Οι ολόθερμες προσευχές της αγίας Περπέτουας και της οσίας Αθανασίας (Αναστασίας Λογκάτσεβα) βοήθησαν τις ψυχές των κεκκοιμημένων αδελφών τους.

Σάββατον προ της Απόκρεω (Ψυχοσάββατον)

Τη αυτή ημέρα, μνείαν πάντων των απ’ αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς, επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου, οι θειότατοι Πατέρες εθέσπισαν.

Στίχοι
Αμνημόνησον πταισμάτων νεκροίς, Λόγε,
Τα χρηστά νεκρά σπλάγχνα σου μη δεικνύων.

Οι προσευχές της Οσίας Αθανασίας (Αναστασίας Λογκάτσεβα), πνευματικής θυγατέρας του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ και μαθήτρια της Οσίας Πελαγίας του Ντιβέγιεβο της διά Χριστόν Σαλής (1875) για τον κεκοιμημένο αδελφό της τον λύτρωσαν από τα βάσανα

π. Σεραφείμ Ρόουζ
Η κατάσταση των ψυχών μέχρι την τελική κρίση

Μερικές ψυχές βρίσκονται (μετά τις σαράντα ημέρες) σε μία κατάσταση πρόγευσης της αιώνιας αγαλλίασης και μακαριότητας, ενώ άλλες σε μία κατάσταση τρόμου εξαιτίας των αιώνιων μαρτυρίων τα οποία θα υποστούν πλήρως μετά την Τελική Κρίση. Μέχρι τότε εξακολουθεί να υπάρχει δυνατότητα αλλαγής της κατάστασής τους, ιδιαιτέρως μέσω της υπέρ αυτών προσφοράς της Αναίμακτης Θυσίας (μνημόσυνο στη θεία λειτουργία), και παρομοίως μέσω άλλων προσευχών.
Η διδασκαλία της Εκκλησίας περί της κατάστασης των ψυχών στον παράδεισο και την κόλαση πριν την Τελική Κρίση αναπτύσσεται πιο λεπτομερώς στη συνέχεια με τα λόγια του αγίου Μάρκου Εφέσου του Ευγενικού.
Τα οφέλη της προσευχής, τόσο της κοινής όσο και της ατομικής για τις ψυχές που βρίσκονται στην κόλαση έχουν περιγραφεί σε πολλούς Βίους Αγίων και ασκητών καθώς και σε Πατερικά κείμενα. Στο Βίο της μάρτυρος του 3ου αιώνα Περπέτουας, για παράδειγμα, διαβάζουμε ότι η κατάσταση της ψυχής του αδελφού της Δημοκράτη της αποκαλύφθηκε με την εικόνα μίας στέρνας γεμάτης νερό, η οποία όμως ήταν τόσο ψηλά που δεν μπορούσε να τη φτάσει από τον ρυπαρό καυτό τόπο όπου ήταν περιορισμένος. Χάρη στην ολόθερμη προσευχή της Περπέτουας επί μία ολόκληρη ημέρα και νύχτα ο Δημοκράτης έφτασε τη στέρνα και τον είδε να βρίσκεται σε έναν φωτεινό τόπο. Από αυτό η Περπέτουσα κατάλαβε ότι ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί από τα δεινά της κόλασης.
Στο βίο μίας ασκήτριας που πέθανε μόλις τον 20ο αιώνα αναφέρεται μία παρόμοια περίπτωση. Πρόκειται για την οσία Αθανασία (Αναστασία Λογκάτσεβα), πνευματική θυγατέρα του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Όπως διαβάζουμε στο βίο της: «Η Αναστασία είχε έναν αδελφό που τον έλεγαν Παύλο. Ο Παύλος κάποτε ήταν μεθυσμένος και κρεμάστηκε. Κι η Αναστασία αποφάσισε να προσευχηθεί πολύ για τον αδελφό της. Μετά το θάνατό του, η Αναστασία πήγε στο μοναστήρι Ντιβέγιεβο, του οσίου Σεραφείμ, για να μάθει τι ακριβώς έπρεπε να κάνει, ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση του αδελφού της, ο οποίος έδωσε τέλος στη ζωή του με τρόπο δυσσεβή και ατιμωτικό… Ήθελε να συναντήσει την Πελαγία Ιβάνοβα και να ζητήσει τη συμβουλή της… Η Αναστασία επισκέφθηκε την Πελαγία. Εκείνη της είπε να κλειστεί στο κελί της σαράντα μέρες, να προσευχηθεί και να νηστέψει για τον αδελφό της και κάθε μέρα να λέει εκατόν πενήντα φορές: «Υπεραγία Θεοτόκε, ανάπαυσον τον δούλον σου».
«Όταν συμπληρώθηκαν σαράντα μέρες, η Αναστασία είδε ένα όραμα. Βρέθηκε μπροστά σε μία άβυσσο. Στο βάθος της ήταν ένας βράχος από αίμα. Πάνω στο βράχο κείτονταν δύο άντρες με σιδερένιες αλυσίδες στο λαιμό τους. Ο ένας ήταν ο αδελφός της.
«Η Αναστασία διηγήθηκε το όραμα στην Πελαγία και κείνη της είπε να συνεχίσει τη νηστεία και την προσευχή.
«Τέλειωσαν κι άλλες σαράντα μέρες με νηστεία και προσευχή κι η Αναστασία είδε το ίδιο όραμα. Η ίδια άβυσσος κι ο βράχος πάνω στον οποίο βρίσκονταν οι δυό άντρες με αλυσίδες στο λαιμό τους. Αυτή τη φορά όμως ο αδελφός της ήταν όρθιος. Περπατούσε πάνω στο βράχο, έπεφτε και ξανασηκωνόταν. Οι αλυσίδες ήταν ακόμα στο λαιμό του.
«Η Πελαγία Ιβάνοβνα, στην οποία κατέφυγε και πάλι η Αναστασία, της είπε να επαναλάβει την ίδια άσκηση για τρίτη φορά.
«Όταν τέλειωσε και το τρίτο σαρανταήμερο της νηστείας και της προσευχής, η Αναστασία ξαναείδε το ίδιο όραμα. Η ίδια άβυσσος, ο ίδιος βράχος. Τώρα όμως, πάνω στο βράχο ήταν μόνο ένας άντρας, άγνωστός της. Ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί από τα δεσμά. Δεν φαινόταν πουθενά. Ο άγνωστος άντρας ακούστηκε να λέει:
– «Είσαι τυχερός εσύ. Έχεις πολύ ισχυρούς μεσίτες στη γη.»
Η Αναστασία ανέφερε στην Πελαγία Ιβάνοβνα το τρίτο όραμά της και κείνη της απάντησε:
– «Ο αδελφός σου λυτρώθηκε από τα βάσανα. Δεν μπήκε όμως στη μακαριότητα του Παραδείσου.»
Πολλά παρόμοια περιστατικά αναφέρονται σε Βίους Ορθόδοξων Αγίων και ασκητών. Σε περίπτωση που κάποιος έχει την τάση να ερμηνεύει κατά γράμμα τέτοια οράματα, ίσως θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι βεβαίως οι εικόνες με τις οποίες εμφανίζονται τέτοια οράματα, συνήθως σε όνειρα, δε «φωτογραφίζουν» κατ’ ανάγκην τον τρόπο ύπαρξης της ψυχής μετά το θάνατο, πρόκειται περισσότερο για εικόνες οι οποίες μεταβιβάζουν την πνευματική αλήθεια της βελτίωσης της κατάστασης της ψυχής στον άλλο κόσμο χάρη στις προσευχές εκείνων που παραμένουν στον κόσμο τούτο.
π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η Ψυχή μετά τον Θάνατο, Μετάφραση: Παναγιώτα Τσουροπλή, εκδόσεις Μυριόβιβλος, σελ. 291.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Συνήθως, όταν μας βρίσκει κάποια ξαφνική δυστυχία, μάταια αναφωνούμε: «γιατί;». Μόνον η Εκκλησία του Χριστού γνωρίζει πώς να ερμηνεύσουμε την αιτία κάθε δυστυχίας. Η Εκκλησία κατατάσσει σε δύο γενικές κατηγορίες τις δυστυχίες, ανάλογα με την αιτία τους: κάποιες δυστυχίες έρχονται στον αμαρτωλό άνθρωπο εξαιτίας παλαιών αμαρτιών για τις οποίες δεν έχει μετανοήσει. Άλλες πάλι πλήττουν τους δικαίους και χρησιμεύουν, κατά τα λόγια του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, «ως μέσα για να λάβουν στεφάνους, όπως ήταν οι περιπτώσεις του Λαζάρου και του Ιώβ»…
Ο Μαρκιανός, όταν ακόμη ήταν στρατιωτικός διοικητής, πριν γίνει αυτοκράτορας, ταξίδευε κάποτε προς την Φιλιππούπολη και είδε τότε στην άκρη του δρόμου το πτώμα ενός δολοφονημένου άνδρα. Από καθαρή συμπόνια ο Μαρκιανός κατέβηκε απ’ το άλογό του και άρχισε να σκάβει για να θάψει το πτώμα. Κατά συγκυρία, έτυχε εκείνη τη στιγμή να περνά από εκεί κάποιος, ο οποίος τον είδε κι έσπευσε να τον καταγγείλει ως δολοφόνο στο δικαστήριο. Ο Μαρκιανός θα είχε καταλήξει στον θάνατο, εάν δεν επενέβαινε ο ίδιος ο Θεός για να φανερώσει τον αληθινό εγκληματία. Αυτή η περίπτωση κακοτυχίας ανήκει στη δεύτερη κατηγορία: ήταν «για να λάβει στέφανο». Πράγματι, λίγο μετά απ’ αυτό το γεγονός, ο Στρατηγός Μαρκιανός εξελέγη αυτοκράτορας.
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Σεπτέμβριος, Εκδ. Άθως)
Άγιοι Μαρκιανός (457) και Πουλχερία (453), οι βασιλείς, οι συγκαλέσαντες την Δ΄ Οικ. Σύνοδο στη Χαλκηδόνα το 451. Εορτάζουν στις 17 Φεβρουαρίου

***

Ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ δίδασκε: «Αν γνώριζες τι χαρά και τι γλυκύτητα αναμένει στον ουρανό την ψυχή του δικαίου, τότε θα αποφάσιζες να υπομένεις με ευγνωμοσύνη, σ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή, όλα τα βάσανα, τους διωγμούς και τις συκοφαντίες, ακόμη και αν το ίδιο το κελί μας ήταν γεμάτο σκουλήκια κι αν ακόμα τα σκουλήκια κατάτρωγαν τις σάρκες μας κατά τη διάρκεια όλης της επίγειας ζωής μας, και τότε, με όλη μας την καρδιά, έπρεπε να συγκατατεθούμε σ’ αυτό, μόνο και μόνο για να μη στερηθούμε την ουράνια εκείνη χαρά την οποία ετοίμασε ο Θεός γι’ αυτούς που τον αγαπούν».

Τας των προαναπαυσαμένων ψυχάς κατάταξον, Δέσποτα Χριστέ, εν ταις των Δικαίων σου σκηναίς, και ελέησον ημάς, ως μόνος αθάνατος, Αμήν.

Να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας κεκοιμημένους. Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν την δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν την ψυχή. Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/14/28846/

Η ψυχή του ήθελε πολύ να δίνει, και ο Θεός το μέτρησε σαν να έδινε. Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης.
https://iconandlight.wordpress.com/2016/02/19/%ce%b7-%cf%88%cf%85%cf%87%ce%ae-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ae%ce%b8%ce%b5%ce%bb%ce%b5-%cf%80%ce%bf%ce%bb%cf%8d-%ce%bd%ce%b1-%ce%b4%ce%af%ce%bd%ce%b5%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%cf%8c/

Κάθισμα, του αναξίου Θεοδώρου
Ήχος πλ. α’

Ανάπαυσον Σωτήρ ημών, μετά Δικαίων τους δούλους σου, και τούτους κατασκήνωσον εν ταίς αυλαίς σου, καθώς γέγραπται, παρορών ως αγαθός, τα πλημμελήματα αυτών, τα εκούσια, και τα ακούσια, και πάντα τα εν αγνοία και γνώσει φιλάνθρωπε.

Θεοτοκίον

Ο εκ Παρθένου ανατείλας τω κόσμω, Χριστέ ο Θεός, υιούς φωτός δι’ αυτής αναδείξας, ελέησον ημάς.

Απολυτίκιον, του αναξίου Θεοδώρου
Ήχος πλ. δ’

Ο βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οικονομών, και το συμφέρον πάσιν απονέμων μόνε Δημιουργέ, ανάπαυσον Κύριε τας ψυχάς των δούλων σου· εν σοι γαρ την ελπίδα ανέθεντο, τω ποιητή και πλάστη και Θεώ ημών.

Ήχος πλ. δ’

Σε και τείχος, και λιμένα έχομεν, και πρέσβιν ευπρόσδεκτον, προς ον έτεκες Θεόν, Θεοτόκε ανύμφευτε, των πιστών η σωτηρία.

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ’

Μετά των Αγίων ανάπαυσον Χριστέ, τας ψυχάς των δούλων σου, ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος.

Ο Οίκος

Αυτός μόνος υπάρχεις αθάνατος, ο ποιήσας και πλάσας τον άνθρωπον· οι βροτοί ούν εκ γης διεπλάσθημεν, και εις γην την αυτήν πορευσόμεθα, καθώς εκέλευσας ο πλάσας με, και ειπών μοι· Ότι γη ει, και εις γην απελεύση, όπου πάντες βροτοί πορευσόμεθα, επιτάφιον θρήνον ποιούντες ωδήν το, Αλληλούια.
iconandlight.wordpress.com