Ἀδελφοί μου,
ἡ σημερινὴ παραβολὴ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ δυνατὰ καὶ συγκλονιστικὰ εὐαγγέλια ὅλης τῆς χρονιᾶς.
Ὁ Χριστὸς δὲν μᾶς μιλεῖ ἐδῶ ἁπλῶς γιὰ πλουσίους καὶ φτωχοὺς· μᾶς ἀποκαλύπτει τὴν ἀλήθεια τοῦ αἰωνίου χωρισμοῦ:
ἐκεῖ ποὺ ἡ ἀγάπη γίνεται φῶς καὶ ἡ ἀδιαφορία γίνεται κόλασις.
1. Ἡ ἀδιαφορία ποὺ σκοτώνει τὴν ψυχή
Ὁ πλούσιος δὲν κατηγορεῖται ἐπειδὴ ἦταν πλούσιος.
Οὐδὲν κακὸν ὁ πλοῦτος καθ᾽ ἑαυτόν.
Ἡ ἁμαρτία του εἶναι ἡ ἀναλγησία — ὅτι ἔτρωγε, ἐνδύετο, ἐγέλα, ἐχαιρόταν «καθ᾽ ἡμέραν λαμπρῶς», ἐνῶ ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα του, ἕνας ἄνθρωπος ὑπέφερε.
Ὁ Λάζαρος δὲν ζητοῦσε πολλά.
Ἔνα ψίχουλο, λίγη προσοχή, μιὰ ματιά ἀγάπης.
Ἀλλ᾽ ὁ πλούσιος δὲν τὸν ἔβλεπε καν.
Ὅπως ἔλεγε ὁ πατὴρ Ἰωάννης Ρωμανίδης, «ἡ ἁμαρτία δὲν εἶναι ἠθικὴ παράβαση, ἀλλὰ ἀρρώστια τοῦ νοός· ὁ νοῦς ὅταν σκοτισθῇ, δὲν βλέπει τὸν ἄλλον, ἀλλὰ μόνον ἑαυτόν.»
#
Αὐτὸ ἔπαθε ὁ πλούσιος.
Ἔπαψε νὰ βλέπει ἀνθρώπους· ἔβλεπε μόνον τραπέζια, πορφύρες, καὶ καθρέπτες.
2. Ὁ φτωχὸς Λάζαρος — ἡ ἐνσάρκωση τῆς ἐλπίδας
Ὁ Λάζαρος, πληγωμένος, ἀβοήθητος, ἀλλὰ με ἄπειρη ὑπομονή.
Ἡ σιωπή του ἐδῶ εἶναι ἡ φωνὴ τῶν ἁγίων.
Δὲν κατηγορεῖ, δὲν ζητεῖ ἐκδίκηση, ἀλλὰ δέχεται τὴν ἀδικία μὲ πίστιν, ἐμπιστευόμενος τὸν Θεὸν ὅτι θὰ τὸν δικαιώσει.
Καὶ πράγματι· «ἐγένετο ἀποθανεῖν τὸν πτωχόν, καὶ ἀπενεχθῆναι ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ».
Ἐκεῖ ποὺ ἡ γῆ τὸν ἀπέρριψε, ὁ οὐρανὸς τὸν ὑποδέχθηκε.
Καὶ ἐκεῖ ποὺ τὸν περιφρόνησαν οἱ ἄνθρωποι, τὸν τίμησαν οἱ ἄγγελοι.
Ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σχολιάζει:
> «Ὁ πλούσιος ἐνδύετο πορφύραν, ὁ δὲ Λάζαρος ἐνδύεται φῶς· ὁ πλούσιος ἐκείνῳ τῷ βίῳ ἐγέλα, ὁ δὲ Λάζαρος νῦν χαίρει ἀτελευτήτως.»
3. Ἡ ἀντιστροφή τῆς πραγματικότητος
Ὁ Χριστὸς φανερώνει ὅτι ὁ θάνατος δὲν ἰσοπεδώνει, ἀλλὰ ἀποκαλύπτει.
Ὅ,τι ἦταν ἀθέατο ἐδῶ, γίνεται φανερὸ ἐκεῖ.
Ὅ,τι ἔμοιαζε μικρὸ καὶ ἀσήμαντο, ἀναδεικνύεται αἰώνιο.
Ὁ πλούσιος ποὺ ἐκράτησε τὰ ἀγαθὰ του, χάνει τὰ πάντα.
Ὁ φτωχὸς ποὺ δὲν εἶχε τίποτε, κερδίζει τὸν Θεόν.
Καὶ ἐκεῖ στὴν ἄβυσσο, ὁ πλούσιος βλέπει γιὰ πρῶτη φορά.
Τώρα βλέπει τὸν Λάζαρο· ἀλλὰ εἶναι ἀργά.
Ὁ χρόνος τῆς μετανοίας ἔχει παρέλθει.
Ἡ ἀμετανοησία εἶναι ἡ ἀληθινὴ κόλασις· ὄχι ἡ φωτιὰ, ἀλλὰ τὸ χάσμα — ἡ ἀπόσταση ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ τὸν ἄλλον.
4. Ἡ φωνὴ τῶν Προφητῶν — ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ
Ὁ πλούσιος ζητεῖ θαῦμα:
«Ἐὰν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ, μετανοήσουσιν.»
Ἀλλὰ ὁ Ἀβραὰμ τοῦ ἀπαντᾷ:
«Ἔχουσι Μωσέα καὶ τοὺς Προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν.»
Ὁ Χριστὸς μάς λέγει ὅτι ἡ ἁγία Γραφὴ ἀρκεί.
Ὅποιος δὲν ἀνοίγει τὴν καρδιά του στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, δὲν θὰ πιστέψῃ οὔτε ἂν ἴδῃ ἀναστάσεις.
Καὶ ὄντως — ὁ ἄνθρωπος ἀναστήθηκε ἀπὸ τοὺς νεκρούς, ὁ Χριστός, ἀλλὰ πολλοὶ ἔμειναν καί μένουν ἀπαθείς.
5. Ἡ Ἐκκλησία ὡς ἰατρεῖον τῆς ἀναλγησίας
Ἡ Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει γιὰ νὰ καταδικάζῃ πλουσίους, ἀλλὰ γιὰ νὰ θεραπεύει τὴν τύφλωση τῆς καρδίας.
Ὁ ἀληθινὸς πλοῦτος εἶναι ἡ μετάνοια·
ὁ θησαυρὸς εἶναι ἡ ἀγάπη.
Ὅποιος ἀνοίγει τὴν καρδιά του στὸν ἄλλον, ἀνοίγει τὴν καρδιά του στὸν Θεό.
Ὅποιος βλέπει τὸν «Λάζαρο» τῆς ζωῆς του — τὸν πάσχοντα, τὸν φτωχό, τὸν λησμονημένο — ἔχει ἤδη περάσει τὸ χάσμα.
Ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής:
> «Ὁ ἀνθρωπος ὁ ἄκαρδος εἶναι ὡς τὸ δένδρον ἄκαρπον·
ὁ δὲ ἐλεήμων ἔχει ἐν ἑαυτῷ τὴν ζωήν τοῦ Θεοῦ.»
Ἐπίλογος
Ἀδελφοί μου,
ὁ πλούσιος δὲν καταδικάστηκε ἐπειδὴ ἔζησε καλά, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἔζησε μόνος.
Ὁ Λάζαρος ἐσώθη, ὄχι ἐπειδὴ ἦταν φτωχός, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἔφερε τὸν πόνο του ἐμπιστευόμενος τὸν Θεόν.
Ἀς ἀναζητήσουμε, λοιπόν, στὴν καθημερινότητά μας, ποιος «Λάζαρος» κείτεται ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα μας·
ποιος ἄνθρωπος περιμένει ἕνα βλέμμα, μιὰ λέξη, ἕνα χέρι.
Καὶ ἂν ἀνοίξουμε τὴν καρδιά μας, τότε ὁ Κόλπος τοῦ Ἀβραὰμ θὰ γίνει ἀπὸ τὴν γῆ κιόλας ἡ κατοικία μας.>
«Ἔλεος θέλω καὶ οὐ θυσίαν.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου