Για την κακοπιστία σου σού εξαλείφω δεκατέσσερα χρόνια από την ζωή σου…

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΙΔ´ (14ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰουλίου, Μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν καὶ σοφωτάτου διδασκάλου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τοὐπίκλην Καλιβούρτζης, ἐκ Νήσου Νάξου καταγομένου, ψυχωφελεστάτας βίβλους και ἱερὰς Ἀκολουθίας συγγράψαντος, ἐπικεφαλῆς δὲ καὶ ἰθύνων νοῦς τῶν εὐσεβεστάτων Κολλυβάδων γενομένου. (1809)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀκύλα. (α´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Ἰούστου. (α´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι ἔνδοξοι Μάρτυρες Ἀκύλας καὶ Ἱλάριος λιθοβοληθέντες τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος ἔνδοξος Μάρτυς Ἡράκλειος, ῥοπάλοις τυπτόμενος, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν καὶ θαυματουργοῦ Ὀνησίμου. (284-305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Ἔλλιος ἐν Αἰγύπτῳ (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος ἔνδοξος ἱερομάρτυς Πέτρος ὁ νέος, Ἐπίσκοπος Κνωσσοῦ, τοὺς πόδας ἐκκοπείς, τελειοῦται. (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Ἰωσὴφ τοῦ Στουδίτου τοῦ Ὁμολογητοῦ καὶ Ὑμνογράφου, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, ἀδελφοῦ δὲ Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου. (832)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Ἰωάννου τοῦ ἐν Μὰρβ τοῦ Τουρκμενιστὰν μαρτυρήσαντος διὰ χειρῶν μιαρῶν τῶν Ἀγαρηνῶν. (ια´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Ἀρσενίου, τοῦ ἐν Ῥάξῳ ἐν τῇ Ἁγιοφάραγγι ἀσκήσαντος καὶ διδασκάλου τῆς νοερᾶς προσευχῆς χρηματίσαντος, ἔτι δὲ καὶ Σύναξις πάντων τῶν ἐκεῖσε διαλαμψάντων Πατέρων. (ιγ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Στεφάνου τῆς ἐν Ῥωσσίᾳ Μονῆς τοῦ Μαχρίστσι Βολογκτα. (1406)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων Νεομαρτύρων· Ἐμμανουήλ, τῆς συζύγου αὐτοῦ Ἀνεζίνας καὶ τῶν τέκνων αὐτῶν Γεωργίου καὶ Μαρίας τῶν ἐκ Μελισσουργείου μὲν Καλυδωνίας τῆς ἐπαρχίας Κισσάμου τῆς Κρήτης καταγομένων, ἐν δὲ τῷ ὑψώματι τοῦ φρουρίου Πεχλιβὰν Ταμπιασὶ ξίφει τελειωθέντων ἐν ἔτει ‚αχπα´ (1681ῳ).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Λογγίνος ἐν Σβιατογκόρσκ Ῥωσίας (1882)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος ἔνδοξος νεο-ἱερομάρτυς Κωνσταντίνος Μπογκογιαβλένσκυ, ἐν Μερκούσινο Ῥωσίας (1918)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμην ἐπιτελοῦμεν τῶν Ἁγίων ἑξακοσίων τριάκοντα θεοφόρων Πατέρων τῆς ἐν Χαλκηδόνι Ἁγίας καὶ Οἰκουμενικῆς Τετάρτης Συνόδου, κατὰ τὸ ἔτος υνα´ (451) συνελθόντων.

Στίχοι
Πόλου νοητοῦ ἀστέρες σελασφόροι,
Ἀκτῖσιν ὑμῶν φωτίσατέ μοι φρένας.

Μας διηγήθηκε κάποιος φιλόχριστος για τον βασιλιά Αναστάσιος* ότι, αφού εξεδίωξε από τον πατριαρχικό θρόνο τον αοίδιμο Ευφήμιο – αυτός ήταν ο Επιφάνιος, μαθητής του αγίου Ανδρέα του διά Χριστόν σαλού που μετονομάστηκε σε Ευφήμιος – και τον ιερό Μακεδόνιο, όχι τον πνευματομάχο αλλά τον ορθόδοξο, στον οποίο παρέδωσε ο Ευφήμιος την ομολογία του βασιλιά Αναστασίου, ορκίστηκε, όταν στέφθηκε βασιλιάς, να φυλάξει την Ορθοδοξία, έπειτα όμως, αθετώντας τον όρκο του, απέρριψε την Δ’ Οικουμενική Σύνοδο, θεσπίζοντας την αίρεση των μονοθελητών. Ζητώντας να κάψουν αυτήν την ομολογία, οι δύο πατριάρχες δεν την έδωσαν, και τους εξόρισε στα Ευχάιτα. Αυτός, λοιπόν, για την Δ’ Σύνοδο της Χαλκηδόνας – δηλαδή την τέταρτη Οικουμενική Σύνοδο- είδε σε όνειρο έναν λευκοντυμένο άνδρα να στέκεται μπροστά του, να κρατάει έναν κώδικα και να τον διαβάζει και όταν έφτασε στο όνομα του βασιλιά, γύρισε και του είπε: “Ιδού για την κακοπιστία σου σού εξαλείφω δεκατέσσερα χρόνια από την ζωή σου “. Μόλις είπε αυτά, έσβησε με το δάκτυλό του μια σειρά από γράμματα. Μετά από δύο ημέρες έπεσαν πολλές βροντές και αστραπές και καθώς γινόταν παρανάλωμα της αστραπής, ξεψύχησε ο μιαρός, επειδή αθέτησε την ορθόδοξη Εκκλησία.
Λειμωνάριον το παλαιόν, Ιωάννου Μόσχου, εκδόσεις Αγία Άννα, σελ.26.

*Ο Αναστάσιος, ευρύτερα γνωστός ως Αναστάσιος Δίκορος (οι κόρες των ματιών του είχαν διαφορετικό χρώμα, το ένα μάτι φαινόταν μαύρο και το άλλο γαλανό, για αυτό και τον ονόμαζαν Δίκορο), ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας το 491. Την εποχή εκείνη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο Ευφήμιος, ο οποίος παρέμενε σταθερός στην αναγνώριση των κανόνων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου και αρνιόταν να επικυρώσει τις έξι στον αριθμό συνόδους που καταφέρονταν εναντίον της. Ο Ευφήμιος, όταν μετά τον θάνατο του αυτοκράτορα Ζήνωνος έμελλε να στεφθεί αυτοκράτορας ο Αναστάσιος, καθόσον τον υποψιαζόταν ως μονοφυσίτη και μανιχαϊστή, του ζήτησε έγγραφη ομολογία πίστεως στα ορθόδοξα δόγματα, με την οποία ο Αναστάσιος θα διαβεβαίωνε ότι δεν θα παρήκουε κανένα από τα της Εκκλησίας δόγματα. Πράγματι, ο μέλλων αυτοκράτορας παρέδωσε στον Ευφήμιο ιδιόχειρη γραφή με την οποία, ανάμεσα στα άλλα, υποσχόταν ότι θα εφύλαττε πάντα τα ωρισθέντα στην Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνος. Στα μέσα του 496 ο Αναστάσιος, έχοντας φανερά αποκλίνει προς την αίρεση του Ευτυχίου (προς τον Μονοφυσιτισμό), συνεκάλεσε σύνοδο, η οποία αναθεμάτισε την εν Χαλκηδόνι Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο, και έτσι ο Αναστάσιος απαίτησε από τον Ευφήμιο να την καταδικάσει. Η άρνηση του Ευφημίου να αναγνωρίσει την αντι-χαλκηδόνεια προαναφερθείσα σύνοδο, είχε ως αποτέλεσμα όχι μόνο να κατηγορηθεί ως αιρετικός, αλλά και να του καταλογισθεί ψευδώς έγκλημα, και να καθαιρεθεί. Λίγο δε καιρό αργότερα ο Αναστάσιος τον εξόρισε στα Ευχάϊτα του Δυτικού Πόντου (πρόκειται για το σημερινό Τσόρουμ).

Την ίδια χρονιά (496) Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εξελέγη ο Μακεδόνιος Β΄ (ιερός Μακεδόνιος Β΄), ο οποίος εκείνη την περίοδο φαίνεται ότι απολάμβανε της ευνοίας του Αναστασίου. Ο αυτοκράτορας όμως, από το 507 άρχισε να ασκεί πιέσεις και προς αυτόν, προκειμένου να αποκηρύξει την εν Χαλκηδόνι Σύνοδο. Επίσης απαιτούσε από τον Πατριάρχη να του δώσει την έγγραφη ομολογία πίστεως την οποία είχε δώσει στον προκάτοχό του Ευφήμιο, και την οποία ο Μακεδόνιος είχε στην κατοχή του. Οι πιέσεις αυξήθηκαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο ιερός Μακεδόνιος να δεχθεί δολοφονική επίθεση με μαχαίρι (ανάλογο περιστατικό είχε συμβεί και με τον Ευφήμιο). Τελικώς, ο Αναστάσιος τον καθαίρεσε το 511, και τον εξόρισε και αυτόν στα Ευχάϊτα.

Ο Άγιος Ευφήμιος Πατριάρχης  Κωνσταντινουπόλεως,(αναφερόμενος και ως Ευθύμιος [από τον Θεοφάνη τον Ομολογητή], κατά κόσμον Επιφάνιος) κοιμήθηκε στην Άγκυρα το 512, όπου κατέφυγε λόγω των επιδρομών των Ούννων στον Πόντο, εορτάζει στις 5 Αυγούστου. Ο Άγιος Ιωάννης Β΄, ο επονομαζόμενος Καππαδόκης, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από το 518 έως το 520, ανακήρυξε άδικη την εκθρόνιση των Πατριαρχών Ευφημίου και Μακεδονίου, και αποφάσισε να μεταφερθούν τα ιερά λείψανά τους στην Κωνσταντινούπολη, κοντά σε αυτά των αγίων προκατόχων τους, Φλαβιανού, Ιωάννη του Χρυσοστόμου και Παύλου του Ομολογητού. Επίσης να αναθεματιστεί ο Σεβήρος και να εγγραφούν πάλι στα Δίπτυχα τα ονόματα του Ευφημίου, του Μακεδονίου και του Λέοντα, Πάπα Ρώμης.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του στις 25 Αυγούστου.

Το 1420 ο Ρώσος προσκυνητής Ζωσιμάς είδε τα λείψανα του Αγίου Ευθυμίου στη Μονή Στουδίου.

***

Ἅγιος Μακεδόνιος Β’ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (3).

Ἐκστὰς Μακεδόνιε τοῦ φθαρτοῦ θρόνου,
Ὑμνεῖς τὸ θεῖον σὺν Σεραφὶμ καὶ Θρόνοις.

(3) Ὁ Μακεδόνιος οὗτος ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ κακοδόξου Ἀναστασίου βασιλέως, τοῦ καλουμένου Δικόρου, ἐν ἔτει 495. Ὁ δὲ βασιλεὺς ἔδωκε πρῶτον ἰδιόχειρον γράμμα, ὅτι νὰ φυλάξῃ ἀπαρασάλευτα τὰ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως δόγματα. Ὕστερον δὲ γενόμενος ὑπερασπιστὴς τῆς κακοδοξίας τοῦ Εὐτυχοῦς, ἐζήτει τὸ γράμμα ἀπὸ τὸν τότε Πατριάρχην Εὐφήμιον, ἐκεῖνος δὲ ἀρνεῖτο. Διὰ τοῦτο ἐξώρισε μὲν ἐκεῖνον, ἔκαμε δὲ Πατριάρχην τὸν Μακεδόνιον τοῦτον, Πρεσβύτερον ὄντα τῆς Ἐκκλησίας, καὶ παρόμοιον κατὰ τὴν ἀρετὴν καὶ ὁσιότητα μὲ τὸν Εὐφήμιον. Τὸ γράμμα δὲ τοῦ βασιλέως τὸ ἔδωκεν ὁ Εὐφήμιος εἰς τὸν Μακεδόνιον τοῦτον, τὸν ἐμπεπιστευμένον τότε τὴν φύλαξιν τῶν ἱερῶν κειμηλίων. Ἀφ’ οὗ δὲ ἔγινε Πατριάρχης ὁ Μακεδόνιος, καὶ ἔμαθεν ὁ βασιλεὺς πῶς ἔχει τὸ γράμμα, τὸ ἐζήτει ἀπὸ αὐτόν. Ὁ δὲ Μακεδόνιος ἐναντιεῖτο σφοδρῶς καὶ δὲν ἔδιδε τὸ γράμμα. Ὅθεν ὁ βασιλεὺς ἐκάθηρε πρῶτον τὸν Ἅγιον, καὶ ἔπειτα τὸν ἐξώρισεν εἰς τὴν Χαλκηδόνα, καὶ ὕστερον εἰς τὰ Εὐχάϊτα ἐν ἔτει 511. Τόσην πολλὴν σύγχυσιν ἐπροξένησεν ἡ καθαίρεσις καὶ ἐξορία τοῦ Ἁγίου τούτου Μακεδονίου, ὥστε ὁποῦ ὁ λαὸς σὺν γυναιξὶ καὶ τέκνοις, καὶ τοῖς Ἡγουμένοις τῶν Μοναχῶν, ἐφώναζον εἰς τὸ μέσον τῆς πόλεως, «Καιρὸς Χριστιανοὶ διὰ μαρτύριον, ἂς μὴ ἀφήσωμεν τὸν Πατέρα μας, τὸν Πατριάρχην μας». Ὕβριζαν δὲ καὶ τὸν βασιλέα, Μανιχαῖον αὐτὸν ὀνομάζοντες καὶ τῆς βασιλείας ἀνάξιον (τόμ. β΄, σελ. 58, τοῦ Μελετίου).
Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Β’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

***

Περισυλλογή
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ας αναλογιστούμε την αμαρτία του βασιλιά Οχοζία και την τιμωρία του Θεού (Β’ Παραλειπόμενα 22).
Συγκεκριμένα:
* ο Οχοζίας έπραξε το πονηρό ενώπιον του Κυρίου και συνδέθηκε με τον ασεβή οίκο του Άχαβ,
* στη συνέχεια ο Οχοζίας δολοφονήθηκε μαζί με πολλούς συγγενείς του .
Από τον Πρόλογο της Αχριδας.

***

Ο βασιλιάς του Ιούδα Οχοζίας έπραττε ο,τι δυσαρεστούσε τον Κύριο ευχαριστώντας κυρίως τη μοχθηρη μητέρα του Γοθολία. Ανάμεσα στα άλλα φαύλα συμμαχεί με τον ασεβή και μοχθηρό Ιωράμ γιο του Αχαάβ. Έτσι οι δύο τους επιτέθηκαν στο βασιλιά της Συρίας Αζήλ για να καταλάβουν τη Συριακή Ραμωθ στη Γαλαάδ. Ο πόλεμος θα χαθεί για τους συμμάχους. Ο Ιωράμ τραυματίστηκε βαριά και με δυσκολία τον μετέφεραν στην πρωτεύουσα του την Ιζρεέλ. Ο Οχοζίας επιστρέφοντας από το μέτωπο περνά από την Ιζρεέλ να επισκεφθεί τον τραυματία σύμμαχό του. Αλλά ο Θεός είχε αποφασίσει την καταστροφή του Οχοζία γι’ αυτό επισκέπτεται τον Ιωράμ. Επειδή ακριβώς την περίοδο εκείνη σημειώθηκε εξέγερση εναντίον του Ιωράμ από τον αρχηγό του στρατού Ιηού. Αυτός σκότωσε τον Ιωράμ. Ο Οχοζίας διαφεύγει και κρύβεται στην Σαμάρεια. Αλλά τον συνέλαβαν τον οδήγησαν μπροστά στον Ιηού που τον εκτέλεσε.
Πόλεμος και Βίβλος, σελ. 103,

Οι Μοναχοί δεν είναι απλώς φαναράκια που φωτίζουν στους δρόμους των πόλεων, για να μη σκοντάφτουν οι άνθρωποι, αλλά απομακρυσμένοι Φάροι επάνω στα βράχια, που κατευθύνουν τα καράβια του κόσμου με τις αναλαμπές τους, για να φθάσουν στον προορισμό τους, στον Θεό…. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2021/07/17/%ce%bf%ce%b9-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b1%cf%87%ce%bf%ce%af-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%cf%80%ce%bb%cf%8e%cf%82-%cf%86%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%ba%ce%b9%ce%b1-%cf%80/

Ἀπολυτίκιον τῶν Πατέρων.
Ἦχος πλ. δʹ.

Ὑπερδεδοξασμένος εἶ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ φωστῆρας ἐπὶ γῆς τοὺς Πατέρας ἡμῶν θεμελιώσας, καὶ διʼ αὐτῶν πρὸς τὴν ἀληθινὴν πίστιν, πάντας ἡμᾶς ὁδηγήσας· πολυεύσπλαγχνε, δόξα σοι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
Ἦχος γ´. Τὴν ὡραιότητα.

Σοφίας χάριτι πάτερ κοσμούμενος, σάλπιγξ θεόφθογγος ὤφθης τοῦ Πνεύματος, καὶ ἀρετῶν ὑφηγητής, Νικόδημε θεηγόρε· πᾶσι γὰρ παρέθηκας σωτηρίας διδάγματα, βίου καθαρότητος διεκφαίνων τὴν ἔλλαμψιν, πλούτῳ τῶν ἐνθέων σου λόγων, δι᾿ ὧν ὡς φῶς τῷ κόσμῳ ἔλαμψας.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου Ἀκύλα
Ἦχος γ´.

Ἀπόστολε Ἅγιε Ἀκύλα, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου Ἀκύλα
Ἦχος α´. Χορὸς ἀγγελικός.

Τοῦ Παύλου μαθητής, καὶ συνέκδημος ὤφθης, δεχθεὶς ἐν τῇ ψυχῇ, τὸν τῆς χάριτος λόγον, Ἀκύλα Ἀπόστολε, τοῦ Σωτῆρος διάκονε· ὅθεν ηὔγασας τοὺς ἐν νυκτὶ τῆς ἀπάτης καὶ ἠγώνισαι, ὑπὲρ τῆς δόξης Κυρίου· διὸ εὐφημοῦμέν σε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἀποστόλου Ἀκύλα ἐν Νήσῳ Λευκάδος (Ἰωαννικίου Ζαμπέλη)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Φῶς ἐνήστραψε θεογνωσίας, σκότος ἄθεον διασκεδάσας, ἐν Λευκάδι Ἀκύλας ὁ ἔνθεος· καὶ εὐσεβείας σαργάνῃ χρησάμενος, ἰχθύων πλῆθος πρὸς πίστιν ἐζώγρησεν· τοῦτον ἅπαντες συμφώνως ὕμνοις τιμήσωμεν, αὐτοῦ βίον τὸν ἅγιον μιμούμενοι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰωσὴφ Θεσσαλονίκης τοῦ Στουδίτου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Εἰκὼν πέλων ἔμψυχος, θεοειδῶν ἀρετῶν, εἰκόνα τὴν ἄχραντον, τοῦ ζωοδότου Χριστοῦ, τιμᾷν ἀνεκήρυξας· ὅθεν ὁμολογίας, διαπρέψας ἀγῶσιν, ὤφθης Θεσσαλονίκης, Ἰωσήφ ποιμενάρχης· διό σε ὁ Δεσπότης, τῶν ὅλων ἐδόξασε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰωσὴφ Θεσσαλονίκης τοῦ Στουδίτου(Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Θεῖος πρόμαχος Ὀρθοδοξίας καὶ ὑπόδειγμα Ἱεραρχίας, ἀνεδείχθης Ἰωσὴφ παμμακάριστε· τὴν γὰρ Εἰκόνα τοῦ Κτίστου σεβόμενος, ὁμολογίας ἀγῶσι διέπρεψας· Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὸν τοῦ Ἄθω φωστῆρα καὶ τῆς Νάξου τὸ βλάστημα, καὶ τῆς Ἐκκλησίας ἀπάσης, τὸν θεόπνουν Διδάσκαλον, Νικόδημον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔμπλεον σοφίας θεϊκῆς· διδαχὰς γὰρ οὐρανίους καὶ δαψιλεῖς βλυστάνει τοῖς κραυγάζουσι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ ἡμῖν τὰ πρόσφορα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. (ποίημα ἐπισκόπου Νικοδήμου Βαλληνδρᾶ)
Ἦχος δ´. Κανόνα πίστεως.

Ὁσίως ζήσαντα, ὀρθοδόξως διδάξαντα, ἐκ τῆς Νάξου ὁρμώμενον Ἁγίῳ Ὄρει δ᾿ ἐκλάμψαντα χρεωστικῶς εὐφημοῦμέν σε. Μοναζόντων χορεῖαι καὶ πάντες φίλοι τῶν ἀρετῶν ποδηγέτην σε ἔγνωσαν, Ὅσιε Νικόδημε· πρέσβευε ἔλεος καὶ χάριν ἡμῖν τὸν Κύριον δωρήσασθαι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. (ὑπὸ Εἰρήνης Πολυκρέτη)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἐν Νάξῳ ἀνέτειλας ἐν τοῖς ὑστέροις καιροῖς, ἐν Ἀθῳ διέτριψας καὶ συγγραφαῖς σου σοφαῖς τὸ Γένος ἐφώτισας· ἔλαμψας ἐν Ἑλλάδι δι᾿ ἐνθέου σοφίας, ἔδωκας ὑποδούλοις τὴν ὀρθόδοξον πίστιν. Διὸ τιμῶμέν σε πάντες, θεῖε Νικόδημε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. (ὑπὸ Ἀγαθονίκου Ὀλυμπίτου)
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθείς.

Τῷ διδασκάλῳ καὶ κλεινῷ Νικοδήμῳ, Ἁγίου Ὄρους τιμαλφεστάτῳ σκεύει, ἀπὸ βαθέων κράζομεν ψυχῆς εὐλαβῶς· δίδαξον θεόληπτε, συσχεθέντας εἰς χάος, ὁδὸν πρὸς σωτήριον ὁδηγοῦσαν λιμένα· καὶ χειραγώγησον πάτερ σοφέ, πρὸς μετανοίας τὰς τρίβους δεόμεθα. 

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰούστου (Γεωργίου Γαλανόπουλου)
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθείς.

Τὴν Νουμερίων λεγεῶνα Ἰοῦστε, λιπὼν Χριστῷ τῷ Ἰησοῦ ἐκολλήθης, καὶ τὰς βασάνους ἔφερες γενναίως ἀθλητά· σὺ γὰρ πίστιν ὡμολόγησας πρὸ Κλαυδίου τοῦ ἀσεβοῦς καὶ ἐπάρχου ἔπαρσιν Μαγνεντίου καθεῖλες. Καὶ ὡς θυμίαμα θυσίας δοὺς σαυτὸν τῷ Πλαστουργῷ σου ἀήττητος ἔμεινας.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Πέτρου Κνωσσοῦ. (Κρητικὸν Λειμωνάριον)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Πέτρᾳ πίστεως, ἐρηρεισμένος, πέτρα πέφηνας, τῆς Ἐκκλησίας, ἱερομάρτυς Πέτρε μακάριε· ποιμαντικῶς γὰρ ἀνύων τὸν βίον σου, μαρτυρικῆς ἠξιώθης λαμπρότητος. Πάτερ ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίων Μελισσουργοῦ Κρήτης. (πρωτοπρεσβ.Εὐαγγέλου Παχυγιαννάκη)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Νέοι Μάρτυρες, οἱ τῆς Κισσάμου, καταστρέψαντες, πλάνην τῆς Ἄγαρ, Ὀρθοδόξων μαρτυρίαν ἐκράτυναν· Ἐμμανουήλ, Ἀνεζίναν, Γεώργιον, σὺν τῇ Μαρίᾳ φαιδρῶς ἐπαινέσωμεν, καὶ βοήσωμεν, Χριστῷ τῷ αὐτοὺς δοξάσαντι, διδόναι καὶ ἡμῖν πίστιν ἀκλόνητον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἁγίων Μελισσουργοῦ Κρήτης (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Εὐσταλὲς Ἀνεζίνα, στεῤῥὲ Γεώργιε, Ἐμμανουὴλ καὶ Μαρία, Νεομαρτύρων πυρσοί, τοῦ Κισσάμου εὐθαλέστατα βλαστήματα, οἱ ἐκτμηθέντες ἀπηνῶς τοὺς αὐχένας, ἀκλινῶς πρεσβεύσατε τῶ Κυρίῳ ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων ὑμῶν τὸ ἔνδοξον μαρτύριον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου τοῦ ἐν Ῥάξῳ. (Δημητρίου Δασκαλάκη, Κρητὸς Φιλολόγου καὶ Ἁγιογράφου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὸν τῆς Ῥάξου φωστῆρα καὶ τῆς Κρήτης ἀγλάϊσμα, τῶν ἐνασκουμένων κανόνα, νηπτικῶν τε τὸν θέμεθλον· Ἀρσένιον τὸ κλέος μοναστῶν καὶ στύλον ἀρετῶν περιφανῆ, συνελθόντες εὐφημοῦμεν ἐν ὑμνῳδίαις καὶ ᾄσμασι λέγοντες· δόξα τῷ σε δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σε τελειώσαντι, δόξα τῷ παρασχόντι σε ἡμῖν, πρέσβυν ἀκοίμητον.

Ὁ Οἶκος.
Ἐν ὑψηλῷ κηρύγματι τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας ἀκούσωμεν βοώσης: ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρὸς με καὶ πινέτω, ὁ κρατήρ, ὃν φέρω, κρατὴρ ἐστι τῆς σοφίας. Τοῦτο τὸ πόμα ἀληθείας λόγῳ κεκέρακα, ὕδωρ οὐ προχέω ἀντιλογίας, ἀλλ’ ὁμολογίας, ἧς πίνων ὁ νῦν Ἰσραήλ, Θεὸν ὁρᾷ φθεγγόμενον. Ἴδετε, ἴδετε, ὅτι αὐτὸς ἐγὼ εἰμι, καὶ οὐκ ἠλλοίωμαι. Ἐγὼ Θεὸς πρῶτος, ἐγὼ καὶ μετὰ ταῦτα καὶ πλήν μου ἄλλος οὐκ ἔστιν ὅλως. Ἐντεῦθεν οἱ μετέχοντες πλησθήσονται, καὶ αἰνέσουσι τῆς εὐσεβείας τὸ μέγα μυστήριον.

Αἶνοι:
Ἦχος πλ. α’ Ὅλην ἀποθέμενοι

Ὅλην συλλεξάμενοι, ποιμαντικὴν ἐπιστήμην, καὶ θυμὸν κινήσαντες, νῦν τὸν δικαιότατον ἐνδικώτατα, τοὺς βαρεῖς ἤλασαν, καὶ λοιμώδεις λύκους, τῇ τοῦ Πνεύματος, ἐκσφενδονίσαντες, τοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος, πεσόντας ὡς πρὸς θάνατον, καὶ ὡς ἀνιάτως νοσήσαντας, οἱ θεῖοι Ποιμένες, ὡς δοῦλοι γνησιώτατοι Χριστοῦ, καὶ τοῦ ἐνθέου κηρύγματος, μύσται Ἱερώτατοι.

Δόξα… Ἦχος πλ. δ’ (Γεωργίου Νικομηδείας)

Τῶν Ἁγίων Πατέρων ὁ χορός, ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων συνδραμών Πατρὸς καὶ Υἱοῦ καὶ Πνεύματος Ἁγίου, μίαν οὐσίαν ἐδογμάτισε καὶ φύσιν, καὶ τὸ μυστήριον τῆς θεολογίας, τρανῶς παρέδωκε τῇ Ἐκκλησίᾳ. Οὓς εὐφημοῦντες ἐν πίστει, μακαρίσωμεν λέγοντες Ὦ θεία παρεμβολή, θεηγόροι ὁπλῖται, παρατάξεως Κυρίου, ἀστέρες πολύφωτοι, τοῦ νοητοῦ στερεώματος, τῆς μυστικῆς Σιὼν οἱ ἀκαθαίρετοι πύργοι, τὰ μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου, τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου, Ἐκκλησίας τὸ καύχημα, οἰκουμένης ἀγλάϊσμα, ἐκτενῶς πρεσβεύσατε, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

iconandlight.wordpress.com