Μου είπε ο μοναχός από το Άγιον Όρος.

 

Μου είπε ο μοναχός από το Άγιον Όρος — με εκείνη την νηφάλια ειρωνεία των ανθρώπων που έχουν πια δει και την αγιοσύνη και την αφέλεια του κόσμου — πως όποιος πηγαίνει πρώτα στο Σινά και ύστερα στους Φαραώ, ενεργοποιεί άθελά του την παλαιά κατάρα της εναλλαγής: ότι θα γνωρίσει την έρημο όχι ως τόπο προσευχής, αλλά ως τόπο αυταπάτης.

«Είναι», είπε, «σαν να μπαίνεις στο όρος του Θεού και να κατεβαίνεις για συνέντευξη τύπου με τον Φαραώ κι ο ουρανός δεν συγχωρεί τόσο γρήγορα τη διπλωματία».

Κι έπειτα: «Ξέρεις, οι Φαραώ λένε οι παλιοί στην Αίγυπτο αλλάζουν κουστούμι και κάνουν ανακοινώσεις περί «στρατηγικής συνεργασίας». Κι όποιος τους επισκέπτεται ύστερα από το Σινά, κουβαλά πίσω του λίγη άμμο που δε φεύγει ποτέ. Είναι η άμμος της απιστίας — όχι προς τον Θεό, αλλά προς την απλότητα».

Έχει, βέβαια, το θέμα του και θεολογική βάση: το Σινά είναι το σημείο της αποκάλυψης, οι Φαραώ το σημείο της διαχείρισης. Να πας πρώτα στον Θεό και μετά στο παλάτι σημαίνει να έχεις δει το φως και να συζητάς μετά για φωτορυθμικά. 

Ο μοναχός, το είπε καθαρά: «Η κατάρα δεν είναι υπερφυσική. Είναι απλώς η πτώση από το θαύμα στη συνέντευξη. Και αυτό, παιδί μου, δεν το αντέχει ούτε ο Μωυσής».

Μάνος Λαμπράκης.

 

apantaortodoxias.blogspot.com