Αυ­τούς που μας κά­νουν κακό, θα πρέ­πει να τους βλέ­που­με σαν ευερ­γέ­τες της ψυ­χής μας.

 

1. Αυ­τούς που μας κά­νουν κακό, θα πρέ­πει να τους βλέ­που­με σαν ευερ­γέ­τες της ψυ­χής μας.

Και θα πρέ­πει να τους αγα­πά­με πα­ρα­πά­νω από τον πα­τέ­ρα και την μη­τέ­ρα μας, για­τί γί­νον­ται η αι­τία, να αγιά­σου­με και τε­λι­κά να σω­θού­με.

Τα ονό­μα­τα τους, θα πρέ­πει πρώ­τα-πρώ­τα να τα γρά­φου­με στο χαρ­τί που πάμε στην Εκ­κλη­σία, για να τα μνη­μο­νεύ­ει ο ιε­ρέ­ας.

Οι άν­θρω­ποι αυ­τοί έπε­σαν θύμα του δια­βό­λου και έτσι πρέ­πει να τους βλέ­που­με.

Δεν έχου­με λοι­πόν εχθρούς τους αν­θρώ­πους, αλλά τον διά­βο­λο που βά­ζει τους αν­θρώ­πους να φαί­νον­ται εχθροί.

Εδώ ένα σκυ­λί αν του πε­τά­ξεις μια πέ­τρα, δεν τα βά­ζει με την πέ­τρα, αλλά τα βά­ζει μαζί σου, για­τί πέ­τα­ξες την πέ­τρα.

Ούτε την εξυ­πνά­δα του σκύ­λου δεν έχου­με!.

Ο άν­θρω­πος έχει 3 εχθρούς, που με σει­ρά επι­κιν­δυ­νό­τη­τας εί­ναι: η σάρ­κα του, ο κό­σμος και ο διά­βο­λος.

===

2. Υπάρ­χουν άν­θρω­ποι που κά­νουν καλά έργα και επα­να­παύ­ον­ται, επί των κα­λών τους έρ­γων,

χω­ρίς ωστό­σο να έχουν ορ­γα­νι­κή σχέ­ση με την Εκ­κλη­σία.

Νο­μί­ζουν ότι μ' αυτά τα έργα, θα εξα­σφα­λί­σουν τον πα­ρά­δει­σο.

Όμως τα καλά έργα άμα δεν εί­ναι από­το­κα πί­στε­ως και αν δεν γί­νον­ται από κά­ποιον που εί­ναι κον­τά στον Χρι­στό, εί­ναι έργα απω­λεί­ας και όχι σω­τή­ρια.

Τα έργα αυτά εί­ναι ένα σί­δη­ρο στο λαι­μό των αν­θρώ­πων, που θα τους πάει στην άβυσ­σο της κο­λά­σε­ως.

Τα καλά μας έργα αξιο­ποιούν­ται, μόνο όταν εί­μα­στε κον­τά στο Χρι­στό.

Δημήτριος Παναγόπουλος ο ιεροκήρυκας +

 

facebook.com/Ηλιας Καλλιωρας