Ένα διαβολικό τέχνασμα... ( η ντροπή στήν Εξομολόγηση )

ΕΝΑ ΔΙΑΒΟΛΙΚΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑ...

   ( Ή ντροπή στήν εξομολόγηση )

 

Αρχαία τοιχογραφία πού παρουσιάζει  τίς πνευματικές  δυνάμεις πού παρίστανται στό μυστήριο τής εξομολογήσεως πλήν τού ιερέως καί τού εξομολογούμενου πού οί άνθρωποι βλέπουν...Ο σατανάς οδυρόμενος, δίπλα στόν άγγελο-καταγραφέα τών αμαρτιών τού ανθρώπου...

Ή πλέον συνηθισμένη τέχνη καί παγίδα πού χρησιμοποιεί ό διάβολος, ώστε νά  αποτρέψει τόν άνθρωπο νά πάει γιά εξομολόγηση, είναι ή ντροπή !
Μέ έντεχνες σκέψεις, βάζει στόν άνθρωπο τήν αίσθηση τής ντροπής, ώστε νά σκέπτεται νά ξεστομίσει στόν πνευματικό καί κάποιες εξευτελιστικές αμαρτίες του...
Κρύβοντας όμως τίς αμαρτίες του ό εξομολογούμενος, προσθέτει ένα ακόμη βαρύτατο καί θανάσιμο αμάρτημα πάνω στά ήδη υπάρχοντα...
Γιατί όπως λένε οί παλαιοί Άγιοι Πατέρες τής Εκκλησίας μας, άν από τίς 100 αμαρτίες εξομολογηθούμε τίς 99 καί κρύψουμε μία, τότε καί οί 99 πού εξομολογηθήκαμε, παραμένουν ασυγχώρητες!
Ούτε δάκρυα, ούτε νηστείες, ούτε αγρυπνίες, μετάνοιες, κομποσχοίνια, ελεημοσύνες, αρετές, καί άλλες αγαθοεργίες, είναι ικανές νά σβήσουν έστω καί μία αποκρυπτόμενη στήν εξομολόγηση αμαρτία.
Στό σημείο αυτό θά παραθέσουμε τά λόγια ενός σεβάσμιου Αρχιερέως, παρμένα από μία πραγματική ιστορία...
( Λόγω τού απορρήτου τής εξομολογήσεως δέν ειπώθηκαν ονόματα)
Διηγείται ό ίδιος...
" Ένα απόγευμα, πρίν από μερικά χρόνια, μέ ειδοποίησαν τηλεφωνικώς νά πάω επειγόντως σέ ένα γυναικείο Μοναστήρι, έξω από τήν Αθήνα. Τό μοναστήρι αυτό, τό είχα επισκεφθεί καί παλαιότερα, καί ήταν γνωστό γιά τήν τάξη, τήν σοβαρότητα, καί τήν φιλανθρωπία του. 
Όταν μέ τήν βοήθεια τής Παναγίας μας έφθασα εκεί, ή σεβαστή Γερόντισσα καί ηγουμένη τής μονής μέ υποδέχθηκε μέ μεγάλη χαρά αλλά καί ανησυχία. Αφού προσκύνησα στόν ναό, μέ πήρε ιδιαιτέρως καί μού είπε κλαίγοντας.
--Σεβασμιώτατε, γνωρίζετε, ότι βρίσκομαι στόν χώρο αυτό, από μικρής σχεδόν ηλικίας, γιά 50 περίπου χρόνια.
--Τό γνωρίζω Γερόντισσα, τής είπα.
--Μού συνέβη κάτι συγκλονιστικό, συνέχισε, θά ήμουν πεθαμένη τώρα αλλά μέ λυπήθηκε ή Παναγία καί μέ γύρισε πίσω!
--Τί λέτε Γερόντισσα...Πώς έγινε αυτό;
Ή αγωνία μου είχε πιά κορυφωθεί.
--Γιά πολλές μέρες οί αδελφές, μέ περίμεναν νά ξεψυχίσω... Οί γιατροί μού έδιναν ώρες ζωής, γιατί βρισκόμουν πιά σέ βαρύ κώμα...
Παραδόξως όμως, ούτε πέθαινα αλλά ούτε καί καλυτέρευα. 
Καί ξαφνικά, στόν μήνα επάνω, γίνομαι τελείως καλά καί σηκώνουμε όρθια πρός γενική κατάπληξη όλων εδώ, καί ιδιαιτέρως δική μου...Πόσο πικράθηκα όμως γι΄ αυτή τήν "επιστροφή " μου...
--Πικραθήκατε αντί νά χαρείτε;
--Ναί Σεβασμιώτατε, καί ακούστε τό "γιατί" . Κατέβηκα λοιπόν μετά τήν "ανάστασή " μου, λυπημένη στήν Εκκλησία, καί  κλαίγοντας γονατιστή έλεγα στήν Θεοτόκο...
-- Γιατί Παναγία μου τό έκανες αυτό; Γιατί δέν μέ πήρες κοντά σου; Μόνο βάρος μπορώ  νά προσφέρω πιά στήν αδελφότητα, σ΄ αυτή τήν ηλικία πού είμαι;
Αλλά, καθώς τά έλεγα αυτά, είδα μιά λάμψη νά ξεπετάγεται μέσα από τήν εικόνα τής Παναγίας...νά ζωντανεύει σάν πρόσωπο...καί νά βγαίνει μπροστά μου, έξω από τό εικόνισμα...
Ταράχτηκα ολόκληρη, λίγο καί θά πέθαινα!
Μού μίλησε ήρεμα, μέ αγάπη...
-- Γιατί  κόρη μου, γιατί παιδί μου παραπονείσαι καί απορείς πού σέ γύρισα πίσω; Εγώ παρακάλεσα τόν Υιόν μου νά σέ επιστρέψει στήν ζωή, νά σού χαρίσει ακόμη κάποιο διάστημα...
Είσαι γιά χρόνια στόν ιερό αυτό χώρο καί μέ έχεις υπηρετήσει σωστά, αλλά  ένα αμάρτημα πού έχεις επάνω σου, από τά νεανικά σου χρόνια καί παραμένει ακόμη ανεξομολόγητο, θά σέ οδηγούσε στήν αιώνια Κόλαση!
Γι΄ αυτό σέ γύρισα πίσω, γιά νά μή χάσεις τούς κόπους σου καί γιά νά σώσεις τήν ψυχή σου... Νά καλέσεις αύριο κι΄ όλας τόν τάδε Αρχιερέα, καί νά εξομολογηθείς τό αμάρτημά σου πού τόχεις βάρος, τόσα χρόνια, στήν ψυχή σου... 
--Τί λέτε Γερόντισσα; Αυτό είναι φοβερό!...
--Μάλιστα, Σεβασμιώτατε. Άς είναι δοξασμένο τό Όνομά Της!...Μόλις μού είπε αυτά, τήν έχασα από μπροστά μου. Τότε, μέ τήν Χάρι Της, θυμήθηκα μία αμαρτία τών νεανικών μου χρόνων, τήν οποία πάντοτε ήθελα νά τήν εξομολογηθώ, αλλά πάντοτε από ντροπή δέν τήν έλεγα. 
Τελικά, ανάμεσα στίς αρρώστιες τής ηλικίας μου, από ζάχαρο, ουρία, αρτηριοσκλήρωση, καί ένα ελαφρό εγκεφαλικό, ξέχασα καί τήν αμαρτία, όπως παθαίνουν οί περισσότεροι σήμερα...
 Ή αμαρτία όμως έμενε πάνω μου, καί ασφαλώς θά μέ κόλαζε!...
Έν τώ μεταξύ, διηγείται ό Αρχιερέας, έβαλα τό Ωμοφόριο καί τό Επιτραχήλιο μπαίνοντας στό κυρίως στάδιο τού μυστηρίου τής Εξομολογήσεως, περιμένοντας νά αναφερθεί στήν αμαρτία της, γιά νά διαβασθεί καί ή ευχή τής συγχωρήσεως.
Ξαφνικά ή Γερόντισσα, έβγαλε μία σπαρακτική φωνή απογνώσεως, σάν "κάποιος" νά μή τήν άφηνε νά εξομολογηθεί...
--Τί πάθατε, Γερόντισσα; Τί έχετε;...
--Άχ, παιδί μου...νά ήξερες...Δυσκολεύομαι νά πώ αυτή τήν αμαρτία μου. Βοήθησέ με! Κάντε προσευχή, σάς παρακαλώ!...
Πραγματικά τήν συμπόνεσα, τήν λυπήθηκα, έκλαψα γι΄ αυτήν , έλεγε ό Αρχιερέας αργότερα, διατηρώντας πάντοτε τήν ανωνυμία τής Γερόντισσας όπως καί οί κανόνες τής Εκκλησίας παραγγέλνουν.
Τήν είχε κυριεύσει τό δαιμόνιο τής ντροπής, έλεγε,  μία ειδική τάξη πονηρών πνευμάτων, πού βάζει ντροπή στόν άνθρωπο προσπαθώντας νά τόν κολάσει... 
Μέ προσευχή όμως καί θάρρος από τόν εξομολογούμενο, φεύγει !
Τελικά όμως εξομολογήθηκε!
Είναι αδύνατον νά σάς περιγράψω, κατέληξε ό Σεβασμιώτατος, τήν χαρά πού είχε ή ψυχή αυτή, σάν εξομολογήθηκε. 
Μέσα σέ  3  μόλις λεπτά, είχε πετάξει από πάνω της ένα ψυχικό δαιμονικό βάρος, μία δουλεία πού τήν κρατούσε, γιά 65 περίπου χρόνια...
Έζησε, γιά λίγο καιρό ακόμη, καί μετά έμαθα πώς πέθανε. 
Τήν είχε γλιτώσει ή Παναγία μας, τήν τελευταία μόλις στιγμή!...

                           
ΠΩΣ ΘΑ ΞΕΦΥΓΕΙΣ ;

Εσύ, που άνοιξες αυτή τη σελίδα, μη φύγεις πριν διαβάσεις αυτό το μήνυμα. Ίσως να βρεις μερικά πράγματα, που δεν τα βρήκες σε πολλά άλλα, που έχεις διαβάσει... 

Ίσως  σου δώσει αφορμή να σκεφθείς πράγματα, που ποτέ μέχρι σήμερα δεν σκέφθηκες. Ίσως σε οδηγήσει σε δρόμους, που ως τώρα, σου ήσαν άγνωστοι. Ίσως να βρεις εκείνο που ζητάς στα λαχεία ή αλλού, καί που νομίζεις ότι φέρνει ευτυχία... 

Είναι αλήθεια, ότι συνειδητοί άθεοι σήμερα, στον τόπο μας τουλάχιστον, είναι λίγοι. Ο πολύς λαός, παρ’ όλες τις προπαγάνδες και το πλύσιμο εγκεφάλου που συνεχώς του γίνεται, δέν έχει αρνηθεί ολότελα τον Θεό, την Θρησκεία, καί την Εκκλησία του. Καί φαίνεται αυτό, από τόν μεγάλο συνωστισμό που επικρατεί στίς γιορτές, καί μάλιστα στις μεγάλες γιορτές, όπως του Πάσχα, Χριστουγέννων κλπ. Τότε, ελάχιστοι είναι εκείνοι που δεν τρέχουν να ακούσουν το "Χριστός Ανέστη", ή νά πούν ένα " Χρόνια Πολλά". 

 Αν όμως υπάρχουν λίγοι άθεοι, ωστόσο υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί, αδιάφοροι. 

Αν εξαιρέσουμε τις μεγάλες γιορτές, που πολλοί εκκλησιάζονται  από συνήθεια, στην υπόλοιπη ζωή τους σχεδόν σε τίποτα δεν διαφέρουν από τους άπιστους. Ζούνε, κινούνται και πολιτεύονται όπως οι άθεοι. Κάνουν ό,τι κάνουν και οι άθεοι. Έχουν τόσο ενδιαφέρον για τον Χριστό, στον οποίο λένε ότι πιστεύουν, όσο και οι άθεοι. Ενδιαφέρονται  για την θρησκεία την Ορθόδοξο ( πού λένε ότι ανήκουν ), όσο καί οί άθεοι. Δηλαδή τίποτα... 

Και πιο συγκεκριμένα. 

Ο άθεος, ποτέ δεν διαβάζει περιοδικό ή βιβλίο που μιλάει για τον Δημιουργό του. Το ίδιο κάνουν και οι Χριστιανοί της ταυτότητος. Διαβάζουν όλα τά άλλα, που τους οδηγούν από το κακό στο χειρότερο, όχι όμως εκείνα που θα τους δείξουν τον  δρόμο τής σωτηρίας τους.

 Οι άθεοι, θεωρούν προσβολή τήν  σχέση τους με τόν Θεό, μέ τήν Θρησκεία. Το ίδιο κάνουν και οι εκκλησιαζόμενοι στις μεγάλες γιορτές. Ακούν γιά Χριστό καί κρύβονται,  κάποτε δέ, καί τόν βλαστημάνε...

Ντρέπονται να φανούν στην καθημερινή τους ζωή ότι έχουν κάποια σχέση με το Θεό και το Νόμο Του. 

Νομίζουν οι «Χριστιανοί» αυτοί, ότι η Θρησκεία δεν έχει καμμιά σχέση με τη ζωή τους. Ότι η Θρησκεία είναι μιά Εθνική γιορτή, που τη θυμάσαι μια φορά τόν χρόνο, χωρίς καμμιά σου υποχρέωση. Ότι είναι ένα κουστούμι γιορτινό, που τό κλειδώνεις στην ντουλάπα σου, γιά " κάποτε, καί όταν...".

 Φτάνει να γράφει η ταυτότητα ότι είσαι " Ορθόδοξος " και αυτό αρκεί. Είναι όμως έτσι;

                    ΘΑΝΑΣΙΜΗ  ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ...

Όμως, όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι διεστραμμένοι...

 Όλοι αυτοί, που δεν ξέρουν πόσα είναι τα Ευαγγέλια, καί πού είναι οί πόρτες τής Εκκλησίας, πού ξέρουν όμως τό τελευταίο σουξέ τής τάδε τραγουδίστριας, καί πόσα γκόλ έφαγε ή ΑΕΚ ,  αυτοί  είναι οί αδιάφοροι. 

Δεν τούς καίγεται καρφί γιά τόν Θεό καί τόν Νόμο Του. Βάζουν φωτιές όμως καί μπορούν νά σκοτώσουν άνθρωπο σάν χάσει ή ομάδα τους... 

Αν φταρνίστηκε ένας πολιτικός. Αν στραμπούληξε το πόδι του ενας ποδοσφαιριστής. Αν έβηξε ενας τραγουδιστής. Αν έκαμε «δηλώσεις» μια θεατρίνα και αράδιασε μερικές ανοησίες. Αν ενας «αστέρας» του κινηματογράφου ή της τηλεόρασης είπε μια αρλούμπα, όλα αυτά και τα παρόμοια έχουν ενδιαφέρον…. 

Τα διαβάζουν, τα προσέχουν, τα σχολιάζουν, τα παρακολουθούν ως την τελευταία λεπτομέρεια…. Μόνο για ένα και μοναδικό, δεν ενδιαφέρονται... 

Γιά τήν ψυχή τους... 

                                             
ΑΥΤΑ, ΕΓΩ ΤΑ ΞΕΡΩ...

Είναι και κάτι άλλο, που μας κρατεί στην κατάσταση αυτή της νάρκης. Νομίζουμε ότι αυτά  τα ξέρουμε! Χωρίς ποτέ να ενδιαφερθούμε, χωρίς ποτέ να ανοίξουμε την Αγία Γραφή. Χωρίς ποτέ να ανοίξουμε ένα βιβλίο, που μιλάει για το Θεό, για τα καθήκοντα μας, για την παρούσα ζωή και για τη μέλλουσα. 

Για το θάνατο μας, το αιώνιο μέλλον μας, τήν μεγάλη Δίκη απ’ όπου θέλοντας και μη θέλοντας θα συρθούμε και θα περάσουμε. Για την αμοιβή ή τιμωρία, που μας περιμένει... Για όλα αυτά έχουμε βαθειά μεσάνυχτα, νομίζοντας ότι τα ξέρουμε… 

Άκουσε κάτι, φίλε μου. 

Η καμπάνα που χτύπησε για τόν γείτονα σου χθές, τό κηδειόσημο πού είδες στήν εφημερίδα καί αφορά άλλον σήμερα, αύριο μπορεί νά είναι για μένα και για σένα... 

Αν υπάρχει Θεός (όπως και υπάρχει). Αν υπάρχει μέλλουσα κρίση, δικαστήριο και ανταπόδοση (όπως και υπάρχει), τι θα ειπούμε τότε;  Τι θα απολογηθούμε; 

Δικαιολογίες εκεί δεν περνάνε. 

Μήπως και θα έρθουν συνήγοροι υπεράσπισης οι ποδοσφαιριστές, οι τραγουδιστές, οι πολιτικοί, οι θεατρίνοι, οί  μηδενιστές καί λογοκόποι, γιά νά μάς σώσουν; 

Δεν ξέρω αν εσύ πού διαβάζεις αυτό το μήνυμα, είσαι άνδρας ή γυναίκα. Πλούσιος ή φτωχός. Μορφωμένος ή αμόρφωτος.

Δεν ξέρω την ιστορία σου και το παρελθόν σου.Δεν ξέρω τι καλά, ή τι κακά έχεις κάνει. 

Ξέρω ωστόσο τούτο, ότι είχες προγόνους...

Οι πρόγονοί σου σήμερα δεν ζούν. Έχουν μεταφερθεί σε άλλο κόσμο. Ξέρω ακόμη ότι και σύ, όπως και εγώ, είτε το θέλουμε είτε όχι, κάποτε θα μεταφερθούμε στον τόπο των προγόνων μας.

Όποιος γεννήθηκε σίγουρα και θα πεθάνη… 

« Απόκειται τοίς ανθρώποις άπαξ αποθανείν μετά δε τούτο κρίσις » , αναφέρει η Αγία Γραφή.

   


ΟΠΩΣ ΕΝΑ ΚΕΡΙ ΠΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ...

 

 Μετά τον θάνατο θα περάσουμε από κρίση, από δίκη.Όποιος καταδικασθή εκεί, η καταδίκη και η τιμωρία του δεν θα είναι προσωρινή ,όπως συμβαίνει εδώ στην γή.Θα είναι αιώνια. Και όποιος αθωωθεί, η αθώωσή του θα συνοδεύεται με αιώνια ευτυχία! 

Μπορεί αυτή την στιγμή οι αλήθειες αυτές να σου φαίνονται σαν παραμύθια.. Μπλεγμένος με τά τού κόσμου τούτου, μέ πολλά  ανωφελή και μάταια, το κεφάλι σου γέρνει κάτω από το βάρος τους. Δεν είναι μακριά η στιγμή, όμως πού θα φωνάζεις «βοήθεια» και κανείς δε θα μπορεί να σε βοηθήσει. 

Μπορεί ακόμη να σκέπτεσαι, " γι’ αυτά έχουμε καιρό. Όταν γεράσουμε, βλέπουμε..."

Πότε όμως, θα έλθει  τό τέλος; Μάς είναι άγνωστο! Κι΄ άν είμαστε στήν ζωή σήμερα, δέν ξέρουμε άν τό ίδιο θά γίνει καί αύριο...

Εμείς, αυτή την στιγμή, είμαστε ένα κερί αναμμένο επάνω στο μανουάλι. 

Εκεί, άλλο είναι κερί ολόκληρο, άλλο μισό, άλλο προς το τέλος του. Ο νεωκόρος περνάει και αρπάζει πολλές φορές και κείνο που κοντεύει να λειώσει, αλλά και κείνο που μόλις το άναψαν. Έτσι είμαστε κι εμείς. Κεριά αναμμένα πάνω στο μανουάλι. Πότε θα μας σβήσει ο Αρχάγγελος είναι άγνωστο. Γνωστό είναι όμως, ότι θα μας σβήσει οπωσδήποτε...

               


ΑΝ ΑΜΕΛΗΣΕΙΣ...


Τελειώνουμε μ’ ένα ανέκδοτο, πολύ παραστατικό. 

Ενας αετός είδε κάποτε ένα πτώμα να επιπλέει στον μεγάλο ποταμό της Αμερικής, στόν Νιαγάρα. Με μια κάθετη βουτιά στον αέρα κάθισε επάνω στο πτώμα κι άρχισε να τρώει. Το ποτάμι έτρεχε ασταμάτητα μαζί με τον αετό και το πτώμα. Ήταν χειμώνας και κομμάτια πάγου έπλεαν στό ποτάμι. Το πτώμα πλησίαζε στους μεγάλους καταρράκτες, όπου τα νερά του ποταμού πέφτουν απότομα και ασυγκράτητα με ορμή στο χάος. 

Ο αετός σκεπτότανε ότι, έχει ακόμη καιρό. Όταν πλησιάσω τον καταρράκτη θα ανοίξω τις μεγάλες φτερούγες μου και θα βρεθώ σε λίγα δευτερόλεπτα στους αιθέρες. Ας απολαύσω ακόμα το θήραμα μου. 

--Έχεις καιρό, βασιλιά των πουλιών; Έχω. Είμαι βέβαιος γι’ αυτό. Μ’ ένα τράνταγμα των φτερών μου, μπροστά στο χείλος του καταρράκτη υψώνομαι στον ουρανό..

 Η ώρα όμως πλησίαζε... 

Λίγα μέτρα μας χωρίζουν από το φοβερό καταρράκτη. Η βουή του νερού του ποταμού που πέφτει στο χάος είναι τρομακτική. Ο αετός χτυπάει τις φτερούγες του για απογείωση. Αδύνατο. Δεν μπορεί να υψωθεί. Ξαναχτυπάει με μεγαλύτερη δύναμη. 

Μάταιος κόπος. Βρίσκεται μπροστά στο χείλος της αβύσσου, πάνω στό πτώμα. Ξαναχτυπάει τα φτερά του. Δεν μπορεί να υψωθεί. Αγωνιά. Αγωνίζεται. Τίποτα. 

Τελικά συμπαρασύρεται μαζί με το πτώμα, στόν φοβερό καταρράκτη και χάνεται για πάντα...

Τι είχε συμβεί; 

Απλούστατα. Αμέλησε ο αετός να λάβει έγκαιρα τα μέτρα του. Συλλογιζότανε ότι έχει καιρό. Αλλά λόγω του ψύχους τα πόδια του, χωρίς να το καταλαβαίνει, μαζί με το πτώμα και το νερό έγιναν ένα. Σώμα καί πάγος μαζί ! 

Δέν μπόρεσε νά τά ξεκολλήσει. Είπε, " έχω καιρό. " . Αλλά, νά, που δεν είχε καιρό. Αμέλησε, με τραγικό αποτέλεσμα.... 

        


Η ΛΥΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ !

 

Προσέξτε μας !

Όσο είμαστε ζωντανοί, μας δίνεται η ευκαιρία  αυτογνωσίας καί διορθώσεως τής ζωής μας. Αυτή ή εσωτερική συντριβή καί προσπάθεια πρός διόρθωση, στήν γλώσσα τής Ορθοδόξου πίστεως ονομάζεται μετάνοια. 

Είναι μία διάθεση αλλαγής,  απέναντι τού Μεγάλου Θεού πού μέ πράξεις μας προσβάλλαμε, αλλά και ανθρώπων πού ενοχλήσαμε. 

Όμως δέν αρκεί μόνο αυτό. 

Γιά νά λυθούν αυτές οί αμαρτίες, καί γιά νά έλθει ή χαρά τού Θεού στήν ψυχή μας, χρειάζεται καί  επίσημη αναγνώριση αυτής τής αλλαγής πού μέ τήν μετάνοιά μας καθημερινώς κτίζουμε.

Χρειάζεται δηλαδή ή Εξομολόγηση.

Η εξομολόγηση, είναι ό μεγαλύτερος ηρωϊσμός τής ψυχής, γιατί προϋποθέτει δημόσια καί έντιμη αναγνώριση τών όσων κακών στήν ζωή μας διαπράξαμε.  Γίνεται δέ, μόνο με το Ιερό Μυστήριο της Εξομολογήσεως σέ Ορθόδοξο πάντα ιερέα, όπως ο ίδιος ο Χριστός καθώρισε. 

Διά των Αγίων Αποστόλων κατ΄αρχάς, και με τις διαδοχικές χειροτονίες – μεταβιβάσεις χάριτος στην συνέχεια, φθάνοντας στους σημερινούς ιερείς. 

Αυτή την διαδοχική Ιερωσύνη μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία διατήρησε, ανεξαρτήτως σφαλμάτων κάποιων ανθρώπων της. 

Μη ξεχνάμε ότι ανάμεσα στους 12 μαθητές ο ένας υπήρξε προδότης. 

Με την Εξομολόγηση, πού προϋποθέτει ταπείνωση και παραδοχή απέναντι του Χριστού ότι φταίξαμε, ερχόμαστε σε συμφιλίωση με τον Θεό και τον Νόμο Του. Σφραγίδα αυτής της συγχωρήσεως και επαναφορά μας στην πρίν την αμαρτία κατάσταση, είναι η Αγία Κοινωνία, η Αγία Συμμετοχή δηλαδή και επικοινωνία με το αληθινό Σώμα και Αίμα Χριστού. 

Όταν γίνη σωστή και ειλικρινής εξομολόγηση, και μάλιστα από παιδικής ηλικίας γραμμένη σε χαρτί για να μη ξεχασθεί,  και συμμετέχει ο άνθρωπος τακτικά στην Αγία Κοινωνία, τότε θά αρχίσει νά γίνεται στήν ψυχή του μία μυστηριώδης χαρούμενη αλλαγή, πού ούτε καί ό ίδιος δέν θά μπορεί νά κατανοήσει... 

Τότε θα καταλάβη ότι ο Χριστός είναι ολοζώντανος και τώρα , όπως και τότε στην Ναζαρέτ και στην Γαλιλαία, 2.000 χρόνια από σήμερα…

http://www.kivotoshelp.gr/index.php/praktikh-theologia-menu/110-ena-diavoliko-texnasma-i-dropi-stin-eksomologisi