Συναξάριον.
Τῇ κα΄(21η) τοῦ μηνὸς ᾿Ιουλίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ἠλία, τοὐπίκλην Διαμαντίδου, τοῦ ἐκ Πόντου νεολαμποῦς ἱερέως, τοῦ θαυματουργοῦ καὶ μυροβλύτου. (1946)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ὁσίων Πατέρων ἡμῶν Ἰωάννου καὶ Συμεὼν τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ (590).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ἡ Σύναξις τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀκακίου ἐν τῷ Ἑπτασκάλῳ,
καὶ ἡ Σύναξις τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου πλησίον τοῦ Ξηρολόφου, καὶ ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τοῖς Ἀρματίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ὁσίας Πραξέδης τῆς παρθένου, τῆς ἐν Ῥώμῃ, θυγατρὸς Ἁγ. Ἀπ. Ρούφου/Πούδη καὶ Κλαυδίας, ἐπίκουρος καὶ ἀντιλήπτωρ γενομένη, ἐξαιρέτως δὲ τῶν Ὁμολογητῶν καὶ Μαρτύρων τῆς πίστεως (140)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Βίκτωρος, πολιούχου τῆς Μασσαλίας καὶ τῶν σὺν αὐτῷ Ἀλεξάνδρου, Λογγίνου καὶ Φηλικιανοῦ. ( 290)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι τρεῖς Μάρτυρες οἱ ἐν Μελιτηνῇ, κατὰ πετρῶν συρόμενοι τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Γεωργίου, Θεοδώρου καὶ Εὐγενίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ὀνουφρίου τοῦ σιωπηλοῦ, ἐν τῇ Λαύρᾳ τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, τοῦ Ῥώσσου. (12ο αι.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ὀνησίμου τοῦ ἐγκλείστου τῆς Λαύρας τοῦ Κιέβου, τοῦ Ῥώσσου. (12ο – 13ο αι.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Παρθένιος, Ἐπίσκοπος Ῥαδοβυσδίου τῆς Ἄρτης, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται ἐν ἔτει 1777ῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μανουήλ, τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ διὰ τοῦ ἀγγελικοῦ σχήματος μετονομασθέντος Ματθαίου. (1425)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νέος Ἱερομάρτυς Μελέτιος, ἐπίσκοπος Κίτρους, ἐν Θεσσαλονίκῃ, ἐν ἔτει 1821ῳ, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νέος Ἱερομάρτυς Ἰωάννης ἐν τῷ Ἱ. Ναῷ τοῦ Ἁγ. Μηνᾶ ἐν Θεσσαλονίκῃ (1821)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ἡ ὁσία Ἀρσενία (Sebryakova) τῆς Μονῆς Οὔστ-Μεντβεντίτσκ ἐν Βόλγκογκραντ Ῥωσίας (1905)
Ὁ ὅσιος Γεράσιμος τῆς Μονῆς Τσουντώφ Ῥωσίας (1911)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος νεο-ἱερομάρτυς Προκόπιος (Titov), Ἀρχιεπίσκοπος Χερσῶνος (1937)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Νεομάρτυρες Γεώργιος/Γκεόργκε Ζούκχιεμπ, ὁ πατὴρ αὐτοῦ Ναμπίλ Ζούκχιμπ, ἡ μήτηρ αὐτοῦ Βιολέττα καὶ ὁ ἀδελφὸς του, νεομάρτυρες ἐν τῇ συνοικία Μπάρτζε τῆς Δαμασκοῦ Συρίας (2012)
Στίχοι.
Ἀρετῆς ἥλιε, ἱερεῦ Ἠλία,
Πόντον ἐφώτισας ἐλεημοσύναις.
Εἰς τὸν Συμεών.
Ἔμφρων σὺ μωρός, ὃς βίον παίζων, πάτερ,
Ὄφιν φρόνιμον λανθάνεις τέλους ἄχρι.
Εἰς τὸν Ἰωάννην.
Ἔρημον εἵλου ὦ Ἰωάννη, μάκαρ,
Δι’ ἧς ἔρημα εἰργάσω σαρκὸς πάθη.
Ψευδαέφρων περίφρων Συμεὼν θάνεν εἰκάδι πρώτῃ.
Ο Όσιος Πατήρ ημών Ηλίας Διαμαντίδης, ο Μυροβλύτης,
υπέμεινε με ανεξικακία τα βασανιστήρια της μητρυιάς του
Ο πατήρ Ηλίας Διαμαντίδης1 γεννήθηκε το 1880 στο χωριό Χουρμικιάντο των Σουρμένων του Πόντου, το οποίο απέχει οκτώ ώρες με το καΐκι από την Τραπεζούντα.
Οι γονείς του, Παναγιώτης και Αθηνά, ήταν φτωχοί αλλά με φόβο Θεού. Απέκτησαν τρία παιδιά, τον Κωνσταντίνο, τον Γεώργιο και τον Ηλία. Το 1888 αφού στερέωσε τα παιδιά της στην ευλάβεια εκοιμήθη η Αθηνά. Ο Παναγιώτης ξαναπαντρεύτηκε και πήρε μια γυναίκα βάρβαρη και κακιά, την Καντίνα. Η μητρυϊά κακομεταχειριζόταν και βασάνιζε τον μικρό Ηλία. Με δάκρυα διηγείτο αργότερα πολύ εμπιστευτικά σε μια ορφανή τα βάσανα της παιδικής του ηλικίας, με σκοπό να την στηρίξη.
Η μητρυϊά του τον κρεμούσε ανάποδα σε δένδρο επί μια ώρα και παρακολουθούσε ανάλγητη το μαρτύριο του, ενώ εκείνος την παρακαλούσε με δάκρυα να τον λύση. Τον ξεγύμνωνε και με ένα μάτσο τσουκνίδες τον χτυπούσε στα απόκρυφα μέρη. Τύλιγε τα γεννητικά του όργανα με κλωστή προξενώντας αφόρητους πόνους, όχι μόνο από το δέσιμο αλλά και από την αδυναμία διούρησης. Έβαζε φωτιά στα ρούχα του και το παιδί έτρεχε τρομαγμένο να την σβήση. Όλη την ημέρα τον άφηνε νηστικό, δίνοντας του μόνο λίγο ξερό ψωμί. (Αυτή ήταν η απαρχή της μεγάλης του εγκράτειας που ετήρησε σ’ όλη του την ζωή.) Τον έστελνε σ’ αυτήν την ηλικία να βόσκη μοσχάρια και τον απειλούσε με βασανιστήρια, αν τα ζώα έκαναν ζημιά. Όταν επέστρεφε το βράδυ τον ρωτούσε ο πατέρας του, αν έφαγε τίποτε και απαντούσε γι’ αυτόν η μοχθηρή μητρυϊά του: «Τον τάϊσα, τον τάϊσα».
Στα πολλά βασανιστήρια ποτέ δεν παραπονέθηκε. Εφάρμοσε το «ασχημοσύνην μητρός σου ουκ αποκαλύψεις»2. Από όλα αυτά που υπέμεινε με αμνησικακία έλαβε από μικρός ο Ηλίας άφθονη την θεία Χάρι.
Αργότερα που εκοιμήθη ο πατέρας του, η μητρυϊά του, γηρασμένη πια, είχε τον φόβο μήπως ο Ηλίας την εκδικηθή για όσα του έκανε. Εκείνος την καθησύχαζε: «Μη φοβάσαι μητέρα, θα σε κοιτάξω καλά». Έμεινε κατάκοιτη στο κρεββάτι και ο Ηλίας δεν άφηνε κανέναν άλλο να την περιποιείται. Ο ίδιος με πολλή αγάπη την τάιζε, την έπλενε, προσέφερε τα πάντα. Αντί της χολής και του όξους της ανταπέδωσε μάννα και ύδωρ. Εκείνη συντετριμμένη έλεγε και ξανάλεγε: «Ηλία, πολύ σε τυράννησα, πολλά κακά σου έκανα, συγχώρεσε με, παιδί μου», και εκείνος ανεξίκακα της έλεγε: «Μη στενοχωριέσαι, μητέρα, είσαι συγχωρημένη».
Ο Ηλίας, λόγω οικονομικής δυσχέρειας, δεν πήγε στο σχολείο και δεν έμαθε γράμματα.
Το 1918 η ζωή τους, όπως και όλων των Ελλήνων του Πόντου, έγινε αφόρητη από τις βιαιότητες των Τούρκων… Στο Βατούμ, στο χωριό Μαχμουτία, ήταν εγκατεστημένη η κόρη του Αγάπη με τον σύζυγο της Αβραάμ, ο οποίος ήταν πολύ πλούσιος. Αγόρασε για τον πεθερό του Ηλία μια μεγάλη έκταση στο βουνό και εκεί ο Ηλίας έχτισε μόνος του το σπίτι του. Εξακολουθούσε να ασκή το επάγγελμα του φούρναρη αλλά και να βοηθά τους φτωχούς.
Μια νύχτα ο Ηλίας είδε στον ύπνο του τον άγιο Γεώργιο ο οποίος του παρήγγειλε να κτίση κοντά στο σπίτι του Εκκλησία στο όνομα του. Του υπέδειξε μάλιστα και το σημείο που θα κρεμούσε την εικόνα του καθώς και τις άλλες εικόνες, ενώ του υποσχέθηκε ότι θα τον βοηθούσε και θα ενεργούσε θαύματα.
Κάποια ημέρα που ο Ηλίας έσκαβε στο κτήμα του σφηνώθηκε ο κασμάς και δεν έβγαινε. Έσκαψε γύρω του με κοπίδι και σφυρί και τότε βρήκε τοίχο Εκκλησίας. Έσκαψε με προσοχή. Αμέσως φάνηκαν οι τρεις πλευρές του ναού και στον τοίχο μια τοιχογραφία του Αγίου Γεωργίου, που διετηρείτο καλά.
Έφτιαξε την Εκκλησία με σανίδια και την σκέπασε με χορτάρια. Από έξω έμοιαζε με αχυρώνα, ώστε να μην δίνη υποψία στους κομμουνιστές. Ζωγράφισε μόνος του τις εικόνες και τις τοποθέτησε όπως ήθελε ο άγιος Γεώργιος. Η κόρη του Αγάπη, που ήταν κρυφή μοναχή, περιποιείτο την Εκκλησία. Ο Ηλίας της παρήγγειλε να κρατά ακοίμητο το καντήλι του αγίου Γεωργίου. Όταν πήγαινε να σβήση, αυτή άκουγε έναν ήχο χαρακτηριστικό και τότε πήγαινε να προσθέση λάδι και να καθαρίση το φυτίλι του. Αισθάνονταν με διάφορους τρόπους την παρουσία του Αγίου Γεωργίου. Όταν ερχόταν ο Άγιος άκουγαν ποδοβολητό και έβλεπαν τα πατήματα του αλόγου του στον χωμάτινο δρόμο.
Ο Ηλίας αγωνιζόταν πολύ και το παράδειγμα του παρακινούσε και τους άλλους. Ξυπνούσε στις 3 τη νύχτα και μέχρι το πρωί προσευχόταν. Βίαζε τον εαυτό του πολύ στην προσευχή. Έκανε κομποσκοίνι και έτρεχαν τα δάκρυα του συνέχεια. Αν κάποτε δεν ξυπνούσε, τον σκουντούσε ο άγιος Γεώργιος λέγοντας: «Σήκω, η ώρα πέρασε». Ο ίδιος ξυπνούσε και την οικογένεια του για να προσευχηθούν, ενώ την ορφανή Αυγούλα την ξυπνούσε στις 3.30′ με πραεία φωνή.
Ο π. Ηλίας δήλωνε ευθαρσώς ότι ήταν χριστιανός, και οι άνθρωποι έλεγαν στην Αστυνομία ότι ήταν εργάτες του. Σε κάθε έφοδο των αστυνομικών τον συνελάμβαναν, τον ανέκριναν, τον έκλειναν στην φυλακή, τον χτυπούσαν και τον άφηναν νηστικό. Υπέστη πολλά βασανιστήρια χωρίς να λυγίση, όμως παρέμεινε σταθερός ομολογητής. Όταν έβγαινε από την φυλακή, ενώ ακόμη πονούσε από τα βασανιστήρια, πήγαινε κρυφά κάθε νύχτα στο Εκκλησάκι του και με τους πιστούς τελούσαν την θεία Λειτουργία.
Ήταν ασκητικός και λιτοδίαιτος. …Την ημέρα εργαζόταν στο κτήμα του. Καλλιεργούσε λαχανικά και πολλών ειδών καρποφόρα δένδρα, ακόμη και τσάγια.
Ο πατήρ είχε ως ευλογία το δεξί χέρι του παπα-Γιάννη Τριανταφυλλίδη που άγιασε. Επίσης μια ηγουμένη από το Σοχούμ του χάρισε την καρδιά και το δακτυλάκι μιας παιδούλας, ονόματι Μαρίας, που διατηρήθηκαν άφθαρτα μετά την εκταφή της. Το κοριτσάκι αυτό καταγόταν από την Σάντα του Πόντου. Οι γονείς της ήταν πάμπλουτοι αλλά υπερβολικά φιλάργυροι και άσπλαχνοι. Όταν εκοιμήθη η μητέρα της, η μητρυϊά εβασάνιζε τη Μαρία και την άφηνε νηστική. Αυτή μοίραζε κρυφά τις νύχτες σε φτωχούς και εγκυμονούσες γυναίκες πολλά υλικά αγαθά. Έδινε ακόμη και το λιγοστό ψωμάκι της σε πεινασμένους και αυτή έμενε νηστική. Εκοιμήθη σε ηλικία δώδεκα χρόνων και στην εκταφή της βρέθηκαν άφθαρτα το δεξί της χέρι και η καρδιά της μέσα σε μύρο. Έβλεπαν πριν στον τάφο της κάθε νύχτα ένα φως που ανεβοκατέβαινε τρεις φορές, και αυτό τους παρακίνησε να κάνουν ανακομιδή, οπότε και βρέθηκε ο τάφος της να ευωδιάζη γεμάτος μύρο.
Όπως υποσχέθηκε ο άγιος Γεώργιος, έδωσε στον παπα-Ηλία το χάρισμα να θεραπεύη ασθενείς. Τους διάβαζε το Ευαγγέλιο, τους σταύρωνε και τους έδινε να ασπασθούν τα λείψανα του Αγίου Ιωάννου του νέου ελεήμονος και της Μαρίας.
Μια μέρα ο άγιος Γεώργιος του έδειξε στο βουνό ένα λουλούδι που έμοιαζε με μαργαρίτα. Είχε δύο χρώματα, άσπρο και κίτρινο. Του είπε να τα βράζη ξεχωριστά. Τα άσπρα, αφού τα βράσει, να τα δίνη στους άτεκνους άνδρες και το ζουμί από τα κίτρινα στις γυναίκες. Επειδή φοβήθηκε μήπως είναι από τον πειρασμό για να φαρμακώση τους ανθρώπους, έβρασε, ήπιε πρώτα ο ίδιος και, αφού είδε ότι δεν έπαθε τίποτε, το έδινε και στους άτεκνους και τεκνοποιούσαν. Ο ίδιος βάπτιζε τα παιδιά τους.
Η εγγονή του π. Ηλία Μαρία, κόρη της Κάλλης, που ζει ακόμη, θυμάται το εξής περιστατικό: -Κάποια ημέρα ήμασταν έξω στο κτήμα και σκαλίζαμε. Ξαφνικά ακούστηκε από το δρόμο θόρυβος και γαύγιζαν τα σκυλιά. Εμείς δεν βλέπαμε γιατί παρεμβάλλονταν το δάσος. Ο παππούς (π. Ηλίας) μονολογούσε: «Κάτι γίνεται». Μας είπε να μπούμε μέσα στο σπίτι και αυτός κάθησε έξω. Μετά από λίγο φάνηκαν δύο καβαλλάρηδες αγανακτισμένοι και ρωτούσαν: «Ποιος ήταν αυτός με το άσπρο άλογο που μας εμπόδιζε τόση ώρα να έρθουμε; Πού είναι να τον σκοτώσουμε;». Ο παππούς τους είπε να καθήσουν να ξεκουραστούν και τους κέρασε. Ύστερα τους ρώτησε αν τον δουν, θα τον γνωρίσουν, και είπαν «ναι». Τότε τους έφερε την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και αυτοί έκπληκτοι αναγνώρισαν τον καβαλλάρη που τους εμπόδιζε. Συγκλονίστηκαν και βαπτίστηκαν και οι δύο χριστιανοί».
Συχνά προφήτευε λέγοντας: «Θα ‘ρθεί ένας καιρός που θα γίνουν οι άνδρες γυναίκες και οι γυναίκες άνδρες. Τότε θα πέσει μεγάλη κατάρα στον κόσμο. Θα γίνει πόλεμος στην Κωνσταντινούπολη και ο Ρώσσος θα νικά• θα πάει ως τον Ευφράτη ποταμό. Θ’ ανοίξει η Αγιά Σοφιά και θα λειτουργηθή. Ένας εξαδάκτυλος βασιλιάς θα είναι τότε». Και έλεγε: «Ξύπνα Ρωσσία και δράξον τα όπλα σου». Δηλαδή έλα σε μετάνοια, σε πίστη και απόρριψε την αθεΐα.
Έβλεπε συχνά τον άγιο Γεώργιο. Κάποτε του είπε: «Θα ρθουν Τούρκοι να κάψουν την Εκκλησία και θα προσπαθήσουν να σας σκοτώσουν». Το είπε στην οικογένεια του αλλά δυσπίστησαν. Το κτήμα τους το ζήλευαν οι Τούρκοι και ήθελαν να το πάρουν. Μαζεύτηκαν πολλοί με επικεφαλής τον Αχμέτ Κιτιάκ και τη νύχτα πήγαν και χτύπησαν την πόρτα τους, ζητώντας δήθεν να τους δείξη τον δρόμο. Δεν τους άνοιξαν, αυτοί όμως σκότωσαν το σκυλί και άρχισαν να πυροβολούν. Οι σφαίρες πήγαιναν δώθε-κείθε αλλά καμία δεν άγγιξε το σπίτι. Η Κάλλη έβλεπε στην πόρτα τον άγιο Γεώργιο με ανοιχτά τα χέρια να τους προστατεύη. Τέλος έβαλαν φωτιά δίπλα στον αχερώνα όπου μέσα ήταν η Εκκλησία και κάηκε. Πήρε φωτιά και η σκεπή του σπιτιού, αλλά την έσβησαν. Ο π. Ηλίας ύστερα πήγε και προσευχήθηκε μπροστά στα εικονίσματα και ρώτησε τον Χριστό: «Ποιοι είναι αυτοί που έκαψαν την Εκκλησία;» Και ο Χριστός τους απαρίθμησε έναν-έναν.
Ο φθόνος όμως των ανθρώπων δεν τον άφησε ήσυχο. Ένας εξ αγχιστείας συγγενής του τον κατηγόρησε στους κομμουνιστές ότι κρύβει χρυσαφικά. Είπε ότι με τα θαύματα που κάνει μαζεύει ότι του δίνουν, ενώ ο π. Ηλίας δεν έπιανε χρήματα στα χέρια του. Ήρθαν και ρήμαξαν το σπίτι του, άρπαξαν τα πάντα, ενώ αυτόν και την πρεσβυτέρα του Σωτήρα τους φυλάκισαν. Τον π. Ηλία τον βασάνισαν πολύ γιατί ήταν πιστός, δεν ήξεραν ότι είναι και ιερέας. Τον έβαλαν σ’ ένα λάκκο στενό, τόσο που να μην μπορή να καθήση ούτε να γυρίζη από την μια και την άλλη μεριά. Ουρούσαν και αποπατούσαν πάνω του και τον άφηναν νηστικό.
Όταν το έμαθε ο Ρώσσος Διοικητής της Αστυνομίας, του οποίου είχε θεραπεύσει την γυναίκα, ενήργησε και απελευθέρωσε σ’ ένα μήνα την Σωτήρα και στους τρεις μήνες τον π. Ηλία, το έτος 1938. Του έδωσε ρούχα, χρήματα και τρόφιμα, αλλά ο π. Ηλίας πλέον ήταν πολύ άρρωστος από τις κακουχίες και τα βασανιστήρια που του έκαναν. Είχε αιματουρία από τον προστάτη και πονούσε πολύ.
Όταν κάπως συνήλθε άρχισε πάλι να λειτουργή και να βαπτίζη. Οι λειτουργίες γίνονταν τη νύχτα κρυφά και με προφυλάξεις. Έρχονταν είκοσι -τριάντα πιστοί. Ο π. Ηλίας λειτουργούσε στα ελληνικά με πολλή ευλάβεια και κατάνυξη. Τις νύχτες επίσης έκανε τις βαπτίσεις στο σπίτι κάποιου καλού Τούρκου, για να μην δίνη υποψίες. Κάποια μέρα βάπτισε τριάντα επτά, που τους αναδέχθηκε η Σωτήρα, και άλλους ενενήντα ενιά με ανάδοχο την κόρη του Αγάπη (Μαρία μοναχή).
Μια γυναίκα διηγήθηκε πως κάποτε την ώρα που λειτουργούσε ο π. Ηλίας, βγήκε φως από την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και στάθηκε πάνω του.
Έκανε συχνά λιτανείες, γιατί προέβλεπε κάποια συμφορά που ερχόταν. Έλεγε: «Από τα ξερά ξύλα καίγονται και τα χλωρά. Από τους αμαρτωλούς καίγονται και οι καλοί», «χωρίς καλά έργα η πίστις νεκρά εστί».
Ένα απόγευμα μόλις άρχισε να σκοτεινιάζη, ο εγγονός του π. Ηλία Γιώργος Κυριακίδης, είδε ένα περίεργο φως που άρχισε να ανεβαίνη από το δάσος χαμηλά προς το βουνό που ήταν το σπίτι, και όλο δυνάμωνε. Σαν να πήρε φωτιά όλος ο τόπος και το παιδί άρχισε να κλαίη. Τον ρώτησε ο π. Ηλίας γιατί κλαίει και το παιδί του ανέφερε για το φως. Γέλασε ο πατήρ και του είπε: «Μην κλαις παιδί μου, αυτός είναι ο άη-Γιώργης. Είναι ο καιρός που έρχεται στην Εκκλησία».
Σημειώσεις:
1. Τα στοιχεία που συνθέτουν τον σύντομο βίο του π. Ηλία προέρχονται από διηγήσεις της κόρης του Καλλιόπης (Κάλλης) και των εγγονών του Μαρίας και Όλγας (κόρες της Καλλιόπης). Ευχαριστίες οφείλονται στους κ. Κλημεντίδη Παναγιώτη και κ. Πιλιτσίδη Μιχαήλ, δισέγγονο του π. Ηλία, που κατέγραψαν αντιστοίχως τις διηγήσεις. Ο Γέροντας Παΐσιος είχε διαβάσει τον βίο, έκανε τις παρατηρήσεις του και τόνισε ότι ο π. Ηλίας από μικρός πήρε την θεία Χάρι γιατί υπέμεινε με ανεξικακία τα βασανιστήρια της μητρυιάς του.
2. Λευϊτ. ιη’, 7.
Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», 5η διήγηση.
Κεντρική διάθεση βιβλίου: Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής
***
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης
Γνωρίζω μόνο ότι δεν είναι δυνατό να σωθεί ο κόσμος διαφορετικά, παρά μόνο με το «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» [Ματθ. 6,12.].
Η δύναμη λοιπόν αυτή της συγχωρήσεως για τις πληγές που μας προξένησαν εκπορεύεται από το Πνεύμα το Άγιο. Αυτή ήταν φυσική στον άνθρωπο πριν από την πτώση του, αλλά τώρα είναι για μας υπερφυσική. Εμείς δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε με δική μας δύναμη για τον πόνο που ζήσαμε.
Ο Θεός θέτει αυτή την προϋπόθεση: «Συγχωρήστε και ο Πατέρας θα σας συγχωρήσει».
…Σας παρακαλώ, κάντε το αυτό γιά μένα, κάντε αυτή την ηρωική χειρονομία, συγχωρήστε όλους και κατακρίνετε μόνο τον εαυτό σας. Με τον λογισμό μας, δηλαδή, να μην είμαστε διατεθειμένοι να κρίνουμε τούς άλλους, παρά μόνο εμάς. Και όταν θα πούμε: «Συγχώρησον», θα το πούμε με κατάσταση πνεύματος να μην κρίνουμε κανέναν.
Ο Κύριος προσηύχετο υπέρ των σταυρωτών Αυτού: «Πάτερ, άφες αυτοίς• ου γαρ οίδασι τί ποιούσιν».
π. Αντώνιος (Μπλουμ) του Σουρόζ
Συγχωρείτε εκείνους που σφάλουν ενώπιόν σας, συγχωρείτε, διότι διαφορετικά δεν θα συγχωρηθείτε. Η Βασιλεία του Θεού είναι βασιλεία αμοιβαίας αναγνώρισης, αμοιβαίας αποδοχής και αγάπης, στοιχείων που συμπίπτουν με τη χαρά της κοινωνίας, αλλά και της ετοιμότητας να σηκώνουμε ο ένας τα βάρη του άλλου…
Εδώ ακριβώς αρχίζει η συγνώμη: τη στιγμή κατά την οποία, αναγνωρίζοντας το εύθραυστο των άλλων, όπως αναγνωρίζω και το δικό μου, την ανάγκη τους για προστασία και βοήθεια, για ευσπλαχνία, είμαι προετοιμασμένος να φέρω μαζί τους το φορτίο της αδυναμίας τους, το ευάλωτο της αμαρτωλότητάς τους. Η συγνώμη αρχίζει τη στιγμή που αποφασίζω να ανέχομαι τους αδελφούς μου, χωρίς να περιμένω να αλλάξουν, να τους ανέχομαι όπως είναι, να κάνω ελαφρότερο το φορτίο τους, ώστε κάποτε η αλλαγή τους να καταστεί εφικτή.
Η προϋπόθεση πάντως της συγνώμης βρίσκεται μέσα μου: είναι η προθυμία μου να αναλάβω αυτόν τον σταυρό, αυτό το φορτίο, ώστε οι άλλοι να θεραπευθούν ή τουλάχιστον να προστατευθούν απέναντι στο κακό. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να το κάνει ο καθένας, δεν χρειάζεται παρά μία στιγμή κατανόησης, αποφασιστικότητα και καλή θέληση. Όλοι μας έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που δύσκολα ανεχόμαστε, που είναι αιτία ταλαιπωρίας, δυστυχίας και θυμού· μπορούμε να ακυρώσουμε αυτό το θυμό και να ξεπεράσουμε τη δυστυχία αν κάνουμε το καθήκον μας, το καθήκον της ζωής μας, το έργο μας, που είναι να κουβαλάμε μαζί τους το φορτίο, να είμαστε αυτοί που, πληγωμένοι και προσβεβλημένοι και αποδιωγμένοι, θα στραφούμε στον Κύριο και θα πούμε: «Κύριε, συγχώρησε, γιατί δεν μνησικακώ, θέλω να γίνω και να παραμείνω στέρεος μ’ αυτόν τον άνθρωπο στην αδυναμία του και στην αμαρτωλότητά του. Δεν θα σταθώ κριτικά απέναντι του, κι αν εγώ δεν είμαι ακόμη ικανός να το κάνω, κάνε το Εσύ για μένα: μη μου καταλογίσεις την κρίση, μη μου καταλογίσεις την κατάκριση που με τραχύτητα πρόφερα, μην υποστηρίξεις τον θυμό μου. Στάσου δίπλα σ’ αυτόν που έσφαλε, επειδή αυτός ή αύτη έχει ανάγκη βοηθείας, συγχώρησης και θεραπείας γι’ αυτό ακριβώς το λόγο».
Εκεί αρχίζει η συγνώμη, κι αν δεν αρχίσει εκεί δεν θα μπορέσει να εξελιχθεί σε τίποτα άλλο. Σηκώνουμε το φορτίο ο ένας του άλλου, αποδεχόμαστε την αλληλεγγύη με εκείνους που έσφαλαν και σφάλλουν, τους αγαπούμε «εν καινότητι» ζωής και μόνον τότε η συγχώρηση γίνεται αυτή που πρέπει να είναι: μια πράξη μεσιτείας ενώπιων του Θεού, μια πράξη που γιατρεύει και μεταμορφώνει. Αυτή την αρχή της συγνώμης όλοι μπορούμε να την κάνουμε, είναι μέσα στις δυνάμεις μας να αναλάβουμε αυτό το έργο. Ας κάνουμε λοιπόν ό,τι μπορούμε, και ας αφήσουμε το Θεό να πραγματοποιήσει μέσα μας, για μας, καταμεσής της ζωής μας, αυτό που ξεπερνά τη καλή μας θέληση…
(π. Anthony Bloom «Στο φως της Κρίσης του Θεού», Εν πλω, 2009)
Θα ‘ρθεί ένας καιρός που θα γίνουν οι άνδρες γυναίκες και οι γυναίκες άνδρες. Τότε θα πέσει μεγάλη κατάρα στον κόσμο. Να κρατάς ακοίμητο το καντήλι του αγίου Γεωργίου. Θα γίνει πόλεμος στην Κωνσταντινούπολη και ο Ρώσσος θα νικά. Όσιος Ηλίας Διαμαντίδης, ο Μυροβλύτης εκ Πόντου
https://iconandlight.wordpress.com/2022/07/20/%ce%b8%ce%b1-%cf%81%ce%b8%ce%b5%ce%af-%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9%cf%81%cf%8c%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b1-%ce%b3%ce%af%ce%bd%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%bf%ce%b9-%ce%ac/
Ο Όσιος Ηλίας Διαμαντίδης, ο Μυροβλύτης, ζούσε με την παρουσία και την καθοδήγηση του αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/20/29899/
Ἀπολυτίκιον τῶν Ὁσίων Πατέρων
Ἦχος δ’.
Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν ὁ ποιὼν ἀεὶ μεθ᾽ ἡμῶν κατὰ τὴν σὴν ἐπιείκειαν, μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεός σου ἀφ᾽ ἡμῶν· ἀλλὰ ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, ἐν εἰρήνῃ κυβέρνησον τὴν ζωὴν ἡμῶν.
Ἀπολυτίκιον τῶν Ὁσίων Ἰωάννου καὶ Συμεὼν τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ.
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς ἡνωμένοι δι’ ἐνθέου ἀγάπης, σύμψυχοι ὤφθητε ἐν πᾶσι τοῖς τρόποις, ὦ Ἰωάννη ὅσιε, καὶ θεῖε Συμεών, ὁ μὲν βίον ἔνθεον διελθῶν ἐν ἐρήμῳ, ὁ δὲ σοφοῖς σκώμμασι τὸν Βελιὰρ μωράνας· καὶ νῦν τῶν θείων ἄμφω ἀμοιβὴν καταρτυφῶντες, ἡμᾶς ἐποπτεύετε.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἠλία, τοὐπίκλην Διαμαντίδου, τοῦ ἐκ Πόντου.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον. (Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια)
Μυροβλύτην Ἠλίαν ἀνευφημήσωμεν, τὸν εὐλαβῆ Ἱερέα, ἐλεημόνων ἀνδρῶν θησαυρὸν ὡς ταμιοῦχον Θείας Χάριτος, καὶ θαυμασίων αὐτουργὸν Γεωργίου τοῦ κλεινοῦ ἐν Μάρτυσι συνεργείᾳ, μεθ’ οὗ πρεσβεύει Κυρίῳ δεῖξαι ὁδοὺς ἡμῖν θεώσεως.
Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Πραξέδης τῆς ἐν Ῥώμῃ
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.
Χριστῷ ἠκολούθησας πεφωτισμένῃ ψυχῇ, καὶ τούτῳ ἐδούλευσας σπλάγχνοις πολλῶν οἰκτιρμῶν, Πραξέδη πανεύφημε· ὅθεν κληροδοσίας, οὐρανίου τυχοῦσα, ἔλεος καὶ εἰρήνην, ταῖς πρεσβείαις σου αἴτει, ἡμῖν τοῖς ἐπιτελοῦσι, πόθῳ τὴν μνήμην σου.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Παρθενίου, ἐπισκόπου Ῥαβοβισδίου Ἄρτης
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε
Ἀμέμπτως ἐβίωσας, ἐν ταπεινώσει πολλή, Παρθένιε Ὅσιε καὶ θεϊκῶν δωρεῶν, ἀξίως μετέσχηκας. Ὅθεν σου τὴν ἁγίαν, προσπτυσσόμενοι Κάραν, λαμβάνομεν θεραπείας, καὶ ψυχῶν σωτηρίαν διὸ σὲ Ἱεράρχα, ὕμνοις γεραίρομεν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Παρθενίου Ῥαβοβισδίου Ἄρτης
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.
Νέον καύχημα, τῆς Ἐκκλησίας, ὡς τοῦ Πνεύματος, λαμπρὸν δοχεῖον, ἀνεδείχθης Ἱεράρχα Παρθένιε· τῶν ἀρετῶν γὰρ ἐργάτης γενόμενος, τῆς δωρεᾶς τῶν Ἁγίων ἠξίωσαι. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’
Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.
Τροπαιοφόρον ἐν βίῳ προστάτην ἔχοντα, ᾧ καὶ Ναὸν ἐκθύμως θεῖον ἔκτισεν ὕμνοις, Ἠλίαν, τοῦ Ὑψίστου τὸν λειτουργὸν εὐφημήσωμεν κράζοντες· Σὺν Γεωργίῳ δυσώπει τὸν Ἰησοῦν ὑπὲρ εὐσεβῶν, θειότατε.
Εἰς τὸν Στίχον. Στιχηρὰ Προσόμοια.
Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις, ἀσκητικῶν.
Χαίροις, ὁ τὴν γραφὴν θαυμαστῶς καὶ τὴν ἀνάγνωσιν μαθών, πάτερ ἅγιε, Ἀγγέλου ἀποσταλλέντος σοὶ ἐκ Θεοῦ, Ἱερεῦ εὐλαβές, Ἠλία, σκεῦος χάριτος, καὶ πᾶσαν εὐσέβειαν τῇ ἐλλόγῳ ἀγέλῃ σου διδάξας ἄρτι ἐν καιροῖς ἀθεότητος, ἐν οἷς πάνδεινα κολαστήρια ἄτρεπτος πίστει ἐν σοὶ ὑπέμεινας, φιλόξενε ἅγιε, ὁ καταισχύνας ἀθέους καὶ δυναμώσας ἐνστάσει σου πιστοὺς τρυχομένους ἐκ τοῦ στίφους τῶν μισούντων Χριστὸν τὸν εὔσπλαγχνον.
Δόξα. Ἦχος πλ. δ΄.
Ἐν Πόντῳ τὸν διαλάμψαντα βολίσιν ἀμέμπτου βίου, ἱερωσύνης, ἐλεημοσυνῶν καὶ ξενίας, καὶ ἀστραπαῖς θαυμασιων καὶ μυροβλυσίας ἀρτίως, Ἠλίαν, μελῳδήσωμεν τὸν ἐνθεώτατον, οὕτω λέγοντες· Ὁ φωτὶ πνευματικῷ κατευθύνας πολλοὺς εἰς σωτηρίαν καὶ τὴν σκοτίαν τῆς πενίας, σκληροκαρδίας καὶ ἀθεΐας σκεδάσας, δεῖξον ἡμῖν τὴν στενὴν καὶ τεθλιμμένην ὁδὸν τῆς θεώσεως, τῆς δι’ ἀγάπης, εὐσεβείας καὶ δικαιοσύνης ἰθυνούσης πάντας εἰς τὴν ζωὴν τὴν σὺν σοὶ ἀτελεύτητον.
Κάθισμα.
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.
Σεμνέ, ἀνεξίκακε, φιλοπονίας φανέ, ξενίας ἀκρώρεια, ἐλεημόνων ἀνδρῶν ἀστὴρ τηλαυγέστατε, καύχημα Ἱερέων νεαυγῶν καὶ Ποντίων εὖχος λαμπρόν, Ἠλία, ὁ Χριστὸς θαυμασίων σὲ ἔδειξε καὶ μύρου πηγὴν ὄντως ἀκένωτον.
ᾨδὴ δ΄. Ὁ καθήμενος ἐν δόξῃ.
Ἱερέων κοσμιότης, ἔσχες φύλακα βίου σου τὸν τροπαιοφόρον τοῦ Χριστοῦ ὁπλίτην Γεώργιον,ᾧ καὶ Ναὸν ᾠκοδόμησας, ἀοίδιμε, σκεῦος χάριτος, Ἠλία, εὔχρηστον, Ἅγιε.
Εἰς τοὺς Αἴνους Προσόμοια.
Ἦχος πλ. δ΄. Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος!
Πόντου ἱερὸν ἐκβλάστημα, Ἠλία θεοειδές, ἀνεξίκακε, ὅσιε, ταπεινέ, φιλάνθρωπε, ἐλεῆμον, εὐχόμενε καὶ ὑπομένων τὰ κολαστήρια ἐκ μητρυιᾶς σου ἐν σῇ νεότητι καὶ ἐν τῷ γήρᾳ σου ὑπ’ ἀθέων τάγματος ὡς ὁ Ἰὼβ ἀγογγύστως, εἴληφας θεῖα δωρήματα.
Χαίροις, Ἱερεῦ θειότατε, ὁ παροτρύνσει σεπτῇ Γεωργίου, προστάτου σου, τοῦ Μεγαλομάρτυρος, τροπαιούχου ἐν σκάμμασι τῆς εὐσεβείας ἐγείρας πάγκαλον ἐν Μαχμουτίᾳ Ναόν, ὃν ἔδειξας ἱερωσύνης σου ἕδραν καὶ ἀγώνων σου διηνεκῶν, πάτερ χαριτόβρυτε, κονίστραν πάγκαλον.
Δόξα. Ἦχος πλ. α΄.
Ἐλεημοσύνης τὴν ἀκρώρειαν καὶ φιλοξενίας τὸ ἐνδιαίτημα, Ἠλίαν, τὸν μυροβλύτην Ἱερέα καὶ θαυμάτων τὸ φρέαρ, ἐκτενῶς οἱ πιστοὶ μακαρίσωμεν ὡς συμπαθείας στρουθίον Χριστοῦ κελαδοῦν ἀγάπην ἐν ἀγαλλιασει λέγοντες· Ἀετὲ τοῦ Πνεύματος, ὁ ἐκ Πόντου πετάσας καὶ εἰς ὕψος δυσθεώρητον καταντήσας θεώσεως, ἀξίωσον καὶ ἡμᾶς ἐπιθυμεῖν ἀρετῆς τὰ ὕψη καὶ σῶσον ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς τῶν ὕμνοις τιμώντων σε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου