Την πρώτη
του συνέντευξη από τότε που ανέλαβε τα νέα αρχιερατικά του καθήκοντα,
παραχώρησε στη ΡΟΔΙΑΚΗ ο θεοφιλέστατος επίσκοπος Ολύμπου Κύριλλος.
Ένας νέος άνθρωπος, με λαμπρές σπουδές και ξεκάθαρες απόψεις. Ένας νέος επίσκοπος, που χαίρει εκτίμησης στην τοπική μας κοινωνία, για το έργο, την στάση του όλα τα χρόνια αλλά και τον τρόπο που υπηρέτησε την εκκλησία στις ενορίες όπου τοποθετήθηκε.
Ο Κύριλλος Παπανθίμου, είναι ένας ταπεινός συμπατριώτης μας, που υπηρετεί με αίσθημα ευθύνης και αγάπης την Εκκλησία μας. Απαντά σε όλες τις ερωτήσεις, χωρίς περιστροφές.
Για τον αν η Εκκλησία βρίσκεται κοντά στον δοκιμαζόμενο λαό μας, για το αν οι νέοι σήμερα βρίσκονται κοντά στην εκκλησία, για την οικονομική κρίση που βιώνουμε, για το αν αρκούν οι προσευχές μας για ν’ αλλάξει κάτι σε αυτό τον τόπο και τη χώρα, που δοκιμάζεται σκληρά.
Πέντε σχεδόν μήνες μετά την χειροτονία σας στην θέση του Επισκόπου Ολύμπου θα θέλαμε να σας ρωτήσουμε τόσο για τα συναισθήματα που σας διακατέχουν όσο και για το έργο που έχετε αναλάβει στο πλαίσιο των νέων σας αρχιερατικών καθηκόντων.
Τα συναισθήματα μου είναι πρωτίστως συναισθήματα αγάπης, σεβασμού και αφοσίωσης προς το Σεπτό μας Κέντρο, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίο, καθώς επίσης και προς τον σεβαστό μου Ποιμενάρχη, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ρόδου κ. Κύριλλο, για την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη τους προς το πρόσωπό μου. Η αιφνίδια επισκοπική εκλογή μου με βρήκε σαφώς απροετοίμαστο. Θαυμάζω το μυστήριο του Θεού και της Εκκλησίας Του και προσπαθώ να συντονίσω τον βηματισμό μου για να υπηρετήσω με αγάπη και αυταπάρνηση τον τόπο που με γέννησε και με ανέδειξε. Προέχει μέσα μου το αίσθημα της ευθύνης απέναντι στην Μητέρα Εκκλησία, την τοπική Εκκλησία της Ρόδου και τον λαό μας.
Πόσο σημαντικό είναι ένας επίσκοπος, με τόσο λαμπρές σπουδές αλλά και ιερατικό έργο, να επιλέγει τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε, τη Ρόδο μας δηλαδή, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην εκκλησία;
Τον τόπο αυτό, τη Ρόδο μας, τον επέλεξα πριν από 14 χρόνια, όταν αποφάσισα να ακολουθήσω την κλίση μου και να διακονήσω με ζήλο και αγάπη την τοπική μας εκκλησία. Τον τόπο μου τον αγαπώ και θέλησα να μην τον αποχωριστώ, αν και υπήρξαν δελεαστικές προτάσεις να υπηρετήσω σε άλλο γεωγραφικό χώρο. Δεν αναζήτησα ποτέ κάτι άλλο από την ιερατική διακονία και πάντα θεωρούσα τιμή να υπηρετώ την γενέτειρά μου. Έμαθα από την αρχή της ιερατικής πορείας μου να αφήνω τον εαυτό μου στο θέλημα του Θεού. Τον ευχαριστώ που ευδόκησε να εργάζομαι πατώντας στο χώμα της πατρίδας μου. Έχω ακλόνητη την πεποίθηση ότι στον τόπο μας πρέπει να δώσουμε γιατί αυτός μας έδωσε και μας δίνει την ύπαρξη.
Ως νέος επίσκοπος, σας απασχολεί το γεγονός ότι κατά κάποιο τρόπο οι νέοι άνθρωποι δεν είναι τόσο κοντά στην εκκλησία όσο οι παλαιότεροι;
Αυτό που διαπιστώνεται στην ερώτησή σας είναι το αντικείμενο της αγωνίας κάθε Κληρικού. Το γεγονός ότι οι νέοι δεν είναι τόσο κοντά στην Εκκλησία όσο οι παλαιότεροι μας προβληματίζει όλους. Πρώτα βέβαια πρέπει να διευκρινίσουμε πως θεωρούμε αυτό το «κοντά», αλλ᾿ αυτό είναι έξω από τα περιθώρια αυτής της συνέντευξης.
Οι εποχές είναι δεδομένο ότι έχουν αλλάξει! Οι κοινωνικοί θεσμοί δεν λειτουργούν όπως στο παρελθόν. Για παράδειγμα, οι θεσμοί της οικογένειας και του σχολείου έχουν χάσει μέρος της δυναμικής που είχαν κάποτε.
Τα σύγχρονα μέσα διαμορφώνουν προσωπικότητα και χαρακτήρα ερήμην πολλές φορές της οικογένειας και πριν τα παιδιά αρχίσουν το σχολείο ή έρθουν σε επαφή με την Εκκλησία. Το ουσιαστικό είναι να διδάξουμε την εκκλησιαστικότητα ως τρόπο ζωής, πέρα από τα αυτονόητα και τα δεδομένα του παρελθόντος που πια δεν λειτουργούν στη συνείδηση του νέου ανθρώπου.
Η νέα γενιά, πιστεύω, ότι έχει καλύτερο περιεχόμενο από προηγούμενες γενιές. Η θρησκευτικότητά της πρέπει να καλλιεργηθεί και πρέπει να αναζητήσουμε τι είναι εκείνο που μπορεί να την εμπνεύσει. Και θα θέσω κι εγώ ένα ερώτημα: Μπορούμε να διαχωρίσουμε την σχέση των νέων με την Εκκλησία από το γεγονός της ευρύτερης παιδείας; Τη σχέση των νέων με την Εκκλησία νομίζω ότι είναι καιρός να τη δούμε στο πλαίσιο της ευρύτερης παιδείας του σήμερα και αυτό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει όχι μόνο την Εκκλησία.
Είναι σήμερα η εκκλησία, οι ιερείς μας, κοντά στον δοκιμαζόμενο πολίτη; Και με ποιο τρόπο; Λειτουργούν συνδυαστικά με άλλες δομές της κοινωνίας μας, στο να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν στον βαθμό που αυτό είναι εφικτό, τις δυσκολίες που έχουν φέρει στα όρια της εξαθλίωσης εκατοντάδες οικογένειες στον τόπο μας;
Το αν η Εκκλησία είναι κοντά στον δοκιμαζόμενο άνθρωπο και τους τρόπους με τους οποίους το πράττει, νομίζω ότι το αποδεικνύει καθημερινά. Ίσως αυτό να μην γίνεται πολλές φορές αντιληπτό. Όμως, αυτός είναι και ο ουσιαστικός σκοπός, αν βέβαια σεβόμαστε την αξία του κάθε ανθρώπου, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται, και δεν μας ενδιαφέρει η προβολή μας. Ας μην ξεχνάμε το «Μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου». Η Εκκλησία, και όλοι εμείς οι Κληρικοί που διακονούμε μέσα σε Αυτήν, σε συνεργασία πολλές φορές και με άλλες κοινωνικές δομές, καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να βρισκόμαστε δίπλα στον συνάνθρωπό μας. Η συνεργασία με τις άλλες κοινωνικές δομές υπάρχει, πιστεύω όμως ότι θα μπορούσε να είναι πιο συντονισμένη για να γίνεται και περισσότερο αποδοτική.
Κάθε προσφορά προς τον συνάνθρωπο πρέπει να μάς δημιουργεί την αίσθηση της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας εφόσον ο αποδέκτης της αγάπης μας είναι εικόνα του Θεού ή καλύτερα είναι ο ίδιος ο Θεός γεγονός το όποιο γίνεται σαφές από το «ἐφʹ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε». Αυτό πρέπει να είναι και το κριτήριο μας.
Η κρίση που βιώνει σήμερα η χώρα μας είναι μόνο οικονομική νομίζετε;
Η οικονομική κρίση είναι η κορυφή του παγόβουνου. Καμία κρίση οικονομική δεν υφίσταται αν πρωτίστως δεν έχουν πληγεί οι αρχές και οι αξίες (ηθικές, κοινωνικές κτλ.) της κοινωνίας. Σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο διαπιστώνεται αυτό. Ο Ντοστογιέφσκι έχει πει: «Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται». Στην απολυτοποίηση του οικονομικού παράγοντα της ζωής, στη λογική των αριθμών σε βάρος της αξίας του ανθρώπου, που συμβαίνουν με γνώμονα τις αρχές της παγκοσμιοποίησης, πρέπει να αναζητήσουμε τις πραγματικές αιτίες. Απέναντι βέβαια σε όλα αυτά υπάρχει ο λόγος του Ευαγγελίου: «Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο εάν κερδίσει τον κόσμο όλο και χάσει τον εαυτό του».
Αρκούν οι προσευχές και η πίστη μας να αλλάξει ό,τι σε αυτό τον τόπο μας πληγώνει και ό,τι έχει φέρει σήμερα τον κόσμο σε αυτή την απίστευτη για πολλούς κατάσταση;
Ο λαός μας λέει την εξής παροιμία: «Άγιε μου Γιώργη βοήθα με, κούνα και συ το χέρι σου». Η πίστη έχει σαφώς πρωτεύοντα ρόλο, όπως και η προσευχή. Η πίστη μας όμως φαίνεται από τα έργα μας. Από την αγάπη που πρέπει να έχουν τα έργα μας με αποδέκτη τον συνάνθρωπό μας. Άρα η πίστη είναι αφετηριακό γεγονός που θα εμπνεύσει την πράξη του ανθρώπου για να έλθει κάτι καλύτερο. Και όλοι μας θέλουμε αυτό το καλύτερο. Αλλά το ερώτημα είναι τι θα μας εμπνεύσει για να αναζητήσουμε αυτό το καλύτερο και η πίστη είναι μια πρόταση ζωής και πηγή έμπνευσης αν είναι ζωντανή και γίνεται πράξη στη καθημερινότητα μας.
rodiaki.gr
Ένας νέος άνθρωπος, με λαμπρές σπουδές και ξεκάθαρες απόψεις. Ένας νέος επίσκοπος, που χαίρει εκτίμησης στην τοπική μας κοινωνία, για το έργο, την στάση του όλα τα χρόνια αλλά και τον τρόπο που υπηρέτησε την εκκλησία στις ενορίες όπου τοποθετήθηκε.
Ο Κύριλλος Παπανθίμου, είναι ένας ταπεινός συμπατριώτης μας, που υπηρετεί με αίσθημα ευθύνης και αγάπης την Εκκλησία μας. Απαντά σε όλες τις ερωτήσεις, χωρίς περιστροφές.
Για τον αν η Εκκλησία βρίσκεται κοντά στον δοκιμαζόμενο λαό μας, για το αν οι νέοι σήμερα βρίσκονται κοντά στην εκκλησία, για την οικονομική κρίση που βιώνουμε, για το αν αρκούν οι προσευχές μας για ν’ αλλάξει κάτι σε αυτό τον τόπο και τη χώρα, που δοκιμάζεται σκληρά.
Πέντε σχεδόν μήνες μετά την χειροτονία σας στην θέση του Επισκόπου Ολύμπου θα θέλαμε να σας ρωτήσουμε τόσο για τα συναισθήματα που σας διακατέχουν όσο και για το έργο που έχετε αναλάβει στο πλαίσιο των νέων σας αρχιερατικών καθηκόντων.
Τα συναισθήματα μου είναι πρωτίστως συναισθήματα αγάπης, σεβασμού και αφοσίωσης προς το Σεπτό μας Κέντρο, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίο, καθώς επίσης και προς τον σεβαστό μου Ποιμενάρχη, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ρόδου κ. Κύριλλο, για την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη τους προς το πρόσωπό μου. Η αιφνίδια επισκοπική εκλογή μου με βρήκε σαφώς απροετοίμαστο. Θαυμάζω το μυστήριο του Θεού και της Εκκλησίας Του και προσπαθώ να συντονίσω τον βηματισμό μου για να υπηρετήσω με αγάπη και αυταπάρνηση τον τόπο που με γέννησε και με ανέδειξε. Προέχει μέσα μου το αίσθημα της ευθύνης απέναντι στην Μητέρα Εκκλησία, την τοπική Εκκλησία της Ρόδου και τον λαό μας.
Πόσο σημαντικό είναι ένας επίσκοπος, με τόσο λαμπρές σπουδές αλλά και ιερατικό έργο, να επιλέγει τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε, τη Ρόδο μας δηλαδή, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην εκκλησία;
Τον τόπο αυτό, τη Ρόδο μας, τον επέλεξα πριν από 14 χρόνια, όταν αποφάσισα να ακολουθήσω την κλίση μου και να διακονήσω με ζήλο και αγάπη την τοπική μας εκκλησία. Τον τόπο μου τον αγαπώ και θέλησα να μην τον αποχωριστώ, αν και υπήρξαν δελεαστικές προτάσεις να υπηρετήσω σε άλλο γεωγραφικό χώρο. Δεν αναζήτησα ποτέ κάτι άλλο από την ιερατική διακονία και πάντα θεωρούσα τιμή να υπηρετώ την γενέτειρά μου. Έμαθα από την αρχή της ιερατικής πορείας μου να αφήνω τον εαυτό μου στο θέλημα του Θεού. Τον ευχαριστώ που ευδόκησε να εργάζομαι πατώντας στο χώμα της πατρίδας μου. Έχω ακλόνητη την πεποίθηση ότι στον τόπο μας πρέπει να δώσουμε γιατί αυτός μας έδωσε και μας δίνει την ύπαρξη.
Ως νέος επίσκοπος, σας απασχολεί το γεγονός ότι κατά κάποιο τρόπο οι νέοι άνθρωποι δεν είναι τόσο κοντά στην εκκλησία όσο οι παλαιότεροι;
Αυτό που διαπιστώνεται στην ερώτησή σας είναι το αντικείμενο της αγωνίας κάθε Κληρικού. Το γεγονός ότι οι νέοι δεν είναι τόσο κοντά στην Εκκλησία όσο οι παλαιότεροι μας προβληματίζει όλους. Πρώτα βέβαια πρέπει να διευκρινίσουμε πως θεωρούμε αυτό το «κοντά», αλλ᾿ αυτό είναι έξω από τα περιθώρια αυτής της συνέντευξης.
Οι εποχές είναι δεδομένο ότι έχουν αλλάξει! Οι κοινωνικοί θεσμοί δεν λειτουργούν όπως στο παρελθόν. Για παράδειγμα, οι θεσμοί της οικογένειας και του σχολείου έχουν χάσει μέρος της δυναμικής που είχαν κάποτε.
Τα σύγχρονα μέσα διαμορφώνουν προσωπικότητα και χαρακτήρα ερήμην πολλές φορές της οικογένειας και πριν τα παιδιά αρχίσουν το σχολείο ή έρθουν σε επαφή με την Εκκλησία. Το ουσιαστικό είναι να διδάξουμε την εκκλησιαστικότητα ως τρόπο ζωής, πέρα από τα αυτονόητα και τα δεδομένα του παρελθόντος που πια δεν λειτουργούν στη συνείδηση του νέου ανθρώπου.
Η νέα γενιά, πιστεύω, ότι έχει καλύτερο περιεχόμενο από προηγούμενες γενιές. Η θρησκευτικότητά της πρέπει να καλλιεργηθεί και πρέπει να αναζητήσουμε τι είναι εκείνο που μπορεί να την εμπνεύσει. Και θα θέσω κι εγώ ένα ερώτημα: Μπορούμε να διαχωρίσουμε την σχέση των νέων με την Εκκλησία από το γεγονός της ευρύτερης παιδείας; Τη σχέση των νέων με την Εκκλησία νομίζω ότι είναι καιρός να τη δούμε στο πλαίσιο της ευρύτερης παιδείας του σήμερα και αυτό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει όχι μόνο την Εκκλησία.
Είναι σήμερα η εκκλησία, οι ιερείς μας, κοντά στον δοκιμαζόμενο πολίτη; Και με ποιο τρόπο; Λειτουργούν συνδυαστικά με άλλες δομές της κοινωνίας μας, στο να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν στον βαθμό που αυτό είναι εφικτό, τις δυσκολίες που έχουν φέρει στα όρια της εξαθλίωσης εκατοντάδες οικογένειες στον τόπο μας;
Το αν η Εκκλησία είναι κοντά στον δοκιμαζόμενο άνθρωπο και τους τρόπους με τους οποίους το πράττει, νομίζω ότι το αποδεικνύει καθημερινά. Ίσως αυτό να μην γίνεται πολλές φορές αντιληπτό. Όμως, αυτός είναι και ο ουσιαστικός σκοπός, αν βέβαια σεβόμαστε την αξία του κάθε ανθρώπου, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται, και δεν μας ενδιαφέρει η προβολή μας. Ας μην ξεχνάμε το «Μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου». Η Εκκλησία, και όλοι εμείς οι Κληρικοί που διακονούμε μέσα σε Αυτήν, σε συνεργασία πολλές φορές και με άλλες κοινωνικές δομές, καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να βρισκόμαστε δίπλα στον συνάνθρωπό μας. Η συνεργασία με τις άλλες κοινωνικές δομές υπάρχει, πιστεύω όμως ότι θα μπορούσε να είναι πιο συντονισμένη για να γίνεται και περισσότερο αποδοτική.
Κάθε προσφορά προς τον συνάνθρωπο πρέπει να μάς δημιουργεί την αίσθηση της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας εφόσον ο αποδέκτης της αγάπης μας είναι εικόνα του Θεού ή καλύτερα είναι ο ίδιος ο Θεός γεγονός το όποιο γίνεται σαφές από το «ἐφʹ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε». Αυτό πρέπει να είναι και το κριτήριο μας.
Η κρίση που βιώνει σήμερα η χώρα μας είναι μόνο οικονομική νομίζετε;
Η οικονομική κρίση είναι η κορυφή του παγόβουνου. Καμία κρίση οικονομική δεν υφίσταται αν πρωτίστως δεν έχουν πληγεί οι αρχές και οι αξίες (ηθικές, κοινωνικές κτλ.) της κοινωνίας. Σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο διαπιστώνεται αυτό. Ο Ντοστογιέφσκι έχει πει: «Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται». Στην απολυτοποίηση του οικονομικού παράγοντα της ζωής, στη λογική των αριθμών σε βάρος της αξίας του ανθρώπου, που συμβαίνουν με γνώμονα τις αρχές της παγκοσμιοποίησης, πρέπει να αναζητήσουμε τις πραγματικές αιτίες. Απέναντι βέβαια σε όλα αυτά υπάρχει ο λόγος του Ευαγγελίου: «Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο εάν κερδίσει τον κόσμο όλο και χάσει τον εαυτό του».
Αρκούν οι προσευχές και η πίστη μας να αλλάξει ό,τι σε αυτό τον τόπο μας πληγώνει και ό,τι έχει φέρει σήμερα τον κόσμο σε αυτή την απίστευτη για πολλούς κατάσταση;
Ο λαός μας λέει την εξής παροιμία: «Άγιε μου Γιώργη βοήθα με, κούνα και συ το χέρι σου». Η πίστη έχει σαφώς πρωτεύοντα ρόλο, όπως και η προσευχή. Η πίστη μας όμως φαίνεται από τα έργα μας. Από την αγάπη που πρέπει να έχουν τα έργα μας με αποδέκτη τον συνάνθρωπό μας. Άρα η πίστη είναι αφετηριακό γεγονός που θα εμπνεύσει την πράξη του ανθρώπου για να έλθει κάτι καλύτερο. Και όλοι μας θέλουμε αυτό το καλύτερο. Αλλά το ερώτημα είναι τι θα μας εμπνεύσει για να αναζητήσουμε αυτό το καλύτερο και η πίστη είναι μια πρόταση ζωής και πηγή έμπνευσης αν είναι ζωντανή και γίνεται πράξη στη καθημερινότητα μας.
rodiaki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου