Έχω κάποιους φίλους, που όταν τους μιλώ, νιώθω να ξεκουράζεται η ψυχή
μου και να καθαρίζει ο νους μου πολύ. Σκέφτονται καθαρά, μιλάνε με
αληθινή αγάπη, κοιτάνε το πραγματικό καλό μου, μπαίνουν στη θέση μου,
ζυγίζουν σωστά, δεν απορρίπτουν, αποδέχονται. Βλέπουν τα λάθη μου, και
προσπαθούν να τα διορθώσουν διακριτικά, χωρίς προσβολές ή λόγια που θα
με κάνουν να πονέσω άγονα ή να αμυνθώ ή να κρυφτώ ή να πάψω να μιλάω
μαζί τους. Διακριτικότητα και θεία φώτιση λέγονται αυτά που έχουν. Το
παράξενο είναι ότι δεν είναι θεολόγοι οπωσδήποτε, ή σχετιζόμενοι με την
«πνευματική» ζωή όπως την εννοούμε συνήθως. Μα τελικά, βγάζουν μια
πνευματικότητα που εγώ τη ζηλεύω πολύ. Διαύγεια νου.
Έχω και κάποιους άλλους φίλους, που είναι παρόντες στη ζωή μου κάποιες φορές, με όλο τους το είναι, κάνουν το καλύτερο που μπορούν, τα δίνουν όλα.
Αλλά μετά, εξαφανίζονται.
Δεν μπορούν πολλά πολλά, δεν αντέχουν την εγγύτητα, τη σταθερότητα, τη συνέχεια. Είναι κάτι σαν κομήτες. Λαμπεροί, δυναμικοί, σημαντικοί, εντυπωσιακοί, μα αυτό ήταν. Κρατάνε όσο κρατάει ένα πυροτέχνημα και μια φωτοβολίδα. Και μαθαίνω να το σέβομαι κι αυτό, τα τελευταία χρόνια. Και να καταλαβαίνω ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Μου λέει προχτές ένας γνωστός: Εγώ όταν βγαίνω με μια παρέα κολλητή, τα δίνω όλα σ’ αυτή τη βόλτα. Μα μετά, για 3-4 μέρες, δεν θέλω καμία κουβέντα μαζί τους, θέλω να μένω μόνος, με τον εαυτό μου, στην ησυχία μου, στη μοναξιά μου. Μου αρέσει πολύ αυτό, τη βρίσκω έτσι, δεν μπορώ κάθε μέρα επαφές και λόγια και βόλτες και πολλά πάρε δώσε. Ίσως έχω ψυχολογικά, δεν ξέρω πώς το ακούς, μα εγώ έτσι είμαι. Χάνομαι. Μα αγαπώ και πάλι, μου αρκεί να ξέρω ότι με σκέφτονται και ας μη μιλάω.
Η Στέλλα, αν δεν δει μήνυμα στο κινητό, ζει με απίστευτες αμφιβολίες, νιώθει απόρριψη, φοβερή μειονεξία και χάλια.
Ο Βασίλης δεν μπορεί να κουβεντιάσει με τη Γιάννα, παρά μόνο με βιντεοκλήση, ώστε να βλέπονται. Διαφορετικά, δεν μπορεί να πει τίποτε, ούτε μια καλημέρα! Ο Δημήτρης, όμως, θέλει μόνο να γράφει, και σπάνια να βλέπει το συνομιλητή του στο Skype κλπ.
Μου λέει μια μέρα κάποιος να μιλήσουμε στο Skype ενώ θα τρώμε και οι δυο το βραδινό μας και ένιωθε σα να είμαστε παρέα στο ίδιο μαγαζί, σε ζεστή ταβέρνα. Άλλος, δεν νιώθει καθόλου καλά να τον βλέπουν να τρώει ή να διαβάζει ή να κάνει δουλειές μπροστά στα μάτια σου.
Ο Κώστας, σε δέχεται επίσκεψη στο σπίτι του, μόνο αν βγάλεις τα παπούτσια στην είσοδο, αν έχεις μαντηλάκια με οινόπνευμα και αν έχεις πλυθεί πριν μία ώρα με Dettol.
Η Ελένη, δεν ανοίγει ποτέ το σπίτι της σε κανέναν, και θέλει να βλεπόμαστε μόνο έξω, σε βόλτες, φαγητό ή σινεμά. Μα ποτέ στο σπίτι μέσα. Εδώ και κάτι χρόνια δεν έχει μπει κανείς μέσα, ούτε τα παιδιά στα κάλαντα, ούτε ο παπάς με τον αγιασμό. Ειδικά στο υπνοδωμάτιο! «Εδώ δεν μπαίνει κανείς, εκτός από μένα»
Ο Μιχάλης εκνευρίζεται αν πιείς νερό και δεν κλείσεις το πώμα στο μπουκάλι αμέσως.
Η Ματίνα δεν αντέχει να ακούει τον άντρα της να μασάει μήλο και να κάνει «κλούτσου - κλούτσου» με τα δόντια και τη γλώσσα του.
Η Βάσω, προκειμένου να χρησιμοποιήσεις το μπάνιο στο σπίτι της, θα σου εξηγήσει με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, πώς πρέπει να κινηθείς. «Το καζανάκι, το καπάκι, το σαπούνι αυτό και όχι το άλλο, η πετσέτα αυτή η μικρή η πράσινη, μην πάρεις τη μεγάλη τη μουσταρδί, και μην πατήσεις χωρίς παντόφλες το πάτωμα». Βέβαια, το τέλειο θα ήταν να μην το χρησιμοποιήσεις καθόλου το μπάνιο της, και να πας σπίτι σου όπως είσαι, μα αυτό είναι κάτι που δεν θα σου το πει ποτέ τόσο ευθέως, καθότι έχει και τρόπους.
Ο Σωτήρης τσακώθηκε με το γιο του, επειδή πιέζει το σωληνάριο της οδοντόκρεμας από το κέντρο, και δεν το πάει σιγά- σιγά από την άκρη προς το κέντρο. Τους άκουσε ένα βράδυ όλη η πολυκατοικία και όλοι πήγαν να δουν πώς να είναι άραγε η δική τους οδοντόκρεμα.
Η Ντίνα πήρε γάτα, και ο άντρας της της είπε, «ή η γάτα, ή εγώ! Αν δεν φύγει η γάτα, χωρίζουμε»
Ο Σπύρος με τη Νατάσα, μαζεύουν οικογενειακώς γάτες και άλλα ζώα στο σπίτι και τρώνε μαζί σχεδόν απ’ τα ίδια πιάτα! (ναι, ναι, όπως στο λέω).
Στο Φώτη αρέσουν τα πολλά γλυκόλογα της γυναίκας του, ενώ ο Σταμάτης αηδιάζει και θέλει με το σταγονόμετρο, μια φορά στο τόσο. Αλλιώς, λέει, ξενερώνει, και θεωρεί την Έφη δεδομένη και βαρετή.
Τον Αντώνη η πολλή διαχυτικότητα τον τρομάζει και φεύγει, ενώ η Άννα, νιώθοντας την πλημμύρα της αγάπης του Χρήστου, βγάζει σανίδα και ετοιμάζεται να κάνει σέρφινγκ, απολαμβάνοντας τον ωκεανό της καρδιάς του μια ζωή.
Η Μαρίνα χαίρεται 6 μήνες πριν για τις διακοπές του καλοκαιριού, και την εκνευρίζει ο άντρας της που όλα τα κοιτάει με απάθεια, σαν Βούδας σε κατάσταση Νιρβάνα, και της λέει ψύχραιμα, «θα χαρώ, αγαπούλα μου, όταν έρθει η ώρα, πάω να βγάλω τα σκουπίδια τώρα, μύρισε το σπίτι»
Είμαστε τόσο πολλοί, τόσο διαφορετικοί, τόσο ιεροί όλοι, μοναδικές υπάρξεις.
Ευτυχείς όσοι είμαστε ευέλικτοι σε όλα αυτά, και μπορούμε και συνυπάρχουμε με τρόπους λειτουργικούς και άνετα διαχειρίσημους, ώστε να γίνεται η ζωή μας όμορφη και ψυχικά ξεκούραστη.
Όσοι θέλουν όλους τους άλλους με το δικό τους τρόπο, θα δυσκολευτούν. Εκτός αν βρούνε ανθρώπους- πρόβατα, και ανθρώπους- θύματα, να τους κάνουν μονίμως ό, τι θέλουν.
Όσοι γίνονται μονίμως το χαλί για όλους τους άλλους, επίσης θα πονέσουν, και σταδιακά θα χάσουν την ταυτότητά τους.
Όσοι βάζουν τα προσωπικά τους όρια, και λένε κι αυτοί τη γνώμη τους, το πάνε καλά στο θέμα των ανθρώπινων σχέσεων.
Σε ακούω, σε σέβομαι, προσπαθώ να σε καταλάβω, τα ζυγίζω μέσα μου. Κοιτάω να δω τι απ’ αυτά που είσαι το αντέχω, και τι με δυσκολεύει υπερβολικά.
Και προσπαθούμε με αγάπη να πετύχουμε τη σύγκλιση και τη συνάντηση!
Κάπου να συναντηθούμε, ώστε να έχουμε καλή επικοινωνία, επαφή κλπ.
Να αλλάξω κι εγώ λίγο τα δικά μου, όσα πρέπει να αλλάξω λίγο. Να αλλάξεις και εσύ λίγο, και να βρεθούμε κοντά. Αλλιώς, με το πείσμα και τις εμμονές, την καταπίεση και τον άγριο τρόπο, το χάσμα θα γίνει μεγάλο και σε λίγο θα έρθουν ποικίλες ψυχρότητες και χωρισμοί.
Γενικώς, είναι μικρή η ζωή, και πού να τα προλάβεις όλα αυτά, θέλουμε πολλές ζωές και άπλετο χρόνο.
Ευτυχείς όσοι έχουνε καλή χημεία ήδη απ’ την αρχή και νιώθουν να κουμπώνουν εύκολα οι σχέσεις τους, οι ζωές τους, οι ψυχές και τα κορμιά τους.
Μα και όσοι αγωνίζονται και αλλάζουν στην πορεία, είναι πολύ σπουδαίοι και αυτοί, διότι κάνουν δουλειά μέσα τους.
Μη σου πω ότι αυτοί αξίζουν περισσότερο!
Διότι ό, τι έχουν πετύχει, είναι καρπός προσπάθειας, κόπου, τρόπου, σοφίας, μελέτης, ωριμότητας, αγάπης.
Είναι θεϊκή η ζωή μας τελικά.
Διότι είναι όλα τα παραπάνω: Ένα χάος που πάει να μπει σε τάξη, αρμονία και να γίνει ομορφιά.
facebook.com/AndreasKonanosPage
Έχω και κάποιους άλλους φίλους, που είναι παρόντες στη ζωή μου κάποιες φορές, με όλο τους το είναι, κάνουν το καλύτερο που μπορούν, τα δίνουν όλα.
Αλλά μετά, εξαφανίζονται.
Δεν μπορούν πολλά πολλά, δεν αντέχουν την εγγύτητα, τη σταθερότητα, τη συνέχεια. Είναι κάτι σαν κομήτες. Λαμπεροί, δυναμικοί, σημαντικοί, εντυπωσιακοί, μα αυτό ήταν. Κρατάνε όσο κρατάει ένα πυροτέχνημα και μια φωτοβολίδα. Και μαθαίνω να το σέβομαι κι αυτό, τα τελευταία χρόνια. Και να καταλαβαίνω ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Μου λέει προχτές ένας γνωστός: Εγώ όταν βγαίνω με μια παρέα κολλητή, τα δίνω όλα σ’ αυτή τη βόλτα. Μα μετά, για 3-4 μέρες, δεν θέλω καμία κουβέντα μαζί τους, θέλω να μένω μόνος, με τον εαυτό μου, στην ησυχία μου, στη μοναξιά μου. Μου αρέσει πολύ αυτό, τη βρίσκω έτσι, δεν μπορώ κάθε μέρα επαφές και λόγια και βόλτες και πολλά πάρε δώσε. Ίσως έχω ψυχολογικά, δεν ξέρω πώς το ακούς, μα εγώ έτσι είμαι. Χάνομαι. Μα αγαπώ και πάλι, μου αρκεί να ξέρω ότι με σκέφτονται και ας μη μιλάω.
Η Στέλλα, αν δεν δει μήνυμα στο κινητό, ζει με απίστευτες αμφιβολίες, νιώθει απόρριψη, φοβερή μειονεξία και χάλια.
Ο Βασίλης δεν μπορεί να κουβεντιάσει με τη Γιάννα, παρά μόνο με βιντεοκλήση, ώστε να βλέπονται. Διαφορετικά, δεν μπορεί να πει τίποτε, ούτε μια καλημέρα! Ο Δημήτρης, όμως, θέλει μόνο να γράφει, και σπάνια να βλέπει το συνομιλητή του στο Skype κλπ.
Μου λέει μια μέρα κάποιος να μιλήσουμε στο Skype ενώ θα τρώμε και οι δυο το βραδινό μας και ένιωθε σα να είμαστε παρέα στο ίδιο μαγαζί, σε ζεστή ταβέρνα. Άλλος, δεν νιώθει καθόλου καλά να τον βλέπουν να τρώει ή να διαβάζει ή να κάνει δουλειές μπροστά στα μάτια σου.
Ο Κώστας, σε δέχεται επίσκεψη στο σπίτι του, μόνο αν βγάλεις τα παπούτσια στην είσοδο, αν έχεις μαντηλάκια με οινόπνευμα και αν έχεις πλυθεί πριν μία ώρα με Dettol.
Η Ελένη, δεν ανοίγει ποτέ το σπίτι της σε κανέναν, και θέλει να βλεπόμαστε μόνο έξω, σε βόλτες, φαγητό ή σινεμά. Μα ποτέ στο σπίτι μέσα. Εδώ και κάτι χρόνια δεν έχει μπει κανείς μέσα, ούτε τα παιδιά στα κάλαντα, ούτε ο παπάς με τον αγιασμό. Ειδικά στο υπνοδωμάτιο! «Εδώ δεν μπαίνει κανείς, εκτός από μένα»
Ο Μιχάλης εκνευρίζεται αν πιείς νερό και δεν κλείσεις το πώμα στο μπουκάλι αμέσως.
Η Ματίνα δεν αντέχει να ακούει τον άντρα της να μασάει μήλο και να κάνει «κλούτσου - κλούτσου» με τα δόντια και τη γλώσσα του.
Η Βάσω, προκειμένου να χρησιμοποιήσεις το μπάνιο στο σπίτι της, θα σου εξηγήσει με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, πώς πρέπει να κινηθείς. «Το καζανάκι, το καπάκι, το σαπούνι αυτό και όχι το άλλο, η πετσέτα αυτή η μικρή η πράσινη, μην πάρεις τη μεγάλη τη μουσταρδί, και μην πατήσεις χωρίς παντόφλες το πάτωμα». Βέβαια, το τέλειο θα ήταν να μην το χρησιμοποιήσεις καθόλου το μπάνιο της, και να πας σπίτι σου όπως είσαι, μα αυτό είναι κάτι που δεν θα σου το πει ποτέ τόσο ευθέως, καθότι έχει και τρόπους.
Ο Σωτήρης τσακώθηκε με το γιο του, επειδή πιέζει το σωληνάριο της οδοντόκρεμας από το κέντρο, και δεν το πάει σιγά- σιγά από την άκρη προς το κέντρο. Τους άκουσε ένα βράδυ όλη η πολυκατοικία και όλοι πήγαν να δουν πώς να είναι άραγε η δική τους οδοντόκρεμα.
Η Ντίνα πήρε γάτα, και ο άντρας της της είπε, «ή η γάτα, ή εγώ! Αν δεν φύγει η γάτα, χωρίζουμε»
Ο Σπύρος με τη Νατάσα, μαζεύουν οικογενειακώς γάτες και άλλα ζώα στο σπίτι και τρώνε μαζί σχεδόν απ’ τα ίδια πιάτα! (ναι, ναι, όπως στο λέω).
Στο Φώτη αρέσουν τα πολλά γλυκόλογα της γυναίκας του, ενώ ο Σταμάτης αηδιάζει και θέλει με το σταγονόμετρο, μια φορά στο τόσο. Αλλιώς, λέει, ξενερώνει, και θεωρεί την Έφη δεδομένη και βαρετή.
Τον Αντώνη η πολλή διαχυτικότητα τον τρομάζει και φεύγει, ενώ η Άννα, νιώθοντας την πλημμύρα της αγάπης του Χρήστου, βγάζει σανίδα και ετοιμάζεται να κάνει σέρφινγκ, απολαμβάνοντας τον ωκεανό της καρδιάς του μια ζωή.
Η Μαρίνα χαίρεται 6 μήνες πριν για τις διακοπές του καλοκαιριού, και την εκνευρίζει ο άντρας της που όλα τα κοιτάει με απάθεια, σαν Βούδας σε κατάσταση Νιρβάνα, και της λέει ψύχραιμα, «θα χαρώ, αγαπούλα μου, όταν έρθει η ώρα, πάω να βγάλω τα σκουπίδια τώρα, μύρισε το σπίτι»
Είμαστε τόσο πολλοί, τόσο διαφορετικοί, τόσο ιεροί όλοι, μοναδικές υπάρξεις.
Ευτυχείς όσοι είμαστε ευέλικτοι σε όλα αυτά, και μπορούμε και συνυπάρχουμε με τρόπους λειτουργικούς και άνετα διαχειρίσημους, ώστε να γίνεται η ζωή μας όμορφη και ψυχικά ξεκούραστη.
Όσοι θέλουν όλους τους άλλους με το δικό τους τρόπο, θα δυσκολευτούν. Εκτός αν βρούνε ανθρώπους- πρόβατα, και ανθρώπους- θύματα, να τους κάνουν μονίμως ό, τι θέλουν.
Όσοι γίνονται μονίμως το χαλί για όλους τους άλλους, επίσης θα πονέσουν, και σταδιακά θα χάσουν την ταυτότητά τους.
Όσοι βάζουν τα προσωπικά τους όρια, και λένε κι αυτοί τη γνώμη τους, το πάνε καλά στο θέμα των ανθρώπινων σχέσεων.
Σε ακούω, σε σέβομαι, προσπαθώ να σε καταλάβω, τα ζυγίζω μέσα μου. Κοιτάω να δω τι απ’ αυτά που είσαι το αντέχω, και τι με δυσκολεύει υπερβολικά.
Και προσπαθούμε με αγάπη να πετύχουμε τη σύγκλιση και τη συνάντηση!
Κάπου να συναντηθούμε, ώστε να έχουμε καλή επικοινωνία, επαφή κλπ.
Να αλλάξω κι εγώ λίγο τα δικά μου, όσα πρέπει να αλλάξω λίγο. Να αλλάξεις και εσύ λίγο, και να βρεθούμε κοντά. Αλλιώς, με το πείσμα και τις εμμονές, την καταπίεση και τον άγριο τρόπο, το χάσμα θα γίνει μεγάλο και σε λίγο θα έρθουν ποικίλες ψυχρότητες και χωρισμοί.
Γενικώς, είναι μικρή η ζωή, και πού να τα προλάβεις όλα αυτά, θέλουμε πολλές ζωές και άπλετο χρόνο.
Ευτυχείς όσοι έχουνε καλή χημεία ήδη απ’ την αρχή και νιώθουν να κουμπώνουν εύκολα οι σχέσεις τους, οι ζωές τους, οι ψυχές και τα κορμιά τους.
Μα και όσοι αγωνίζονται και αλλάζουν στην πορεία, είναι πολύ σπουδαίοι και αυτοί, διότι κάνουν δουλειά μέσα τους.
Μη σου πω ότι αυτοί αξίζουν περισσότερο!
Διότι ό, τι έχουν πετύχει, είναι καρπός προσπάθειας, κόπου, τρόπου, σοφίας, μελέτης, ωριμότητας, αγάπης.
Είναι θεϊκή η ζωή μας τελικά.
Διότι είναι όλα τα παραπάνω: Ένα χάος που πάει να μπει σε τάξη, αρμονία και να γίνει ομορφιά.
facebook.com/AndreasKonanosPage
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου