Είμαι ένα ζαρκάδι. Είμαι το αισθητήριο της θλίψης μέσα στο σύμπαν. Στοργικέ ουρανέ!· αντί για αίμα στην καρδιά μου έχω δάκρυ. … κλαίω για όλους τους θλιμμένους, για όλους τους αθώους, για όλους τους καταφρονεμένους, για όλους τους πληγωμένους, για όλους τους πεινασμένους, για όλους τους αβοήθητους, για όλους τους αδικημένους, για όλους τους βασανισμένους, για όλους τους κακοπαθημένους. Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς.

 

 

Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ιδʹ (14η) τοῦ μηνός Ἰουνίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἐλισσαίου (9ο αἰών π.Χ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Μεθοδίου, τοῦ Ὁμολογητοῦ, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως (847)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Κυρίλλου, Ἐπισκόπου Γορτύνης τῆς Κρητῶν νήσου (303)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἡμῶν Ἰουλίττης τῆς Ταβεννησίας.(δ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Κιαράνου (Ciarán), τοῦ εὐσεβοῦς, ἡγουμένου μονῆς Βελλάχης (Bellach-Duin) ἐν Ἰρλανδίᾳ. (†870)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Μστισλάβου-Γεωργίου, πρίγκιπος τοῦ Νόβγκοροντ, τοῦ Ἀνδρείου (1180)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Νήφωνος, τοῦ ἐν τῷ Ἄθω ἀσκήσαντος, τοῦ Καυσοκαλυβίτου τοῦ ἐκ Λουκόβης Ἀργυροκάστρου καταγομένου (1411).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἐλισσαίου, τοῦ ἐν Σούμυ Σολοφκί τῆς Ῥωσίας ἀσκήσαντος (ιϚ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ἰουστίνου (Πόποβιτς), τοῦ νέου ὁμολογητοῦ καὶ θεολόγου, τοῦ θαυματουργοῦ, ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Ἀρχαγγέλου Τσέλιε Σερβίας, κατὰ τὸ ἔτος 1979.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σύναξιν ἐπιτελοῦμεν πάντων τῶν ἐν τῇ ἱερᾷ μονῆ Ντιβέεβο Ἁγίων, ἤτοι τῶν ἀσκήσει καὶ ἀθλήσει διαλαμψάντων Ὁσίων, διὰ Χριστὸν σαλῶν ὡς καὶ Ἐνδόξων Νεομαρτύρων: Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ (2 Ἰανουαρίου καὶ 19 Ἰουλίου (ἀνακομιδὴ τοῦ ἁγίου λειψάνου του), Ἀλεξάνδρα ἡ Ἡγουμένη (Melgunov)(13 Ἰουνίου, 1789), Μάρθα (Melyukova) (21 Αὐγούστου, 1829), Ἑλενα (Manturova) (28 Μαΐου, 1832), Πελαγία Ἰβάνοβνα (Serebrennikova), ἡ διὰ Χριστόν Σαλὴ (30 Ἰανουαρίου, 1884), Παρασκευὴ Ἰβάνοβνα, ἡ διὰ Χριστόν Σαλὴ (Πάσα τοῦ Σάρωφ) (22 Σεπτέμβρη, 1915 ), Μαρία Ἰβάνοβνα (Fedina), ἡ διὰ Χριστόν Σαλὴ (26 Αὐγούστου, 1931), οἱ Ὁσιομάρτυρες Εὐδοκία, Δαρεία, Δαρεία καὶ Μαρία τοῦ Σουβόροβο (5 Αὐγούστου, 1919), Μάρθα (Testova)(13 Ἀπριλίου, 1941), Πελαγία (Testova)(3 Νοεμβρίου, 1944), Ματρώνα (Vlasova) ( 7 Νοεμβρίου, 1963 ), οἱ Ἱερομάρτυρες ἐπίσκοπος Σεραφεὶμ (Chichagov) (11 Δεκεμβρίου, 1937), ἐπίσκοπος Σεραφεὶμ (Zvezdinsky) (26 Αὐγούστου, 1937), Ἰάκωβος (Gusev) (13 Δεκεμβρίου, 1937), Μιχαὴλ (Gusev) (20 Νοεμβρίου, 1937)

Στίχοι
Ἰουστῖνος ὕπνωσε Σέρβος ὁ μέγας,
Θεολόγων σύνεδρος, Ἁγίων φίλος.
Θεανθρώπῳ ἥνωται ὑπνώσας λέων Ὀρθοδοξίας.

Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς …είχε γράψει ΄΄ Η Δορκάς, το ζαρκάδι, στον χαμένο παράδεισο΄΄, και έλεγε ότι είμαι η δορκάδα, είμαι ένα ζωάκι το οποίο…. είδατε ότι τα μάτια των ζαρκαδιών, των ελαφιών μοιάζουν σαν κλαμμενα, σαν δακρυσμένα. Και αυτήν την εικόνα την είχε πάρει ως ποιητής, ως ποιητική ψυχή που ήταν, και έλεγε Είμαι ένα ζαρκάδι και μέσα μου, στην ψυχή μου, έχω κλείσει όλους τους πόνους, όλες τις λύπες, όλες τις περιπέτειες, όλη την … ο,τι αντέχει ο άνθρωπος, όλα τα πάθη των ανθρώπων. Και τόσο πολλά δάκρυα βγαίνουν που σχημάτισαν μια λίμνη. Και εγώ είμαι στη μέση, σε ένα νησάκι. Έγινε δηλαδή ο τόπος μου ένα νησάκι των δακρύων. Και έτσι περιγράφει ποιητικότατα τη ζωή του χριστιανού, ο οποίος κλαίει για την κατάντια του και την κατάντια του κόσμου, εμφορούμενος από τη χριστοφανή χαρά ότι η Ανάσταση του Χριστού θα μας οδηγήσει και εμάς τη δική μας ανάσταση και στη Δευτέρα Παρουσία.
π. Σταμάτης Σκληρης, Αναμνήσεις από τον όσιο Ιουστίνο Πόποβιτς

***

Ζαρκάδι στον χαμένο παράδεισο
Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς (1894 -1979)

«Εξομολόγηση»

Είμαι ένα ζαρκάδι. Είμαι το αισθητήριο της θλίψης μέσα στο σύμπαν. Πριν από πολύ πολύ καιρό Κάποιος εξόρισε στη γη ό,τι θλιβερό υπάρχει σε όλους τους κόσμους και αυτό επιβλήθηκε στην καρδιά μου. Και από τότε είμαι το αισθητήριο της θλίψης. Ζω με το να τρυγώ τη θλίψη από όλα τα όντα και τα κτίσματα. Μόλις που σιμώσω ένα ον, μου σταλάζει στην καρδιά και από μια μαύρη σταγόνα θλίψης. Και η μαύρη πάχνη της θλίψης, ωσάν μικρό ρυάκι, διατρέχει τις φλέβες μου. Και εκεί, στην καρδιά μου, τούτη η μαύρη πάχνη της θλίψης γίνεται ωχρή και μπλάβα.

Σε όλο μου το είναι έχει εκχυθεί κάποια μαγνητική δύναμη θλίψης, που, ακαταμάχητα, μαγνητίζει και σφηνώνει στην καρδιά μου ό,τι το θλιβερό στον κόσμο. Γι’ αυτό και είμαι το πιό μελαγχολικό απ’ όλα τα κτίσματα. Το δάκρυ μου περίσσεψε για τον πόνο του καθενός… Μη γελάτε μαζί μου, εσείς οι γελαστοί! Σκιάζομαι, επειδή ξέρω ότι σε τούτον το θλιβερό κόσμο υπάρχουν όντα που γελούν. Ω, καταραμένο, τρισκατάρατο χάρισμα, το να γελάς σε έναν κόσμο που κοχλάζει η θλίψη, πυρώνει ο πόνος, αφανίζει ο θάνατος! Τι καταδικαστικό χάρισμα!… Εγώ από τη θλίψη δεν γελώ ποτέ. Πως θα μπορούσα να γελάσω όταν είστε τόσο βάναυσοι και άσπλαχνοι, εσείς οι γελαστοί! Όταν είστε τόσο κακοί και άσχημοι! Και είστε άσχημοι απ’ το κακό. Γιατί μόνον το κακό ασχημαίνει την ομορφιά των γήινων και ουράνιων δημιουργημάτων… Θυμάμαι, νοσταλγώ: τούτη η γη ήταν κάποτε παράδεισος, και εγώ ζαρκάδι παραδείσιο. Ω, θύμηση, να τρεκλίζω, εκστατικό από τη μια χαρά στην άλλη, από τη μία αθανασία στην άλλη, από τη μία αιωνιότητα στην άλλη!…

Ενώ τώρα; Σκοτάδι σκεπάζει τα μάτια μου. Όποιο μονοπάτι κι αν πάρω, βρίσκω πηχτό σκοτάδι. Οι λογισμοί μου στάζουν δάκρυ. Και τα αισθήματα μου βρίθουν από θλίψεις. Όλο μου το είναι το έχει κυριέψει μια άσβεστη πυρκαγιά θλίψης. Τα πάντα μέσα μου φλέγονται απ’ τον πόνο, όμως με τίποτα να αποκαούν. Κι εγώ, το δόλιο, ένα πράμα είμαι μονάχα: αιώνιο ολοκαύτωμα στον κοσμικό βωμό της θλίψης. Και ο κοσμικός βωμός της θλίψης είναι η γη, ο τεφρός και σκυθρωπός, ο χλωμός και θολερός πλανήτης…

***

Η καρδιά μου είναι νησί απρόσιτο στον απέραντο ωκεανό της θλίψης. Απρόσιτο στη χαρά. Άραγε, κάθε καρδιά είναι ένα απρόσιτο νησί; Πείτε μου εσείς, που έχετε καρδιά! Τι περιβάλλει τις καρδιές σας; Τη δική μου την περιβάλλουν τα ίδια τα βάραθρα και η άβυσσος του ωκεανού. Και, διαρκώς, ποντίζεται μέσα τους. Τίποτε δεν μπορεί να την ανασύρει, να την κάνει να βγει από εκεί μέσα. Ό,τι κι αν βρει να πιαστεί, αυτό είναι αρύ σαν το νερό. Γι’ αυτό και τα μάτια μου είναι θαμπά από το δάκρυ και η καρδιά μου αφανισμένη απ’ το στεναγμό. Οι κόρες των ματιών μου είναι αποσταμένες απ’ τις πολλές νυχτιές που αντίκρισαν. Εψές, ο ήλιος βασίλεψε στα μάτια μου και ταχιά δεν πρόβαλε. Πνίγηκε στα σκοτάδια της θλίψης μου. Κάτι τρομερό και μακάβριο διαπερνά το είναι μου. Με σκιάζει ό,τι υπάρχει γύρω και πάνω από μένα. Αχ, να δραπέτευα από τον τρόμο του κόσμου τούτου!

Είμαι ζαρκάδι… Και τα μεγάλα μάτια μου, μην είναι άραγε γι’ αυτό μεγάλα, για να χωρέσουν το αχώρητο, να περιλάβουν το απερίληπτο, να ιδούν το ανείδωτο;

Πλάι στη θλίψη μου, Κάποιος διέχυσε μέσα μου και αθανάτισε, και διαιώνισε κάτι, που είναι μεγαλύτερο κι από τα αισθήματα, ισχυρότερο κι από τις σκέψεις, κάτι τόσο διαρκές όσο και η αθανασία, και τόσο πελώριο όσο και η αιωνιότητα. Το ένστικτο της αγάπης. Μέσα του έχει κάτι το παντοδύναμο, το ακατανίκητο. Τούτο είναι που διαχέεται σε όλους τους λογισμούς μου και διαφεντεύει όλο μου το είναι, που σαν μικρή, μικροσκοπική νησίδα, έχει ολόγυρα του, άπειρα, να εκτείνεται, να διαχέεται και να απλώνεται αυτή, το αίνιγμα της ψυχής μου, η αγάπη. Σε όποια γωνιά του είναι μου κι αν στραφώ, αυτήν βρίσκω. Είναι κάτι το πανταχού παρόν μέσα μου, το πιο οικείο. Μέσα μου το είμαι, είναι το ίδιο με το αγαπώ. Μέσ’ από την αγάπη είμαι εκείνο που είμαι. Το να είμαι, το να υπάρχω για μένα, είναι το ίδιο με το να αγαπώ, να στέργω. Και μήπως μπορεί τάχα να υπάρχει ον χωρίς αγάπη; Τέτοιο ον δεν το ξέρει η ζαρκαδίσια καρδιά μου.

Μην πληγώνετε την αγάπη μέσα μου. Επειδή πληγώνετε τη μοναδική μου αθανασία, τη μοναδική μου αιωνιότητα. Και συνάμα τη μοναδική αθάνατη και αιώνια αξία μου. Γιατί τι άλλο είναι η αξία αν δεν είναι κάτι το αθάνατο και το αιώνιο; Κι εγώ είμαι αιώνιο και αθάνατο μόνο με την αγάπη. Είναι ό,τι έχω και δεν έχω. Μ’ αυτήν και νιώθω και σκέφτομαι και βλέπω κι ακούω και ξέρω και ζω και αθανατίζομαι. Όταν λέω «αγαπώ» με τούτο περιλαμβάνω όλους τους αθάνατους λογισμούς μου, όλα τα αθάνατα αισθήματα μου, όλους τους αθάνατους πόθους μου, όλες τις αθάνατες ζωές μου. Με αυτήν, με την αγάπη, είμαι πέρα από κάθε θάνατο, πέρα από κάθε μη είναι· εγώ το ασημόχρωμο ζαρκάδι, το στοργικό ζαρκάδι, το ζωηρό ζαρκάδι.

Μέσα από τρομακτικές χαράδρες και φρικτές αβύσσους περνάει η αγάπη μου για σένα, αγαθέ άνθρωπε, για σένα ολάνθιστο δάσος, για σένα μοσχομύριστο χορτάρι, για σένα, Πανάγαθε και Πάνστοργε! Μέσα από αναρίθμητους θανάτους πορεύεται η αγάπη μου για σένα, γλυκιά μου Αθανασία! Γι’ αυτό και η θλίψη είναι ο μόνιμος συνταξιδιώτης μου. Κάθε βαναυσότητα είναι ολόκληρος θάνατος για μένα. Την περισσότερη βαναυσότητα σε τούτον τον κόσμο την έζησα απ’ το πλάσμα που λέγεται άνθρωπος. Ω, κάποιες φορές αυτός, ο άνθρωπος, είναι ο θάνατος όλης μου της χαράς. Μάτια μου, δείτε μέσα και πέρα από τον άνθρωπο, τον Πανάγαθο καί Πάνστοργο! Η αγαθότητα και η στοργή τούτα είναι η ζωή μου, αυτά και η αθανασία μου και η αιωνιότητα μου. Χωρίς την αγαθότητα και τη στοργή, η ζωή είναι κόλαση. Όταν νιώθω την αγαθότητα του Πανάγαθου και τη στοργή του Πάνστοργου, βρίσκομαι με όλο μου το είναι στον παράδεισο. Όταν όμως σωρεύεται πάνω μου η ανθρώπινη σκληρότητα, αχ, τότε όλοι οι φόβοι μου γίνονται η κόλαση. Γι’ αυτό και σκιάζομαι τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο, εκτός απ’ τον καλό και στοργικό.

***

Βρίσκομαι πλάι στον χείμαρο, που στις όχθες του φυτρώνει ο μπλάβος ανθός. Ο χείμαρος είναι τα δάκρυα μου. Οι άνθρωποι μου πλήγωσαν την καρδιά κι αντί για αίμα ρέει δάκρυ. Στοργικέ ουρανέ! Να, σου κρένω το μυστικό μου· αντί για αίμα στην καρδιά μου έχω δάκρυ. Όλο τούτο είναι η ζωή μου, τούτο και το μυστικό μου. Γι’ αυτό και κλαίω για όλους τους θλιμμένους, για όλους τους αθώους, για όλους τους καταφρονεμένους, για όλους τους πληγωμένους, για όλους τους πεινασμένους, για όλους τους αβοήθητους, για όλους τους αδικημένους, για όλους τους βασανισμένους, για όλους τους κακοπαθημένους. Οι λογισμοί μου σωρεύονται απ’ τη θλίψη και γρήγορα γίνονται συναισθήματα, που με τη σειρά τους ρέουν ως δάκρυα. Ναι, τα συναισθήματά μου είναι άπειρα και τα δάκρυα αναρίθμητα. Σχεδόν κάθε συναίσθημα μου θρηνεί και κλαίει, γιατί μόλις φτερουγίσει από μέσα μου στον κόσμο γύρω μου, συναπαντιέται με κάποια ανθρώπινη βαναυσότητα. Ω, υπάρχει άραγε, πιο βάναυσο και πιο ωμό ον από τον άνθρωπο;

… Ω, δεν τον μισώ γι’ αυτό, τον σπλαχνίζομαι. Τον σπλαχνίζομαι, επειδή δεν έχει τα συναισθήματα εκείνα για τον παράδεισο. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη φρίκη για ένα πλάσμα, για οποιοδήποτε πλάσμα, απ’ αυτήν. Ξέρετε, ένα ζαρκάδι δεν μπορεί να μισεί, μπορεί μόνον να λυπάται και να συμπονεί. Αντιμετωπίζει όλες τις προσβολές, όλες τις σκαιότητες με θλίψη και συμπόνια. Η θλίψη είναι η εκδίκηση του· η θλίψη μαζί με τη συμπόνια… Ω, άνθρωποι πόσο σκληροί και βάναυσοι είστε!

***

Περισσότερο απ’ όλα όσα αγαπιούνται, αγαπώ την ελευθερία. Αυτήν, που έχει μέσα της την αγαθότητα, τη στοργή, την αγάπη. Το κακό, η σκαιότητα, το μίσος είναι το χειρότερο είδος σκλαβιάς. Όταν είσαι σκλάβος τους, είσαι σκλάβος του θανάτου. Και υπάρχει τάχα μεγαλύτερη σκλαβιά από τον θάνατο; Σε τέτοια σκλαβιά πορεύονται οι άνθρωποι, αυτοί οι επινοητές και δημιουργοί του κακού, της σκληρότητας και του μίσους. Κι εμένα μ’ έστειλαν στον κόσμο, μου είπαν και μου προφήτευσαν, μου όρισαν και μου προόρισαν: να είσαι θλίψη και αγάπη. Κι εγώ, μ’ όλο μου το είναι, εκπληρώνω τον προορισμό μου: θλίβομαι και αγαπώ.

***

Μέσα στη βλασφημία του ο άνθρωπος ούτε που μπορεί να φανταστεί τα μεγαλειώδη και θαυμαστά αισθήματα, που φέρουμε μέσα μας εμείς, τα ζαρκάδια. Ανάμεσα σ’ εμάς και σ’ εσάς, άνθρωποι, εκτείνεται η άβυσσος, έτσι, που ούτε εμείς μπορούμε να κινήσουμε προς εσάς, αλλά ούτε κι εσείς προς εμάς. Δεν έχετε την αίσθηση του κόσμου μας. Αν εμείς, τα ζαρκάδια, αν η καρδιά μας περνούσε στην πλευρά σας, τότε θα είχαμε περάσει στην κόλαση. Κάποτε ήμασταν στον παράδεισο. Εσείς όμως, άνθρωποι, μας τον μετατρέψατε σε κόλαση…

Το ξέρω και το προαισθάνομαι· με περιμένει μια καλύτερη αθανασία από την ανθρώπινη. Για εσάς, άνθρωποι, σ’ εκείνον τον κόσμο, υπάρχει και η κόλαση. Για εμάς όμως, τα ζαρκάδια, υπάρχει μόνον παράδεισος. Γιατί εσείς, άνθρωποι, συνειδητά και εκούσια επινοήσατε την αμαρτία, το κακό και τον θάνατο, παρασύροντας κι εμάς σ’ αυτά με την μοχθηρία και την κακία σας, χωρίς τη συγκατάβαση μας, επειδή είχατε εξουσία επάνω μας. Γι’ αυτό και θα δώσετε λόγο για εμάς, για όλα τα βάσανα, για όλες τις δυσκολίες, για όλα τα παθήματα, για όλους τους θανάτους μας. Θα τιμωρηθείτε για εμάς και εξαιτίας μας…

***

Αν ήταν να διάλεγα ανάμεσα στα δημιουργήματα, θα διάλεγα τον τίγρη παρά τον άνθρωπο, γιατί ο τίγρης είναι λιγότερο αιμοβόρος απ’ τον άνθρωπο, θα διάλεγα το λιοντάρι παρά τον άνθρωπο, γιατί είναι λιγότερο αίμοχαρές απ’ αυτόν, θα διάλεγα την ύαινα παρά τον άνθρωπο, γιατί είναι λιγότερο αποκρουστική απ’ αυτόν, θα διάλεγα τον λύγκα παρά τον άνθρωπο, γιατί είναι λιγότερο επιθετικός απ’ αυτόν, θα διάλεγα το φίδι παρά τον άνθρωπο, γιατί είναι λιγότερο πονηρό απ’ αυτόν, θα διάλεγα οποιοδήποτε άλλο θηρίο παρά τον άνθρωπο, γιατί ακόμη και το φοβερότερο θηρίο είναι λιγότερο τρομερό από τον άνθρωπο… σας λέω αλήθεια, μέσα απ’ την καρδιά μου σας μιλώ. Γιατί ο άνθρωπος επινόησε και δημιούργησε την αμαρτία, τον θάνατο και την κόλαση. Και τούτο μέσα σ’ όλους τους κόσμους μου είναι το χειρότερο από τα χειρότερα, το πιο τερατώδες απ’ τα τερατωδέστερα, το φοβερότερο απ’ τα φοβερότερα…

***

Με την νοημοσύνη και χωρίς την αγαθότητα και τη στοργή, ο άνθρωπος είναι ίδιος ο διάβολος. Άκουσα τους αγγέλους του ουρανού, όταν έπλεναν τα φτερά τους στα δάκρυα μου, να λένε: ο διάβολος είναι η μεγάλη νοημοσύνη χωρίς ίχνος αγαθότητας και αγάπης. Όμως, κι ο άνθρωπος το ίδιο είναι, όταν δεν έχει καλοσύνη και αγάπη. Ο νοήμων άνθρωπος χωρίς καλοσύνη και συμπόνια είναι κόλαση για τη στοργική ψυχή μου, κόλαση για την πικραμένη καρδιά μου, κόλαση για τα άκακα μάτια μου, κόλαση για το ταπεινό είναι μου…

***

Τα λευκά ζαρκάδια τον παλιό καιρό έλεγαν: πέρασε απ’ τη γη Εκείνος, ο Πανάγαθος και Πάνστοργος, κι έκανε τη γη παράδεισο. Όλα τα όντα, όλα τα πλάσματα δέχτηκαν την άπειρη αγαθότητα, την αγάπη, τη στοργή, το έλεος, την ευγένεια και τη σοφία, που ανέβλυζε απ’ Αυτόν. Πάνω στη γη περπάτησε και την έκανε ουρανό. Τον έλεγαν Ιησού. Ω, σ’ Αυτόν είδαμε το πόσο μπορεί ο άνθρωπος να είναι υπέροχος και υπέρκαλος, μόνον όταν είναι αναμάρτητος. Θλιβόταν με τη θλίψη μας και έκλαιγε μαζί μας για τα δεινά, που οι άνθρωποι μας έφεραν. Ήταν μαζί μας και ενάντια στα ανθρώπινα δημιουργήματα, ενάντια στην αμαρτία, στο κακό και τον θάνατο. Αγαπούσε με τρόπο φιλόστοργο και πονόψυχο όλα τα πλάσματα, τα χάιδευε με μια θεϊκή μελαγχολία και τα προφύλασσε από την ανθρώπινη αμαρτία, από το ανθρώπινο κακό, από τον ανθρώπινο θάνατο. Ήταν, και παντοτινά παρέμεινε, ο Θεός μας, ο Θεός των θλιμένων και κατατρεγμένων κτισμάτων, από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο.

Μόνον οι άνθρωποι, που του μοιάζουν, μας αναπαύουν. Είναι γένος μας, είναι η αθανασία μας και η αγάπη μας. Η ψυχή τους έχει συνυφανθεί με την καλοσύνη Του, την ευσπλαχνία Του, την αγάπη Του, τη στοργή Του, την ευγένεια Του, τη δικαιοσύνη Του και τη σοφία Του. Η νοημοσύνη τους είναι θεϊκά σοφή, θεϊκά αγαθή, θεϊκά ταπεινή, θεϊκά σπλαχνική. Μοιάζουν με τους φωτεινούς και αγίους αγγέλους. Γιατί η μεγάλη νοημοσύνη και η μεγάλη αγαθότητα, όταν γίνονται ένα, τότε αυτό λέγεται άγγελος.

Γι’ αυτό και η αγάπη μας σπεύδει ολάκερη στον Ιησού, τον Πανάγαθο, τον Πολυέλεο, τον Πάνστοργο. Αυτός είναι ο Θεός μας. Αυτός και η Αθανασία μας και η Αιωνιότητα μας. Το Ευαγγέλιο Του είναι περισσότερο δικό μας, παρά των ανθρώπων, γιατί μέσα μας υπάρχει περισσότερη η αγαθότητα Του, η αγάπη Του, η στοργή Του…Εκείνος. Ω! Ας είναι ευλογητός σ’ όλες τις καρδιές και σ’ όλους τους κόσμους μας! Εκείνος, ο Κύριος και Θεός μας! Εκείνος, η γλυκιά παρηγοριά μας σε τούτον τον πικρό κόσμο, που παρέρχεται, η αιώνια ευφροσύνη μας σε εκείνον, τον αθάνατο κόσμο, που επέρχεται…
Μετάφραση: Αριστείδης Γεωργόπουλος

Σύναξη των Αγίων του Ντιβέγιεβο, ”…αυτό το μέρος το επέλεξε η ίδια η Βασίλισσα των Ουρανών προς δόξαν του ονόματος Της.” Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ
https://iconandlight.wordpress.com/2018/06/13/24128/

Εάν εγώ είμαι ο Ιωνάς … πετάξτε με στην θάλασσα. Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2023/09/20/%ce%b5%ce%ac%ce%bd-%ce%b5%ce%b3%cf%8e-%ce%b5%ce%af%ce%bc%ce%b1%ce%b9-%ce%bf-%ce%b9%cf%89%ce%bd%ce%ac%cf%82-%cf%80%ce%b5%cf%84%ce%ac%ce%be%cf%84%ce%b5-%ce%bc%ce%b5-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd/

Όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις… Κάνε ό,τι θα έκανε ο Χριστός! Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/15/%cf%8c%cf%84%ce%b1%ce%bd-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%be%ce%ad%cf%81%ce%b5%ce%b9%cf%82-%cf%84%ce%b9-%ce%bd%ce%b1-%ce%ba%ce%ac%ce%bd%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%ac%ce%bd%ce%b5-%cf%8c%cf%84%ce%b9/

Νύκτα, βαρειά νύκτα έχει καλύψει την Ευρώπη. Κρημνίζονται τα είδωλα της Ευρώπης… Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2018/12/10/%CE%BD%CF%8D%CE%BA%CF%84%CE%B1-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%AC-%CE%BD%CF%8D%CE%BA%CF%84%CE%B1-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%88%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%85/

Προφήτης Ελισσαίος, Σύναξη των Αγίων του Ντιβέγιεβο, Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/13/17156/

Ο κόσμος αυτός είναι γεμάτος από Ηρώδες, και ζητούν τις κεφα­λές όλων των δικαίων της γης. Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2016/08/29/%CE%BF-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B3%CE%B5%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%B7%CF%81%CF%8E%CE%B4%CE%B5/
August 29, 2016 by iconandlight

Η προσευχή και η νηστεία, Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2016/08/03/%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%BD%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD/
August 3, 2016 by iconandlight

Μόνον ο Άγιος είναι ο αληθινός Παιδαγωγός και Διδάσκαλος. Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2016/01/29/%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%BD-%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CE%B8%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CE%B3%CF%89/

Η αγιότητα αποτελεί την φυσική κατάσταση για την θεοειδή ανθρώπινη ψυχή, Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2016/07/09/%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%AF-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%86%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%83%CF%84/

Η φιλαρχία διώχνει την αγάπη και την αλήθεια απ’την καρδιά του ανθρώπου. Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2016/02/22/%CE%B7-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CF%8E%CF%87%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CE%B5/

Στην Αγία Γραφή βρίσκεται η βιογραφία του κάθε ανθρώπου…Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2015/01/15/%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AE-%CE%B2%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1/

Κύριε ελέησον! Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2015/03/25/%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B5-%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CE%B7%CF%83%CE%BF%CE%BD-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%80%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%B2%CE%B9/

Ποτέ να μην αποκάμεις στον αγώνα και στον πόλεμο με τις αμαρτίες σου… Να η σημερινή μεγάλη αγία, η Μαρία η Αιγυπτία. Απ’ αυτήν ο Κύριος έκανε μία αγία ύπαρξη σαν τα Χερουβίμ. Με τη μετάνοια έγινε ισάγγελη· με τη μετάνοια κατέστρεψε την κόλαση, στην οποία βρισκόταν, και ανέβηκε ολόκληρη στον παράδεισο του Χριστού… Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς – π Αντώνιος (Μπλούμ) του Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2024/04/20/%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%ad-%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%ba%ce%ac%ce%bc%ce%b5%ce%b9%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%ce%b3%cf%8e%ce%bd%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83%cf%84/

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ἐνδόξων Προφητῶν Ἠλιοὺ τοῦ Θεσβίτου καὶ Ἐλισσαίου
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε

Ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος, τῶν Προφητῶν ἡ κρηπίς, ὁ δεύτερος Πρόδρομος τῆς παρουσίας Χριστοῦ, Ἠλίας ὁ ἔνδοξος, ἄνωθεν καταπέμψας, Ἐλισαίῳ τὴν χάριν, νόσους ἀποδιώκει, καὶ λεπροὺς καθαρίζει· διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτὸν βρύει ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Προφήτου Ἐλισσαίου.
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὡς ὑποφήτην ἀληθῆ τοῦ Σωτῆρος, καὶ τῶν ἐν νόμῳ παιδευτὴν καὶ φωστῆρα, τοῖς πόῤῥω σε ἐδήλωσεν ὁ τόκος σου σοφέ· σὺ γὰρ κληρωσάμενος, τοῦ Θεσβίτου τὴν χάριν, θαύμασι διέπρεψας, καὶ δυνάμεσι πλείσταις· Καὶ νῦν ἀπαύστως φύλαττε ἡμᾶς, ὦ Ἐλισσαῖε προφῆτα θεσπέσιε.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Μεθοδίου τοῦ Ὁμολογητοῦ.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῷ πυρὶ τῆς ἀγάπης ὁλοκαυτούμενος, ἐμπρησμὸν τῆς ἀπάτης ὅλως ἀπέσβεσας, Πατριαρχῶν ἡ κορωνὶς πάτερ Μεθόδιε, ὁμολογίας ἡ κρηπίς, ἐκδυσωπῶ σε ἐκτενῶς, παθῶν μου τῶν ἀνιάτων, τὴν κάμινον ἀναψύξαι, θείαις ψεκάσι τῆς πρεσβείας σου.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μεθοδίου τοῦ Ὁμολογητοῦ.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Εὐσεβείας τὴν μέθοδον προβαλλόμενος, αἱρετικῶν διαλύεις τὰς ἐπινοίας στεῤῥῶς, Ὀρθοδόξων ἡ κρηπὶς πάτερ Μεθόδιε· τὴν γὰρ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἀνεστήλωσας τιμᾷν, ὡς θεῖος ἱεροφάντωρ· καὶ νῦν ἀΰλως δοξάζῃ, καὶ ἱκετεύεις ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγ.Κυρίλλου Κρήτης.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὸν φωστῆρα τῆς Κρήτης καὶ Γορτύνης τὸν πρόεδρον καὶ θερμὸν προστάτην τοῦ κόσμου Κύριλλον εὐφημήσωμεν ἐν ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς τὴν μνήμην ἐκτελοῦντες τὴν αὐτοῦ ἵνα λάβωμεν πλουσίως τὴν ἀμοιβὴν παρὰ Θεοῦ κραυγάζοντες· δόξα τῷ ἀναδείξαντι σε ἱερόν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖν πρέσβυν ἀκοίμητον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νήφωνος τοῦ Καυσοκαλυβίτου .
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Ἠπείρου τὸν γόνον τὸν τοῦ Ἄθωνος ὄρπηκα, καὶ τῶν ἱερέων τὴν δόξαν, τὸν θεόληπτον Νήφωνα, τιμήσωμεν ἐν ὕμνοις ἱεροῖς· ἀσκήσει γὰρ ὁσίων ἀρετῶν, οὐρανίων χαρισμάτων ἀξιωθείς, φαιδρύνει τοὺς κραυγάζοντας· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐκπληροῦντι διὰ σοῦ, πάντων τὰ πρόσφορα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νήφωνος τοῦ Καυσοκαλυβίτου.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ταπεινώσει καὶ νήφει τὸν διαλάμψαντα Ἁγιωνύμῳ ἐν Ὄρει, Ἀργυροκάστρου βλαστὸν καὶ τῆς Σκήτεως Ἁγίας Ἄννης σέμνωμα, μέλψωμεν Νήφωνα, πιστοί, βιαστὴν ὡς τῆς σαρκὸς καὶ πνεύματος ὑψιπέτην στρουθὸν αὐτοῦ τὰς πρεσβείας πρὸς τὸν Θεάνθρωπον αἰτούμενοι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου (Πόποβιτς), τοῦ νέου ὁμολογητοῦ.
Ἦχος πλ. δ´. Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ.

Ὀρθοδοξίας τὸ γλυκύ, καὶ νεκταρῶδες, Πάτερ ἀμάλγαμα, μετοχετεύσας τῶν πιστῶν, ἐν ταῖς καρδίαις ὥσπερ θησαύρισμα, τῷ βίῳ καὶ ταῖς ἀρεταῖς, βιβλίον ζῶν τοῦ Πνεύματος δέδειξαι, Ἰουστῖνε θεόσοφε· ἱκέτευε διὰ παντός, ἐλ-Λογοθῆναι τοὺς ὑμνοῦντάς σε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου (Πόποβιτς), τοῦ νέου ὁμολογητοῦ.
Ἦχος α´. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.

Τὰ πάντα δοὺς Χριστῷ, τὸν Χριστὸν οὐδενὶ δέ, καὶ τοῦτο πρακτικῶς, Ἰουστῖνε παρέθου, ὡς κλῆ‐ ρον καὶ θησαύρισμα, τοῖς σοῖς τέκνοις μακάριε· ὅθεν γέγονας, τοῦ Παραδείσου οἰκήτωρ, ἔνθα πρέσβευε τῷ Φιλανθρώπῳ Δεσπότῃ, μετὰ τῆς Θεομήτορος.

Ἀπολυτίκιον Παναγίας Κανάλας.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Παναγίας Κανάλας, τῇ εἰκόνι προσπέσωμεν, πάντες οἱ θαλάσσῃ τοῦ βίου, καθ᾿ ἑκάστην πον‐ τούμενοι· παρέχει γὰρ εἰρήνην ὑπὲρ νοῦν, ὡς τέξασα Θεὸν ἀληθινόν, τὸν ἀβρόχως ἐκ θαλάσσης τῆς Ἐρυθρᾶς, τὸν Ἰσραὴλ περάσαντα. Χαίροις τῶν χαρισμάτων ποταμέ· χαίροις θαυμάτων πέλαγος· Χαίροις τῆς Ἐλευσῖνος ἡ τιμή, τῆς Κύθνου περιήχημα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἀρετῶν σὺ δοχεῖον ἀνεδείχθης, θεόληπτε, καὶ τοῦ Παρακλήτου ἡ Χάρις, τῇ ψυχῇ σου ἐνῴκησε· ἁπλότητι τρόπων καὶ στοργῇ, τὰ πλήθη προσῆγες τῷ Θεῷ, καὶ τῆς Χάριτος τοὺς τρόπους, τοῖς ἀγνοοῦσι Πάτερ Σεραφεὶμ διεσάφησας. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Θεῷ, δόξα τῷ σὲ χαριτώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖν, θεῖον διδάσκαλον.

Ἦχος πλ. α’. Χαίροις ἀσκητικῶν

Χαίροις, τοῦ Χρυσοστόμου πατρός, ὁ ἐραστὴς καὶ μαθητὴς ἐπιστήθιος, θεόσοφε Ἰουστῖνε, ἐξ οὗ τὰ θεῖα σαφῶς, ἔγνως ἐν ἐκστάσει πόθῳ ζέοντι, καὶ γέγονας χείμαῤῥος, θείου λόγου χριστόῤῥειθρος, καὶ τὸν ἔρωτα, ὑπανάπτων τὸν ἄϋλον. Ἔκτεινον οὖν τὰς χεῖράς σου, ὦ Πάτερ τρισόλβιε, καὶ τὴν τοῦ Πνεύματος χάριν, τοῖς σὲ τιμῶσι κατάγαγε, κλεινὲ Ἰουστῖνε, τῆς Τριάδος τῆς Ἁγίας, κήρυξε θεόφθογγος.

ᾨδὴ θ΄. Ἅπας γηγενής.

Νοῦς χριστοειδής, καρδία θεόφλεκτος, ἀγάπης οἴκημα, ἄγαλμα θεόμορφον, τοῦ Θεανθρώπου τερπνὸν γεγένησαι, Θεολογίας τέμενος, δέδειξαι Ὅσιε, Ἰουστῖνε, Ὀρθοδόξων καύχημα, καὶ τῆς ἄνω Σιὼν μέλος ἅγιον.

Ὅταν ὁ Χριστός, ἐλεύσηται Ὅσιε, τοῦ κρῖναι ἅπαντας, τότε σὺ μεσίτευσαι, ὑπὲρ τιμώντων τὴν θείαν μνήμην σου, καὶ ἐντρυφώντων ἔργοις σου, τοῖς γεγραμμένοις σαφῶς, ἐνεργείᾳ, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ πηγάζουσι νέκταρ τῆς Χάριτος.

iconandlight.wordpress.com