Ἡ ἐπερχόμενη ψηφιακή ὑποδούλωση, ὁ Ἅγιος Παΐσιος καὶ οἱ διαστρεβλωτές.

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα

Βαδίζουμε πλέον σὲ πολὺ δύσβατα καὶ σκοτεινὰ μονοπάτια, ἀλλὰ μέσα στὸ πυκνό σκοτάδι

γύρω μας, δέν εἴμαστε μόνοι οὔτε ἀνυπεράσπιστοι, καθὼς πέρα ἀπὸ τὴ χάρη καὶ τὴν συνεχῆ προστασία τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων μας, ἔχουμε καὶ ἐπανειλημμένα προειδοποιηθεῖ στὸ πέρασμα τοῦ χρόνου ἀπὸ ἄλλους Ἁγίους, ποὺ ἔκρουσαν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιὰ ὅλες τὶς ἀντίχριστες παγίδες τῶν ἐσχάτων χρόνων. Ἀκόμη ἐναργέστερα μᾶς μίλησαν γιὰ τὸ θέμα κάποιες σπουδαῖες πνευματικὲς μορφές, ποὺ εὐδόκησε ὁ Θεὸς νὰ γεννηθοῦν τὸν περασμένο αἰῶνα, γιὰ νὰ στηρίξουν τοὺς χειμαζόμενους πιστοὺς στὶς ἀρχὲς τῆς μεγάλης δοκιμασίας, ἀλλὰ καὶ νὰ τοὺς προειδοποιήσουν. Ἀνάμεσά τους βεβαίως ξεχωρίζει ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ποὺ ἕως τὴ στιγμὴ τῆς κοιμήσεώς του (1994) μίλησε πολλὲς φορὲς γιὰ τὰ σημεῖα τῶν ζοφερῶν καιρῶν μας καὶ μάλιστα μᾶς ἄφησε ἐπ’ αὐτῶν καὶ ἕνα ἀπὸ τὰ ἐλάχιστα γραπτά του, ἐπειδὴ ἀκριβῶς γνώριζε (ὅπως καὶ ὁ ἴδιος τονίζει) ὅτι τὰ προφορικὰ μποροῦν νὰ διαστρεβλωθοῦν, ὁπότε ἤθελε νὰ ἀφήσει στοὺς συγχρόνους καὶ ἰδίως στοὺς μεταγενεστέρους του συγκεκριμένους λόγους, τὴν αὐθεντικότητα τῶν ὁποίων κανεὶς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀμφισβητήσει.
Καὶ πλεῖστα μὲν ἀπὸ ὅσα ἄφησε ὡς προφορικὴ παρακαταθήκη (καὶ μᾶς διασώθηκαν ὡς καταγραφὲς τρίτων) ὄντως ἀμφισβητήθηκαν ἔντονα τὰ τελευταῖα χρόνια, μὲ τὴν αἰσχρὴ εἰδικὰ περίοδο τῆς ψευτοπανδημίας – πέραν ὅλων ὅσων πληγῶν προκάλεσε – νὰ διαπρέπει καὶ σ’ αὐτό, διὰ στόματος ἀρχιερέων, καθὼς καὶ ἄλλων κληρικῶν. Κληρικῶν πού κατά τρομερή…σύμπτωση ἧταν και παραμένουν ἅπαντες σφιχταγκαλιασμένοι με το ἀντίχριστο κράτος, τόσο ὑπέρ τοῦ ἀφηγήματος τῆς ψευτοπανδημίας και τῶν ἐμβολίων, ὅσο καί στό θέμα τῆς νέας ταυτότητας και τοῦ προσωπικοῦ ἀριθμοῦ. Πλέον ὅμως ἔχουν μπεῖ στὸ στόχαστρο ἀκόμη καὶ τὰ γραπτά: ὄχι τόσο ὡς πρὸς τὸ ἂν ἀνήκουν ὄντως στὸν Ἅγιο (γράφτηκε βεβαίως κάποια στιγμὴ καὶ αὐτό, ἀλλὰ ἐδῶ τὸ ἀφήνω στὴν ἄκρη ὡς παντελῶς ἀνάξιο σχολιασμοῦ), ὅσο σὲ σχέση μὲ δύο πράγματα: ἀφ’ ἑνός τὸ ἂν ἐκεῖνος ἔσφαλλε γράφοντάς τα, καί ἀφ’ ἑτέρου μέ τό ἄν κάποια στιγμή τά ἀναίρεσε.

Ὡς πρὸς τὸ πρῶτο, ἀναρωτιέμαι ποῦ ἀκριβῶς μπορεῖ νὰ στηριχθεῖ ἡ κατηγορία ὅτι ὅσα ἔγραψε ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιὰ τὸ σφράγισμα καὶ τὶς ταυτότητες εἶναι λανθασμένες ἐκτιμήσεις του. Βεβαίως ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀλάθητο δὲν ἀποδέχεται καὶ δὲν ἀναγνωρίζει σέ κανέναν ἄνθρωπο, ἔστω καὶ μεγάλης ἁγιότητας. Μὲ ποιό λογικὸ ἅλμα ὡστόσο ὑποστηρίζεται ὅτι ὁ ἐν λόγῳ Ἅγιος (καίπερ μὴ ὤν εἰς πάντα καὶ ἐκ τῶν προτέρων ἀλάθητος) ἔκανε λάθος εἰδικὰ στὸ συγκεκριμένο θέμα; Γνωρίζουμε ὅτι ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιά πολλά μείζονα θέματα εἶχε «ἄνωθεν πληροφορία», ἐνῶ ἂν γιὰ κάτι δὲν εἶχε, ὁ ἴδιος ἔλεγε ὅτι αὐτὸ τὸ λέει σύμφωνα μὲ τὸν λογισμό του. Ἐδῶ τέτοιο θέμα δὲν τίθεται: ἀνεξαρτήτως βεβαίως τοῦ ὅτι ἀκόμη καὶ ἂν ὁ Ἅγιος τὰ ἔγραφε ὅλα αὐτὰ κατὰ προσωπική του ἐκτίμηση, πάλι τὴν δική του γνώμη ἐννοεῖται ὅτι θὰ προτιμούσαμε σὲ σύγκριση μὲ τὶς (ἐπίσης οὕτως ἢ ἄλλως προσωπικὲς) ἐκτιμήσεις τῶν κακομοίρηδων ἐπίδοξων ἀποδομητῶν του, ἐδῶ πάντως ἔχει ξεκάθαρα καταγραφεῖ ὅτι γιὰ τὸ συγκεκριμένο ζήτημα ὁ Ἅγιος εἶχε «πληροφορία». Τὸ νὰ ἀμφισβητεῖται αὐτὸ, ἐνῶ τὸ γνωρίζουμε ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ χείλη του, σημαίνει πολὺ ἁπλὰ ὅτι ὅποιος τὸ ἀμφισβητεῖ, θεωρεῖ τὸν Ἅγιο πλανεμένο, ἀκόμη καὶ ἂν δὲν τὸ διατυπώνει δημοσίως καί ἀπερίφραστα, προφανῶς γιὰ νὰ μὴ σηκωθοῦν καὶ οἱ πέτρες μπροστὰ στὸ ὕψος τέτοιας βλασφημίας (ὑπάρχουν ὄντως κάποιοι πού τό διαδίδουν στά ψιθυριστά, ἀκόμη καί μέσα στό Ἅγιο Ὄρος, ἀλλά αὐτωνῶν γνωρίζουμε καλά καί τόν φθόνο τους καί τήν δική τους βαριά πλάνη). Ἐνῶ φυσικὰ ἐξίσου πλανεμένο ἐπίσης τὸν θεωρεῖ κάποιος, ὅταν ἐπικαλεῖται ἐξωφρενικὲς θεωρίες ὅτι ὁ μεγάλος αὐτὸς Ἅγιος εἶχε παρασυρθεῖ ἀπὸ βιβλία καί θέσεις αἱρετικῶν (και αὐτή ἡ ἀθλιότητα εἰπώθηκε κάποτε ἀπό τά χείλη κεκοιμημένου πλέον κληρικοῦ, μέ τίς ὕβρεις τοῦ ὁποίου εἴχαμε ἀσχοληθεῖ παλαιότερα).

Ἀλλά καί ὡς πρός τό δεύτερο ζήτημα, ὄχι μόνο δέν ὑπάρχει ἡ παραμικρή ἔνδειξη ὅτι ὅλα ὅσα ἔγραψε ὁ Ἅγιος τά ἀναίρεσε ἀργότερα, ἀλλά ἀντιθέτως γνωρίζουμε καλά ὅτι συνέχισε νά τά ἐπαναλαμβάνει ὥς τό τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, προειδοποιώντας τούς πιστούς γιά τά ἐπερχόμενα δεινά. Καί αὐτό εἶναι ἀπολύτως ἐξακριβωμένο καί μόνο κακοήθεις καί βαλτοί θά μποροῦσαν νά ἔχουν τό θράσος γιά νά τό ἀμφισβητήσουν.

Ὑπάρχει ἄλλωστε καί ἕνα ἀκόμη γεγονός πού συνηγορεῖ στήν ἀλήθεια τῶν προειδοποιήσεων πού μᾶς ἄφησε: τό ὅτι, ὅπως προαναφέρθηκε, τά ἴδια πράγματα ἔστω καί μέ λιγότερη ἔμφαση μᾶς τά ἄφησαν ὡς παρακαταθήκη καί ἄλλες μεγάλες πατερικές μορφές τοῦ περασμένου αἰῶνα: ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ὁ π.Αθανάσιος Μυτιληναῖος, ὁ π.Γεώργιος Καψάνης καί ὁ γ.Αμβρόσιος Λάζαρης, εἶναι μερικές μόνο ἀπό αὐτές τίς μορφές. Ἅπαντες μίλησαν γιά τά χρόνια πού θά ἔρχονταν μετά τήν κοίμησή τους, ἅπαντες ἔκρουσαν τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιά νά μᾶς προετοιμάσουν πνευματικά, ἅπαντες μίλησαν γιά αὐτό πού πάει νά γίνει τώρα μέ τήν ψευδοταυτότητα καί τόν Π.Α. καί κατέστησαν σαφές, ὅπως καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ὅτι ὅταν πάει τό ἀντίχριστο καθεστώς νά ἑνώσει ὅλα μας τά ἔγγραφα καί τίς κάρτες σέ μία καί νά μᾶς μετατρέψει ἀπό πρόσωπα σέ ἀριθμούς, τότε θά ἀντιδράσουμε καί θά ἀρνηθοῦμε κατηγορηματικά.

Καί βέβαια ὀφείλουμε νά γνωρίζουμε καί ὅλες τίς ἄλλες λεκτικές παγίδες στίς ὁποῖες προσπαθοῦν νά ρίξουν τούς πιστούς οἱ ἐκκλησιαστικοί ταγοί μας. Γιά τό μέν βασικό τους «ἐπιχείρημα» ὅτι ἡ ταυτότητα καί ὁ προσωπικός ἀριθμός εἶναι πολιτικό καί ὄχι πνευματικό ζήτημα (κατ’ ἀνάλογο τρόπο πού χαρακτήριζαν ἀποκλειστικά ἰατρικό τό θέμα των ψευδεμβολίων) ἀναφέρθηκα σέ προηγούμενο κείμενο. Ἀκοῦμε ὡστόσο καί ἄλλα. Ὅπως τό ὅτι ἀκόμη καί ἄν εἶχε καί πνευματική διάσταση, τό νά ἀποδεχθεῖς τήν ταυτότητα καί τόν Π.Α. δέν εἶναι κάτι μή ἀναστρέψιμο, γιατί δέν ἀποτελεῖ τό τελικό σφράγισμα (τυπικά ὀρθό, ἀποτελεῖ ὡστόσο τό προτελευταῖο βῆμα πρίν τό σφράγισμα, γεγονός πού σηματοδοτεῖ τήν ὁλοκληρωτική πλέον καί συνειδητά ἑκούσια εἴσοδό μας σέ ὅλο αὐτό τό ἀντίχριστο σύστημα καί πλέον παραχωρεῖ πολλά δικαιώματα στόν διάβολο, μέ ἀνυπολόγιστες συνέπειες). Τό ὅτι πάντως ὅσοι καθησυχάζουν ἔτσι τόν κόσμο συνήθως λένε ὅτι ἀκόμη καί ἡ λήψη τοῦ τελικοῦ σφραγίσματος τοῦ Ἀντιχρίστου θὰ μπορεῖ νὰ ἀνατραπεῖ διὰ τῆς μετανοίας, δείχνει πόσο στά σοβαρά μποροῦμε νά πάρουμε τούς ἰσχυρισμούς τους.

Ἐπίσης, ἀκοῦμε τίς γνωστές ἀνοησίες τοῦ τύπου «ἐμεῖς νά μιλᾶμε γιά τόν Χριστό καί ὄχι γιά τόν Ἀντίχριστο». Καί εἶναι ἀνοησίες, γιατί τό ἕνα δέν ἀναιρεῖ τό ἄλλο: βασικά πρέπει ὄντως νά μιλᾶμε γιά τόν Χριστό, ἀλλά εἰδικά στούς χρόνους πού ζοῦμε δέν εἶναι δυνατόν νά ἀγνοοῦμε τόν ζόφο γύρω μας καί νά χώνουμε στρουθοκαμηλικά τό κεφάλι μας στήν ἄμμο, ἀντί νά ξέρουμε ποῦ βαδίζουμε καί νά προετοιμαζόμαστε ὑλικά καί ἰδίως πνευματικά (ἰσχύει συνεπῶς καί ἐδῶ τό εὐαγγελικό «ταῦτα ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι»).

Ἀκοῦμε ἀκόμη τήν ἄλλη ἀνοησία τοῦ τύπου «νά μήν τρομάζουμε τόν κόσμο μέ μελλοντολογίες». Ἀνοησία καί αὐτό, καθώς ὁ τρόμος εἶναι ἤδη δεδομένος καὶ προέρχεται ἀπὸ τὶς κυβερνητικὲς πρακτικὲς καὶ τὴν εὐρύτερη πορεία τῆς ἀνθρωπότητας πρὸς τὴν παγκόσμια δικτατορία (πόὺ μόνο τυφλοὶ δὲν μποροῦν νὰ δοῦν) καὶ ὄχι φυσικὰ ἀπὸ τὰ γραφόμενα τῶν Ἁγίων, πόὺ ἁπλῶς ἐνημερώνουν, προϊδεάζουν καὶ προειδοποιοῦν. Τὸ πρόβλημά μας δηλαδὴ δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ ὑπονομεύει, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ προειδοποιεῖ τὸν κόσμο, ὥστε νὰ μὴν πέσει θῦμα τῆς ὑπονόμευσης; Καὶ ποιά εἶναι ἡ ὑπεύθυνη καὶ ἐνδεδειγμένη στάση τότε τοῦ οἱουδήποτε ποιμένα; Νὰ συντελέσει καὶ αὐτὸς στὴν ἀποκάλυψη, ἀφυπνίζοντας καὶ βοηθώντας τοὺς πιστούς, ἢ νὰ κρύψει τὸ πρόβλημα κάτω ἀπὸ τὸ χαλί, ὥστε νὰ μὴ φαίνεται, καὶ νὰ νανουρίσει τὸ ποίμνιό του;

Μᾶς λένε δέ καί ἕνα ἄλλο ψέμα: ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀπεφάνθη συνοδικῶς θετικά πρό δύο περίπου ἐτῶν γιά τό θέμα τῶν ταυτοτήτων, ἀποδεχόμενη τήν πολιτική καί ὄχι πνευματική διάσταση τοῦ θέματος. Καί ζητοῦν πάλι νά κάνουμε ὑπακοή, ἐνῷ κάποιοι θυμοῦνται καί ἐπ’ αὐτοῦ τόν Ἅγιο Παΐσιο, πού ζητοῦσε νά πάρει θέση ἡ Ἐκκλησία γιά τό θέμα τῶν ψευδοταυτοτήτων. Ὁρίστε λοιπόν ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας, λένε. Ἀποκρύπτουν ὅμως βέβαια ἐπιμελὠς τό ὅτι ἡ ἀχαρακτήριστη αὐτή ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας δὲν ὄζει ἁπλῶς νεοεποχίτικης κακοσμίας καὶ νεοσεργιανικοῦ καθεστωτισμοῦ, οὔτε καὶ ἀντιβαίνει μόνο στὶς προειδοποιήσεις τόσων ἁγιασμένων μορφῶν, ἀλλὰ ἀντιβαίνει ἀκόμη καὶ σὲ συνοδικὲς ἀποφάσεις παλαιοτέρων χρόνων. Τότε δηλαδή πού ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία (καί ἐπί Σεραφείμ καί ἐπί Χριστοδούλου) ὄντως ἀπεφάνθη, ἀλλά ἐναντίον τῶν νέων ταυτοτήτων (γιατί θυμίζουμε ὅτι τό θέμα αὐτό δέν εἶναι τωρινό μόνο, ἀλλά «σέρνεται» ἐδῶ καί δεκαετίες μεταξύ προσκηνίου καί παρασκηνίου). Ἄν τό θέλουν ἔτσι λοιπόν, μποροῦμε νά τούς ἀπαντήσουμε καί μέ τά ἴδια τους τά λόγια: ὅτι ὄντως μίλησε ἡ Ἐκκλησία καί ἀποφάσισε ὅτι ἡ ἀντίχριστη ψευτοταυτότητα δέν μπορεῖ νά γίνει ἀποδεκτή ἀπό Ὀρθοδόξους Χριστιανούς.

Σάν νά μήν ἔφταναν ὅμως ὅλα αὐτά, ἦρθε ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν καί μία ἀκόμη διαστρέβλωση εἰδικά τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, διά χειλέων τῶν ἐκπροσώπων μίας πολιτικῆς πατριδοχριστεμπορικῆς μάζωξης, πού παριστάνει τόν ἐργολαβικό ὑπερασπιστή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά τό μόνο πού σταθερά ἐπί διετίαν ἀποδεικνύει εἶναι ἡ σκανδαλώδης ἱεροκαπηλεία της και ἡ παροχή ἐμμέσων στηριγμάτων στό σύστημα. Καί ὁ λόγος βεβαίως γιά τήν ὑπερπροβολή τῆς ἔννοιας τῆς προαιρετικότητας, βάσει τοῦ δῆθεν ἐπιχειρήματος ὅτι καί ὁ Ἅγιος αὐτήν πρότεινε κάποτε ὡς ἐνδεδειγμένη στάση τῆς πολιτείας στό θέμα τῶν ταυτοτήτων. Πρᾶγμα ὡστόσο πού πόρρω ἀπέχει τῆς πραγματικότητας.

Καί ἀπέχει, γιατί αὐτή ἡ δῆθεν προτεινόμενη ἀπό τόν Ἅγιο προαιρετικότητα διασώζεται σέ μία μόνο καταγεγραμμένη μαρτυρία καί ἀφορᾶ ἀποκλειστικά στήν περίπτωση πού ὅλες οἱ ἄλλες προσπάθειές μας νά ἀποτρέψουμε τήν ἐπιβολή τῶν ταυτοτήτων ἀποτύχουν. Στήν περίπτωση αὐτή, φέρεται νά ἰσχυρίστηκε ὁ Ἅγιος, ἄς παλαίψουμε ὥστε οἱ ταυτότητες νά εἶναι «τοὐλάχιστον προαιρετικές». Πῶς τώρα – μέ ποιό δηλαδή γελοιωδῶς τρισάθλιο νοηματικό ἅλμα – ἀπό τό «τοὐλάχιστον προαιρετικές» ὅταν ὅλα τά ἄλλα ἀποτύχουν (καί ἐνῷ τόσα ἔχει πεῖ καί γράψει ἰδιοχείρως ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιά τήν ἀνάγκη νά ἀγωνιστοῦμε ἐναντίον τῆς ἐπιβολῆς) φτάσαμε στό ἐξ ἀρχῆς αἴτημα νά εἶναι προαιρετικές, ἐπειδή δῆθεν αὐτό ζητοῦσε ὁ Ἅγιος, δικαιολογώντας ἑπομένως ἐμμέσως πλήν σαφῶς καί τό δικαίωμα τοῦ ἀντίχριστου καθεστῶτος νά θεσμοθετεῖ δαιμονικά μέτρα, ἔστω καί προαιρετικά, εἶναι ἄξιο τρομερῆς ἀπορίας. Ἀπορίας πού μόνο ἀπό πολιτικούς φωστῆρες τῶν ὁποίων τήν διάνοια ἐμεῖς οἱ ἀμβλύνοες δέν μποροῦμε νά ἀντιληφθοῦμε, θά μποροῦσε νά ἀπαντηθεῖ. Ἐδῶ ἁπλῶς θυμίζουμε ὅτι τό ἴδιο κράτος ἔχει θεσμοθετήσει πολλά «προαιρετικά» ἀκόμη: ἀπό τόν πολιτικό «γάμο» καί τήν ἔκτρωση ἕως τόν σοδομιτικό «γάμο» καί τήν καύση τῶν νεκρῶν, ἐνῷ ὁσονούπω μᾶς ἔρχεται καί ἡ «φιλανθρωπική» εὐθανασία. Θά τά νομιμοποιήσουμε ἐμμέσως καί αὐτά, ὑπό τόν φερετζέ της προαιρετικότητας, ἀναγνωρίζοντας οὐσιαστικά στό κράτος τό δικαίωμα νά καταβρωμίζει μέ ὅλη τή μπόχα του τήν ἁγιοτόκο πατρίδα μας, ἀρκεῖ νά μήν εἶναι μπόχα…ὑποχρεωτική; Τό πόσο φοβικός νενέκος μπορεῖ νά εἶναι κάποιος πού προβάλλει τέτοια ἐπιχειρήματα, μή τολμώντας καί πάλι νά σπάσει αὐγά σέ εὐθεῖα ἀντιπαράθεση μέ τό ἀντίχριστο καθεστώς, ἤ (ἐναλλακτικά) τό πόσο ξεδιάντροπος δούρειος ἵππος μπορεῖ νά εἶναι, φυτεμένος πρός ἄγραν ἀφελῶν Χριστιανῶν, θεωρῶ ὅτι δέν χρειάζεται νά τό ἀναλύσουμε περαιτέρω.

Τό ἴδιο ἀνάξια σχολιασμοῦ εἶναι δέ καί ἡ δικαιολογία πού συνήθως συνοδεύει τό αἴτημα τῆς προαιρετικότητας, ὅτι δηλαδή ὀφείλουμε δῆθεν νά εἴμαστε ρεαλιστές καί νά μήν ζητοῦμε πολλά, γιατί ἔτσι ἀδυνατίζουν οἱ διεκδικήσεις μας. Ἀκόμη καί μικρά παιδιά ὅμως γνωρίζουν ὅτι στήν πραγματικότητα ἰσχύει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο: ὅταν διεκδικεῖς, οἱ ἀξιώσεις σου ὀφείλουν νά εἶναι μαξιμαλιστικές, ὥστε μέσα ἀπό τόν ἀγῶνα καί τήν διαπραγμάτευση νά κερδίσεις ἔστω τελικά τό ἔλασσον. Ἄν ὅμως ἐξ ἀρχῆς ζητᾶς μόνο τό ἔλασσον, εἶναι βέβαιο ὅτι δέν θά κερδίσεις ἀπολύτως τίποτε. Γνωστό ἐπίσης καί ὅτι δέν ἐκχωρεῖς ἀπό μόνος σου οὔτε κάτι μικρό, γιατί ἀμέσως θά σοῦ ζητηθεῖ νά ὑποχωρήσεις καί σέ κάτι μεγαλύτερο. Αὐτά ὅλα εἶναι κοινοί τόποι στόν χῶρο τῆς πολιτικῆς ἐπιστήμης καί τῆς διπλωματίας ἀπό τά χρόνια ἀκόμη τοῦ Θουκυδίδη, ὅσο καί ἄν ἐσχάτως ἐπιλέγουν νά τά παραβλέπουν ὅσοι καλύπτουν τόν ἐνδοτισμό καί τήν δειλία τους ἤ τήν στημένη ὑπηρεσία τους κάτω ἀπό τόν φερετζέ τοῦ «ρεαλισμοῦ». Φαίνεται ὅμως ὅτι ἀκόμη καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος γνώριζε πολύ καλύτερα ἀπό αὐτούς τόν Θουκυδίδη (καί ἄς μήν τόν εἶχε διαβάσει πιθανότατα ποτέ του).

Τό θέμα δέν τελειώνει καί ἴσως χρειαστεῖ νά ἐπανέλθουμε. Βάζοντας μία προσωρινή τελεία ἐδῶ, μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι βρισκόμαστε σὲ μία ἐποχὴ ἀκραίας κατάπτωσης καὶ ἀποστασίας, κατὰ τὴν ὁποία θὰ πολλαπλασιάζονται οἱ κληρικοὶ ποὺ θὰ θολώνουν τὰ νερά, θὰ κριτικάρουν ὑπονομευτικὰ καὶ διαστρεβλωτικὰ τὰ λόγια τῶν Ἁγίων καὶ (γιὰ νὰ θυμηθῶ καὶ πάλι τὸν Ἅγιο Παΐσιο) θὰ φασκιώνουν ὡς «γνωστικοὶ» τὰ πνευματικά τους τέκνα σὰν τὰ μωρά, δῆθεν γιὰ νὰ μὴν στενοχωροῦνται, λέγοντάς τους ὅτι «δὲ πειράζει αὐτό, δὲν εἶναι τίποτα, ἀρκεῖ ἐσωτερικὰ νὰ πιστεύετε». Ἀπό κοντά στό ἴδιο μῆκος κύματος θά βλέπουμε κα κάθε λογῆς λαϊκούς παρατρεχάμενους (μέλη ἐπισκοπικῶν αὐλῶν, θεολογίσκους τῆς κακιᾶς ὥρας, χριστιανικά σωματεῖα, χριστοκάπηλους πολιτικάντηδες τῆς ψηφοτσομπάνικης ἀγυρτείας κλπ). Ὅλοι αὐτοὶ θὰ συμπεριφέρονται ὡς ἐκπρόσωποι τοῦ στυγνοῦ σατανοκρατούμενου συστήματος, ἀσχέτως τοῦ ἂν θὰ εἶναι συνειδητὰ τέτοιοι ἢ θὰ παρασύρονται ἀπὸ ἐσωτερικά μπερδέματα καί προσωπικές πλάνες. Μιὰ τέτοια στάση ὅμως, ποὺ ὠθεῖ τοὺς πιστοὺς στὸν ἐφησυχασμό, στὴν ψευδεπίγραφη μακαριότητα καὶ στὴν μὴ ἀντίσταση (εἴτε πρόκειται γιά τόν Προσωπικό Ἀριθμό σήμερα, εἴτε καὶ γιά τὸ σφράγισμα αὔριο), ἀντιβαίνει πλήρως στὰ σημεῖα τῶν ζοφερῶν καὶ δαιμονικῶν καιρῶν μας, οἱ ὁποῖοι στὴν πραγματικότητα ἀπαιτοῦν συνεχῆ ἐγρήγορση, σκληρὸ πνευματικὸ ἀγῶνα καὶ πνεῦμα θυσίας καὶ μετανοίας. Καὶ ἐπειδὴ ἐφ’ ἑξῆς θὰ τὴν βλέπουμε μπροστά μας (ἤ, ἀκριβέστερα, ἀπέναντί μας) ἀπὸ ὁλοένα καὶ περισσότερους νανουριστὲς (κληρικοὺς καὶ λαϊκούς), ὀφείλουμε ἅπαντες νὰ εἴμαστε προετοιμασμένοι καί σέ πλήρη ἐπιφυλακή…

romioitispolis.gr