Ο Άγιος Γεώργιος
έσωσε με θαυμαστό τρόπο τον γέροντα Βασίλειο Καυσοκαλυβίτη!!
Στον εμφύλιο του 1947 αδελφός σκότωνε αδελφό, πατέρας σκότωνε την κόρη του και το αθώο αίμα έρρεε και από τις δύο πλευρές. Και οι μεν και οι δε ήταν Έλληνες, αλλά από ξένο δάκτυλο η Ελλάδα διαμελίστηκε και έκανε χρόνους για να επανέλθει. Προσευχόμουν πολύ και έκλαψα πολύ γι’ αυτά τα που ζούσα. Βλέπετε ο Θεός επέτρεψε να ζήσω εκείνους τους χρόνους. Νέο παιδί ήμουνα και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί συνέβαιναν αυτά. Ήταν μία τρέλα. Δεν ήξερες τι να πείς όταν σε ρωτούσαν με ποιους είσαι. Αν έλεγες ότι ήσουν με αυτούς σε αγκαλιάζανε, σε φιλούσαν και έφευγαν. Επειδή δεν γνωρίζαμε τι ήταν ο καθένας, αν έλεγες ότι ήσουν το αντίθετο από αυτό που ήταν οι ίδιοι τότε ξύλο, μαρτύρια μέχρι θανάτου. Μου συνέβη και θα σας το πω για να το ξέρετε. Δεν είναι εύκολο να το θυμάμαι.
«Έλληνας είμαι, αδέλφια μου και σας αγαπώ όλους», τους απάντησα.
«Θέλεις να ξεφύγεις», μου είπε ο πιο μεγάλος.
«Πάρτον», είπε στον άλλο και εκείνος με μία απότομη κίνηση με άρπαξε και δεν κατάλαβα πως βρέθηκα πάνω στο άλογό του.
Το μόνο που έκανα εκείνη τη στιγμή ήταν προσευχή. Φύγαμε προς το βουνό. Κατάλαβα ότι μπορεί και να με σκοτώνανε. Προχωρούσαμε στο πυκνό δάσος και ξαφνικά μας έκοψε το δρόμο ένας καβαλάρης πολύ επιβλητικός και αυστηρός.
«Που το πηγαίνετε το παιδί;» τους είπε.
Εκείνοι φοβήθηκαν και με τρεμάμενη φωνή άρχισαν να απολογούνται. Με το ένα χέρι ο άγνωστος με άρπαξε και με έβαλε πάνω στο άλογό του και με το άλλο χέρι που κρατούσε μαστίγιο, χτύπησε τα άλογα και αυτούς δυνατά λέγοντάς τους:
«Μη τολμήσετε να τον ξαναπειράξετε» και εξαφανιστήκανε.
Όταν πλησιάζαμε στο σπίτι και πηγαίναμε σιγά-σιγά τόλμησα να τον ρωτήσω:
«Ποιος είσαι; Σε ευχαριστώ που με έσωσες».
«Θα σε σκοτώνανε Βασίλειε», μου είπε.
«Ο Γεώργιος είμαι» και εξαφανίστηκε.
Ήταν ο Άγιος Γεώργιος, παιδιά μου, μας είπε κλαίγοντας ο Γέροντας. Η πίστη, η προσευχή αυτά είναι τα όπλα μας και ο Θεός αναλαμβάνει το έργο.
Πηγή: Στύλος Ορθοδοξίας, αρ. φύλλου 251, σελ. 20.
Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου
Ἦχος δ’.
Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Το να αγαπάς κάποιον σημαίνει να τον βλέπεις όπως τον προορίζει ο Θεός. Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ ΙΗ´(18ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, μνήμη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, τοῦ Ἰατροῦ καὶ Ἁγιογράφου, τοῦ ἐξ Ἀντιοχείας ἐν ταῖς Βοιωτικαῖς Θήβαις κοιμηθέντος
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Μαρίνου τοῦ γέροντος, τοῦ ἐκ Κιλικίας, τὴν κεφαλὴν ἀποτμηθέντος καὶ τελειωθέντος.(4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰουλιανοῦ τοῦ ἐν τῷ Εὐφράτῃ, τοῦ θαυματουργοῦ, τοῦ καὶ ἐν τῷ Σιναίῳ ἀσκήσαντος. (καὶ 17/1, 4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἁγία μάρτυς Τρυφαίνη (Τρυφωνία) ἡ χήρα, ἐκ Ῥώμης, μητέρα τῆς Ἁγίας Κυρίλλας (3ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου παιδομάρτυρος Ἰούστου, ἐν Βελλοβάκῳ -Μπωβαὶ (Bellovacum, Beauvais) τῆς Γαλλίας. (†287)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Μνάσωνος, ἐπισκόπου Κύπρου, ξίφει τελειωθέντος. (α´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων τεσσαράκοντα παιδομαρτύρων, ξίφει τελειωθέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Βέννης (Gwen, Wenna) καὶ Σελεβάνης (Selevan, Saloman), ἀποστόλων ἐν Βρεττάνῃ. (ε´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Μόνονος (Monon), ἐρημίτου τῶν Ἀρδεννῶν ἐν Βελγίῳ. (~†645)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Ἰακώβου τοῦ διακόνου, συνοδοῦ τοῦ ἁγίου Παυλίνου τῆς Ὑόρκης εἰς ἱεραποστολὴν ἐν Νορθουμβρίᾳ. (†μετὰ τὸ 671)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἡμῶν καὶ αὐταδέλφων Συμεὼν καὶ Θεοδώρου, Θεσσαλονικέων κτιτόρων τῆς Μονῆς τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου, τοῦ παρὰ τὰ Καλάβρυτα τῆς Αἰγιαλείας κειμένου, ὡς καὶ τῆς ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Εὐφροσύνης, τῆς εὑρούσης τὴν ἁγίαν Εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τῷ Σπηλαίῳ (9ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Κωνσταντίνου ἀρχιεπισκόπου Ἀχριδῶν, τοῦ Καβάσιλα. (ιγ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Δαβὶδ τοῦ Σερπούχωφ τῆς Ῥωσσίας (1520)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων νεοφανῶν μαρτύρων Γαβριὴλ καὶ Κυρμιδώλη ἐν Καΐρῳ τῆς Αἰγύπτου ἀθλησάντων τῷ χιλιοστῷ πεντακοσιοστῷ εἰκοστῷ καὶ δευτέρῳ (1522) ἔτει.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἰωσὴφ τῆς Μονῆς Χαματούρα Λιβάνου (16ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νέου Ἱερομάρτυρος Ἰσιδώρου τοῦ θαυματουργοῦ καὶ τῶν τέκνων αὐτοῦ, Γεωργίου καὶ Εἰρήνης τῶν παιδομαρτύρων, τῶν ἐν Βαλῇ Κρήτης ὑπὸ τῶν Ἀγαρηνῶν σφαγιασθέντων, ἡμῖν δὲ θαυμαστῶς δι᾿ ὀράσεων καὶ ἐνυπνίων φανερωθέντων ἐν ἔτει 1953
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Πέτρου μητροπολίτου Τσέτινιε Μαυροβουνίου (1830).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Σεραφεὶμ Ἀμελὶν τοῦ Ἐρημητηρίου τοῦ Γκλὶνσκ (1958)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ Ὁμολογητες: Γαβριὴλ Ἰγκόσκιν, Ἰωακεὶμ (Μπλαγκοβίντοφ) ἐπίσκοπος Σιμπίρσκ, Ἰβὰν Ὀσταπένκο ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ ἐξορίαις ὑπό τῶν ἀθέων μπολσεβίκων ὑπωπιασθεὶς ἐν Ῥωσίᾳ, ἐν εἰρήνῃ ἐτελειώθη ἐν ἔτει 1959
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ ὁσίου πατρὸς Ἀβιμέλεχ Μικραγιαννανίτη, ἀσκητοῦ, φίλου ἀγαπητοῦ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου (1965)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Παΐσιος Ὀλάρου, ὁ Ῥουμάνος (1990)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ κοίμησις τοῦ πατρὸς Βασιλείου Καυσοκαλυβίτη (2015)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, σύναξις τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἐν τῇ μονῇ Μαχαιρᾷ τῆς Κύπρου. (ιβ´ αἰ.)
Στίχοι
Εἰς Ἐμμαοὺς βλέπειν σε κἂν πρὶν εἰργόμην,
(Λουκᾶς λέγει), τρανῶς σε νῦν, Χριστέ, βλέπω.
Ὀγδοάτῃ δεκάτῃ πέρατος βίου ἔμμορε Λουκᾶς.
Στίχοι
Θείαν σου μορφὴν καταφιλοῦντες, Μῆτερ,
Σοί, Χαῖρε, φαιδρῶς κράζομεν Ἀρχαγγέλου
Ο μακαριστός Σισανίου καί Σιατίστης άγιος Ἀντώνιος
μέ τόν Γέροντα Βασίλειο Καυσοκαλυβίτη
…Ὁ γέροντας εἶχε ἀναπτύξει ἰσχυρούς πνευματικούς δεσμούς μέ τόν μακαριστό Μητροπολίτη Σισανίου καί Σιατίστης Ἀντώνιο. Συναντιόντουσαν πολύ συχνά καί γιά ὧρες ὁλάκερες συνομιλοῦσαν.
Τό ἐπίκεντρο τῆς συζήτησης τους ἀποτελοῦσε πάντα ὁ Σωτήρας Χριστός. Ὁ ἅγιος Μητροπολίτης Ἀντώνιος εἶχε ἐκμυστηρευτεῖ στά πνευματικά του παιδιά ὅτι ὁ καλός Θεός εἶχε δώσει τό διορατικό χάρισμα στόν πατέρα Βασίλειο ἀπό τήν ἐποχή πού ἀσκήτευε γιά πολύ καιρό σέ μία σπηλιά στό Ἅγιο Ὄρος. Τούς ἔλεγε ἀκόμη ὅτι ὁ γέροντας Βασίλειος, ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης μιλοῦσε μέ τά ἄγρια ζῶα. Καί τούς διηγήθηκε πώς ὁ ἴδιος εἶχε γίνει μάρτυρας τῆς στενῆς σχέσης πού εἶχε ἀναπτύξει μέ μία ἀρκούδα πού ζοῦσε στό κοντινό δάσος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Κλεισούρας.
«Κάποτε διανυκτέρευσα στό μοναστήρι. Δέν ὑπῆρχε ἄλλος προσκυνητής. Ὅταν τελείωσε ἡ Ἀκολουθία τοῦ Ἀποδείπνου ἀκούστηκαν οἱ φωνές τῆς ἀρκούδας.
«Συγνώμη Σεβασμιώτατε, ξέχασα νά ταΐσω τό ζωντανό καί τό καημένο φωνάζει» εἶπε καί ἔτρεξε πρός τήν κουζίνα τῆς Μονῆς.
Πίστευα πώς λέγοντας ζωντανό θά ἐννοοῦσε καμιά κατσικούλα. Ἐκεῖνος ἔτρεξε στήν πόρτα τῆς Μονῆς, τήν ἄνοιξε καί τότε ἔκπληκτος εἶδα νά μπαίνει στό μοναστήρι μία ἀρκούδα.
-Ἔχουμε τό δεσπότη σήμερα. Δέν θά μπορέσεις νά μείνεις στό μοναστήρι, τῆς εἶπε ὁ γέροντας ἐνῶ ταυτόχρονα ἅπλωσε τό χέρι του καί τῆς ἔδινε νά φάει τά ἀποφάγια πού εἶχε κρατήσει ἀπό τό μεσημέρι μέσα σέ ένα πλαστικό κουβαδάκι. Καί πρόσθεσε:
-Ἔλα αὔριο τό πρωί πάλι. Ἄντε τώρα πήγαινε στήν εὐχή τοῦ Χριστοῦ.
-Ἄστ’ τήν ἀρκουδίτσα νά μείνει στό μοναστήρι εὐλογημένε. Ἐμένα δέν μέ ἐνοχλεῖ.
-Ὄχι Σεβασμιώτατε, τά χαράματα θά ἔρθουν προσκυνητές ἀπό τή Θεσσαλονίκη γιά νά λειτουργηθοῦν καί θά ἀνέβει καί ὁ παπά Δημήτρης, πού ἔμαθε γιά τήν παρουσία σου στό μοναστήρι. Μπορεῖ νά συναντήσουν τήν ἀρκούδα καί νά φοβηθοῦν. Ἄντε ἀρκουδίτσα μου στό καλό.
Ἐκείνη λές καί κατάλαβε τί ἀκριβῶς τῆς εἶπε ὁ γέροντας. Γύρισε πρός τήν ἐξωτερική πόρτα καί μέ ἕνα γρύλλισμα, σάν κι αὐτό πού κάνουν ἀπό ἱκανοποίηση τά σκυλιά ἔφυγε. Στό μοναστήρι ἐκτός ἀπό τή φιλία πού εἶχε ἀναπτύξει μέ τήν ἀρκούδα τόν συντρόφευε κι ἕνας λαγός, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐξοικειωθεῖ ἀκόμη καί μέ τούς προσκυνητές. Ὁ γέροντας Βασίλειος ὁ Καυσοκαλυβίτης πάντοτε εἶχε ἕνα καρότο διαθέσιμο γιά νά τοῦ δώσει. Μία πνευματική κόρη του ἀπό τήν Καστοριά ἀποθανάτισε σέ φωτογραφία τόν γέροντα νά ταΐζει στόν καναπέ τό λαγό.
Η συμπόρευση δύο σύγχρονων αγίων
Μόλις είχε τελέσει Εσπερινό στο μοναστήρι του στην Κλεισούρα ο γέροντας Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης και ετοιμαζόταν να κλείσει την πόρτα, όταν ακούσε να έρχεται ένα αυτοκίνητο. Ο π. Βασίλειος συνήθιζε μετά τη Δύση του ήλιου να αποσύρεται στο κελλάκι του.
Έκανε το Απόδειπνο, διάβαζε αρκετές σελίδες από την Καινή Διαθήκη σε καθημερινή βάση και ξάπλωνε. Εκείνο το δειλινό βλέπει έναν άνδρα και μία γυναίκα να έρχονται στο μοναστήρι. Ήταν πολλοί αναστατωμένοι. Η γυναίκα έκλαιγε και ο άνδρας εμφανώς στενοχωρημένος προσπαθούσε να την παρηγορήσει… Η διεισδυτική ματιά του γέροντα διέγνωσε αμέσως το πρόβλημα.
-Μετά την αμαρτία έρχεται η μετάνοια, Δημήτρη. Μετά την αμαρτία, έρχεται η μετάνοια και η μεγάλη ευτυχία της ζωής του ανθρώπου, διότι η ζωή δεν είναι εδώ. Είθε να το καταλάβετε αυτό Έλενίτσα μου, είπε ο γέροντας ύποδεχόμενος τους δύο νέους!
-Σας τηλεφώνησε ο Λάμπρος γέροντα και σας πληροφόρησε πως ανεβαίνουμε στο μοναστήρι.
-Όχι, Έλενίτσα!
-Τότε πως γνωρίζετε τα ονόματά μας;
-Να, καθώς παρκάρατε ήρθε ο Άγιος Δημήτριος και μου τα ψιθύρισε… Δεν έπρεπε παιδιά μου να το κάνετε αυτό. Δεν έπρεπε.
-Το κάναμε όμως γέροντα και τώρα δεν μας χωράει ο τόπος. Δεν μπορώ ακόμη να το χωνέψω πως σκοτώσαμε το παιδί μας.
-Ελάτε, ελάτε να ανάψετε ένα κεράκι και να προσκυνήσετε στην Εκκλησία. Σήμερα να μείνετε, έάν το επιθυμείτε στο μοναστήρι.
-Ναί γέροντα, θα μείνουμε γιατί δεν θέλω η μάνα μου να με δει σε τέτοιο χάλι.
Ο γέροντας τους οδήγησε στο ναό και στη συνέχεια τους έφτιαξε ένα ζεστό τσάι και κάθισαν όλοι μαζί στο άρχονταρίκι.
-Κάναμε έγκλημα! Κάναμε έγκλημα! Εγώ πίεσα την Ελένη να κάνει έκτρωση. Έγώ φταίω. Έγώ έχω την ευθύνη γιατί την εκβίασα ότι αν δεν το ρίξει θα την εγκαταλείψω. Έπρεπε να το πω στους δικούς μου και να προχωρήσουμε αμέσως σε γάμο και όχι να θέσουμε ως αφετηρία της ζωής μας τη θηλιά ενός φόνου. Φοβήθηκα όμως γιατί ο πατέρας της Ελένης έχει υποψιαστεί έδώ και καιρό ότι βγαίνω με την κόρη του και κάθε φορά που με βλέπει με αγριοκοιτάζει.
Δείλιαζα μόνο με τη σκέψη να μάθαινε πως η κόρη του είναι έγκυος. Φοβήθηκα μην τα βάλει με την Ελένη και την χτυπήσει.
-Δεν φταίει ο Δημήτρης πάτερ. Και έγώ τα ίδια σκεφτόμουν.
–Ο άνθρωπος είναι ένα όπλο ολόκληρος. Μπορεί να σκοτώσει με πολλούς τρόπους, αλλά το μεγαλύτερο όπλο είναι η γλώσσα.
Μπορεί η γλώσσα να κάνει εγκλήματα, να κάνει μεγαλύτερο κακό από ο,τι κάνει η ατομική βόμβα. Η βόμβα θα σκοτώσει το σώμα, η γλώσσα όμως μπορεί να σκοτώσει την ψυχή. Είναι όμως και ο καλύτερος γιατρός.
Πολλές φορές θεραπεύει αρρώστιες που δεν μπορούν να τις θεραπεύσουν γιατροί. Το χειρότερο αμάρτημα που κάνουμε, είναι που σκοτώνουμε τον άνθρωπο ψυχικά και σωματικά, εκούσια ή ακούσια. Η οικογένεια είναι σαν μία εκκλησία. Εκκλησία με ζωντανές εικόνες. Γι’ αυτό το λόγο, πρέπει να είναι αγαπημένη και ενωμένη σαν ένα δεμάτι κληματόβεργες. Γιατί η γυναίκα είναι η κολώνα του σπιτιού, ο δε άνδρας είναι το δοκάρι. Οι ζωντανές εικόνες είναι τα παιδιά μας, τα οποία πρέπει να πειθαρχούμε και να τα οδηγούμε, στον σωστό δρόμο του Θεού. Έάν η κολώνα λυγίσει, τότε και το δοκάρι θα αρχίσει κι αυτό να κάμπτεται και τότε η εκκλησία, αυτή η οικογένεια, θα γκρεμιστεί και οι ζωντανές εικόνες, οι οποίες είναι τα παιδιά μας, θα καταστραφούν. Γι’ αύτό ας προσέχουν όλοι οι γονείς, πειθαρχία εις τα παιδιά τους, εξίσου αγάπη και όχι με διάκριση. ‘Η αγάπη δε να είναι γνήσια και όχι επιδεικτική, γιατί η επίδειξη είναι καταστροφική.
-Δεν σας είπαμε γέροντα ακόμη το πιο χειρότερο. Στο νοσοκομείο που πήγαμε για την έκτρωση, πέσαμε πάνω σε μία χωριανή μας, φίλη της μάνας μου. Η κόρη της δουλεύει νοσοκόμα και δεν ξέρω αν έμαθε για την έκτρωση. Αποφασίσαμε με τον Δημήτρη να μην πάμε στο χωριό. Δεν ξέρω τι να κάνουμε;
-Αύριο θα έρθει ένας παπάς από τη Σιάτιστα να λειτουργήσει. Είναι και καλός πνευματικός. Αύτά που σας βαρύνουν να τα πείτε στο πετραχήλι του και εκείνος θα σας πει τι θα κάνετε. Απόψε θα κάνω κομποσκοίνι. Τώρα να δούμε τι έχουμε στο ψυγείο γιατί ’Ελενίτσα πέραν του πόνου που ένοιωσες θα είσαι κι εξαντλημένη. Κάποιος χριστιανός που πέρασε το μεσημέρι – έβαλε μία τσάντα με τρόφιμα στο ψυγείο.
Ανοίξτε την να δείτε τι έφερε.
Η Ελένη σηκώθηκε και άνοιξε το ψυγείο ένώ ο Δημήτρης άρχισε να στρώνει το τραπέζι. Στην τσάντα υπήρχαν όλα τα καλούδια του Θεού. Είχε τέσσερα μεγάλα κομμάτια τυρόπιττα χωριάτικη, είχε τρεις ντομάτες, ένα μπολ με κεφτεδάκια κι ένα μπολ με πατάτες και ρύζι. Η Ελένη τα μοίρασε σε τρία πιάτα, όμως ο γέροντας κράτησε λίγο ρύζι και τα υπόλοιπα τα μοίρασε στα δύο παιδιά. ‘Ο ίδιος άλλωστε είχε να φάει κρέας από το 1965.
-Μα γέροντα μόνο δύο κουταλιές ρύζι θα φάτε, ακόμη και τα σπουργίτια τρώνε περισσότερο;
-Είχα τσιμπήσει κάτι, λίγο πριν έρθετε. Παρέα θα σας κάνω… είπε ο γέροντας Βασίλειος, ο οποίος πάντοτε ήταν λιτοδίαιτος κι έτρωγε σαν πουλάκι. Οι δύο νέοι έφαγαν και στη συνέχεια ο π. Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης τους οδήγησε στα δωμάτιά τους.
-Ελενίτσα κοίταξε να ξεκουραστείς και να κοιμηθείς. Η Παναγία μας αφουγκράστηκε τον πόνο σου και θα δώσει την καλύτερη λύση. Έσύ Δημήτρη πάρε αυτό το βιβλίο και θα διαβάσεις αυτούς τους ψαλμούς όρθιος για να μην σε πάρει ο ύπνος. Ο γέροντας του έδωσε το ψαλτήρι και του υπέδειξε ποιους ψαλμούς θα διαβάσει πριν να ξαπλώσει.
Ήταν περασμένες δύο μετά τα μεσάνυχτα όταν ο Δημήτρης άκουσε ένα θόρυβο εξωτερικό από το μέρος της Εκκλησίας. Κοίταξε έξω από το παράθυρο και είδε πως ολόκληρος ο ναός φεγγοβολούσε ενώ από το παράθυρο διέκρινε τη φιγούρα του γέροντα. Είχε κοιμηθεί δύο-τρεις ώρες με το ζόρι ο ίδιος. Η ένταση της χθεσινής ημέρας του προκαλούσε χίλιες σκέψεις που τον εμπόδιζαν να συνεχίσει τον ύπνο του.
Αποφάσισε λοιπόν να κατέβει στο ναό. Ντύθηκε και αφού κοντοστάθηκε στην πόρτα της αγαπημένης του και αφουγκράστηκε την αναπνοή της κατέβηκε στο ναό. “Ανοιξε την πόρτα σιγά-σιγά. Το θέαμα που είδε τότε θα το θυμάται σε όλη τη ζωή του. Είδε τον γέροντα γονατιστό μπροστά στην εικόνα της Παναγίας να φεγγοβολά ενώ δύο λευκοντυμένοι άνδρες, σαν άγγελοι στέκονταν δίπλα του. ‘Ο γέροντας φαινόταν να συνομιλεί με την Παναγία. Στην αρχή νόμιζα πως λέγει προσευχές αλλά όταν έστησα το αύτί μου για να ακούσω καλύτερα διαπίστωσα πως της μιλούσε για μένα και την Ελένη. Το μόνο που συγκρότησα από την όλη υπερκόσμια εικόνα ήταν τα λόγια του γέροντα: «Πάντες οι μετανοούντες, οι προστρέχοντες εις την οδόν του φωτός, πάντες σωθήσονται. Γιατί ο Θεός θέλει πάντες σωθήναι. Κι εις επίγνωσιν ελθείν. Στενή γαρ και τεθλιμμένη ει η οδός της σωτηρίας, φαρδιά και ευρύχωρος ει η οδηγούσα εις την απώλεια. Μετάνοια, ταπείνωση, υπομονή, αγάπη, οδηγούν εις την στενή πύλη της σωτηρίας των ψυχών. Ουχί υψηλοφροσύνη, ουχί κοιλιοδουλεία, ουχί φιλαργυρία, ουχί πορνεία»! Έκλεισα πάλι την πόρτα και γύρισα στο δωμάτιό μου. Αρχισα να λέγω συνεχώς το «Κύριε Ελέησον» μέχρι που με ξαναπήρε ο ύπνος μέχρι τις έξι τα ξημερώματα, όταν ο γέροντας Βασίλειος μου χτύπησε την πόρτα. -Δημήτρη, αυτό που είδες το βράδυ στο ναό, να μην το πεις σε κανένα. Κατάλαβες; Ούτε στην Ελενίτσα. Σε δύο μήνες από σήμερα θα έρθω στο γάμο σου να ψάλω και του χρόνου εδώ στο μοναστήρι θα βαπτίσουμε την κορούλα σου, στην οποία θα δώσεις το όνομα της Παναγίας, του είπε ο γέροντας ενώ του έδωσε ένα φάκελο, λέγοντάς του να τον ανοίξει μόλις φθάσει στο χωριό.
-Ναί, ναί, απάντησε αμήχανα ο Δημήτρης.
Λίγο πριν τις επτά στο μοναστήρι έφθασε με ένα ταξί ο.. .παπάς από τα Σιάτιστα.
Μόλις τον είδα τα έχασα. Δεν ήταν απλός παπάς αλλά ο δεσπότης Αντώνιος. Κι ήταν μόνος.
-Σε λίγο άρχισε η Θεία Λειτουργία. Ο δεσπότης λειτούργησε ως απλός παπάς και ο γέροντας έψαλλε. Τέτοια θεία Λειτουργία δεν έχω βιώσει στη ζωή μου. Τόσο εγώ, όσο και η Ελένη νομίζαμε πως είμαστε στον ουρανό και ακούγαμε αγγελικούς ύμνους. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο δεσπότης είπε:
-π. Βασίλειε λέγω να μην καταλύσω ακόμη. Να εξομολογήσω τα δύο παιδιά, να τα κοινωνήσω και μετά να καταλύσω.
-Να είναι ευλογημένο Σεβασμιώτατε, να είναι ευλογημένο!
Πρώτα εξομολογήθηκε η ’Ελενίτσα. Μιλούσε με τον Αγιο Επίσκοπο μία σχεδόν ώρα! Κάποια στιγμή έκλαιγαν και οι δύο, γεγονός που έκανε τον Δημήτρη να απορεί. Στο τέλος, όμως είδε την Ελένη και τα έχασε. Ελαμπε σαν τον ήλιο. Τόσο όμορφη δεν την είχε δε! ποτέ. Στην συνέχεια στον θρόνο της μετάνοιας κάθισε ο Δημήτρης. Εμεινε κι αυτός αρκετή ώρα. Το χρονικό εκείνο διάστημα η ’Ελένη συζητούσε με τον γέροντα Βασίλειο.
-Πάτερ, χθες ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Σήμερα πετάω μετά την εξομολόγηση. Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ!
–Η πίστις και το θάρρος ’Ελενίτσα σώζουν. Ας έχουμε λοιπόν πίστη προς τον Κύριόν μας και θάρρος εις τα μαρτύριά μας. Ένα ψηλό βουνό διά της πίστεως προς τον Ιησού, με τον λόγο μας μπορούμε να το ραγίσουμε. Αυτός που πιστεύει στον Χριστό κι αν ακόμη πεθάνει θα ζήσει. ’Ελενίτσα σ’ όλη σου τη ζωή να μην λησμονάς να ανάβεις κάθε φορά που πηγαίνεις στην εκκλησία κι ένα κεράκι για το παιδί που έχασες. Πολύ όφελος πνευματικό θα έχεις. Θα κοιτάξω να έρθω στο γάμο σας, τον όποιο πρέπει να επισπεύσεις. Το να ζείτε έτσι συνιστά πορνεία. Θα μιλήσεις πρώτα στη μητέρα σου για τον Δημήτρη και ο δεσπότης θα αναλάβει τον πατέρα σου.
-Πάτερ, θα μπορούσα να έρχομαι στο μοναστήρι με τον Δημήτρη, να σας βοηθάμε;
-Τώρα προέχει να κοιτάξεις το γάμο σου.
’Ε! μετά δεν ξέρεις μπορεί ο Θεός να σου χαρίσει κανένα αγγελουδάκι.
Οι δύο τους είπαν αρκετά, μέχρι την ώρα που ο δεσπότης φώναξε την Έλενίτσα και κοινώνησε και τα δύο παιδιά.
Έπειτα από ολιγόλεπτη συζήτηση που είχε ο δεσπότης με τον γέροντα ο Δημήτρης και η ’Ελένη αλλά και ο δεσπότης αποχαιρέτισαν τον π. Βασίλειο.
Τα δύο παιδιά μετέφεραν τον Αγιο Επίσκοπο στα γραφεία της Μητροπόλεως και κίνησαν να επιστρέφουν στο χωριό τους.
Την ίδια ώρα ο δεσπότης τηλεφώνησε στο παπά του χωριού τους και του ανακοίνωσε πως θα ήθελε επειγόντως να δεί τον πατέρα της ’Ελενίτσας, ο όποιος ήταν και αριστερός ψάλτης στο χωριό του.
Μετά δύο ημέρες ο Δημήτρης περνούσε μαζί με τους γονείς του το κατώφλι του σπιτιού της αγαπημένης του. Έβαλε μετάνοια στον πατέρα της, του ζήτησε συγγνώμη που δεν είχε το θάρρος να το κάνει άπό την πρώτη στιγμή που συνδέθηκε με την κόρη του και τον παρακάλεσε να συναινέσει στο γάμο του με την Ελένη. Εκείνος τον αγκάλιασε, τον ασπάστηκε και του είπε: «Πάντα ήθελα ένα γιό στο σπίτι μου».
Όλα έγιναν όπως τα είπε ο γέροντας Βασίλειος. Όλη η οικογένεια έκτοτε συμβουλευόταν για όλα τα ζητήματα τον γέροντα Βασίλειο Καυσοκαλυβίτη, ενώ ο Δημήτρης και η Ελένη ήταν κάτω από το πετραχήλι του Αγίου Επισκόπου Αντωνίου μέχρι και την κοίμησή του!
http://apantaortodoxias.blogspot.com/2021/11/blog-post_714.html
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
“Το να αγαπάς κάποιον σημαίνει να τον βλέπεις όπως τον προορίζει ο Θεός”. [Ο ηλίθιος]
“Η αγάπη είναι ένας τόσο ανεκτίμητος θησαυρός που μπορείς να εξαγοράσεις με αυτήν ολόκληρο τον κόσμο και να εξιλεώσεις όχι μόνο τις δικές σου αμαρτίες αλλά και τις αμαρτίες των άλλων”. [Οι αδελφοί Καραμάζοφ]
«Αγάπα όλη τη δημιουργία του Θεού, ολόκληρη και κάθε κόκκο άμμου. Αγάπα κάθε φύλλο, κάθε ακτίνα φωτός. Αγάπα τα ζώα, αγάπα τα φυτά, αγάπα κάθε πράγμα ξεχωριστά. Αν αγαπάς το καθένα, θα αντιληφθείς το μυστήριο του Θεού σε όλα. »[ Αδελφοί Καραμάζοφ]
Είναι απίστευτο τι μπορεί να κάνει μια αχτίδα του ήλιου στην ψυχή σου.
Η Ελλάδα θα αναδείξει πάλι πολλούς Αγίους, αλλά θα χαθούν και πολλές ψυχές. Η Ορθοδοξία χτυπιέται ανελέητα… Μη φοβηθείτε μ’ αυτά τα γεγονότα μόνο προσεύχεσθε. Προσέχετε και προσεύχεσθε. Να έχετε αποθήκες πνευματικών αγαθών γιά να μπορέσετε να αντέξετε. Θα επέμβει η Παναγία. Γέροντας Βασίλειος Καυσοκαλυβίτης
https://iconandlight.wordpress.com/2024/10/17/%ce%b7-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%ac%ce%b4%ce%b1-%ce%b8%ce%b1-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b4%ce%b5%ce%af%ce%be%ce%b5%ce%b9-%cf%80%ce%ac%ce%bb%ce%b9-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%bb%ce%bf%cf%8d%cf%82-%ce%b1%ce%b3%ce%af/
Είναι εποχή ομολογίας. Κανείς δεν μπορεί να φιμώσει το Πνεύμα μέσα στην Εκκλησία ώστε αυτό να μη φωτίζει τους πιστούς.. η δοκιμασία θα είναι σύντομη. Κι αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά… Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης – άγιος Ονούφριος του Κούρσκ
https://iconandlight.wordpress.com/2020/10/17/52704/
Ἀπολυτίκιον τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ.
Ἦχος γ´.
Ἀπόστολε Ἅγιε, καὶ Εὐαγγελιστὰ Λουκᾶ, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου Λουκᾶ.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἀκέστωρ σοφώτατος, ἱερομύστα Λουκᾶ, ζωγράφος πανάριστος, τῆς Θεοτόκου Μητρός, ἐδείχθης Ἀπόστολε· ἔγραψας μάκαρ λόγους, διὰ Πνεύματος θείου· ἔδωκας ἐννοῆσαι, συγκατάβασιν ἄκραν, Χριστοῦ τῆς παρουσίας· διὸ πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου Λουκᾶ. (ποίημα Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Συνεργὸν θείου Παύλου, Λουκᾶν ἀπόστολον, δεσμίου Παύλου εἰς Ῥώμην τὸν θεαυγῆ συνοδόν, ἰατῆρα ὡς ἀνάργυρον τιμήσωμεν, Εὐαγγελίου ἱερὸν συγγραφέα καὶ μορφῆς χαράκτην τῆς Θεοτόκου, αὐτοῦ λιτὰς ἐκζητοῦντες πρὸς τὸν εὐΐλατον Θεάνθρωπον.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου Λουκᾶ.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Λουκᾶν τὸν θεηγόρον καὶ τοῦ Παύλου συνέκδημον, καὶ Εὐαγγελίου τοῦ τρίτου, συγγραφέα θε όπνευστον· ἐν ὕμνοις τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἄξιον ἐργάτην τοῦ Χριστοῦ. Τῷ φωτὶ γὰρ τοῦ Κυρίου καταυγασθείς, μετέδωκε φῶς τῷ κόσμῳ. Γράψας τὰς θαυμαστὰς παραβολάς, σύστασιν Ἐκκλη σίας τε, τῇ ἐπελεύσει τοῦ Πνεύματος ἱστορησάμενος
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου Λουκᾶ. (ποίημα Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τῆς ἁγνῆς Θεοτόκου τὸν ἱστορήσαντα τῆς θαυμαστῆς Ἐλεούσης τὴν παναγίαν μορφήν, πνευμα τέμφορον Λουκᾶν ἀνευφημήσωμεν, ὡς ἀποστόλων κορυφήν, συγγραφέα ἱερὸν τοῦ θείου Εὐαγγελίου καὶ πρὸς Θεοῦ Θεὸν Λόγον ἡμῶν μεσίτην ἐνθερμότατον.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου Λουκᾶ.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τοῦ Σωτῆρος καλλιτεχνήσας παραβολὰς καὶ τὰ θαύματα, τῶν Ἀποστόλων τὰς πράξεις κοσμήσας, τῆς Θεοτόκου τὴν Εἰκόνα ἐζωγράφησας. Εἰς πόλιν τῶν Θηβαίων κηρύξας τὴν ἀλήθειαν, ἐν ἐκείνῃ ὑπὲρ ταύτης ἐμαρτύρησας, καὶ τὴν ψυχὴν τῷ Κυρίῳ παραδέδωκας. Διὸ πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, ψυχῶν τε καὶ σωμάτων ἰατρὲ Λουκᾶ Εὐαγγελιστά, Θεόπνευστε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἀπολυτίκιον κτιτόρων Μονῆς Μεγ. Σπηλαίου (ψαλλόμενον ἐν τῷ Μεγάλῳ Σπηλαίῳ)
Ἦχος γ´. Τὴν ὡραιότητα.
Τοῦ Θείου Πνευματος δοχεῖα ὤφθητε, βίου λαμπρότητι Πατέρες Ὅσιοι, καὶ τὴν εἰκόνα τῆς Ἁγνῆς ἀνεύρετε Θεοτόκου· Συμεών, Θεόδωρε, θεοφόροι αὐτάδελφοι, καὶ ὁσίων σύμμορφε Εὐφροσύνη θεόληπτε· καὶ νῦν ἐκδυσωπεῖτε ἀπαύστως, σῴζεσθαι πάσης ἡμᾶς βλάβης.
Ἀπολυτίκιον Συμεὼν καὶ Θεοδώρου, Ὁσίων κτιτόρων Μονῆς Μεγάλου Σπηλαίου (ποίημα Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Αὐταδέλφων Ὁσίων δυάδα μέλψωμεν, τῶν ἀνευρόντων εἰκόνα τῆς τοῦ Κυρίου Μητρὸς καὶ Σπηλαίου τοῦ Μεγάλου Μάνδραν πάνσεπτον τῶν δομησάντων, ὡς φανοὺς ἀγωγῆς ἀσκητικῆς καὶ ξένων θαυμάτων λύχνους φωτολαμπεῖς, ἱκεσίας θεοπειθεῖς αὐτῶν αἰτούμενοι.
Ἀπολυτίκιον Γαβριὴλ καὶ Κυρμιδώλη
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον. (ποίημα Χαραλάμπους Μπούσια)
Ξυνωρίδα καλλίνικον καὶ πανάριστον τῶν ἐν Αἰγύπτῳ Μαρτύρων, ἐν τοῖς ὑστέροις καιροῖς ἀθλησάντων εὐσθενῶς ὑπὲρ τῆς πίστεως, μέλψωμεν πάντες Γαβριὴλ τὸ στεῤῥὸν καὶ θαυμαστὸν ἐν σκάμμασι Κυρμιδώλην, Χριστοῦ σεμνοὺς νεανίας, αὐτῶν λιτὰς ἀπεκδεχόμενοι.
Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Κων/νου Καβάσιλα. (Ἀρχαῖον ‐ ἔκδ. Κων/νου Νιχωρίτη)
Ἦχος γ´. Μέγαν εὕρατο.
Βίον ἄληπτον [ἀνεπίληπτον] μάκαρ ἐβίωσας, λόγον ἄμεμπτον σύνδρομον ἔσχες· ἐξ ὧν ἦθος οἰκεῖον ἐκόσμησας, καὶ ἱερέων κανὼν ἐχρημάτισας, τῆς Βουλγαρίας ἀστὴρ φαεινότατε· ἀλλὰ μέμνησο, Κωνσταντῖνε, τῆς ποίμνης σου καὶ σύννομον λαβεῖν ταύτην αἴτησαι.
Ἀπολυτίκιον Ἰσιδώρου τοῦ Κρητός.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Θαυμασταῖς ἐμφανείαις ποτὲ ὑπέδειξας, βιοτήν σου ἁγίαν, τόπον ἀθλήσεως, τῶν σῶν τέκνων τὴν σφαγήν, μάκαρ Ἰσίδωρε· καὶ λειψάνων τὰς σορούς, ἃς πλουτοῦμεν οἱ πιστοὶ ἀλέξημα ὥσπερ θεῖον· διὸ μέλπομεν γηθοσύνως τὴν ἐκ τῶν τάφων ἀνακόμισιν.
Ἕτερον.Ἀπολυτίκιον Ἰσιδώρου τοῦ Κρητός. (ὑπὸ Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἱερέων σεμνότης, λαμπρὲ Ἰσίδωρε, σὺν τῇ παιδίσκῃ Εἰρήνῃ καὶ Γεωργίῳ στεῤῥῷ, ξυνωρίδι τῶν σῶν τέκνων, ἠκολούθησας τοῦ μαρτυρίου ἀτραποῖς καὶ λειψάνων σου σορὸν ἐγνώρισας πᾶσιν ἄρτι· σὲ νῦν λαμπρῶς εὐφημοῦσιν ὡς πρὸς Θεὸν μεσίτην ἔνθερμον.
Ἀπολυτίκιον Ἰσιδώρου τοῦ Κρητός. (ὑπὸ Ἰωάννου Παναγοπούλου)
Ἦχος α´. Τοὺς Τρεῖς μεγίστους.
Ἱερέων τὸ κλέος, τῶν μαρτύρων ἀγλάϊσμα, τὸν ὑπὸ τῶν παίδων τῆς Ἄγαρ σὺν τοῖς τέκνοις ἀθλήσαντα, Ἰσίδωρον τῆς Κρήτης τὸν βλαστόν, ἐπώνυμον δὲ θείων δωρεῶν καὶ ἡμῖν ἐπιφανέντα ξενοπρεπῶς ἐν τοῖς ἐσχάτοις ἔτεσι, δεῦτε σὺν Γεωργίῳ τῷ κλεινῷ, ἅμα Εἰρήνῃ τιμήσωμεν, ὅτι θεῖα δωρήματα πιστοῖς πᾶσι προχέουσι.
Ἀπολυτίκιον Παναγίας Μαχαιριωτίσσης. (ὑπὸ Ἱερομ.Ἀθανασίου Σιμωνοπετρίτου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τὴν σεπτήν σου Εἰκόνα προσκυνοῦμεν Πανάμωμε, ἣν ἐκ Βασσιλίδος εἰς Κύπρον ἀσκητὴς πόθῳ ἔκρυψε· φανεῖσαν δὲ φωτὶ ὑπερλαμπεῖ, τοῖς κτίτορσι κλυτῆς ἡμῶν Μονῆς, μετὰ χρόνους ὡς θεόβρυτος ποταμός, παρέχουσαν ἰάματα. Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Σεμνή, δόξα τοῖς θαυμασίοις σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου ἀρωγῇ, Ἁγνὴ Μαχαιριώτισσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου