Η γαρ κρίσις ανέλεος τω μη ποιήσαντι έλεος. Κατακαυχάται έλεος κρίσεως. [Γιατί
στην τελική κρίση, δεν θα υπάρχει έλεος γι’ αυτόν που δεν έδειξε
ευσπλαχνία. Για τον φιλεύσπλαχνο όμως, η τελική κρίση θα είναι
θρίαμβος.] (Ιακώβου 2,13)Γίνεσθε εύσπλαγχνοι. [Να γίνεστε εύσπλαγχνοι και συμπονετικοί.] (Προς Εφεσίους 4,32)
Αγάπη με πόνο
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
«Αν πονάς έναν ταλαίπωρο και τον βοηθάς, σκέψου, αν ήταν ο ίδιος ο Χριστός, τι θυσία θα έκανες! Έτσι δίνει κανείς εξετάσεις.
Στον πλησίον του ο πιστός άνθρωπος βλέπει το πρόσωπο του Χριστού. Και ο
ίδιος ο Χριστός λέει «αυτό που κάνετε σε έναν ταλαίπωρο είναι σαν να το
κάνετε σε μένα» (Ματθ. Κε-40).Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
Όλη η βάση είναι τον άλλον να τον νιώσεις αδελφό και να τον πονέσεις. Αυτός ο πόνος συγκινεί τον Θεό και κάνει το θαύμα. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να συγκινεί τον Θεό όσο η αρχοντιά, δηλαδή η θυσία. Άλλα στην εποχή μας σπανίζει η αρχοντιά, γιατί μπήκε η φιλαυτία, το συμφέρον…»…
Πολύ βοηθάει για να έρθη η εσωτερική καλοσύνη, όταν ερχώμαστε στην θέση του άλλου, διότι τότε έρχεται φυσιολογικά η αγάπη, ο πόνος, η ταπείνωση, η ευγνωμοσύνη μας στον Θεό με την συνεχή δοξολογία και η καρδιακή προσευχή για τον πλησίον μας, και τότε γίνεται και ευπρόσδεκτη στον Θεό η προσευχή μας και βοηθάει τον συνάνθρωπο μας.
Όσοι άνθρωποι τα δίνουν όλα στον Θεό και δίνονται ολόκληροι σ’ Αυτόν, στεγάζονται κάτω από τον μεγάλο τρούλο του Θεού και προστατεύονται από την θεία Του Πρόνοια. Τότε γίνονται παιδιά του Θεού και μπορούν να βοηθήσουν περισσότερο δυστυχισμένο κόσμο δια μέσου του Θεού με τις προσευχές τους και, με τον φωτισμό πάλι του Θεού, να δίνουν την ορθή κατεύθυνση στους ανθρώπους, για να πλησιάσουν τον Θεό, να βρουν την σωτηρία τους, την ευτυχία τους και την ειρήνη της ψυχής τους μέσα στην θεία παρηγοριά του Θεού, γιατί μόνον κοντά στον Θεό βρίσκεται η ανάπαυση της ψυχής.
Η αγάπη είναι η φιλόστοργη μάνα όλων των αρετών.
Ο Χριστός με την αγάπη κάνει όλος ο Παράδεισος να φέγγει μέσα μας.
– Στο Καλύβι σας, Γέροντα, τί δυσκολίες έχετε! Έρχονται ψυχοπαθείς, ναρκομανείς…– Εκεί όμως φαίνεται αν έχουμε πραγματική αγάπη.
Στο πρόσωπο του αδελφού μας βλέπουμε τον Χριστό.
Γιατί, ό,τι κάνουμε, για να αναπαύσουμε τον αδελφό μας, είναι σαν να το κάνουμε στον Ίδιο τον Χριστό. «Εφ᾿ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, είπε ο Χριστός, εμοί εποιήσατε»(1) .
Μια μέρα ήρθε στο Καλύβι ένα δαιμονισμένο παιδί με τον πατέρα του.
Εκείνη την ώρα ήρθε και κάποιος γνωστός μου κι εγώ πήρα τον πατέρα παράμερα, για να του πω μερικά πράγματα, επειδή αυτός ήταν αιτία που είχε δαιμονισθή το παιδί.
Το καημένο ήταν χάλια! Κοτζάμ παλληκάρι, έτρεχαν οι μύξες του…
Όταν το είδε ο γνωστός μου, το πλησίασε, έβγαλε το μαντήλι του, του σκούπισε την μύτη και το ξαναέβαλε στην τσέπη του.
Έβγαλε ύστερα τον σταυρό του – χρυσό σταυρό – και τον έβαλε στον λαιμό του παιδιού.
Αλλά δεν ήταν τόσο αυτό, όσο με τί αγάπη, με τί στοργή σκούπισε το παιδί – να βλέπατε σε τί χάλια ήταν!
Μου έκανε εντύπωση!
Τον πόνεσε σαν αδελφό του• αν δεν τον ένιωθε αδελφό, θα το έκανε αυτό;
Αν αγαπήσης τον άλλον σαν αδελφό, με το μαντήλι το δικό σου σκουπίζεις και την μύτη του και το ξαναβάζεις στην τσέπη σου!
Αλλά, αν δεν τον νιώθης αδελφό, είναι σαν ένα ξένο σώμα, γι᾿ αυτό λίγο να σε αγγίξη, αμέσως τινάζεσαι• λίγο σάλιο να πέση επάνω σου, θα πάς να πλυθής.
Αφού σ᾿ εμάς ο Καλός Θεός έδωσε άφθονες δωρεές και δεν επέτρεψε να ταλαιπωρηθούμε, πρέπει να πονέσουμε για τον πλησίον μας που ταλαιπωρείται.
Βλέπουμε λ.χ. έναν ανάπηρο. Εάν σκεφθούμε: «αν εγώ ήμουν ανάπηρος και δεν μπορούσα να περπατήσω, πώς θα ένιωθα;», θα τον πονέσουμε.
Ή, αν ζητήση την βοήθειά μας κάποιος που έχει προβλήματα, αμέσως πρέπει να σκεφθούμε:
«Αν είχα εγώ τα δικά του προβλήματα, δεν θα ήθελα να με βοηθήσουν;», κι έτσι θα τον πονέσουμε.
Αλλά και δοκιμασίες να περνά κανείς, όταν έχη αγάπη αληθινή, με πόνο, τον δικό του πόνο τον ξεχνάει και πονάει για τον άλλον.
Εγώ, όταν μου μιλάη ο άλλος για τον πόνο του, κι επάνω σε σπασμένα γυαλιά να κάθωμαι ή σε αγκάθια να πατάω, δεν καταλαβαίνω τίποτε.
– Γέροντα, ο Άγιος Μάρκος ο Ασκητής γράφει: «Ένα μόνον πάθος εμποδίζει να κάμωμεν το κατά δύναμιν καλόν, η αμέλεια. Το πάθος τούτο θεραπεύεται δια προσευχής και ελεημοσύνης» (2) . Γιατί αναφέρει σ᾿ αυτήν την περίπτωση την ελεημοσύνη;
– Γιατί η ελεημοσύνη, η καλωσύνη, μαλακώνει την καρδιά• ενεργεί όπως το λάδι στην σκουριασμένη κλειδαριά.
Η σκληρή καρδιά μαλακώνει κοντά στις πληγωμένες ψυχές• γίνεται ευαίσθητη και ταπεινή. Ο Θεός δεν έκανε άνθρωπο σκληρό και άσπλαχνο, αλλά οι άνθρωποι δεν καλλιεργούν την ευσπλαχνία που τους έδωσε ο Θεός• δεν πονούν τον συνάνθρωπό τους και από την αμέλεια γίνονται σιγά-σιγά σκληροί.
Η μέλλουσα Κρίση
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
– Γέροντα, πως εξαγνίζεται η ψυχή;Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
– Όταν ο άνθρωπος εργασθή τις εντολές του Θεού, κάνη δουλειά στον εαυτό του και καθαρισθή από τα πάθη, τότε ο νους φωτίζεται, φθάνει σε ύψος θεωρίας, και η ψυχή λαμπρύνεται και γίνεται όπως ήταν πριν από την πτώση των Πρωτοπλάστων.
Σε τέτοια κατάσταση θα βρίσκεται μετά την ανάσταση των νεκρών.
Μπορεί όμως ο άνθρωπος να δη την ανάσταση της ψυχής του πριν από την κοινή ανάσταση, αν καθαρισθή τελείως απότα πάθη.
Το σώμα του τότε θα είναι αγγελικό, άυλο, και δεν θα νοιάζεται για τροφή υλική.
– Γέροντα, πως θα γίνη η μέλλουσα Κρίση;
Στην μέλλουσα Κρίση θα αποκαλυφθή σε μια στιγμή η κατάσταση του κάθε ανθρώπου και μόνος του καθένας θα τραβήξη για ‘κει που είναι. Καθένας θα βλέπη (1) σαν σε τηλεόραση τα δικά του χάλια και την πνευματική κατάσταση του άλλου. Θα καθρεφτίζη τον εαυτό του στον άλλον και θα σκύβη το κεφάλι και θα πηγαίνη στην θέση του.Δεν θα μπορή λ.χ. να πη μια νύφη που καθόταν μπροστά στην πεθερά της σταυροπόδι και η πεθερά της με σπασμένο πόδι φρόντιζε το εγγονάκι: «γιατί, Χριστέ μου, βάζεις την πεθερά μου στον Παράδεισο κι εμένα δεν με βάζεις;», επειδή θα έρχεται μπροστά της εκείνη η σκηνή. Θα θυμάται την πεθερά της που στεκόταν όρθια με σπασμένο πόδι και φρόντιζε το εγγονάκι της και δεν θα έχη μούτρα να πάη στον Παράδεισο, αλλά ούτε και θα χωράη στον Παράδεισο.
Ή οι μοναχοί θα βλέπουν τις δυσκολίες, τι δοκιμασίες είχαν οι κοσμικοί και πως τις αντιμετώπισαν και, αν δεν έχουν ζήσει σωστά, θα σκύψουν το κεφάλι και θα τραβήξουν μόνοι τους για εκεί που θα είναι.
Θα δουν εκεί οι μοναχές, που δεν ευαρέστησαν στον Θεό, ηρωίδες μάνες, που ούτε υποσχέσεις έδωσαν, ούτε τις ευλογίες και τις ευκαιρίες τις δικές τους είχαν, πως αγωνίσθηκαν και σε τι κατάσταση πνευματική έφθασαν, και εκείνες, καλόγριες, με τι μικροπρέπειες ασχολούνταν και βασανίζονταν, και θα ντρέπωνται!
Έτσι μου λέει ο λογισμός ότι θα γίνη η Κρίση.
Δεν θα πη δηλαδή ο Χριστός: «έλα εδώ εσύ, τι έκανες;» ή «εσύ θα πας στην κόλαση, εσύ στον Παράδεισο», αλλά ο καθένας θα συγκρίνη τον εαυτό του με τον άλλον και θα τραβήξη για εκεί που θα είναι (2)…
Η ποσότητα πάλι της χαράς του καθενός στον Παράδεισο θα είναι διαφορετική. Άλλος θα έχη μια δαχτυλήθρα χαρά, άλλος ένα ποτήρι, άλλος μια ολόκληρη δεξαμενή. Όλοι όμως θα αισθάνωνται πλήρεις και κανένας δεν θα ξέρη το μέγεθος της χαράς, της αγαλλιάσεως, του άλλου. Τα κανόνισε έτσι ο Καλός Θεός, γιατί, αν γνώριζε ο ένας ότι ο άλλος έχει περισσότερη χαρά, δεν θα ήταν τότε Παράδεισος, επειδή θα υπήρχε το «γιατί εκείνος να έχη περισσότερη χαρά και εγώ λιγώτερη;». Δηλαδή καθένας θα βλέπη στον Παράδεισο την δόξα του Θεού ανάλογα με την καθαρότητα των οφθαλμών της ψυχής του. Η ορατότητα όμως δεν θα καθορισθή από τον Θεό, αλλά θα εξαρτηθή από την δική του καθαρότητα…
Ο Θεός είναι αθάνατος και ο άνθρωπος είναι κατά χάριν αθάνατος. Επομένως αθάνατος θα είναι και στην κόλαση. Ύστερα τον Παράδεισο και την κόλαση τα ζη η ψυχή μας σε έναν βαθμό και από αυτήν την ζωή, ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Όταν κάποιος έχη τύψεις συνειδήσεως και νιώθη φόβο, ταραχή, άγχος, απελπισία, ή είναι κυριευμένος από μίσος, από φθόνο κ.λπ., τότε ζη την κόλαση. Ενώ, όταν μέσα του υπάρχη αγάπη, χαρά, ειρήνη, πραότητα, καλωσύνη κ.λπ., τότε ζη τον Παράδεισο. Όλη η βάση είναι η ψυχή, γιατί αυτή είναι που αισθάνεται και την χαρά και τον πόνο… Σκεφθήτε να ζη κανείς ένα αιώνιο εφιαλτικό όνειρο και να βασανίζεται αιώνια! Εδώ δεν μπορείς να αντέξης για λίγα λεπτά ένα άσχημο όνειρο, άντε τώρα αιώνια – Θεός φυλάξοι – να είσαι μέσα στην θλίψη. Γι᾿ αυτό καλύτερα να μην πάμε στην κόλαση. Εσείς τί λέτε;
– Τόσον καιρό, Γέροντα, κάνουμε αγώνα να μην πάμε στην κόλαση· λέτε, εκεί να καταλήξουμε;
– Αν δεν έχουμε μυαλό, εκεί θα πάμε. Εγώ εύχομαι ή όλοι στον Παράδεισο ή κανένας στην κόλαση… Καλά δεν λέω; Είναι πολύ βαρύ, μετά από όσα έκανε ο Θεός για μας τους ανθρώπους, να πάμε στην κόλαση και να Τον λυπήσουμε. Ο Θεός να φυλάξη, όχι μόνον άνθρωπος, αλλά ούτε πουλί να μην πάη στην κόλαση.
Ο Καλός Θεός ας μας δώση καλή μετάνοια, για να μας βρη ο θάνατος σε καλή πνευματική κατάσταση και να αποκατασταθούμε στην Ουράνια Βασιλεία Του. Αμήν.
(1) Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει: «Μη γαρ οιέσθω τις, ότι ουκ αναγνωρισμός εκάστου προς έκαστον επί της φοβεράς εκείνης συναγωγής γενήσεται. Ναι, όντως έκαστος αναγνωριεί τον πλησίον αυτού, ου τω του σώματος σχήματι, αλλά τω διορατικώ της ψυχής όμματι» PG 95, 276A.
(2) Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος γράφει: «Και απλώς πας άνθρωπος αμαρτωλός εν τη φοβερά ημέρα της κρίσεως απεναντίας αυτού εις την αιωνίαν ζωήν και εις το ανεκλάλητον εκείνο φως όψεται τον όμοιον αυτού και κριθήσεται παρ’ αυτού», Περί μετανοίας, Λόγος Ε’, Sources Chrétiennes 96, 434. (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου. Λόγοι Δ’. ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ.)
Το κλειδί του ΠαραδείσουΗ κυρία Κατερίνα, λόγω της ηλικίας της, ήταν συνεχώς σε μια καρέκλα, όπου καθόταν με πολλή δυσκολία. Δεν βάδιζε. Άρχισε να μη βλέπει κιόλας. Ήταν όμως χριστιανή που έκανε τα θρησκευτικά της καθήκοντα: το πρωί την προσευχή της, το βράδυ το Απόδειπνο, τους Χαιρετισμούς… Όταν άρχισε να μη βλέπει, μου έλεγε:
–Στενοχωρούμαι, γιατί δεν ξέρω τώρα πώς να περάσω όλη την ημέρα, πώς να διαβάσω τις προσευχές μου.
Της είπα λοιπόν:
–Να λες το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».
Της έδωσα κι ένα κομποσχοινάκι κι όπως καθόταν σε μια πολυθρόνα απ’ αυτές τις πάνινες, που έχουν και χερούλια, έλεγε την ευχή. Κι αυτό την είχε γλυκάνει και πολύ ευχαριστιόταν.
–Α, όλη την ημέρα, ούτε καταλαβαίνω πώς περνάει λέγοντας συνεχώς το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με»! Ευχαριστιέμαι μ’ αυτό, ευχαριστιέμαι πολύ, γλυκαίνεται το στόμα μου. Όλο έτσι έλεγε.
Κάποτε με ρώτησε:
–Θα με βοηθήσει αυτό, όταν θα έρθει η ώρα να φύγω απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο;
–Βεβαίως, της λέω, και να μη στενοχωριέσαι. Αν λες συνεχώς την ευχούλα να μην ανησυχείς καθόλου! Θα έρθω εγώ και θα σου δώσω το κλειδί για ν’ ανοίξεις την πόρτα του Παραδείσου. (Εγώ αυτό το είπα για να της δώσω ελπίδα και να της αφαιρέσω τον φόβο του θανάτου).
Αρρώστησε
και βάρυνε πολύ. Πήγαινα και την κοινωνούσα σχεδόν κάθε εβδομάδα για να
παίρνει δύναμη. Ένα βράδυ κατά τις 2.00 η ώρα, ξυπνάει την κόρη της και
λέει:–Ετοιμάσου. Όπου να ναι έρχεται ο πατήρ Στέφανος να με κοινωνήσει.
–Ο πατήρ Στέφανος θα κοιμάται τώρα στο σπίτι του, της απάντησε η κόρη της.
–Όχι, όχι, θα ΄ρθει, θα έρθει τώρα! Σε παρακαλώ, ετοίμασε το τραπεζάκι. Βάλε το θυμιατό, βάλε και το κερί.
(Έτσι έκαμαν πάντοτε. Ετοίμαζαν ένα τραπεζάκι στρογγυλό, με άσπρη πετσέτα και επάνω το καντήλι, το κηροπήγιο και το θυμιατό δίπλα, αναμμένα όλα. Άπλωνα το “μάκτρο”, ακουμπούσα πάνω τα τίμια Δώρα, έκανα την ένωση και την κοινωνούσα.)
–Τα ετοίμασες; ρώτησε την κόρη της.
–Τα ετοίμασα.
–Χτυπάει η πόρτα. Πήγαινε να ανοίξεις.
Έκανε η κόρη της ότι πήγαινε να ανοίξει. Αυτή περίμενε. Έκανε το σταυρό της, πήρε το “μάκτρο”, (υποθετικά), το έβαλε κάτω από το σαγόνι της, άνοιξε το στόμα της, κατάπιε, σκουπίστηκε, έδωσε πίσω το “μάκτρο”, έκανε με ευλάβεια το σημείο του σταυρού, σταύρωσε τα χέρια της και περίμενε να φύγω. Ποιος ξέρει; Προφανώς Άγγελος την κοινώνησε στο πρόσωπο το δικό μου. Αποκλείεται να ήταν παραίσθησις. Ήταν ένα γεγονός πραγματικό, όπου κοινώνησε των άχραντων Μυστηρίων αλλά σε πνευματική μορφή.
Την άλλη μέρα με ειδοποίησαν, πήγα, και μου είπαν ιδιαιτέρως τι συνέβη. Πλησίασα την άρρωστη και μου είπε:
— Σ’ ευχαριστώ πού ήρθες τη νύχτα… Το κλειδί που είναι;…
–Μη στενοχωριέσαι κυρία Κατερίνα και το κλειδί θα πάρεις! Την επομένη το βράδυ με ειδοποίησαν ότι εκοιμήθη. Πήγα στο σπίτι και μου διηγήθηκαν τα εξής: Ήρθε η στιγμή να φύγει και έλεγε:
Πάτερ Στέφανε, φεύγω! Ήρθαν οι Άγγελοι! Που είσαι; που είσαι; Έλα… ήδη με έφεραν μπροστά στην πόρτα του Παραδείσου και είναι κλειστή… Θέλω το κλειδί, το κλειδί, πού μου υποσχέθηκες, το κλειδί, το κλειδί… Α, ευχαριστώ…
Άπλωσε το χέρι της και φάνηκε σαν να πήρε ένα μεγάλο παλαιό κλειδί, γύρισε το χέρι της, όπως κάνουμε όταν ανοίγουμε με κλειδί μια πόρτα, κατέβασε το χέρι της, έκανε το σημείο του σταυρού, “σ’ ευχαριστώ…” είπε και εκοιμήθη. Έτσι έφυγε η κυρία-Κατερίνα με το κλειδί του Παραδείσου στο χέρι!
Διασκευασμένο Απόσπασμα από: “Γνώσις και βίωμα της Ορθοδόξου Πίστεως” του π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου
Αρχοντιά-αρχοντιά,
για να δικτυωθήτε με τον Χριστό, εκεί μέσα θα δης κρυμμένο το μεγαλείο
του Θεού, εκεί αναπαύεται ο Χριστός και εκεί υπάρχει η ευλογία του
Χριστού! Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/14/29587/
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/14/29587/
Τίποτα! Μόνο στο έλεός Του ελπίζω… Άγιος Νήφων ο Κωνσταντιανής – Το πέλαγος της θείας αγάπης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/03/%CF%84%CE%AF%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BB%CF%80%CE%AF%CE%B6%CF%89-%CE%AC%CE%B3%CE%B9/
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/03/%CF%84%CE%AF%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BB%CF%80%CE%AF%CE%B6%CF%89-%CE%AC%CE%B3%CE%B9/
Η καλωσύνη κι η συμπόνοια κριτήριο σωτηρίας. Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
https://iconandlight.wordpress.com/2018/02/13/%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B7-%CE%BA%CE%B9-%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%80%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%83%CF%89%CF%84/
https://iconandlight.wordpress.com/2018/02/13/%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B7-%CE%BA%CE%B9-%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%80%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%83%CF%89%CF%84/
πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ, Αν ο Χριστός ερχόταν σήμερα σ’ αυτόν τον κόσμο, ξέρετε τί θα Του συνέβαινε;
https://iconandlight.wordpress.com/2016/09/01/%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%81-%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%AF%CE%BC-%CF%81%CF%8C%CE%BF%CF%85%CE%B6-%CE%B1%CE%BD-%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CF%81%CF%87%CF%8C/
https://iconandlight.wordpress.com/2016/09/01/%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%81-%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%AF%CE%BC-%CF%81%CF%8C%CE%BF%CF%85%CE%B6-%CE%B1%CE%BD-%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CF%81%CF%87%CF%8C/
Εύχομαι ή όλοι στον Παράδεισο ή κανένας στην κόλαση.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
https://iconandlight.wordpress.com/2015/07/12/%CE%B5%CF%8D%CF%87%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CE%AE-%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BF-%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CE%B1/
https://iconandlight.wordpress.com/2015/07/12/%CE%B5%CF%8D%CF%87%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CE%AE-%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BF-%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CE%B1/
Ήχος δ΄. Ως γενναίον εν Μάρτυσιν
Το
θερμόν της αγάπης σου, εξεχέετο Όσιε, εκ της σης καρδίας εις κτίσιν
άπασαν· όθεν πατέρα οι άνθρωποι, σε εύρισκον εύσπλαγχνον στοργικόν και
συμπαθή, τα δε ζώα αφόβως σοι Πάτερ ήγγιζον, ως ποτε τω Αδάμ εν
Παραδείσω, εντολήν πριν παραβήναι, του Πλάστου πάσης της κτίσεως.
Εξαποστειλάριον. Ήχος γ΄. Απόστολοι εκ περάτων.
Πηγή
αείρρυτος ώφθης, χριστομιμήτου αγάπης, Παίσιε θεοφόρε, την οικουμένην
αρδεύων, τοις ρείθροις των σων ρημάτων, και όμβροις των σων θαυμάτων.iconandlight.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου