Όποιος θέλει να προβάλλη τον εαυτό του, τελικά γελοιοποιείται. Όποιος ταπεινώνεται τον λούζει η Χάρις του Θεού. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.

πρώτη Κυριακή του Τριωδίου
Τελώνη και του Φαρισαίου (Λουκ.18,10-14).

«πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται». (Λουκ.18,10-14).

Ο γάϊδαρος που κουβαλούσε το άγαλμα.
Μύθος του Αισώπου

Μια φορά κάποιος άνθρωπος φόρτωσε στον γάϊδαρό του ένα άγαλμα και κίνησαν για την πόλη. Όπως ήταν επόμενο, κάθε φορά που συναντούσαν διαβάτες στον δρόμο, όλοι τους έπεφταν και προσκυνούσαν το άγαλμα του θεού. Έλα όμως που ο γάϊδαρος νόμισε ότι το προσκύνημα απευθυνόταν προς την αφεντιά του! Το πήρε πάνω του, λοιπόν, και γι᾽ αυτό βάλθηκε να γκαρίζει με την ψυχή του και δεν εννοούσε να προχωρήσει σπιθαμή παραπέρα. Τότε ο αγωγιάτης κατάλαβε τί είχε συμβεί, και αμέσως άρχισε τον γάϊδαρο στις ξυλιές με τη μαγκούρα του, φωνάζοντας: «Βρε χαμένο κορμί, αυτό μας έλειπε τώρα, να αρχίσουμε να προσκυνούμε και τα γαϊδούρια!».

Το δίδαγμα του μύθου: Όποιος κομπάζει για πράγματα που δεν του ανήκουν γίνεται γελοίος στα μάτια όσων τον γνωρίζουν. (Μτφρ. Ιωάννης Μ. Κωνσταντάκος )

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Η ζήλεια, η κατάκριση, ο θυμός, η μνησικακία κ.λπ., όλα από την υπερηφάνεια ξεκινούν. Η υπερηφάνεια είναι το Γενικό Επιτελείο όλων των παθών. Αν λοιπόν χτυπήσης την υπερηφάνεια, χτυπάς όλα τα πάθη και έρχεται μέσα σου η ταπείνωση και η αγάπη. Γι᾿ αυτό, νομίζω, αρκετό είναι να ασχοληθής ή μάλλον να ανοίξης μέτωπο μάχης με την υπερηφάνεια· να στρέψης όλα τα πυρά προς το κάστρο της υπερηφανείας, το οποίο μας χωρίζει από τον Θεό. Βλέπεις, όταν ο εχθρός πολεμάη ένα κράτος, τις περισσότερες δυνάμεις θα τις στείλη να χτυπήσουν την πρωτεύουσα. Μία βόμβα αν ρίξη στην πρωτεύουσα και την καταστρέψη, πάει μετά, κατέστρεψε όλο το κράτος.
– Γέροντα, με ποιόν συγγενεύει ο υπερήφανος;
– Με τον έξω από ᾿δώ, με τον διάβολο… Αν και ευκολώτερα κάμπτεται ο διάβολος παρά ο υπερήφανος. Γιατί τον δαίμονα τον κάμπτεις, αν ταπεινωθής, ενώ τον υπερήφανο, ακόμη και να ταπεινωθής και να του ζητήσης συγγνώμη, δεν τον κάμπτεις· θα σού πή: «υποκρίνεσαι!».
Η υπερηφάνεια, ο εγωισμός, η κενοδοξία κ.λπ., εκτός από την έπαρση που είναι εωσφορικός βαθμός, είναι το ίδιο πάθος με μικρές διαφορές και διαβαθμίσεις.
Εμάς τί πρέπει να μας ενδιαφέρη; Πώς μας βλέπουν οι άλλοι ή πώς μας βλέπει ο Χριστός; Οι άλλοι θα είναι για μας η κινητήρια δύναμη ή ο Χριστός; Εσύ έχεις σοβαρότητα· μη γίνεσαι ελαφρούτσικη. Εμένα πολλές φορές, ακόμη και σοβαροί άνθρωποι, μου λένε κάτι επαινετικό και μου έρχεται να κάνω εμετό. Γελώ από μέσα μου και το πετώ πέρα. Κι εσύ κάτι τέτοια να τα πετάς αμέσως. Είναι χαμένα πράγματα! Τί κερδίζουμε, αν μας καμαρώνουν οι άλλοι; Για να μας καμαρώνουν μεθαύριο τα ταγκαλάκια; Όποιος χαίρεται, όταν τον καμαρώνουν οι άνθρωποι, κοροϊδεύεται από τους δαίμονες.
Οι έπαινοι, είτε κοσμικοί είναι είτε πνευματικοί, είτε στο σώμα αναφέρονται είτε στην ψυχή, βλάπτουν, όταν ο άνθρωπος είναι βλαμμένος, όταν δηλαδή έχη υπερηφάνεια ή προδιάθεση υπερηφανείας. Γι᾿ αυτό να προσέχουμε να μην επαινούμε εύκολα τον άλλον, γιατί, αν τυχόν είναι φιλάσθενος πνευματικά, παθαίνει ζημιά· μπορεί να καταστραφή.
Όταν επιδιώκουμε να ανεβαίνουμε στα μάτια των ανθρώπων, νιώθουμε μέσα μας κενό – τον καρπό της κενοδοξίας –, γιατί ο Χριστός δεν έρχεται στο κενό, αλλά στην καρδιά του καινού ανθρώπου. Δυστυχώς, πολλές φορές οι πνευματικοί άνθρωποι θέλουν την αρετή, αλλά θέλουν και κάτι που να τρέφη την υπερηφάνειά τους, δηλαδή αναγνώριση, πρωτεία κ.λπ., κι έτσι μένουν με ένα κενό στην ψυχή τους, το κενό της κενοδοξίας· δεν υπάρχει το πλήρωμα, το φτερούγισμα της καρδιάς. Και όσο μεγαλώνει η κενοδοξία τους, τόσο μεγαλώνει και το κενό μέσα τους και τόσο περισσότερο υποφέρουν.
Όταν δεν καταλαβαίνουμε ότι προοδεύουμε με την βοήθεια του Θεού και νομίζουμε ότι τα καταφέρνουμε μόνοι μας και υπερηφανευώμαστε, παίρνει ο Θεός την Χάρη Του, για να καταλάβουμε ότι μόνον η θέληση και η προσπάθεια είναι δικά μας· η δύναμη και το αποτέλεσμα είναι του Θεού. Μόλις αναγνωρίσουμε ότι ο Θεός μας βοηθούσε και γι᾿ αυτό προοδεύαμε, ανοίγουν τα μάτια μας, ταπεινωνόμαστε, κλαίμε για την πτώση μας, μας λυπάται ο Θεός, μας ξαναδίνει την Χάρη Του και προχωρούμε.
Λίγο ένας λογισμός αν περάση στον άνθρωπο ότι κάτι είναι, αμέσως φεύγει η Χάρις του Θεού. Ο Θεός είναι ταπείνωση. Η υπερηφάνεια είναι κακός αγωγός, μονωτικό, που δεν αφήνει την Χάρη του Θεού να περάση και μας απομονώνει από τον Θεό.
Πόσο συμπαθής είναι ο ταπεινός άνθρωπος και πόσο αποκρουστικός ο υπερήφανος! Τον υπερήφανο κανείς δεν τον αγαπάει, ακόμη και ο Θεός τον αποστρέφεται.
Ο άνθρωπος που ρίχνει όλο το βάρος επάνω του για κάποιο σφάλμα του, ταπεινώνεται και τον λούζει η Χάρις του Θεού.
Θυμάμαι κάποιον στην Κόνιτσα που, ενώ πέθαινε από την πείνα, φορούσε κάθε μέρα κοστούμι, γραβάτα και ρεπούμπλικο και έβγαινε στην πλατεία καμαρωτός. Τα παιδάκια, μόλις τον έβλεπαν, πήγαιναν από πίσω του και παρίσταναν πως περπατούσε. Μικρούτσικα παιδάκια τώρα! Πόσο μάλλον οι μεγάλοι καταλαβαίνουν τον υπερήφανο άνθρωπο! Μη βλέπης που δεν μιλούν, για να μην τον εκθέσουν· από μέσα τους όμως αηδιάζουν.
Όποιος θέλει να προβάλλη τον εαυτό του, τελικά γελοιοποιείται. Θυμάμαι, όταν ήμουν στο Σινά (Ο Γέροντας ασκήτεψε στο Σινά από το 1962 μέχρι το 1964), είχε έρθει ένας παπάς που τον έλεγαν Σάββα. Ήταν λίγο κενόδοξος, είχε και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Μια μέρα οι Βεδουΐνοι ανέβαζαν στο μοναστήρι ένα βαρύ πράγμα με το βίντσι και, καθώς το σήκωναν, φώναζαν, για να συγχρονισθούν, «σάουα‐σάουα», δηλαδή «όλοι μαζί». Τους άκουσε ο παπα–Σάββας κι έτρεξε αμέσως έξω. «Βρε, ακόμη δεν ήρθα, λέει, και ʺΣάββαʺ φωνάζουν! Και εδώ όλοι με έμαθαν!». Νόμιζε ότι οι Βεδουΐνοι φώναζαν «Σάββα, Σάββα»! Μόλις το άκουσα, με έπιασαν τα γέλια! Είναι να μη γελάσης; Όπως δουλεύει το μυαλό του ανθρώπου, έτσι τα ερμηνεύει όλα… Άμα ο άνθρωπος είναι λίγο φαντασμένος, όλα φαντασμένα τα ερμηνεύει.
– Γέροντα, από υπερηφάνεια το κάνει;
– Είναι αιχμάλωτος στην κενοδοξία, τον κλέβει και η φαντασία και φθάνει μετά… Μου έλεγε ένας μοναχός πως, όταν ήταν λαϊκός, είχε δώσει σε κάποιον ένα επίσημο επανωφόρι. Μια μέρα που βρέθηκαν μαζί σε μια συντροφιά, εκείνος το φορούσε, οπότε κάποια στιγμή λέει: «Αυτό το παλτό ξέρετε από που το έχω; Από το Παρίσι! Αν ξέρατε και πόσο το αγόρασα!». Και να είναι εκεί μπροστά και ο άλλος που του έδωσε το επανωφόρι ευλογία!
– Καλά, Γέροντα, ανόητος ήταν;
– Μα πιο ανόητος από τον υπερήφανο υπάρχει; Τελικά η υπερηφάνεια γελοιοποιεί τον άνθρωπο.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου: Λόγοι Ε’ «Πάθη και Αρετές» Ιερόν Ησυχαστήριον “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2010.

***

Γνωστός του νέος τον επισκέφθηκε στην Σκήτη των Ιβήρων. Φορούσε κοστούμι και μια πολύ ωραία γραβάτα. Ο Γέροντας που αναπαυόταν στα απλά, χρησιμοποίησε έναν πρωτότυπο και αστείο τρόπο για να διδάξει την απλότητα, χωρίς πολλά λόγια. Του είπε χαριτολογώντας: «Δίνεις τη γραβάτα σου να τη φορέσουμε σ’ αυτό το γαϊδουράκι, να χαρεί κι αυτό λίγο;». Εκείνος την έδωσε και ο Γέροντας την φόρεσε στο γαϊδουράκι, ενώ δεν μπορούσε να κρατήσει τα γέλια του από το θέαμα. Πάντως ο νέος πήρε το μήνυμα και άλλη φορά δεν ξανάρθε στο Άγιον Όρος με γραβάτα.

***

Τον Νοέμβριο του 1965 ήρθε στην Σκήτη, για να γίνει μοναχός, ένας νέος θεολόγος. Ο Πατήρ Παΐσιος, βλέποντάς τον να φοράει γραβάτα, του την έβγαλε και την έδεσε σε ένα γαϊδουράκι. Και στην συνέχεια προσπάθησε με διάφορους τρόπους να τον βοηθήσει να αποβάλει το κοσμικό πνεύμα και την τάση για εξωτερική προβολή, ώστε να μπορέσει να γίνει μοναχός.
Μια φορά, για παράδειγμα, έκανε το εξής: Επειδή τον έβλεπε να χαίρεται, όταν άκουγε ότι υπήρχε η σκέψη να ανατεθεί η επάνδρωση κάποιων Μονών σε νέους θεολόγους, μεταξύ των οποίων έβαζε και τον εαυτό του, ο Πατήρ Παΐσιος πήρε και έγραψε μαζί και με άλλους μοναχούς -για να μη διακρίνεται ο γραφικός χαρακτήρας- ένα σημείωμα σε καθαρεύουσα γλώσσα σαν «επίσημη πρόσκληση». Το περιεχόμενό της ήταν περίπου το εξής: «Επειδή είσαι μορφωμένος, θέλουμε να σου αναθέσουμε κάποιο Μοναστήρι. Να έλθεις να συνεννοηθούμε». Έβαλαν την επιστολή σε έναν φάκελλο, έγραψαν απ’ έξω: «Κύριον Τάδε, Θεολόγον, Σκήτην Ιβήρων», και έδωσαν τον φάκελλο σε κάποιον άλλο μοναχό, για να του τον δώσει. Όταν ο νέος έλαβε την επιστολή, έτρεξε αμέσως στον Πατέρα Παΐσιο και με φανερή ικανοποίηση του είπε: «Με κάλεσαν να μου αναθέσουν κάποιο Μοναστήρι». Ο Όσιος τον άφησε να πει αρκετά, και στο τέλος γελώντας του αποκάλυψε το παιδαγωγικό του τέχνασμα και του είπε με αγάπη: «Βλέπεις πόση δουλειά έχουμε να κάνουμε; Βλέπεις πώς μας ξεγελάει ο διάβολος; Αυτά είναι κούφια πράγματα». (Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, Κεφάλαιο 9ο, Στην Ιβηριτική Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου, Ι. Η. Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Σουρωτής )

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Μια φορά ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ρώτησε τους ανθρώπους που είχαν συγκεντρωθεί γύρω του: «Ποιος από σας δεν έχει υπερηφάνεια;». «Εγώ», είπε κάποιος. «Έλα εδώ εσύ που δεν έχεις υπερηφάνεια, του λέει. Κόψε το μισό μουστάκι και πήγαινε στη πλατεία». «Α, αυτό δεν μπορώ να το κάνω», του απαντά. «Ε, τότε δεν έχεις ταπείνωση», του λέει. Ήθελε να πει ο Άγιος ότι χρειάζεται έμπρακτη ταπείνωση.
Όταν ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του κάτω από όλους, κάτω, κάτω …, από εκεί βγαίνει επάνω στον Ουρανό. Αλλά εμείς τι κάνουμε; Συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους και βγάζουμε συμπεράσματα ότι είμαστε ανώτεροι από εκείνους. «Και από εκείνον είμαι καλύτερος, λέμε, και από τον άλλο … Δεν είμαι σαν κι αυτόν …». Από τη στιγμή όμως που έχουμε τον λογισμό ότι ο άλλος είναι κατώτερος από εμάς, δεν μπορούμε να βοηθηθούμε.
Οι ταπεινοί και αφανείς ήρωες του Χριστού είναι οι εξυπνότεροι του κόσμου, διότι κατορθώνουν να φυλάσσουν τον πνευματικό τους θησαυρό στο θησαυροφυλάκιο του Θεού. Γι’ αυτό μεγάλη χαρά να νιώθουμε όταν ζούμε στην αφάνεια, γιατί τότε θα δούμε πρόσωπο Θεού στην άλλη ζωή και θα νιώθουμε και απ’ αυτήν τη ζωή την παρουσία Του δίπλα μας.
Το πρώτο παιδί της ταπεινώσεως είναι η απλότητα. Ο απλός και απονήρευτος άνθρωπος, επειδή έχει ταπείνωση, δέχεται την Χάρη από τον Θεό, ο Οποίος είναι απλός και φύσει αγαθός. Ο απλός άνθρωπος έχει καθαρότητα ψυχής και μια απερίεργη εμπιστοσύνη στον Θεό. Στον άνθρωπο που έχει πραγματική απλότητα δεν υπάρχει υπερηφάνεια… Ενώ κάποιος που δεν έχει απλότητα και σου μιλάει με ευγένεια κοσμική, σού σπάζει τα κόκκαλα. Στην εποχή μας όμως, όσο προχωράει η κοσμική ευγένεια, τόσο χάνεται η απλότητα, η αληθινή χαρά και το φυσικό χαμόγελο. 
Όποιος παριστάνει τον απλό, για να πετύχη κάτι, μέσα σ᾿ αυτήν την απλότητα υπάρχει η πιο χονδρή πονηριά.
Είναι σαν να φοράη ένας γέρος καλτσάκια μικρού παιδιού, για να του κάνουν τα χατίρια που κάνουν σ᾿ ένα παιδί!
Ενώ, όποιος έχει πραγματική απλότητα, έχει και ευθύτητα και διάκριση.
Ο μεγαλύτερος υπερήφανος δεν είναι εκείνος που καυχάται υπερήφανα, αλλά εκείνος που καυχάται ότι είναι πολύ ταπεινός.
Όποιος δικαιολογεί τον εαυτό του, όταν σφάλλη, μεταβάλλει την καρδιά του σε δαιμονικό καταφύγιο και θα συνεχίζη να σφάλλη περισσότερο και θα συντρίβεται ανώφελα από τον εγωισμό του, εάν δεν συντρίψη το «εγώ» του. Εκείνος που δικαιολογεί τα πάθη του, πέφτει σιγά-σιγά άρρωστος βαριά και τότε προδίδεται και από τον βήχα του.
Εκείνος που έχει ιδέα για τον εαυτό του, φανερώνει ότι είναι εκτός του εαυτού του (παράφρων), διότι, αντί να ευγνωμονή τον Θεό για όλα τα καλά που του έδωσε, Τον αδικεί, γιατί οικειοποιείται τα χαρίσματα του Θεού.
Η υπερηφάνεια πολύ εμποδίζει την Χάρη του Θεού, αλλά και ο υπερήφανος λογισμός ακόμη μουρνταρεύει τις αρετές μας, όπως η κουτσουλιά όταν πέση μέσα στα τηγανητά αυγά, που γίνονται τότε για πέταγμα μαζί με το τηγάνι.
Αλίμονο μας, όταν μας διαφημίζουν για καλά καρπούζια, ενώ μέσα είμαστε κολοκύθια! (Αλίμονο σου, ταλαίπωρε Παΐσιε!)
Αλίμονο και τρις αλίμονο, όταν δεν προσέχη κανείς και δίνη στους άλλους την εντύπωση ότι είναι Άγιος, γιατί τότε είναι που αδικεί τον εαυτό του αιώνια, διότι κανείς δεν θα εύχεται, όταν πεθάνη, για την ανάπαυση της ψυχής του – ενώ θα έχη ανάγκη – αλλά θα τον μακαρίζουν όλοι. (Δυστυχώς, δεν πρόσεξα ούτε σ’ αυτό και εγκλημάτησα στην ψυχή μου· εύχεσθε να την αναπαύση ο Καλός Θεός).
Όποιος χαίρεται, όταν καμαρώνεται από τους ανθρώπου, κοροϊδεύεται από τους δαίμονες.
– Γέροντα, έχω πάντοτε έναν φόβο μην ξεπέσω στα μάτια των άλλων, ενώ δεν σκέφτομαι πώς με βλέπει ο Θεός. Πώς θα αυξηθή ο φόβος του Θεού;
– Εγρήγορση χρειάζεται. Σε κάθε σου ενέργεια, ακόμη και στην παραμικρή σου κίνηση, κέντρο να είναι ο Θεός. Στρέψε όλον τον εαυτό σου προς τον Θεό. Αν αγαπήσης τον Θεό, ο νούς σου θα είναι συνέχεια στο πώς να ευχαριστήσης τον Θεό, στο πώς να αρέσης στον Θεό, και όχι στο πώς να αρέσης στους ανθρώπους. Αυτό πολύ θα σε βοηθήση να ελευθερωθής από τις βαρειές αλυσίδες της ανθρωπαρέσκειας που σού είναι εμπόδιο για την ανώτερη ζωή. Και όταν θα χαίρεσαι, γιατί ξέπεσες στα μάτια των ανθρώπων, τότε θα γλυκαίνεσαι εσωτερικά από τον Γλυκύ Ιησού.
Στον κενόδοξο ποτέ δεν βρίσκει κανείς πνευματικούς καρπούς, και εάν βρη λίγους, και αυτοί θα είναι κούφιοι· ενώ ο ταπεινός, για να έχη την πνευματική φτώχεια, έχει πνευματικό πλούτο.
…Εκείνοι που αγωνίστηκαν πνευματικά και προτίμησαν το ταπεινό φαγητό και το ταπεινό σκαμνί (αντί θρόνους) και κάθιζαν τον εαυτό τους στο σκαμνί – τον δίκαζαν οι ίδιοι –, απαλλάσονται από την δίκη του Δικαίου Κριτού την ημέρα της Κρίσεως και κληρονομούν τον Παράδεισο σαν φιλότιμα παιδιά του Θεού.
Μην εξετάζουμε εάν δικαίως ή αδίκως μας πίκραναν, από αγάπη ή από κακία, ή εάν φταίξαμε λιγότερο ή καθόλου, αλλά το πνευματικό κέρδος να δεχώμαστε με χαρά, που μας αφήνει η κάθε δοκιμασία, και να δοξάζουμε τον Θεό για όλα, και τους ανθρώπους να ευγνωμονούμε που μας αδίκησαν.
Τα χτυπήματα είναι απαραίτητα για την σωτηρία της ψυχής μας, γιατί αυτά λαμπικάρουν την ψυχή.
Όποιος κλαίει φιλότιμα, γιατί πλήγωσε τον Χριστό με τις αμαρτίες του, δέχεται αμέσως την θεία παρηγοριά, ανάλογα με την ποσότητα της λύπης του.
Έγραφε ο Όσιος γέροντας:
“Ο θυμός, ο εγωισμός είναι και δαιμονισμός, όταν έχει και ανθρωπαρέσκια τότε φιλοξενεί τον διάβολο.
Ο αμαρτωλός και υπερήφανος είναι ψωριάρης και κασσιδιάρης. Ο αμαρτωλός και ταπεινός συγκινεί τον Θεό, όταν μετανοεί.”
Εάν φυσικά δεν θα υπήρχε αυτό το «εγώ», και οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν μόνον το «εσύ, αυτός, εκείνος», θα υπήρχε η ταπείνωση και η αγάπη και η ευλογία του Θεού στον κόσμο, και οι άνθρωποι τότε θα ζούσαν παραδεισένια και επί της γης. Ο Καλός Θεός ας δώση αυτήν την ευλογία στα πλάσματα Του. Αμήν.Ο Γέροντας προτιμούσε τις «φθηνές» θέσεις
Στην Εκκλησία ό Γέροντας, καθόταν πάντοτε στο τελευταίο στασίδι. Κάποιος μοναχός που τον ευλαβείτο του είπε:
-Γέροντα γιατί δεν έρχεστε μπροστά;
-Εδώ είναι πιο φθηνές οι θέσεις!!!
Ένας νεαρός ρώτησε το Γέροντα ποιος ήταν ό Γέρων Παΐσιος και πήρε την εξής απάντηση:
–Τι τον θέλεις τον Παΐσιο; Σαν πολλή αξία του δώσατε. Τον Παΐσιο o ένας, τον Παΐσιο o άλλος… Παρατάτε τον, μην του δίνετε καμία σημασία…

Ο Θεός δεν αναγνωρίζει τους φίλους Του από τα λόγια τους, αλλ’ από τις καρδιές τους. Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2019/02/16/%CE%B7-%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7-%CF%83%CE%B5-%CE%BA%CE%AC%CE%B8%CE%B5-%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%8C-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%83%CE%B9%CF%89%CF%80%CE%AE-%CE%BA/

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ φωνάζει ΜΕΤΑΝΟΙΑ…. Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/12/02/26425/

Ο κενόδοξος όσο σκυφτός είναι προς τους ανωτέρους του τόσο θρασύς και απάνθρωπος είναι προς τους κατωτέρους του. Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2018/03/12/22090/

Ωδή δ’, Τριωδίου Ήχος πλ. β’ Χριστός μου δύναμις

Αρίστην έδειξεν, οδόν υψώσεως την ταπείνωσιν Λόγος, ταπεινωθείς, μέχρι και μορφής δουλικής, ην εκμιμούμενος άπας, ανυψούται ταπεινούμενος.
Προέφης Δέσποτα, τοις μεγαλόφροσιν, αντιτάσσεσθαι πάντως, και ταπεινοίς, χάριν σην παρέχων Σωτήρ, ταπεινωθείσι νυν ημίν, την σην χάριν εξαπόστειλον.

Ωδή ς’, Τριωδίου  Ήχος πλ. β’  Του βίου την θάλασσαν

Τους τρόπους ζηλώσωμεν, του Σωτήρος Ιησού και την αυτού ταπείνωσιν, οι ποθούντες την άληκτον της χαράς, τυχείν κατασκήνωσιν, εν τη χώρα των ζώντων αυλιζόμενοι.

Ωδή ζ’, Τριωδίου Ήχος πλ. β’ Δροσοβόλον μεν την κάμινον

Τους δικαίους ενεδρεύων μεν ο δόλιος, τρόποις κενοδοξίας συλά, αμαρτωλούς δε, βρόχοις απογνώσεως δεσμεί. Αλλ’ ούν εκατέρων των κακών, οι του Τελώνου ζηλωταί, ρυσθήναι σπεύσωμεν.
Εν προσευχή ημών Θεώ προσπέσωμεν, δάκρυσι και θερμοίς στεναγμοίς, εκμιμούμενοι, του Τελώνου την υψοποιόν ταπείνωσιν, μέλποντες πιστοί· Ευλογητός ει ο Θεός, ο των Πατέρων ημών.
iconandlight.wordpress.com