Υπάρχει άνθρωπος;

 

Σε μία προσπάθεια να μιλήσουμε από την θέση του χριστιανού πρόσφυγα, θα μπορούσαμε να γράψουμε αυτά:

«Αγαπητοί κάτοικοι του πλανήτη μας,

Να μας συγχωρείτε γιατί είμαστε ένα βάρος στις χώρες σας! Κάποιοι από σας μας υποδέχονται και κάποιοι όχι. Σας πλημυρίζουμε με την παρουσία μας. Ίσως αυτή η παρουσία μας ήταν και είναι μία πνιγμένη φωνή σαν το στεναγμό του Ραχήλ που σκότωσε τα παιδιά της ο Ηρώδης και τίποτε δεν μπορεί να την παρηγορήσει.

Φεύγουμε από τις χώρες μας για να σώσουμε τα παιδιά μας, την πίστη μας και την ψυχή μας και ό,τι έχει μείνει από τα κομμάτια του εαυτού μας. Φεύγουμε μετά από μία πλήρη καταστροφή στην γειτονιά μας, στην πόλη μας και στο σπίτι μας. Αφού έγιναν τα όνειρά μας στάχτη και καπνός.

 

Αγαπητοί κάτοικοι του ίδιου πλανήτη εμείς οι πρόσφυγες της γης σήμερα θα θέλαμε να ευχηθούμε σε όλους σας «ειρηνικά Χριστούγεννα»!

Πιστέψετε μας εμείς δεν θέλαμε να φύγουμε από τα σπίτια μας. Ποιος θέλει να ξεριζωθεί;

Αν έρθουμε στις πύλες σας μην μας μετράτε σαν νούμερα και μην μας αντιμετωπίσετε σαν αριθμούς!

Αγαπητοί κάτοικοι του πλανήτη εμείς πιστεύουμε στον Ήλιο της Δικαιοσύνης. Πιστεύομε στον Θεό της αγάπης και της ταπεινής φάντης. Σε Αυτόν πιστεύομε και σε αυτόν προσφεύγουμε. Λάθος μας καταλαβαίνετε! Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει απόλυτη ασφάλεια πουθενά όπου κατοικούν άνθρωποι. Σε ποια χώρα άλλωστε υπάρχει  πλήρης ασφάλεια; Ποια χώρα δεν πλημυρίζει από αίμα ή δεν πλήττεται από κακοκαιρία, από ασθένειες, από φτώχεια ή από βία; Ποια χώρα έχει τον Παράδεισο;

Καμία!

Γιατί ο Παράδεισος είναι εντός του ανθρώπου! Όπως είπε ο Χριστός η βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας.

Μόνο η φάτνη του Θείου Βρέφους είναι το ασφαλές μας σπίτι. Μακάρι να το καταλάβετε και εσείς αυτό. Μακάρι να το καταλάβουν και κάθε νέος Ηρώδης του πλανήτη μας.

Όλοι είμαστε πρόσφυγες. Από την στιγμή που έκραξε η φωνούλα μας όταν βγήκαμε από την μήτρα της μητέρας μας είμαστε πρόσφυγες. Από την στιγμή που αναχωρήσαμε από την πρώτη πατρίδα της μήτρας της μητέρας μας είμαστε ξένοι.

Από την στιγμή που βγήκε ο Αδάμ από τον Παράδεισο είναι πρόσφυγας και κάθε Αδάμ είναι πρόσφυγας. Όλοι είμαστε πρόσφυγες.

Το 2024 μετά Χριστόν βρίσκεται η ανθρωπότητα σε μία συνεχόμενη προσφυγιά. Πόσοι πόλεμοι και πόσο αίμα και πόσα βάσανα πια; Κάποιες χιλιάδες και είκοσι τέσσερα χρόνια από την Παλιά Διαθήκη μέχρι σήμερα.

Από την στιγμή που νόμιζε κάθε άνθρωπος ότι είναι ιδιοκτήτης σε μία γη που ήταν δώρο από τον Θεό, έχασε εκεί την πυξίδα και ξέχασε γιατί υπάρχει σε αυτήν την γη, ξέχασε ποιος είναι στην ουσία και έχασε την ανθρωπιά του. Και ξέχασε προφανώς ότι η ιδιοκτησία του έχει ημερομηνία λήξεως!

Και δεν εννοούμε μόνο τις μεγάλες δυνάμεις που κυριαρχούν την γη μας και τον κόσμο μας. Αυτό ισχύει για όλους μας. Όταν νομίζει ο ένας από μας ότι είναι ιδιοκτήτης μίας σχέσης, μίας ψυχής, μίας διακονίας, μίας οικογένειας.

Όταν το δώρο του Θεού γίνεται δικαίωμα μας και είναι δικό μας, τότε ας μην περιμένουμε ειρήνη σε αυτήν την γη.

Και η ερώτηση που γεννιέται από την καρδιά του πρόσφυγα είναι «υπάρχει άνθρωπος;» Αυτή η ερώτηση αν υπάρχει Θεός, είναι παλιά κουβέντα και δεν χρειάζεται πλέον. Γιατί η επιστήμη και η ιστορία και η συνείδηση της Εκκλησίας και των Αγίων με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος δείχνουν ότι υπάρχει Θεός. Άρα το φλέγον ερώτημα είναι: Υπάρχει άνθρωπος;

«Αυτός δεν είναι άνθρωπος, είναι τέρας! Είναι θηρίο! Είναι έτσι ή αλλιώς…!» : αυτό δεν περιγράφουμε για κάποιους;! Για αυτό έγινε ο Θεός άνθρωπος για να μας δείξει ποιος είναι ο άνθρωπος του Θεού, ποια είναι αυτή η εικόνα που μας έφτιαξε και εμείς την έχουμε αλλάξει τόσο πολύ.

Πόση προσφυγιά πια Παναγία μας;! Ποια πατρίδα θεωρείται πατρίδα μετά την χαμένη πατρίδα;!

Φτάνει ο πρόσφυγας εξαντλημένος σε ένα λιμάνι, σε μία παραλία. Και δεν μπορεί ούτε να κοιτάξει πίσω στην πατρίδα από την οποία έφυγε γιατί φλέγεται. Ούτε και να κοιτάξει στην ξένη χώρα. Εκεί αυτός ο πρόσφυγας θα θέλει μία αγκαλιά, θέλει να κλάψει με στεναγμούς σε μία αγκαλιά και να νιώθει μία ασφάλεια. Να νιώθει ότι υπάρχει ακόμα σαν άνθρωπος.

Θέλει να επιβεβαιωθεί ότι δεν είναι νούμερο ούτε φάκελος ούτε και υπόθεση! Επειδή ένας ιδιοκτήτης αποφάσισε να βομβαρδίσει την χώρα του και μέχρι να αποκτήσει τον στόχο του θα γκρεμίσει τα πάντα και τους πάντες μέχρι να υψώσει τα χέρια του για την νίκη του. Μία δήθεν νίκη! Αυτή είναι μία κωμωδία και τραγωδία, είναι τεράστια ανθρώπινη αποτυχία και μία έλλειψη ανθρώπινης νοημοσύνης.

Μέσα από τους πρόσφυγες που έχουν σκορπιστεί σε όλη την γη ξαναζεί η ανθρωπότητα το δράμα των αγίων νηπίων. Πληρώνουν οι πρόσφυγες το φθόνο του Ηρώδη και κάθε Ηρώδη. Έχουν δοκιμαστεί χρόνια ολόκληρα από προσφυγιά, απαγωγές, αίμα, πλήρες καταστροφές, καθημερινά βάσανα με διάφορους τρόπους, γιατί ο φθόνος και η τρέλα της εξουσίας έχει γεμίσει το είναι του Ηρώδη.

Την προσφυγιά της Παναγίας στην Αίγυπτο εμείς στη Σκήτη της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής στην Λητή του Λαγκαδά την ονομάσαμε «Η Παναγία Πρόσφυγας». Θέλαμε να να προσφύγουμε στην Παναγία – πού αλλού;! – να συνοδέψει τους πρόσφυγες της Μέσης Ανατολής στο ταξίδι τους. Αυτούς που φεύγουν από τα κύματα του πολέμου και πέφτουν στα κύματα της θάλασσας. Σαν να έχει γίνει η θάλασσα η μόνη χώρα χωρίς χαρτιά, χωρίς άδειες παραμονής, χωρίς τάφο, χωρίς ταυτότητα. Τα βάθη της Μεσογείου γίνονται η πνιγμένη χώρα που αγκαλιάζει χωρίς προϋποθέσεις τα σώματα των προσφύγων. Θέλαμε να στείλουμε από τη Σκήτη μία πρόσκληση να εστιάσουμε στην πραγματική μας πατρίδα, στην φάτνη, στον τόπο που γεννήθηκε ο Χριστός, στην φάτνη της καρδιάς μας. Εκεί να αποθέσουμε την βία που ζει η κοινωνία, από το αίμα των διάφορων εγκλημάτων, από όλα όσα συμβαίνουν.

Στο σκοτάδι της σημερινής μας εποχής και στο σκοτάδι που ζει κάθε ψυχή έρχεται πάλι η μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων να θυμίσει ότι το μόνο φως το αληθινό είναι εκείνο το φως που οδήγησε με πίστη και γνώση τους μάγους στην Βηθλεέμ.

Στον εφιάλτη του πολέμου, στο κρύο της μοναξιάς, στο φόβο του θανάτου, στην φθορά της ασθένειας, στην απειλή του σεισμού ή της πυρκαγιάς ή των πλημυρών, έρχεται πάλι το αστέρι να μας υπενθυμίσει να δώσουμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας στις σχέσεις μας και στον Χριστό μας, για να αγιάσουμε τον χρόνο που ζούμε. Να αξιοποιήσουμε τον χρόνο που υπάρχει ακόμη, να τον περάσουμε με αρετή, με αγάπη, με συγχώρεση για να γίνει άγιος ο χρόνος, άγιες μέρες. Φτάνουν πια οι βίαιες μέρες!

Αυτό το αστέρι θα μας δώσει κουράγιο και νόημα με αληθινή ελπίδα για να μην καταρρεύσουμε.

Μέσα σε όλο αυτό πώς θα γιορτάσουμε φέτος; Και εμείς που ζούμε «υποτίθεται σε ειρηνικές χώρες» πώς αρμόζει να γιορτάσουμε Χριστούγεννα το 2024;

Στην εικόνα της Γέννησης βρίσκουμε την Παναγία στο κέντρο και το θείος βρέφος στο επίκεντρο! Χριστούγεννα σημαίνει Χριστοκεντρική ζωή. Παρατηρούμε ότι από πίσω είναι το σκοτάδι του κόσμου. Ίδιο σκοτάδι από τότε. Το σκοτάδι του φόνου και της εξουσίας.

Τι άλλαξε; Άλλαξε ο τρόπος του φόνου και τις εκφράσεις τις εξουσίας.

Τι δώρα μπορούμε να προσφέρουμε στον Χριστό;

Ας γίνουμε οι ίδιοι λιβάνι και θυμίαμα! Η ζωή μας χρειάζεται να θυμιάζεται με άνθος ερήμου, με νάρδο, με μύρο και με γαρδένια ή και κρίνος! Πόσο πια αίμα να μυρίζει;! Πόσο  βία;! Και πόσο πια σκοτάδι; Εμείς ας φτιάξουμε το θυμίαμα μας! Ό,τι ότι λείπει έξω στον κόσμο ας προσπαθούμε εμείς να το ζήσουμε και να το αναπληρώσουμε!

Κάθε οικογένεια είναι μικρή εκκλησία και κάθε σπίτι είναι μικρή κοινωνία. Εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε την κοινωνία και την εκκλησία.

Τα σπίτι μας ας μοσχοβολάει ειρήνη μαζί με το βούτυρο από τα γλυκίσματα. Έτσι θα θυμιάσουμε την κοινωνία με ειρήνη Χριστού που θα πηγάζει από μέσα μας.

Θυμίαμα ειρήνης να προσφέρουμε στην φάτνη.

Ποιός θα είναι ο χρυσός μας;! Ας προσφέρουμε έναν χρυσό πνευματικό τρόπο επικοινωνίας και πραγματικής συνεννόησης. Ένα φρόνημα που θα δείχνει ότι στο επίκεντρο της ζωής μας βρίσκεται το Βρέφος εκείνο που είναι ο βασιλιάς της καρδιάς μας.

Το βρέφος δεν είναι αδιάφορο στην αγκαλιά της Παναγίας. Δεν κοιμάται αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει σε άλλα μωρά που σκοτώνονται εξαιτίας του, αφού εκείνο επιζητά  ο Ηρώδης. Μηνύει μυστικά  στα άγια νήπια ότι είναι θέμα χρόνου: «Σήμερα εσείς, εγώ περίπου μετά από 30 χρόνια. Τότε θα σταυρωθώ, θα πεθάνω επώδυνα για να σας σώσω όλους!»

Ποτέ δεν είναι ή ήταν αδιάφορος ο Χριστός. Ντύθηκε την δική μας φύση. Τι άλλο θα μπορούσαμε να θέλουμε; Εμείς ποια φύση ζούμε και ποια φύση εκφράζουμε;

Η πολύτιμη σμύρνα μας περικλείει τον θάνατο και τον πόνο. Ο πόνος είναι το στάδιο προ της θεραπείας. Ενέχει την σοφία της γέννησης γιατί κάθε γέννηση έχει τον πόνο της, ως έναν θάνατο πριν την Ανάσταση.

Και εδώ είναι ο πόνος της αυτογνωσίας, ο θάνατος του εγωισμού ο οποίος είναι πολύ δύσκολος θάνατος. Να πεθάνει το ΕΓΩ μας για να ανοίξουμε χώρο για να μπει το φως, το φως του άλλου και το φως του Χριστού, το φως της Βηθλεέμ.

Ειρήνη, φρόνημα και αυτογνωσία: Με αυτά τα δώρα να προσκυνήσουμε την φάτνη φέτος. Αυτά τα δώρα πριν να τα ζητήσουμε από τον άλλο και από την κοινωνία, να τα ζητήσουμε από τον εαυτό μας. Όταν διορθώνεται ο άνθρωπος διορθώνεται ο κόσμος.

Από τη Σκήτη της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής προσκαλούμε όλους να ανάψουμε ένα κερί και όταν θα κρεμάσουμε το αστέρι στο στολισμένο δέντρο μας να ευχηθούμε να φωτιστούν οι ψυχές όλων, να ευχηθούμε να δουν όλοι το αστέρι και να το ακολουθήσουν για να θυμιάσουμε όλοι οι χριστιανοί μαζί, με θυμίαμα ειρήνης, την Μέση Ανατολή, τους Ναούς μας και τις καρδιές μας.

Ευχόμαστε να γεννηθεί ένα ειρηνικό φωτισμένο φρόνημα, να έχουμε την ειρήνη του Χριστού.

Ευλογημένα και ειρηνικά Χριστούγεννα από την καρδιάς μίας πρόσφυγος, Αμήν!

Σημ.: Οι πυρογραφίες είναι έργο του εργαστηρίου αγιογραφίας και πυρογραφίας της Ιεράς Σκήτης Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής στην Λητή του Λαγκαδά.

pemptousia.gr