“Κι έρχεται τέλος η ημέρα η σημερινή, αυτή τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου, νά μάς φέρει σέ μιά παντελώς διαφορετική θεώρηση τού θανάτου. Γιορτάζουμε τήν παρούσα ημέρα πανηγυρικά, τή νίκη επί τού θανάτου”, αναφέρει χαρακτηριστικά ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ.
Ποιμαντορική εγκύκλιο προς το Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, συνέγραψε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ.κ Σεραφείμ για την μεγάλη εορτή της Κοιμήσεως Της Θεοτόκου.
Ο Σεβασμιώτατος μέσα από το μήνυμα του μας προτρέπει να αντιμετωπίσουμε τον κορωνοιό ως Χριστιανοί και να νικήσουμε τον οποιοδήποτε φόβο από τις επιπτώσεις της πανδημίας, δυναμώνοντας την πίστη μας.
Διαβάστε αναλυτικά την Ποιμαντορική Εγκύλιο:
Τίς μέρες αυτές τού Αυγούστου πού στίς Εκκλησιές μας ψάλλονταν οι Παρακλητικοί Κανόνες τής Υπεραγίας Θεοτόκου, είδαμε πρόσωπα πολλά νά προσέρχονται στή χάρη Της, κουβαλώντας ο καθένας τά βάσανα καί τίς πληγές του, τήν ταλαιπωρία καί τούς φόβους του. Αυτά πού η ζωή έφερε· τά αιφνίδια καί τ απρόσμενα· τ αναμενόμενα καί τά προβλέψιμα. Τούτο όμως τό καλοκαίρι στά πρόσωπα όλων υπήρχε αδιόρατα η αίσθηση καί μιάς κάποιας ανησυχίας κοινής· μιάς ανησυχίας πού τήν όψη σκοτείνιαζε καί έκανε τά χαμόγελα νά μοιάζουν πιό μικρά απ ότι άλλοτε.
Νά φταίει η πανδημία από τήν οποία δοκιμάστηκε ο κόσμος όλος; Εκείνη νά είναι η αιτία τής συλλογικής μας θλίψης; Οι εικόνες μέ τούς ασθενείς καί τούς νεκρούς από τίς διάφορες γωνιές τής γής; Οι πληροφορίες καί οι στατιστικές γιά τήν εξέλιξη τής νόσου; Ο εγκλεισμός καί η απομόνωση από τούς ανθρώπους πού αγαπούμε; Οι προφυλάξεις καί οι περιορισμοί τών υπευθύνων καί τών ειδικών; Η αναστολή τής εργασίας καί η επαγγελματική ανασφάλεια, πού χτύπησε χιλιάδες πρόσωπα; Οι αλήθειες καί τά ψεύδη πού δύσκολο ήταν, κανείς νά ξεχωρίσει; Οι κλειστές πόρτες τών Ναών καί η σιωπή τής καμπάνας, πού δοκίμασε τίς αντοχές τής πίστης μας;
Σίγουρα όλα τά παραπάνω ήταν πρωτόγνωρα καί σκληρά. Μάς μπέρδεψαν, μάς κλόνισαν, μάς απογοήτευσαν, μάς θύμωσαν, μάς σύγχυσαν, μάς καθήλωσαν, μάς τρόμαξαν. Όμως πίσω από αυτά κρύβεται κάτι πιό βαθύ καί πιό ουσιαστικό· κάτι πού δέν αφορά μονάχα τίς συγκεκριμένες περιστάσεις καί τίς παρούσες συνθήκες. Τά όσα βιώσαμε τήν περίοδο αυτή αποκάλυψαν απλά τό μεγάλο μας πρόβλημα. Κι αυτό δέν είναι άλλο από τό φόβο τού θανάτου, τού πιό μεγάλου εχθρού τού γένους τών ανθρώπων.
Κι όταν στήν Εκκλησία μιλούμε γιά θάνατο, δέν μιλούμε απλά γιά τήν τελευταία πνοή τού ανθρώπου. Τραγική καί φοβερή εκείνη η ώρα, μά ο θάνατος δέν περιορίζεται σέ μιά μονάχα στιγμή. Ο θάνατος σκιάζει κάθε πτυχή του ανθρώπινου βίου. Ζούμε τό θάνατο στήν καθημερινότητα, στή στέρηση, στό άδικο, στή βία, στή σύγκρουση, στό χωρισμό, στόν πόνο, στήν ασθένεια. Ζούμε τό θάνατο καί στά έσχατα τού βίου μας, ως ενδεχόμενο καί ως επερχόμενο· ως απειλή καί ως βεβαιότητα. Μετά τήν πτώση τών πρωτοπλάστων ο θάνατος έγινε ένας οδυνηρός τρόπος νά ζείς· έγινε ο τρόπος τής πεπτωκυίας μας φύσης, από τόν οποίο κανείς νά ξεφύγει δέν μπορεί. Ο τρόπος νά επιβιώνεις μακριά από τό Θεό, χωρισμένος από τή Ζωή. Ο τρόπος νά επιβιώνεις χωρίς καμία προοπτική αυξήσεως, τελειώσεως, θεώσεως.
Τούτο τόν μοχθηρό εχθρό κατανίκησε ο Χριστός, μέ τήν ενανθρώπησή Του, μέ τό Πάθος καί τήν Ανάστασή Του. Νίκησε τό θάνατο πεθαίνοντας μαζί μας, πεθαίνοντας γιά μάς. Κατήλθε στά έγκατα τού Άδη γιά νά ελευθερώσει εμάς τούς αιχμαλώτους από τά δεσμά τού θανάτου. Αναστήθηκε γιά νά μάς χαρίσει τήν δυνατότητα τής ζωής καί τήν προοπτική τής θεώσεως. Πλέον ο άνθρωπος μπορεί νά ζήσει αληθινά, μπορεί νά σχετιστεί μέ τό Θεό, μπορεί νά Τόν αγαπήσει· καί γι αυτό μπορεί νά αγαπήσει καί τόν συνάνθρωπό του· καί γι αυτό μπορεί νά αγαπήσει καί τόν εαυτό του.
Όμως ο ανθρωπος σήμερα παραμένει παρά τή μεγάλη δωρεά τού Χριστού απόμακρος από τό Θεό. Αυτό κελεύουν εδώ καί κάποιους χρόνους οι σοφοί τού κόσμου. Κι η απομάκρυνση αυτή ονομάστηκε ελευθερία καί χειραφέτηση. Κι η απομάκρυνση αυτή θεωρήθηκε πρόοδος καί εξέλιξη. Μά ήρθε μιά ασθένεια σέ όλη τήν οικουμένη καί μάς ανάγκασε νά κοιτάξουμε κατάματα τό θάνατο καί νά συνειδητοποιήσουμε τίς ψευδαισθήσεις μας. Κι είναι αλήθεια πώς αυτό τό κοίταγμα γέννησε μέσα στίς ψυχές γιγάντιο φόβο.
Αρρώστιες καί συμφορές η ανθρωπότητα καί στό παρελθόν έχει περάσει, δυστυχώς θά περάσει καί στό μέλλον. Αυτό πού συνέβη όμως στίς μέρες μας είχε κάτι τό διαφορετικό. Γιά πρώτη φορά κοιτάζοντας τούς τηλεοπτικούς μας δέκτες καί τά εξυπνά μας τηλέφωνα αντικρύσαμε από τή μία άκρη τής γής ίσα μέ τήν άλλη τό θάνατο. Ακόμα κι αν δέν ασθενήσαμε, ακόμα κι αν δέν χάσαμε κάποιον οικείο, βρεθήκαμε ανυπεράσπιστοι ενώπιον τής εξουσίας του.
Φοβισμένοι καί έντρομοι σάν μικρά παιδιά, τούτο λοιπόν τό καλοκαίρι, ψάξαμε μιά μητρική αγκαλιά νά μάς παρηγορήσει, νά μάς διώξει τούς φόβους, νά μάς γλυκάνει τή ψυχή. Καί τή βρήκαμε στό πρόσωπο τής Παναγίας. Εκείνης πού εικονίζεται σχεδόν πάντα βρεφοκρατούσα. Κρατά στήν αγκάλη Της τό Χριστό, κρατά τήν Αλήθεια, κρατά τή Ζωή. Έρχεται ως μάνα νά μάς γνωρίσει τή ζωή, νά μάς μάθει νά ζούμε, νά μάς μάθει νά μή φοβόμαστε τό θάνατο.
Πρώτα μάς δείχνει τόν Υιό καί Θεό Της, λέγοντάς μας: «ό,τι άν λέγη υμίν, ποιήσατε». Μάς καλεί νά ακούσουμε τό λόγο τού Θεού, γιατί δέν είναι λόγος πού δεσμεύει, αλλά λόγος πού ελευθερώνει· γιατί δέν είναι λόγος εξουσιαστικός, αλλά λόγος αγαπητικός. Ο Θεός δέν έχει ανάγκη τίποτα, δέν έχει νά κερδίσει κάτι από τή σχέση μ εμάς. Τό μόνο πού επιθυμεί, τό μόνο πού κατεργάζεται, είναι τή σωτηρία όλων τών ανθρώπων, πού θέλουν όμως κι εκείνοι νά σωθούν. Γι αυτό μάς παρακαλεί, γι αυτό μάς συμβουλεύει, γι αυτό μάς προτρέπει μέ τό λόγο Του, πού γιά τόν άνθρωπο τής πίστης γίνεται Νόμος. Κι η Παναγία μας, «η Τιμιωτέρα τών Χερουβείμ καί Ενδοξοτέρα ασυγκρίτως τών Σεραφείμ», αποτελεί ζωντανή μαρτυρία τού πόσο ο άνθρωπος ανυψώνεται όταν εμπιστεύεται τό λόγο καί τό νόμο τού Θεού.
Έπειτα μέ τή σιωπηρή παρουσία τής Παναγίας μας στό Σταυρό τού Υιού Της, μάς αποκαλύπτει ότι ο άνθρωπος πού σχετίζεται μέ τό Θεό, χαριτώνεται, καί δύναμη λαμβάνει πολύ, ώστε νά μπορεί νά σταθεί έναντι τού θανάτου, καί κάθε συμφοράς, χωρίς νά καταρρέει, χωρίς νά χάνει τήν ελπίδα, χωρίς νά νικιέται από τήν θλίψη καί τήν οδύνη. Η Παναγία μας θρήνησε τό Παιδί Της, σάν μάνα αληθινή. Όμως στό βάθος τής υπάρξεώς Της, η Ανάσταση τού Υιού Της υπήρχε ως ελπίδα, ως προσμονή κι ως βεβαιότητα. Γι αυτό πρώτη Εκείνη κατά τούς Πατέρες, αξιώθηκε νά συναντηθεί μέ τόν Αναστημένο Χριστό. Η Θεοτόκος μυστικά μαρτυρεί πώς οφείλουμε νά αντισταθούμε στίς ορμές τού θανάτου πού μάς χτυπούν ανελέητα κάθε φορά πού ένα πρόσωπο πού αγαπούμε αφήνει τόν κόσμο αυτόν. Μάς παρηγορεί βεβαιώνοντάς μας πώς δέν είνα αυτό τό τέλος τού ανθρώπου, πώς η Ζωή είναι εκείνη πού θά έχει τόν τελικό τό λόγο.
Κι έρχεται τέλος η ημέρα η σημερινή, αυτή τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου, νά μάς φέρει σέ μιά παντελώς διαφορετική θεώρηση τού θανάτου. Γιορτάζουμε τήν παρούσα ημέρα πανηγυρικά, τή νίκη επί τού θανάτου. Πέρασμα έγινε ο θάνατος, από τούτη τή ζωή στήν άλλη, από τόν πόνο στήν μακαριότητα, από τήν φθορά στήν αφθαρσία, από τό εφήμερο στό αιώνιο. Από τή μία βλέπουμε στήν εικόνα τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου τόν ίδιο τόν Χριστό νά αγκαλιάζει στοργικά τή ψυχή τής Αγίας Μητρός Του. Από τήν άλλη συνεορτάζουμε τήν ημέρα αυτή τό γεγονός τής μεταστάσεως τής Θεοτόκου, τής αναστάσεως Της δηλαδή από τό Χριστό. Τό άσπιλο σώμα τής Παναγίας δέν εγκαταλείπεται ούτε αυτό στή φθορά. Η ψυχή καί τό σώμα τού ανθρώπου στά χέρια τού Θεού. Η Κυρία Θεοτόκος είναι η πρώτη πού δέχθηκε τούτο τό δώρο τής ζωής, τό οποίο ο Λυτρωτής Χριστός προορίζει γιά τόν κάθε άνθρωπο πού σχετίζεται μαζί Του.
Έτσι καλούμαστε νά αντιπαλέψουμε τό θάνατο πού μάς τυρρανά. Έτσι τολμούμε νά αντισταθούμε στίς συμφορές τού βίου. Έτσι ερχόμαστε νά αντιμετωπίσουμε, ως χριστιανοί τήν πανδημία καί τίς επιπτώσεις της. Νικώντας τό φόβο, αφαιρούμε από τό θάνατο τό κεντρί του. Δέν είναι πλέον ισχυρός, δέν είναι ανίκητος, δέν είναι φοβερός. Είμαστε ασφαλείς στά χέρια τού Θεού, στό έλεός Του, στήν αγάπη Του. Ό,τι κι άν έρθει στή ζωή μας, όποια κακία η δυστυχία κι άν δοκιμάσουμε, τελικά ο Θεός κάτι καλό θά βγάλει γιά μάς.
Ευχόμαστε τέκνα μου αγαπητά, η Θεοτόκος Παρθένος, η τροφός τής Ζωής, νά προστατεύει τό καθένα σας ξεχωριστά, νά ευλογεί τό τόπο μας καί τήν πατρίδα μας πού πολύ δοκιμάζεται στούς εσχάτους καιρούς, καί νά φωτίζει τήν οικουμένη όλη ώστε νά αναγνωρίσει τόν Υιό καί Λόγο τού Θεού τόν σαρκωμένο, τόν Ιησού Χριστό, Εκείνον πού τό θάνατο καταπάτησε καί τόν φόβο κατήργησε.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
Μέ όλη μου τήν αγάπη
Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ Σ Α Σ
ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου