"Ενιωσα!"

 

"Ενιωσα!"

Πάντα όταν γράφω κάτι, σκέφτομαι τι αποτέλεσμα θα έχει αυτό το κείμενο.  Αν θα προκαλέσει πόνο, διαμάχη, μίσος, έχθρα, φθόνο, συνήθως αποφεύγω να το δημοσιεύσω.  Μερικές φορές δεν μπορώ να σταματήσω.  Χθες, ένας φίλος ιερέας μου είπε: δείχνεις σε ό,τι γράφεις πόσο πολύ αποφεύγεις να σπάσεις το κάλυμμα της ψευδαίσθησης και της αθλιότητας.  Μπορεί να είναι έτσι.

 Αλλά αν ένα κείμενο μπορεί να είναι ένα καλαμάκι στο οποίο μπορεί να κρεμάσει ένας πνιγμένος, αν μπορεί να είναι μια ώθηση, ένα κίνητρο για να αλλάξει η ζωή τουλάχιστον μιας ψυχής, τότε αυτό το κείμενο αξίζει να δημοσιευτεί.

 Την περασμένη Κυριακή ήρθε μια κυρία στην Εκκλησία μας.  Έκλαιγε πολύ δυνατά.  Μου είπε ότι ο γιος της διαγνώστηκε με φυματίωση σε πολύ σοβαρή κατάσταση, με τα τρία τέταρτα των πνευμονικών κυψελίδων να επηρεάζονται.  Οι γιατροί του είπαν διακριτικά ότι θα πεθάνει, να τον αγαπήσουν και να τον αγκαλιάσουν, ότι ανά πάσα στιγμή μπορούσε να σταματήσει να αναπνέει.

 Τα δάκρυα της γυναίκας με έκαψαν.  Απήγγειλα προσευχές στον Άγιο Ιωάννη  τον Ρώσο με μετάνοιες.  Τη ρώτησα: πού είναι το παιδί;  Στο νοσοκομείο, πατέρα.  Πρέπει να μπορείς να κάνεις κάτι.

 Της είπα: Δεν μπορώ να κάνω τίποτα.  Μπορείς.  Απλώς καλώ τους ανθρώπους σε μετάνοια.  Τους βοηθάω να γκρεμίσουν τα βουνά της απιστίας των γονιών και των προγόνων τους.

 Κάνε την Παράκληση της Θεοτόκου και του Ακαθίστου του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου και διάβασε το Ψαλτήρι.

 Μέχρι πότε, πατέρα;  Από τώρα και στο εξής.  Ακατάπαυστα.  Μέχρι να θεραπευτεί το παιδί.  Η γυναίκα έσφιξε τα δόντια της και είπε: αυτό κάνω.

 Εφυγε.

 Αυτή την Κυριακή την ξαναβλέπω, με δύο παιδιά στο χέρι.

 Πατέρα, είναι το αγοράκι με φυματίωση.  Έκανα όλα όσα είπες.  Διάβασα τον Ψαλμό 7 φορές.  Και την παράκληση.  Προχθές έκαναν αξονική τομογραφία και μαγνητική τομογραφία.  Δεν του έχει μείνει τίποτα.  Από μια παλαιότερη πνευμονία.  Χθες τον πήραν εξιτήριο.  Τον περιποιούμαστε στο σπίτι.

 Το παιδί μου φίλησε το χέρι με αγάπη.  Έβαλε το χέρι του στο μάγουλό του και είπε: Το ένιωσα.

 Η προσευχή δεν έχει όρια, συμβάσεις, ευγένεια, επισημότητα.  Είναι η γιγάντια κραυγή πόνου της ψυχής προς τον Θεό που σε αγαπά και σε περιμένει να Τον επικαλέσεις.

 Και έρχεται.  Πάντα.

Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.

apantaortodoxias.blogspot.com