Δεν πρέπει ούτε καν να σκεφτούμε την απαλλαγή από τις ταλαιπωρίες με οποιονδήποτε συνειδησιακό συμβιβασμό. Μην κοιτάς λυπημένα προς τα πίσω. Τράβα με θάρρος μπροστά, παραδομένος στο έλεος του Θεού. Σε κάθε μου βήμα αισθανόμουνα το Θείο έλεος να με σκεπάζει. Άγιος Ονούφριος αρχιεπίσκοπος Κούρσκ και Ομπογιάνσκ.

 

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!
«Χαίρετε»! «Εἰρήνη ὑμῖν»!

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Μὴν Ἰούνιος, ἔχων ἡμέρας λ´.
Ἡ ἡμέρα ἔχει ὥρας ιε´ καὶ ἡ νὺξ ὥρας θ´.

Τῇ Α´ (1ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰουνίου, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἰουστίνου τοῦ φιλοσόφου. (†166)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Ἰούστου, Ἰουστίνου, Χαρίτωνος, Χαριτοῦς, Εὐελπίστου, Ἱέρακος, Παίωνος, καὶ Βαλλεριανοῦ. (166)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Θεσπεσίου ἐκ Καππαδοκίας (222).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων δέκα χιλιάδων Μαρτύρων ἐν ᾿Αντιόχεια (249-251).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Φίρμου τοῦ μάρτυρος. (†299)
Διήγησις ὠφέλιμος γεωργοῦ τινος Μετρίου ὀνομαζομένου. (912)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς καὶ ἐπίσκοπος Πύῤῥος ὁ παρθένος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος μάρτυς Νέων, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Φελίνου καὶ Γρατινιανοῦ, ἐν Περουσίᾳ (Perusia, Perugia) τῆς Ἰταλίας ἀθλησάντων. (†250)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἰουβεντίου, ἐν Ῥώμῃ ἀθλήσαντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Πρόκλου, ἐν Βονονίᾳ (Bologna) τῆς Ἰταλίας ἀθλήσαντος. (†304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Σεκούνδου, τοῦ ἐν Ἀμελίᾳ Οὐμβρίας ἐν Τιβέρει ποταμῷ ῥιφθέντος καὶ πνιγμῷ τελειωθέντος. (†304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Κλάρου (Clarus), ἐπισκόπου καὶ εὐαγγελιστοῦ ἐν Ἀκουϊτανίᾳ τῆς Γαλλίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Φορτουνάτου ἐν Σπολέτῳ τῆς Ἰταλίας. (†400)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Καρπασίου, ἡγουμένου μονῆς νήσων Λερίνων (Lérins) ἐν Προβηγγίᾳ τῆς Γαλλίας. (†430)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀγαπητοῦ τοῦ ἀναργύρου καί ᾿Ιαματικοῦ, τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ἐκ Ῥωσίας. (†1095)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Διονυσίου τοῦ ἐν Γλουσίτσᾳ ἐν Βολογκντᾷ τῆς Ῥωσίας. (†1437)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ὁσιομαρτύρων Σίου τοῦ νέου (τοῦ Ἀχαλκαλάκι), Δαβίδ, Γαβριὴλ καὶ Παύλου, τῶν ἐν τῇ Μονῇ Δαβὶδ-Γκαρέτζι τῆς Γεωργίας φονευθέντων ὑπὸ μωαμεθανῶν τοῦ Καυκάσου. (~†1696-1700)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νέου ἱερομάρτυρος Ὀνουφρίου (Γκαγκαλιούκ), ἀρχιεπισκόπου Κοὺρσκ καὶ Ὀμπογιάνσκ (†1938) , καί τῶν δεκατριῶν σύν αὐτῷ μαρτυρησάντων Ὁμολογητῶν : Ἀντωνίου (Πανκέγιεφ) ἐπισκόπου Μπέλγκοροντ , τῶν ἱερέων Ἱππολυτου Κρασνώφ, Μητροφάνη Βιλγκέμσκι, Ἀλεξάνδρου Γερόσεφ, Μιχαήλ Ντεϊνέκα, Νικολάου Σαντόφσκι, Βασιλείου Ίβάνωφ, Νικολάου Κουλάκωφ, Μαξίμου Μπογκντάνωφ, Ἀλεξάνδρου Σαούλσκι, Παύλου Ποπώφ, Γεωργίου Μπογγιαβλένσκι και τοῦ ἱεροψάλτη Μιχαήλ Βαζνεσένσκι.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ ὁμολογητές: Ἰννοκέντιος (Λετάγιεφ), ἀρχιεπίσκοπος Χάρκωβ (1937), Βίκτωρ Καρακούλιν (1937), Παῦλος Μπράιαντσεφ, Βαλεντίνος Λουκιάνοφ (1940) ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι Νεομάρτυρες τῆς Slobozhanschyna (Slobodskaya) Ῥωσίας. (1937, 1938, 1940, 1941)
καὶ Μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν, Ἰωάννου τοῦ Δομβοΐτου, τοῦ ἐν ἀφανείᾳ ἀρτίως ἐκλάμψαντος ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Ὁσίου Σεραφείμ, ἐν Δομβραίνῃ Βοιωτίας, ἐν ἔτει δὲ 1962ῳ εἰρηνικῶς ἐκδημήσαντος.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, τετάρτῳ Σαββάτῳ μετά τὸ Πάσχα, ἤτοι τῳ Σαββάτῳ μετὰ τὴν Μεσοπεντηκοστήν, ἡ Σύναξις τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων ἐν Μπούτοβο, εἰς τὸν Ῥωσικὸν Γολγοθᾶν, ἐν πολλαῖς βασάνοις ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες.

Ἡ Ρωσίδα Τατιάνα Γκορίτσεβα, γράφει: “Ἡ ὥρα τοῦ μαρτυρίου ἦταν γιά τήν Ρωσική Ἐκκλησία ἡ καλύτερη ὥρα· ἦταν ἡ ὥρα τῆς ἀνθήσεως. Ἡ Ἐκκλησία πού ἐξωτερικά δέν εἶχε σχεδόν καμμιά δύναμη, ἔγινε ἐσωτερικά τόσο δυνατή, τόσο καθαρή, πού τώρα εἶναι πραγματικά Ἐκκλησία. Δέν εἶναι ὀργανισμός, δέν εἶναι ἵδρυμα. Εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ πού ὑποφέρει· τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ πού σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε” (Σόλωνος Νινίκα, “Οἱ Νέοι Μάρτυρες τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας”· Ἀθῆναι 1994, σελ. 14).

Ἐπαληθεύθηκε ἔτσι μέ τό πιό τραγικό τρόπο ἡ σχετική προφητεία τοῦ Ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, σύμφωνα μέ τήν ὁποία “ὁ Ἀντίχριστος θά ἀφαιρέσει τούς σταυρούς ἀπό τίς ἐκκλησίες καί πολλοί Χριστιανοί θά φονευθοῦν· τόσοι πού οἱ Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, δέν θά προλαβαίνουν νά παίρνουν τίς ψυχές τῶν σφαζομένων!”

Ὑπολογίζουν, ὅτι μόνο τό 1937 – 1938 ἐκτελέστηκαν στούς χώρους τῆς NKVD στό Μπούτοβο, κοντά στή Μόσχα, 20.765 Κληρικοί καί λαϊκοί.

Ἕνας Ἱερεύς πού ἐπέζησε τῶν διωγμῶν ἔγραψε τά ἀκόλουθα γιά τήν κράτησή του: “Δέν θά πάψω νά εὐγνωμονῶ τόν Θεό, γιά τά χρόνια πού πέρασα φυλακισμένος σέ ἀπόλυτη ἀπομόνωση. Ἤμουν, γιά τρία χρόνια, σέ δέκα μέτρα βάθος, κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς. Ποτέ δέν ἄκουσα μία κουβέντα, ποτέ δέν εἶπα μία κουβέντα. Δέν ὑπῆρχαν βιβλία. Οἱ ἐξωτερικές φωνές, ὅλες σιώπησαν. Οἱ φύλακες φοροῦσαν ὑποδήματα μέ λαστιχένιες σόλες, δέν ἀκουγόταν ὁ ἐρχομός τους.
Μετά, καθώς ὁ καιρός περνοῦσε, σιώπησαν καί ὅλες οἱ ἐσωτερικές φωνές. Μᾶς ἔδιναν φάρμακα, μᾶς ἔδερναν. Λησμόνησα ὅλη τήν θεολογία. Λησμόνησα ὅλη τήν Ἁγία Γραφή. Μία ἡμέρα πρόσεξα πώς εἶχα ξεχάσει καί τό “Πάτερ ἡμῶν”. Δέν μποροῦσα νά τό θυμηθῶ. Ἤξερα πώς ἄρχιζε μέ τό “Πάτερ ἡμῶν”, ἀλλά δέν γνώριζα πιά πῶς ἦταν ἡ συνέχεια. Κράτησα τήν αἰσιοδοξία μου καί εἶπα: “Πάτερ ἡμῶν, ἔχω ξεχάσει τήν προσευχή, ἀλλά Σύ σίγουρα τήν γνωρίζεις. Σέ παρακαλῶ, βάλε ἀντί γιά μένα ἕναν Ἄγγελο νά τήν λέει κι ἐγώ θά σιωπῶ”!

Γιά ἕνα διάστημα ἡ προσευχή μου ἦταν “Ἰησοῦ, Σέ ἀγαπῶ”. Καί μετά ἀπό λίγο καί πάλι, “Ἰησοῦ, Σέ ἀγαπῶ”. Ἀργότερα, μοῦ ἦταν δύσκολο νά λέω ἔστω καί αὐτό, γιατί μᾶς ἔδιναν μία φέτα ψωμί γιά μία ἑβδομάδα. Ἦταν οἱ ξυλοδαρμοί καί τά μαρτύρια καί ἡ ἔλλειψη φωτός καί ἄλλα πράγματα. Ἦταν πιά ἀδύνατο νά συγκεντρώσω τό μυαλό μου, ὥστε νά λέω ἔστω καί τό “Ἰησοῦ, Σέ ἀγαπῶ”. Ἡ ὑψηλότερη μορφή προσευχῆς πού γνωρίζω εἶναι τό ἥσυχο κτύπημα τῆς καρδιᾶς πού ἀγαπᾶ Αὐτόν. Ὁ Ἰησοῦς χρειάζεται ἁπλά νά ἀκούει “τικ-α-τοκ”, “τικ-α-τοκ” καί θά γνωρίζει πώς κάθε χτύπημα εἶναι ἀφιερωμένο πρός Αὐτόν” (Περιοδικό “Πρωτάτον”, φ. Ἰαν. Φεβρ. 1991, σελ. 27. Γιά τίς συνθῆκες κράτησης τῶν Χριστιανῶν κρατουμένων στά Σοβιετικά στρατόπεδα – φυλακές, βλ. καί τό βιβλίο “Ὁ π. Ἀρσένιος” Α’ & Β’, ἔκδοσις Μονῆς Παρακλήτου).

***

Άγιος Ονούφριος αρχιεπίσκοπος Κούρσκ και Ομπογιάνσκ

Ο άγιος Ονούφριος (Καγκαλιούκ) γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1889 στο Πουλάβυ, κοντά στο Λούμπλιν. Ήταν το έκτο παιδί της φτωχής οικογένειας ενός δασοφύλακα. Ο πατέρας του σκοτώθηκε από λαθροκυνηγούς και τα παιδιά στάλθηκαν στο ορφανοτροφείο του Λούμπλιν, όπου η μητέρα του βρήκε δουλειά. Ενώ σπούδαζε στο ιεροδιδασκαλείο του Χελμ, αρρώστησε βαριά. Εμφανίσθηκε τότε σ’ αυτόν ο άγιος Ονούφριος για να του αναγγείλει ότι θα έβρισκε ξανά την υγεία του αν υποσχόταν ότι θα έμπαινε στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Ο νεαρός Ονούφριος τέλειωσε τις σπουδές του στην Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης και διορίσθηκε καθηγητής στην σχολή που είχε ιδρυθεί στην Μονή του Αγίου Ονουφρίου της Γιαμπλέτζνα. Ασθένησε όμως ξανά και ο άγιος Ονούφριος εμφανίσθηκε πάλι επιτιμώντας τον για την αθέτηση της υπόσχεσής του.

Αναχώρησε τότε για την Αγία Πετρούπολη, όπου εκάρη μοναχός και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Με την ολοκλήρωση των θεολογικών σπουδών του χειροτονήθηκε επίσκοπος του Κριβόι Ρογκ, στην περιοχή της Χερσώνας (1923). Με όψη κάτισχνη από τις νηστείες και τις μακρές νυκτερινές προσευχές έδειχνε να ζει σ’ έναν άλλο κόσμο και τελούσε την θεία Λειτουργία με τόση ένταση ώστε ο λαός, νέοι και γέροι, περιφρονώντας την αθεϊστική προπαγάνδα των Κομμουνιστικών Νεολαιών, προσέρχονταν στην εκκλησία για να ακούσουν με δίψα τα κηρύγματά του, που άναβαν μέσα τους την φλόγα της Πίστεως. Συνελήφθη το 1924, και ανέβηκε στο τραίνο που θα τον οδηγούσε σε άγνωστη κατεύθυνση ευλογώντας το ποίμνιό του, που ήταν πεσμένο στα γόνατα χύνοντας άφθονα δάκρυα.

Ο τόπος που του όρισαν αρχικά ήταν το Ελισάβετγκραντ, στην επισκοπή της Οδησσού, όμως τελικά διέμεινε στο Χαρκώφ, όπου αντιστάθηκε γενναία στις προσπάθειες της «Ζωντανής Εκκλησίας» να καθυποτάξει τους πιστούς στους άθεους.* Μία ημέρα, ένας μεθυσμένος εγκληματίας, πληρωμένος από τις κομμουνιστικές Αρχές, παρουσιάσθηκε στο κελλί του με ένα τσεκούρι για να τον σκοτώσει. Όταν όμως βρέθηκε μπροστά στον άγιο που τον ρώτησε γαλήνια τι του είχε κάνει και ήθελε να του αφαιρέσει την ζωή, ο εγκληματίας έπεσε κλαίγοντας στα πόδια του επισκόπου, ο οποίος του δίδαξε την αγάπη του Χριστού.

Στα τέλη του 1926 ο άγιος Ονούφριος συνελήφθη ξανά και εξορίσθηκε στο Στάρι Οσκόλ, μικρή επαρχιακή πόλη κοντά στο Κούρσκ, όπου όλοι οι ναοί είχαν καταστραφεί από τους μπολσεβίκους. Εκεί φανέρωσε σε πολλές περιστάσεις το προορατικό και το θαυματουργικό χάρισμά του, προσελκύοντας μεγάλα πλήθη στην εκκλησία. Μη μπορώντας να βάλουν εμπόδια στην επιρροή του, οι Αρχές τον εξόρισαν εκ νέου στα Ουράλια, κατόπιν δε τον έστειλαν στην Σιβηρία της Άπω Ανατολής (1933), όπου έφθασε ταξιδεύοντας υπό άθλιες συνθήκες.

Στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως όπου κατέληξε, βρήκε επισκόπους που προσπαθούσαν κρυφά να προσφέρουν στήριξη και πνευματική παρηγορία στους κρατουμένους: βάπτιζαν, χειροτονούσαν πρεσβυτέρους, ακόμη και επισκόπους πριν σταλούν στο στρατόπεδο του θανάτου του Μαγκαντάν, στην ορεινή περιοχή Κολυμά, πέραν του αρκτικού κύκλου, όπου χιλιάδες «εχθροί του λαού» αναγκάζονταν να δουλεύουν σαν υποζύγια σε θερμοκρασίες πολύ κάτω του μηδενός. Οι περισσότεροι πέθαιναν από την πείνα ή το ψύχος λίγο καιρό μετά την άφιξή τους, και όσοι εξασθενημένοι αδυνατούσαν να εργαστούν απλώς εξοντώνονταν κατά εκατοντάδες καθημερινά. Το στρατόπεδο της Κολυμά ήταν, μεταξύ 1930 και 1950, αντίστοιχο με εκείνο του Σολοφκί, κατά την δεκαετία του 1920. Εκεί τυφεκίστηκε ο άγιος επίσκοπος την 1η Ιουνίου 1938, αφού βοήθησε πολλούς εν οδύναις συντρόφους του να προπορευτούν στον Παράδεισο.
Από το βιβλίο: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Ιούνιος, 1. Εκδόσεις Ορμύλια.

*Όπως είναι γνωστό, το καλοκαίρι τού 1922 δημιουργήθηκε το σχίσμα της «Ζωντανής Εκκλησίας», τού οποίου οι ηγέτες επιδίωκαν ριζικές και αντιπαραδοσιακές μεταρρυθμίσεις στην εκκλησιαστική ζωή. Τον Αύγουστο συγκλήθηκε στο Κίεβο σύνοδος των κανονικών αρχιερέων της Ρωσικής Εκκλησίας, η οποία, εκτιμώντας τα πολλά χαρίσματα τού π. Ονούφριου τον εξέλεξε επίσκοπο Έλισάβετγκραντ. Ωστόσο, ο επικεφαλής της «Ζωντανής Εκκλησίας» μητροπολίτης Ευδόκιμος (Μεσέρσκι), με τις διασυνδέσεις και την επιρροή του στο μπολσεβίκικο καθεστώς, κατόρθωσε να ματαιώσει προσωρινά τη χειροτονία.
Στο μεταξύ, τον Δεκέμβριο τού 1922 ο Ανδρέας Γκαγκαλιούκ, αναζητώντας τον αδελφό του, ζήτησε πληροφορίες από τον μητροπολίτη Ευδόκιμο. Εκείνος τού είπε:
– Ο αρχιμανδρίτης Ονούφριος βρίσκεται στην πόλη Κριβό-Ρόγκ και στα κηρύγματά του καταφέρεται εναντίον μας. Αν αγαπάτε τον αδελφό σας, τηλεγραφήστε του να έρθει αμέσως στη Μόσχα και να με συναντήσει. Εφόσον ταπεινωθεί μπροστά μου και προσχωρήσει στο κίνημά μας, θα τον κάνουμε επίσκοπο σ’ όποιαν επαρχία επιθυμεί. Προειδοποιήστε τον ότι, σε αντίθετη περίπτωση, τον περιμένουν φυλακίσεις και εξορία. Βιαστείτε! Δεν έχετε καιρό για χάσιμο.
Χωρίς χρονοτριβή, ο Ανδρέας τηλεγράφησε στον αδελφό του. Εκείνος του απάντησε με λίγες λέξεις: «Δεν θέλω να έχω καμιά σχέση με τον Ευδόκιμο».
Τελικά, στις αρχές του 1923 ο π. Ονούφριος κατόρθωσε να πάει κρυφά στο Κίεβο, όπου στις 4 Φεβρουάριου χειροτονήθηκε επίσκοπος Έλισάβετγκραντ και ορίστηκε βοηθός επίσκοπος της επαρχίας Οδησσού και ΧερσώνοςΛίγες μέρες αργότερα τον επισκέφτηκε ο εκπρόσωπος της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Διοικήσεως της «Ζωντανής Εκκλησίας» Τρόφιμος Μιχαήλωφ. Τον ρώτησε αν ήταν διατεθειμένος να προσχωρήσει στο κίνημά τους. Ο ιεράρχης απάντησε με ευθύτητα και αποφασιστικότητα:
– Δεν αναγνωρίζω και δεν θα αναγνωρίσω ποτέ τους «Αρχιερείς» και «ιερείς» της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Διοικήσεως. Προϊστάμενοί μου είναι οι Αρχιερείς της κανονικής Εκκλησίας μητροπολίτης Μιχαήλ και επίσκοπος Προκόπιος, στους οποίους υπακούω.
Την άλλη μέρα ο επίσκοπος Ονούφριος συνελήφθη και φυλακίστηκε πρώτα στο Έλισάβετγκραντ και έπειτα στην Οδησσό. Το κατηγορητήριο ανέφερε πώς, όταν ήρθε στην επαρχία του ως επίσκοπος, τέθηκε επικεφαλής της τοπικής «Πατριαρχιακής Εκκλησίας», πού δεν Αναγνωριζόταν από τις κρατικές αρχές, και δεν εντάχθηκε στη «Ζωντανή Εκκλησία», τη μόνη Αναγνωρισμένη.

Στις 15 Μαΐου του 1923 τον απέλυσαν και υστέρα’ από πέντε μήνες, στις 16 Οκτωβρίου του 1923, τον συνέλαβαν πάλι μέ αφορμή μιάν εγκύκλιό του προς τούς πιστούς, τούς οποίους απέτρεπε από κάθε σχέση με το σχίσμα της «Ζωντανής Εκκλησίας». Η εγκύκλιος θεωρήθηκε αντισοβιετική. ..Οι καιροί ήταν πολύ δύσκολοι – διωγμοί, σχίσματα, σκάνδαλα. Η Εκκλησία είχε ανάγκη από οδηγητικές μορφές και φωτεινά παραδείγματα χριστιανικής βιωτής. Έλεγε « Σε κάθε μου βήμα αισθανόμουνα το Θείο έλεος να με σκεπάζει.» Ο ιεράρχης δεν βαρυγγώμησε για την άδικη καταδίκη. «Ο Κύριος είναι πάντοτε δίκαιος», έγραφε. «Γιατί τόση θλίψη στις μέρες μας; Οπωσδήποτε για την Απιστία, τη βλασφημία και την ιεροσυλία των Αρχόντων, για την Αποστασία τόσων επισκόπων και ιερέων, για τούς νεωτερισμούς και τα σχίσματα• για τη χλιαρότητα και την ολιγοπιστία πολλών δήθεν ορθοδόξων!...».

»Γιατί καταδιώκονται, εξορίζονται και φυλακίζονται οι υπηρέτες του Χριστού; ‘Όλα αυτά δεν τά παθαίνουν χωρίς τη βούληση του Θεού.
Επομένως, τα βάσανά τους είναι δυνατό να τελειώσουν οποιαδήποτε στιγμή, αν το θελήσει ο Θεός. Οι διωγμοί παραχωρούνται για να δοκιμαστεί η πιστότητά μας σ’ Εκείνον. Αν παραμείνουμε σταθερά κοντά Του ως το τέλος, θα πάρουμε ως βραβείο την αιώνια ζωή… ’Έτσι μάς υπόσχεται ο Κύριος, ο οποίος ποτέ δεν φεύδεται. Οι διωγμοί, λοιπόν, των ομολογητών της πίστεως συνεπάγονται την αιώνια χαρά, την ουράνια μακαριότητα… Να γιατί δεν πρέπει να θλιβόμαστε εμείς, οι υπηρέτες του Χριστού, επειδή είμαστε σκορπισμένοι σε φυλακές και απόκεντρους τόπους εξορίας. Δεν πρέπει ούτε καν να σκεφτούμε την απαλλαγή από τις ταλαιπωρίες με οποιονδήποτε συνειδησιακό συμβιβασμό.
Ο διωγμός είναι σταυρός που μάς δόθηκε από τον ίδιο τον Θεό. Πρέπει, λοιπόν, να τον σηκώσουμε πιστοί στο χρέος μας μέχρι θανάτου.
»Μην κοιτάς λυπημένα προς τα πίσω. Τράβα με θάρρος μπροστά, παραδομένος στο έλεος του Θεού. Γιατί ο Σωτήρας λέει: “Ουδείς επιβαλών την χείρα αυτού έπ’ άροτρον και βλέπων εις τα οπίσω ευθετός έστιν εις την βασιλείαν του Θεού” (Λουκ. 9:62)».
Άγιοι κατάδικοι: Ρώσοι ιερομάρτυρες και ομολογητές του 20ου αι.. Ηγούμενος Δαμασκηνός (Ορλόφσκι). Ιερά Μονή Παρακλήτου. Αθήνα, 2014

***

Ἡ σοβιετική κυβέρνηση, ἐφαρμόζοντας τήν τακτική τοῦ «διαίρει καί βασίλευε», ὄχι μόνο εἶχε ἐπιτρέψει τήν γένεση τοῦ σχίσματος, ἀλλά καί προσέφερε τήν πλήρη κάλυψή της καί ὑποστήριξή της, ἠθική καί ὑλική, ἰδιαίτερα δέ τήν συνδρομή τῆς ἀστυνομίας. Ἔτσι κατάφερε νά ἐξασφαλίσει τόν ἔλεγχο τῶν ἐνοριῶν καί ἐπισκοπῶν, προκαλώντας βαθύ σχίσμα στήν δοκιμαζόμενη Ρωσική Ἐκκλησία. Ἐπηρρεασμένη ἀπό τό πνεῦμα τοῦ κόσμου τούτου, πῆρε πολλές ἀποφάσεις, πού ἦταν ἀντίθετες μέ τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης..
Ἔτσι ἡ Ρωσική Ἐκκλησία δέν εἶχε νά ἀντιπαλαίσει μόνο πρός τούς ἐξωτερικούς ἐχθρούς της, ἀλλά καί πρός τούς ἐσωτερικούς. Ἡ «Ζωντανή Ἐκκλησία» ἀποτελοῦσε τόν δούρειο ἵππο τοῦ καθεστῶτος. Ἡ ἀθεϊστική κυβέρνηση προσπάθησε νά διαιρέσει καί νά διαλύσει τήν Ἐκκλησία ἐκ τῶν ἔνδον. Ἡ «Ζωντανή Ἐκκλησία» ἐπεκτάθηκε σύντομα καί «κατέλαβε» τήν πλειονότητα τῶν ἐνοριῶν. Ὁ θρίαμβός της ἦταν προσωρινός.

Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς, Ἀρχιεπίσκοπος Κριμαίας ἔλεγε : «Ἡ ‘’Ζωντανή Ἐκκλησία’’, ὅπως τήν ὀνομάζουν οἱ ἐκπρόσωποί της, δέν εἶναι Ἐκκλησία, ἀλλά ἕνα ἄγριο θηρίο, πού ἔχει ὅλα τά γνωρίσματα τῆς ἀγριότητος. Σᾶς ἱκετεύω καί σᾶς παρακαλῶ νά τηρεῖτε τούς λόγους μου… Νά μήν φύγετε ἀπό τόν δρόμο, πού σᾶς δείξαμε. Ἄν σᾶς ἁρπάζουν τούς ναούς καί τούς δίνουν στήν ὀργάνωση αὐτή, μήν ἀντιδρᾶτε. Αὐτό ἄφησε ὁ Θεός νά γίνει πρός τό παρόν. Μήν ξεγελιέστε μέ τίς ἐξωτερικές ὁμοιότητες μέ μᾶς, πού τηροῦν οἱ ἐκπρόσωποι τῆς ὀργάνωσης στίς ἀκολουθίες καί στή Λειτουργία. Νά ξέρετε ὅτι δέν εἶναι κανονικές. Νά πηγαίνετε στούς ναούς, ὅπου λειτουργοῦν ἄξιοι ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι δέν ὑποτάχθηκαν στίς ἐντολές τῆς σχισματικῆς αὐτῆς ὀργάνωσης. Ἀκόμη καί ἐάν ὅλοι οἱ ναοί πέσουν στά χέρια τους καί δέν ἔχετε ποῦ νά πᾶτε, καλύτερα νά μήν πᾶτε πουθενά, παρά σ’αὐτούς. Νά μήν ἔχετε καμμιάν ἐπικοινωνία μέ τούς σχισματικούς, οὔτε νά ἐπιχειρήσετε διαλόγους μαζί τους. Νά μήν ἀντιστέκεστε στίς ἀρχές, πού γιά τίς ἁμαρτίες μας ἐπέτρεψε ὁ Θεός. Σᾶς παρακαλῶ ὅλους σας, ὅλα τά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Τουρκεστάν, νά τηρεῖτε τίς ἐντολές μου, πού ἔχω γράψει στήν διαθήκη»…
Τίς ἡμέρες, πού ὁ ἅγιος Λουκᾶς βρισκόταν στήν φυλακή, κατέφθασε στήν Τασκένδη ὁ ἀντικανονικός «ἐπίσκοπος» τῆς «Ζωντανῆς Ἐκκλησίας» Νικόλαος. Ὁ Ἐπίσκοπος Λουκᾶς τόν ἀπεκάλεσε «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως… ἐστώς ἐν τόπῳ ἁγίῳ».

«Μετά την μπόρα την δαιμονική θα ‘ρθει η λιακάδα η θεϊκή.» «Μη φοβάστε, Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε.» Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Είναι εποχή ομολογίας. Κανείς δεν μπορεί να φιμώσει το Πνεύμα μέσα στην Εκκλησία ώστε αυτό να μη φωτίζει τους πιστούς.. η δοκιμασία θα είναι σύντομη. Κι αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά… Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/10/17/52704/

Τα άγια παραδείγματα πάντοτε βρίσκουν μιμητές… Γιατί τόση θλίψη στις μέρες μας; Οπωσδήποτε για την Απιστία, τη βλασφημία και την ιεροσυλία των Αρχόντων, για την Αποστασία τόσων επισκόπων και ιερέων, για τους νεωτερισμούς και τα σχίσματα• για τη χλιαρότητα και την ολιγοπιστία πολλών δήθεν ορθοδόξων!… Αγίου Ονουφρίου (Γκαγκαλιούκ) του ομολογητού
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/31/%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b2%ce%af%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%bf%cf%85-%ce%bf%ce%bd%ce%bf%cf%85%cf%86%cf%81%ce%af%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%ba%ce%b1%ce%b3%ce%ba%ce%b1/

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Μαρτύρων
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Οἱ Μάρτυρές σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, στεφάνους ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον, ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰουστίνου τοῦ Φιλοσόφου. (ποίημα Ἀθανασίου Σιμωνοπετρίτου)
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Φιλοσοφίας ταῖς ἀκτῖσιν ἐκλάμπων, θεογνωσίας ὑποφήτης ἐδείχθης, σοφῶς παραταξάμενος κατὰ τῶν δυσμενῶν· σὺ γὰρ ὡμολογήσας, ἀληθείας τὴν γνῶσιν, καὶ Μαρτύρων σύσκηνος, δι᾿ ἀθλήσεως ὤφθης, μεθ᾿ ὧν δυσώπει πάντοτε Χριστόν, ὦ Ἰουστῖνε, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Πύῤῥου
Ἦχος δ´. Αὐτόμελον.

Καὶ τρόπων μέτοχος, καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Πύῤῥε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Δομβοΐτου(Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Δομβοΐτην Πατέρα τὸν χαριτώνυμον, ὡς ὑπερόπτην ῥεόντων, καὶ ἀκλινῆ ζηλωτήν, τῶν ἀῤῥεύστων Ἰωάννην εὐφημήσωμεν, λόγιον πάντες ἀσκητήν, σιωπῆς τὸν ἐραστήν, καὶ σύνοικον ἡσυχίας, βοῶντες· ἔμπορε χρόνου, σοφὲ Χριστὸν ἡμῖν ἱλέωσαι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Δομβοΐτου(Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Σεραφεὶμ τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ὁμόζηλον, τὸν ἐν ἐσχάτοις τοῖς χρόνοις, ἀδιαλείπτῳ εὐχῇ, σιωπῇ ἐξαγορᾷ τοῦ χρόνου μέλψωμεν, καὶ φυλακῇ αὐτοῦ νοός, Ἰωάννην ἀφανῶς, βιώσαντα ἐκβοῶντες· εὐχῆς καὶ νήψεως κέρας, ἡμῖν εὐμένιζε τὸν Ὕψιστον.

Ἀπολυτίκιον τῶν Νεομαρτύρων
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Νέοι Μάρτυρες, παλαιάν πλάνην, καταστρέψαντες, ὕψωσαν πίστιν, τῶν ᾽Ορθοδόξων, καί στερρῶς ἠγωνίσθησαν τήν γάρ ἀνόμων θρησκείαν ἐλέγξαντες, ἐν παρρησίᾳ Χριστόν ἀνεκήρυξαν, Θεόν τέλειον. Καί νῦν ἀπαύστως πρεσβεύουσι, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.

᾿Απολυτίκιον Πάντων τῶν Ῥώσων Νεομαρτύρων
῏Ηχος δʹ. Ταχὺ προκατάλαβε

Αθέων τὸ φρύαγμα, καὶ διωκτῶν τὸ στυγνόν, ἐνθέως ὑπέμεινε, Ῥώσων Μαρτύρων χορός, Χριστοῦ θείᾳ χάριτι· δῆμος δὲ ᾿Ορθοδόξων, εὐφροσύνως κραυγάζει· χαίρετε ᾿Εκκλησίας, οἱ φωστῆρες οἱ νέοι· Χριστὸν ἱκετεύσατε, σώζεσθαι ἅπαντας.

iconandlight.wordpress.com