Συγχωρείτε εκείνους που σφάλουν ενώπιον σας, συγχωρείτε, διότι διαφορετικά δεν θα συγχωρηθείτε. Η Βασιλεία του Θεού είναι βασιλεία αμοιβαίας αγάπης. Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh).

 

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh)

Κυριακή της Συγχώρεσης – Εσπερινός

Το σημερινό Ευαγγέλιο, καθώς απόψε ξεκινά η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, μας μιλάει με λόγια θείας ελπίδας αλλά και προειδοποιεί: Συγχωρείτε εκείνους που σφάλουν ενώπιόν σας, συγχωρείτε, διότι διαφορετικά δεν θα συγχωρηθείτε. Η Βασιλεία του Θεού είναι βασιλεία αμοιβαίας αναγνώρισης, αμοιβαίας αποδοχής και αγάπης, στοιχείων που συμπίπτουν με τη χαρά της κοινωνίας, αλλά και της ετοιμότητας να σηκώνουμε ο ένας τα βάρη του άλλου…

Εδώ ακριβώς αρχίζει η συγνώμη: τη στιγμή κατά την οποία, αναγνωρίζοντας το εύθραυστο των άλλων, όπως αναγνωρίζω και το δικό μου, την ανάγκη τους για προστασία και βοήθεια, για ευσπλαχνία, είμαι προετοιμασμένος να φέρω μαζί τους το φορτίο της αδυναμίας τους, το ευάλωτο της αμαρτωλότητάς τους. Η συγνώμη αρχίζει τη στιγμή που αποφασίζω να ανέχομαι τους αδελφούς μου, χωρίς να περιμένω να αλλάξουν, να τους ανέχομαι όπως είναι, να κάνω ελαφρότερο το φορτίο τους, ώστε κάποτε η αλλαγή τους να καταστεί εφικτή.

Η προϋπόθεση πάντως της συγνώμης βρίσκεται μέσα μου: είναι η προθυμία μου να αναλάβω αυτόν τον σταυρό, αυτό το φορτίο, ώστε οι άλλοι να θεραπευθούν ή τουλάχιστον να προστατευ­θούν απέναντι στο κακό. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να το κάνει ο καθένας, δεν χρειάζεται παρά μία στιγμή κατανόησης, αποφασιστικότητα και καλή θέληση. Όλοι μας έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που δύσκολα ανεχόμαστε, που είναι αιτία ταλαιπωρίας, δυστυχίας και θυμού· μπορούμε να ακυρώσουμε αυτό το θυμό και να ξεπεράσουμε τη δυστυχία αν κάνουμε το καθήκον μας, το καθήκον της ζωής μας, το έργο μας, που είναι να κουβαλάμε μαζί τους το φορτίο, να είμαστε αυτοί που, πληγωμένοι και προσβεβλημένοι και αποδιωγμένοι, θα στραφούμε στον Κύριο και θα πούμε: «Κύριε, συγχώρησε, γιατί δεν μνησικακώ, θέλω να γίνω και να παραμείνω στέρεος μ’ αυτόν τον άνθρωπο στην αδυναμία του και στην αμαρτωλότητά του. Δεν θα σταθώ κριτικά απέναντι του, κι αν εγώ δεν είμαι ακόμη ικανός να το κάνω, κάνε το Εσύ για μένα: μη μου καταλογίσεις την κρίση, μη μου καταλογίσεις την κατάκριση που με τραχύτητα πρόφερα, μην υποστηρίξεις τον θυμό μου. Στάσου δίπλα σ’ αυτόν που έσφαλε, επειδή αυτός ή αύτη έχει ανάγκη βοηθείας, συγχώρησης και θεραπείας γι’ αυτό ακριβώς το λόγο».
Εκεί αρχίζει η συγνώμη, κι αν δεν αρχίσει εκεί δεν θα μπορέσει να εξελιχθεί σε τίποτα άλλο. Σηκώνουμε το φορτίο ο ένας του άλλου, αποδεχόμαστε την αλληλεγγύη με εκείνους που έσφαλαν και σφάλλουν, τους αγαπούμε «εν καινότητι» ζωής και μόνον τότε η συγχώρηση γίνεται αυτή που πρέπει να είναι: μια πράξη μεσιτείας ενώπιων του Θεού, μια πράξη που γιατρεύει και μεταμορφώνει. Αυτή την αρχή της συγνώμης όλοι μπορούμε να την κάνουμε, είναι μέσα στις δυνάμεις μας να αναλάβουμε αυτό το έργο. Ας κάνουμε λοιπόν ό,τι μπορούμε, και ας αφήσουμε το Θεό να πραγματοποιήσει μέσα μας, για μας, καταμεσής της ζωής μας, αυτό που ξεπερνά τη καλή μας θέληση…

(π. Anthony Bloom «Στο φως της Κρίσης του Θεού», Εν πλω, 2009)Κυριακή της Συγχώρεσης – Εσπερινός
Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh) 
21η Φεβρουαρίου 1999

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Έχουμε φτάσει στο κατώφλι της Σαρακοστής. Αρχίζουμε να προχωράμε κατά μήκος ενός δρόμου που θα μας οδηγήσει στο Γολγοθά· ούτως ώστε μια μέρα, στο τέλος της Μ. Τεσσαρακοστής, θα βρεθούμε να στεκόμαστε ενώπιον του Εσταυρωμένου –που σταυρώθηκε για χάρη μας, για τη σωτηρία του καθενός μας. Ξεκινάμε ένα ταξίδι το οποίο πρέπει να τελειώσει με τον Θεό να είναι σε θέση να μας συγχωρέσει, και να μας πεί, «Πορεύεσθε εν ειρήνη». Αλλά για να το επιτύχουμε αυτό θα πρέπει να αρχίσουμε να συγχωρούμε ο ένας τον άλλον.
Συγχωρώ δεν σημαίνει ξεχνώ ο,τι έχει συμβεί, αλλά επωμίζομαι το βάρος της αδυναμίας ενός άλλου ανθρώπου, ή μερικές φορές το κακό ενός άλλου ανθρώπου. Λέει ο Απόστολος Παύλος: «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε». Και αυτά τα φορτία είναι πολύ συχνά η αποτυχία του καθενός από εμάς να φανούμε αντάξιοι της κλήσης μας· η ανικανότητά μας ν’ αγαπάμε, να αποδεχόμαστε, να υπηρετούμε, να βοηθάμε ο ένας τον άλλο στο δρόμο που οδηγεί στον Θεό. Έτσι ας κρίνουμε την ψυχή μας, τη ζωή μας· να κρίνουμε δίκαια και τίμια, και να ζητήσουμε συγχώρεση όχι μόνο από τον Θεό – αυτό υπό μίαν έννοια μας φαίνεται τόσο συχνά πιο εύκολο από το να ζητήσουμε συγχώρεση από τον πλησίον μας. Αλλά ας ζητήσουμε συγχώρεση από αυτούς που έχουμε προσβάλλει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αλλά και από εκείνους που δεν βοηθήσαμε στο ταξίδι τους προς τον Θεό. Είμαστε όλοι αδύναμοι, όλοι χρειαζόμαστε στήριξη. Στηρίζουμε ο ένας τον άλλον; Ή διαλέγουμε αυτούς που θέλουμε να στηρίξουμε, επειδή τους συμπαθούμε, επειδή το να τους στηρίζουμε είναι για μας χαρά, επειδή αυτό σημαίνει ότι αυτοί επίσης ανταποκρίνονται από ευγνωμοσύνη, από φιλία;
Ας στραφούμε στον καθένα από αυτούς που θα μας συναντήσουν σήμερα κατά πρόσωπο, και όταν πούν «συγχωρέστε με» ας αναρωτηθούμε: «Τι έχω για να συγχωρεθεί;» Και να υποκλιθούμε μπροστά στο άλλο πρόσωπο και να ανταποκριθούμε με τον ίδιο τρόπο, διότι ποιος από εμάς υπήρξε για τους άλλους φως στην πορεία του προς τον Θεό, στήριγμα σε στιγμές αδυναμίας;
Ας αρχίσουμε τώρα την πορεία μας προς τον Γολγοθά, έτσι ώστε όταν σταθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Χριστό να μην είμαστε σαν το πλήθος εκείνων των ανθρώπων, οι οποίοι ήλπισαν ότι ο Χριστός θα κατέβει από το σταυρό και ότι θα είναι εύκολο να γίνουν μαθητές Του. Ας σταθούμε στο πλήθος όπως στάθηκε η Μητέρα του Θεού και ο Άγιος Ιωάννης. Και ας μη βρούμε σοβαρούς λόγους για να μην συγχωρέσουμε.
Θυμάμαι έναν άνθρωπο ο οποίος μου είπε «μπορώ να συγχωρέσω κάθε άνθρωπο ο οποίος έχει αμαρτήσει απέναντι μου, μπορώ ακόμα και να τους αγαπώ, αλλά μισώ τους εχθρούς του Θεού». Και σκέφτηκα κάτι από τη ζωή ενός αγίου, όπου ένας ιερέας προσευχόταν στον Θεό να τιμωρήσει αυτούς που Τον πρόδωσαν με την ζωή τους, αν όχι με τα λόγια τους. Και ο Χριστός παρουσιάστηκε σ’ αυτόν και είπε: «Ποτέ να μην προσεύχεσαι για την τιμωρία ή για την απόρριψη οποιουδήποτε ανθρώπου. Αν μόνο ένας αμαρτωλός υπήρχε στον κόσμο, θα διάλεγα να ενδυθώ ξανά την ανθρώπινη σάρκα, και να πεθάνω ξανά επάνω στον Σταυρό μόνο γι’ αυτόν τον αμαρτωλό.»
Είναι αυτή η στάση μας απέναντι στον άλλο; Είναι αυτή η στάση μας στον απέραντο κόσμο, τόσο τραγική, τόσο κακή, και τόσο γεμάτη από πόνο στην αναζήτηση της για ολοκλήρωση, για πληρότητα; Ο Θεός θα συγχωρέσει – ας συγχωρέσουμε ο ένας τον άλλον. Και να θυμάστε, αν δεν συγχωρούμε τον αδερφό μας, δεν είναι μόνο αυτός που φεύγει με πόνο και δάκρυα στην καρδιά του, αλλά εμείς είμαστε πληγωμένοι, διότι αν δεν συγχωρούμε, εμείς οι ίδιοι δεν θεραπευόμαστε. Το κακό που συνέβη σ’ εμάς παραμένει σ’ εμάς, βλάπτοντας την ψυχή μας, καταστρέφοντάς μας.
Ας μάθουμε να συγχωρούμε, έτσι ώστε οι άλλοι να μπορούν να θεραπευθούν αλλά να μπορούμε και οι ίδιοι να θεραπευθούμε. Ας προσευχηθούμε τώρα μαζί, με μια ψυχή, μ’ ένα νού· και όταν θα έρθουμε να γονατίσουμε μπροστά στην εικόνα του Χριστού και της Θεοτόκου, να στραφούμε ο ένας προς τον άλλο έτοιμοι να συγχωρεθούμε και να συγχωρέσουμε, με όποιο κι αν είναι για μας το τίμημα. Αμήν.

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

– Γέροντα, που οφείλεται η δικαιολογία;
– Στον εγωισμό. Η δικαιολογία είναι πτώση και διώχνει την Χάρη του Θεού. Πρέπει όχι μόνο να μη δικαιολογήται κανείς, αλλά και να αγαπήση την αδικία που γίνεται εις βάρος του.
Αυτή η δικαιολογία μας έβγαλε από τον Παράδεισο. Έτσι δεν το έπαθε ο Αδάμ; Όταν τον ρώτησε ο Θεός: «μήπως έφαγες από το δένδρο που σου είπα να μη φας;», εκείνος δεν είπε: «ήμαρτον, Θεέ μου, ναί, έσφαλα», αλλά δικαιολογήθηκε. «Η γυναίκα που μου έδωσες, είπε, αυτή μου έδωσε και έφαγα». Σαν να έλεγε: «Εσύ φταίς που έπλασες την Εύα»! Μήπως ήταν υποχρεωμένος ο Αδάμ σ᾿ αυτό το θέμα να ακούση την Εύα; Ρωτάει ο Θεός και την Εύα κι εκείνη απαντάει: «Το φίδι με απάτησε».
Αν έλεγε ο Αδάμ: «ήμαρτον, Θεέ μου, έσφαλα» και αν έλεγε και η Εύα: «εγώ έσφαλα», όλα θα τακτοποιούνταν. Αλλά αμέσως δικαιολογία-δικαιολογία.
Αγ. Παισίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικός Αγώνας»

Η Αγία Τεσσαρακοστή: πορεία προς τον Γολγοθά
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Καλή Σαρακοστή και καλό Τριήμερο1. Πιστεύω αυτήν την Σαρακοστή να μην έχετε πολλές δουλειές και να συμμετάσχετε ψυχικά στο Πάθος του Κυρίου, δουλεύοντας περισσότερο πνευματικά. Από την στιγμή που αρχίζει το Τριώδιο2 , πρέπει να αρχίζη κανείς να οδεύη προς τον Γολγοθά. Καί, αν αξιοποιήση πνευματικά αυτήν την περίοδο, όταν πεθάνη, θα οδεύση η ψυχή του προς τα άνω, χωρίς να εμποδίζεται από «διόδια» και τελώνια 3. Κάθε χρόνο έρχονται αυτές οι άγιες ημέρες, αλλά και κάθε χρόνο μας φεύγει και ένας χρόνος· και αυτό είναι το θέμα. Τον αξιοποιήσαμε πνευματικά ή τον σπαταλήσαμε στα υλικά;
Μαζί με όλες τις άλλες κοσμικές αλλοιώσεις της εποχής μας, έχει χάσει την έννοιά του και το Τριήμε­ρο, γιατί οι κοσμικοί κάθε εβδομάδα έχουν τριήμερο – Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή – με ζωή κοσμική. Ευτυχώς που διατηρείται και η πραγματική πνευμα­τική έννοια του Τριημέρου στα μοναστήρια και σε λί­γες χριστιανικές οικογένειες στον κόσμο, και έτσι κρα­τιέται ο κόσμος. Η πολλή προσευχή και η νηστεία που γίνεται κάθε χρόνο σ’ αυτό το Τριήμερο, στην αρχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, φρενάρει τον κόσμο από πολλά πνευματικά ολισθήματα, που γίνονται συνήθως στα κοσμικά τριήμερα.
– Γέροντα, ποιό είναι το νόημα του Τριημέρου;
– Το Τριήμερο της Σαρακοστής έχει περισσότερο το νόημα να συνηθίση κανείς στην νηστεία, στην εγκράτεια. Ύστερα, όταν θα κάνη κάθε μέρα ενάτη4, θα το θεωρή πανηγύρι. Στο Κοινόβιο μετά το Τριήμερο τρώγαμε μια σούπα νερόβραστη στις τέσσερις το απόγευμα και το θεωρούσαμε μεγάλη ευλογία. Μετά το Τριήμερο τί ευλογία να τρώμε κάθε μέρα!
Βοηθάει το Τριήμερο στην αρχή, για να νηστέψη κανείς όλη την Σαρακοστή. Αν όμως κάποιος δεν μπορή να κρατήση το Τριήμερο, ας φάη λίγο παξιμάδι το βράδυ ή ας κρατήση ενάτη. Είναι καλύτερα να οικονομηθή, γιατί, αν ζαλίζεται και δεν μπορή να κάνη τίποτε από πνευματικά, τί πνευματικό κέρδος βγάζει μετά;
– Γέροντα, πώς θα μπορέσω την Σαρακοστή να αγωνισθώ περισσότερο στην εγκράτεια;
– Οι κοσμικοί τώρα την Σαρακοστή προσέχουν κατά κάποιον τρόπο την εγκράτεια, ενώ εμείς οι μοναχοί πάντα πρέπει να προσέχουμε. Το κυριώτερο όμως που πρέπει να προσέξη κανείς είναι τα ψυχικά πάθη και μετά τα σωματικά. Γιατί, αν δώση προτεραιότητα στην σωματική άσκηση και δεν κάνη αγώνα, για να ξερριζωθούν τα ψυχικά πάθη, τίποτε δεν κάνει. Πήγε μια φορά σε ένα μοναστήρι ένας λαϊκός στην αρχή της Σαρακοστής και κάποιος μοναχός του φέρθηκε απότομα, σκληρά. Εκείνος όμως ο καημένος είχε καλό λογισμό και τον δικαιολόγησε. Ήρθε μετά και μου είπε: «Δεν τον παρεξηγώ, Πάτερ· ήταν, βλέπεις, από το τριημέρι!». Αν το τριημέρι που έκανε ήταν πνευματικό, θα είχε μια γλυκύτητα πνευματική και θα μιλούσε στον άλλον με λίγη καλωσύνη. Αλλά αυτός ζόριζε εγωιστικά τον εαυτό του να κάνη Τριήμερο, και γι’ αυτό όλα του έφταιγαν.
– Γέροντα, τί να σκέφτωμαι την Σαρακοστή;
– Το Πάθος, την θυσία του Χριστού να σκέφτεσαι. Αν και εμείς οι μοναχοί πρέπει συνέχεια να ζούμε το Πάθος του Χριστού, γιατί μας βοηθούν σ’ αυτό κάθε μέρα τα διάφορα τροπάρια, όλες οι Ακολουθίες.
Την Μεγάλη Τεσσαρακοστή μας δίνεται η μεγαλύτερη ευκαιρία για να αγωνισθούμε και να συμμετέχουμε εντονώτερα στο σωτήριο Πάθος του Κυρίου μας, με μετάνοια και με μετάνοιες, με εκκοπή των παθών και με ελάττωση των τροφών, από αγάπη προς τον Χριστό.
Ας αξιοποιήσουμε, όσο μπορούμε, το πνευματικό αυτό στάδιο με τις πολλές προϋποθέσεις και δυνατότητες που μας δίνονται, για να πλησιάσουμε περισσότερο στον Εσταυρωμένο Χριστό, για να βοηθηθούμε από Αυτόν και να χαρούμε την Αγία Ανάσταση αλλοιωμένοι πνευματικά, αφού θα έχουμε ζήσει πνευματικώτερα την Μεγάλη Σαρακοστή.
Εύχομαι καλή δύναμη την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, για να ανεβήτε στον Γολγοθά κοντά στον Χριστό, μαζί με την Παναγία και τον Προστάτη σας Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, και να συμμετάσχετε στο φρικτό Πάθος του Κυρίου μας. Αμήν.

[1] Τριήμερο: Τρείς ημέρες αποχή από τροφή και νερό· συνή­θως γίνεται τις τρεις πρώτες ημέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
[2] Τριώδιο: Εκκλησιαστική περίοδος που ξεκινάει την Κυ­ριακή Τελώνου και Φαρισαίου και τελειώνει το Μέγα Σάββατο.
[3] Βλ. Γρηγορίου μοναχού, μαθητή Αγ. Βασιλείου του Νέου, Ο τελωνισμός των ψυχών κατά την ώρα του θανάτου: Τα είκοσι τρία βασικά τελώνια, Ι. Ησυχαστήριον Αγ. Αθανασίου του Με­γάλου και Αγ. Νεομαρτύρων Ακυλίνης, Κυράννης και Αργυρής, Γαλήνη Όσσης Λαγκαδά.
[4] Κάνω ενάτη: Τρώω νηστήσιμη τροφή μετά την ενάτη βυζα­ντινή ώρα, δηλαδή μετά τις 3 μ.μ.

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ΄, Περί Προσευχής, εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2012, σελ. 199-200.Η δύναμη της συγχωρήσεως για τις πληγές που μας προξένησαν εκπορεύεται από το Πνεύμα το Άγιο. Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2014/11/06/%ce%b7-%ce%b4%cf%8d%ce%bd%ce%b1%ce%bc%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%83%cf%85%ce%b3%cf%87%cf%89%cf%81%ce%ae%cf%83%ce%b5%cf%89%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b9%cf%82-%cf%80%ce%bb%ce%b7%ce%b3%ce%ad/

Θα σε κουβαλήσω, όπως ένα σταυρό, μέχρι Τη Βασιλεία Του Θεού.. Anthony Bloom Μητρ. Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/17/20579/

Αν ο κόσμος μας αγαπούσε, όπως εσείς μας αγαπάτε, πιστέψτε με, θα γινόμαστε άγιοι. Αυτό σημαίνει αγάπη! Μπροστά στην αγάπη ούτε νόμοι, ούτε η δύναμη, ούτε το κακό δε θα σταθούν.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/08/%ce%b1%ce%bd-%ce%bf-%ce%ba%cf%8c%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%b1%ce%b3%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%8d%cf%83%ce%b5-%cf%8c%cf%80%cf%89%cf%82-%ce%b5%cf%83%ce%b5%ce%af%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%82/

Ο παππούλης μας μας είπε να τους συγχωρούμε όλους, ό,τι και να μας κάνουν… Αναμνήσεις από τα κάτεργα της Σιβηρίας
https://iconandlight.wordpress.com/2017/01/28/%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B5-%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%B3%CF%87%CF%89%CF%81/

Ήχος πλ. β’

Παράδεισε πάντιμε, το ωραιότατον κάλλος, θεόκτιστον σκήνωμα, ευφροσύνη άληκτε, και απόλαυσις, δόξα των Δικαίων, Προφητών τερπνότης, και Αγίων οικητήριον, ήχω των φύλλων σου, Πλάστην τον των όλων ικέτευε, τας πύλας υπανοίξαί μοι, ας τη παραβάσει απέκλεισα· και αξιωθήναι, του ξύλου της ζωής μεταλαβείν, και της χαράς, ης το πρότερον, εν σοι κατετρύφησα.

Δόξα… Ήχος πλ. β’

Εκάθισεν Αδάμ, απέναντι του Παραδείσου, και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο. Οίμοι, τον απάτη πονηρά πεισθέντα και κλαπέντα, και δόξης μακρυνθέντα! οίμοι, τον απλότητι γυμνόν, νυν δε ηπορημένον! Αλλ’ ω Παράδεισε, τρυφής απολαύσω, ουκέτι όψομαι ουκέτι σου της τον Κύριον και Θεόν μου και Πλάστην· εις γην γαρ απελεύσομαι, εξ ης και προσελήφθην. Ελεήμον Οικτίρμον βοώ σοι· Ελέησόν με τον παραπεσόντα.

Στιχηρά Ιδιόμελα του Τριωδίου Ήχος πλ. α’

Το στάδιον των αρετών ηνέωκται, οι βουλόμενοι αθλήσαι εισέλθετε, αναζωσάμενοι τον καλόν της Νηστείας αγώνα· οι γαρ νομίμως αθλούντες, δικαίως στεφανούνται, και αναλαβόντες την πανοπλίαν του Σταυρού, τω εχθρώ αντιμαχησώμεθα, ως τείχος άρρηκτον κατέχοντες την Πίστιν, και ως θώρακα την προσευχήν, και περικεφαλαίαν την ελεημοσύνην, αντί μαχαίρας την νηστείαν, ήτις εκτέμνει από καρδίας πάσαν κακίαν. Ο ποιων ταύτα, τον αληθινόν κομίζεται στέφανον, παρά του Παμβασιλέως Χριστού, εν τη ημέρα της Κρίσεως.
iconandlight.wordpress.com