Όταν θα σταθούμε ενώπιον Εκείνου που είναι η ομορφιά, και ανακαλύψουμε πόσο διαστρέψαμε την εικόνα Του μέσα μας, όταν σταθούμε μπροστά σ’ Εκείνον που μας αγάπησε τόσο πολύ και συνειδητοποιήσουμε πόση λίγη αγάπη Του δώσαμε – αυτό δεν θα είναι κρίση; Αντώνιος Bloom του Σουρόζ.

Η γαρ κρίσις ανέλεος τω μη ποιήσαντι έλεος. Κατακαυχάται έλεος κρίσεως. [Γιατί στην τελική κρίση, δεν θα υπάρχει έλεος γι’ αυτόν που δεν έδειξε ευσπλαχνία. Για τον φιλεύσπλαχνο όμως, η τελική κρίση θα είναι θρίαμβος.] (Ιακώβου 2,13)

Ενδύσασθε ουν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμού. [Ενδυθείτε, λοιπόν, σαν εκλεκτοί του Θεού, αγιασμένοι και αγαπημένοι από τον Θεό, καρδιά ευσπλαγχνική και πονετική.] (Προς Κολοσσαείς 3,12)

Τελική κρίση
Αντώνιος Bloom του Σουρόζ 
14 February 1988

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Η σημερινή παραβολή είναι τόσο γνωστή σ’εμάς που ίσως να μην έχουμε προσέξει το μήνυμα της. Και μιλάει για δύο πράγματα.
Μας θυμίζει ότι θα έρθει μια μέρα όταν θα σταθούμε ενώπιον του Ζωντανού Θεού, και τότε θα έλθει η κρίση. Όχι πως ο Θεός περιμένει να μας κρίνει και να καταδικάσει τις κακές μας πράξεις ˙ αλλά όταν θα σταθούμε ενώπιον Εκείνου που είναι η ομορφιά, και ανακαλύψουμε πόσο διαστρέψαμε την εικόνα Του μέσα μας, όταν σταθούμε μπροστά σ’ Εκείνον που μας αγάπησε τόσο πολύ και συνειδητοποιήσουμε πόση λίγη αγάπη Του δώσαμε – αυτό δεν θα είναι κρίση;
Αυτό συμβαίνει επίσης στις σχέσεις μας. Κάποιες φορές ανακαλύπτουμε ότι κάποιος μας αγάπησε τόσο βαθιά, τόσο αληθινά, και πήραμε ο,τι μας δόθηκε, την αγάπη, την ζεστασιά, την τρυφερότητα, όλη την φροντίδα, τις θυσίες του, ότι αποδεχθήκαμε τη ζωή του προσώπου που μέρα με τη μέρα απαρνήθηκε τον εαυτό του για το καλό μας, δίχως ανταπόκριση, θεωρώντας δεδομένο ότι η αγάπη που μας προσφέρθηκε ήταν δικαίωμά μας. Και έρχεται μια μέρα που αυτό το πρόσωπο πεθαίνει, και αντιλαμβανόμαστε ότι παίρναμε συνεχώς, και ποτέ δεν δείξαμε ένα σημάδι αναγνώρισης, ποτέ δεν κάναμε αυτό το πρόσωπο να νοιώσει ότι καταλάβαμε πόσο βαθιά, αληθινά, ευγενικά μας αγάπησε.
Και τώρα, βρισκόμαστε μπροστά στην τελική κρίση: πολύ αργά, πολύ αργά!.. Ω, το πρόσωπο που μας αγάπησε μας έχει από καιρό ξεχάσει, και τώρα αυτό το πρόσωπο λέει στον Θεό τα λόγια που ο Χριστός είπε όταν σταυρωνόταν: Πάτερ, συγχώρησε τους! Δεν γνωρίζουν τι κάνουν… Αλλά πόσο οδυνηρή είναι η κρίση, η κρίση προς τον εαυτό μας· η αίσθηση ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε τόσο ευτυχισμένο το αγαπημένο πρόσωπο – και δεν το κάναμε. Αυτή είναι μια κρίση πολύ πιο σοβαρή από την κρίση οποιουδήποτε δικαστηρίου, κάτι που κάθε μέρα που θα περνάει θα μας πληγώνει  κατάκαρδα, περισσότερο από κάθε επίσημη καταδίκη. Δεν θα κριθούμε σύμφωνα με την πίστη μας στις εντολές, αλλά αν μάθαμε ν’ αγαπάμε.
Και η σημερινή παραβολή μας λέει κατ’ ουσίαν: «Είσασταν αληθινοί άνθρωποι, ή όχι; Μπορέσατε να πονέσετε, να νοιώσετε συμπάθεια, αλληλεγγύη; Σταθήκατε σαν αδέλφια στους γύρω σας; Αν ναί, τότε θα νοιώθετε από τώρα μέσα σας την πληρότητα μιάς νέας ζωής· αλλά δεν είσασταν καν άνθρωποι, πως περιμένετε να γίνετε μέτοχοι της Θεϊκής φύσης;» Είμαστε όπως ένα διαμάντι που γεμίζει από φως και λάμπει μέσα απ’ αυτό το φως, καθώς το αντανακλά προς όλες τις κατευθύνσεις. Αλλά αν δεν είμαστε έτσι, πως μπορεί να φωτίζουμε το κάθε τι γύρω μας;
Θυμάστε τα λόγια του Χριστού πως αν ο οφθαλμός μας είναι τυφλός, τα πάντα γύρω μας είναι σκοτάδι˙ αν είναι τυφλή, κουφή, και νεκρή η καρδιά μας, όλα είναι νεκρά, και ήσυχα μέσα στη νεκρική σιγή και σκοτεινά στο σκοτάδι της απουσίας γύρω μας.
Αλλά για να είμαστε αληθινοί άνθρωποι, πρέπει να μάθουμε να κοινωνούμε με τον Ένα που είναι ο μόνος που μπορεί να μεταδώσει στην καρδιά, το μυαλό και τη ζωή μας αληθινή αγάπη, αληθινή συμπόνοια: τον Χριστό που ήρθε στον κόσμο για να μας σώσει. Και όσο είμαστε χώρια του, μπορούμε να νοιώθουμε αισθήματα συμπάθειας και να είμαστε φιλικοί και ευγενικοί, αλλά ακόμα δεν γνωρίζουμε τι σημαίνει ν’αγαπάμε, ν’ αγαπάμε μ’ όλη την ύπαρξη μας, με τίμημα τη ζωή και τον θάνατο μας, με ο,τι έχουμε μέσα μας: ν’ αγαπάμε με την αγάπη του Θεού, το όραμα του Θεού, με την θυσιαστική προσφορά του εαυτού Του χάριν της σωτηρίας μας.
Και γι’ αυτό ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέει: «Δεν θα κριθούμε αν κάναμε θαύματα, ή αν είδαμε οράματα· αλλά θα κριθούμε επειδή ποτέ δεν κλάψαμε για τον χωρισμό μας από τον Θεό». Ούτε το αντιληφθήκαμε αληθινά, επειδή είμαστε τόσο συνηθισμένοι στην απόσταση που υπάρχει ανάμεσα σ’εμάς και σ’ Εκείνον· ούτε καν συναισθανόμαστε πόσο μακρυά βρισκόμαστε, πόσο φτωχοί είμαστε μακρυά Του.
Και πότε-πότε, νομίζω, είναι καλό να θυμόμαστε κάποια που άγγιξε το κράσπεδο του ιματίου του Χριστού, και ποτέ, ποτέ δεν θα μπορούσε να ξεχάσει τι ένοιωσε τότε. Θα ήθελα να σας διαβάσω λίγες σειρές από τα γραπτά του Αββά Σιλουανού. Ο Αββάς Σιλουανός λέει ότι μια μέρα ο Θεός τον πλησίασε και ποτέ δεν μπόρεσε να ξεχάσει αυτήν την εμπειρία. Και μιλώντας για τον εαυτό του και για τον Αδάμ, τον πατέρα της ανθρωπότητας, που στον παράδεισο γνώρισε τη γλυκύτητα της αγάπης του Θεού, λέει:
Ο Αδάμ μαράζωσε πάνω στη γη κι έκλαψε πικρά και η γη δεν ήταν πιά γι’ αυτόν τόπος χαράς. Υπέφερε από την έλλειψη του Θεού και τα λόγια αυτά ήταν η κραυγή του: Η ψυχή μου εξουθενωμένη από την λαχτάρα της για τον Κύριο και Τον επιζητώ με δάκρυα. Πως να μην Τον αναζητώ; Όταν ήμουν κοντά Του, η ψυχή μου ήταν ευτυχισμένη και ειρηνική και ο εχθρός δεν μπορούσε να με πλησιάσει.. Που είσαι Κύριε; Που είσαι Φως μου; Γιατί έκρυψες το προσωπό Σου από εμένα; Πάει καιρός από τότε που η ψυχή μου Σε έβλεπε και εξουθενωμένη Σε ψάχνει και Σε αναζητά μέσα από τα δάκρυα. Που είναι ο Κύριος μου; Γιατί δεν Τον βλέπει η ψυχή μου; Τι Τον εμποδίζει να έλθει να κατοικήσει μέσα μου; Είναι που δεν υπάρχει σ’ εμένα η ταπείνωση και η αγάπη του Χριστού. Όπως ο Αδάμ, έχασα τη Θεία χάρη, μαζί μ’ Εκείνον, φωνάζω: Δείξε έλεος, Κύριε! Δώσε μου πνεύμα ταπείνωσης και αγάπης. Ω αγάπη του Κυρίου! Εκείνος που γνωρίζει αυτούς που Τον επικαλούνται, τους κουρασμένους, που μέρα και νύχτα, κραυγάζουν : Χάνομαι για Εσένα Κύριε και επικαλούμαι τ’όνομα Σου με δάκρυα. Πως να μην σ’αποζητώ; Μ’έκανες να Σε γνωρίσω και η ψυχή μου από τότε έλκεται από την χάρη Σου και Σε αποζητά με δάκρυα».
Αυτός είναι ένας άνθρωπος όπως εμείς, ένας απλός Ρώσος αγρότης, που βίωσε τη συγγένεια του με τον Θεό και ένοιωσε ορφανός πάνω στη γη δίχως την παρουσία Του.
Ας προβληματιστούμε, επειδή ο καθένας μας, σ’ ευλογημένες στιγμές γνώρισε πόσο κοντά μας βρίσκεται ο Θεός. Αλλά πόσο εύκολα είμαστε ικανοποιημένοι όταν είμαστε μόνοι σ’ ένα κόσμο παγωμένο, όπως συμβαίνει με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Και δεν καλούμαστε να γίνουμε όπως οι άλλοι άνθρωποι, αλλά να είμαστε η παρουσία του Θεού που ακτινοβολεί μέσα από εμάς. Έτσι, ας αφήσουμε το φως να λάμπει μέσα μας, έτσι που οι άνθρωποι να δοξάζουν τον ουράνιο Πατέρα μας. Αμήν.
https://azbyka.ru/otechnik/Antonij_Surozhskij/sermons/138
http://www.agiazoni.gr/article.php?id=03729882986300686695

Να πετάξουμε τον κοσμικό καρνάβαλο, για να αγγελοποιηθούμε… Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/02/16/%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BE%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%AC%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BF-%CE%B3%CE%B9-2/

Να κάνουμε αυτό πού έκανε ο Χριστός να κατεβούμε στον Άδη, να κατεβούμε στην κόλαση των παθημάτων κάποιου πού αγαπάμε, στην κόλαση των πειρασμών του και του πόνου του, στην κόλαση της τραγωδίας του. Αντώνιος Bloom του Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/05/%ce%bd%ce%b1-%ce%ba%ce%ac%ce%bd%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%ce%b1%cf%85%cf%84%cf%8c-%cf%80%ce%bf%cf%8d-%ce%ad%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%b5-%ce%bf-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%cf%82-%ce%bd%ce%b1/

Κυριακή της Τελικής Κρίσεως: αν θέλεις να μοιάσεις στον Θεό, γίνε πρώτα αληθινός άνθρωπος. Anthony Bloom of Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2018/02/10/19821/

Κανών α’, Ωδή θ’, Τριωδίου
Ήχος πλ. β’ Ασπόρου συλλήψεως

Μη με του προσώπου σου, αποστρεψάτω, Κύριε, θυμός οργής σου, μηδέ εισακούσομαι, φωνής αραμένης σου, εις πυρ αποπεμπούσης, αλλ’ εισελεύσομαι εις χαράν, του αφθάρτου σου νυμφώνος, καγώ τότε συν Αγίοις σου.

Ήχος πλ. α’ Χαίροις ασκητικών

Βίβλων ανοιγομένων Χριστέ, εν τη ημέρα της φρικτής παρουσίας σου, και πάντων παρισταμένων, τω κριτηρίω τω σω, και αποβλεπόντων την απόφασιν, πυρός προ του βήματος, ελκομένου και σάλπιγγος, σφοδρώς ηχούσης, τι ποιήσω ο άθλιος, ελεγχόμενος, υπό της συνειδήσεως, και καταδικαζόμενος, εις φλόγα την άσβεστον; Δέομαι ούν προ του τέλους, λύσιν ευρείν των πταισμάτων μου, Χριστέ ο Θεός μου, ο δωρούμενος τω κόσμω, το μέγα έλεος.

Αίνοι, Ιδιόμελα, Τριωδίου
Ήχος πλ. δ’

Δανιήλ ο Προφήτης, ανήρ επιθυμιών γενόμενος, το εξουσιαστικόν Θεού θεωρήσας, ούτως εβόα· Κριτήριον εκάθισε, και βίβλοι ηνεώχθησαν. Βλέπε, ψυχή μου, νηστεύεις; τον πλησίον σου μη αθέτει. βρωμάτων απέχη; τον αδελφόν σου μη κατακρίνης, μη τω πυρί παραπεμπομένη, κατακαής ωσεί κηρός, αλλ’ ανεμποδίστως εισάξη σε Χριστός, εις την βασιλείαν αυτού.

Η Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής της Απόκρεω – της Τελικής Κρίσεως.
Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον: κε΄ 31 – 46.

Είπεν ο Κύριος: όταν έλθη ο υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε καθίσει επι θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και αφοριεί αυτούς απ’ αλλήλων ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των ερίφων, και στήσει τα μέν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δέ ερίφια εξ ευωνύμων. Τότε ερεί ο Βασιλεύς τοις εκ δεξιών αυτού: δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν απο καταβολής κόσμου. Επείνασα γάρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, γυμνός, και περιεβάλετέ με, ησθένησα, και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με. Τότε αποκριθήσονται αυτώ οι δίκαιοι λέγοντες: Κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα και εθρέψαμεν, ή διψώντα και εποτίσαμεν; Πότε δέ σε είδομεν ξένον και συνηγάγομεν, ή γυμνόν και περιεβάλομεν; Πότε δέ σε είδομεν ασθενή ή εν φυλακή, και ήλθομεν προς σε; Και αποκριθείς ο Βασιλεύς ερεί αυτοίς: αμήν λέγω υμίν, εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε. Τότε ερεί και τοις εξ ευωνύμων: πορεύεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις το πύρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού. Επείνασα γάρ, και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και ουκ εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και ου συνηγάγετέ με, γυμνός, και ου περιεβάλετέ με, ασθενής και εν φυλακή, και ουκ επεσκέψασθέ με. Τότε αποκριθήσονται Αυτώ και αυτοί λέγοντες: Κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα ή διψώντα ή ξένον ή γυμνόν ή ασθενή ή εν φυλακή, και ου διηκονήσαμέν Σοι; Τότε αποκριθήσεται αυτοίς λέγων: αμήν λέγω υμίν, εφ’ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε. Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δέ δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον.
iconandlight.wordpress.com