Η ΔΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΘΕΙΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΑΣ ΚΡΙΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ.

ΚΑΙ ΣΥ ΠΟΥ ΜΕ ΑΡΝΕΙΣΑΙ, ΚΑΙ ΣΥ ΠΟΥ Μ’ ΑΓΝΟΕΙΣ, ΤΟ ΘΕΛΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙΣ, ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΘΑ   ΒΡΕΘΕΙΣ.

ΜΕΓΑ    ΤΟ    ΟΝΟΜΑ    ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ    ΤΡΙΑΔΟΣ

+++

Και συ που Με αρνείσαι και συ που Μ’ αγνοείς,

το θέλεις, δεν το θέλεις, μπροστά Μου θα βρεθείς.

Μα τότε Εγώ θα Είμαι ο Δίκαιος Κριτής,

και ανάλογα τα έργα σου, παιδί Μου θα κριθείς.

Σαν φύλλο εις το δέντρο, που το χτυπά ο βοριάς,

έτσι τότε θα τρέμης, θα είναι όμως αργά.

Σε βόλευε παιδί Μου, όσο ήσουν στην γη,

Εμένα να αρνείσαι, Θεό και Λυτρωτή,

έτσι σού΄λεγε ο διάβολος, εις το δικό σου αυτί, 

για να σε οδηγήσει , εις την καταστροφή.

Εδώ τελειώνουν όλα, σου έλεγε ο εχθρός, 

γιατί είναι αυτός μισόκαλος, γιατί είναι μοχθηρός,

πατήρ είναι του ψεύδους , ο βρωμερός εχθρός. 

Σού΄λεγε εδώ τελειώνει, για πάντα η ζωή, 

κοίτα για να την ζήσης, καθώς θέλεις εσύ, 

κι αν άλλον αδικήσεις, μην σε απασχολεί,

όλοι το ίδιο κάνουν, γιατί όχι και συ;

Επί πτωμάτων πάτα, εσύ για ν’ ανεβείς, 

αρκεί ψηλά να φθάσεις, τους άλλους ν’ αψηφείς.

Νόμιζες εργαζόσουν εσύ εις τα κρυφά, 

κανένας δεν γνωρίζει, τα έργα σου αυτά.

Μα πρώτος και καλύτερος, τα γράφει ο εχθρός,

για να σε διεκδικήσει, για την κόλαση ο βρωμερός

Σου λέει, σε σκεπάζει, κανένας μην σε δη,

αρκεί εσύ να κάνεις την πράξη την φριχτή. 

Και τότε αυτός ο ίδιος  την πράξη διαλαλεί,

να φέρει σε απόγνωση, την δόλια σου ψυχή, 

ελπίδα να μην έχεις και να απελπιστείς,

και τέρμα στην ζωή σου, να βάλεις επί γης.

Δεν είναι αυτός ο λόγος , που ήρθες εις την γη,

μα αγώνα για να κάνεις και να δικαιωθείς,

μέσα εις τον Παράδεισο, αιώνια να ζεις.

Όσο βρισκόσουν εις την γη, Ήμουν Πατήρ Οικτίρμων,

Πανάγαθος, Φιλεύσπλαχνος, Πατήρ Παντελεήμων,

όμως εσύ Μ’ αρνήθηκες και έγινες επιλήσμων. 

                    

Τα αγαθά Μου έλεγες, πως είναι δικαίωμά σου,

και «ευχαριστώ» δεν Μου ΄λεγες, εσύ απ’ την καρδιά σου.

Μα Εγώ, έως το τέλος πρόσμενα, για να μετανοήσεις,

κι από τα βάθη της καρδιάς, συγγνώμη να ζητήσεις.

Μα ήσουν σκληροκάρδιος, μα ήσουν πωρωμένος, 

στα φοβερά τα πάθη σου, ολότελα δοσμένος

Και τώρα εμπρός Μου στέκεσαι, γυμνός και τετραχηλισμένος,

ανήμπορος να αρνηθείς, την ύπαρξή Μου ορισμένως,

και τρέμεις απ’ τον φόβο σου, γιατί θα πας χαμένος.   

Τώρα ζητάς το έλεος, είναι όμως αργά,

χαμένα πάνε τα δάκρυα, τα παρακαλετά.

Στην ζυγαριά εμπήκανε, τα έργα τα δικά σου,

κι αυτά θα καθορίσουνε και την πορεία την δικιά σου.

ΕΙΜΑΙ ΑΔΙΑΦΘΟΡΟΣ ΚΡΙΤΗΣ, ΤΟ ΜΕΣΟΝ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ,

ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΑ ΘΑ ΚΡΙΝΩ ΕΓΩ, ΠΟΥ Η ΨΥΧΗ ΘΑ ΠΑΕΙ.

Σπατάλησες κάτω στην γη, τον χρόνο της ζωής σου,

καθόλου δεν την νοιάστηκες, την δύστυχη ψυχή σου,

 και τώρα, εκλιπαρείς για έλεος, Εμένα τον Κριτή σου.

Καλύτερα παιδάκι Μου, να μην είχες γεννηθεί,

παρά ν’ ακούσεις από Εμέ, την απόφαση την καταδικαστική,

αιώνια στην κόλαση, να βρίσκεσαι εσύ.

Για σε είναι τα λόγια αυτά, που βρίζεις το Όνομά Μου,

 για σένα που αμφισβητείς την ύπαρξη την δικιά Μου,

για σένα που Μ’ αρνήθηκες , και πήγες στον εχθρό Μου,

για σε που καταπάτησες, κάθε όσιο και ιερό Μου,

για σε που δεν Με ήθελες, ως Πατέρα ιδικό σου,

και έκανες πατέρα σου, τον άσπονδο εχθρό σου

Για σε θα ηχήση σαν βροντή, η κρίσις η δική Μου,

αφού δεν ήθελες εσύ, την σωτηρία την δική Μου.  

Αμήν και τω Τριαδικώ Θεώ δόξα.

+++

oimos-athina.blogspot.com