Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσσος ὁ ἀδελφός της… ἦταν μόνιμος κάτοικος τοῦ σπιτιοῦ της.

 

 

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!
«Χαίρετε»! «Εἰρήνη ὑμῖν»!

«Νά τοῦ πῆτε [τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσσου] ὅτι ἔρχεστε ἀπό τήν ἀδελφή του».

Ὁ Παναγιώτης Παναγιωτίδης γεννήθηκε στίς 11-5-1920 ἀπό εὐλαβεῖς γονεῖς πού ἦλθαν πρόσφυγες ἀπό τήν Ἀνατολική Θράκη καί ἐγκαταστάθηκαν στήν Θεσσαλονίκη. Στίς 12-5-1924 γεννήθηκε καί ἡ ἀδελφή του Δήμητρα.

Μεγάλωσαν μέσα σέ δύσκολα χρόνια, διότι τήν ἐποχή ἐκείνη ἡ Ἑλλάδα δοκιμαζόταν ἀπό τούς πολέμους καί τήν ἀνέχεια. Στηρίγματα δέν εἶχαν στήν ζωή τους άλλα, παρά μοναδικό στήριγμά τους ἦταν ἡ πίστη στόν Χριστό, στήν Παναγία καί στήν Ἐκκλησία μας.
Ὁ Παναγιώτης Ὀργάνωνε ἀντιαιρετικές ὁμιλίες σέ πλατεῖες, σέ αἴθουσες, σέ σπίτια καί προκαλοῦσε τούς χιλιαστές νά ἔρθουν γιά νά συνομιλήσουν μαζί του. Οἱ κατατροπώσεις πού ἔπαθαν οἱ χιλιαστές ἀπό τόν Παναγιώτη, τούς ἔκαναν σκληρούς ἀπέναντί του. Δύο φορές τόν περίμεναν σέ σκοτεινό δρόμο καί τόν κακοποίησαν. «Δέν πειράζει, οἱ μάρτυρες ὑπέφεραν πολλά, ἐγώ δέν περνάω τίποτα», ἔλεγε… Παρά πολλοί εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού ξέφυγαν ἀπό τίς αἱρέσεις, μετά ἀπό συζητήσεις μαζί του. Γνώρισε τιμή καί σεβασμό ἀπό πολλούς ἀνθρώπους, πού βρῆκαν τόν Χριστό μέ τήν ἐπικονωνία μαζί του. Δέν ὑπερηφανεύθηκε ποτέ. Ἀπέφευγε τίς τιμές καί τίς δόξες ἀπόλυτα… Ἡ ζωή του ἦταν ἕνα θαῦμα. .. Ἕνα ἄλλο στοιχεῖο τῆς ζωῆς του ἦταν ἡ συνεχής προσευχή. Ἡ προσευχή ἀποτελοῦσε τήν ἀρχή καί τῆς πιό ἁπλῆς ἐνέργειάς του… Ὑπῆρξε ἀθόρυβος ἱεραπόστολος... Τό τέλος του ἦταν εἰρηνικό καί ἅγιο. Ἀνέμενε τόν θάνατο μέ προσευχή καί κάνοντας συχνά τόν σταυρό του. Ἀπό τό πρόσωπό του ξεχυνόταν φῶς καί εἰρήνη. Ἐκοιμήθη στίς 11-5-2012 πλήρης ἔργων καί λόγων πού δόξασαν τόν Θεό.
Ἡ ἀδελφή τοῦ Παναγιώτη, ἡ Δήμητρα, ἦταν καί αὐτή ἕνας μεγάλος κήρυκας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Τελείωσε τήν Ε΄ τάξη τοῦ Δημοτικοῦ. Ἀπό πολύ μικρό παιδάκι δούλευε ἐργάτρια σέ κλωστήρια καί σέ ραφεῖα. Ἦταν ἀσυμβίβαστη μέ τό κακό, μέ τήν ἁμαρτία καί ἀπέκρουε δυναμικά ὁποιαδήποτε πρόκληση.
Εἶχε πολύ μεγάλη καί δυναμική ἀγάπη μέσα της. Κυρίως ἦταν ἄνθρωπος τῶν ἔργων. Ἀπό κοριτσάκι πήγαινε καί ἐπισκεπτόταν ἀρρώστους στά νοσοκομεῖα, πού δέν εἶχαν κάποιον συγγενή. Εἶχε πολύ γλυκειά φωνή καί τούς τραγουδοῦσε καί ὕστερα τους κήρυττε. Πήγαινε κι ἔφερνε ἱερέα γιά νά τούς ἐξομολογήση καί νά τούς κοινωνήσει… Ὅποιος εἶχε προβλήματα, ὅποιος εἶχε στεναχώρια, ὅποιος κινδύνευε, εὕρισκε καταφύγιο στήν Δήμητρα. Πολλοί ἦταν οἱ ἄνθρωποι πού τήν ἀποκαλοῦσαν μαμά. Τό σπίτι της ἦταν πάντα γεμᾶτο ἀπό πονεμένους ἀνθρώπους.

Προσευχόταν πολύ, κυρίως γιά ἄλλους ἀνθρώπους, ἰδιαίτερα ὅταν ἐπρόκειτο γιά σοβαρά θέματα (χωρισμούς ζευγαριοῦ, ἀσωτία κάποιου, παιδί στά ναρκωτικά, κ.λ.π.). Ἡ προσευχή της ἦταν ἐπίμονη, ἰδίως πρός τούς Ἁγίους καί τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, πού τούς ἔβαζε μεσῖτες πρός τόν Θεό. Κάποιες φορές ἡ προσευχή της διαρκοῦσε ὧρες καί συχνά μέ πολλά δάκρυα ζητοῦσε τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ἡ προσευχή ἦταν ἀσταμάτητη στήν καθημερινή ζωή της. 

Τρία θεῖα πρόσωπα κυριαρχοῦσαν στήν ζωή της. Ἡ Παναγία ἦταν ἡ μάννα της, ὁ ἅγιος Γιάννης ὁ Ρῶσσος ὁ ἀδελφός της καί ἡ ἁγία Αἰκατερίνη ἡ ἀδελφή της. Ἰδιαίτερα ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσσος ἦταν μόνιμος κάτοικος τοῦ σπιτιοῦ της. Πρίν παντρευτῆ ζήτησε ἀπό τόν ἅγιο Ἰωάννη νά τῆς στείλη ἕνα παλληκάρι σάν ἐκεῖνον. Τρεῖς-τέσσερις ἡμέρες μετά, τῆς ἔκαναν προξενιό τόν ἄνδρα της, τόν Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος καταγώταν ἀπό τό χωριό τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, τό Προκόπιο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, καί ἦταν, ἀπό τούς γονεῖς του, ταμένος στόν Ἅγιο.
Ἡ ζωή της ἦταν ἕνα συνεχές θαῦμα. Στήν γέννα τοῦ δεύτερου παιδιοῦ της ἔχασε τό φῶς της, τυφλώθηκε. Οἱ γιατροί ἀπέκλεισαν, ὅτι θά γίνη καλά. Ζήτησε ἀπό τόν ἅγιο Ἰωάννη νά τήν κάνη καλά. «Μέχρι τήν ἡμέρα τῆς γιορτῆς σου νά εἶμαι ἔτσι», τοῦ εἶπε. Πράγματι ἀνήμερα τῆς γιορτῆς τοῦ ἁγίου, στίς 27 Μαΐου, ξανβρῆκε τό φῶς της. Πέντε μῆνες ἔμεινε τυφλή, πέντε μῆνες γεμᾶτοι προσευχή. Οἱ γιατροί τῆς εἶπαν ὅτι δέν πρέπει νά κάνη ἄλλο παιδί, γιατί θά ξαναχάση τό φῶς της. Ἡ Δήμητρα εἶπε: «Θά κάμω ἕνα ἀγόρι καί θά τοῦ δώσω τό ὄνομα τοῦ ἅη-Γιάννη καί θά τοῦ τό ἀφιερώσω. Ὁ ἅη- Γιάννης δέν θά μ’ ἀφήση». Πράγματι γέννησε τό τρίτο της παιδί, ἀγόρι, κι ἔδωσε τό ὄνομα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσσου. Ἔχασε καί πάλι τό φῶς της. Ὁ μαιευτήρας, πού ἤξερε τό ἱστορικό της, τήν εἰρωνευόταν. «Ἐσεῖς οἱ φανατικοί δέν ἔχετε μυαλό», τῆς ἔλεγε. Ἐκείνη ἀτάραχη περίμενε ἀπό τόν ἀδελφό της τόν ἅγιο Ἰωάννη τήν θεραπεία. Τρεῖς ἡμέρες μετά τήν γέννα, τό φῶς ἐπανῆλθε.

Πέρα ἀπ’ αὐτό τό θαῦμα, ἔγιναν πολλά ἀκόμη θαύματα, τόσο στήν ἴδια ὅσο καί στούς ἀνθρώπους, πού ἔστελνε στόν ἅγιο Ἰωάννη καί τους ἔλεγε: «Νά τοῦ πῆτε ὅτι ἔρχεστε ἀπό τήν ἀδελφή του». Εἶχε πολύ δυνατή πίστη. Ὅ,τι κι ἄν συνέβαινε ἔβαζε μπροστά τήν προσευχή καί ἦταν σίγουρη γιά τό ἀποτέλεσμα. Κάποια φορά τό ἕνα της παιδί εἶχε μεγάλη φοβία μέ κάποιον καθηγητή στό σχολεῖο. Ἔκλαιγε καί δέν ἤθελε νά πάη στό σχολεῖο. Τοῦ εἶπε: «Ἔλα νά προσευχηθοῦμε νά τόν πάρη ὁ Θεός ἀπό σένα». Κάποιος πού τήν ἄκουσε τήν ὥρα ἐκείνη τήν κορόϊδεψε, λέγοντας «δέν γίνονται αὐτά». Σέ δύο ἡμέρες ὁ καθηγητής πῆρε μετάθεση.

Ὁ Ἰωσήφ, ἦταν ὁ ἄνδρας τῆς Δήμητρας. Καταγόταν ἀπό τόν Προκόπιο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τό χωριό τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσσου, καί ἦταν ταμένος στόν Ἅγιο. Γεννήθηκε στίς 23-2-1921 στήν Ἀμισσό τοῦ Πόντου.
Ἔζησε προσφυγιά, διότι πέντε ἐτῶν ἔφυγε μέ τούς γονεῖς του ἀπό τό Προκόπιο καί μέ τά πόδια πῆγαν στήν Σαμψοῦντα, στήν πόλη τῆς μητέρας του. Διήνυσαν περίπου 800 χιλιόμετρα ἀπόσταση. Οὔτε κι ἐκεῖ ἔμειναν πολύ –οἱ ὀρδές τῶν βαρβάρων τούς ἔδιωξαν- καί ἔτσι ἔφτασαν στήν Δράμα…

Δέν εἶχε σχέση μέ τόν Θεό καί μέ τήν Ἐκκλησία. Ἦταν ἄνθρωπος τοῦ γέλιου καί τοῦ γλεντιοῦ, ἀλλά πολύ καλοκάγαθος, καλοπροαίρετος, εὐγενικός καί λεπτός στήν συμπεριφορά του. Κοντά του ἔνοιωθες πάντα ἄνετα καί εὐχάριστα. Τόν Θεό τόν γνώρισε γύρω στά σαράντα πέντε, ζῶντας δίπλα στήν Δήμητρα καί βιώνοντας τά θαύματα τῆς ζωῆς της. Εἶχε πίστη ἁπλῆ καί ἀπόλυτη, ὅπως τά μικρά παιδιά, γι’ αὐτό πάντα ἦταν χαρούμενος καί μέ πολύ χιοῦμορ. Ὅ,τι καί νά συνέβαινε, περίμενε μέ ὑπομονή καί σιγουριά νά βάλη τό χέρι Του ὁ Θεός, ἀλλά πέρασε πολλά. Συχνά ἔλεγε: «Κάνε ὑπομονή, θά βρῆ τό νερό τόν δρόμο του. Νά περιμένης νά περάση ὁ καιρός· ὁ Θεός ἔβαλε τόν χρονο νά περνᾶ γιά νά ἀμβλύνωνται οἱ δυσκολίες».

Ὁ Ἰωσήφ δέν κήρυξε, ὅπως ἡ σύζυγός του Δήμητρα· πάντα ἦταν ὁ ἀκόλουθός της, πάντα ἦταν ὁ ὑπηρέτης. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἐκδήλωσε ὑπέροχες ἀρετές. Δέν κατηγοροῦσε ποτέ κανέναν, καί πάντα δικαιολογοῦσε τούς ἄλλους ὅ,τι καί ἄν τοῦ ἔκαναν. Οὔτε ἔβγαινε κρίση ἀπό τό στόμα του. Ὅταν οἱ ἄλλοι ἔκριναν κάποιον, αὐτός προσπαθοῦσε πάντα νά ἀλλάξη κουβέντα, κι ἄν δέν τό κατόρθωνε, τότε ἄμεσα διέκοπτε τήν συζήτηση ἤ ἔφευγε ἀπό κεῖ. Καί ὅμως πέρασε στήν ζωή του βάσανα, ἐκδιώξεις, περιφρονήσεις. Δικαιολογοῦσε ὅ,τι στραβό κι ἄν τοῦ συνέβαινε.
Ἔφτειαξε μία μικρή βιοτεχνία καί γιά νά τήν μεγαλώση πῆρε δύο συνεταίρους. Ἡ δουλειά πήγαινε καλά. Μετά ἀπό ἕνα χρονικό διάστημα οἱ δύο συνέταιροι κουμπάριασαν μεταξύ τους καί ἀποφάσισαν νά τόν διώξουν ἀπό τήν ἐπιχείρηση, μέσα ἀπό κάθε μορφῆς πόλεμο πού τοῦ ἄσκησαν. Ποτέ δέν τούς κατηγόρησε, ποτέ δέν ἔβγαλε πικρία ἐναντίον τους, παρ’ ὅτι μετά ἀπ’ αὐτό δυσκολευόταν πολύ οἰκονομικά, καί πήγαινε καί δούλευε χαμάλης στό λιμάνι, φόρτωνε καί ξεφόρτωνε πλοῖα. Ἀντίθετα μάλιστα πήγαινε καί τούς ἐπισκεπτόταν καί τούς εὐχόταν νά πάη καλά ἡ δουλειά. Οἱ ἐργαζόμενοι στήν βιοτεχνία τόν λάτρευαν καί ἀποροῦσαν, πού ἔβλεπαν ὅτι δέν κράτησε καθόλου θυμό. Μέχρι τά γηρατειά του, τοῦ τηλεφωνοῦσαν στίς γιορτές γιά νά τοῦ εὐχηθουν. Αὐτό εἶναι ἕνα μόνο παράδειγμα τῆς ἀνεξίκακης ζωῆς του.
Τόν λάτρευαν μικροί, νέοι, μεγάλοι, ἡλικιωμένοι. Δέν τόν προβλημάτιζε νά σοῦ δώση ὅ,τι εἶχε. Δέν κούραζε ποτέ κανέναν καί δέν εἶχε ἀπαιτήσεις ἀπό τούς ἄλλους. Ἔδινε στούς γύρω του ἀπέραντο αἴσθημα ἐλευθερίας. Ἀκόμη καί τήν γνώμη του τήν ἔλεγε μέ τέτοιο τρόπο, ὥστε ποτέ νά μη σέ κάνη νά νοιώσης καταπίεση.
Δέν θύμωνε ποτέ, ὅ,τι κι ἄν τοῦ ἔκανες. Ἦταν πολύ πρᾶος καί ἀνεξίκακος. Μποροῦσε κάποιος νά τοῦ βάλη τίς φωνές, νά τόν μαλώση, νά τόν προσβάλη, κι ἄν μετά ἀπό λίγο τοῦ μιλοῦσε καλά, ἀμέσως ξεχνοῦσε ὅλα τά προηγούμενα. Ἄν κάποιος τρίτος προσπαθοῦσε νά τοῦ θυμίση τήν προσβολή πού τοῦ ἔγινε, τόν σταματοῦσε, δέν τό ἐπέτρεπε. Ἡ καρδιά του ἦταν πάντα καρδιά μικροῦ παιδιοῦ. Εἰρηνοποιός πάντοτε μέ ὅλους. Μέ ζεστό βλέμμα, μέ ἀστεῖα, ἀλλά καί μέ δάκρυ ἕνωνε τούς ἀνθρώπους.

Ἡ ταπείνωση ἦταν τό βασικό του στοιχεῖο… Θεωροῦσε τόν ἐαυτό του ἀσήμαντο καί ἁμαρτωλό, πού ὁ Θεός τόν εὐεργέτησε ἀμέτρητα καί τόν ἔφερε κοντά Του καί τοῦ χάρισε τήν Δήμητρα καί ὅλη του τήν οἰκογένεια. Τήν ὑπηρετοῦσε καί τήν ἀκολουθοῦσε στούς κύκλους, πού ἔκανε καί στά ἔργα ἐλεημοσύνης. Ἦταν ἕνα ὑπάκουο παιδάκι πού ἔκανε πρόθυμα καί μέ χαρά ὅ,τι τοῦ ζητοῦσαν. Καλλιέργησε τήν νοερά προσευχή, τήν ὁποία ἔλεγε διαρκῶς, καί μάλιστα ὁ Θεός τοῦ ἔδωσε ὡς χάρισμα νά τήν λέη ἀσταμάτητα, ἀκόμη καί μέσα στόν ὕπνο του. Εἶχε τό χάρισμα τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς,τό ὀποῖο ἀσκητές ἀγωνίζονται σέ ὅλη τους τήν ζωή νά τό ἀποκτήσουν. ..

Ἀπό τόν Ἰωσήφ καταλάβαμε ὅτι ἡ πίστη μας εἶναι πίστη χαρᾶς. Δέν ἔβαζε μέσα του κακές σκέψεις καί φοβίες, ἦταν σίγουρος μέ ὅλο του τό εἶναι (ὄχι μόνο στήν σκέψη καί στά λόγια), ὅτι ὁ Θεός θά κάνη αὐτό πού πρέπει στή ζωή μας, γι’ αὐτό δέν εἶχε ἄγχος. Χαιρόταν τήν κάθε στιγμή τῆς ζῶης, ἀκόμη καί τίς θλίψεις, τίς ἀντιμετώπιζε μέ τήν σιγουριά ὅτι ὁ Θεός δέν μᾶς ἀφήνει. Ἀκόμη χαιρόταν τό τραγούδι, τήν ὄμορφη παρέα, τό τίμιο χιοῦμορ, τό λίγο κρασί. Ὅλα ὅμως αὐτά μέ προσοχή καί διάκριση. Ἄφηνε τόν ἑαυτό του, σάν μικρό παιδάκι, ἀπόλυτα στόν Θεό καί ἔνοιωθε ἀσφάλεια καί χαρά.

Τό τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς του ἦρθε μέ ἕνα ἐγκεφαλικό. Ἔφυγε γιά τήν αἰώνια ζωή ἡμέρα Κυριακή, σέ ἡλικία 92 ἐτῶν, τέσσερα χρόνια πρίν τήν Δήμητρα. Τήν προηγούμενη, τό Σάββατο, εἶχε μεταλάβη τό σῶμα τοῦ Κυρίου…. Τήν ἄλλη ἡμέρα, Κυριακή, ζήτησε ἀπό τήν Δήμητρα νά τοῦ κρατᾶ τό χέρι καί νά ψέλνη. Ἄκουγε τό «Ἄξιον ἐστίν ὡς ἀληθῶς…», τά τροπάρια τῆς παράκλησης στήν Παναγία, τό τροπάριο τοῦ ἁγίου Γιάννη τοῦ Ρώσσου», καί τήν ὥρα ἐκείνη, μέ τόν ὁσιακό αὐτό τρόπο ἔφυγε γιά τόν οὐρανό, στίς 6 Ἰουνίου 2010. Ἡ σύζυγός του Δήμητρα ἐκοιμήθη στίς 6 Νοεμβρίου 2015.

Αἰωνία ἡ μνήμη καί τῶν τριῶν. Ἀμήν.
[Αποσπάσματα από το βιβλίο: “Ἀσκητές μέσα στόν κόσμο” (Τρίτος τόμος), κα’. Παναγιώτης, Δήμητρα καί Ἰωσήφ, έκδοσις Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος»» Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής. Απρίλιος 2020]

Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία Για αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος… σφαγιάζεται η Ορθοδοξία… Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος στον φίλο του όσιο Ιάκωβο Τσαλίκη
https://iconandlight.wordpress.com/2023/05/26/90248/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ῥώσσου, τοῦ νέου Ὁμολογητοῦ
Ἦχὸς δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἐκ γῆς ὁ καλέσας σε, πρὸς Οὐρανίους Μονάς, τηρεῖ καὶ μετὰ θάνατον ἀδιαλώβητον, τὸ Σκῆνός σου Ὅσιε. Σὺ γὰρ ἐν τῇ Ἀσίᾳ, ὡς αἰχμάλωτος ἤχθης, ἔνθα καὶ ᾠκειώθης, τῷ Χριστῷ, Ἰωάννη. Αὐτὸν οὖν ἱκέτευε, σωθῆναι τάς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ῥώσσου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, τὸ φῶς κατέχων, πικρὰν ἤνεγκας, αἰχμαλωσίαν, Ἰωάννη καὶ ὁσίως ἐβίωσας, ὅθεν τὸ θεῖόν σου λείψανον Ἅγιε, θαυματουργίας πηγάζει ἐν Πνεύματι, ᾧ προστρέχοντες, ὑμνοῦμεν τὸν σὲ δοξάσαντα, τιμῶντες τὰ σεπτά σου προτερήματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ῥώσσου. (παλαιόν)
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Ῥωσσίας σου καυχᾶται τῶν σπαργάνων ἡ πάτριος, καὶ ἡ Ἀσιάτις γῆ χαίρει, τῷ ἁγίῳ λειψάνῳ σου, ἐν ᾗ ὡς αἰχμάλωτος ἀχθείς, ὑπέστης τῶν δεινῶν ἐπιφοράς, καὶ βιώσας ἐν ἀσκήσει, μύστης Θεοῦ γεγένησαι ὦ Ἰωάννη· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ σὲ προστάτην κραταιὸν ἡμῖν δωρήσαντι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ῥώσσου. (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Χαριτώνυμε γόνε Ῥωσίας ἔρωτι τρωθεὶς τῷ θείῳ πορείαν οὐρανοδρόμον καλῶς, Ἰωάννη, ἐν αἰχμαλωσίᾳ ἤνυσας καὶ ὡς θησαύρισμα λιπὼν σκῆνος θεῖόν σου πιστοῖς ἀπῆλθες πρὸς ἐλευθέρους σκηνὰς Χριστὸν ἱκετεύων ὑπὲρ τῶν κλῆσιν προφερόντων σου.

Ἤχθης ἐκ τῆς Ρωσσίας, ὡς αἰχμάλωτος Πάτερ, ἐν γῇ τῇ ἱερᾷ τῆς Ἀσίας. Καὶ ταύτην τοῖς ὁσίοις πόνοις σου ἐκαλλιέγρησας, πολύχουν τὸν καρπὸν τῆς πίστεως προσάξας Θεῷ τῷ γεωργήσαντί σε. Ἐν ἐλευθέρᾳ δὲ ψυχῇ, Αὐτῷ δουλεύων Ἰωάννη Ὅσιε, ἀδούλωτον ἐτήρησας τὸ φρόνημα, Αὐτὸν ἐπευλογῶν ἀξίως. Διόπερ καὶ ἡμεῖς οἱ εὐλογοῦντές σε, φρονήματι ἐνθέῳ καρδίᾳ τε ειλικρινεῖ, βοῶμέν σοι ἀνεμποδίστῳ τῇ φωνῇ τοιαῦτα·
Χαίροις, ὁ ἐν ἀμπελώνι κοπιάσας μυστικῷ·
χαίροις,  βότρυν ὁ τρυγήσας, πόνων σου ἀθλητικῶν.
Χαίροις, δάκρυσιν τιμίοις, καταβρέξας σὴν στρωμνήν·
χαίροις,  εὐφροσύνης θείας, ἐπομβρίζων χαρμονήν.
Χαίροις, τάλαντον τὸ μέγα, τῇ χειρὶ Θεοῦ λαβών·
χαίροις,  ὁ πολυπλασίως ἐπαυξήσας τὸν μισθόν.
Χαίροις, αὔλαξι καρδίας, σπόρον ἅγιον δεχθείς·
χαίροις,  τῆς ὁμολογίας, καλὸν λόγον καρπωθείς.
Χαίροις, ἀρετῶν παντοίων, ὁ εὐδαίμων δουλευτής·
χαίροις,  τοῦ Δεσπότου πάντων, ὁ ἐχέφρων μαθητής.
Χαίροις, κλέος Ἐκκλησίας καὶ καλλίκαρπος βλαστός·
χαίροις,  τῶν Ὁσίων δόξα, τῶν Ἀγγέλων θαυμασμός.
Χαίροις, Ῥώσσων τὸ καύχημα.

iconandlight.wordpress.com