Πόσο ελεήμων είναι ο Κύριος. Πόσο μας αγαπάει…

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚΔ´ (24ὴ) τοῦ μηνὸς᾿Ιουλίου, μνήμη τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Χριστίνης , τῆς ἐκ
Τύρου*. (202)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Καπίτων καὶ Ὑμέναιος ξίφει τελειοῦνται.
Καὶ ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἑρμογένης, τοὺς ὀδόντας ἐκριζωθείς, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Ἀθηναγόρου, τοῦ Φιλοσόφου καὶ Ἀπολογητοῦ, τοῦ Ἀθηναίου. (179)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀναστασίου τοῦ μοναχοῦ τοῦ Ὁμολογητοῦ, μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, ἐν πολλαῖς βασάνοις ὑπωπιασθεὶς ἐν τῇ ἐξορίᾳ τελειωθέντος ἐν ἔτει 662.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι μάρτυρες Βίκτωρ, Στερκάτιος καὶ Ἀντινογένης, αὐτάδελφοι ἐν Merida Ἰσπανίας (304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Δικτίνος Ἐπίσκοπος Astorga Ἱσπανίας (420)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος ἱεραπόστολος Ντέκλαν Ἐπίσκοπος Ardmore Ἰρλανδίας (5ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Γερμόκος ἐν Κορνουάλλη Ἀγγλίας (6ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Βουλφχάδος καὶ Ρουφινός, αὐτάδελφοι πρίγκιπες ἐν Stone Ἀγγλίας (7ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας Χριστιάνας ἐν Flanders Βελγίου (7ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Σαλομπτίνος Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι αὐτάδελφοι πρίγκηπες Βόρις καὶ Γλέμπ, οἱ ἐν τῷ ἁγίῳ βαπτίσματι ὀνομασθέντες Ῥωμανὸς καὶ Δαβίδ, υἱῶν τοῦ Ἁγίου Βλαδιμήρου καὶ Ἄννης τῶν Ἁγιωτάτων Βασιλέων τῶν Ῥώσων, ξίφει τελειοῦνται. (1015)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Πολυκάρπου, Ἀρχιμανδρίτου τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (1182)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἱλαρίωνος τοῦ Γεωργιανοῦ, ἡγουμένου τῶν Μονῶν Χαχούλης καὶ Τβάλης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Συμεὼν τοῦ Νεοφανοῦς, τοῦ Θεσσαλονικέως. (1125)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Παχώμιος ἡγούμενος τῆς Λίμνης (1479)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Μπογκόλεπ, παιδομόναχος, τοῦ Τσόρνι Γιαρ (Μαύρη χαράδρα), ἐν τῷ Ἀστραχάν Ῥωσίας (1654 ή 1667)
Ὁ ἅγιος Νεομάρτυς Θεόφιλος ὁ Ζακύνθιος, ὁ Ναύκληρος, ἐν Χίῳ μαρτυρήσας ἐν ἔτει ͵αχλε´ (1635), πυρὶ τελειοῦται.
Ὁ ἅγιος Νεομάρτυς Ἀθανάσιος ὁ ἀπὸ Κίου, ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας ἐν ἔτει ͵αχο´ (1670), ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Γεώργιος (Κονίσκι), Ἐπίσκοπος Μογκίλεφ Ῥωσίας (1795)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Τύχων τῆς Μονῆς ἐν Τουραχάν Γενισέι Σιβηρίας Ῥωσίας (1862)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων 17 Νεομαρτύρων καὶ Ὁμολογητῶν τῆς Μονῆς Μγκάρσκ, Πολτάβας Ῥωσίας (1919)· Ηγούμενου Ἀμβροσίου, Ἱερομονάχων Ἀρκαδίου, Ἰωαννίκιου, Ἰωνά, Ἰωσήφ, Νικάνορος, Ἀθανασίου, Θεοφάνους, Σεραπίωνος, Νικοστρατου καὶ Ἰουλιανού· Μοναχῶν Ἰωαννίκιου, Γερμανού, Ναζάριου, Παρθενίου, Ποτάπιου καὶ Δορυμέδωντος.
* ἡ δεξιὰ αὑτῆς χεὶρ διασῴζεται ἄφθορος ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Ξηροποτάμου ἐν Ἄθω.

Ομιλία
Περί της προειδοποίησης του αγίου αποστόλου
Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς

«ὑπέρογκα γὰρ ματαιότητος φθεγγόμενοι δελεάζουσιν ἐν ἐπιθυμίαις σαρκὸς ἀσελγείαις τοὺς ὄντως ἀποφυγόντας τοὺς ἐν πλάνῃ ἀναστρεφομένους» (Β΄ Πέτρου 2:18).

Ο άγιος απόστολος γνωρίζει τους ανθρώπους καλύτερα από τους πιο μορφωμένους επιστήμονες, διότι αυτός είναι άγιος και απόστολος. Ένας άγιος και απόστολος διεισδύει βαθιά στην καρδιά του ανθρώπου. Για ποιον μιλάει ο απόστολος; Μιλάει για τους «ακάθαρτους, αυθάδεις και ιδιοτελείς», τους οποίους νωρίτερα αποκάλεσε «πηγές χωρίς νερό και νεφέλες και ομίχλη» (Β’ Πέτρου 2:17).
Οι «ακάθαρτοι, αναίσχυντοι, ιδιοτελείς και μεγαλορρήμονες» είναι άνθρωποι οι οποίοι λένε πολλά και φαινομενικά σημαντικά λόγια. Μιλούν υπερήφανα, ψευδόμενοι στους ανθρώπους. Με τα αλαζονικά και ψεύτικα λόγια τους κρύβουν και συνάμα αποκαλύπτουν τις καρδιές τους, κρύβοντας τες από τους αδαείς και από εκείνους που δεν κατανοούν και τις αποκαλύπτουν σε όσους είναι σταθεροί στην Πίστη τους και φωτισμένοι από την Χάρη του Θεού.

Όταν ο ακάθαρτος μιλά για την καθαρότητα, αποκαλύπτει την ακαθαρσία του. Όταν ο αναίσχυντος υπερασπίζεται την τιμή του, με αυτό αποκαλύπτει την αδιαντροπιά του, όταν ο ιδιοτελής ερμηνεύει το θέλημα του Θεού, με αυτό δείχνει το δικό του θέλημα. Όποιος παρακολουθήσει προσεκτικά τα λόγια ενός τέτοιου ανθρώπου, μπορεί να αισθανθεί τη δυσοσμία των σαρκικών επιθυμιών του. Οι απρόσεκτοι και ακατήχητοι δεν μπορούν να αισθανθούν αυτή τη δυσοσμία, αλλά τον πιστεύουν και πλανώνται.
Όσοι έχουν «μόλις αρχίσει να ξεφεύγουν» από την ψευδαίσθηση της σάρκας, την πλάνη του κόσμου και του διαβόλου, συχνά σαγηνεύονται από τα υπερήφανα και ψεύτικα λόγια, όπως το ψάρι παγιδεύονται σε αόρατο δίχτυ. Το ψάρι δεν ξέρει ότι είναι παγιδευμένο στο δίχτυ, μέχρι να τραβηχτεί το δίχτυ στην καυτή άμμο. Τότε ξέρει, αλλά είναι πολύ αργά.

Ω είθε να μην είναι πολύ αργά και για τις ταλαίπωρες ψυχές των ανθρώπων, που παγιδεύονται στα δίχτυα των υπερήφανων και ψεύτικων λόγων!
Αδελφοί, ας γνωρίζετε ότι κάθε δάσκαλος, που με τη διδασκαλία του συγχωρεί τις σαρκικές επιθυμίες και που υποχωρεί στους αμαρτωλούς ως προς τις σαρκικές επιθυμίες τους, είναι ψεύδο-διδάσκαλος.

Ω, Κύριε Ιησού, Άγιε και Πανάγιε, στείλε τους Αγίους Σου Αγγέλους να υπερασπιστούν όλους τους αρχάριους νεοσσούς στην Πίστη Σου, προφυλασσοντας τους από τα υπερήφανα και ψευδή χείλη.

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιούλιος),
http://prologue.orthodox.cn/July24.htm

***

Ο Άγιος Αναστάσιος ο νεότερος ο Ομολογητής,
μαθητής του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού

Μετα την σύλληψη του αγιου Μαξίμου του Ομολογητού και του μαθητού του Αναστασίου του μοναχού… εξόρισαν τον μεν διδάσκαλο στην Βιζύη της Θράκης, τον δε Αναστάσιο σε κάστρο της Πέρβης. Τότε μετέφεραν και τον Αναστάσιο τον πρεσβύτερο, που ήταν αποκρισάριος, από την Τραπεζούντα στην Μεσημβρία.
Το 662 ξανακάλεσαν και τους τρεις ομολογητές στην Κωνσταντινούπολη για δεύτερη οριστική δίκη. Δεν μπόρεσαν όμως να καταβάλουν τους βράχους αυτούς της Ορθοδοξίας.
Ανεθεμάτισαν και κατεδίκασαν τον αγιο Μάξιμο, τον μακάριο μαθητή του Αναστάσιο, τον αγιώτατο πάπα Μαρτίνο, τον άγιο Σωφρόνιο πατριάρχη Ιεροσολύ­μων, και όλους τους ορθοδόξους και ομοφρονούντας μ’ αυτούς. Έπειτα έφεραν και τον άλλο μακάριο Αναστάσιο. Αφού χρησιμοποίησαν και γι’ αυτόν τα ίδια αναθέματα και βρισιές, τους παρέδωσαν στους άρχο­ντες λέγοντας: Αποφασίζουμε να σας παραλάβη αμέ­σως ο πανεύφημος έπαρχός μας, που είναι δω, στο πο­λυάνθρωπο ανάκτορό του. Να σας χτυπήση με νεύρα στα μετάφρενα (τον Μάξιμο, Αναστάσιο και Αναστά­σιο), και να αποκόψη από την ρίζα το όργανο της ακολασίας σας, δηλαδή την βλάσφημη γλώσσα σας, του Μαξίμου, Αναστασίου και Αναστασίου. Στη συ­νέχεια να κόψη με σιδερένιο μαχαίρι και την ταραχώδη δεξιά που υπηρέτησε τον βλάσφημο λογισμό σας. Μόλις δε σας αποστερήσουν αυτά τα βδελυκτά μέλη, να τα κρεμάσουν πάνω σας και να σας περιφέρουν στα δώδεκα τμήματα της βασιλίδος των πόλεων. Κατόπιν να σας παραδώση σε ισόβια εξoρία και ταυτόχρονα συνεχή φρούρησι, έτσι που συνεχώς και για όλο το χρόνο της ζωής σας να οδύρεσθε για τα βλάσφημα σφάλματά σας. Γιατί η κατάρα που εφεύρατε εναντίον μας, επέπεσε πάνω στα κεφάλια σας.
Τότε λοιπόν τους πήρε ο έπαρχος και τους τιμώρησε κόβοντας τα μέλη τους. Τέλος τους περιέφερε σ’ όλη την πόλι…
Μετά από προσωρινή κράτηση και των τριών στις φυλακές των καταδίκων, τους εξόρισαν στην Λαζική του Καυκάσου, απογυμνωμένους από τα απολύτως αναγκαία, ανυπόδητους και πεινασμένους. Εκεί, τον ασθενή και εξαντλημένο από τα βασανιστήρια άγιο Μάξιμο τον μετέφεραν με φορείο στο κάστρο του Σχημάρεως και τους άλλους δυό σε διαφορετικά κάστρα.
Λίγες μέρες αργότερα και ενώ τους δύο Αναστάσιους τους άλλαζαν τόπο εξορίας, ο μεν μοναχός υπέκυψε καθ` οδόν στα βάσανα και παρέδωσε το πνεύμα του στον Θεό στις 24 Ιουλίου. Ο δε αποκρισάριος, ο πρεσβύτερος, οδηγήθηκε σε κάστρο στους πρόποδες του Καυκάσου.

***

Οι άγιοι είναι πάντα κοντά μας και δεν χρειάζεται να ψάχνουμε μακριά.

Προσευχήσου μπροστά στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου
και ως στοργική μητέρα θα βοηθήσει.

Η ιστορία αυτή αναφέρεται στην εποχή της Σοβιετικής Ένωσης. Οι ιατροί πίεζαν μια ασθενή να διακόψει την κύηση λόγω σοβαρής αρρώστιας και ηλικίας. Η Υπεραγία Θεοτόκος με θαυμαστό τρόπο προστάτεψε τη γυναίκα από την τρομερή αμαρτία. Η ηρωίδα του διηγήματος έγινε στοργική μητέρα και αργότερα, αφού πέρασε δύσκολα, πίστεψε στον Θεό.

Η Ναταλία έχει συγγενές καρδιακό ελάττωμα. Σπούδασε οικονομικά και αμέσως μετά την απόκτηση του πτυχίου της παντρεύτηκε. Με τον άντρα της, τον Βαλέριο, ονειρεύονταν να αποκτήσουν παιδιά. Όμως, οι γιατροί, μετά από λίγα χρόνια γάμου, τους ανακοίνωσαν ότι δε θα μπορέσουν να κάνουν παιδιά.
Στα 35 τους, όταν οι σύζυγοι πλέον είχαν σταματήσει να ελπίζουν και να συζητούν για παιδιά, ήρθε η πολυπόθητη εγκυμοσύνη. Η είδηση τους ζάλισε, τους χάρισε ελπίδα, τους χάρισε ευτυχία.
Όμως, οι γιατροί σύστησαν στη Ναταλία να κάνει έκτρωση, εξαιτίας της ηλικίας και της αρρώστιας της:
– Γιατί εσείς, μορφωμένη και όμορφη γυναίκα, χρειάζεστε άρρωστο παιδί; Θα είναι ευτύχημα αν αντέξετε τη γέννα και δεν πεθάνετε. Το καρδιακό ελάττωμα δεν είναι αστείο. Ούτε στις υγιείς γυναίκες δε συμβουλεύουμε να γεννάνε μετά τα 35 τους. Και εσείς έχετε μόνο αντενδείξεις: καρδιά, πρώτη εγκυμοσύνη και σε μεγάλη ηλικία, κιόλας. Σκεφτείτε το καλά. Τώρα που είναι νωρίς. Μετά τη 12η εβδομάδα θα είναι αργά…

Αυτό συνέβη στα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν πολλές γυναίκες θεωρούσαν την έκτρωση απλή «εγχείρηση».
Τελικά, οι γιατροί έπεισαν τη Ναταλία και της έδωσαν παραπεμπτικό για έκτρωση.
Το πρωί, η Ναταλία πήγε να κάνει έκτρωση. Στο χέρι της κρατούσε τσάντα με μια σειρά από απαραίτητα πράγματα για το νοσοκομείο: μπουρνούζι, πιτζάμα, παντόφλες, οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα και βιβλίο. Η Ναταλία προχωρούσε και έκλαιγε: «Γιατί μου συνέβη αυτό; Σε τι φταίω; Πάντοτε θέλαμε τόσο πολύ να αποκτήσουμε παιδιά!»
Βρέθηκε μπροστά σε διασταύρωση. Χωρίς να κοιτάξει το δρόμο και το φανάρι, προχώρησε και παραλίγο να βρεθεί κάτω από τις ρόδες ενός περαστικού αυτοκινήτου που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα. Κάποιος την είχε αρπάξει ακαριαία και την τράβηξε από το χέρι. Το κακό είχε αποφευχθεί.

Η Ναταλία γύρισε να κοιτάξει ποιος την έσωσε: δίπλα της στεκόταν μια όμορφη άγνωστη κυρία με μακρινό πανωφόρι. Στο κεφάλι της φορούσε ένα όμορφο μαντήλι.
– Μην πας στο νοσοκομείο, μην το κάνεις. Το ζητούσες πολύ και θα είναι αγόρι. Θα είναι δύσκολο, αλλά θα τα καταφέρεις! – της είπε εκείνη η καλή περαστική κυρία.

Η Ναταλία ήθελε να ρωτήσει πώς και η άγνωστη κυρία ήξερε τόσα πολλά πράγματα για αυτήν! Ποιος της είχε μιλήσει για το παραπεμπτικό της έκτρωσης και για την επιθυμία της να αποκτήσει παιδιά. Αλλά, η μυστηριώδης συνομιλήτρια εξαφανίστηκε. Η Ναταλία σκέφτηκε ότι δεν αποκλείεται να μην ήταν κανείς. Άλλοι πεζοί την περικύκλωσαν και τρομοκρατημένοι της έλεγαν:
– Κυρία, να είστε προσεκτική! Έχετε καταφέρει να πεταχτείτε έξω αν και είχατε βρεθεί κάτω από τις ρόδες του αυτοκινήτου. Μήπως, είστε αθλήτρια;
Η Ναταλία χαμογέλασε με θλίψη:
– Ποια αθλήτρια; Με την αρρώστια που έχω επιτρέπεται μόνο ένα ήρεμο βάδισμα, και αυτό με διαλείμματα για να ξεκουράζομαι. Ούτε το παιδάκι μου δεν μπορώ να γεννήσω.

Η Ναταλία αποφάσισε να παρακούσει τους γιατρούς, γύρισε πίσω και πήγε σπίτι. Αμέσως, έφτιαξε η διάθεσή της. Άρχισε με το μυαλό της να φτιάχνει λίστα με ό, τι χρειαζόταν να αγοράσει για το μωρό. Φανταζόταν πού θα βάλουν το παιδικό κρεβατάκι, το παρκοκρέβατο… Η μελλοντική μαμά πλησίασε στον καθρέφτη και ξαφνιάστηκε: το πρόσωπό της φαινόταν πιο νεανικό, οι μικρές ρυτίδες της είχαν ισιώσει, τα χείλη δεν ήταν, ως συνήθως, με μπλε απόχρωση αλλά ροζ. «Θα το παλέψουμε!» – είπε στον εαυτό της.
Στην κλινική οικογενειακού προγραμματισμού προσπάθησαν να «της βάλουν μυαλό». Για πολλή ώρα της έκαναν αυστηρές συστάσεις και μάθημα για τα ανάπηρα παιδιά και τις τραγωδίες με τις γέννες γυναικών σε μεγάλη ηλικία. Οι γιατροί θεωρούσαν ότι η άρνησή της να κάνει έκτρωση προερχόταν από το παιχνίδι των ορμονών, από τις αλλαγές του οργανισμού. Θεωρούσαν δηλαδή ότι όλα αυτά ήταν απλώς παραξενιές της κυρίας. Η γυναικολόγος με τη νοσηλεύτρια της αφηγήθηκαν τρομερές ιστορίες για παιδιά που γεννιούνται από μητέρες με καρδιακό ελάττωμα: δε επιβίωναν για πολύ. Υπέφεραν και βασανίζονταν κιόλας.
Μόλις η Ναταλία τολμούσε να σκεφτεί ότι ίσως οι γιατροί ανησυχούν ειλικρινώς για αυτήν και ότι πρέπει να ακολουθήσει τις συμβουλές τους, αμέσως ερχόταν στο μυαλό της η όμορφη άγνωστη κυρία με την καλοκάγαθη φωνή: «Ποιος ξέρει, υπήρξε αυτή η κυρία ή δεν υπήρξε. Δεν αποκλείεται, αυτό που ποθούσα να το εξέλαβα για πραγματικό (τόσο καιρό ονειρευόμασταν να κάνουμε παιδί). Αλλά το σημαντικό δεν είναι αυτό, είναι το άλλο. Μπορούσε να με είχε χτυπήσει το αυτοκίνητο και να είχα σκοτωθεί, μαζί και το μωρό μου. Και αν αυτό ήταν προειδοποίηση, από κάπου από πάνω, ότι δεν πρέπει να το κάνω;»

Η ασθενής πήρε θάρρος και αποφασιστικά είπε στη γιατρό:
– Κάντε μαζί μου ό, τι θέλετε, αλλά εγώ θα γεννήσω!
Γεννήθηκε αγόρι. Δε ζύγιζε πάνω από 3 κιλά. Ήταν αδύναμο, με τα νυχάκια του μπλε. Δεν φώναξε αμέσως μετά τη γέννα. Οι γιατροί μιλούσαν μεταξύ τους:
– Δεν θα επιβιώσει, αλλά τι να κάνουμε, θα το παλέψουμε.
Σχεδόν για ένα μήνα δεν τους έδιναν εξιτήριο. Οι ειδικοί παρακολουθούσαν το νεογέννητο και τη μαμά του.
Όταν ο σύζυγος πήγε να πάρει την οικογένειά του, του είπαν «με τρόπο» ότι θα είναι ευτύχημα αν το βρέφος καταφέρει να ζήσει ένα χρόνο.

Η Ναταλία με αγάπη και υπομονή φρόντιζε το μωρό, το Γρηγόρη: του έκανε μασάζ στα μικρά δακτυλάκια του, στα χέρια και στα πόδια, τον θήλαζε, του έκανε ασκήσεις γυμναστικής και του τραγουδούσε νανουρίσματα, την ώρα που τον έβαζε για ύπνο.
Όποιος και να ήταν ο καιρός, έκαναν βόλτα στο πάρκο και του έλεγε:
– Να αναπνέεις, μωράκι μου, φρέσκο αέρα, να παίρνεις δυνάμεις, να μεγαλώσεις. Μόνο μη μας αφήσεις, μη μας φύγεις… Σε αγαπάμε!

Ο Γρηγόρης αρρώσταινε συχνά και για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Μια φορά, όταν ήταν 2 χρονών, ανέβασε πυρετό στους 40 βαθμούς που δεν κατέβαινε με τίποτα. Το μωρό το έβαλαν στην εντατική. Οι προγνώσεις δεν ήταν παρηγορητικές. Η Ναταλία με τον άντρα της ικέτευαν τους γιατρούς να τους επιτρέψουν να το δουν, έστω για ένα λεπτό, για να πιάσουν το χεράκι του αγαπημένου τους παιδιού και να το αποχαιρετήσουν.
– Θέλω να χορτάσω να τον κοιτάζω, τώρα που αναπνέει, να τον χαράξω βαθιά στη μνήμη μου, – έκλαιγε και προσπαθούσε να πείσει τους υγειονομικούς. Δε θέλω να τον χάσω, τον αγαπάω τόσο πολύ. Αυτός, μικρός και αβοήθητος, είναι σαν το λεπτό χορταράκι, που λυγίζει από τον αέρα. Άραγε, κανείς δε θα βοηθήσει;

Από θαύμα κατάφεραν να σώσουν το παιδί.

Μια φορά, στο δρόμο προς το πάρκο, η Ναταλία είχε συναντήσει μια γιαγιά.
– Κόρη, να τον βαπτίσεις. Προσευχήσου μπροστά στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και θα βοηθήσει. Ως στοργική μητέρα δε θα επιτρέψει να γίνει το κακό.
Η Ναταλία είχε βαπτιστεί. Αλλά δεν πίστευε. Ωστόσο, πήγε σε ναό, που δεν είχε κλείσει τον καιρό της Σοβιετικής Ένωσης, και μίλησε με τον παππούλη. Βάπτισαν τον Γρηγόρη. Η Ναταλία έραψε μόνη της το άσπρο πουκάμισο και την πετσέτα για το μυστήριο. Την ώρα της βάπτισης ο Γρηγόρης δεν έκλαιγε, δεν παραπονιόταν, δεν κοιτούσε δεξιά και αριστερά. Άκουγε με προσοχή τις προσευχές.
Η Ναταλία θυμόταν τη συμβουλή της ηλικιωμένης περαστικής και ζήτησε την ψάλτρια να την πάει στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Μητέρας του Θεού. Δεν ήξερε να προσεύχεται. Στεκόταν με σκυμμένο το κεφάλι, ντρεπόταν να σηκώσει το βλέμμα της και μόνο επαναλάμβανε: «Είθε να επιζήσει ο γιος μου, να γίνει ευτυχισμένος, καλός και έξυπνος».

Η ενορίτισσα προσπάθησε να στηρίξει τη Ναταλία:
– Κλάψε, μην ντρέπεσαι τα δάκρυα. Κάνε το σταυρό σου.
Η ηρωίδα μας σήκωσε το βλέμμα της και πάγωσε: στην εικόνα ήταν Εκείνη η Γυναίκα που έσωσε και την ίδια και το παιδί της. Μάλλον, τους είχε σώσει δύο φορές: και από το ατύχημα στο δρόμο και από την έκτρωση.
Η Ναταλία έπεσε στα γόνατα μπροστά στην εικόνα:
– Μητέρα του Θεού, Σε ευχαριστώ. Ευχαριστώ τον Υιό Σου!

Το αγόρι μεγάλωνε. Ναι, ήταν αδύναμος σωματικά και φιλάσθενος: είχε αλλεργίες, διάφορες δερματικές παθήσεις, άργησε να περπατήσει σε σύγκριση με τους συνομήλικούς του. Τελικά, του είχαν δώσει αναπηρία δεύτερου βαθμού.
Η γυναίκα δεν έκλαιγε πλέον και δε φοβόταν τίποτα, κάθε φορά που στο νοσοκομείο της έλεγαν τη μια φορά ότι ο γιος της δε θα επιζήσει ως τα 5 του χρόνια, την άλλη ότι δε θα φτάσει στα 10 και τα λοιπά. Κάθε φορά χαμογελούσε και έλεγε μέσα της: «Δεν πειράζει, ο Θεός είναι μαζί μας. Θα προσεύχομαι στον Κύριο, στην Υπεραγία Του Μητέρα και στους Αγίους Του!»

Άρχισαν, μαζί με τον άντρα της, να εκκλησιάζονται, να εξομολογούνται, να κοινωνούν. Δεν είχαν ερωτήσεις σχετικά με το αν υπάρχει ο Θεός και με το πού είναι η δικαιοσύνη. Ήξεραν ότι στην Εκκλησία του Χριστού μπορούν να βρουν τη δύναμη, την ηρεμία και την αλήθεια. Μόνο εκεί μπορούμε να αναζητούμε προστασία και έλεος.

Ο γιος μεγάλωνε. Ήταν άριστος μαθητής και όλα τα μαθήματα του ήταν εύκολα. Από πολύ μικρή ηλικία είχε οριστικοποιήσει το μελλοντικό επάγγελμα. Είχε όνειρο να γίνει βιολόγος. Όταν ο νεαρός τελείωσε το σχολείο με άριστα και μπήκε στο Πανεπιστήμιο Μόσχας Λομονόσοβ, στη Σχολή Βιολογίας, όλη η οικογένεια πήγε στην εκκλησία και ζήτησε να τελεστεί ευχαριστήρια δέηση στον Σωτήρα και στο σπίτι διάβαζαν τους Χαιρετισμούς της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Όταν ο Γρηγόρης σπούδαζε στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα, η Ναταλία τυχαία συνάντησε γνωστό γιατρό. Όταν έμαθε για τον πρώην ασθενή του και τις επιτυχίες του, ο γιατρός χάρηκε ειλικρινά:
– Πρόκειται για θαύμα που αποδεικνύει ότι η αγάπη και η πίστη της μητέρας είναι πιο δυνατή από τις αρρώστιες και το θάνατο. Ευτυχώς, που τότε δεν είχατε κάνει έκτρωση…

Τώρα, ο Γρηγόρης είναι 41 ετών. Είναι διδάκτωρ Βιολογικών Επιστημών. Προσκεκλημένος ταξιδεύει σε Πανεπιστήμια της Ρωσίας και της Ευρώπης και κάνει διαλέξεις σε φοιτητές. Όπου και να βρεθεί, όπου και να πάει εκτός έδρας, πάντα ψάχνει να βρει ορθόδοξη εκκλησία. Ο Γρηγόρης από τότε που ήταν παιδί, από τότε που βαπτίστηκε, θυμάται ότι ο ναός είναι το πατρικό σπίτι. Εκεί κατοικεί η αγάπη και το έλεος.
Αλεξάνδρα Γκριπάς
Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα
https://gr.pravoslavie.ru/142094.html

***

Πόσο ελεήμων είναι ο Κύριος. Πόσο μας αγαπάει…

Θυμήθηκα και μια άλλη ιστορία. Αυτή δεν αφορά μόνο την προσευχή μιας μητέρας, αλλά και τη σειρά «Πατέρες και παιδιά». Μου τη διηγήθηκε κάποτε ένας γνωστός μου ιερέας.
Αυτός ο ιερέας έχει ενορίτες πολύτεκνους. Και όχι μόνο. Άλλος έχει μικρά παιδιά. Κάποιου άλλου τα μισά παιδιά μεγάλωσαν και έζησαν τη ζωή τους. Σε γενικές γραμμές, όλα φυσιολογικά. Και τα προβλήματα όλων είναι τα ίδια.
Ένα από τα πιστά παιδιά κάποιου κάπνισε, άλλο έβρισε άσεμνα. Το παιδί κάποιου άλλου δεν ξεκολλάει απ’ το τηλέφωνο και δε θέλει να πάει στη Λειτουργία.
Μια φορά, ήρθε σε αυτόν τον ιερέα μια μητέρα μιας από αυτές τις πολύτεκνες οικογένειες. Έκπληκτη. Και άρχισε να διηγείται.
Ένας από τους έφηβους γιους της υπέφερε από εθισμό σε ηλεκτρονικά παιχνίδια. Δεν έπαιζε απλώς, είχε πραγματική ασθένεια. Ούτε καν στο σχολείο πήγαινε, κολλημένος ολόκληρες μέρες στο τάμπλετ.
Και τι δεν έκανε εκείνη. Και τον μάλωσε και τον τιμώρησε, και του έκρυψε το τάμπλετ. Χωρίς αποτέλεσμα.
Ο νεαρός το έβρισκε παντού και, πάλι απ’ την αρχή. Και οι τιμωρίες δε λειτουργούσαν. Σε αυτή την κατάσταση δεν άκουγε καθόλου τον Θεό.
Και εκείνη προσευχόταν:
— Κύριε! Δεν ακούει ούτε εμένα, ούτε τον πατέρα του! Είναι έτοιμος να δώσει τα πάντα για αυτά τα παιχνίδια. Σε ξέχασε. Και ήταν τόσο καλό αγόρι, Βοήθα! Εξήγησέ του Εσύ ότι δεν υπάρχει ευτυχία μόνο στα παιχνίδια.
Και πάλι δεν είχε αποτέλεσμα.
Κάποτε αποφάσισε να κρύψει αυτό το δαιμονικό το τάμπλετ, ώστε ο γιος της να μην μπορεί να το βρει σίγουρα. Και το έκρυψε. Το ψάχνει εκείνος, το ψάχνει…δεν το βρίσκει με τίποτα. Μια, δυο ώρες…πρώτη φορά συμβαίνει αυτό. Απελπίστηκε εντελώς. Πλησιάζει τη μητέρα:
— Μαμά, σε ποιον προσεύχονται αν χαθεί κάτι;
— Στον Ιερομάρτυρα Τρύφωνα.
Ο δύσκολος έφηβος στάθηκε μπροστά στις εικόνες, πράγμα που είχε καιρό να κάνει, έκανε τον σταυρό του επιμελώς και άρχισε να ζητά:
— Κύριε! Βοήθησέ με να βρω το τάμπλετ. Και εσύ, Ιερομάρτυρα Τρύφωνα, βοήθα!
Και σε ένα λεπτό το βρήκε.
Η μητέρα εξεπλάγη. Διαμαρτυρήθηκε κιόλας:
— Κύριε! Τι Σου ζήτησα; Να τον σταματήσεις Εσύ! Και Εσύ επέστρεψες αμέσως το δαιμονικό παιχνίδι στον γιο μου!
Και έπειτα ήρθε στον ιερέα:
— Πάτερ, πώς να το εκλάβω αυτό;
— Λοιπόν, «Ανάλογα με την πίστη σας θα είναι κοντά σας». Ο νεαρός το πίστεψε με όλη του την καρδιά. Ενώ εσύ, όταν προσεύχεσαι, εμπιστεύεσαι τον Κύριο;
Δεν ξέρω πόσο εμπιστευόταν αυτή η γυναίκα και πώς έγιναν όλα στη συνέχεια, αλλά μου φαίνεται ότι ο Κύριος δεν εισάκουσε μόνο τις προσευχές του νεαρού αλλά και της μητέρας. Ακριβώς αφού επέστρεψε στον νεαρό το «δαιμονικό παιχνίδι». Παράδοξο… Όμως εκεί, στον Ουρανό, τα προβλήματά μας λύνονται μερικές φορές απροσδόκητα. Αυτό, στη σύγχρονη γλώσσα ονομάζεται Θεία δημιουργία.
Κατά τη γνώμη μας, τι πρέπει να κάνουν ο Θεός και οι άγιοί Του; Να καταστρέψουν και το τάμπλετ και την εξάρτηση και τους κατασκευαστές παιχνιδιών υπολογιστών. Και την πολλή τηλεόραση. Και σαν αντάλλαγμα, να δώσουν στον νεαρό ένα ψαλτήρι και ένα κομποσκοίνι. Και να τον αφήσεις στο ιερό και μετά να γίνει παπάς…
Αλλά εδώ έγινε το αντίθετο:
«Προσευχήθηκες, μπράβο! σαν να λέει ο Θεός. Ορίστε, πάρε το τάμπλετ σου!
Και ίσως να σκεφτεί ο δύσκολος έφηβος:
«Μα ο Θεός είναι κοντά μου! Και οι άγιοι. Και εγώ τους είχα ξεχάσει…
Θα περάσει λίγος καιρός και θα πάρει μόνος του το ψαλτήρι και θα ψάλλει. Επειδή ξέρει καλά πόσο ελεήμων είναι ο Κύριος. Πόσο τον αγαπάει, τον ανόητο. Και η μητέρα θα παρηγορηθεί… Επειδή αυτό είναι το θαύμα και το έλεος του Θεού!
Έλενα Κουτσερένκο
Μετάφραση: Aργυρώ Γιαβροπούλου
https://gr.pravoslavie.ru/158851.html

***

Πώς να λύσεις μια σοβαρή υπόθεση γρήγορα;

…Μια φορά, η γερόντισσα Σοφία (της μονής Νοβοντέβιτσι) πήγε στη Πιούχτιτσα για να προσευχηθεί και να παρακαλέσει μια συμβουλή από τη γερόντισσα-οικοδομήτρια, όπως τότε αποκαλούσαν τη γερόντισσα Βαρβάρα. Είχαν ταλαιπωρηθεί αρκετά, προσπαθώντας ν’ αντιμετωπίσουν όλα τα εμπόδια στην αναγέννηση της μονής: Οι ενοικιαστές χώρων δεν ήθελαν με τίποτα να εγκαταλείψουν αυτούς τους παλιούς τοίχους στο κέντρο της πόλης. Και τι άλλο μπορούσε να συμβουλέψει η σοφή γερόντισσα, παρά μόνο η γερόντισσα Σοφία «να προσεύχεται στη Μητέρα του Θεού»; Έτσι, η γερόντισσα Σοφία πήγε στη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Πιούχτιτσα, για να παρακαλέσει με δάκρυα την επίλυση των προβλημάτων της. Είναι μία από λίγες εικόνες, όπου η Παναγία πατά τη γη. Και να, ακριβώς εκείνην τη στιγμή, δίπλα στη γερόντισσα βρέθηκε ξαφνικά ο αντιπεριφερειάρχης της Αγίας Πετρούπολης ο Βαλέρι Ναζάροβ! Ακριβώς εκείνος τότε επέβλεπε την υπόθεση παράδοσης του χώρου της μονής στο μοναστήρι. Έτσι, το θέμα λύθηκε γρήγορα. Και τα κτήρια της μονής παραδόθηκαν στο μοναστήρι όλα και άμεσα.
Από την άλλη πλευρά, τους περίμενε μεγάλο φόρτο εργασίας. Οι αδελφές, όμως, ήξεραν ότι το κυριότερο πράγμα είναι να προσεύχονται και ο Θεός και η Παναγία δεν θα τους στερήσουν τη βοήθειά τους.

***

Άγιος Ιεράρχης Λουκάς (Βόϊνο-Ιασενέτσκιϊ), Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας:

«Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό». Αυτή η προσευχή πραγματικά κάνει θαύματα και γι’αυτό θεωρείται εξαιρετικά σημαντική, αν όχι η πιο σημαντική από όλες.
Να μάθετε να κάνετε αυτήν την προσευχή και να ξεκινάτε από αυτήν.

Μέρα με τη μέρα, προσευχόμενοι με αυτόν τον τρόπο, θα ελευθερώνεστε όλο και περισσότερο από όλες τις άλλες αμαρτίες, και η ψυχή σας θα μεταμορφώνεται. Εσείς οι ίδιοι θα παρατηρείτε πώς θα αλλάζει η στάση σας απέναντι στους κοντινούς σας ανθρώπους: θα παρατηρείτε ότι γίνεστε όλο και πιο τρυφεροί, υπομονετικοί, πράοι και ταπεινοί.
Θα αντιμετωπίζετε τους ανθρώπους με μεγάλη λεπτότητα, θα φροντίζετε να μην πληγώνετε ή να μην προσβάλλετε κανέναν και με τίποτα. Και η προσευχή του Ιησού θα μεταμορφώσει την καρδιά σας και θα δημιουργήσει αυτό το θαύμα: το αόρατο θαύμα της χάρης του Θεού στην καρδιά σας.

Να προσεύχεστε, να προσεύχεστε με την προσευχή του Ιησού, και πρώτα από όλα, να μετανοείτε, να μετανοείτε…

***

Ο Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα δίδασκε σε όλους την προσευχή και ιδιαίτερα την ευχή του Ιησού. Μάλιστα, όταν πλησίαζε η σοβιετική λαίλαπα, τόνιζε στα πνευματικά του παιδιά: «σε αυτές τις έσχατες ημέρες είναι καιρός για προσευχή. Κατά την διάρκεια της εργασίας σας να λέτε συνεχώς την ευχή του Ιησού. Στην αρχή με τα χείλη, μετά με το νου και ύστερα θα εισχωρήσει μέσα στην καρδιά σας».

Η Ναταλία Β. θυμάται πώς ο στάρετς Νεκτάριος έλεγε:
– Προσευχήσου και η προσευχή θα σε διδάξει τα πάντα.
Αυτή είναι η εντολή μου σε σένα• πάντοτε, παντού και κατά την διάρκεια κάθε δραστηριότητος να λες, «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με την αμαρτωλή». Να προσεύχεσαι εκ βαθέων, η δύναμη της προσευχής δεν βρίσκεται στα πολλά λόγια, αλλά στους εκ βαθέων και ειλικρινείς αναστεναγμούς.

Οι άγιοι πρίγκηπες Μπόρις και Γκλεμπ, Το πρόβλημα του καλού και του κακού δεν λύνεται στα όρια της γης. Όσοι πορεύθηκαν σε σφαγή ως πρόβατα, «μη ανθιστάμενοι τω πονηρώ», θα ομοιωθούν με τον Υιό του Πατρός και θα συναναστηθούν μαζί Του σε άληκτη δόξα. Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2023/07/23/%ce%bf%ce%b9-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%cf%80%cf%81%ce%af%ce%b3%ce%ba%ce%b7%cf%80%ce%b5%cf%82-%ce%bc%cf%80%cf%8c%cf%81%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b3%ce%ba%ce%bb%ce%b5%ce%bc%cf%80-%cf%84/

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Χριστίνης.
Ἦχος δ΄.

Ἡ ἀμνάς σου Ἰησοῦ, κράζει μεγάλη τῇ φωνῇ. Σὲ Νυμφίε μου ποθῶ, καὶ σὲ ζητοῦσα ἀθλῶ, καὶ συσταυροῦμαι καὶ συνθάπτομαι τῷ βαπτισμῷ σου· καὶ πάσχω διὰ σέ, ὡς βασιλεύσω σὺν σοί, καὶ θνήσκω ὑπὲρ σοῦ, ἵνα καὶ ζήσω ἐν σοί· ἀλλ᾽ ὡς θυσίαν ἄμωμον προσδέχου τὴν μετὰ πόθου τυθεῖσάν σοι. Αὐτῆς πρεσβείαις, ὡς ἐλεήμων, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Χριστίνης.
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τοῦ πατρός σου τὴν πλάνην λιποῦσα πάνσεμνε, τῆς εὐσεβείας ἐδέξω τὴν θείαν ἔλλαμψιν, καὶ νενύμφευσαι Χριστῷ ὡς καλλιπάρθενος- ὅθεν ἠγώνισαι στερρῶς, καὶ καθεῖλες τὸν ἐχθρόν, Χριστίνα Μεγαλομάρτυς. Καὶ νῦν ἀπαύστως δυσώπει, ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Χριστίνης.
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Πατρώαν ἀσέβειαν βδελυξαμένη σαφῶς, τὴν τρίβον διήνυσας τῆς εὐσεβείας στεῤῥῶς, Μαρτύρων ἐν αἵματι· ὅθεν ὡραϊσμένη, τῆς ἀθλήσεως κόσμῳ, γέγονας τοῦ νυμφῶνος, τῆς θεώσεως ἔνδον, Χριστίνα Ἀθληφόρε· διὸ εὐφημοῦμέν σε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἀθηναγόρου τοῦ Ἀθηναίου, τοῦ ἀπολογητοῦ.
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.(Χ. Μπούσια)

Φιλοσόφων ἐνθέων τὸ ἀγαλλίαμα, πρώην διώκτην καὶ εἶτα, θερμὸν ἀπολογητήν, τῆς Χριστοῦ ἁγίας πίστεως τιμήσωμεν, Ἀθηναγόραν τὸν σεπτόν, Ἀθηνῶν κλεινὸν βλαστόν, καὶ καύχημα Ἐκκλησίας, βοῶντες· τῷ Παντεπόπτῃ, ὑπὲρ ἡμῶν ἀπαύστως πρέσβευε.

Ἀπολυτίκιον. Ἅγιος ΘΕΌΦΙΛΟΣ
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον

Ἐκ Ζακύνθου βλαστήσας Μάρτυς Θεόφιλε, ἀθλητικῶς ἠγωνίσω ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ ὡς θῦμα καθαρὸν αὐτῷ προσήνεξαι, διὰ πυρὸς τελειωθείς, ἐν τῇ Χίῳ ἀνδρικῶς· διό σε ἀνευφημοῦμεν, ὡς ἀθλητὴν τοῦ Σωτῆρος, καὶ πρεσβευτὴν ἡμῶν θερμότατον.

iconandlight.wordpress.com