Η φιλάνθρωπη καρδιά των αγίων τους κάνει να είναι ευαγγελικά «παντού παρών»

 

Μάτουσκα Ναταλία της Βίριτσα,  η διά Χριστόν σαλή

Μιά μέρα η μητέρα Ναταλία είπε σ’ έναν από τους ανθρώπους που την επισκέπτονταν τακτικά:
– Πήγαινε στον Ν.Β. και πες του ότι χρειάζομαι χίλια ρούβλια. Εκείνος του απάντησε:
– Πάρε δύο χιλιάδες ρούβλια και πήγαινέ τα σ’ αυτήν. Τώρα ξέρουμε πως και οι δυο μας επισκεπτόμαστε την Ναταλία.

Μέχρι να συμβεί αυτό το γεγονός οι δύο αυτοί άνθρωποι, ενώ γνωρίζονταν μεταξύ τους, δεν έλεγαν ο ένας τον άλλον πως πιστεύουν στον Θεό και πηγαίνουν τακτικά στην μητέρα Ναταλία. Έγιναν πάρα πολύ στενοί φίλοι και συχνά κλείνονταν μόνοι τους στο υπόγειο του μαγαζιού, όπου ήταν διευθυντής ο Ν.Β., προσεύχονταν και συζητούσαν για θέματα πνευματικά. Η μητέρα Ναταλία τους προειδοποιούσε, λέγοντας:
– Πέστε στον Ν.Β. να προσέχει. Θα του κλέψουν όλο το μαγαζί την ώρα που αυτός προσεύχεται εκεί κάτω.
Πραγματικά οι πωλητές άρχισαν σιγά σιγά να κλέβουν από το μαγαζί την ώρα που ο διευθυντής απουσίαζε. Μετά κάποιος έκανε μήνυση στις αρχές ότι ο διευθυντής του καταστήματος πιστεύει στον Θεό… Μιά μέρα συγκεντρωθηκαν όλοι οι εργαζόμενοι των κρατικών εμπορικών καταστημάτων της Βίριτσας και άρχισαν να τον δικάζουν και μαζί του και έναν άλλον που και αυτός είχε δηλώσει ότι πιστεύει στον Θεό. Οι πωλητές του καταστήματος, όπου δούλευε αυτός ο άνθρωπος, έκαναν διάφορες καταγγελίες εναντίον του. Έλεγαν ότι πιστεύει στον Θεό, ότι κάνει ιεροτελεστίες στο υπόγειο του μαγαζιού και άλλα παρόμοια…
Στο τέλος σηκώθηκε μια γιαγιά που καθόταν μπροστά στην πρώτη σειρά. Κανείς δεν την γνώριζε. Ήταν καλοντυμένη και φορούσε ένα όμορφο καπελάκι.
– Ποιούς δικάζετε; είπε.
– Τους αγγέλους δικάζετε! Δέστε τα πρόσωπά τους. Είναι πρόσωπα αγγέλων. Και τώρα δείτε τα πρόσωπα των δικαστών. Είναι οινοπότες, ασελγείς και καπνιστές. Ο καθένας απ’ αυτούς εκτός από την νόμιμη γυναίκα έχει και ερωμένη. Κάποιους απ’ αυτούς οι γυναίκες τους τους έχουν αφήσει γιατί πήγαιναν με άλλες. Με ποιό δικαίωμα τους δικάζετε; Μερικοί άρχισαν να φωνάζουν:
– Να την βγάλουμε έξω, είναι μαζί τους.
Εκείνη με αξιοπρέπεια απάντησε:
– Είμαι μητέρα γνωστού εθνικού ήρωα του πιλότου Λαπιντέβσκι. Θα πάω αύριο στην Μόσχα και θα γνωστοποιήσω στις αρχές τις παρανομίες σας.
Φοβήθηκαν, όταν άκουσαν αυτά τα λόγια, και σκέφτηκαν ότι καλύτερα ν’ αφήσουν στην ησυχία αυτούς τους ανθρώπους…
Μετά ένας απ’ αυτούς πήγε στην μητέρα του πιλότου Λαπιντέβσκι για να την ευχαριστήσει. Εκείνη, όταν τον άκουσε, παραξενεύτηκε πολύ και του είπε:
– Δεν έχω πάει σε καμμιά τέτοια δίκη και εκείνη την ημέρα, που λέτε, δεν βγήκα από το σπίτι μου.
Τότε κατάλαβαν ότι το θαύμα αυτό έγινε με την παρέμβαση της μητέρας Ναταλίας. Πήγαν όλοι μαζί στο σπίτι της. Εκείνη τους δέχθηκε με τα εξής λόγια:
– Βλέπετε πως σας βοήθησα;
– Εσείς μητερούλα ήσασταν την ημέρα εκείνη στην δίκη, την ρώτησαν. – Απλώς δεν ήθελα να σας κάνουν κακό, τους απάντησε αυτή……
Από το βιβλίο: Ο νεοφανης Άγιος της Ρωσικής Εκκλησίας Σεραφείμ της Βίριτσα ,εκδόσεις Ορθόδοξος κυψέλη. 

***Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Κολ. 2,1 «Θέλω γαρ υμάς ειδέναι ηλίκον αγώνα έχω περί υμών και των εν Λαοδικεία και όσοι ουχ εωράκασι το πρόσωπόν μου εν σαρκί».

Τι ευαισθησία είναι αυτή και τι ένθεη συν-ευαισθησία! Ο Απόστολος φέρνει στην καρδιά του χριστιανούς, τους οποίους ποτέ δεν είδε (με τους σωματικούς του οφθαλμούς), και η φιλάνθρωπη καρδιά του, σαν να «ξεριζώθηκε και έφυγε» απ’ αυτόν και να μετοίκησε σε όλους αυτούς (τους χριστιανούς), τους διασκορπισμένους μέσα στον κόσμο.

Στον εαυτό του ο άγιος Απόστολος ανήκει πάρα πολύ λίγο! Όλος διακατέχεται από φροντίδες για όλες τις Εκκλησίες. Η χριστοειδής αγάπη του, τον κάνει να είναι ευαγγελικά «παντού παρών», με ένα θαυμαστό τρόπο.
Και αυτός αγωνίζεται, μάχεται για τους πάντες και για τον καθένα χωριστά, γιατί τον καθένα θέλει να «παραστήσει τέλειον εν Χριστώ Ιησού» (Κολ. 1,28).

Η μάχη είναι αδιάκοπη, συνεχής και δυνατή, και αυτή γίνεται για την σωτηρία τόσων ανθρώπων, γίνεται για να υπερνικηθούν οι εχθροί της σωτηρίας τους!
Αυτή η μάχη είναι τόσο σπουδαία, τόσο αναγκαία και απαραίτητη, ώστε και αυτός ακόμη ο παγκόσμιος υπηρέτης του Χριστού, είναι αναγκασμένος να φανερώσει γι’ αυτήν. «Θέλω γαρ υμάς ειδέναι ηλίκον αγώνα έχω περί υμών και των εν Λαοδικεία και όσοι ουχ εωράκασι το πρόσωπόν μου εν σαρκί».

Με ποιον, ενάντια σε ποιους γίνεται η μάχη; Ενάντια σε όλους τους εχθρούς, τους πιο φοβερούς εχθρούς του ανθρώπου, που είναι: οι πειρασμοί, οι αμαρτίες, τα πάθη, οι θάνατοι, οι διάβολοι.
Όλοι αυτοί οι εχθροί, «χωρίς Αναπνοή» και «αιμοχαρώς» πολεμούν εναντίον των χριστιανών και της σωτηρίας τους.

Γι’ αυτό και οι χριστιανοί είναι διαρκώς «υπό τα όπλα» και στο πεδίο της μάχης. Και πολεμούν χωρίς «εφησυχασμό και ανάπαυλα». Εκεί είναι οι πληγές, εκεί ακούγονται οιμωγές (θρηνώδεις κραυγές), εκεί κλονίζονται, πέφτουν, «εκπίπτουν».
Αλλά το κεφαλαιώδες είναι ένα, να μη αποκάμνει στον αγώνα (ο πιστός), να μη αναπαύεται και αδρανεί. Και πάνω απ’ όλα, να οπλίζεται με υπομονή, για να είναι η νίκη σίγουρη.

Ιδού, γιατί μάχεται για όλους τους χριστιανούς, ο πρωτομαχητής και «πάντα νικών», ο δυνατός «εν Χριστώ» και ισχυρός «εν Αυτώ» Απόστολος Παύλος.
(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 67-68)

iconandlight.wordpress.com