π.Διονύσιος Ταμπάκης
17 Νοεμβρίου 2024 -Τοῦ «ἁγίου» Πολυτεχνείου
«ΟΣΟ ΜΑΣ ΠΛΗΓΩΝΟΥΝ, τόσο μας πορώνουν»
Ἐπανελάμβανε μὲ θρίαμβο, πρὶν χρόνιας, ἕνας πιστὸς ὀπαδὸς τῆς ΑΕΚ καὶ πιστεύω πὼς τὰ λόγια αὐτὰ ταιριάζουν γάντι σὲ ἐμᾶς τοὺς ἀνωνύμους ἢ ἐπωνύμους ρομαντικοὺς τοῦ πάλαι ποτὲ Ἁγίου Ὅρους.
Τὸ γνώριζες πὼς τὸ πεζουλάκι σίμα ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν βρύση στὴν πλατεῖα των Καρεῶν μὰ καὶ τὸ ἄλλο δίπλα ἀπὸ τὴν πόρτα του ξυλόφουρνου, τὸ’χαν γιὰ νὰ ἀποβιβάζονται, ἀπὸ σεβασμὸ στὸν τόπο, οἱ Καλόγηροι ἐρχόμενοι στὸ χῶρο τοῦ Πρωτάτου;
Καθὼς ἐπίσης πὼς ἔπρεπε οἱ Μοναχοὶ νὰ φοροῦνε τὸ ἐξώρασό τους διαβαίνοντας ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἱερὸ χῶρο τῆς Παναγίας της Ἐφόρου τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ἀλλὰ καὶ πὼς ἀπαγορεύονταν νὰ ἀκουμπᾶνε ἐκεῖ οἱ διαβάτες τὴν μαγκούρα τους στὴν γῆ, παρὰ μονάχα ὁ πρῶτος τοῦ Ἁγίου Ὅρους ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Παναγίας της Πρωταίτισσας;
Βέβαια θὰ σοῦ φανοῦν ὅλα αὐτὰ ἀπομεινάρια μιᾶς λησμονημένης ἐποχῆς ἀφοῦ τώρα βλέπεις κοντὰ στὸ Πρωτάτο, ἐκεῖ στὸν ἁγιασμένο τόπο τῆς ἄρνησης τῶν ἐγκοσμίων καὶ τῆς ἐγκρατείας νὰ στήνεται σὰν μπαϊράκι καὶ ὡς τρόπαιο, κυριολεκτικῶς καὶ μή, ἡ ταμπέλα «Καὶ τοῦ πουλιοῦ τὸ γάλα» λὲς καὶ οἱ ἀσκητάδες καὶ ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ἀρνησίκοσμοι Μοναχοί, ποὺ θυσιάσανε νιᾶτα καὶ ἡδονές, ἤρθανε στὸ Ἅγιον Ὅρος γιὰ νὰ βροῦν τὴν ὑλικὴ ἀφθονία καὶ τὴν καλοπέραση.
Τὸ χρῆμα ἔχει ἐξοστρακίσει τὴν Παναγία ἀπὸ τὸ Ἀθωνίτικο θρονί της καὶ ἡ ἀνάγκη τοῦ κόσμου τούτου ἔχει προσγειώσει τὴν αἰωνιότητα στὸν χρόνο καὶ τὸν οὐρανό, μὲ τὸ στανιό, στὴν γῆ.
Ἡ θρησκευτικὴ ἀναζήτηση ἔγινε Θρησκευτικὸς τουρισμός, ἕνας ἀνίερος ὁρισμός, (ἀπὸ τὸ ρῆμα τείρω: γυρνῶ, ἐξ’ου καὶ τόρνος) λὲς καὶ πρέπει νὰ γυρνᾶ ὁ χριστιανὸς σὰν τὴν τρελοκορδέλα ἐδῶ καὶ ἐκεῖ γιὰ νὰ σώσει τὴν ψυχή του.
Στὰ πρασινόφυτα μοναπάτια, τὰ ἁγνὰ καὶ ἀμόλευτα ἀπὸ τὸν ἀνθρώπινο βίαιο πολιτισμὸ καὶ τὰ ἱερὰ καλντερίμια ποὺ μὲ ἱδρῶτα καὶ ἄσκηση πελεκήσανε καὶ φτιάξανε οἱ ἀσκητάδες γιὰ νὰ περνοῦν οἱ προσκυνητὲς καὶ νὰ λένε ἕνα «Θεός ‘σχωρές τους» τώρα ἀντικρίζεις πεταμένα διώροφα καὶ σκουριασμένα κουτιὰ μπύρας, λὲς πὼς ἔλαβε χώρα ἐκεῖ κάποιοι Rave Party μπυροκατάνυξης καὶ μεθυοπροσκυνήματος.
Ἀκόμη καὶ στὴν κορυφὴ τὴν Ἱερὴ τοῦ Ἄθωνα συναντᾶς στοῖβες ἀπὸ σκουπίδια καὶ μπυρόκουτα τῶν ἀναβαινόντων ἐν τῇ ἑορτῇ «προσκυνητῶν», νὰ ἔχουν πνίξει τὸν τόπο, ὅπου μονάχα μὲ ἑλικόπτερο μπορεῖς πλέον νὰ τὸν καθαρίσεις.
Στὰ ἀρχονταρίκια δὲ καὶ στοὺς ξενῶνες κάποιων Μονῶν ἀντὶ γιὰ τὸν ψιθυριστὸ καὶ κατανυκτικὸ ἀπόηχο τῆς εὐχούλας τοῦ Ἰησοῦ, ἀκοῦς πλέον φωνὲς καὶ σαματᾶδες ἀπὸ μεθυσμένους Rουμάνους (μὲ εἰς τὸ ρουμί-μανία) ποὺ χτίζουν τοίχους στὴν κυριολεξία ἀπὸ κουτιὰ μπύρας σὲ καφάσια, μὰ καὶ ἀντὶ γιὰ μοσχολίβανο μυρίζεις τις μπόχες ἀπὸ τὶς κονσέρβες μὲ τὰ παστωμένα κρέατα καὶ τὰ μεθυσμένα χνῶτα τους διαποτισμένα ἀπὸ ἀλκοόλ.
Καὶ ὅλα αὐτὰ ὅταν στὴν Τουρκία καὶ σὲ ἄλλες Μουσουλμανικὲς χῶρες ἀπαγορεύουν τὴν πόση καὶ τὴν πώληση τοῦ ἀλκοὸλ μέσα στὰ 500 μέτρα ἀπὸ ὁποιοδήποτε Τζαμί.
Ἡμέρα Παρασκευὴ καὶ ἐντὸς Σαρακοστῆς, ὁμάδα «εὐλαβῶν» Κυπρίων, περιμένοντας στὸ προαύλιο περιφήμου Μονῆς γιὰ νὰ ἀποβιβαστοῦν στὸ ταξὶ, γευμάτιζαν ἀπὸ κονσέρβα ζαμπὸν λὲς καὶ ἦταν λιμασμένοι καὶ δὲν ἔχανε φάει πρὶν λίγο ἀρχοντικὰ στὸ Μοναστήρι.
Σὲ κάποια δὲ καταστήματα στὶς Καρυές (*) βλέπεις νὰ πωλοῦν ἀρτύσιμα γεύματα ἀνενόχλητα καὶ ἀνερυθρίαστα …λουκανόπιτες…κοκινιστά…μπιφτέκια καὶ ἄλλα (ἄκουσα πὼς στήσανε καὶ ψησταριὰ στὴν αὐλὴ ἀλλὰ δὲν θέλω νὰ τὸ πιστέψω), σε ἕναν ἅγιο τόπο ὅπου ὅταν κάποτε ὁ Ἡγούμενος Βησαρίων τῆς Παντοκράτορος ἀρρώστησε βαριά, ἔκανε αἴτηση ἡ Μονὴ στὸ Πατριαρχεῖο γιὰ τὸ ἂν μπορεῖ νὰ μαγειρευτεῖ κρέας γιὰ τὴν ὑγεία του, λαμβάνοντας τὴν ἔγκριση, μὲ τὴν προϋπόθεση ὅμως πὼς πρέπει νὰ μαγειρεύεται μετὰ συστολῆς ἔξω τοῦ Μοναστηριοῦ, γιὰ νὰ μὴν συγχέονται οἱ μυρωδιὲς μὲ τὸ κατανυκτικὸ ἁγιοθυμίαμα.
Πάλι Παρασκευιάτικα καὶ μόλις ἐξερχόμενοι ἀπὸ τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας «εὐσεβεῖς» Κρητικοὶ τρέξανε μετὰ προθυμίας στὸ πλησιέστερο σουβλατζίδικο τῆς Οὐρανούπολης γιὰ νὰ γευτοῦν πιτόγυρα μὲ πλούσιο χοιρινὸ καὶ σατζίκι λὲς καὶ τοὺς εἴχανε κατακρατήσει μὲ τὸ ζόρι στὸ Ἅγιον Ὅρος ἀφήνοντάς τους νηστικούς.
Μὰ «ἐπιλείψει γάρ μὲ διηγούμενον ὁ χρόνος» …ἂν ἀναφερθῶ καὶ σὲ ἄλλα γεγονότα ποὺ’ναι γιὰ γέλια καὶ γιὰ κλάματα.
Μὰ τὸ πιὸ φαιδρὸ ἀπὸ ὅλα εἶναι ἡ μετὰ δέους ἀπορία κάποιων ρασοφόρων καὶ μὴ γιὰ τοὺς συνεχόμενους καὶ ἀφύσικους σεισμοὺς ποὺ μᾶς ταρακουνᾶ ἡ Παναγία,σαν εἰς τὸν Ἅδη τὸ Μεγάλο Σαββάτο τὸ πρωϊ, μήπως καὶ ξυπνήσουμε, ποὺ ἐκάμαμε τὸ περιβόλι τῆς Athos attraction μὲ τὸ χρῆμα νὰ ρέει ἄφθονο σὲ ἰδιῶτες καὶ μή, δίνοντας χαρὰ στοὺς φθονεροὺς δαίμονες ποὺ βλέπουν νὰ ἀλλοιώνεται ὁ Ἄθωνας μετὰ ἀπὸ 1000 καὶ πλέον χρόνια μὲ ζημιὰ ἀνεπίστροφα πνευματική, ἡσυχαστική, πολιτιστική, οἰκολογικὴ κ.α. ποὺ οὔτε οἱ Τοῦρκοι καὶ λοιποὶ καὶ κατακτητὲς δὲν μπόρεσαν νὰ προκαλέσουν.
Μήπως τελικὰ γίναμε ὄντως γκιαούρηδες (ἀπὸ τὸ gâvur: ἄπιστος) ἀφοῦ ὡς σύγχρονοι «Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ» δὲν ἔχουμε οὔτε ἱερό, οὔτε ὅσιο;
Εὐχόμαστε καὶ προσευχόμαστε ἡ Ἱερὰ Ἔπι-στασία, ἔστω καὶ τώρα στὴν ἔσχατη στιγμή, νὰ δώσει στάση καὶ τέλος σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ κακὸ ποὺ ἔχει δοκιμάσει τὶς ἀντοχὲς τῶν ἀγωνιζομένων Μοναχῶν μὰ καὶ ἔχει λυπήσει βαθύτατα τὴν Παναγία καὶ τὸν Υἱόν της ὅπως καὶ ὅλους ἐμᾶς τοὺς «γραφικοὺς» ποὺ ἀγαπήσαμε καὶ ποθήσαμε τὴν ἡσυχαστικὴ καὶ ἀσκητικὴ ὀμορφιὰ καὶ ποίηση τοῦ Οὐρανοβάμωνα Ἄθωνα.
_______________________
(*) Θερμὰ συγχαρητήρια στὸν παραδοσιακὸ Φούρναρη τῶν Καρυῶν ποὺ οὔτε κρέατα σὲ ἀρτοποιήματα
πωλεῖ, μὰ καὶ στὶς νηστεῖες δὲν προσφέρει ἀρτύσιμα προϊόντα.
Ἐδῶ ,εὐκαιρίας δοθείσης νὰ ἀναφερθοῦμε σὲ ἕναν λεβέντη Πρῶτο τῆς Ἐπιστασίας τοῦ περασμένου αἰῶνα ὅπου σὲ ἐπιθεώρηση ποὺ τελοῦσε καθημερινά, ὅταν ἔβλεπε στὸ ἑστιατόριο νὰ πωλοῦν λαδερὰ σὲ μέρες νηστείας ἔριχνε πετρέλαιο στὰ ταψιὰ καὶ ἀχρήστευε τὸ φαγητό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου