Ο Άγιος απόστολος Κάρπος είδε τον Χριστό να του λέγει: Χτύπα, Κάρπε εμένα, διότι εγώ είμαι έτοιμος να πάθω πάλι, προκειμένου να σωθούν οι άνθρωποι.

 

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Άγιος Κάρπος ο Απόστολος επισκόπου Βεροίας (Θράκης), εκ των Εβδομήκοντα (α’ αιων.)
Αποστόλων Αλφαίου και Ιούδα εκ των Εβδομήκοντα (α’ αιων.)
Μαρτύρων Αβερκίου και Ελένης, τέκνων του Αλφαίου (α’ αιων.)
Νεομαρτύρων Γεωργίου εκ Σόφιας Βουλγαρίας (1515), Αλεξάνδρου Δερβίση του Θεσσαλονικέως (†1794) και Μήτρου (†1794)
Μακαρίου της Σαχάρνα, ομολογητού, (23/4 κοίμησι, 26/5 μνήμη, +1969)

Εορτάζουν στις 26 Μαΐου

Στίχοι
Καρπούς ενεγκών, Κάρπε, δεκτοὺς Κυρίῳ,
Φέρεις καθ’ ώραν την τελευτήν ως τρύγην.
Εικάδι έκτῃ Κάρπος απὸ χθονός ίπτατο μακρής.

Ο άγιος απόστολος Κάρπος

Ο Άγιος Απόστολος Κάρπος έζησε στα χρόνια του βασιλιά Νέρωνα (52 μ.Χ.), και καταγόταν από την Τρωάδα του Ελλησπόντου. Φιλοξένησε στην οικία του τον Απόστολο Παύλο και έγινε βοηθός αυτού στο κήρυγμα του Ευαγγελίου απ’ ότι μαθαίνουμε από τη Β’ προς Τιμόθεον επιστολή του (δ’ 13), και κομιστής των επιστολών που έστειλε ο Παύλος προς τις Εκκλησίες.
Αφού περιόδευσε πολλές πόλεις και κήρυξε με ιερό ζήλο το Ευαγγέλιο, εγκαταστάθηκε από τον Παύλο Επίσκοπος Βεροίας της Θράκης, όπου και κοιμήθηκε αγωνιζόμενος μέχρι την τελευταία του πνοή υπέρ της διαδόσεως του θείου λόγου.
Στο έργο του ο Κάρπος υπέστη πολλούς πειρασμούς και θλίψεις, που τις αντιμετώπισε με μεγάλη γενναιότητα και υπομονή. Είχε κατασταλάξει μέσα του ο λόγος του Κυρίου: «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάννου, ιστ’ 33.). Δηλαδή, εφόσον είστε μέσα στον κόσμο, θα έχετε θλίψη, αλλά να έχετε θάρρος. Εγώ έχω νικήσει τον κόσμο.
Ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, σε επιστολή του προς τον μοναχό Δημόφιλο, του διηγείται το εξής περιστατικό που φανερώνει την φιλανθρωπία του Θεού προς τους αμαρτωλούς. Ο απόστολος Κάρπος, εκ των Εβδομήκοντα ( Ο΄) Αποστόλων, ήταν μαθητής του Αποστόλου Παύλου, «άνθρωπος περισσότερο από κάθε άλλον ικανό στη θεοπτία, λόγω της πολλής καθαρότητας του νου του». Ο Κάρπος είχε φτάσει σε τόσο υψηλά πνευματικά μέτρα, πού «ποτέ δεν επιχειρούσε την τέλεση των ιερών Μυστηρίων, αν προηγουμένως, κατά τις προπαρασκευαστικές ευχές, δεν τού παρουσιαζόταν κάποια ευνοϊκή θεία όραση».
Κάποτε ήταν πολύ λυπημένος διότι ένας ειδωλολάτρης είχε παρασύρει ένα Χριστιανό. Ο Κάρπος πικράθηκε και λυπήθηκε πολύ. Και ενώ είχε την πικρία αυτή, δεν προσευχήθηκε, καθώς έπρεπε να πράξει, για τους δύο αυτούς ανθρώπους και να ζητήσει τη βοήθεια του Θεού, ώστε να μπορέσει τον μεν παρασυρθέντα στην απιστία να τον επαναφέρει στους κόλπους της Εκκλησίας, τον δε άπιστο να τον προσελκύσει στην πίστη του Χριστού• ούτε πήρε την απόφαση να τους νουθετεί αδιαλείπτως και διά βίου, ώστε να τους οδηγήσει στη θεία γνώση. Αλλά, μου έλεγε, τέτοιο πράγμα δεν το είχε ξαναπάθει, δηλαδή το ότι έπεσε και κοιμήθηκε αγανακτισμένος και με την πικρία στην ψυχή του. 
Τα μεσάνυχτα σηκώθηκε να προσευχηθεί, κατά τη συνήθειά του, όμως κατά την ώρα αυτή της προσευχής του στενοχωρούνταν, χωρίς να πρέπει, και δυσανασχετούσε συλλογιζόμενος ότι δεν ήταν δίκαιο να ζουν άνθρωποι άθεοι, που διαστρέφουν τις άγιες και ορθές οδούς του Κυρίου. Σκεπτόμενος δε αυτά, ζήτησε από τον Θεό να ρίξει κεραυνό και να εξολοθρεύσει και τους δύο αποστάτες.
Ενώ όμως έλεγε αυτά, είδε το εξής όραμα: Το σπίτι σχίσθηκε στα δύο, από τη μια στέγη μέχρι κάτω. Ο ουρανός άνοιξε και είδε τον Χριστό περιστοιχιζόμενον από άπειρους Αγγέλους. Ταυτοχρόνως όμως, κυττάζοντας προς τα κάτω, είδε στο έδαφος να ανοίγεται ένα πελώριο χάσμα, βαθύ και σκοτεινό. Στο χείλος του χάσματος είδε τους δύο εκείνους ανθρώπους, για τους οποίους είχε ζητήσει την άμεση εξόντωσή τους. Οι άνθρωποι αυτοί, τρομαγμένοι και ελεεινοί, κινδύνευαν να πέσουν μέσα στο χάσμα από στιγμή σε στιγμή.
Εν τω μεταξύ έβλεπε να ανεβαίνουν από το χάσμα φίδια, τα οποία δάγκωναν τους δύο εκείνους ανθρώπους, τους χτυπούσαν με τις ουρές τους και προσπαθούσαν να τους ρίξουν μέσα στο απύθμενο βάραθρο. Ο Κάρπος, από το άλλο μέρος, λυπόταν και αδημονούσε και ευχόταν να πέσουν οι άνθρωποι εκείνοι το γρηγορότερο μέσα στο χάσμα. Προσπάθησε μάλιστα και ο ίδιος να τους σπρώξει για να πέσουν. Επειδή όμως δεν μπόρεσε, γι’ αυτό άρχισε να τους καταριέται.
Σηκώνοντας πάλι τα μάτια του στον ουρανό, είδε τον Χριστό να σηκώνεται από τον Θρόνο Του, να κατεβαίνει στο στόμιο του χάσματος και να απλώνει το χέρι του στους δύο ανθρώπους. Το ίδιο έκαναν και οι Άγγελοι, άλλοι βοηθούσαν τον ένα και άλλοι βοηθούσαν τον άλλον.
_Τότε ο Κάρπος είδε τον Χριστό να απλώνει το χέρι του προς αυτόν και να του λέγει:
– Χτύπα, λοιπόν, Κάρπε εμένα, διότι εγώ είμαι έτοιμος να πάθω πάλι, προκειμένου να σωθούν οι άνθρωποι. Και θα το έκανα μάλιστα ευχαρίστως, εάν η δεύτερη αυτή ενσάρκωσή μου δεν θα γινόταν αφορμή να αμαρτήσουν και πάλι οι άνθρωποι, σταυρώνοντάς Με. Σκέψου, όμως, αν συμφέρει και σένα να αλλάξεις συντρόφους και από τη συντροφιά του Θεού και των αγαθών και φιλανθρώπων αγίων Αγγέλων να έχεις τη παντοτινή συντροφιά των φιδιών και των δαιμόνων»

***

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 
Δεν πρέπει να επιθυμούμε τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά τη μετάνοιά του. Τίποτα δεν λυπεί τόσο πολύ τον Κύριο, ο οποίος έπαθε στον Σταυρό για τους αμαρτωλούς, όσο το να προσευχόμαστε σε Αυτόν για τον θάνατο ενός αμαρτωλού, ώστε να τον «βγάλει από την μέση» του δικού μας δρόμου… Ο Κύριος δεν θέλει να χαθεί κανείς: μή βουλόμενός τινας απολέσθαι, αλλά πάντας εις μετάνοιαν χωρήσαι (Πέτρου Β’ 3, 9). (Ο Πρόλογος της Αχρίδος -Μάιος )
Ο Χριστός βαδίζει αργά μέσα στην ιστορία. Αργά σαν το βαθύ ποτάμι που κάποιο παιδί θα το νόμιζε ακίνητο, αλλά που ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να του φτιάξει φράγμα. Αργά σαν το σιτάρι που το σπέρνεις το φθινόπωρο και το χειμώνα νομίζεις ότι είναι νεκρό. Ακόμα δεν ήρθε η άνοιξη για τον σπόρο του Χριστού.
Ο δρόμος Του είναι δύσκολος, γι΄αυτό βαδίζει αργά. Πορεύεται μέσα από λακκούβες αίματος μέσα από το σκοτάδι των αμαρτιών, και μέσα από τα αγκάθια των ληστών. Είναι στενός ο δρόμος Του και πολλοί οι πεσμένοι αμαρτωλοί βρίσκονται στον γκρεμό και στις δυο πλευρές του δρόμου Του. Εκείνος πρέπει να σκύβει στις δυο πλευρές, να τους σηκώνει και να τους τραβά πίσω Του και να περπατά προς τα εμπρός. Γι΄αυτό βαδίζει αργά.
Βαδίζει αργά γιατί το πλήρωμά Του είναι μακριά. Το πλήρωμά Του επεκτείνεται στα πέρατα της ιστορίας και η θέση Του είναι στα έσχατα… (Αργά βαδίζει ο Χριστός, Πρόλογος, εκδόσεις Εν Πλω)

Απολυτίκιον
Ήχος γ’.

Απόστολε Άγιε Κάρπε, πρέσβευε τω ελεήμονι Θεώ , ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταις ψυχαίς ημών.

Μεγαλυνάριον

Παύλω τω θεόπτη διακονών, διάκονος ώφθης, μυστηρίων πνευματικών, ων διαπορθμεύων, τοις θέλουσι την χάριν, θαυμάτων αναβλύζεις, ω Κάρπε χάριτας.

Στιχηρά του Αποστόλου
Ήχος α’ Πανεύφημοι Μάρτυρες

Δεκτικών ελλάμψεων τον νούν θεϊκών ποιούμενος, κατεφωτίσθης Πανόλβιε, και εις το κήρυγμα, του Χριστού εξήλθες, και λαόν εδίδαξας, πιστεύειν εις αυτόν, ως φιλάνθρωπον, και νυν ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, την ειρήνην, και το μέγα έλεος.
Άστρον φαεινότατον δειχθείς, θείαις επιλάμψεσι, της οικουμένης τα πέρατα, φωτίζεις πάντοτε, διδαχαίς, Παμμάκαρ, και σκεδάζεις χάριτι αχλύν των νοσημάτων εκάστοτε, και νυν ικέτευε, δωρηθήναι ταις ψυχαίς ημών, την ειρήνην, και το μέγα έλεος.

«Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πασχα Κυρίου, Πασχα• εκ γαρ θανάτου προς ζωήν, και εκ γης προς ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.»

iconandlight.wordpress.com