Ανήμερα Χριστουγέννων στην Πόλη, τα τάματα των από αιώνων κρυπτοχριστιανών στην Εικόνα της ΜΑΝΑΣ του ΘΕΟΥ που τους φροντίζει από γενεά σε γενεά,… τα τάματα της Ρωμιοσύνης που έρχεται….

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ ΚϚ´ (26ῃ) τοῦ μηνὸς Δεκεμβρίου, ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, περὶ τῆς εἰς Αἴγυπτον φυγῆς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. (1ος αἰ.)
Τῇ αὕτη ἡμέρα, ἀνάμνησιν ἄγομεν τῆς ἐλεύσεως ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Ὁσίου Παύλου τῇ ἐν Ἀθῳ, τῶν τιμίων Δώρων τοῦ Χριστοῦ, ἃ οἱ Μάγοι αὐτῷ προσεκόμισαν, ἅτινά εἰσι, χρυσός, λίβανος καὶ σμύρνα.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Εὐθυμίου, ἐπισκόπου Σάρδεων τοῦ Ὁμολογητοῦ. (840)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Κωνσταντίνου τοῦ ἐξ Ἰουδαίων, τοῦ ἐν τῇ Ἀτρώα τῆς Βιθυνίας καὶ ἐν τῇ Μονῇ Συνάδων Φρυγίας διαλάμψαντος κατὰ τὸν θ´ αἰῶνα.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Εὐαρέστου, τοῦ ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Στουδίου ἀσκήσαντος. (897)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Διονυσίου πάπα Ῥώμης. (268)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Μαρίνου, υἱοῦ συγκλητικοῦ, ἀποκεφαλισθέντος ἐν Ῥώμῃ ἐπὶ Νουμεριανοῦ. (283)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Ζωσίμου τοῦ Ἕλληνος, πάπα Ῥώμης. (418)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ νεωκόρος-σκευοφύλακας ἐν Ῥώμῃ, ἐπὶ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Διαλόγου (6ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Νικοδήμου τῆς ἐν Ῥουμανίᾳ Μονῆς Τισμάνα, ἐν τῇ Μονῇ τῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἄθω μαθητεύσαντος. (1406)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὁσιομάρτυς Ἰωνᾶς καὶ οἱ σὺν αὐτῶ 50 μοναχοί καὶ 60 λαϊκοί, μάρτυρες ἐν ἁγίῳ Τρύφωνι Πέτσεγκᾳ Ῥωσίας [ὑπό Σουηδῶν] (1590)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Ἐνδόξου Νέου Ἱερομάρτυρος Κωνσταντίου τοῦ Ῥώσου, τοῦ Χιλανδαρινοῦ, τοῦ ἐν Κωνσταντινοπόλει ἀθλήσαντος κατὰ τὸ χιλιοστῷ ἑπτακοσιοστῷ τεσσαρακοστῷ καὶ τρίτῳ (͵αψμγ´ 1743) ἔτος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ Ὁμολογητες: Βλαδίμηρος Λοζίν-Λοζίνσκι, Βασίλειος Ποκρόφσκι, Ἀλέξανδρος Ποσπέλοφ, Ἀλέξιος Ῥοζντεστβένσκι, Νικόλαος Ἀμασίσκι, Ἰάκωβος Γκούσεφ, Αἰμιλιανὸς Κιρέεφ, Γρηγόριος Θαδδέεφ ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπό τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Γεράσιμος Ἴσκου, ἡγούμενος τῆς Μονῆς Τισμάνα , ἱερομάρτυς ἐν ταῖς φυλακαῖς τῆς Τίργκου-Ὄκνα Ῥουμανίας (1951)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου τῆς Βηθλεεμιτίσσης .

Στίχοι
Λεχὼ ἄμωμον, ἀνδρὸς μὴ γνοῦσαν λέχος,
Δώροις ἀμώμοις δεξιοῦμαι τοῖς λόγοις.
Μολπὴν ἁγνοτάτῃ λεχοῖ εἰκάδι ἕκτῃ ἀείδω.
Στίχ. Ἥκοντα πρὸς σέ, τὸν πάλαι πλήξαντά σε,
Αἴγυπτε φρίττε, Καὶ Θεὸν τοῦτον φρόνει.
Στίχ. Δώρων σου Χριστὲ τὴν ἔλευσιν αἰνοῦμεν
Ἐξ αὐτῶν γὰρ προεῖσιν ἄφθονος χάρις.
Θειόφρονος Μάνδρα γήθεται Παύλοιο Δώροις ἁγίοις.

«Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β΄: 14).

Κρυπτοχριστιανοί

Είναι νύχτα Χριστουγέννων. Χτυπούν οι καμπάνες της εκκλησιάς και οι Χριστιανοί ξυπνούν, σηκώνονται και πάνε να λειτουργηθούν.
Ξυπνά και ο Μουσταφάς, που είναι Χρήστος. Ξυπνά αθόρυβα και τη φαμελιά του, χωρίς ν’ ανάψει φως –τη γυναίκα του την Εμινέ, που είναι Μαρία, και την κόρη του την Φατμέ, που είναι Ελένη και τον γιο του τον Χασάνη, που είναι Γιώργος. Μαζεύονται σε κάποιο κατώγι του σπιτιού. Σηκώνουν κάτι σακιά μέσα σ’ ένα αμπάρι και βγάζουν τα κονίσματα. Τα στήνουν εκεί μπροστά τους, γονατίζουν κάνουν το σταυρό τους κι ανάβουν από ένα κερί. Ο Μουσταφάς παίρνει στο χέρι του μία σύνοψη. Την ανοίγει- δεν ξέρει να διαβάσει κάποιο τροπάρι, σιγομουρμουρίζει ψαλμουδιστά με τα σπασμένα Ελληνικά του. Κάνουν το σταυρό τους και πάλι. Λένε σιγανά όλοι τους το «Η γέννησίς σου…». Με βουρκωμένα μάτια, με σφιγμένη την καρδιά φιλιούνται και ανεβαίνουν στον οντά τους να ξαπλώσουν. Η πίστη των ανθρώπων αυτών έχει έναν πόνο, που αληθινά, δε λέγεται. Μα έχει και τόση αλήθεια, όση ίσως δεν έχει η πίστη των άλλων Χριστιανών, αυτών που λειτουργούνται την ίδια ώρα στις εκκλησιές τους”.
Από το βιβλίο: «Ημεροδρόμιο Χριστουγέννων» Εκδόσεις Ακρίτας. – Κρυπτοχριστιανοί, Νίκου Μηλιώρη, εκδόσεις Τσουκάτου, 2017

***

Τα Χριστούγεννα του Μολλά Μουσταφά στην Τραπεζούντα 1
του Φίλωνα Κτενίδη (Τραπεζούντα 1889 – Θεσσαλονίκη 1963)

Δεν ήταν ούτε τριάντα χρονών η Δέσποινα όταν έχασε τον Σάββα, τον άντρα της, και έμεινε χήρα με το τρίχρονο παιδάκι της, τον Νίκο. Ο μακαρίτης ήταν καλός άνθρωπος και χρυσός νοικοκύρης. Με τις δύο λίρες – 216 γρόσια – μισθό που έπαιρνε, ζούσε τη γυναίκα και το παιδάκι του, χωρίς να τους στερήσει τίποτε. Οικονόμος ο ίδιος, καλή νοικοκυρούλα η γυναίκα του τα βόλευαν μια χαρά, σε βαθμό που η γειτονιά τους έπαιρνε και για πλούσιους.
Είχαν έξι χρόνια παντρεμένοι. Τη βραδιά που θα γιόρταζαν την επέτειο των γάμων τους, έφεραν νεκρό τον Σάββα στο σπίτι του. Τη στιγμή που πλήρωνε στον μανάβη τα φρούτα που αγόρασε, γονάτισε ξαφνικά και ξεψύχησε πάνω στον δρόμο. Τρέξανε οι καλοί άνθρωποι και έφεραν γιατρό. Μα ήταν περιττό. Είχε πάθει συγκοπή. Ο γιατρός δεν είχε να κάμει τίποτε.
Την άλλη μέρα τον θάψανε στην Ελεούσα.

Με τα διακόσια δεκαέξι γρόσια που έπαιρνε ο Σάββας δεν ήταν δυνατόν να αφήσει τίποτα κατά μέρος. Έπειτα ήταν τόσο νέος και τόσο γερός που δεν μπορούσε να σκεφτεί τον θάνατο. Κι όπως δεν υπήρχαν τότε οι διάφορες κοινωνικές ασφαλίσεις, κι όλα τα μικρά αποκούμπια που βρίσκει κανείς σήμερα, η φτωχή οικογένεια που χάνει τον δουλευτή προστάτη της, η χήρα και το ορφανό έμειναν αναπάντεχα από τη μια μέρα στην άλλη χωρίς κανένα πόρο ζωής.
Όταν τελείωσαν όλες οι θλιβερές διατυπώσεις της κηδείας και την νύχτα της ίδιας μέρας έφυγε από το χαροκαμένο σπίτι και η τελευταία πονόψυχη γειτόνισσα, η Δέσποινα έμεινε μόνη, κοντά στο παιδάκι της, που είχε αποκοιμηθεί νωρίτερα, για να σκεφτεί πάνω σε όλη την τραγωδία που άρχιζε για κείνην και για το μικρό της.

Και πράγματι ήταν τραγική η θέση της κακομοίρας. Δεν είχε κανέναν συγγενή, ούτε δικό της, ούτε από την πλευρά του μακαρίτη στην Τραπεζούντα, όπου ζούσαν. Ορφανοί κι οι δυο τους άφησαν κι ο ένας και η άλλη το χωριό τους, κάπου εκεί στην περιφέρεια της Αργυρούπολης, όταν ήταν παιδιά. Με τα χρόνια τους ξέχασαν κι οι λίγοι μακρινοί συγγενείς των όπως δεν τους θυμούνταν και αυτοί. Η μοίρα το θέλησε να γνωριστούν μες στη μεγάλη πολιτεία. Αγαπήθηκαν και πάρθηκαν.
Το αφεντικό του μακαρίτη, από ευσπλαχνία, είχε αναλάβει όλα τα έξοδα της κηδείας, και η γυναίκα του, σαν επέστρεψαν από το νεκροταφείο, ξεμονάχιασε την Δέσποινα και της έδωσε τριακόσια γρόσια.
-Αυτά, της είπε, είναι από τους μισθούς του συχωρεμένου. Σου τα στέλνει ο άντρας μου.
Στην πραγματικότητα ήταν ελεημοσύνη, γιατί ο μισθός εκείνου του μήνα είχε ήδη πληρωθεί.

***

Η χήρα δεν βγήκε από το σπίτι της, σύμφωνα με το συνήθειο του τόπου, ως την ημέρα του μνημόσυνου. Σαράντα μέρες! Όλο αυτό το διάστημα την βασάνιζε η σκέψη πώς να ζήσει το παιδάκι της, πώς να το μεγαλώσει και πώς να το μορφώσει, όπως το ήθελε και το ονειρευόταν ο πατέρας του, μα και η ίδια. Μπορούσε βέβαια να ξενοδουλέψει μα σε ποιόν να αφήσει το μωρό;
Ευτυχώς ήξερε «κέντημα», ήξερε και να πλέκει, ακόμα και να ράβει. Είχε και τη ραπτομηχανή της. Πήρε την απόφαση. Θα δούλευε στο σπίτι της, κοντά στο παιδί της.

Έτσι η χήρα Δέσποινα, δουλεύοντας δεκαπέντε και είκοσι ώρες το μερόνυχτο, μεγάλωσε τον Νίκο της. Ήταν η χαρά, η περηφάνια της και η παρηγοριά της.
Δεν έλειψαν και οι τύχες και οι ευκαιρίες. Ήταν όμορφη και προκομμένη η Δέσποινα. Της έγιναν πολλές προξενιές τα πρώτα χρόνια. Μάλιστα ένας χήρος, που γύρισε από την Ρωσία πολύ πλούσιος, την ζήτησε πολύ επίμονα, μα η Δέσποινα δεν ήθελε να δώσει πατριό στο παιδί της και δεν μπορούσε να δώσει και το μικρότερο κομμάτι από την καρδιά και τη ζωή της σε άλλη ύπαρξη. Όλα τα είχε για το μονάκριβό της.

Πέρασαν δέκα χρόνια. Η εντατική και πολύωρη δουλειά, τα ατελείωτα ξενύχτια και η έλλειψη της πιο στοιχειώδους ανάπαυσης, την γεράσανε πρόωρα τη Δέσποινα. Πολλές φορές της έφευγε η βελόνα από το χέρι ή σταματούσε η ραπτομηχανή, γιατί το χέρι δεν είχε τη δύναμη να γυρίζει τον μικρό γυαλιστερό της τροχό. Τη βοηθούσε ο Νίκος σε αυτό, σαν βρισκόταν κοντά της.
Ανησυχούσε η δύστυχη η μάνα. Έβλεπε πως δεν έβγαζε πια δουλειά όπως πρώτα. Λιγόστευαν τα έσοδα, ενώ από την άλλη μεριά περίσσευαν τα έξοδα, γιατί το παιδί μεγάλωνε κι εκείνη δεν ήθελε να του στερήσει τίποτε. Και σαν να μην ήταν όλα αυτά αρκετά άρχισαν να αδυνατίζουν τα μάτια της. Κάθε μήνα και χειρότερα.
Έβαλε γυαλιά. Μα δεν την βοηθούσαν κι αυτά όσο έπρεπε στη λεπτή της δουλειά. Όταν ο Νίκος έγινε δεκάξι χρονών και πήγαινε στην προτελευταία τάξη του Γυμνασίου, η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Η Δέσποινα δεν μπορούσε να περάσει την κλωστή στην βελόνα ούτε και με γυαλιά. Θέλησε να ξενοδουλέψει δούλα, πλύστρα, μα δεν την άκουγαν τα πόδια της. Την σακάτεψαν οι ρευματισμοί. Γέρασε πρόωρα.
Όταν κάποια καλή της γειτόνισσα τη συμβούλεψε να βγάλει τον Νίκο από το Γυμνάσιο – κι ας ήταν ο πρώτος σε όλα τα μαθήματα – και να τον βάλει σε δουλειά για να τα βολέψουν, η Δέσποινα – που δεν την άκουσε ποτέ κανείς να πει κακό λόγο κανενός – της μίλησε απότομα και την έδιωξε σχεδόν από το σπίτι της. Ακούς εκεί, να βγάλει τον Νίκο από το σκολειό!

***

Δεκατρία χρόνια ύστερα από το θάνατο του άντρα της, άρχισε η Δέσποινα να ξεπουλάει τα λίγα κοσμήματα που είχε. Δαχτυλίδια, βραχιόλια, σταυρό. Ύστερα ένα δυο χαλιά. Τελευταία τη ραπτομηχανή, που αν και της ήταν άχρηστη δεν μπορούσε να την αποχωριστεί. Δεν χωρίζεται κανείς έναν σύντροφο είκοσι χρόνων τόσο εύκολα.
Κάποτε σώθηκαν και τα χρήματα από τη ραπτομηχανή. Πουλήθηκε και το σαμοβάρι για να αγοραστεί το ύφασμα για τη μαθητική στολή του Νίκου. Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα και το παιδί δεν είχε «στολή» σαν κι εκείνη την ομοιόμορφη που είχαν οι συμμαθητές του, κι όλα γενικά τα παιδιά του Γυμνασίου. Το ύφασμα αγοράστηκε μα έλειπαν τα ραφτικά. Αυτό το ήξερε μόνον η Δέσποινα, μα δεν ήταν δυνατόν να πικραίνει το παιδί της αφήνοντάς το δίχως νέο κοστούμι στις γιορτές. Έπρεπε με κάθε τρόπο να βρεθούν τα χρήματα. Έπρεπε δηλαδή να πουληθεί πάλι κάτι. Μα τι, που δεν είχε απομείνει σχεδόν τίποτε στο σπίτι. Τίποτε; Και το χρυσό ρολόι του μακαρίτη, με τη χρυσή του καδένα; Α! Όλα κι όλα! Το ρολόι δεν θα το πουλούσε ποτέ. Όταν το αγόρασε ο Σάββας της είχε πει: «Αυτό θα το χαρίσω στο γιο μας όταν θα τον αρραβωνιάσουμε».
Πάντως είχαν μείνει λίγες μέρες για τα Χριστούγεννα και το πράγμα δεν έπαιρνε αναβολή. Πήγε στον ράφτη. Ογδόντα γρόσια ήταν τα ραφτικά. Θα τα πλήρωνε όταν θα έπαιρνε έτοιμο το κουστούμι. Σε τρεις μέρες έμπαινε στο σπίτι ο Νίκος χαρούμενος και περήφανος. Έτρεξε και αγκάλιασε τη μάνα του.
-Μητερούλα μου, έκανα πρόβα, είναι έξοχο!

***

Παραμονή Χριστουγέννων! Όλη η Τραπεζούντα σκεπασμένη με χιόνι, που δεν έπαψε να πέφτει πυκνό. Ο Νίκος κοιμόντανε ακόμα – χόρταινε ύπνο τώρα που είχαν διακοπές – όταν η Δέσποινα τυλιγμένη στο σάλι της, βγήκε από το σπίτι και τράβηξε κατά την αγορά, περνώντας από τα στενοσόκακα του Αγίου Βασιλείου.
Βρήκε τον Μολλά Μουσταφά τον ωρολογά στο εργαστήρι του. Ένα πραγματικό μεγάλο κιβώτιο κολλημένο στο ντουβάρι του τζαμιού που ήταν εκεί στην άκρη της αγοράς. Στην πρόσοψή του, δίπλα στην πόρτα είχε ένα παράθυρο, όπου ήταν ακουμπισμένος από μέσα ο πάγκος της δουλειάς του. Ένα τενεκεδένιο μαγκάλι ζέσταινε όπως όπως το ιδιόρρυθμο εκείνο εργαστήρι. -Καλώς την κυρά Δέσποινα! Τι κάνει το παλικάρι σου;
Κάθισε η Δέσποινα κοντά στο μαγκάλι και ζεσταίνοντας τα παγωμένα χέρια της, λέει στον Τούρκο:
-Μολλά Μουσταφά, ο μακαρίτης ο άντρας μου, μου ’λεγε πως σε αγαπούσε σαν πατέρα και συ τον αγαπούσες σαν παιδί σου. Έτσι κι εγώ όπως έμεινα έρμη με το ορφανό μου χωρίς κανέναν συγγενή, ήρθα σε σένα για μια χάρη, που δεν μπορώ να τη ζητήσω από κανέναν χριστιανό, γιατί δεν θα ήθελα να μάθει κανείς το μυστικό μου.
-Σε ακούω, κυρά Δέσποινα, όπως θα άκουγα την κόρη μου, λέγε!
Η Δέσποινα έβγαλε από τις δίπλες του ζωναριού της το ρολόι με την χρυσή καδένα και το άπλωσε στον γέρο.
-Είναι το ρολόι του Σάββα, δεν θέλω να το πουλήσω, μα έχω ανάγκη από χρήματα. Θέλω να στο αφήσω ενέχυρο για μια λίρα, είπε, και του διηγήθηκε την ιστορία της «στολής» του Νίκου. Του είπε στο τέλος πως ήταν πρόθυμη να του δώσει τον τόκο που θα όριζε εκείνος.
Ο Μολλά Μουσταφάς την άκουσε τραβώντας το χοντρό κομπολόι του. Σηκώθηκε έπειτα, σκάλισε μες στο συρτάρι του πάγκου του και βγάζοντας δυο λίρες χρυσές τις άπλωσε στην Δέσποινα.
-Το ρολόι αξίζει πολύ περισσότερα. Πάρε δυο λίρες, γιατί δεν θα χρειαστείς μόνο τα ραφτικά… Όσο για τον τόκο, να μη γίνεται λόγος… Μόνη σου το είπες. Τον Σάββα τον αγαπούσα σαν παιδί μου… Πήρε το ρολόι με την καδένα και το έκλεισε στο ίδιο συρτάρι από όπου έβγαλε τις λίρες. Η Δέσποινα τον ευχαρίστησε κι ετοιμάστηκε να φύγει.
-Μια στιγμή, της λέει ο Μολλά Μουσταφάς. Θα σου ζητήσω κι εγώ μια χάρη.
-Σε ακούω, Μολλά Μουσταφά.
Ο Τούρκος σηκώθηκε και στάθηκε με την πλάτη μπρος στην πόρτα, με τρόπο που να μην μπορεί να την ανοίξει κανείς από έξω.
-Άκου, κόρη μου! Πρώτα θέλω να μου ορκιστείς στην ψυχή του Σάββα πως θα κρατήσεις το μυστικό, αυτό που θα σου πω. Μπορείς;
-Στην ψυχή του Σάββα; Ορκίζομαι, είπε κατηγορηματικά η Δέσποινα.
-Σε ευχαριστώ, παιδί μου. Άκουσε τώρα… Απόψε τη νύχτα… Ίσως τα μεσάνυχτα θα στείλω στο σπίτι σου μια γυναίκα με το κοριτσάκι της… Πρέπει να πάνε μ’ εσένα και τον Νίκο μαζί στην εκκλησία… Είναι Χριστούγεννα και πρέπει να κοινωνήσουν…
-Δεν είναι από ’δώ;
-Μη με ρωτάς… Άφησέ με πρώτα να τελειώσω… Μετά την μετάληψη θα τις πάρετε μαζί στο σπίτι σου. Θα φύγουν πάλι τη νύχτα. … Όποιος σε ρωτήσει ποιες είναι θα πεις είναι γνωστές σας από το χωριό, για από κάποια πολιτεία…
-Μα αφού ορκίστηκα, γιατί δεν μου λες ποιες είναι;
Ο Μολλά Μουσταφάς δεν απάντησε αμέσως. Άνοιξε την πόρτα, έριξε μια ματιά έξω στον δρόμο. Ξανάκλεισε κι ακούμπησε και πάλι με την πλάτη στην πόρτα και μίλησε.
-Κυρά Δέσποινα, η γυναίκα που θα ’ρθει είναι κόρη μου και το κοριτσάκι της, η εγγονή μου! Για να καταλάβεις πόσο είναι επικίνδυνο αυτό που θα γίνει, μάθε πως ο άντρας της, ο γαμπρός μου, είναι ο γιουζ – μπασής2 , ο Σελήμ, τούρκος, μουσουλμάνος. Μένουν στα Πλάτανα. Τις έφερα εδώ για μια βδομάδα στο σπίτι μου, για τα Χριστούγεννα.
-Θεέ μου! Ξέφυγε σαν κραυγή τρόμου η επίκληση αυτή από το στόμα της Δέσποινας.
-Αν φοβάσαι να μη σου έρθουν, λέει με χαμηλή φωνή ο Μολλά Μουσταφάς.
-Όχι, όχι, να έρθουν, να έρθουν, φωνάζει η Δέσποινα και τα μάτια της γεμίζουν δάκρια. Δακρύζει κι ο Μολλάς και ξεκολλάει από την πόρτα, τραβά και κάθεται δίπλα στο μαγκάλι, χωρίς να πει τίποτε άλλο. Σηκώνεται η Δέσποινα. Προτού ν’ ανοίξει την πόρτα ρωτάει με σιγανή φωνή.
-Πώς είναι τ’ όνομά της;
–Η κόρη μου Μαρία, η κορούλα της Άννα. Εκείνες ας κοινωνήσουν. Εγώ θα κάνω Χριστούγεννα με το αντίδωρο που θα μου φέρουν…

***

Δύο ώρες από τα ξημερώματα τράβηξαν για την εκκλησία η Δέσποινα με την Μαρία και την οκτάχρονη Άννα. Ο Νίκος με την καινούρια του στολή τους συνόδευε. Ήταν ακόμη άδεια η εκκλησία. Η γυναίκες ανέβηκαν στον «γυναικωνίτη» και έπιασαν την πιο απόμερη σκοτεινή γωνιά. Με το τέλος της λειτουργίας κατέβηκαν, κοινωνήσανε και επέστρεψαν στο σπίτι κρύβοντας το πρόσωπο κάτω από τα σάλια τους, όπως έκανε όλος ο κόσμος το παγωμένο εκείνο πρωινό.

Πέρασαν δέκα χρόνια από εκείνα τα Χριστούγεννα. Πέθανε σ’ αυτό το διάστημα ο Μολλά Μουσταφάς. Πέθανε κι ο Σελήμ ο γαμπρός του. Σκοτώθηκε σε κάποια μάχη.
Είκοσι τρία χρόνια μετά τον θάνατο του Σάββα η Δέσποινα έδωσε το χρυσό ρολόι με την καδένα του στον γιο της τον Νίκο, την ημέρα που τον στεφάνωσε με την Άννα, την εγγονή του Μολλά Μουσταφά.

1 Το κείμενο είναι δημοσιευμένο στην «Ποντιακή Εστία», έτος Ε΄, Νοέμβριος – Δεκέμβριος 1954, αρ. τεύχ. 11 – 12, σελ. 555 – 558, ενώ η επιλογή, δακτυλογράφηση και επιμέλειά του έγιναν από τον Στάθη Ταξίδη. Δ Ποντιακή Εστία 164
2 Χιλίαρχος
Ποντιακή Εστία , Ιούλιος – Αύγουστος – Σεπτέμβριος 2015 Περίοδος B’- Χρόνος 38ος – Τεύχος 186 Οκτώβριος – Νοέµβριος – ∆εκέµβριος Περίοδος β’ – Χρόνος 35ος – Τεύχος 17

***Χριστούγεννα στην Πόλη

Χείλη Αρχιερέως ου ψεύδονται. Το 2016 μας περιέγραψε τα παρακάτω γεγονότα ο ίδιος προσωπικά. Τα μεταφέραμε από τότε αρθρογραφώντας συγκινημένοι και σήμερα ενόψει συγκλονιστικών γεγονότων γίνονται πιο επίκαιρα.
Η Κωνσταντινούπολη θα γίνει Ελληνική ομολόγησε σε πάρα πολλούς ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ, και ήδη η ΠΟΛΗ είναι από πολύ καιρό ¨Ελληνική¨ γιατί το ΣΧΕΔΙΟ του ΘΕΟΥ δουλεύει μυστικά πάνω από την Βασιλεύουσα.
Τον ΜΑΙΟ του 2016 ανήμερα της άλωσης της ΠΟΛΗΣ μεσημέρι βρίσκομαι στην πλατεία Μητροπόλεως στην Αθήνα. Από το στενάκι της Αγίας Φιλοθέης ξεπροβάλλει η φιγούρα ενός γνωστού μου κληρικού με τεράστιο φιλανθρωπικό έργο στην περιοχή των Αθηνών.
Μετά τους χαιρετισμούς με προτείνει να με φιλέψει για μεσημέρι στο ίδρυμα – οικοτροφείο του με την προτροπή …
-έλα και δεν θα χάσεις, θα πάρεις και ευλογία από Αρχιερέα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.
Όταν μου είπε το όνομα του Δεσπότη, χάρηκα διότι γνώριζα εξ ακοής την αγιότητα και την σεμνότητα του ανδρός τούτου.
Στην μεγάλη αίθουσα του οικοτροφείου μας περίμενε ο Αρχιερέας του Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων.
Μια φυσιογνωμία λάμπουσα με ένα παιδικό χαμόγελο που μας μετέφερε μέσα στον χωροχρόνο της ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ Ειρήνης και Καταλαγής .
Και από εδώ αρχίζουν οι εκπλήξεις …

Την ώρα που δεχόμασταν την ευλογία του, μας λέει –σε περίμενα- το βράδυ ο νέος Άγιος της Εκκλησίας μας, ο Άγιος Παΐσιος μού είπε…
“σε αυτόν που θα σε επισκεφτεί αύριο , θα του πεις το περιστατικό που έζησες μαζί με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων στην Κωνσταντινούπολη. Γιατί θα το κάνει γνωστό σε πολλούς προς ΔΟΞΑ ΘΕΟΥ”
Άκρα του τάφου σιωπή στην μεσημβρινή τράπεζα από τα παρακάτω λεγόμενα του Δέσποτα.
– Η Τουρκία θα διαλυθεί και ήδη είναι ένα αποσαθρωμένο ψηφιδωτό από παλιά.
– Κατ΄ επίφαση είναι κράτος γιατί κάποιοι κολλούσαν πρόχειρα αυτές τις ψηφίδες.
– Ένα μεγάλο κομμάτι αυτού του ψηφιδωτού το προσέχει ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ γιατί είναι οι από αιώνων κρυπτοχριστιανοί από γενεά σε γενεά.
– Μαζί με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Διόδωρο βρεθήκαμε στον Οικουμενικό Θρόνο κατόπιν πρόσκλησης του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
– Στο ξενοδοχείο της ΠΟΛΗΣ όπου διαμέναμε ζήτησε να μας συναντήσει ένας κληρικός του Οικουμενικού Πατριαρχείου με την σύσταση ότι ήταν συντοπίτης και γνωστός του Πατριάρχη από την Χίο.
– Ο Λευίτης αυτός μετά την ευλογία του Πατριάρχη εμφανώς συγκινημένος μας αποκάλυψε συγκλονιστικά γεγονότα που του συνέβησαν Παραμονή και Ανήμερα Χριστουγέννων.

« -Μακαριότατε, φέτος απόγευμα παραμονή των Χριστουγέννων άκουσα δυνατά κτυπήματα στην πόρτα της οικίας μου.
-Από το παραθυράκι μου είδα ένα στρατιωτικό τζιπ με τούρκους στρατιώτες παρκαρισμένο στο δρόμο.
-Η ψυχή μου πάγωσε.. τέτοια μέρα που ξημέρωνε .. τι να με ήθελαν άραγε…; δίσταζα για να ανοίξω.. στο μυαλό μου είχα το ποίμνιο μου που σε λίγες ώρες θα με περίμενε στην Εκκλησία.
– Σαστισμένος άνοιξα την πόρτα, δύο βλοσυροί αξιωματικοί ζήτησαν τα χαρτιά μου και αφού τα ήλεγξαν, απαίτησαν να τους ακολουθήσω αμέσως.
-Επιβιβαστήκαμε στο στρατιωτικό όχημα και διασχίζοντας γνωστές διαδρομές βρεθήκαμε μπροστά σε μια ανακαινισμένη μονοκατοικία με θέα τον Βόσπορο.
-Στη αυλή του σπιτιού υπήρχε φρουρά και αυτό επέτεινε την αγωνία μου γιατί οι υπηρεσίες της Τουρκίας χρησιμοποιούν τέτοια σπίτια.
-Με άφησαν και περίμενα αρκετή ώρα σε μία αίθουσα.
-Το μυαλό μου ήταν στην Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων που έπρεπε να τελέσω σε λίγες ώρες για το ποίμνιο μου.
-Αίφνης άνοιξε μια μεγάλη πόρτα και στο βάθος έβλεπα ένα γραφείο και πίσω από αυτό έναν ανώτατο αξιωματικό που όλοι έμπροσθεν του στεκόταν προσοχή.
-Με οδήγησαν μπροστά του και μας άφησαν μόνους.

Τότε ο στρατηγός με κοίταξε αυστηρά στα μάτια και μου είπε…
¨-Πάτερ, σήμερα θα μείνεις μαζί μας.¨
-Μα πως αφού για εμάς τους Χριστιανούς ξημερώνει μεγάλη εορτή και πρέπει να βρίσκομαι σε λίγες ώρες στην Εκκλησία μου, του είπα με θάρρος.
Και η απάντηση του Στρατηγού
¨-Και εμείς τι θα κάνουμε, πως θα εορτάσουμε;¨
-Δεν καταλάβαινα τίποτε, πέρασε ένας αδιόρατος φόβος από μέσα μου ,μήπως εορτάσουν ¨ανακρίνοντάς με ¨
-Μου κόπηκαν τα πόδια, αλλά τα σοκ διαδεχόταν το ένα το άλλο.
-Με οδήγησαν μέσω διαδρόμων σε ένα υπόγειο και υγρό χώρο.
-τώρα ήρθε το τέλος μου, μονολόγησα.
–Αλλά όταν σήκωσαν μια μεγάλη καταπακτή μου ήρθε έντονη η ευωδία θυμιάματος.
-Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια ενός άλλου υπόγειου διαδρόμου βρέθηκα σε ένα Λαμπροστολισμένο μικρό Ορθόδοξο Ιερό Ναό.
-Αναμμένα κεριά, πολυέλαιοι, ντυμένη η ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ, λουλούδια μπροστά στις Άγιες Εικόνες του Τέμπλου.
-Τα πάντα ήταν έτοιμα μέσα σε αυτόν τον υπόγειο Ιερό Ναό για να λειτουργήσει.
Τότε ο Στρατηγός που με συνόδευε μου είπε..
-Να γιατί πάτερ σε θέλουμε σήμερα μαζί μας¨
-Σε λίγο ο χώρος του Ιερού Ναού γέμισε με οικογένειες.
-Όλοι με διαβεβαίωσαν ότι ήταν βαπτισμένοι Ορθόδοξα.
-Κάποιοι μου ζήτησαν να εξομολογηθούν για να συμμετάσχουν στο Μυστήριο της ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ.
-Ήμουν άφωνος , το στόμα μου στέγνωσε, ζούσα σαν σε ένα όνειρο, φόβος, έκπληξη , δέος με διακατείχαν. Όλα τα έκανα μηχανικά διότι η λογική μου υπερέβαινε όλα αυτά.
-Αφού τελείωσα την ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ των ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ με ένα ψάλτη τούρκο αξιωματικό που τα έλεγε σπαστά και κομπιαστά, αλλά στα Ελληνικά.
-Είδα το ρολόι μου, σε δυο ώρες έπρεπε να βρίσκομαι στην Εκκλησία μου , στο ποίμνιο μου.
-Πήρα το λιγοστό θάρρος που μου απέμεινε και το είπα στον Στρατηγό που τώρα μετά την ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ και την μετάληψη των ΑΧΡΑΝΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ φαινόταν αλλοιωμένος.

– Δεν έχεις να πας πουθενά αν δεν μας ευλογήσεις και το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι¨ μου είπε .
-Αφού έκανα την Κατάλυση, μέσα από τους ίδιους διαδρόμους γυρίσαμε στα σαλόνια της μονοκατοικίας που έβλεπαν τα μεγάλα παράθυρά της τον Βόσπορο.
-Ευλόγησα την εορταστική τράπεζα και αφού ένας-ένας πέρασαν και πήραν την ευχή μου, μαζί με τα χρόνια πολλά, ο ίδιος ο στρατηγός με συνόδεψε στην έξοδο .
– Στα χέρια του κρατούσε ένα μεταξωτό μαντήλι σαν να είχε κάτι βαρύ μέσα και μου το έδωσε .
Τράβηξα το χέρι μου και δεν το πήρα.
“-Αν δεν το πάρεις αυτό δεν πρόκειται να φύγεις από εδώ”
-Μου είπε ο στρατηγός, προτρέποντας να το ανοίξω.
-Το άνοιξα και το μαντήλι ήταν γεμάτο με κοσμήματα.
“-Αυτά όλα είναι τάματα, όλων αυτών που σήμερα Λειτούργησες για να τα βάλεις στην Εικόνα της ΜΑΝΑΣ του ΘΕΟΥ γιατί αυτή φροντίζει και για εμάς, σαν τα χελιδόνια που ξεκόπηκαν από την ομάδα-κοπάδι τους”
-Το στρατιωτικό τζιπ με άφησε λίγα μέτρα από τον Ιερό Ναό και σε μισή ώρα θα ξεκινούσε η Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων.

-Νόμιζα Μακαριότατε, ότι ξύπνησα από ένα καλό ολοζώντανο όνειρο , αλλά στα χέρια μου κρατούσα τα κοσμήματα-τάματα των άγνωστων σε εμένα πιστών και αυτό με ξυπνούσε.
-Σε όλη την ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ έκλαιγα, αλλά περισσότερο ξαφνιάστηκε το εκκλησιαστικό πλήρωμα μου, όταν είδε στο τέλος της Κατάλυσης να στολίζω την Εικόνα της ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ στο Τέμπλο με χρυσά ακριβά κοσμήματα –τάματα.
-Στην ερώτηση των πιστών ..τι είναι αυτά Πάτερ;
– Από μέσα μου βγήκε μαζί με κλάμα η απάντηση.
“Είναι τα τάματα της ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ που έρχεται”.
29 ΜΑΙΟΥ 2016 ακούγαμε αυτά από τον Αρχιερέα του Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων και είχαμε μεταφερθεί στη θέση και στο πρωτόγνωρο βίωμα –μαρτυρία του που μας μετέφερε κατόπιν προτροπής του ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ.
Αυτό το μήνυμα ήθελε να μας μεταφέρει και ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης στις κρίσιμες μέρες μας…
Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΕΡΧΕΤΑΙ…. ΑΚΑΘΕΚΤΗ.»
ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ
Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/2019/12/blog-post_23.html

***

Προφητείες Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου (Εζνεπίδη),
για τις αλύτρωτες Πατρίδες

Η Τουρκία θα διαμελισθεί. Θα σβήσει από το χάρτη, διότι είναι ένα έθνος, το οποίο δεν προέκυψε από την ευλογία του Θεού. Έτσι θ΄ απελευθερωθούν τα χωριά μας, οι αλύτρωτες πατρίδες. Η Κωνσταντινούπολη θα ελευθερωθεί, θα ξαναγίνει ελληνική. Θα ξαναλειτουργήσει η Αγία Σοφία. Στη Μικράν Ασίαν έχουμε πολλά άγια λείψανα. Κάθε σπιθαμή και βρίσκεις άγια λείψανα. Και δε θα πάρουμε μόνο την Πόλη, Γιώργο, αλλά και όλα τα μέρη της Μ. Ασίας που μας ανήκαν, και μάλιστα από τον Εύξεινο Πόντο μέχρι την Σμύρνη. Όλα τα χαμένα μέρη μας, της χαμένες Πατρίδες…

Πολύ σύντομα οι προσευχές που γίνονται κάτω από την επιφάνεια της γης, θα γίνονται επάνω στη γη και τα κεράκια που ανάβονται κάτω, θα ανάβονται επάνω (εννοούσε τους Κρυπτοχριστιανούς)…. Πίστη και ελπίδα στο Θεό να υπάρχει και θα χαρούν πολλοί. Όλα αυτά θα γίνουν μέσα στα χρόνια αυτά. Έφτασε ο καιρός. Το έθνος μας θα μεγαλώση.

Τελικά ο Θεός θα βάλει τα πράγματα στην θέση τους, αλλά ο καθένας μας θα δώσει λόγο για το τι έκανε σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια με την προσευχή, με την καλωσύνη. Ο Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολλή υπομονή και προσοχή, γιατί πολλές φορές, με το να βιάζωνται οι άνθρωποι να ξεμπλέξουν τα κουβάρια, τα μπλέκουν περισσότερο. Ο Θεός με υπομονή τα ξεμπλέκει.
Μαρτυρίες Προσκυνητών, Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, Β’ τόμος, εκδόσεις Αγιοτόκος Καππαδοκία

Να μη φοβάσαι! Να μην αμφιβάλλεις! Η νίκη θα είναι του Υιού μου! Ο κόσμος ανήκει στον Χριστό! Η Παναγία στον άγιο Βαλέριο Γκαφένκου
https://iconandlight.wordpress.com/2014/12/26/%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B7-%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%BC%CF%86%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CE%

B9%CF%82-%CE%B7-%CE%BD%CE%AF%CE%BA/

Χριστούγεννα με τους αγίους Πατέρες μας Ιάκωβον της Ευβοίας και Ευμένιον Σαριδάκη
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/25/36739/

Οδοιπορώντας με το εξόριστο Θείο Βρέφος προς την Αίγυπτο. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/26/%ce%bf%ce%b4%ce%bf%ce%b9%cf%80%ce%bf%cf%81%cf%8e%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf-%ce%b5%ce%be%cf%8c%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%ce%af%ce%bf-%ce%b2%cf%81%ce%ad%cf%86/

Το Δέντρο της Παναγίας στην Αίγυπτο
https://iconandlight.wordpress.com/2015/12/26/%cf%84%ce%bf-%ce%b4%ce%b5%ce%bd%cf%84%cf%81%ce%bf-%cf%84%ce%b7%cf%83-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%83-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%ce%b9%ce%b3%cf%85%cf%80%cf%84%ce%bf/

Όπου άνθρωπος ταλαίπωρος. Εκεί και ο Χριστός. επίσκοπος Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης
https://iconandlight.wordpress.com/2016/12/25/%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%AF%CF%80%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%AF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%87%CF%81/

Η νίκη της Θείας Αγάπης. Χριστούγεννα στη Φυλακή με τον άγιο Βαλέριο Γκαφένκου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/23/%CE%B7-%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7%CF%82-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CE%BD

%CE%BD%CE%B1-%CF%83/

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς.
Ἦχος δ´.

Ἡ Γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο, σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν. Κύριε δόξα σοι.

Τροπάριον στην Υπεραγία Θεοτόκο Βηθλεεμίτισσα
Ήχος β’ Πάντων προστατεύεις, Αγαθή

Πάντα επευλόγει τους πιστώς σπεύδοντας μορφήν προσκυνήσαι, Μήτερ Θεού, την σεπτήν, πέλουσαν ιάσεων, Βηθλεεμίτισσα, ποταμόν πολυχεύμονα και σκέπε απαύστως τους λαμπρώς δοξάζοντας Υιόν σου πάνσεπτον, τον μη χωρισθέντα πατρώων κόλπων και λαβόντα αφράστως εκ των σων αιμάτων σάρκα βρότειον.

Ἀπολυτίκιον Παναγίας Εὐεργέτιδος. (Ἰσιδώρας μοναχῆς Ἁγιοϊεροθεοτίσσης)

Ἀναστασίμους ἐνδυθέντες εὐκλείας, ἐκ μυστηρίου Ἐνσαρκώσεως θείας, Θεογνωσίας πίωμεν κρατῆρα ἡδύν, μέλποντες ἐγκάρδιον τῇ Παρθένῳ Μαρίᾳ, Κόρῃ Εὐεργέτιδι, χαριστήριον αἶνον· τῆς θεουργίας χάριν εὐκλεῆ καὶ γὰρ παρέχει τριφώτοις μεθέξεσι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Παναγίας Εὐεργέτιδος. (Ἰσιδώρας μοναχῆς Ἁγιοϊεροθεοτίσσης)

Ἐν μυστικοῖς ἁγιασμοῖς εὐδοκίας, τῆς Θεοτόκου Εὐεργέτιδος Κόρης, καταφιλοῦντες ἄχραντον Εἰκόνισμα, δεῦτε ἀρυσώμεθα τῆς Υἱοῦ Κοινωνίας ἔλλαμψιν σωτήριον καὶ χαρὰν λειτουργίας, Οἰκονομίας γνῶμεν εὐαγοῦς, ἐν τῇ ἐκχύσει Φωτὸς ἐλεήμονος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Παναγίας Εὐεργέτιδος
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον

Την Αγίαν Εικόνα της Ευεργέτιδος, κατασπαζόμεθα ώσπερ Βασιλευούσης τερπνήν, χαριτόβρυτον πηγήν θείων ελλάμψεων, ότι εκβλύζει ιλασμούς, τοις λατρεύουσιν πιστώς, όν έτεκεν απειράνδρως και απαύστως καθικετεύει, Ευεργετούσα τας ψυχάς ημών.

Ἀπολυτίκιον Παναγίας Παμμακαρίστου. (π.Γεωργίου Σαργολόγου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Πανήγυριν σήμερον ἐπικροτοῦμεν φαιδράν, ἰδοὺ γὰρ προτίθεται ὦ Παμμακάριστε Εἰκών σου ἡ πάνσεπτος· ἥνπερ καρδίας πόθῳ προσερχόμενοι πάντες, Δέσποινα προσκυνοῦμεν καὶ θερμῶς σοι βοῶμεν· ρῦσαι ἡμᾶς ἐκ κινδύνων καὶ περιστάσεων.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Δώρων. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τρισόκλεον δῶρόν σοι, Μάγοι Περσῶν βασιλεῖς, χρυσόν, σμύρναν, λίβανον, οἷα νηπίῳ Χριστέ, πιστῶς προσεκόμισαν· ἅπερ ἁγιασθέντα, ἐπαφαῖς σου ἁγίαις, ἅπαντες προσκυνοῦμεν, κομιζόμενοι χάριν, καὶ αἶνον τῇ σῇ Γεννήσει, προσάγομεν Κύριε.

Ἀπολυτίκιον Τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου Ἐπισκόπου Σάρδεων. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τῶν Σάρδεων Πρόεδρος καὶ Ἐκκλησίας φωστήρ, καὶ στόμα θεόσοφον ὁμολογίας λαμπρᾶς, ἐδείχθης Εὐθύμιε. Ὅθεν τῇ μυριπνόῳ καὶ Ἁγίᾳ σου Κάρᾳ, ταύτην τὴν πόλιν Πάτερ, μυστικῶς ἁγιάζεις· ᾗ δίδου Ἱεράρχα ἀεὶ τὴν προστασίαν σου.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου Ἐπισκόπου Σάρδεων. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Οὐζαρᾶ τε τὸν γόνον καὶ τῶν Σάρδεων Πρόεδρον, Ὁμολογητὴν τοῦ Κυρίου, Ἱεράρχην θεσπέσιον, ἐν ᾄθλοις στεῤῥὸν ἀγωνιστήν, Εἰκόνων τε τὸν ἀναστηλωτήν, Εὐθύμιον τὸν ἔνδοξον οἱ πιστοί, τιμῶντες ἀνακράζομεν· Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Τῇ τῶν τιμίων σοῦ Δώρων χάριτι Χριστὲ ὁ Θεός, ὁ Βασιλεὺς ἡμῶν, δίδου ἡμῖν τὴν σὴν εὐλογίαν καὶ εἰρήνην, καὶ σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἀμήν.

iconandlight.wordpress.com