Να βλέπεις με πόνο τον άλλον που σφάλλει… Όταν ο αδελφός μας σφάλλει, εμείς πρέπει να βαστάξουμε τον πειρασμό του. Άγιος Πορφύριος – Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.

 

Κυριακή του Ασώτου (Λουκ.15,13-32)
Η δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου

ο’. Ένας αδελφός συμβουλεύτηκε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Αν δω έναν αδελφό, όπου άκουσα ότι έφταιξε, δεν θέλω να τον μπάσω στο κελλί μου. Και αν δω κάποιον ενάρετο, νοιώθω χαρά μαζί του».
Του λέγει ο γέρων:
«Αν προσφέρεις στον ενάρετο αδελφό λίγο καλό, διπλό κάμε το στον άλλον. Γιατί αυτός είναι ο αδύνατος. Υπήρχε σε ένα Κοινόβιο κάποιος αναχωρητής, ονόματι Τιμόθεος. Και άκουσε ο ηγούμενος φήμη για πειρασμό ενός αδελφού.
Και ρώτησε τον Τιμόθεο για αυτόν. Και εκείνος τον συμβούλευσε να διώξει τον αδελφό.
Όταν λοιπόν τον έδιωξε, ήλθε ο πειρασμός του αδελφού εναντίον του Τιμοθέου, έως ότου αυτός κινδύνευσε. Και άκουσε φωνή να του λέει:
«Τιμόθεε, μη νομίσεις ότι σου τα έκαμα αυτά για άλλο λόγο, εκτός από το ότι δεν λογάριασες τον αδελφό σου στον καιρό του πειρασμού του».
Είπε ο αββάς Ηλίας, ο διακονητής: «Τι δύναμη έχει η αμαρτία, όπου υπάρχει μετάνοια; Και τι ωφελεί η αγάπη εκεί που υπάρχει υπερηφάνεια;»

***

Η Κυριακή του Ασώτου
(Ευαγγέλιο: Λουκ. ιε΄ 11-32)
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Η απερινόητη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο φαίνεται από την μεγάλη Του υπομονή, τη μεγάλη συγχωρητικότητά Του και τη μεγάλη χαρά Του. Τέτοια αγάπη στη γη μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη μητρική. Ποιος έχει μεγαλύτερη υπομονή προς κάθε πλάσμα στη γη, απ’ όση έχει μια μητέρα για το παιδί της; Ποιος έχει μεγαλύτερη συγχωρητικότητα από τη μητέρα; Ποιος κλαίει από χαρά όταν βλέπει τον μετανιωμένο αμαρτωλό, όσο μια μητέρα που βλέπει τη βελτίωση του παιδιού της;
Από τότε που δημιουργήθηκε ο κόσμος, η μητρική αγάπη ξεπεράστηκε μόνο από τον Κύριο Ιησού Χριστό, με την αγάπη Του για τους ανθρώπους. Η υπομονή Του τον οδήγησε στα φοβερά πάθη Του στο σταυρό. Η συγχωρητικότητά Του πήγαζε από την καρδιά και τα χείλη Του, ακόμα κι όταν βρισκόταν στο σταυρό. Η χαρά Του γι’ αυτούς που μετανοούσαν, απάλυνε τους πόνους της στοργικής ψυχής Του. Μόνο η θεία αγάπη ξεπερνάει τη μητρική. Μόνο ο Θεός μας αγαπά περισσότερο από την ίδια τη μάνα μας. Μόνο Εκείνος μας συγχωρεί πιο εύκολα από εκείνη. Μόνο ο Θεός χαίρεται περισσότερο από τη μητέρα μας όταν εμείς βελτιωνόμαστε.
Αυτός που δεν έχει υπομονή μαζί μας όταν αμαρτάνουμε, δεν μας αγαπά. Ούτε μας αγαπά αυτός που δεν μας συγχωρεί όταν μετανοούμε για τις αμαρτίες μας. Και λιγότερο απ’ όλους μας αγαπά εκείνος που δεν χαίρεται όταν βελτιωνόμαστε.
Η υπομονή, η συγχωρητικότητα κι η χαρά είναι τα τρία μέγιστα χαρακτηριστικά της θείας αγάπης. Είναι χαρακτηριστικά της ολοκληρωτικής, της πραγματικής αγάπης – αν υπάρχει πραγματική αγάπη έξω από τη θεϊκή. Χωρίς τα τρία αυτά χαρακτηριστικά, η αγάπη δεν είναι αγάπη. Αν δώσεις το όνομα «αγάπη» σε οτιδήποτε άλλο, είναι σα να ’δινες το όνομα «πρόβατο» σε μια κατσίκα ή σ’ ένα γουρούνι.
Στην παραβολή του Ασώτου Υιού, ο Κύριος Ιησούς μας παρουσιάζει την εικόνα της πραγματικής, της θεϊκής αγάπης. Η εικόνα αυτή είναι ιστορημένη με τόσο ζωηρά και καθαρά χρώματα, ώστε μπροστά στα μάτια μας μοιάζει ζωντανή, όπως φαίνεται ο κόσμος μας μετά το σκοτάδι, όταν ανατέλλει ο ήλιος. Δυο χιλιάδες χρόνια τώρα τα χρώματα της εικόνας αυτής δεν ξεθώριασαν, ούτε και πρόκειται να ξεθωριάσουν όσο υπάρχουν άνθρωποι στη γη κι ο Θεός εξακολουθεί να τους αγαπά. Το αντίθετο μάλιστα. Όσο πιο αμαρτωλοί γίνονται οι άνθρωποι, τόσο πιο ζωντανή μοιάζει η εικόνα, τόσο πιο φρέσκια.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Καιρός μετανοίας: Από την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου ως την Μεγάλη Παρασκευή: Ομιλίες Β΄, 1η έκδ., Εκδόσεις: ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ, Αθήνα, 2010

***

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
Δεν είναι όλοι παλιάνθρωποι, που κάνουν εγκλήματα.

Ακόμη κι αν είναι αναίσθητος, αν θέλετε, που ελάχιστοι είναι οι πωρωμένοι και οι αναίσθητοι. Οι άλλοι βρίσκονται σε μια δύσκολη ώρα, ατείχιστοι, και τους αρπάζει το κακό και τους βάζει και κάνουν τα μύρια όσα.
 Έτσι έλεγε ο Γέροντας Πορφύριος: “Δεν είναι, βρε, όλοι φονιάδες, ούτε όλοι παλιάνθρωποι που κάνουν εγκλήματα, αλλ’ είναι ατείχιστοι, δεν αγωνίζονται, δεν εξομολογούνται, δεν μεταλαβαίνουν, δεν προσεύχονται, δεν προσπαθούν. Κι είναι καλές ψυχές, αλλά μένουν έτσι, ξέφραγα αμπέλια, όπως λέει η λαϊκή έκφραση. Και τους πιάνει και τους σηκώνει το κακό. Και τους βάνει να κάνουνε φόνο και να κάνουν τόσα και μετά, μετά από λίγο μετανοιώνουνε, στενοχωριούνται, υποφέρουνε, νιώθουν σαν να ‘ναι στην κόλαση”.
 Δεν θέλω να δικαιολογήσω κανένα έγκλημα, αλλά ο εγκληματίας και ο αμαρτωλός δεν παύει να είναι άνθρωπος και εκείνος πληγωμένος, όπως περισσότερο πληγωμένα είναι τα θηρία, βέβαια, και οι συγγενείς των θυμάτων”. Μην κατακρίνεις, ακόμη κι αν βλέπεις
Να προσέχεις την κατάκριση, μου λέει μια άλλη μέρα ο Γέροντας, και μου είπε το εξής περιστατικό, για να αποφεύγω κάθε συζήτηση γι’ αυτή, όσο δίκαιο και αν νομίζω πως έχω.
 -Είχε πάει μια μέρα μια γυναίκα σε έναν παπά για να εξομολογηθεί. Ήταν από κάποιο χωριό που φορούν και μεσοφόρια. Τα ξέρεις;.
 – Τα ξέρω, του λέω.
– Λοιπόν, αφού εξομολογήθηκε, σηκώθηκε να φύγει. Όμως δεν έκανε πέρα, αν δεν του άφηνε κάτι για να τον ευχαριστήσει και επειδή έτσι αισθανόταν καλύτερα. Προσπάθησε λοιπόν να σηκώσει το πάνω φόρεμα για να βγάλει από το μεσοφόρεμα κάτι χρήματα που είχε, αλλά μαζί με το πανωφόρι πιάνει και το μεσοφόρι μαζί κατά λάθος, το σηκώνει ψηλά, και της φανήκαν τα πόδια της. Τη στιγμή αυτή μπήκε κάποιος μέσα και είδε τη στάση της γυναίκας και πήγε και κατήγγειλε τον παπά για άσεμνες πράξεις και τον τιμώρησαν μάλιστα με τρεις μήνες αργία.
Σε όλο αυτό το διάστημα της αργίας του ο παπάς αυτός ευχαριστούσε και δοξολογούσε τον Θεό γι’ αυτή τη δοκιμασία που του έδωσε. Το χάρηκε πάρα πολύ! Είδες, όμως, τι έπαθε ο αδελφός μας, παιδί μου; Ενώ είδε κάτι το άσεμνο, και κατέκρινε τον παπά, δεν ήταν έτσι όπως του το παρουσίασε ο πονηρός.
Γι’ αυτό σού λέω, πρόσεχε πολύ, πρόσεχε!
– Ναι, Παππούλη μου, του είπα, θα προσέχω…
Ανθολόγιο Συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 233

Να μην κατακρίνουμε, διότι ο Θεός θα επιτρέψει να πέσουμε κι εμείς στις ίδιες αμαρτίες.

Ο Γέροντας συμβούλευε να μην κατακρίνουμε τους άλλους για τις αμαρτίες τους, διότι ο Θεός θα επιτρέψει να πέσουμε κι εμείς στις ίδιες αμαρτίες. Μου έλεγε: « Έτσι, μια νοικοκυρά σ’ ένα χωριό, την ώρα που άναβε φωτιά στο φούρνο της για να ψήσει ψωμί, ευχήθηκε να μπορούσε να σουβλίσει και να κάψει ζωντανή στο φούρνο της μια κοπέλα από γειτονικό χωριό, που έμεινε έγκυος με κάποιο άγνωστο. Σε λίγα χρόνια, όταν ο άνδρας της ξενιτεύτηκε, έμεινε κι εκείνη έγκυος με κάποιο συγχωριανό της». Και κατέληξε: « Γι’ αυτό ο Θεός μας συμβουλεύει να μην καταρώμεθα κανένα, ούτε τον εχθρό μας, και να ευλογούμε όλους, ακόμη και τους εχθρούς μας».
[Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 332π.]

Να μην καταδικάζουμε το κακό, αλλά να το διορθώνουμε.

 «Ο σκοπός μας δεν είναι να καταδικάζουμε το κακό, αλλά να το διορθώνουμε. Με την καταδίκη ο άνθρωπος μπορεί να χαθεί· με την κατανόηση και τη βοήθεια θα σωθεί. Τον αμαρτωλό πρέπει να τον αντικρίζουμε με αγάπη και με σεβασμό στην ελευθερία του. Όταν ένα οικογενειακό μας πρόσωπο ρίχνει ένα βάζο από το τραπέζι και το σπάει συνήθως οργιζόμαστε. Αν εκείνη τη στιγμή, την κρίσιμη, με μια κίνηση ψυχικής ανύψωσής μας, δείξουμε κατανόηση και δικαιολογήσουμε τη ζημιά, κερδίσαμε τη ψυχή μας και τη ψυχή του αδελφού μας. Κι αυτή είναι όλη η πνευματική ζωή μας: μια κίνηση ανύψωσής μας, μέσα στις δοκιμασίες των θλίψεων, από την αγανάκτηση του εγωισμού στην κατανόηση της αγάπης».

Με την κατάκριση σπρώχνουμε τον αδελφό μας πιο χαμηλά.

 «Όταν ο αδελφός μας σφάλλει, εμείς πρέπει να βαστάξουμε τον πειρασμό του. Η αληθινή αγάπη μας εμπνέει να κάνουμε θυσίες χάριν του πλησίον. Όπως ο Χριστός, όταν τον σταύρωναν, παρακαλούσε τον ουράνιο Πατέρα του να συγχωρήσει τους σταυρωτές του, διότι δεν ήξεραν τί κάνουν. Χωρίς θυσία, με την κατάκριση μας, σπρώχνουμε τον αδελφό μας που αμάρτησε, να πέσει πιο χαμηλά, ενώ με τη σιωπηλή θυσία της αγάπης μας και τη μυστική προσευχή μας για εκείνον, ξυπνάμε τη συνείδησή του, που σηκώνεται και τον κατηγορεί κι έτσι μετανοεί και διορθώνεται».

***

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
Όποιος κατακρίνει τους άλλους, πέφτει στα ίδια σφάλματα

– Γέροντα, πώς συμβαίνει, όταν κατακρίνω μια αδελφή για κάποιο σφάλμα της, σε λίγο να κάνω κι εγώ το ίδιο σφάλμα;
– Αν κατακρίνει κανείς τον άλλον για ένα σφάλμα του και δεν καταλάβει την πτώση του, ώστε να μετανοήσει, συνήθως πέφτει στο ίδιο σφάλμα, για να το καταλάβει. Ο Θεός δηλαδή από αγάπη επιτρέπει ο άνθρωπος να αντιγράφει την κατάσταση αυτού τον οποίο κατέκρινε.
Αν πεις λ.χ. ότι κάποιος είναι πλεονέκτης και δεν καταλάβεις ότι κατέκρινες, ο Θεός παίρνει τη Χάρη του και επιτρέπει να πέσεις κι εσύ στη πλεονεξία. Αρχίζεις τότε να μαζεύεις. Μέχρι να καταλάβεις τη πτώση σου και να ζητήσεις συγχώρεση από τον Θεό, θα λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι.
Για να σε βοηθήσω, θα σου πω κάτι από τον εαυτό μου. Όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Στομίου, έμαθα για μια συμμαθήτριά μου από το Δημοτικό ότι είχε παραστρατήσει και έκανε ζημιά κάτω στην Κόνιτσα. Προσευχόμουν λοιπόν να τη φωτίσει ο Θεός να ανέβει στο μοναστήρι, για να της μιλήσω. Είχα ξεχωρίσει και μερικά κομμάτια περί μετανοίας από την Αγία Γραφή και από Πατερικά.
Μια μέρα λοιπόν ήρθε με δύο άλλες γυναίκες. Μιλήσαμε και έδειξε ότι κατάλαβε. Στη συνέχεια ερχόταν συχνά με το παιδί της και έφερνε κεριά, λάδι, λιβάνι για τον ναό. Μια φορά κάποιοι γνωστοί προσκυνητές από τη Κόνιτσα μου λένε: «Πάτερ, αυτή η γυναίκα υποκρίνεται. Εδώ φέρνει κεριά κα λιβάνι και κάτω συνεχίζει με τους αξιωματικούς».
Όταν ξαναήρθε, τη βρήκα στην εκκλησία να ασπάζεται τις εικόνες, και της έβαλα τις φωνές: «Φύγε από ‘δώ, της είπα, έχεις βρωμίσει όλη την περιοχή!…». Η καημένη έφυγε κλαίγοντας. Δεν πέρασε πολύ ώρα και αισθάνθηκα μεγάλο σαρκικό πόλεμο. «Τι είναι αυτό; λέω. Ποτέ μου δεν είχα τέτοιον πειρασμό. Τι συμβαίνει;». Δεν μπορούσα να βρω την αιτία. Κάνω προσευχή, τα ίδια.
Οπότε παίρνω τον ανήφορο για την Γκαμήλα. «Καλύτερα να με φάνε οι αρκούδες», είπα. Προχώρησα αρκετά μέσα στο βουνό. Ο πειρασμός δεν υποχωρούσε. Βγάζω τότε ένα τσεκουράκι που είχα κρεμασμένο στη μέση μου και δίνω τρεις τσεκουριές στο πόδι μου, μήπως και με τον πόνο φύγει ο πειρασμός. Το παπούτσι γέμισε αίμα, αλλά τίποτε.
Σε μια στιγμή ήρθε στο νου μου εκείνη η γυναίκα και τα λόγια που της είχα πει. «Θεέ μου , είπα τότε, εγώ για λίγο έζησα αυτή την κόλαση και δεν μπορώ να την αντέξω, κι αυτή η ταλαίπωρη που ζει συνέχεια αυτήν την κόλαση!… Συγχώρεσέ με που την κατέκρινα». Αμέσως ένοιωσα μια δροσιά θεϊκή και εξαφανίσθηκε ο πόλεμος. Βλέπεις τι κάνει η κατάκριση;
Βιβλίο: Πάθη και Αρετές -Γέροντος Παϊσιου Αγιορείτου
– Γέροντα, η κατάκριση έχει έλλειψη αγάπης;
– Έμ, τι έχει; Και έλλειψη αγάπης έχει και αναίδεια έχει. Όταν δεν έχεις αγάπη, δεν βλέπεις με επιείκεια τα λάθη των άλλων, οπότε τους ταπεινώνεις μέσα σου και τους κατακρίνεις. Πάει μετά το ταγκαλάκι και τους βάζει να κάνουν και άλλο σφάλμα. Το βλέπεις εσύ, τους κατακρίνεις πάλι και ύστερα συμπεριφέρεσαι με αναίδεια.
Με την κατάκριση φεύγει αμέσως η Χάρις του Θεού και δημιουργείται αμέσως ψυχρότητα στη σχέση σου με τον Θεό. Πώς να κάνεις μετά προσευχή; Η καρδιά γίνεται πάγος μάρμαρο.
Η κατάκριση και η καταλαλιά είναι οι μεγαλύτερες αμαρτίες και απομακρύνουν την Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλο αμάρτημα. «Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, έτσι και η κατάκριση σβήνει την Χάρη του Θεού».
Μόνον ο Θεός κρίνει δίκαια, γιατί μόνον Αυτός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Εμείς, επειδή δεν ξέρουμε την δίκαιη κρίση του Θεού, κρίνουμε “κατ’ όψιν”, εξωτερικά, και γι’ αυτό πέφτουμε έξω και αδικούμε τον άλλον. Η ανθρώπινη κρίση μας δηλαδή είναι μία μεγάλη αδικία. Είδες τι είπε ο Χριστός: “Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε”.
Θέλει πολλή προσοχή. Ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα.
Πόσο πρέπει να προσέχουμε την κατάκριση! Πόσο αδικούμε τον πλησίον μας, όταν τον κατακρίνουμε! Αν και στη πραγματικότητα με τη κατάκριση αδικούμε τον εαυτό μας και όχι τους άλλους, διότι μας αποστρέφεται ο Θεός. Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία.
– Γέροντα, μερικοί πνευματικοί άνθρωποι, όταν βλέπουν κάποιον να ζει αμαρτωλά, λένε: «Α, αυτός, έτσι που πάει, είναι για την κόλαση!».
– Αχ, αν οι κοσμικοί άνθρωπο πάνε στη κόλαση από τις καταχρήσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από τις κατακρίσεις… Για κανέναν δεν μπορούμε να πούμε ότι θα πάει στην κόλαση. Ο Θεός δεν ξέρουμε πώς εργάζεται. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος. Κανέναν να μη καταδικάζουμε, γιατί έτσι παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού. Πάμε να γίνουμε Θεοί. Αν μας ρωτήσει ο Χριστός την ημέρα της Κρίσεως, ας πούμε τη γνώμη μας…
– Γέροντα, έχω μια στενότητα. Δεν έρχομαι στη θέση του άλλου, για να τον δικαιολογήσω.
– Να βλέπεις με πόνο τον άλλον που σφάλλει και να δοξάζεις τον Θεό για όσα σου έχει δώσει, γιατί μετά ο Θεός θα σου πει: «Εγώ, παιδί μου, τόσα σου έδωσα, κι εσύ γιατί μου φέρθηκες σκληρά;». Να βλέπεις πλατιά τα πράγματα. Να σκέφτεσαι το παρελθόν του ανθρώπου, τις ευκαιρίες που του δόθηκαν να καλλιεργήσει τον εαυτό του και τις ευκαιρίες που είχες εσύ και δεν τις αξιοποίησες. Έτσι, θα συγκινηθείς από τις δωρεές που σου χάρισε ο Θεός, θα τον δοξολογήσεις γι’ αυτές και θα ταπεινωθείς, επειδή δεν ανταποκρίθηκες. Παράλληλα θα νοιώσεις αγάπη και πόνο για τον αδελφό που δεν είχε τις δικές σου ευκαιρίες και θα κάνεις γι’ αυτόν καρδιακή προσευχή.

Να μάθουμε τον «αναρχικό» νου να συχνάζη στο σπίτι του, στον Παράδεισο, κοντά στον Πατέρα του, τον Θεό. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2016/02/28/%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%ac%ce%b8%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%bd%ce%bf%cf%85-%ce%bd%ce%b1-%cf%83%cf%85%cf%87%ce%bd%ce%ac/

Οι άνθρωποι του περιθωρίου και οι «τελειωμένοι» θα μας σπρώξουν στον Παράδεισο!
https://iconandlight.wordpress.com/2018/02/10/%CE%BF%CE%B9-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B8%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B5%CE%BB/

Ολόκληρη η ανθρωπότητα χωρίζεται σε δύο κατηγορίες: σε εκείνους πού δικαιώνουν τους εαυτούς τους και σε εκείνους πού μέμφονται τους εαυτούς τους και παίρνουν το πταίσμα επάνω τους. αρχιμ. Ζαχαρίας Ζάχαρου
https://iconandlight.wordpress.com/2019/02/24/%ce%bf%ce%bb%cf%8c%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%81%ce%b7-%ce%b7-%ce%b1%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%cf%8c%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1-%cf%87%cf%89%cf%81%ce%af%ce%b6%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%cf%83%ce%b5/

Θα δώσουμε εξετάσεις… θα φανή πόσων καρατίων χρυσάφι είναι ο καθένας. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/04/26855/

Τώρα μια μπόρα θα είναι, μια μικρή κατοχή του αντίχριστου σατανά. Να ζητούμε μετάνοια για όλον τον κόσμο.. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/07/%CF%84%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CF%80%CF%8C%CF%81%CE%B1-%CE%B8%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%87/

Ωδή ζ΄ . Εικόνος χρυσής.

Ιθύνας προς Σε, τας οδούς μου Αγαθέ, και την καρδίαν, ανακαινώσει Θείου Πνεύματος, παλαιωθέντα ανάπλασον, της αγιωσύνης τω κάλλει, καλλωπίσας βοώντά Σοι· ευλογητός ει ο Θεός, ο των πατέρων ημών.

Κοντάκιον. Ήχος α΄ . Τον τάφον σου Σωτήρ.

Αγκάλας πατρικάς, διανοίξαί μοι σπεύσον· ασώτως τον εμόν, κατηνάλωσα βίον· εις πλούτον αδαπάνητον, αφορών των οικτιρμών σου Σωτήρ, νυν πτωχεύουσαν, μη υπερίδης καρδίαν· σοι γαρ Κύριε, εν κατανύξει κραυγάζω· ήμαρτον Πάτερ, εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου.
iconandlight.wordpress.com