«Αχ, παιδί μου, πόσο με δρόσισες, τι καλωσύνη μου έκανες, τι ανάπαυση μου έδωσες που με θυμήθηκες στην προσκομιδή!». Πόσοι κεκοιμημένοι έχουν ανάγκη οι καημένοι και ζητούν βοήθεια και δεν έχουν κανέναν να προσευχηθή γι᾿ αυτούς!

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ Ζ´ (7ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰουνίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Θεοδότου τοῦ ἐν Ἀγκύρᾳ, ἀνηψιοῦ τῆς Ἁγίας Τεκούσης (18 Μαΐου)(303)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Ποταμιαίνης τῆς ἐξ Ἀλεξανδρείας ἐν πίσσῃ βληθείσης, καὶ τῶν σὺν αὐτῇ μαρτύρων· Ἥρωνος, Πλουτάρχου, τῶν δύο Σερήνων, Ἡρακλείδου, Ἡραΐδος, Μαρκέλλης καὶ Βασιλείδου. (193-211)

Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Δανιὴλ τῆς Σκήτεως (6ο αἰών)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἡμῶν Ἀνατολίου τοῦ Σιναΐτου καὶ ἀββά Ἀνδρέου τῆς Ῥαϊθώ Σινᾶ ὁ ὁποῖος ἔβγαζε δαιμόνια (5ο αἰών), μαθητῶν Ἁγίου Εὐθυμίου τοῦ Μεγάλου ἐν Παλαιστίνη
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ζηναΐδος τῆς θαυματουργοῦ, καὶ τῶν Ἁγίων γυναικῶν, Αἰσίας καὶ Σωσάννης, μαθητριῶν Παγκρατίου Ἐπισκόπου Ταυρομενίου (9 Φεβρουαρίου) . Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν σύναξις ἐν τῷ ἁγιωτάτῳ αὐτῶν Μαρτυρείῳ, ἐν τοῖς Βασιλίσκου. (α´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Λυκαρίωνος τοῦ ἐν ῾Ερμουπολει τῆς Αἰγύπτου
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Μαρκελλίνου ἐπισκόπου Ῥώμης, καὶ τῶν σύν αὐτῷ μαρτυρησάντων Κλαυδίου, Κυρίνου καὶ Ἀντωνίνου (304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ταράσιος καὶ Ἰωάννης ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ὅσιοι Στέφανος καὶ Ἄνθιμος πρεσβύτεροι οἱ ἐν Κωνσταντινουπόλει Σπουδαῖοι ἐν εἰρήνῃ τελειοῦνται. (ε´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία Σεβαστιανὴ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Κολμανοῦ τοῦ ἐξ Ἰρλανδίας (στ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Ἀντωνίου-Ἀβραὰμ ἡγουμένου τῆς ἐν τῇ λίμνῃ Κόζα Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Θεοφανείων. (1634)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀναστασίου τοῦ Γορδίου (1729), τοῦ ἐκ Βραγγιανῶν Ἀγράφων, μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Εὐγενίου τοῦ Αἰτωλοῦ (5 Αὐγούστου 1682), Διδάσκαλοι τοῦ Γένους μας
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀντωνίου (Zenoviev) τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ, ἐκ τῆς μονῆς Βαλαάμ (1832)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Παναγῆ-Παϊσίου τοῦ Μπασιᾶ ἐκ Ληξουρίου Κεφαλληνίας (1888)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἀνδρονίκου Νικόλσκϊυ ἀρχιεπισκόπου Περμίας (Περμ-1918 )
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ ὁμολογητές: Ἀλέξανδρος Ὀσετρόφ, Βαλεντίνος Μπέλοφ, Βενιαμίν Λουκάνιν, Βίκτωρ Νικιφόροφ, Ἀλέξανδρος Μαχέτοφ, Παῦλος Ἀνόσκιν, Βλαδίμηρος Μπελοζέροφ, Ἰγνάτιος Γιακίμοφ, Μιχαὴλ Ντενίσοφ, Νικόλαος Ὀνάνιοφ, Παῦλος Σοκόλοφ, Ἀλέξανδρος Πρεομπραζένσκι, Νικόλαος Ῥοζντεστβένσκι, Νικόλαος Κονιούχοφ· Γρηγόριος Σμιρνόφ, Διάκονος· Ἀθανάσιος Ζουλάνοφ και Ἀλέξανδρος Ζουέφ (1918) καὶ Πέτρος Κουζνέτσοφ (1919)· Νικόλαος Σιδόνσκι ἐν Νοβοσιμπίρσκ Τομσκ 1926, Πράσκοβια Ντενσίκοβα ἐν Καλούγκα 1931, Έλενα (Κορόμπκοβα) ἐν Μόσχα 1938, Ἀλέξιος Βερεσσάγκιν ἐν Χαμπαρόφσκ 1938, Νικόδημος (Ντιντίν ) ἐν Τσελιάμπινσκ τοῦ Ὀρενμπουργκ 1938, Ταυρίων (Τολοκόντσεφ) ἐν Βόλογκντα 1939, ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

Εἶτα τὸ παρὸν ἐκ τοῦ Πεντηκοσταρίου·
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνείαν πάντων τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος κοιμηθέντων εὐσεβῶς, ἐπ᾿ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου, οἱ θειότατοι πατέρες ἐθέσπισαν.

Στίχοι ·
Ἀμνημόνησον πταισμάτων νεκροῖς, Λόγε,
Τὰ χρηστὰ νεκρὰ σπλάγχνα σου μὴ δεικνύων.

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης της Ευβοίας

Όταν προσκομίζω, έλεγε ο Γέροντας, βλέπω τις ψυχές που περνούν από μπροστά μου και με παρακαλούν να τις μνημονεύσω, και να θέλω να τις ξεχάσω δεν μπορώ.

Όταν ο Ιερέας βγάζει μερίδες και μνημονεύει τα ονόματα των πιστών στην Ιερά Πρόθεση κατεβαίνει Άγγελος Κυρίου και παίρνει την μνημόνευση αυτή και την πηγαίνει και την εναποθέτει στο Θρόνο του Δεσπότου Χριστού ως προσευχή γι` αυτούς που μνημονεύθηκαν. Σκεφθείτε λοιπόν τι αξία έχει να σας μνημονεύσουν στην Αγία Πρόθεση.
Κάποια φορά είχα ξεχάσει να μνημονεύσω στους κεκοιμημένους τη μητέρα μου, που ήταν αγία γυναίκα. Όταν τελείωσα την Θεία Λειτουργία, και πήγα στο κελλάκι μου, Εκεί που καθόμουν, ήλθε η ψυχή το πνεύμα της μητέρα μου και μου είπε με παράπονο.
-Πάτερ Ιάκωβε δε με μνημόνευσες σήμερα. Πως μητέρα δεν σε μνημόνευσα. Κάθε μέρα σας μνημονεύω και μάλιστα την καλύτερη μερίδα σας βγάζω τις είπα. Όχι παιδί μου, σήμερα με ξέχασες και η ψυχή μου δεν αναπαύεται τόσο όσο τις άλλες μέρες που με μνημονεύεις, μου απάντησε.
Σκεφθείτε τι μεγάλος κέρδος και ωφέλεια δέχεται η ψυχή όταν τη μνημονεύει ο ιερέας.

Είδα και την ψυχή του πατέρα μου, έλεγε ο Γέροντας, να κάθεται έξω από ένα απλό σπιτάκι σαν κελλάκι και του λέω. Πατέρα μου, εσύ που ήσουν και χτίστης, δεν έχτιζες ένα μεγαλύτερο σπίτι να μένεις άνετα, αλλά κάθεσαι σε ένα τέτοιο σπιτάκι;
Τότε τι μου λέει. Παιδί μου, εσύ με τις προσευχές σου και τις ελεημοσύνες σου μου έκτισες το σπιτάκι αυτό και το έχω και μένω.

Εγώ από παιδί πηγαίνω στο νεκροταφείο κάθε μέρα και σκέφτομαι τον θάνατο.
Πεθάναν όλοι οι συγγενείς μου. Λοιπόν, μια θεία μου την μνημονεύω. Είδα και την θεία και μου λέει:
– Άαχ! ανηψιέ μου Ιάκωβε, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό που μου στέλνεις. Πολλά μου στέλνεις, αλλά ξέρεις έχει κι άλλους ανθρώπους που δυστυχούν και πεινούν και δεν έχουν κανέναν στον κόσμο να τους σκεφθή, να τους νοιαστή.
Γι’ αυτό κάνουμε τα Ψυχοσάββατα, είναι για όλους τους Χριστιανούς. Και της λέγω:
– Πού να ξέρω εγώ ποιος έχει ανάγκη;
– Ξέρεις εσύ, μου λέει, τι πείνα έχουν, να τους στέλνης όπως στέλνεις εμένα, να στείλης και σε άλλους που έχουν ανάγκη και ό,τι στερούνται, διότι έχουν ανάγκη της προσευχής και ανάγκη έχουν της θείας Λειτουργίας.
Όλα καλά (είναι) και οι ελεημοσύνες και οι Παρακλήσεις, αλλά ιδιαιτέρως (βοηθά) η θεία Λειτουργία.
Από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)”. Α’. Διηγήσεις (αποσπάσματα). Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.

***

πατήρ Παύλος (Γκρούζντεβ),
ευχέτης υπέρ όλων των μοναχικών και ξεχασμένων

Ο πατήρ Παύλος (Γκρούζντεβ) προσευχόταν πάντα για εκείνους που δεν υπάρχει κανείς να προσευχηθεί, για τους άσημους, τους μεθυσμένους, για τους φτωχούς που έχασαν όλα τα καλά στη ζωή, που ξεχάστηκαν από φίλους και συγγενείς και έχουν πεθάνει στην αφάνεια. Για τους μοναχικούς και εγκαταλελειμμένους ηλικιωμένους που έχουν χάσει τους αγαπημένους τους και ζουν τις μέρες τους χωρίς μια αδελφή ψυχή κοντά, δηλαδή για όλους εκείνους που δεν είχαν κανέναν στη γη. Για όλους αυτούς τους ξεχασμένους ανθρώπους, ο συμπονετικός πατέρας Παύλος είχε τη δική του ξεχωριστή προσευχή: «Μνήσθητι, Κύριε, όλους εκείνους που δεν τους θυμάται κανείς στην προσευχή».
Μια μέρα, ο πατέρας Παύλος αρρώστησε πολύ, κατέληξε στο νοσοκομείο, όπου υποβλήθηκε σε μια πολύ περίπλοκη επέμβαση στη χοληδόχο κύστη, και εκεί κοιμήθηκε. Οι γιατροί, ήταν ήδη έτοιμοι να επιβεβαιώσουν τον θάνατό του. Εκείνη τη στιγμή, ο πατέρας Παύλος συνήλθε και είπε ότι βρέθηκε στον άλλο κόσμο, όπου είδε να τον πλησιάζει ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων και άρχισε να προσεύχεται θερμά στον Θεό γι’ αυτόν, ζητώντας Του να τον ελεήσει.
Γνώρισε μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους – ήταν αποθανόντες φίλοι του, ιερείς, τους οποίους μνημόνευε κάθε μέρα. Αλλά όλοι οι άλλοι ήταν, άγνωστοι, τους οποίους έβλεπε για πρώτη φορά, και προσεύχονταν γι’ αυτόν. Ποιοι είναι αυτοί; – ρώτησε έκπληκτος ο πατέρας Παύλος. Και τότε ένας από τους ιερείς του είπε:
«Αυτοί είναι εκείνοι για τους οποίους πάντα προσεύχεσαι! Ήρθαν να παρακαλέσουν τον Θεό για σένα!»
Από το βιβλίο: «Σύγχρονοι Πρεσβύτεροι της Αγίας Ρωσίας», Μόσχα, 2009, «Οράντα» [«Современные старцы Святой Руси»,Москва, 2009, «Оранта»]

***

Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης

Μεγάλη δύναμη έχει το πετραχήλι, παιδί μου, μεγάλη δύναμη. Όσο μπορείς περισσότερα ονόματα να μνημονεύεις.
Ναι, εμένα παλιά μου ‘δωσε ο π. Αρσένιος [Μοναχός Αρσένιος Σπηλαιώτης], ο παραδερφός του γερο-Ιωσήφ [οσίου Ιωσήφ Ησυχαστή], κάτι ονόματα απ’ όταν ήταν μετανάστης απ’ τη Ρωσία και ήρθε στην Ελλάδα. Κι εγώ τα μνημόνευα.
Κι έπειτα μου λέει: «Ξέρεις, Γέροντα, τι είδα; Είδα στον ύπνο μου ότι αυτά τα ονόματα που σου ‘δωσα, πήγα στο ένα σπίτι. Λέω, πώς τα περνάς εδώ; Ε, λέει, λιγάκι, καλά, αλλά έρχεται ο παπα-Εφραίμ και μας παρηγορεί».
Είναι που του μνημόνευα τα ονόματα. Ναι.
Έπειτα ο άλλος: «Εσύ πώς τα περνάς»; «Ναι, έτσι κι έτσι, αλλά πέφτει λιγάκι βροχή και κρυώνω, αλλά έρχεται ο παπα-Εφραίμ, λέει, και μας παρηγορεί».
Λέω: «Είναι, αδερφέ μου, τα ονόματα που μνημονεύω».
Από το βιβλίο «Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης», έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ» Κατουνάκια Αγίου Όρους.

***

Τι ανάπαυση μου έδωσες που με θυμήθηκες στην προσκομιδή!

[Ο Χριστόφορος Βαφειάδης ο πρόσφυγας απ’τα Βουρλά της Μικράς Ασίας] Όντας 85 ετών το 1986 θυμήθηκε τον πατέρα του. Είχαν χωριστή από το 1921. Πάνω από 65 χρόνια δεν τον είχε μνημονεύσει. Απεφάσισε να πάη πρόσφορο στον Άγιο Νικόλαο. Στην Αγία Πρόθεση άφησε το όνομά του «Παναγιώτης». Την ίδια νύκτα εμφανίστηκε ο πατέρας του στο προσκέφαλό του και τον χάϊδευε. «Αχ, παιδί μου Χριστόφορε, πόσο με δρόσισες, τι καλωσύνη μου έκανες, τι ανάπαυση μου έδωσες που με θυμήθηκες στην προσκομιδή!».
«Ασκητές μέσα στον κόσμο – Β΄», Άγιον Όρος, 2012

***

«Κάθε μέρα, όσο ζής, θα μου κάνης το κομποσχοινάκι,
γιατί κάθε μέρα λαβαίνω το δώρο σου».

Διηγείται η Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου της Πορταριάς
Θυμάστε, σας είπα κάποτε γιά ένα άτομο, πού ήρθε και μου είπε ότι δέν πιστεύει πώς υπάρχει αιώνιος ζωή;
Ξαφνικά μιά μέρα πέθανε ο καλύτερός του φίλος, πολύ νέος άνθρωπος. Από τον πόνο πού αισθάνθηκε, ήρθε μιά μέρα, με βρήκε, μιλήσαμε και του είπα να του κάνη κάθε μέρα ένα κομποσχοινάκι τριαντατριάρι κι ας μή πιστεύη.
Μετά από λίγο καιρό σταμάτησε να κάνη το κομποσχοίνι. Παρουσιάστηκε τότε ο φίλος του καί του λέει:
«Γιατί σταμάτησες να μου κάνης κομποσχοίνι; Κάθε μέρα, όσο ζής, θα μου κάνης το κομποσχοινάκι, γιατί κάθε μέρα λαβαίνω το δώρο σου». Ας χάσουμε και λίγο ύπνο. Είναι τέτοιες οι καταστάσεις τώρα, πού πρέπει να χάνουμε λίγο ύπνο, να εγκρατευώμαστε στο φαγητό μας καί σ’ όλα μας.
Πρέπει να κάνουμε μιά θυσία γιά την αγάπη του Χριστού μας, γιατί οι καιροί έφτασαν, οι μέρες μας έφτασαν.
Όλη η φύσις μιλά, κλαίει και οδύρεται, γιατί η αμαρτία είναι μεγάλη κι όπου είναι μεγάλη η αμαρτία, εκεί έρχεται και η οργή του Θεού.

***

Τα “χρυσά κόλλυβα”

Μιά προσκυνήτρια είπε για τα μνημόσυνα :
“Λησμόνησα να κάνω τα χρυσά κόλλυβα για την μητέρα μου. ( Στην Ρούμελη “χρυσά κόλλυβα” λένε τα κόλλυβα που γίνονται το Σάββατο της εβδομάδας της Πεντηκοστής, όπου τελειώνει η αναστάσιμη χάρι που δίδεται στις ψυχές των κεκοιμημένων, σύμφωνα με παράδοση της Εκκλησίας μας.). Το βράδυ την βλέπω στον ύπνο μου ότι στεκόταν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και μ’ ένα κουτάλι έτρωγε κόλλυβα από ξένα πιάτα που ήσαν τοποθετημένα εκεί.
– Καλέ μητέρα, τρως ξένα κόλλυβα; Την ρώτησα .
Κι εκείνη απάντησε:
– Τι να κάνω, κόρη μου, αφού δεν μου έφτειαξες εσύ;
Το παράπονό της μ’ άγγιξε στην καρδιά. Από τότε ποτέ δεν παρέλειψα τα καθήκοντά μου έναντι των κεκοιμημένων.”

***

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

– Στο οστεοφυλάκιο, Γέροντα, καίνε καντήλι;
– Ναι, είναι μια προσφορά για τους νεκρούς. Και μόνον ένα κερί να ανάψουμε για την ψυχή κάποιου κεκοιμημένου, βοηθιέται πολύ.
Τους κεκοιμημένους να τους θυμώμαστε και να ευχώμαστε πάντοτε γι’ αυτούς. Να μην παραλείπουμε να προσευχώμαστε για τις ψυχές τους, για να βρουν ανάπαυση. Εγώ, κάθε φορά που έχω Θεία Λειτουργία στο Καλύβι, κάνω μνημόσυνο και για όλους τους κεκοιμημένους των οποίων «τα ονόματα ουκ εμνημονεύθησαν».

– Όταν, Γέροντα, πεθάνη κάποιος και μας ζητήσουν να προσευχηθούμε γι᾿ αυτόν, είναι καλό να κάνουμε κάθε μέρα ένα κομποσχοίνι μέχρι τα σαράντα;
– Άμα κάνης κομποσχοίνι γι᾿ αυτόν, βάλε και άλλους κεκοιμημένους. Γιατί να πάη μια αμαξοστοιχία στον προορισμό της με έναν μόνον επιβάτη, ενώ χωράει και άλλους; Πόσοι κεκοιμημένοι έχουν ανάγκη οι καημένοι και ζητούν βοήθεια και δεν έχουν κανέναν να προσευχηθή γι᾿ αυτούς! Μερικοί κάθε τόσο κάνουν μνημόσυνο μόνο για κάποιον δικό τους. Με αυτόν τον τρόπο δεν βοηθιέται ούτε ο δικός τους, γιατί η προσευχή τους δεν είναι τόσο ευάρεστη στον Θεό. Αφού τόσα μνημόσυνα έκαναν γι᾿ αυτόν, ας κάνουν συγχρόνως και για τους ξένους.

»Όταν ανάβουμε κερί για την ψυχή κάποιου κεκοιμημένου, ωφελείται πολύ. Αν έχεις έναν νεκρό, ο οποίος έχει παρρησία στον Θεό, και του ανάψεις ένα κερί, αυτός έχει υποχρέωση να προσευχηθεί για σένα στον Θεό. Αν, πάλι, έχεις έναν νεκρό, ο οποίος νομίζεις ότι δεν έχει παρρησία στον Θεό, τότε, όταν του ανάβεις ένα αγνό κερί, είναι σαν να δίνεις ένα αναψυκτικό σε κάποιον που καίγεται. Οι άγιοι δέχονται ευχαρίστως την προσφορά του κεριού και είναι υποχρεωμένοι να προσευχηθούν γι’ αυτόν που το ανάβει. Κι ο Θεός, ευχαρίστως, το δέχεται.

»Ν’ αφήνετε μέρος της προσευχής σας για τους κεκοιμημένους. Οι ίδιοι οι πεθαμένοι, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Οι ζωντανοί, όμως, μπορούν. Με την προσευχή (που κάνετε για τους κεκοιμημένους), είναι σαν να τους κερνάτε μία πορτοκαλάδα, ένα αναψυκτικό. Όταν ελεείτε κάποιον, να λέτε για ποιον (συγκεκριμένα κεκοιμημένον) το κάνετε. Ώστε, να την πάρει ο άλλος την ελεημοσύνη και να πει: “Θεός, σχωρέσ’ τον!”. Κι αν ο άλλος το πει αυτό με την καρδιά του, το μετράει μετά αυτό ο Θεός.

– Γέροντα, πώς να προσεύχωμαι για τους κεκοιμημένους;
– Να λές γενικά: «Ο Θεός, ανάπαυσον τας ψυχάς των κεκοιμημένων δούλων σου» και, εάν έρθη στον νού σου κανένα όνομα κεκοιμημένου ή τύχη να πεθάνη κανένας γνωστός ή άγνωστος και το μάθης, μνημόνευσέ τον και αυτόν με την ίδια ευχή.

– Γέροντα, οι νεκροί που δεν έχουν ανθρώπους να προσεύχωνται γι᾿ αυτούς βοηθιούνται από τις προσευχές εκείνων που προσεύχονται γενικά για τους κεκοιμημένους;
– Και βέβαια βοηθιούνται. Εγώ, όταν προσεύχωμαι για όλους τους κεκοιμημένους, βλέπω στον ύπνο μου τους γονείς μου, γιατί αναπαύονται από την προσευχή που κάνω. Κάθε φορά που έχω Θεία Λειτουργία, κάνω και γενικό μνημόσυνο για όλους τους κεκοιμημένους και εύχομαι για τους βασιλείς, για τους αρχιερείς κ.λπ. και στο τέλος λέω «καί υπέρ ών τα ονόματα ουκ εμνημονεύθησαν». Αν καμμιά φορά δεν κάνω ευχή για τους κεκοιμημένους, παρουσιάζονται γνωστοί κεκοιμημένοι μπροστά μου. Έναν συγγενή μου, που είχε σκοτωθή στον πόλεμο, τον είδα ολόκληρο μπροστά μου μετά την Θεία Λειτουργία, την ώρα του μνημοσύνου, γιατί αυτόν δεν τον είχα γραμμένο με τα ονόματα των κεκοιμημένων, επειδή μνημονευόταν στην Προσκομιδή με τους ηρωικώς πεσόντες. Κι εσείς στην Αγία Πρόθεση να μη δίνετε να μνημονευθούν μόνον ονόματα ασθενών, αλλά και ονόματα κεκοιμημένων, γιατί μεγαλύτερη ανάγκη έχουν οι κεκοιμημένοι.

Περισσότερο μάλιστα συγκινείται ο Θεός, όταν κάνουμε προσευχή για τους κεκοιμημένους παρά για τους ζώντες.
Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας έχει τα κόλλυβα, τα μνημόσυνα.
Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν την δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν την ψυχή. Κι εσείς σε κάθε Θεία Λειτουργία να διαβάζετε κόλλυβο για τους κεκοιμημένους..
Καλά είναι να θυμώμαστε πρώτα τους κεκοιμημένους που έχουν μεγάλη ανάγκη, ύστερα όσους έχουν λιγώτερη ανάγκη και στο τέλος τους γνωστούς. Εγώ, ενώ ποτέ δεν σκέφτομαι τους συγγενείς μου, αν τυχόν είμαι κουρασμένος ή δεν έχω χρόνο να κάνω προσευχή γενικά για τους κεκοιμημένους, βλέπω στον ύπνο μου τους γονείς μου. Και αυτό, γιατί, όταν προσεύχωμαι για τους κεκοιμημένους γενικά, βοηθιούνται και αυτοί και χαίρονται, ενώ, όταν δεν προσεύχωμαι, στερούνται αυτήν την παρηγοριά. Εάν με τις τιποτένιες προσευχές που κάνουμε βοηθιούνται οι καημένοι οι κεκοιμημένοι, τότε εμάς τους καλογήρους, αν δεν προσευχώμαστε γι’ αυτούς, πρέπει να μας γδάρουν και να μας αλατίσουν ζωντανούς

Ήταν στο Άγιον Όρος ένας μπαρμπα-Γιάννης που γύριζε παντού και έλεγε: «Έχεις καμμιά δουλειά να σού κάνω; Τί δουλειά θέλεις να σού κάνω;». Ήταν τόσο καλός, που οι Πατέρες του έλεγαν να γίνη μοναχός. Εκείνος όμως απαντούσε: «Όχι, όχι, μόνο να προσεύχεσθε για μένα, γιατί δεν μπορείτε να φαντασθήτε τί κακός άνθρωπος ήμουν, τί έκανα στον πόλεμο!». Μια μέρα που με βοήθησε να κάνω ένα προσκυνητάρι, μου είπε: «Να προσεύχεσαι για μένα, γιατί είμαι πολύ αμαρτωλός». Έκτοτε τον έχασα. Μετά από καιρό, ήρθε ένας Πατέρας και μου είπε: «Ο μπαρμπα-Γιάννης κοιμήθηκε. Μου παρουσιάσθηκε δυο φορές και με έστειλε να σού πω να τον μνημονεύης στους κεκοιμημένους». Τί είχε συμβή; Ο μπαρμπα-Γιάννης πήγε σε ένα μοναστήρι και τους βοηθούσε. Όταν θα πέθαινε, είπε στον ιερομόναχο που είχε την φροντίδα του κοιμητηρίου: «Αδελφέ, είμαι πολύ αμαρτωλός. Σε παρακαλώ κάθε μέρα να κάνης ένα “Τρισάγιο” στον τάφο μου». Πραγματικά κάθε απόγευμα αυτός πήγαινε στον τάφο του μπαρμπα-Γιάννη και έκανε “Τρισάγιο”. Μετά όμως από λίγο καιρό τον έβαλαν στο αρχονταρίκι. Άλλοτε θυμόταν να διαβάση το “Τρισάγιο”, άλλοτε όχι. Ένα βράδυ παρουσιάσθηκε ο μπαρμπα-Γιάννης στον ύπνο του και του είπε: «Σε παρακαλώ μη με ξεχνάς. Και αν δεν μπορής να μου κάνης “Τρισάγιο”, πήγαινε στον πατέρα Παΐσιο και πές του ότι πέθανα, γιατί με θυμάται κάθε ημέρα, αλλά με μνημονεύει σαν ζωντανό, για να μετανοήσω. Εγώ όμως τώρα δεν μπορώ να μετανοήσω».
Οι κεκοιμημένοι έχουν πιο πολλή ανάγκη προσευχής από τους ζώντες, γιατί στους ζώντες υπάρχει και ελπίδα μετανοίας. Και θέλει ο Θεός να υπάρχουν άνθρωποι να Τον παρακαλούν να βοηθήση τους κεκοιμημένους, αφού δεν έγινε ακόμη η τελική Κρίση. Στον πόλεμο ένας βαριά τραυματισμένος ζήτησε από έναν ιερέα νερό και εκείνος δεν του έδωσε. Αδιαφόρησε, ενώ είχε στο παγούρι του λίγο νερό. Ο τραυματίας σε λίγο πέθανε και ο ιερέας, μόλις συνειδητοποίησε το σφάλμα του, ήταν απαρηγόρητος. Τον μνημόνευε συνεχώς. Ήρθε στο Καλύβι και μου είπε τον πόνο του. Ο καημένος είχε πολλή θυσία, αλλά δεν κατάλαβε πώς το έκανε αυτό. Το επέτρεψε ο Θεός, πήρε δηλαδή για λίγο την Χάρη Του, επειδή ο τραυματίας είχε πολλή ανάγκη από προσευχή. Αν ο ιερέας του έδινε νερό, θα τον ξεχνούσε, ενώ τώρα τον πείραζε η συνείδηση και προσευχόταν συνέχεια γι’ αυτόν.

Πρέπει λοιπόν να ετοιμαζώμαστε, γιατί η πίστι μας θα δοκιμαστή σαν σε φωτιά από το πνεύμα του Αντιχρίστου πρώτα και από τον ίδιο τον Αντίχριστο έπειτα… Ας παραδεχθούμε την ενοχή μας ενώπιον του Θεού, ας παραδεχθούμε πως Εκείνος μόνο έχει τη δύναμι να μας σώση, κι ας ζητήσουμε ολόψυχα τη βοήθειά Του… Ο Κύριος ας ελεήση εμάς και την πατρίδα μας… Άγιος Ανδρόνικος του Περμ
https://iconandlight.wordpress.com/2022/06/06/%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BB%CE%BF%CE%B9%CF%80%CF%8C%CE%BD-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CF%8E%CE%BC%CE%B

1%CF%83%CF%84%CE%B5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF/

Εις οσμήν ευωδίας πνευματικής, εκεί στη Ρακαντζούλα στην Κεφαλονιά με τον π. Γεράσιμο Φωκά… Να θυμάσαι, στον άνθρωπο που δεν νοιώθει την Εκκλησία μητέρα του, σ΄ αυτόν τον άνθρωπο κι ο Θεός δεν είναι Πατέρας
https://iconandlight.wordpress.com/2024/06/21/%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%bf%cf%83%ce%bc%ce%ae%ce%bd-%ce%b5%cf%85%cf%89%ce%b4%ce%af%ce%b1%cf%82-%cf%80%ce%bd%ce%b5%cf%85%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae%cf%82-%ce%b5%ce%ba%ce%b5%ce%af-%cf%83%cf%84/

Και μόνον ένα κερί να ανάψουμε για την ψυχή κάποιου κεκοιμημένου, βοηθιέται πολύ. Τους νεκρούς τους ανακουφίζουμε με τις προσευχές και τις ελεημοσύνες, το μέγιστο, πού μπορούμε να κάνουμε είναι το Σαράντα Λείτουργο. Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/06/05/45460/

Θυμηθείτε όσο το δυνατόν συχνότερα τους κεκοιμημμένους συγγενείς και αγαπημένους σας!
https://iconandlight.wordpress.com/2025/02/21/%ce%b8%cf%85%ce%bc%ce%b7%ce%b8%ce%b5%ce%af%cf%84%ce%b5-%cf%8c%cf%83%ce%bf-%cf%84%ce%bf-%ce%b4%cf%85%ce%bd%ce%b1%cf%84%cf%8c%ce%bd-%cf%83%cf%85%cf%87%ce%bd%cf%8c%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%b1-%cf%84%ce%bf/

Όλα τα δώρα που προσφέρετε στη γη για μας τους νεκρούς, μας έρχονται στον ουρανό.
https://iconandlight.wordpress.com/2024/03/08/%cf%8c%ce%bb%ce%b1-%cf%84%ce%b1-%ce%b4%cf%8e%cf%81%ce%b1-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%86%ce%ad%cf%81%ce%b5%cf%84%ce%b5-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b3%ce%b7-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%b1/

Ένα μυστικό του Ουρανού, Θα εκπλαγούμε όταν βρεθούμε στην ουράνιο Βασιλεία
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/11/%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%8d/

Με τις ελεημοσύνες σου με έβγαλες από τον Άδη… π Στέφανος Αναγνωστόπουλος
https://iconandlight.wordpress.com/2017/02/17/%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B

5%CF%82-%CF%83%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5-%CE%AD%CE%B2%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84/

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος πλ. δ´.

Ὁ βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οἰκονομῶν, καὶ τὸ συμφέρον πᾶσιν ἀπονέμων, μόνε Δημιουργέ, ἀνάπαυσον Κύριε τὰς ψυχὰς τῶν δούλων σου, ἐν Σοί γὰρ τὴν ἐλπίδα ἀνέθεντο, τῷ ποιητῇ καὶ πλάστῃ καὶ Θεῷ ἡμῶν.

Δόξα.

Ἐν Σοί γὰρ τὴν ἐλπίδα ἀνέθεντο, τῷ ποιητῇ καὶ πλάστῃ καὶ Θεῷ ἡμῶν.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον

Σὲ καὶ τεῖχος καὶ λιμένα ἔχομεν, καὶ πρέσβιν εὐπρόσδεκτον, πρὸς ὃν ἔτεκες Θεόν, Θεοτόκε ἀνύμφευτε, τῶν πιστῶν ἡ σωτηρία

Ἀπολυτίκιον τῶν Μαρτύρων.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Οἱ Μάρτυρές σου, Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, στεφάνους ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον, ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Δανιὴλ τῆς Σκήτεως
Ἦχος πλ. δ´

Ἐν σοὶ Πάτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ᾽ εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Δανιὴλ τὸ πνεῦμά σου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Θεοδότου τοῦ ἐν Ἀγκύρᾳ
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ὡς στύλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καὶ λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Θεόδοτε· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διὰ τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας τῶν εἰδώλων, τὴν σκοτόμαιναν μάκαρ, διὸ ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀναστασίου τοῦ Γορδίου
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀναστάσιον Γόρδιον εὐφημήσωμεν, πανευκλεῶν διδασκάλων, φωστῆρα νεολαμπῆ, ὡς σοφίας ἀρετῆς καὶ ὁσιότητος, τύπον σχολῆς Βραγγιανῶν, ὑφηγήτορα σεπτόν, ἐμπράκτῳ φιλανθρωπίᾳ, τὸν διαλάμψαντα πόθῳ, αὐτοῦ πρεσβείαις ἐξαιτούμενοι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Παναγῆ τοῦ Μπασιᾶ
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ληξουρίου τὸν γόνον, Ἱερέων τὸ καύχημα, τῆς Κεφαλληνίας φωστῆρα νεοφανῶς ἀνατείλαντα, ὑψήσωμεν ἐν ὕμνοις Παναγήν, τὸν μύστην τῆς Τριάδος τῆς σεπτῆς, ἐμφανῶς κεκοσμημένον προφητικῶ τοῦ Πνεύματος χαρίσματι, διὸ τὸν δοξάσαντα αὐτὸν λαμπρῶς ἀντιδοξάσωμεν, ἶνα εὔρωμεν χάριν καὶ πταισμάτων τὴν συγχώρησιν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἀνδρονίκου Νικόλσκϊυ ἀρχιεπισκόπου Περμ
Ἦχος δ’.

Καί τρόπων μέτοχος, καί θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τήν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διά τοῦτο τόν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καί τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Ἀνδρόνικε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Η Συγχώρεση και η καλοσύνη. Και τι ζητάνε από εμάς οι κεκοιμημένοι”
(Διδαχές του Σέρβου Γέροντα π. Θαδδαίου).
https://www.youtube.com/watch?v=ci3yqZyTCMk

Η Επαφή με τους κεκοιμημένους Άγιος Θαδδαίος της Βιτόβνιτσας
https://www.youtube.com/watch?v=CHXrXP_gHVE&list=RDCMUC3otGWSvSQstRR3LxvZvlcg&index=30

iconandlight.wordpress.com