διέκρινες την παρουσία και κάποιου ενηλίκου κοντά τους. Ο λόγος κατανοητός, τόσα και τόσα γίνονται και ακούμε δυστυχώς τέτοιες μέρες κάθε χρόνο. Τι γίνεται όμως όταν οι γονείς εργάζονται ή τα μεγαλύτερα αδέλφια όταν υπάρχουν, δεν έχουν τη διάθεση να συνοδεύσουν; Φυσικά δεν θα πουν τα κάλαντα ή θα βγουν επιλεκτικά σε λίγους συγγενείς και φίλους. Αναπολούμε τη δική μας παιδική ηλικία στην κωμόπολη την οποία μεγαλώσαμε στη Νέα Κίο Αργολίδας. Ηταν σχεδόν αδιανόητο κάποιο παιδί να μην έλεγε τα κάλαντα και επίσης αδιανόητο να συνοδευόμαστε από μεγάλους. Αυτά τα αυτονόητα για εμάς τότε, τώρα στις μέρες μας θεωρούνται επιστημονική φαντασία. Αραγε αυτή είναι η πρόοδος που οραματιζόμασταν; Δεν μπορεί ένα παιδί να μας πει ότι γεννήθηκε ο Χριστός με ασφάλεια, γιατί κινδυνεύει από τις ανασφάλειες κάποιων ανεγκέφαλων; Γιατί ποιος άνθρωπος έχοντας το μυαλό στο κεφάλι του, θα σκεφτεί να βλάψει ένα παιδί και μάλιστα χρονιάρες μέρες που όλοι μιλούν για αγάπη…!
β) Η δεύτερη διαπίστωση έχει να κάνει με την ψυχρότητα-τυπικότητα των ανθρώπων. Δεν ομιλούμε για ευγενείς ανθρώπους και μη ευγενείς, που πάντα υπάρχουν σε κάθε εποχή και σε κάθε στιγμή! Εδώ κάνουμε λόγο για μία ανταγωνιστικότητα άλλο πράγμα! Ξεκινά με την αναζήτηση πάρκινγκ έξω από το πολυκατάστημα, μετά εντός του καταστήματος για την καλύτερη θέση στα προϊόντα που μας ενδιαφέρουν και τελειώνει επίσης κατά την έξοδο στο ταμείο, ποιος θα πιάσει θέση και αδιαφορώντας για ηλικίες ηλικιωμένων ή ότι τα παιδιά είναι ανήσυχα και δεν κάθονται και ένα σωρό άλλα που πλέον δεν απασχολούν και συγκινούν κανέναν! Κατά τα άλλα όλοι για γιορτές ετοιμάζονται, για Χριστό ομιλούν και αγάπη εύχονται όλοι, και χρόνια πολλά! Αν τα «χρόνια πολλά» περνούν με αυτό το κλίμα πραγματικά θα προτιμούσαμε λιγότερα αλλά πιο ανθρώπινα και ποιοτικά.
γ) Η τρίτη διαπίστωση έχει να κάνει με αυτή καθαυτή τη διαδικασία, πως όλοι έχουμε «μπει στο τριπάκι» γιορτές σημαίνει οπωσδήποτε αγορές στα μαγαζιά και χωρίς αυτό δεν νοείται γιορτή! Σε πιο παλιές εποχές, ιδιαίτερα στην επαρχία, υπήρχε το φαινόμενο της ανταλλαγής των προϊόντων! Ο κάθε ένας ανάλογα με αυτό που παρήγε, το αντάλλασσε με αυτό που του χρειαζόταν! Το πιο συγκινητικό ήταν όταν έδιναν χωρίς να περιμένουν και αντάλλαγμα, αλλά όλοι είχαν αυτό το νοιάξιμο ώστε το λίγο να το μοιραζόμαστε πολλοί. Πλέον όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν ή αποτελούν κάποιες εξαιρέσεις και κυρίως μεταξύ συγγενών. Η διαφήμιση πλέον το λέει και απροκάλυπτα: «Μην κουράζετε τον Αγιο Βασίλειο, τα δώρα πλέον είναι από το εργοστάσιο, την εταιρεία τάδε και πλέον δεν γίνονται Χριστούγεννα χωρίς την τάδε εταιρεία ή το τάδε προϊόν...»! Αραγε γι’ αυτό γεννήθηκε ο Χριστός; Νομίζουμε το ερώτημα αυτό πρέπει να μας απασχολεί όλους και σε κάθε εποχή!
δ) Τέταρτη διαπίστωση και ίσως η πιο ανησυχητική από τις προηγούμενες, μιλάμε για Χριστούγεννα σχεδόν μήνα πριν και αρκετές μέρες μετά την γιορτή, ελάχιστοι όμως εννοούν και επιχειρούν να γνωρίσουν και να συνδεθούν με το πρόσωπο του Θεανθρώπου που γεννιέται. Από τις σχολικές εορτές που σαν γονιός συμμετείχαμε, μέχρι τα δρώμενα δήμων και φορέων, το πρόσωπο του Χριστού ή απουσιάζει ή προβάλλεται μεμονωμένα και σίγουρα όχι ως κεντρικό πρόσωπο. Ολοι βλέπουν τις εορτές και τα υλικά, -ευτυχώς όμως ακόμη- και το οικογενειακό κλίμα, ως το κυριότερο σημείο των γιορτών. Για εκκλησία κ.τ.λ. ούτε καν λόγος...!
Και ε) Για να μη τα βλέπουμε και όλα αρνητικά, υπάρχει μία διάχυτη αισιοδοξία στην ατμόσφαιρα, έστω και επιφανειακή, που όμως όλους μας ανεβάζει και μας δίνει κάποιο κουράγιο να συνεχίσουμε να αισιοδοξούμε και να ονειρευόμαστε για ένα καλύτερο μέλλον! Αυτό που φέρνει το 2020 στην προκειμένη περίπτωση, αλλά αν δεν καταλάβουμε, όπως έχουμε τονίσει στο παρελθόν ότι είναι 2020 χρόνια μετά Χριστό και κυρίως θα έχουν αξία όταν είναι με Χριστό, τότε όλα θα καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι! Ο Χριστός όμως, χθες και σήμερον ΑΥΤΟΣ και εις τους αιώνες!
Ολοκληρώνοντας το τελευταίο μας άρθρο για το 2019, ευχόμαστε αυτές οι γραμμές που τελειώνουν σε λίγο, να είναι δικές μας υπερβολές και προκαταλήψεις και όχι να έχουν έστω και λίγο ίχνος αντικειμενικότητας! Μακάρι εμείς να βγαίνουμε ψεύτες και η αλήθεια να είναι καλύτερη και πιο αισιόδοξη! Με τη χάρη Του Θεού, ελπίζουμε να αξιωθούμε και το 2020 να επικοινωνούμε, έστω και σιωπηλά μέσα από αυτή τη στήλη της εφημερίδας και να γινόμαστε όλοι καλύτεροι πνευματικά και όχι απλά να γράφουμε χωρίς αποτέλεσμα και απλά να φλυαρούμε, αμήν! Κάθε καλό!!!