Οι Μοναχοί όλα τα πλάσματα του Θεού τα θεωρούν παιδιά και αδέλφια τους και με πόνο προσεύχονται, για να φθάσουμε όλοι οι άνθρωποι στον προορισμό μας, κοντά στον Θεό. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.

 

Τω Σαββάτω της Τυρινής, μνείαν επιτελούμεν πάντων των εν ασκήσει λαμψάντων αγίων Ανδρών τε και Γυναικών.

Στίχοι
Ψυχαίς Δικαίων, ων αεί μνήμη μένει,
Χοάς μενούσας, προσκομίζω τους λόγους.

«Μετά οσίου όσιος έση και μετά ανδρός αθώου αθώος έση, και μετά εκλεκτού εκλεκτός έση» (Ψς 17, 26-27).

Ο μοναχός είναι ικέτης για όλον τον κόσμο, θρηνεί για όλον τον κόσμο, και σε αυτό έγκειται το κύριο έργο του. Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Τώρα που μειώθηκε ο αριθμός των πνευματικών καθοδηγητών, η ανάγνωση των συγγραμμάτων των αγίων Πατέρων έγινε κεφαλαιώδης οδηγός για όλους εκείνους που επιθυμούν την σωτηρία ή ακόμη την χριστιανική τελειότητα. Αφομοίωσε με την ανάγνωση των συγγραμμάτων τους τις σκέψεις και το πνεύμα των Αγίων Πατέρων. (άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ)

Στάρετς Σεραφείμ (Baradell) της Ιεράς Μονής Βαλαάμ της Ρωσίας,
μαθητής του Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ

”Πολλοί έρχονται να βρουν καταφύγιο. Κόσμος που είναι τελείως απεγνωσμένος. Η αποστολή μας εδώ είναι βέβαια η νυκτερινή προσευχή για τον κόσμο, αλλά και να δεχόμαστε κάθε άνθρωπο όπως κι αν είναι. Χωρίς να τον κρίνουμε. Νομίζω ότι το βλέμμα μας, αν είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου του Θεού, πρέπει να βλέπει πάνω από όλα. Αυτό που είναι πιο πολύτιμο: Τον άνθρωπο που υποφέρει. Να βλέπουμε σε κάθε άνθρωπο, κάθε υπόσταση, κάθε ον τον πόνο του. Και κάθε, μα κάθε άνθρωπος έχει τον πόνο του, τον σταυρό του΄.
Ασφυκτιούμε από την κοσμική αγάπη, αλλά την αληθινή αγάπη, την ευαγγελική αγάπη, που συγχωρεί, που ξέρει να υπομένει, που ξέρει να είναι τρυφερή, δεν την συναντούμε πολύ συχνά.  Κι αυτή την αγάπη είναι που διψάει, που έχει ανάγκη ο κόσμος, έστω κι ασυνείδητα.
Και με ρωτήσατε: Τι είναι ο μοναχός;
Αυτό που θα έπρεπε να είναι ο μοναχός είναι η ενσάρκωση αυτής της αγάπης. Της αγάπης που συμπαθεί, της αγάπης που συγχωρεί, της αγάπης που δέχεται, της αγάπης που γιατρεύει.”

Στάρετς Σεραφείμ (Baradell) της Σκήτης των Αγίων Πάντων της Μονής Βαλαάμ στην λίμνη Λάντογκα της Ρωσίας

Δικαίος της Σκήτης των Αγίων Πάντων της Μονής Βαλαάμ, Γάλλος στην καταγωγή, μαθητής του Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ, ο οποίος έλαβε τη μοναχική του κουρά στην Ιερά Μονή του Προδρόμου του Έσσεξ της Μεγάλης Βρετανίας. Μετά την κοίμηση του Γέροντά του, αναχώρησε από το μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου του Έσσεξ της Αγγλίας, για την Ρωσία όπου εγκαταβίωσε για ένα διαστημα στην Σκήτη της Παναγίας Σμολένσκ του Βαλαάμ και έπειτα στην Σκήτη των Αγίων Πάντων. Το βίντεο είναι απόσπασμα από το γαλλικό ντοκιμαντέρ με τίτλο “Αρχιπέλαγος Βαλαάμ”. Ο πατέρας Σεραφείμ καθοδηγεί και παρηγορεί με τον γλυκύ του λόγο πολλούς ρώσους λαϊκούς και κληρικούς που τον επισκέπτονται καθημερινά. Σήμερα λόγω ασθενειών έχει αποσυρθεί και δύσκολα τον συναντάει κανείς.Είπε ο Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ: «Το σημαντικότερο έργο του μοναχού είναι η εσωτερική παράστασή του ενώπιον του Θεού, η προσευχή. Όλη η ζωή του οικοδομείται επάνω στην πέτρα των εντολών του Χριστού. Προσευχήθηκε (ο ασκητής Παρθένιος ο Ρώσος) στην Θεομήτορα να του αποκαλύψει το νόημα του μεγάλου τούτου σχήματος. Όταν Αυτή του φανερώθηκε είπε: «Ο μεγαλόσχημος είναι ευχέτης υπέρ όλου του κόσμου…» Η προσευχή των Μοναχών στηρίζει όλο τον κόσμο.
Και ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης γράφει: Ο μοναχός είναι ικέτης για όλον τον κόσμο, θρηνεί για όλον τον κόσμο, και σε αυτό έγκειται το κύριο έργο του. Χάρη στους μοναχούς δεν παύει ποτέ η προσευχή στην γη. Και με αυτό ωφελείται όλος ο κόσμος, γιατί ο κόσμος στέκεται με την προσευχή, και όταν χαλαρώσει η προσευχή, τότε θα χαθεί ο κόσμος. Ο προφήτης Μωϋσής προσευχήθηκε νοερώς, και ο Κύριος είπε σ’ αυτόν, Μωϋσή, τι βοάς προς Με, και έσωσεν ο Κύριος τους Ισραηλίτας εκ του ολέθρου (Εξ. ιδ´ 15). Ο Μέγας Αντώνιος βοηθούσε τον κόσμο με την προσευχή και όχι με τα χέρια του. Ο Όσιος Σέργιος με την νηστεία και την προσευχή βοήθησε τον Ρωσικό λαό να απελευθερωθή από τον ταταρικό ζυγό. Ο Όσιος Σεραφείμ προσευχήθηκε νοερώς, και το Άγιον Πνεύμα κατέβηκε επάνω στον Μοτοβίλωφ. Αυτό ακριβώς είναι το κύριο έργο των μοναχών.
Ο κόσμος στηρίζεται στις προσευχές των Αγίων. Και ο μοναχός κλήθηκε να προσεύχεται για τον κόσμο με όλο του το είναι. Αυτή είναι η διακονία του και για αυτό μην τον επιβαρύνετε με κοσμικές μέριμνες
Ένας άγιος είναι φαινόμενο εξαιρετικά πολύτιμο για όλη την ανθρωπότητα. Οι άγιοι, μέσα από το γεγονός της υπάρξεώς τους, έστω και αφανούς στον κόσμο αλλά φανερής στον Θεό, φέρνουν στη γη πάνω σε όλη την ανθρωπότητα την ευλογία του Θεού. Ο κόσμος στέκεται με τις προσευχές των Αγίων και όταν εξασθενήσει η προσευχή τότε θα απολεσθεί.
Ο Άγιος Βαρσανούφιος μαρτυρεί ότι στην εποχή του η προσευχή τριών ανδρών συγκρατούσε τον κόσμο από την καταστροφή. Χάρη στους άγνωστους στον κόσμο αγίους μεταβάλλεται η ροή των ιστορικών και κοσμικών γεγονότων.
Κατά συνέπεια κάθε άγιος είναι φαινόμενο κοσμικού χαρακτήρα, η σπουδαιότητα του οποίου εξέρχεται από τα όρια της επίγειας Ιστορίας και εκτείνεται στον κόσμο της αιωνιότητας. Οι άγιοι είναι το αλάτι της γης, η έννοια της ύπαρξης της, ο καρπός χάριν του οποίου η γη φυλάσσεται.
Και όταν η γη παύσει να γεννά αγίους τότε θα αφαιρεθεί από αυτήν η δύναμη, που συγκρατεί τον κόσμο από την καταστροφή.

Ο Στάρετς π. Σεραφείμ (Μπαράελ) της Σκήτης των Αγίων Πάντων της Μονής Βαλαάμ
https://www.youtube.com/watch?v=vm9fkyUFeIsΆγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Είπα σε κάποιον νέο έγγαμο που έλεγε ότι ο μοναχισμός δεν είναι μυστήριο αλλά μόνο ο γάμος, ότι ο μοναχισμός είναι από τα μυστήρια της θριαμβεύουσας Εκκλησίας, διότι από αυτή την ζωή ζη την Αγγελική ζωή.
– Γέροντα, ποιό είναι το έργο του μοναχού;
– Έργο του μοναχού είναι να γίνη δοχείο του Αγίου Πνεύματος. Να κάνη την καρδιά του ευαίσθητη σαν το φύλλο του χρυσού των αγιογράφων. Όλο το έργο του μοναχού είναι αγάπη, όπως και το ξεκίνημά του γίνεται από αγάπη προς τον Θεό, η οποία έχει και την αγάπη προς τον πλησίον. Ο μοναχός μελετάει την δυστυχία της κοινωνίας, πονάει η καρδιά του και προσεύχεται συνεχώς καρδιακά για τον κόσμο. Έτσι ελεεί τον κόσμο με την προσευχή. Υπάρχουν μοναχοί που βοηθούν τους ανθρώπους περισσότερο από όσο θα τους βοηθούσε όλος ο κόσμος μαζί. Ένας κοσμικός λ.χ. προσφέρει δύο πορτοκάλλια ή ένα κιλό ρύζι σε κάποιον φτωχό, πολλές φορές μόνο για να τον δούν οι άλλοι, και κατακρίνει μάλιστα, γιατί οι άλλοι δεν έδωσαν. Ο μοναχός όμως βοηθάει με τόννους σιωπηλά με την προσευχή του.
Απορώ πώς δεν μπορούν να καταλάβουν την μεγάλη αποστολή του Μοναχού!!! Ο Μοναχός φεύγει μακριά από τον κόσμο, όχι γιατί μισεί τον κόσμο, αλλά επειδή αγαπάει τον κόσμο και κατ’ αυτόν τον τρόπο θα τον βοηθήση περισσότερο δια της προσευχής του σε πράγματα που δεν γίνονται ανθρωπίνως παρά μόνο με θεϊκή επέμβαση.
Έτσι σώζει ο Θεός τον κόσμο. Ο Μοναχός δεν λέει ποτέ: «να σώσω τον κόσμο», αλλά προσεύχεται για την σωτηρία όλου του κόσμου, παράλληλα με την δική του. Και όταν ο Καλός Θεός ακούση την προσευχή του και βοηθήση τον κόσμο, πάλι ο μοναχός δεν λέει «εγώ έσωσα τον κόσμο», αλλά «ο Θεός έσωσε τον κόσμο». Ο μοναχός πρέπει να φθάσει σε τέτοια κατάσταση που να πη: «Θεέ μου, μη με κοιτάς, μη με ελεής εμένα, αλλά τον κόσμο». Όχι γιατί δεν έχει ανάγκη ο ίδιος του ελέους του Θεού, αλλά γιατί έχει πολλή αγάπη για τον κόσμο.
Οι Μοναχοί λοιπόν είναι με λίγα λόγια οι Ασυρματιστές της Μητέρας Εκκλησίας…
Πολλοί κηρύττουν, λίγοι εμπνέουν εμπιστοσύνη, γιατί η ζωή τους δεν ανταποκρίνεται στα λόγια τους.
Ο μοναχός δεν κάνει κηρύγματα δυνατά να τον ακούσουν οι άλλοι, αλλά κηρύττει σιωπηλά με την ζωή του τον Χριστό και βοηθάει με την προσευχή του. Ζει το Ευαγγέλιο και η Χάρις του Θεού τον προδίδει. Έτσι κηρύττεται το Ευαγγέλιο κατά τον θετικώτερο τρόπο, πράγμα πού διψάει ο κόσμος, ιδίως ο σημερινός. Και όταν μιλάη ο μοναχός, δεν λέει απλώς μιά σκέψη• λέει μιά εμπειρία. Αλλά και μιά σκέψη να πει, και αυτή είναι φωτισμένη…
Ο σωστός μοναχός είναι το φως του κόσμου. Τί λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος; «Οι Άγγελοι είναι φως για τους μοναχούς και οι μοναχοί είναι φως γιά τους κοσμικούς».
Γιατί αυτό πού βοηθάει τους κοσμικούς πού ταλαιπωρούνται για μάταια πράγματα είναι η αγιότητα, η οποία με την απλότητα της τους διδάσκει να συλλάβουν το βαθύτερο νόημα της ζωής, για να τους φύγη το πλάκωμα από την καρδιά…

***

Ο σκοπός του Μοναχού δεν είναι ούτε και να καταγίνεται με πολλά εργόχειρα και να μαζεύη πολλά χρήματα, για να βοηθάη τους φτωχούς, διότι αυτό είναι ξεπεσμός πνευματικός, ενώ θα μπορούσε να βοηθήση με τόνους και όχι με κιλά, (όταν λόγου χάρη υπάρχη ανομβρία, δια της προσευχής του να γεμίση του κόσμου τα αμπάρια). Έτσι ο Θεός ανιστά από γης πένητα και από κοπρίας εγείρει πτωχόν[1]. Μην ξεχνάμε τι έκανε ο Προφήτης Ηλίας.
Οι Μοναχοί λοιπόν δεν αφήνουν την έρημο, για να πάνε στον κόσμο να βοηθήσουν ένα φτωχό ούτε για να επισκεφθούν έναν άρρωστο στο Νοσοκομείο και να του προσφέρουν ένα πορτοκάλι ή μια παρηγοριά (αυτό που συνήθως γίνεται από τους λαϊκούς, πράγμα που θα τους το ζητήση ο Θεός). Οι Μοναχοί εύχονται για όλους τους αρρώστους να λάβουν την διπλή τους υγεία, και ο Καλός Θεός σπλαγχνίζεται το πλάσμα Του και βοηθάει να γίνουν καλά, και να βοηθήσουν και αυτοί άλλους, εργαζόμενοι σαν καλοί Χριστιανοί… 
Οι Μοναχοί που ενδιαφέρονται για την σωτηρία των ψυχών των ανθρώπων, είναι πιο στοργικοί Πατέρες και από τους κατά σάρκα πατεράδες και περισσότερα παιδιά έχουν από τον μεγαλύτερο πολύτεκνο, διότι όλα τα πλάσματα του Θεού τα θεωρούν παιδιά και αδέλφια τους και με πόνο προσεύχονται, για να φθάσουμε όλοι οι άνθρωποι στον προορισμό μας, κοντά στον Θεό.
Επειδή δεν είναι εύκολο να καταλάβουν ορισμένοι την πνευματική αναγέννηση που κάνουν οι Μοναχοί στους ανθρώπους, θα αναφέρω και πώς συντελούν ακόμη και στην σαρκική παιδοποιΐα. Ενώ οι ίδιοι παρθενεύουν ακόμη και από λογισμούς, όταν όμως έχουν παρρησία στον Θεό, λύνουν την στείρωση πολλών μητέρων, τόσο εν τη ζωή όσο και κεκοιμημένοι. Επομένως οι Μοναχοί γεννούν και πεθαμένοι, όταν είναι Άγιοι.
Φυσικά, οι Μοναχοί δεν βοηθάνε από τον Άμβωνα με το να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, για να διαφωτισθούν οι μικροί και οι μεγάλοι, διότι οι Μοναχοί ζούνε το Ευαγγέλιο. Έτσι κηρύττεται το Ευαγγέλιο με τον θετικότερο τρόπο του παραδείγματος, πράγμα που διψάει ο κόσμος, ιδίως ο σημερινός, διότι όλοι λίγο-πολύ μορφωθήκανε στην εποχή μας και έτσι μπορούν να λένε και μεγάλες αλήθειες – απ’ αυτές που διαβάσανε – που δεν έχουν όμως καμιά σχέση με τους περισσότερους Αμβωνιώτες, οι οποίοι συνέχεια φορτώνονται στην πλάτη τους από τα «Ουαί».
Με λίγα λόγια, οι Μοναχοί δεν είναι απλώς φαναράκια που φωτίζουν στους δρόμους των πόλεων, για να μη σκοντάφτουν οι άνθρωποι, αλλά οι απομακρυσμένοι Φάροι επάνω στα βράχια, που κατευθύνουν τα καράβια του κόσμου με τις αναλαμπές τους, και από το πέλαγος προσανατολίζονται τα καράβια, για να φθάσουν στον προορισμό τους, στον Θεό….
Γι’ αυτό ο μοναχός πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή επικοινωνία με τον Θεό, να παίρνη σήματα και να δείχνη στους ανθρώπους τον δρόμο προς τον Θεό.
Δεν μπορώ όμως να καταλάβω αυτό που κάνουν μερικοί Κληρικοί και Λαϊκοί, που μάχονται τον Μοναχισμό! Ενώ και ο Στρατός τις Διαβιβάσεις τις θεωρεί αρτηρίες του Σώματος του Στρατού, και η Εκκλησία μας το ίδιο παραδέχεται για τον Μοναχισμό, αυτοί οι ευλογημένοι άνθρωποι που μάχονται τον Μοναχισμό, θα ήθελα να μάθω, σε ποια Εκκλησία ανήκουν; (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου «Επιστολές» Ι. Η ”Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή) Ο μοναχός ενδιαφέρεται για την σωτηρία την δική του και για την σωτηρία όλων των ζώντων και όλων των κεκοιμημένων. Για τον μοναχό η πραγματική, η θεϊκή αγάπη βρίσκεται μέσα στον πόνο για την σωτηρία της ψυχής του και στον πόνο για την σωτηρία όλου του κόσμου. Η αφιερωμένη ψυχή του μονάχου συντελεί να σωθούν όχι μόνον οι οικείοι του, άλλα ακόμη και οι συγχωριανοί του. Γι’ αυτό υπήρχε μία καλή παράδοση στην Μικρά Ασία, να υπάρχει έστω και ένας μοναχός από κάθε συγγένεια, για να πρεσβεύει για όλους. Στα Φάρασα, όταν γινόταν κανείς μοναχός, πανηγύριζε όλο το χωριό, «θα βοηθήσει, έλεγαν, και το χωριό ακόμη».
Ο σκοπός των μονών είναι πνευματικός και δεν πρέπει να υπάρχει το κοσμικό στοιχείο αλλά το ουράνιο, για να πλημμυρίζουν οι ψυχές από παραδεισένιες γλυκύτητες. Προσπαθήστε να μη χάνεσθε με χαμένα πράγματα, για να μη χάσετε τον Χριστό. Προσπαθήστε να διακρίνετε το κοσμικό πνεύμα που, όταν μπαίνη στο Μοναχισμό, στενοχωρεί τον ίδιο τον Χριστό, και να το αποβάλλετε σαν ξένο πνεύμα.
Δυστυχώς το κοσμικό πνεύμα από τον κόσμο έχει μπη και σε πολλά Μοναστήρια, γιατί μερικοί Πατέρες της εποχής μας διοχετεύουν τον Μοναχισμό από το κοσμικό κανάλι και δεν οδηγούνται οι ψυχές στο πατερικό πνεύμα της Χάριτος. Βλέπω ένα πνεύμα που επικρατεί σήμερα στα Μοναστήρια αντίπατερικό, να μη δέχωνται το καλό, το πατερικό, να μη ζουν δηλαδή πατερικά και να ισοπεδώνουν τα πνευματικά υψώματα εν ονόματι της υπακοής, της κοπής του θελήματος, και να κάνουν τα κοσμικά τους ανάλογα θελήματα. Έτσι δεν κάνουν προκοπή, γιατί έχουν κοινοβιασμένο και τον πειρασμό, το κοσμικό πνεύμα. Τις εντολές του Θεού δεν έχουμε δικαίωμα να τις ερμηνεύουμε όπως μας συμφέρει, ούτε και τον Μοναχισμό έχουμε δικαίωμα να τον παρουσιάζουμε όπως θέλουμε. Άλλο είναι το να αναγνωρίζουμε τις αδυναμίες μας και να ζητούμε ταπεινά το έλεος του Θεού. Το μεγαλύτερο κακό για μένα είναι το ότι μερικοί θεωρούν πρόοδο το κοσμικό αυτό πνεύμα. Ενώ θα έπρεπε να το αισθανθούν ως πτώση και να το εμέσουν, για να καθαρισθούν πνευματικά και να έρθη αμέσως το Άγιο Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα είναι που αγιάζει, πληροφορεί και στηρίζει τις ψυχές.
Πόσα πράγματα χάνονται και στον Μοναχισμό, όπως στον κόσμο χάνονται η τιμή, ο σεβασμός, και τα λένε κατεστημένα! γι’ αυτό πονάω και πάω να σκάσω. Μου έρχεται να πάρω τα βουνά… Αξίζει τώρα να πεθάνη κανείς, να δώση μια ομολογία, να κάνη μια θυσία, μόνο για να μη βρίζονται οι Άγιοι Πατέρες.
Δεν σκεφτόμαστε λίγο τους Οσίους Πατέρες, τους οποίους διαβάζουμε συνέχεια, που ζούσαν και πως ζούσαν; Ο Κύριος είπε: “Αι αλώπεκες φωλεούς έχουσιν, ο δε Υιός του ανθρώπου ουκ έχει που την κεφαλήν κλίνη” . Φοβερό! Και βλέπεις πως προσπαθούσαν να μιμηθούν τον Χριστό μέσα στις σπηλιές! Ένιωθαν την χαρά του Χριστού, γιατί μιμούνταν τον Χριστό σε όλα. Όλο το ενδιαφέρον τους ήταν εκεί. Οι Άγιοι Πατέρες έκαναν την έρημο πνευματική πολιτεία και σήμερα την κάνουμε κοσμική πολιτεία. Η Εκκλησία του Χριστού φεύγει στην έρημο να σωθεί, και εμείς την έρημο την κάνουμε κοσμική πολιτεία, για να σκανδαλισθούν οι άνθρωποι και να μη βοηθηθούν, και μετά να μην έχουν από που να πιασθούν. Αυτόν τον μεγάλο κίνδυνο βλέπω αυτά τα δύσκολα χρόνια που περνούμε. Ενώ πρέπει για έναν λόγο παραπάνω σήμερα να ζούμε πιο μοναχικά, για να έχουμε θεϊκές δυνάμεις, δυστυχώς αλλοιωνόμαστε από το κοσμικό πνεύμα και αποδυναμωνόμαστε. Δηλαδή διώχνουμε το πνεύμα μας, και μένει το πτώμα μας.
Το κοσμικό φρόνημα ξέρετε πόσο καταστρέφει; Αν φύγει αυτό το πνευματικό από τον Μοναχισμό, δεν μένει τίποτε. Γιατί “αν το άλας μωρανθή” , δεν κάνει ούτε για κοπριά. Ενώ τα σκουπίδια γίνονται κοπριά, το αλάτι δεν γίνεται κοπριά. Αν το βάλεις στο φυτό, θα το κάψει. Σήμερα είναι μια εποχή που πρέπει να λάμπη ο Μοναχισμός. Σ’ αυτήν την σαπίλα είναι που χρειάζεται το “αλάτι”. Αν τα Μοναστήρια δεν έχουν κοσμικό φρόνημα και έχουν πνευματική κατάσταση, αυτό θα είναι η μεγαλύτερη προσφορά τους στην κοινωνία. Δεν θα χρειάζεται ούτε να μιλούν ούτε να κάνουν τίποτε άλλο, γιατί θα μιλούν με την ζωή τους. Από αυτό έχει ανάγκη σήμερα ο κόσμος.
Τα απλά κτίρια και τα ταπεινά αντικείμενα μεταφέρουν τους Μοναχούς νοερώς στις σπηλιές και στα απέριττα Ασκητήρια των Αγίων Πατέρων μας, και έτσι ωφελούνται πνευματικά. Ενώ τα κοσμικά θυμίζουν κόσμο και κάνουν τους Μοναχούς κοσμικούς στην ψυχή… Το μοναχό τον βοηθάει μια εργασία πού του θυμίζει τη ζωή των Πατέρων της Θηβαΐδος, το Ευαγγέλιο… Έτσι, όσο πιο φτωχό είναι το κελί του, τόσο πιο πολλή βοήθεια έχει. Είναι καλύτερο, για παράδειγμα, να χρησιμοποιούμε κορμούς δέντρων αντί για καθίσματα και τραπέζια πού θυμίζουν κοσμικά σαλόνια…
Οι ‘Aγιοι Πατέρες μας την έρημο την είχαν αγιάσει, την είχαν μεταβάλλει σε πνευματική πολιτεία, ενώ εμείς, δυστυχώς, την μεταβάλαμε σε κοσμική πολιτεία.
Η κάθε κοσμική τάξις στον Μοναχισμό είναι και μία μεγάλη αταξία Πνευματική.
Αυτά τα δύσκολα χρόνια οι άνθρωποι δεν έχουν τόσο ανάγκη από υλική τροφή, όσο από πνευματική. Δεν έχει ανάγκη δηλαδή ο κόσμος από ψωμί αν και αυτό δυστυχώς σε λίγο δεν θα υπάρχει δυνατότητα να το προσφέρουν αλλά από πνευματική βοήθεια. Να κοιτάξουμε να βοηθήσουμε με την προσευχή όλο τον κόσμο. Να βοηθήσουμε μια οικογένεια λ. χ. να μη διαλυθεί, μια μάνα να μεγαλώσει σωστά τα καημένα τα παιδιά της. Να συγκρατήσουμε λίγο αυτούς που έχουν ευλάβεια.
Ξέρεις πόσο παρακαλώ να παρουσίαση ο Θεός ανθρώπους σωστούς, που να μπορούν να βοηθούν τον κόσμο; Οι καημένοι οι άνθρωποι αρκεί λίγο να τους πονάς και να μην τους εκμεταλλεύεσαι· τίποτε άλλο δεν θέλουν. Στον κόσμο βρίσκονται σε συνεχή πόλεμο και νιώθουν ανασφάλεια. Όταν πηγαίνουν σε ένα μοναστήρι που ζη σωστά, βοηθιούνται, γιατί νιώθουν ασφάλεια και αυτό τους δίνει κουράγιο, για να συνεχίσουν τον αγώνα τους.
Ο σκοπός μας είναι με την προσευχή και το παράδειγμά μας να βοηθηθούν οι άνθρωποι, για να αναγεννηθούν πνευματικά. Όταν φεύγη από τον κόσμο κανείς και μπαίνη στο μοναστήρι, γίνεται Πατήρ ή Μήτηρ, δηλαδή πνευματικός Πατέρας ή πνευματική Μητέρα. Μια κοπέλα, όταν γίνεται μοναχή, «νυμφεύεται»· γίνεται νύμφη Χριστού, μητέρα πνευματική, και βοηθάει για την πνευματική αναγέννηση των ανθρώπων.
Εάν δεν διορθωθεί ο καθένας μας, για να πληθύνει το καλό, πώς μπορεί να επικρατήσει με καλό τρόπο;
Μην καταπιέζετε εγωιστικά τον εαυτό σας, πάνω από τις δυνάμεις σας, και δημιουργείτε άγχος. Ο Χριστός είναι στοργικός Πατέρας και όχι τύραννος. Τον φιλότιμο αγώνα μας χαίρεται ο Χριστός.
Ο Καλός Πατέρας τρέφει τα παιδιά Του, από την γη ακόμη που βρίσκονται, με παραδεισένιες τροφές, και σκιρτάνε αγαλλόμενα -αναστάσεως ημέρα…, αφού φυσικά περάσανε την Μεγάλη Τεσσαρακοστή με αγώνες, την Μεγάλη Παρασκευή στον Σταυρό και, αναστηθήκανε Πνευματικά και ζουν πια την Διακαινήσιμο συνέχεια. Δηλαδή δεν εορτάζουν μια φορά τον χρόνο Ανάσταση, αλλά συνέχεια Πάσχα, Κυρίου Πάσχα. (Πηγή: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου «Λόγοι» τ. Α’, τόμος Β΄εκδόσεις «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος»)Τις διάφορες θεωρίες των θεολόγων να τις περνάτε από το ΠΑΤΕΡΙΚΟ κόσκινο. Πρέπει να τις κοσκινίζετε με βάση τους ΠΑΤΕΡΕΣ και ό,τι είναι σκουπίδια ή πίτουρα να τα πετάτε. Να ψάχνετε με βάση τους ΠΑΤΕΡΕΣ. Προσέξτε ένα παράδειγμα. Υπάρχει το μπακίρι, ο μπρούντζος και ο χρυσός. Ακόμη και μπακίρι καλό και άσχημο, μπρούντζος καλός και άσχημος, χρυσός 12 καρατίων και χρυσός 24 καρατίων. Εσείς να διαλέγετε το χρυσό των 24 καρατίων. Και τα άλλα χρειάζονται, αλλά όλοι να προτιμάτε το χρυσό. (Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση, Ο Γέροντας Παΐσιος Βιογραφικά στοιχεία – Διδαχές – Επιστολές – Περιστατικά – Κείμενα, σελ. 146-147).
Οι Μοναχοί θα πρέπη να γίνουν όλο φως, γι’ αυτό και θα πρέπη να ακολουθήσουν την πορεία της δαδιάς, του πεύκου, πώς μεταβάλλει τις ίνες του (τις αγκίδες) σε δαδί. Το πεύκο θα πρέπη να αναπτυχθή σε βραχώδη τόπο και προσήλιο και, αφού πελεκηθή η φλούδα του και δακρύση, τα δάκρυα εκείνα της ρετσίνης, που θα ποτίζουν συνέχεια τον κορμό, με τις θερμές ακτίνες του ηλίου, σιγά-σιγά μεταβάλλουν ολόκληρο το πεύκο σε καλό δαδί, και προσφέρει το φως του και τα προσανάμματα, για να ανάβουν τις φωτιές τους οι άνθρωποι.
Το πελέκημα, φυσικά, σκοπό έχει να διώξη τον φλοιό του παλαιού ανθρώπου και όχι να πληγώνη αδιάκριτα ανθρώπους και να αχρηστεύη.
– Είπατε, Γέροντα, ότι το κοσμικό πνεύμα μπαίνει στον Μοναχισμό και χάνεται η πνευματική αντιμετώπιση. Θα διασωθή το σωστό πνεύμα του Μοναχισμού;
– Μια μπόρα είναι, δεν θα αφήσει ο Θεός.
– Γέροντα, μου πέρασε ο λογισμός: “Υπάρχουν ακόμη συνοδείες που πορεύονται πνευματικά;”
– Αυτό έλειπε ακόμα, να μην υπάρχουν. Τότε θα μας πήγαινε η Παναγία συνοδεία στην φυλακή… Υπάρχουν μοναχοί που ζουν πολύ πνευματικά, αθόρυβα. Υπάρχουν ψυχές σε κάθε Μοναστήρι, σε κάθε Μητρόπολη κ. λπ. Οι μεμονωμένες ψυχές, αυτές είναι που συγκινούν τον Θεό και μας ανέχεται.

Ταις πρεσβείαις πάντων των Οσίων Πατέρων και Μητέρων ημων των εν ασκήσει λαμψάντων εν πάση τη οικουμένη, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον και σώσον ημάς.Χρεωστούμε ευγνωμοσύνη στους πνευματικούς μας πατέρες… π. Ζαχαρίας Ζάχαρου
https://iconandlight.wordpress.com/2016/02/27/%CF%87%CF%81%CE%B5%CF%89%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5-%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B1/

Αββάς Ποιμήν, ο Μέγας της διακρίσεως πατήρ. Ένας πνευματικός αιμοδότης της Μητέρας Εκκλησίας μας, Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/08/26/30757/

Ο μοναχός, ζει το Ευαγγέλιο και η Χάρις του Θεού τον προδίδει. Όσο μπορείτε, να κινήσθε στην αφάνεια. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/08/20/24887/

Πνευματική καθοδήγηση και υπακοή. π.Νικόλαος Σαχάρωφ, ανεψιός του π. Σωφρονίου του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2014/03/28/%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CE%B4%CE%AE%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%85%CF%80%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AE-%CF%80-%CE%BD%CE%B9/

Ο Θεός μας εξέλεξε προ καταβολής κόσμου για την αγιότητα. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/26/%CE%BF-%CE%B8%CE%B5%CF%8C%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%BE%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B5-%CF%80%CF%81%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AE%CF%82-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF-2/

Η προσευχή των Μοναχών στηρίζει όλο τον κόσμο. Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/08/27197/Απολυτίκιον  Ήχος δ’

Ο Θεός των Πατέρων ημών, ο ποιων αεί μεθ’ ημών κατά την σην επιείκειαν, μη αποστήσης το έλεός σου αφ’ ημών, αλλά ταις αυτών ικεσίαις, εν ειρήνη κυβέρνησον την ζωήν ημών.

Απολυτίκιον. Ήχος α’ . Της ερήμου πολίτης.

Τας Οσίας Γυναίκας ομοφώνως τιμήσωμεν, τας εν πάση κτίσει λαμψάσας, αρετών τελειότητι, χορόν Ασκητριών των θαυμαστών, και Οσιομαρτύρων την πληθύν, τας γνωστάς και ανωνύμους πάσας ομού, από ψυχής κραυγάζοντες. Δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δι΄υμών, πάσιν ιάματα.

Ήχος πλ. δ’ Το προσταχθέν μυστικώς

Ταις των πατέρων αστραπαίς καταυγασθέντες, ως εις Παράδεισον τερπνόν νυν εισιόντες, της τρυφής του χειμάρρου καταπολαύσωμεν, και τούτων τας αριστείας θαμβητικώς, σκοπούντες αμιλληθώμεν ταίς αρεταίς, τω Σωτήρι κραυγάζοντες· Ευχαίς αυτών ο Θεός, μετόχους ημάς ποίησον, ουρανών Βασιλείας σου.

Ήχος πλ. β’ . Όλην αποθέμενοι.

Όλην την διάνοιαν, προς το αμήχανον κάλλος, του Χριστού πτερώσασαι, εν σαρκί ως άσαρκοι εβιώσατε, αι μεν εν όρεσι, και εν ερημίαις, αι δεν ένδον εν ταις πόλεσι, νοΐ θεόφρονι, και εν ταις Μοναίς ώσπερ άγγελοι, Ασκήτριαι μακάριαι, είτα αι καλώς εναθλήσασαι  ˙  όθεν υμάς άμα, γεραίρομεν ασμάτων εν ωδαίς, και τα σεπτά υμών σκάμματα, πόθω μακαρίζομεν.

Ήχος πλ. α’ . Χαίροις ασκητικών.
Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού.

Χαίροις η θεοφόρος πληθύς˙ σεμναί Γυναίκες Παρακλήτου κειμήλια˙ αι όρεσι και σπηλαίοις, αγωνισθείσαι στερρώς, και σαρκός το χαύνον εκλαθόμεναι˙ αι μέσον των πόλεων, ισαγγέλως βιώσασαι˙ αι εν Μοναίς δε, οσιότητι λάμψασαι, και ασκήσεως, τοις λοιποίς προτερήμασιν˙ όργανα πολυτίμητα, χαρίτων του Πνεύματος˙ των δωρεών των αΰλων, αι μυροθήκαι αι έμψυχοι. Χριστόν δυσωπείτε, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Ήχος γ΄.

Το στάδιον της εναρέτου πολιτείας, καλώς διανύσασα, εις το στάδιον δρομαίως εξεχύθης της αθλήσεως, νίκας περιφανείς επιτελέσαι, Πολυχρονία πάντιμε· όθεν το αόρατο κράτος, των εναντίων ετροπώσω, Παρακλήτου τη χάριτι, του ισχύσαντός σε εν τοις σκάμμασι, και απεκδύσαντός σου τον χιτώνα, της φυσικής ασθενείας· πρέσβευε ούν καλλιμάρτυς αθλήτρια, Χριστώ τω ποθεινοτάτω Νυμφίω σου, ενδύσαι ημάς συνέσεως ιμάτιον, και παραλαβείν πανασπίλους, εις Βασιλείαν την ουράνιον.

Δόξα. Ήχος πλ. α΄.

Πάσαν δόξαν κενήν φεύγων, και αγρυπνών ως άσαρκος, λειμώνα πανευώδη εποίησας την καρδίαν σου, εν χαρά θεορρύτω. Και γαρ των συκοφαντών, υπομένων τας εφόδους εν ευχαριστία, ηδάφισας του Βελίαρ τας πυργοβάρεις, και κοινωνός γέγονας θεικής φύσεως. Όθεν των βροτών, την πικρότητα εγλύκανας, Δαβίδ του κλεινού, οφθείς συνόμιλος και ομοδίαιτος, και Ιωάννου του ομολογητού, φιλήτωρ ομόψυχος. Διό την ηδίστην και λεπτοτάτην αύραν, του Παρακλήτου προσδεχθείς, Ιάκωβε θείε, και ημών παρακλήτωρ εφάνης, τοις βοώσι· Κύριε δόξα σοι.
iconandlight.wordpress.com