Οι άγιοι …εδώ τώρα που τους μελετάμε, ξέρετε τι κάνουν; Έρχονται εδώ και κάθονται! Και χαίρονται. Χαίρονται κι οι άγιοι, που λέμε τ’ όνομά τους, που λέμε τα μαρτύριά τους, που λέμε τα βάσανά τους, που επικαλούμεθα τη χάρη τους. π. Ανανίας Κουστένης.

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ ΙΗ´(18ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, µνήµη τοῦ ἁγίου μεγαλοµάρτυρος Πλάτωνος ἐξ Ἀγκύρας, ἐν ἔτει σϞς΄ [296/306], ἀδελφὸς τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Ἀντιόχου.

Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ, µνήµη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ῥωµανοῦ, ἐν ἔτει τε΄ [305].
Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ, τὸ Ἅγιον νήπιον, ἐρωτηθὲν παρὰ τοῦ ἐπάρχου, Ποῖον δεῖ σέβειν Θεόν, καὶ εἰπόν, Τὸν Χριστόν, ξίφει τελειοῦται, ἐν ἔτει τε΄ [305].
Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ, µνήµη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ῥωµανοῦ Διακόνου, τοῦ ἐκ Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης, ἐν Ἀντιοχείᾳ τελειοῦται ἐν ἔτει σπη΄ [288].
Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ, µνήµη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ζακχαίου, Διακόνου τῆς ἐν Γαδείροις Ἐκκλησίας, καὶ Ἀλφαίου ἀναγνώστου, ξίφει τελειοῦνται.(307)
Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ, µνήµη τῆς Ὁσίας μητρὸς ἡµῶν Ἑλένης, πρώτης Ἡγουµένης τῆς Μονῆς Νοβοντέβιτσι τῆς ἐν Μόσχᾳ. (1547)
Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ, µνήµη, τοῦ ἁγίου Νεοµάρτυρος Ἀναστασίου, τοῦ ἐκ Παραµυθίας Ἠπείρου, ὁµοῦ δὲ καὶ Διήγησις περὶ τοῦ Δανιήλ, τοῦ ἐξ Ἰσµαηλιτῶν. (†1743)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ ὁμολογητές: Γαβριὴλ (Μασλένικοφ) ἐν Μιχαηλόφσκι τοῦ Ῥυαζάν (1937), Ἀλέξιος (Κουζνέτσοφ) ἐπίσκοπος Σαραποὺλ Σβερντλόφσκ, Κωνσταντίνος (Πάλτσιν) Άγιορείτης τῆς Μονῆς Ββεντένσκι Κιέβου, Μιχαὴλ Σοσεστβένσκι ἐν Ταμπώφ, Άννα Μαξίμοβα μοναχὴ ἐν Ὀμσκ, Ἀντώνιος Τκάτσουκ ἐν Ὀρενμπουργκ (1951) ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

Στίχοι·
Μικροῦ λαθὼν παρῆλθεν ἡµᾶς ὁ Πλάτων,
Πλάτων ἐκεῖνος, ὃν πλατὺ κτείνει ξίφος.
Ὀγδοάτῃ δεκάτῃ τε Πλάτωνα ἄορ κατέπεφνε.
Στίχοι·
Ῥωμαλέος ἦν Ῥωμανὸς πρὸς βασάνους,
Ῥώμῃ κρατυνθεὶς παντοδυνάμου Λόγου.
Στίχοι εις τὸ Ἅγιον νήπιον·
Κόλπους Ἁβραὰμ νήπιον λαχὸν ξίφει,
Τοῖς Βηθλεὲμ σύνεδρον ὤφθη νηπίοις.

Άγιος Πλάτων
π. Ανανία Κουστένη

Γιορτάζουν οι μεγάλοι μάρτυρες Πλάτων και Ρωμανός. Κι αυτοί του 3ου αιώνος, στην πρώτη χριστιανοσύνη. Ο άγιος Πλάτων ήταν από την Άγκυρα. Έχομε μιλήσει πρόπερσι γι’ αυτόν, μία ώρα ολόκληρη. Τώρα θα τα πούμε περιληπτικά, Για να χωρέσουν όλοι οι άγιοι. Ήταν χριστιανός. Κι εκήρυττε τον Θείο λόγο από νεαράς ηλικίας. Και αγαπούσε τον Κύριο αμέτρητα. Είχε κι έναν αδελφό Αντίοχο, που κι εκείνος είχε μαρτυρήσει για τον Χριστό. Και γιορτάζει 24 Δεκεμβρίου, τον κάλεσε, λοιπόν, ο έπαρχος, και του είπε να σταματήσει να κάνει τέτοια πράγματα. Ό άγιος Πλάτων, όμως, δεν τον άκουσε. Και επέμενε. Επέμενε κι ο άλλος. Τελικά, έμεινε αμετάπειστος ο νεαρός Πλάτων. Και άρχισαν τα μαρτύρια και τα βασανιστήρια. Δεν θα σάς τα πω, την άλλη φορά, δυστυχώς, τα είπα όλα και μερικοί κόντεψαν να λιποθυμήσουν, αν ενθυμείσθε. Λοιπόν. Γι’ αυτό κι έχει αποκληθεί και μεγαλομάρτυς ο άγιος Πλάτων. Αρχαίο ελληνικό όνομα που άγιασε με τον άγιο Πλάτωνα. Από την Άγκυρα. Μεγάλα και φοβερά βασανιστήρια. Στο τέλος, από τα βασανιστήρια, έγινε τελείως αγνώριστος. Του έμειναν μόνο τα οστά σχεδόν επάνω του. Για σκεφθείτε τι έχουν τραβήξει οι άγιοι! Τόσα βάσανα! Τόσα δεινά! Τόσες κακοποιήσεις! Και η ψυχή ήταν μέσα στο σώμα. Γιατί και ο Χριστός δεν την είχε καλέσει ακόμα. Και πεθαίνουμε όχι απ’ τα βασανιστήρια ούτε από τις αρρώστιες ούτε από τίποτα άλλο. Πεθαίνουμε, γιατί το θέλει ο Χριστός. Δεν πα’ να ‘χουμε ανίατη ασθένεια; Δεν πα’ να ‘χουμε ο,τιδήποτε; Δεν βγαίνει η ψυχή, εάν ο Κύριος δεν το πει. Δεν πα’ να τρώμε και να πίνουμε; Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος». Ούτε υγιείς, αν είμαστε, νομίζουμε ότι είμαστε εξασφαλισμένοι. Όχι. Μερικοί έχουν ανίατη ασθένεια χρόνια πολλά και ζουν. Γιατί ο Χριστός τους θέλει. Έχει τον λόγο Του. Κι άλλοι είναι υγιείς και πεθαίνουν εκεί που κοιμούνται ή στο δρόμο. Άρα, λοιπόν, η ζωή μας και τα πάντα εξαρτώνται απόλυτα από τον Χριστό μας. Ο Οποίος ξέρει και πόσες τρίχες έχει το κεφαλάκι μας. Έτσι. Γιατί έχομε κάποιον, που τα ξέρει όλα τα δικά μας κι αυτά που δεν φανταζόμαστε. Και μας αγαπάει τόσο πολύ, όσο κανένας άλλος. Γι’ αυτό, αυτό κατάλαβαν οι άγιοι. Γι’ αυτό και τα παράτησαν όλα. Και νεότητα και πλούτη και ηδονές και δόξες και θέσεις και τα πάντα και έγιναν του Χριστού, ψυχή τε και σώματι. Είναι πολύ σπουδαίο αυτό. Άλλωστε, σκοπός του ανθρώπου είναι ο Παράδεισος. Εδώ είμαστε περαστικοί και φευγαλέοι τόσο πολύ, που δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Πέρασαν τα χρόνια, εγώ θυμάμαι χτες ήμουν παιδάκι και τώρα άσπρισαν τα μαλλιά μου. «Το γήρας περί κεφαλήν», που λέει ο άγιος Γρηγόριος. Έτσι είναι. Περνάει τόσο γρήγορα. Τόσο γρήγορα! Και θα περάσουν και τα υπόλοιπα. Ευτυχώς που περνάει, γιατί έχει και βάσανα ο βίος, γι’ αυτό, άμα έχουμε βάσανα μεγάλα, να σκεπτόμεθα ότι κάθε μέρα που φεύγει δεν ξανάρχεται. Δεν ξανάρχεται. Οπότε, τι γίνεται από ‘κει και πέρα; Θ’ αντέξομε. Κι αντέχομε. Γιατί μας βαστάει ο Κύριος, αντέχομε. Κι αν επιτρέψει να πεθάνομε και ο,τιδήποτε, πάλι για καλό μας είναι. Για καλό μας είναι, μας έχει στα χεράκια Του τα τρυπημένα από τον Σταυρό. Και μας λέει: «Για κοιτάχτε εδώ; Κοιτάχτε και τα ποδαράκια μου, κοιτάχτε και την πλευρά μου», δεν έκλεισαν οι πληγές του Χριστού. Το ξέρετε αυτό; Ούτε πρόκειται να κλείσουν, λεν οι Πατέρες. Κι όταν πάμε στην αιώνια ζωή, θα μας δείχνει τις πληγές Του ο Χριστός. Και θα μας λέει: «Κοιτάχτε, βρε, πόσο σας αγάπησα και πόσο σας αγαπώ.» Γιατί ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για την αγάπη, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν. Γι’ αυτό κι αυτήν ζητάμε. Σ’ ό,τι κάνομε. Και την αμαρτία που κάνομε. Και το κακό που κάνομε. Κι ο,τιδήποτε κάνομε, αυτό ζητάμε. Άλλά είναι λάθος δρόμος. Γι’ αυτό και λέγεται και αμαρτία αυτό. Αμαρτία σημαίνει σφάλλω περί τον σκοπόν, δεν βρήκα τον στόχο μου. Έτσι. Ξαστοχώ, που λένε στα λαϊκά. Λοιπόν.

***Ο Άγιος Ρωμανός και το άγιον νήπιο
π. Ανανία Κουστένη

Να πάμε τώρα, γιατί φεύγει και η ώρα, στον άλλο άγιο, τον άγιο Ρωμανό. Δεν ήταν μαζί, αλλά μαρτύρησαν την ίδια μέρα. Σε άλλη τοποθεσία και σε άλλο χρόνο. Ό άγιος, λοιπόν, Ρωμανός. Ήταν κι αυτός νεαρός. Τον καιρό των μαρτυρίων, στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, θα λέγαμε ότι οι νέοι ακολουθούσαν την Εκκλησία. Ήταν ένα είδος ιεράς μόδας. Κι έπαιρναν τον δρόμο της Εκκλησίας. Το καλύτερο, τον δρόμο της Εκκλησίας! Γι’ αυτό και οι περισσότεροι μάρτυρες ήσαν νεαροί, από τριών ετών, από δώδεκα, δεκαπέντε, δεκαοκτώ, είκοσι, άντε τριάντα. Σπουδαίο αυτό! Έτσι, λοιπόν, και ο άγιος Ρωμανός εκλήθη από τον άρχοντα του τόπου, γιατί κατηγγέλθη πώς είναι χριστιανός και έχει αγάπη μεγάλη, πολύ μεγάλη στον Χριστό. ‘Ή μάλλον, μια μέρα, που ο άρχοντας του τόπου πήγαινε στον ναό των ειδώλων, βγαίνει μπροστά εκείνος από αγάπη στον Χριστό κι από αγάπη στην ψυχή του ειδωλολάτρη διοικητή και του λέει: Αδελφέ, τα είδωλα που πιστεύεις δεν είναι Θεός». Και του κακοφάνηκε εκείνου. Και τον κάλεσε σε απολογία. Του είπε ν’ αλλάξει. «Εγώ να αλλάξω; Εσύ ν’ αλλάξεις, δεν βλέπεις;» Αλλά ο άλλος δε θέλησε να καταλάβει. Και διέταξε, λοιπόν, τι να κάνουν; Να τον κτυπήσουν στο στόμα, για τα λογάκια που είπε. Πώς τα είδωλα δεν είναι Θεός. Τον κρέμασαν, μετά, και τον ταλαιπώρησαν. Ας μην τα πω. Τον άγιο Ρωμανό, τον ξεκρέμασαν, τον ξαναέφεραν σε απολογία, του κάναν ανάκριση, δηλαδή, τίποτα εκείνος, τι να κάνει, δηλαδή; Ν’ αφήσει τον γάμο, να πάει για πουρνάρια, που λένε στα χωριά μας; Αλοίμονο. Του έκοβε, μέχρι εκεί. Φωτίζει ο Θεός, οι άγιοι έχουν το Πνεύμα το Άγιον. Και καταλαβαίνουν τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς αυτών. Και τον ξανακρέμασε, λοιπόν, τον άγιο Ρωμανό. Και την ώρα εκείνη ήταν κοντά στον μάρτυρα και μια γυναίκα, με το παιδάκι της, που ‘ταν πολύ μικρό. Και λέει τότε, καθώς ήταν κρεμασμένος, ο άγιος Ρωμανός στον έπαρχο: «Για να ρωτήσουμε», λέει, «αυτό το παιδί, να μας πει ποιος είναι ο αληθινός Θεός». Και ο έπαρχος λέει: «Μπράβο.» Λέει: «Παιδάκι, σε παρακαλώ, πές μου, ποιόν Θεό να λατρεύω και ποιόν Θεό ν’ ακολουθώ». Και το παιδάκι, που ‘ταν νήπιο, ξέρετε τι του είπε; «Τον Χριστό, τον Θεό των χριστιανών.» Αλλά ο άλλος δεν ήτανε καλή φύτρα. Κακοχυμένος, θα λέγαμε. Και θύμωσε τόσο πολύ, που έβαλε να ραβδίσουν το παιδί. Σπουδαίος άντρας! Να ραβδίσουν το παιδί! Σαν τον Ηρώδη. Και το καημένο, τότε, από τους πολλούς ραβδισμούς και την απώλεια αίματος, ζήτησε νεράκι να πιει. «Διψάω», είπε. Και του λέει η μανούλα του, «’Όχι, παιδί μου, να μην πιείς νεράκι απ’ αυτούς, να πιεις στη Θεία Βασιλεία το αθάνατο νερό. Κάνε, καλό μου, λίγη υπομονή.» Τι μάνες ήταν κι αυτές! «Κάνε, καλό μου, λίγη υπομονή.» Και έκανε η ψυχούλα υπομονή και σε λίγο του ‘κοψαν το κεφάλι. Να κόψεις σ’ ένα παιδάκι, τριών με τεσσάρων χρονών, το κεφάλι, είναι φοβερό.

Και στη συνέχεια, αφού ξεκρέμασαν τον άγιο Ρωμανό, του κόψανε την γλώσσα. «Να μάθεις να μιλάς», λέει. Αλλά, τι έγινε; Τι έγινε; Μιλούσε και χωρίς γλώσσα! Αυτό είναι κουφό, που λεν στα Εξάρχεια, τα παιδιά μας, εκεί! Μιλούσε και χωρίς γλώσσα! Γιατί έτσι ήθελε ο Θεός. Ό,τι θέλει κάνει ο Θεός. Αυτό σημαίνει το θαύμα. Η αντιστροφή των φυσικών νόμων. Ό,τι θέλει κάνει. Ποιεί όσα βούλεται. Ποιος θα τον διατάξει τον Θεό; ‘Ή ποιος θα τον συμβουλέψει; Μας έφτειαξε. Δεν τον φτειάξαμε Για να τον συμβουλεύουμε. Μερικές φορές, τον συμβουλεύουμε. Αλλά, πλάκα έχουμε. Λοιπόν, τι να κάνουμε! Πάνω στην απελπισία μας. Και πάλι δεν μας παρεξηγεί. Αλλοίμονο, αν μας παρεξηγούσε, θα μας είχε κάψει όλους, δεν καίει ο Θεός, το κακό μας καίει. Και μιλούσε, λοιπόν, και τότε είχε έλθει στο μέρος εκείνο κι ο αυτοκράτορας Μαξιμιανός Γαλέριος. Τέλος 3ου αιώνος, αρχές 4ου. Του ‘πανε, λοιπόν, αυτό κι αυτό. Κι εκείνος θύμωσε τόσο πολύ, Λέει: «του κόψαμε τη γλώσσα και μιλάει». Τα ‘χε παίξει. Λέει: «Τι γίνεται εδώ πέρα». Αυτό δεν είχε γίνει πάλι. Δεν ξανάγινε. Και τι έκανε; ‘Όχι μόνο δεν πήγε εκεί ν’ ακούσει, αλλά λέει: «Κλείστε τον στη φυλακή κι αφήστε να πεθάνει από την πείνα.» Μετά, άλλη εντολή, καθώς τον κλείσανε στη φυλακή, να πάνε και να τον πνίξουν. Και πιάσαν την ψυχούλα, τον άγιο Ρωμανό, τον λεβέντη, τον γενναίο, γιατί ρώμη σημαίνει δύναμη, τον δυνατό, και τον έπνιξαν στη φυλακή. Κι η ψυχούλα του πέταξε για τον φιλάνθρωπο Χριστό μας. Για την Εκκλησία των πρωτοτόκων. Για την άνω Ιερουσαλήμ. Για την αιώνια πατρίδα μας. Γι’ αυτό έλεγε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Τι είν’ ο θάνατος; Ένα απλό επεισόδιο της ζωής. Και φεύγουμε και πηγαίνουμε από πατρίδα σε πατρίδα.» «Ένα επεισόδιο», λέει. Ο Γέροντας Πορφύριος έλεγε: «Τι είν’ ο θάνατος; Σαν να βγεις από μια πόρτα, από ‘να δωμάτιο, να περάσεις μια πόρτα και να πάς στο άλλο. Τόσο είναι. Τόσο είναι! «Γι’ αυτό, αφού ο Χριστός εσταυρώθη και απέθανε και Ανέστη, άνοιξε τον δρόμο Για την βασιλεία κι οι άνθρωποι πιά δεν πάμε στον Άδη, τον αναύγητο, που θα ‘λεγε ο μεγάλος Αισχύλος, αλλά στην αγκάλη του Χριστού. Και τι είναι ο θάνατος, κατά μία ποιήτρια της εποχής μας; «Το άνοιγμα της Θεϊκής αγκάλης.» που μας παίρνει, μας αγκαλιάζει ο Χριστός, και μας έχει αιώνια κοντά Του. Γι’ αυτό και αυτοί δεν φοβόντουσαν τον θάνατο. Ήταν άφοβοι και αντρειωμένοι. Και για την πίστη και για τον Χριστό. Πίστη και Χριστός ταυτίζονται, φυσικά, αλλά τα λέμε έν διά δυοίν.

….το Συναξάριο. Μερικοί τα θεωρούν ανιαρά. Αλλά εμένα μ’ ευχαριστούν πάρα πολύ. Γιατί; Οι άγιοι είναι το ευαγγέλιο στην πράξη, είναι εφαρμόσιμο το ευαγγέλιο. Κι έχουμε τόσες ευχές. Εδώ τώρα αυτούς που τους μελετάμε, ξέρετε τι κάνουν αυτοί; Έρχονται εδώ και κάθονται. Το ξέρετε αυτό; Έρχονται εδώ και κάθονται! Και χαίρονται. Χαίρονται κι οι άγιοι, που λέμε τ’ όνομα τους, που λέμε τα μαρτύρια τους, που λέμε τα βάσανά τους, που επικαλούμεθα τη χάρη τους. Γιατί είναι δικοί μας και κατάδικοι μας. Και δεν μπήκαν στον Παράδεισο, ακόμη. Περιμένουν κι εμάς. Και λέει ο ιερός Χρυσόστομος: «Μπορούν να περιμένουν; Μπορούν.» Γιατί; Γιατί αγαπούν. Εκείνος που περιμένει κάνει υπομονή. Η αγάπη πάντα υπομένει. Τι ωραία το λέει ο άγιος Παύλος. Κάνει υπομονή! Και στα ανθρώπινα, άμα αγαπάμε, κάνουμε υπομονή. Άμα δεν αγαπάμε, είμαστε νευρικοί, σάν κι εμένα. Τι να κάνουμε; Λοιπόν.
Φθινοπωρινό Συναξάρι, τόμος Β΄, του Αρχιμανδρίτη π. Ανανία Κουστένη

***

Θέλω να σού διηγηθώ ένα από τα μύρια θαύματα του τροπαιοφόρου μας μάρτυρα Πλάτωνα..

Επιστολή του Αγίου Νείλου
Στον Σιλεντιάριο* Ηλιόδωρο.

Με τα θαύματα πού έγιναν σε κάθε τόπο και σε διάφορο χρόνο κάθε φορά, ο Κύριος τους ολιγόπιστους και τους άπιστους τους καλεί να πιστέψουν σταθερά, ενώ την πίστη και την ελπίδα των πιστών την αυξάνει περισσότερο, κάνοντας το φρόνημά τους ρωμαλέο και ασάλευτο. Και θέλω να σου διηγηθώ ένα από τα μύρια θαύματα του τροπαιοφόρου μας μάρτυρα Πλάτωνα, όχι μόνο στην πατρίδα μας, αλλά και σέ κάθε πόλη και χώρα, παρέχοντας προθυμότατα τη χάρη σ’ εκείνους πού μέσω αυτού παρακαλούν τον Θεό, και δείχνοντας την θαυματουργική του δύναμη.

Στο όρος λοιπόν πού ονομάζεται Σινά, όπου ο Μωυσής δέχτηκε τον νόμο, και όπου κατοικούν εντόποιοι και ξένοι μοναχοί, κάποιος άνδρας, που ήταν Γαλάτης στην καταγωγή, μαζί με τον γιό του, αφού ασπάστηκε τη μοναχική ζωή, έμεινε ασκώντας τούς άθλους τής αρετής στην έρημο για αρκετό χρόνο. Μια μέρα λοιπόν μετέβησαν στο όρος πού αναφέρθηκε βάρβαροι, ειδωλολάτρες στη θρησκεία, και επειδή εμποδίστηκαν να μπουν μέσα στη μονή, συνέλαβαν γρήγορα αυτούς που βρήκαν να μονάζουν πρόχειρα, μαζί με τον γιό του Γαλάτη γέροντα, τούς αιχμαλώτισαν και αφού τούς έδεσαν πισθάγκωνα, πέρασαν πολλά μοναστήρια έρημα, οδηγώντας τους νηστικούς και γυμνούς, χωρίς να φορούν κανένα είδος υποδήματος, σε εκείνους τούς ανεκδιήγητους και χωρίς νερό και κακοτράχαλους τόπους, κάνοντάς τους να τρέχουν με βία και εξαναγκασμό, και να καταπονούνται από τον μεγάλο φόβο τους. Ο γέροντας πού κρύφτηκε μόνος σε κάποιο απόκρυφο σπήλαιο, βασανιζόταν από το πένθος μη μπορώντας να υποφέρει τη στέρηση του ευσεβούς γιού του, και καταπαρακαλούσε τον Χριστό, μέσω του πατριώτη του μάρτυρα Πάτωνα, να λυγίσει και να τον σπλαχνιστεί. Το ίδιο ακριβώς έκανε και ο γιός του, πού, μέσω του ιδίου μάρτυρα, παρακαλούσε τον Θεό, ενώ ήταν δεμένος στην αιχμαλωσία, να τον καταλυπηθεί και να κάνει το θαύμα του. Και επειδή εισακούστηκαν και οι δύο, και ο πατέρας στο σπήλαιο του όρους Σινά, και ο γιός στην αιχμαλωσία, έρχεται ξαφνικά ο δικός μας Πλάτωνας έφιππος, σύροντας και άλλο άλογο διαθέσιμο, εμφανίζεται στο παιδί πού αγρυπνούσε και τον γνώριζε επειδή είχε δει πολλές φορές τη μορφή του αγίου στις εικόνες. Και αμέσως τον διατάζει να σηκωθεί μέσα από όλους, να πάρει το άλογο και να καθίσει επάνω του, και τότε αμέσως, σαν να ήταν αράχνη, λύθηκαν τα δεσμά του, και αφού ελευθερώθηκε μόνο αυτός με την επίκληση του αγίου με ένα νεύμα του Θεού σηκώθηκε, καβάλησε το άλογο, και ακολούθησε θαρραλέος και χαρούμενος τον άγιο πού τον οδηγούσε. Σύντομα τότε και με μεγάλη ταχύτητα και οι δύο, ο άγιος Πλάτων και ο νεαρός μοναχός, σαν να είχαν φτερά, έφτασαν στην κατοικία του γέροντα, ο οποίος προσευχόταν και έκλαιγε, και αφού ο θριαμβευτής μάρτυρας παρέδωσε στον πατέρα πού πονούσε στη καρδιά, τον αγαπητό του γιό, έγινε άφαντος.

Ώστε λοιπόν σε κάθε τόπο εκείνους πού μέσω αυτών παρακαλούν τον Θεό, οι αείμνηστοι και ένδοξοι αθλητές του Δεσπότη Χριστού μπορούν να κάνουν κάθε θαυμαστό και παράδοξο πράγμα. Αυτά βέβαια σού τα έγραψα, επειδή αγαπάς τούς μάρτυρες, και δεν χορταίνεις ποτέ την ανάμνηση των τρισμακάριστων μαρτύρων.
Νείλου του Ασκητή Άπαντα τα Έργα – 11Δ Επιστολές Βιβλία Β’-Δ’, εκδόσεις Πατερικές Εκδόσεις Γρηγόριος ο Παλαμάς
*Σιλεντιάριος, (από το λατινικό silentium) κατά την πρώιμη βυζαντινή περίοδο ήταν αξιωματούχος επιφορτισμένος με την τήρηση της ησυχίας κατά την παρουσία του αυτοκράτορα, Ησυχοποιός,
https://wra9.blogspot.com/2021/11/blog-post_12.html

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι πιό ακριβός απ’ την ίδια τη ζωή μας, διότι Αυτός δίνει την αιώνια ζωή. Κύριε Ιησού, Αγάπη πέρα από την αγάπη, θησαυρέ όλων των άφθαρτων θησαυρών, βοήθησέ μας να λυτρωθούμε από όλα και να αγαπήσουμε Εσένα μόνο, τη Ζωή μας και το Αγαθό μας. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2023/11/17/%ce%bf-%ce%ba%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b9%ce%b7%cf%83%ce%bf%cf%8d%cf%82-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%80%ce%b9%cf%8c-%ce%b1%ce%ba%cf%81%ce%b9-2/

Αδελφοί μου, πόσο φτωχά είναι τα λόγια, όταν πρέπει να μιλήσουμε για την αγάπη του Χριστού! Είθε να γίνουμε κι εμείς άξιοι δια της πίστεως, να εισέλθει ο Κύριος Ιησούς στις καρδιές μας και να γευόμαστε την άρρητη αγάπη Του!
https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/18/%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%86%CE%BF%CE%AF-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CF%86%CF%84%CF%89%CF%87%CE%AC-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B1-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%B1/

Κύριε, Ιησού, Χριστέ, Μακρόθυμε, αμαρτήσαμε. Ελέησέ μας, λόγω της ομολογίας μας και της μετανοίας μας. Ο θυμός του Κυρίου μαζεύτηκε από πάνω μας, όπως το καλοκαίρι μαζεύονται τα σύννεφα με το χαλάζι. Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος
https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/17/70938/

Ἀπολυτίκιον. Τῶν Μαρτύρων.
Ἦχος δʹ. Ταχὺ προκατάλαβε.

Οἱ Μάρτυρές σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, στεφάνους ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον, ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Μεγαλοµάρτυρος Πλάτωνος
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως

Πλατυνόμενος, ἀγάπῃ θείᾳ, τὴν φερώνυμον, κλῆσίν σου Μάρτυς, τῇ ἀθλήσει ἀληθεύουσαν ἔδειξας· καὶ μαρτυρίου ἀνύσας τὸν δίαυλον, μαρτυρικῆς ἠξιώθης λαμπρότητος. Πλάτων ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Πλάτωνος τοῦ ἁγίου Ῥωµανοῦ
Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικός

Δυὰς ἡ εὐκλεής, τῶν κλεινῶν Ἀθλοφόρων, ἐδόξασε λαμπρῶς, τὴν Ἁγίαν Τριάδα, ὁ Πλάτων ὁ ἔνδοξος, Ῥωμανός τε ὁ ἔνθεος, ἐναθλήσαντες, καὶ τὸν ἐχθρὸν καθελόντες· ὅθεν πάντοτε, ὑπὲρ ἡμῶν δυσωποῦσι, τὸν μόνον Φιλάνθρωπον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Νεοµάρτυρος Ἀναστασίου, τοῦ ἐκ Παραµυθίας
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἐναθλήσας νομίμως Νεομάρτυς περίδοξος, ὤφθης ἐν ὑστέροις τοῖς χρόνοις, Ἀθλητὰ Ἀναστάσιε· διὸ Παραμυθία εὐσεβῶς, ὡς θεῖον μακαρίζει σε βλαστόν, καὶ ὡς ἔνθεον μεσίτην πρὸς τὸν Χριστόν, τιμᾷ σε ἀνακράζουσα· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ, ἡμῖν χάριν καὶ ἔλεος.

Ἕτερον. Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὴν πλάνην κατήσχυνας τῶν δυσσεβῶν ἀνδρικῶς, ἐκχύσει τοῦ αἵματος ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ πόνοις ἀθλήσεως· ὅθεν τῆς ἀφθαρσίας, δεδεγμένος τὸ στέφος, πρέσβευε τῷ Κυρίῳ, Ἀναστάσιε Μάρτυς, λυτροῦσθαι πολυτρόπων ἡμᾶς περιστάσεων.

Στιχηρά. Τοῦ Ἁγ. Ρωμανοῦ.
Ἦχος δʹ. Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσι.

Ἀναρτήσει ξεόμενος, καὶ εἱρκτῇ συγκλειόμενος, καὶ τὴν γλῶσσαν ἔνδοξε ἀφαιρούμενος, καὶ παρειὰς συντριβόμενος, καὶ τέλος μακάριον, τῇ βιαίᾳ πνιγμονῇ, Ἀθλοφόρε δεχόμενος, ἀπερίτρεπτος, ἀταπείνωτος ὤφθης συνεργείᾳ, Ῥωμανὲ Πνεύματος θείου· ὅθεν πιστῶς εὐφημοῦμέν σε.

Ῥητορεύει τὸ νήπιον, καὶ ἐκπλήττει τοὺς ἄφρονας, καὶ σεπταῖς ἐνστάσεσιν ὡραΐζεται, καὶ τελειώσει λαμπρύνεται, πλουτῆσαν τὴν εὔκλειαν, τῶν Ἁγίων Ἀθλητῶν, ὧν τὸν ζῆλον ἐκτήσατο, ἀξιάγαστε, Ῥωμανὲ γενναιόφρον, μεθʼ οὗ λύσιν, ὀφλημάτων ἡμῖν πᾶσι, καταπεμφθῆναι ἱκέτευε.

Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.

Οὐκ ἔστιν ἄξια ὄντως! τὰ νῦν παθήματα, τῆς ἄνω θείας δόξης, ὡς ὁ Παῦλος κηρύττει· διὸ γενναῖε Πλάτων ἀνδροπρεπῶς, τὰς βασάνους ὑπέμεινας, ὥσπερ τις ἄκμων τυπτόμενος ἀφειδῶς, δι’ ἀγάπην τοῦ Δεσπότου σου.

Σὺν Ἀντιόχῳ ὦ Πλάτων, τῷ σῷ γλυκεῖ ἀδελφῶ, ἀθλήσαντι γενναίως, καὶ στέφος εἰληφότι, πρεσβεύετε ἀπαύστως τῷ Ἰησοῦ, ὑπὲρ Οὗ ἠγωνίσθητε, ὅπως τοῖς πόθῳ τιμῶσιν ἄμφω ὑμᾶς, Πνεῦμα Ἅγιον χαρίζηται.

Δόξα.
Ἦχος πλ. βʹ.

Φοβερὰ καὶ παράδοξα, τὰ τρόπαια Κύριε τοῦ Μάρτυρός σου· τῶν γὰρ ἁλιέων ζηλώσας τὴν παῤῥησίαν, καὶ τὴν Σκηνοῤῥάφου θεολογίαν, τὴν Πλάτωνος μυθολογίαν, καὶ τὴν Στωικὴν φλυαρίαν, λόγοις καὶ ἔργοις κατέῤῥαξε· ἀποδαρεὶς δέ, καὶ τὴν κάραν ἐκτμηθείς, τῇ χύσει τῶν αἱμάτων αὑτοῦ, τὸν ἐχθρὸν ἀπέπνιξεν. Ἀλλʼ ὦ Μαρτύρων τὸ κλέος, ὁ παῤῥησίᾳ κηρύξας τὸ ὄνομα Χριστοῦ τὸ μέγα, αἴτησαι θαυματουργέ, Πλάτων παμμακάριστε, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δοθῆναι, τὸ μέγα ἔλεος.

iconandlight.wordpress.com