Ἡ προσευχή του κράτησε ὀκτὼ ὁλόκληρες ὧρες. Ὀκτὼ ὁλόκληρες ὧρες τὰ δάκρυα κυλοῦσαν ἀπὸ τὰ μάτια του καὶ ἔβρεξαν τὸ χαλί. Παρακαλοῦσε συνέχεια τὸ Θεό, τὸ Χριστό, τὴν Παναγία, ἔβαζε μεσίτη τὸν Ὅσιο Δαυΐδ.
(Ὄσιολλ. Μοναχοῦ Ἀκακίου Καυσοκαλυβίτου, ὑποτακτικοῦ τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου).
Ἀξίζει τὸν κόπο νὰ σᾶς διηγηθῶ ἕνα περιστατικὸ ποὺ συνέβη στὰ Καυσοκαλύβια μαζὶ μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο, ποὺ ἀφορᾶ τὸν Γέροντα Ἰάκωβο καὶ ἀποτελεῖ κατὰ τὴ γνώμη μου μεγάλη μαρτυρία.
Ἦταν Μάϊος τοῦ 1991, λίγοι μῆνες πρὶν ἀπὸ τὴν ὁσιακὴ κοίμησή καὶ τῶν δύο Ἁγίων Γερόντων, τοῦ Πορφυρίου καὶ τοῦ Ἰακώβου.
Εἴμαστε στὰ Καυσοκαλύβια στὸ κελί, στὸ δωμάτιό του Γέροντα, ὁ ἴδιος ὁ Γέροντας Πορφύριος, ὁ ὑποτακτικός του ἱερομόναχος Φώτιος, ὁ πνευματικὸς καὶ ἐγώ.
Τότε μὲ ρωτάει ὁ Γέροντας:
Τί γνώμη ἔχεις γιὰ τὸν Ἰάκωβο.
Εἶναι Ἅγιος;
Ἔτσι πιστεύω Γέροντα, ὅτι εἶναι Ἅγιος ὁ Ἰάκωβος καὶ γιὰ νὰ στὸ ἀποδείξω, νομίζω εἶναι ἀρκετὸ νὰ σᾶς διηγηθῶ ἕνα γεγονός.
Πές μας, λέει ὁ Γέροντας Πορφύριος.
Ἤμουνα στὸ μοναστήρι καὶ μὲ πλησίασε κάποιος κύριος.
Ἦταν ὁ πατέρας ἑνὸς παιδιοῦ μου διηγήθηκε τὰ ἑξῆς.
Τὸ παιδί μου, ὁ γιός μου, ἦταν στὸ Νοσοκομεῖο ἑτοιμοθάνατος.
Μάλιστα κάποιος γιατρὸς ἔτσι ὠμὰ λέει ἑτοιμάστε καὶ τὸ φέρετρο.
Περιμέναμε ὥρα τὴν ὥρα νὰ φύγει.
Τότε μὲ πλησίασε κάποια κυρία καὶ μοῦ λέει:
Εἶναι στὸν Ὅσιο Δαυὶδ ἕνας Γέροντας, ὁ Ἰάκωβος, ὁ ὁποῖος κάνει θαύματα.
Δὲν πᾶς ἐκεῖ;
Ἀμέσως ἔτρεξα καὶ ἦρθα στὸ Μοναστήρι.
Ἔφτασα σχεδὸν βράδυ. Πλησίασα τὸν Γέροντα καὶ τοῦ εἶπα τὸν πόνο μου.
Μοῦ λέει τότε, πᾶμε στὸν ναὸ παιδί μου, νὰ προσευχηθοῦμε μαζί.
Ὁ Γέροντας γονάτισε σὲ ἕνα χαλάκι μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Ὁσίου Δαὺΐδ καὶ ἄρχισε νὰ προσεύχεται.
Ἡ προσευχή του κράτησε ὀκτὼ ὁλόκληρες ὧρες.
Ὀκτὼ ὁλόκληρες ὧρες τὰ δάκρυα κυλοῦσαν ἀπὸ τὰ μάτια του καὶ ἔβρεξαν τὸ χαλί. Παρακαλοῦσε συνέχεια τὸ Θεό, τὸ Χριστό, τὴν Παναγία, ἔβαζε μεσίτη τὸν Ὅσιο Δαυΐδ.
Κάποια στιγμή, τὶς πρωινὲς ὧρες, σηκώθηκε καὶ μοῦ λέει χαρούμενος:
Πᾶμε παιδί μου, ὁ γιὸς σοῦ εἶναι καλά.
Ἐγὼ μέσα μου ἀμφέβαλλα, ἀλλὰ ντρεπόμουν νὰ ἐκφράσω τὴν ἀμφιβολία μου.
Τότε γυρίζει καὶ λέει πρὸς ἐμένα ὁ Γέροντας :
Τηλεφώνησε παιδί μου στὸ Νοσοκομεῖο, ἀφοῦ ἀμφιβάλλεις, γιὰ νὰ πειστεῖς. Τηλεφώνησα καὶ μοῦ εἶπαν τὸ θαυμαστὸ ἐκεῖνο γεγονός.
Ὁ ἑτοιμοθάνατος ἔγινε καλά.
Ξαφνικὰ σηκώθηκε, ἔγινε τελείως καλά, σηκώθηκε καὶ περπατοῦσε, σὰν νὰ μὴ συμβαίνει τίποτα, πρὸς ἔκπληξη τῶν γιατρῶν καὶ ὅλων ἐκεῖ.
Καὶ ἐγὼ τότε ἑρμήνευσα τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονός, γιὰ νὰ δείξω, νὰ ἀποδείξω τὴν ἁγιότητα τοῦ ἁγίου.
Καὶ λέω, βέβαια, ἡ θαυματουργικὴ δύναμις τοῦ Γέροντα εἶναι σίγουρη, ἀλλὰ ἐγὼ θὰ σταθῶ πρῶτα στὸν ὕψιστο ὅλων, τὴν ἀρετὴ τῆς ἀγάπης.
Γιατί γιὰ ὀκτὼ ὧρες ὅταν εἶναι γονατιστὸς καὶ κλαίει καὶ δακρύζει συνέχεια καὶ παρακαλάει, σημαίνει ὅτι ἔχει μία τέλεια, μία τέλεια κατὰ Χριστὸν ἀγάπη ὁ Γέροντας Ἰάκωβος.
Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ πρύτανις ὅλων τῶν ἀρετῶν, ποὺ ἐμπεριέχει ὅλες τὶς ἄλλες ἀρετές.
Ἀπὸ τὸ νέο βιβλίο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Δαβίδ : Ἕνας σύγχρονος Ἅγιος Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος (Τσαλίκης). Ἔκδοση τῶν Πατέρων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Δαβὶδ τοῦ Γέροντος Λίμνη Εὐβοίας 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου