Μεταξύ Ουρανού και Γης, αναμνήσεις της μάτουσκα Ιουλίας Συσόεβα, Στην πραγματικότητα, είμαι ένα πουλί με κομμένα φτερά — αλλά, άλλα, πιο δυνατά φτερά με κουβαλούν. Νιώθω πραγματικά τη φροντίδα του (του π. Δανιήλ Συσόεβ) σε όλα… συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι χήρα…

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου
Συναξάριον
Τῇ ΙΘʹ(19ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου μνήμη τοῦ ἁγίου Προφήτου Ἀβδιού. (9ος αἰ. π.Χ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Βαρλαὰμ ἐξ Ἀντιοχείας τῆς Συρίας (304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἡλιοδώρου, τοῦ ἐν Μαγιδῷ τῆς Παμφυλίας ἐν ἔτει σοβ΄ [272]

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἄζη τοῦ θαυματουργοῦ τοῦ ἐν Ἰσαυρίᾳ (284)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, αἱ ἅγιαι μάρτυρες, ἥ τε γυνὴ καὶ θυγάτηρ τοῦ ἐπάρχου Ἀκυλίνου, αἱ διὰ τοῦ ἁγίου Ἄζη πιστεύσαντες τῷ Χριστῷ, ξίφει τελειοῦνται. (†284)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι Ἑκατὸν Πεντήκοντα στρατιῶται οἱ διὰ τοῦ Ἁγίου Ἄζη πιστεύσαντες τῷ Χριστῷ, ξίφει τελειοῦνται. (284)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι Δώδεκα στρατιῶται ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἀγαπίου ἐν Καισαρείᾳ τῆς Παλαιστίνης, θηρίοις σπαραχθείς, τελειοῦται. (306)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Ἀνθίμου, Θαλλελαίου, Χριστοφόρου, Εὐφημίας καὶ τῶν τέκνων αὐτῶν· καὶ τοῦ ἁγίου Παγχαρίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου Ἰλαρίωνος τοῦ Ἴβηρος τοῦ ἐν Θεσσαλονίκη (875)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Σίμωνος τοῦ θαυματουργοῦ, τοῦ ἐκ Καλαβρίας (10ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Βαρλαάμ, ἡγουμένου τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (†1065)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Φιλαρέτου (Drozdov) Μόσχας (1867)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰωαννικίου (Γκομόλκο) Στάρετς τοῦ Ἐρημητηρίου τοῦ Γκλίνσκ (1912)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ ὁμολογητές: Νικήτας (Ντελεκτόρσκι) ἐπισκόπος διὰ Χριστὸν σαλὸς (1937), Ἀρσένιος Τρόιτσκι, Βαρλαὰμ (Νικόλσκι) τῆς Μονῆς Ἀντρέγιεφσκοε Μόσχας, καὶ Γαβριὴλ (Γκουρ) ἐν Μπούτοβο Μόσχας (1937), Ἀνατόλιος Μπερζίτσκι καὶ Νικόλαος Προτάσοφ ἐν Καζακστάν, Γαβριὴλ (Βλαντιμίροφ) τῆς Μονῆς Μιχαὴλ Skovorodsky καὶ αἱ σὺν αὐτῷ μοναχαί, Νίνα (Σουβάλοβα), Μαρία (Μπαρόνοβα) καὶ Σεραφείμα (Γκορσκόβα) ἐν Καζακστὰν (1937), αἱ μοναχαί · Ῥαΐδα (Βασίλιεβα),Τατιάνα Κλιμεντίεβα, Τατιάνα Κοντράτιεβα καὶ Ἀναστασία (Ματβέεβα-Πανφίλοβα) ἐν Ἁγίᾳ Πετρουπόλει, Μαρία (Γκουσάκ), Πελαγία (Χριζανστόφσκαγια) καὶ Θέκλα (Ολεϊνίκ) ἐν Βίννιτσα (1940), Ἀναστασία (Πλατόνοβα) τῆς Μονῆς Ἰωαννόφσκι Καρπόβκα (1941)· Βασίλειος Κρίλοφ (1938), Κωνσταντίνος Λιουμπομούντροφ, Νικόλαος Ντβορίτσκι, Ἀλέξανδρος Κρούτσιν καὶ η αδελφὴ του Βέρα Κρουτσινίνα, Βασίλειος Ντοχτούροφ, ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ Σύναξις τῶν Νεομαρτύρων τοῦ Σαρόφ: Ἀνατολίου, Βασιλείου, Ἱεροθεου, Ἰσαάκ, καὶ Ῥουφίνου (1938) ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος νεο-ἱερομάρτυς Ἠλίας Fondaminsky, ὁμολογητὴς ἐν Γαλλία καὶ Auschwitz Πολωνίας, [πρώην Ἑβραῖος] (1942) [σύναξι 20/7]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος νεο-ἱερομάρτυς καὶ ὁμολογητὴς Δανιὴλ Συσόεφ ἐν τῷ Ἰ. Ν. Ἁγίου Θωμά Μόσχας (2009)

«ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ,
οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν ». (Ματθ. 5, 19)

Μεταξύ Ουρανού και Γης,
αναμνήσεις της μάτουσκα Ιουλίας Συσόεβα,
πρεσβυτέρας του νέου ιερομάρτυρος Δανιήλ Συσόεβ

«Σας ευχαριστώ , αγαπητοί μου, για τη στήριξη και τις προσευχές. Δεν μπορώ να εκφράσω τον πόνο μου με λόγια. Είναι σαν τον πόνο να στέκεσαι κοντά στο σταυρό του Χριστού. Αλλά είναι και χαρά που δεν μπορείς να ’’ κλείσείς’’ σε μερικά λόγια… σαν τη χαρά του να πηγαίνεις στο κενό μνημείο.΄΄Που σου θάνατε το νίκος;΄΄
Ο πατέρας Δανιήλ είχε προειδεί τη δολοφονία του πολλά χρόνια πριν. Πάντοτε ήθελε να είναι άξιος να μαρτυρήσει και ο Χριστός του έδωσε αυτόν τον στέφανο. Αυτοί που τον πυροβόλησαν ήθελαν να φτύσουν την εκκλησία καταμουτρα, όπως προηγουμένως έφτυσαν τον Χριστό, αλλά δεν κατάφεραν αυτό που ήθελαν. Ο πατέρας Δανιήλ ανέβηκε τον Γολγοθά του στην εκκλησία που αυτός έχτισε δίνοντας όλες του τις δυνάμεις και την ενέργεια. Τον σκότωσαν σαν τους προφήτες της Π.Διαθήκης, στο ιερό βήμα, στο χώρο της αναιμάκτου θυσίας, γι΄αυτό δίκαια πήρε τον τίτλο του μάρτυρα. Πέθανε για τον Χριστό, τον Οποίον υπηρέτησε με όλη του την καρδιά.
Πολλές φορές μου έλεγε ότι φοβόταν ότι δεν θα τα καταφέρει, πίστευε ότι δεν ήταν αρκετά καλός. Σαν άνθρωπος είχε και αυτός τις αδυναμίες του και τις πτώσεις του., αλλά δεν έκανε λάθος σε ότι ήταν πιο σημαντικό, η ζωή του ήταν όλη αφιερωμένη στο Χριστό
Δεν καταλάβαινα γιατί βιάζεται. Τα τελευταία τρία χρόνια εργαζόνταν ασταμάτητα. Εγώ γκρίνιαζα. Ήθελα την απλή ευτυχία να έχω τον σύζυγο και πατέρα των παιδιών μου δίπλα μου. Αλλά αυτός ήταν προορισμένος για άλλους δρόμους.
Έλεγε ότι θα τον σκοτώσουν. Όταν τον ρωτούσα ποιός θα φυλάει εμένα και τα τρία παιδιά μας, μου έλεγε ότι μας αφήνει σε καλά χέρια ΄΄στα χέρια της Παναγίας, αυτή θα σας φροντίζει΄΄. Είχα ξεχάσει αυτά τα λόγια. Μου είχε πει για τα ρούχα που θέλει να φορά στην κηδεία του. Εγώ του έλεγα αστειευόμενη ότι δεν πρέπει να μιλάμε γι αυτό γιατί δεν ξέρουμε ποιος θα πεθάνει πρώτος. Μου είπε ότι εγώ θα τον θάψω. Όταν του είπα μια φορά ότι δεν έχω πάει σε κηδεία ιερέως η απάντησή του ήταν ΄΄Μην ανυσηχεις θα έρθεις στη δική μου΄΄.
Θυμάμαι τόσες συζητήσεις μας αλλά τώρα καταλαβαίνω το νόημα τους. Τώρα οι αμφιβολίες μου διαλύθηκαν.
Όχι δεν είπαμε αντίο σ΄αυτή τη ζωή, δεν ζητήσαμε συγχώρεση ο ένας από τον άλλον, δεν αγκαλιαστήκαμε. Ήταν μια μέρα συνηθισμένη… εκείνος έφυγε για να λειτουργήσει, ήταν η τελευταία φορά που τον είδα ζωντανό.
Γιατί δεν πήγα εκείνη την ημέρα να τον συναντήσω στην εκκλησία;. Πραγματικά ήθελα να πάω, αλλά σαν να με τραβούσε κάποιο χέρι. Συχνά πήγαινα και τον συναντούσα στην εκκλησία. Τις τελευταίες μέρες προσπαθούσα να είμαι όσο πιο πολύ μαζί του.
Πηγή: http://www.interfax-religion.ru
Μετάφραση:proskynitis.blogspot.com

***

Θυμάμαι πώς ο π. Δανιήλ αστειευόταν μια φορά. Κάπως μαλώναμε και του είπα: «Λοιπόν, εδώ βρήκαμε έναν αναμάρτητο άγιο! Θα πάω να φωνάξω μερικούς αγιογράφους και να τους καλέσω να ζωγραφίσουν την εικόνα σου». Στη συνέχεια έγινε μια παύση και ο π. Δανιήλ έχοντας ένα σοβαρό βλέμμα στο πρόσωπό του. «Ξέρεις», είπε, «θα δεις τις εικόνες μου». Μερικές φορές σαν να έβλεπε το χρόνο μπροστά, και μετά συνέβαινε…

—Ξέρετε ότι έχτισε εκκλησία προς τιμήν του αγίου Αποστόλου Θωμά, σωστά; Θυμάστε τον βίο του Αποστόλου; Πραγματικά δεν ήθελε να πάει να κηρύξει στην Ινδία, αλλά η απροθυμία του μετατράπηκε όταν ο Θεός τον ΄΄έπιασε από το λαιμό΄΄, πουλήθηκε ως σκλάβος, κι έτσι ούτως ή άλλως κατέληξε στην Ινδία. Έτσι έγινε με τον π. Δανιήλ.
Είχε κάποιο μυστικό εδώ που δεν μου είπε ποτέ, τι συνέβη, γιατί άρχισε να κηρύττει στο Ισλάμ, αλλά έχτισε μια εκκλησία προς τιμή του Αποστόλου Θωμά και είπε ότι είχαν παρόμοια τύχη – ο Θεός τους ανάγκασε με τη βία. Τι είδους δύναμη ήταν…;

—Συχνά ονειρευόταν, και πάντα ένα πράγμα—ότι το Ευαγγέλιο θα κηρύσσεται σε ολόκληρο τον κόσμο, έτσι ο ερχομός του Κυρίου μας Ιησού Χριστού θα γινόταν νωρίτερα.
Ήταν πάντα φοβερό για μένα, γιατί όλοι φοβούνται τον αντίχριστο, το βιβλίο της Αποκάλυψης, γενικά όλους αυτούς τους τρομερούς έσχατους καιρούς. Όμως αυτός δεν τους φοβόταν καθόλου. Έλεγε: Όσο πιο γρήγορα κηρυχθεί το Ευαγγέλιο, τόσο πιο γρήγορα θα έλθει η Βασιλεία του Θεού.
Αυτό ήταν το κύριο όνειρό του, όχι η κατασκευή μιας επίγειας εκκλησίας, όπως νομίζουν ορισμένοι. Τόνιζε μάλιστα ότι φοβόταν μήπως γίνει ιερέας οικοδόμος αν άρχιζε να χτίζει μια εκκλησία. Έλεγε ότι πάνω από όλα ένας ιερέας πρέπει να είναι ποιμένας για το ποίμνιό του. Ωστόσο, έχτισε με τόλμη, παρά τα όποια εμπόδια.

Είχε κρεμασμένο έναν παγκόσμιο χάρτη και τον γέμισε με σημάδια επιλογής—όπου έπρεπε να ανοίξουν ορθόδοξες ιεραποστολές , όπου δεν υπήρχε Ορθοδοξία.
Στην αποφοίτηση των ιεραποστόλων, έριχνε κλήρο για το ποιος θα πήγαινε πού.

Κάποτε είπε: «Θα πεθάνω στα 33» ή «Ονειρεύομαι να τελειώσω στα 33»—και όταν ήταν 34 ετών, γεννήθηκε η Αντζελίνα. Γέλασα μαζί του. «Λοιπόν», είπα, «πέθανες στα 33;» Μερικές φορές έκανε τόσο αστείες γκριμάτσες. Είπε: «Τότε έκανα λάθος».

***

[Στα παιδιά] δεν οργανώνω κάτι για την αγάπη του πατέρα τους, δεν τους λέω για το τι ήρωας ήταν. Τα ξέρουν όλα μόνα τους. Αγαπούν πολύ τον πατέρα τους, και περισσότερο απ’ όλα η Αντζελίνα.
Φυσικά, δεν χόρτασαν τον πατέρας τους και η Αντζελίνα, ίσως, υποφέρει περισσότερο από τις μεγαλύτερες αδερφές της. Παραδόξως, τον θυμάται. Ήταν δύο χρονώ και ανησυχούσα ότι δεν θα τον θυμόταν καθόλου. Πώς μπορείς να θυμάσαι τον πατέρα σου από δύο χρονών;
Βλέπω όμως ότι ο πατέρας τους τα στηρίζει ο ίδιος και έτσι διατηρείται η αγάπη για αυτόν και η μνήμη του.
 Είναι τόσο παρών, σαν να ζει, που δεν χρειάζεται να κάνουμε κουβέντες. Είναι εδώ, και αυτό είναι πραγματικότητα. Κανονίζει τη ζωή μας και βλέπω πώς κανονίζει τη ζωή τώρα για τη μεγαλύτερη κόρη μας. Μπήκε φέτος στο Σετσένοφ [Πρώτο Κρατικό Ιατρικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας ] , προφανώς όχι χωρίς την βοήθεια της προσευχής του πατέρα της. 

Θέλω να πω πολλά θερμά λόγια για τους όμορφους ανθρώπους που εμφανίστηκαν αμέσως μετά τον  θάνατο του π. Δανιήλ, δηλαδή, που έστειλε ο Κύριος. Μας βοήθησαν και μας στήριξαν όταν το χρειαζόμασταν ιδιαίτερα. Για παράδειγμα, οι Ποτάποφς— η μάτουσκα Μαρία και ο π.Νικήτας. Είδα ένα αληθινό χριστιανικό ιδανικό μέσα τους. Υπήρχαν πολλοί παντελώς άγνωστοι που μας βοήθησαν με λόγια και έργα. Ο Κύριος γνωρίζει ποιοι είναι, και, φυσικά, δεν θα τους αφήσει χωρίς ανταμοιβή.. Πάντα νιώθω μια υπέροχη βοήθεια από ψηλά. Συχνά εκφράζεται απλώς με την παρουσία μιας τεράστιας χαράς στην ψυχή μου.

Μια μέρα στεκόμουν στην είσοδο της εκκλησίας και έκλαιγα (και ο λόγος για τα δάκρυά μου ήταν ασήμαντος), και μια μοναχή με πλησίασε, με αγκάλιασε, χωρίς να πει λέξη, και έκλαψε μαζί μου. Δεν με ρώτησε τίποτα! Έμεινα έκπληκτη από το βάθος της χριστιανικής αγάπης της, με εξέπληξε τόσο πολύ.

Πήγαμε σινεμά με τον Μπάτουσκα, νομίζω στις 8 Νοεμβρίου, για να δούμε τον “Τσάρο”. Θυμάμαι ότι με συγκίνησε τόσο η σκηνή της ταφής του Μητροπολίτη Φιλίππου, που δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά μου και προσπαθούσα να μην τα δει ο σύζυγός μου. Πού να ήξερα ότι δύο εβδομάδες αργότερα θα ήμουν στην κηδεία του;
Ήταν η τελευταία μας έξοδος στον κινηματογράφο. Στη συνέχεια, φεύγοντας από το θέατρο, συζητούσαμε την ταινία και όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο, είδαμε ότι το τζάμι ήταν σπασμένο και η τσάντα του Μπάτουσκα είχε κλαπεί, δεν είχε τίποτα πολύτιμο εκτός από τον επιστήθιό του σταυρό.
Την επόμενη μέρα ο π. Δανιήλ πήγε στη Σερβία και με πήρε χαρούμενος από το Μοναστήρι της Αγίας Αγγελίνας, λέγοντας ότι είχε αγοράσει ένα μενταγιόν με μια εικόνα της αγίας για την Αγγελίνα του —την κόρη του…
Σιδέρωσα το καθαρό ράσο του και φόρεσε τον νέο του σταυρό —ήταν Τετάρτη πρωί, ή ίσως Πέμπτη, η τελευταία μέρα της ζωής του— δεν θυμάμαι πια ακριβώς. Είπα τότε πόσο όμορφος είναι, και ότι θέλω να τον βλέπω πάντα έτσι.

Τον κάλεσα επίσης ένα βράδυ στο κινητό του, ήδη μετά την ταφή του, μόνο και μόνο επειδή είχα συνηθίσει να τηλεφωνούμε ο ένας στον άλλον και ήθελα πολύ να ακούσω τη φωνή του…
Σήμερα είδα έναν άντρα με ανατολική εμφάνιση να κλαίει πάνω από τον τάφο του. Δεν έχω λόγια…
Γιατί ήταν απαραίτητο να περάσουμε τόσο τρομερά βάσανα, για να καταλάβουμε πόσο δυνατά αγαπούσαμε ο ένας τον άλλον; Και αυτή η αγάπη είναι πλέον πολύ απόκοσμη…
…Χωρίς την στήριξή του, δεν ξέρω πως θα ήμουν…

Ο π. Δανιήλ με παρηγορεί. Όταν έφεραν το φέρετρο στην εκκλησία του νεκροταφείου, πάλι έπεσα σε τέτοια θλίψη — δεν μπορώ να την εκφράσω. Και ξαφνικά κάτω από τα πόδια μου — ένα μπουκέτο από βιολετί κρίνους. Αμέσως κατάλαβα ότι ήταν από αυτόν. Μου έδωσε το ίδιο είδος κρίνους στο πρώτο μας ραντεβού. Τις τελευταίες του μέρες μου έλεγε ότι ήθελε να μου δώσει λουλούδια, αλλά δεν πρόλαβε… Και μου τα έδωσε τώρα.
Αν δείτε φωτογραφίες από την ταφή του, είμαι εκεί με βιολετί ίριδες…

***

Πήγα να δω τον Βλαντίκα σήμερα και μετά αποφάσισα να πάω μια βόλτα. Ο π. Δανιήλ αγαπούσε την Οστοζένκα, την εκκλησία του Αγίου Ηλία στην αλέα Ομπιντένσκι και την Πρετσιστένκα. Περπάτησα —ο ουρανός ήταν γκρίζος, ζεστός και υγρός. Θυμήθηκα διάφορα επεισόδια που συνδέονται με αυτά τα μέρη και το Μπάτουσκα. Και σκεφτόμουν πόσο ξαφνικά άλλαξε η ζωή μου μέσα σε μια νύχτα, και πώς δεν μπορώ να το συλλάβω και να το δεχτώ με το μυαλό μου. Μόνο ένα πράγμα κατάλαβα, ότι τώρα έχω μόνο τα παιδιά μου να με κρατούν στη γη. Η ψυχή μου λαχταρά εκεί που είναι ο π. Δανιήλ. Πάντα λαχταρούσε να πάει εκεί, ενώ εγώ έσκαβα στη γη σαν σκουλήκι…
Ο π. Δανιήλ πάντα προσπαθούσε για την αγιότητα και σε άλλους μιλούσε γι’ αυτήν. Δεν του αρκούσε η απλή σωτηρία. Έλεγε ότι ήταν λάθος να σκεφτόμαστε, «Μακάρι να μπορούσα να είμαι τουλάχιστον σε μιά άκρη του Παραδείσου». Γι’ αυτόν, η άκρη δεν ήταν αρκετή—ήθελε την υψηλότερη δόξα και την υψηλότερη ανταμοιβή στον Παράδεισο.
Μερικές φορές συγκλόνιζε κυριολεκτικά τους ανθρώπους που έρχονταν να βαφτιστούν ή να βαφτίσουν τα παιδιά τους όταν έλεγε: «Υπόσχεσαι ότι θα γίνετε άγιοι; υπόσχεσαι να μεγαλώσεις το παιδί σου να γίνει άγιο;»
Στις ομιλίες του μιλούσε συχνά για καλές πράξεις με τις οποίες κερδίζουμε τον Παράδεισο, χτίζουμε σπίτι για τον εαυτό μας εκεί, ακόμη και παλάτια. Δεν είναι τυχαίο ότι η προσωρινή εκκλησία είναι στο όνομα του αποστόλου Θωμά, ο οποίος έχτισε ένα παραδεισένιο παλάτι για τον βασιλιά Γκουνταφόρ.

Ο Μπάτουσκα μου έλεγε να έρχομαι στον τάφο του όταν τα πράγματα θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολα, οπότε πηγαίνω. Του φέρνω δεκαπέντε βιολετί κρίνους, είναι πιά το έθιμό μας τώρα. Δεκαπέντε, για όσα χρόνια ήμασταν μαζί.
Μερικές φορές μου φαίνεται σαν να είναι όνειρο, και μερικές φορές νομίζω ότι αυτό είναι το μόνο που μου έχει απομείνει—ένας τάφος με λουλούδια.

***

Τα πράγματα είναι εύκολα για μένα από οικονομικής πλευράς. Τίποτα δεν έχει αλλάξει με αυτή την έννοια, γιατί ο π. Δανιήλ δεν ήταν άνθρωπος αυτού του κόσμου και έτσι δεν είμαι ξένη με τις οικονομικές φροντίδες, τις οποίες δεν γνώριζε ποτέ. Μερικές φορές είναι δύσκολο να παίρνω αποφάσεις μόνη μου, αλλά πάντα ζητάω σιωπηλά την συμβουλή του π. Δανιήλ, και μου απαντά.
Είναι δύσκολο για μένα ως αρχηγός της οικογένειας. .. το κυριότερο είναι να μην επιτρέψω την αίσθηση της μοναξιάς στην καρδιά μου. Μια γυναίκα γίνεται μοναχική όταν αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό της έτσι.
Η κύρια πρόκληση μου είναι να μάθω να αναπτύσσομαι πνευματικά — είναι πολύ δύσκολο. Πρέπει να εμπιστεύομαι τον Θεό σε όλα τα πράγματα, κι όχι να κάνω τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο.

***

Δεν έχω σχέδια για το μέλλον. Όπως λένε, αν θέλεις να κάνεις τον Θεό να γελάσει, πες Του τα σχέδιά σου.
Πάντα μου φαίνεται ότι δεν έχω αρκετή δύναμη και σκληρότητα. Είμαι ήδη μαλακός… Συχνά λιγοψυχώ και πέφτω σε απόγνωση, αλλά θυμάμαι τα λόγια της Γραφής: Πάντοτε χαίρετε, εν παντί ευχαριστείτε τον Θεό (πρβλ. Α’ Θεσ. 5:16-18).
Στην πραγματικότητα, είμαι ένα πουλί με κομμένα φτερά — αλλά, άλλα, πιο δυνατά φτερά με κουβαλούν. Νιώθω πραγματικά τη φροντίδα του (του π. Δανιήλ) σε όλα…

Περνώντας ο καιρός συνειδητοποίησα ένα πράγμα που δεν μπορούσα να δεχτώ και να καταλάβω—στην αρχαία Εκκλησία πως συγχαίρονταν με το μαρτύριο. Έχω νιώσει με όλη μου την καρδιά πόσο καλά είναι για τον π. Δανιήλ εκεί!—πώς έχει τεράστιες δυνατότητες για εργασία ασύμβατη με τα επίγεια πρότυπα μας. Τότε κατάλαβα και συνειδητοποίησα ότι δεν θα δεχτώ πλέον συλλυπητήρια. Δέχομαι μόνο συγχαρητήρια.
Και δεν αντέχω άλλο να με λένε χήρα. Δεν είναι αυτό αλήθεια. Φυσικά, από κοινωνικής θέσης, για αίτηση για βίζα Σένγκεν, για απογραφή είμαι χήρα. Αλλά δεν είναι αλήθεια. Δεν είμαι χήρα. Και αυτό είναι.

***

Εμφανίσεις του νέου ιερομάρτυρος Δανιήλ Συσόεβ

Ο δόκιμος Ιωάννης από την Λαύρα της Αγίας Τριάδος του Σεργίου έλεγε, ότι δούλευε σε αυτούς ένας λαϊκός (κοσμικός) που δεν πίστευε στο Θεό, και ανοιχτά μιλούσε γι’ αυτό. Στις νουθεσίες των μοναχών, παράμενε αδιάφορος. Λίγες μέρες μετά την δολοφονία του πατέρα Δανιήλ, νωρίς το πρωί ο κοσμικός αυτός έτρεξε με μεγάλη ταραχή στον δόκιμο Ιωάννη και είπε, ότι σε αυτόν τώρα, στο ξύπνιο του, εμφανίστηκε ο Πατήρ Δανιήλ Σισόεβ, τον οποίο στην ζωή του δεν τον γνώριζε, και αυστηρά τον ρώτησε: “Γιατί δεν πιστεύεις στο Θεό; Ποιος είσαι εσύ για να μην αναγνωρίζεις την Ορθόδοξη πίστη;” Ο κοσμικός ρώτησε τον Ιωάννη τι πρέπει να κάνει, για να αρχίσει να ζει ως Ορθόδοξος, και στη συνέχεια έγινε ένας ένθερμος Χριστιανός.

Για μια άλλη περίπτωση μίλησε η πρεσβυτέρα του Ιουλία Σισόεβα. Ο Πατήρ Δανιήλ είχε στο σπίτι ένα βαπτιστικό σύνολο (τα αντικείμενα και τον εξοπλισμό) για την περίπτωση που κάποιος θα έπρεπε επειγόντως να βαπτιστεί και να χριστεί. Μετά το θάνατό του, η μικρότερη κόρη του Αγγελίνα, η οποία ήταν πολύ μικρή, βρήκε ένα μπουκαλάκι με το Μύρο, το άνοιξε και το έχυσε στο πάτωμα. Η Ιουλία, όταν το είδε, πήρε από αυτήν το μπουκαλάκι, αλλά δεν ήξερε τι είδους υγρό ήταν. Εκείνη την στιγμή μπήκε η μεγαλύτερη κόρη τους η Ιουστίνα και είπε: “ο μπαμπάς μόλις ήρθε σε μένα και μου είπε, ότι η Αγγελίνα έχυσε το Άγιο Μύρο, και ότι πρέπει οπωσδήποτε να το σκουπίσουμε και εξήγησε πώς πρέπει να το κάνουμε”. Εκείνες το σκούπισαν με ευλάβεια, όπως τους είχε πει. Στη συνέχεια, ο ιερέας Αλεξέι Λιμάρεβ, στον οποίο η Ιουλία παρέδωσε το μπουκαλάκι, συμπέρανε από την ευωδία ότι αυτό είναι πράγματι το Άγιο Μύρο.

Η τρίτη περίπτωση έγινε με το πνευματικό τέκνο του πατέρα Δανιήλ, τον Κύριλλο Ρουσάκοβ. Εκείνος είπε, ότι μια φορά τη νύχτα οδηγούσε για πολλές ώρες στον αυτοκινητόδρομο Εγόριεβσκοε στη Μόσχα και αποκοιμήθηκε στο τιμόνι. Ξαφνικά ονειρεύτηκε, ότι στο δρόμο ήταν ο Πατήρ Δανιήλ με ιερατικά άμφια και του έδειχνε με το χέρι, ότι πρέπει να στρίψει. Ο Κύριλλος ξαφνικά ξύπνησε και είδε, ότι οδήγησε στην λωρίδα με το αντίθετο ρεύμα και ότι καταπάνω του πήγαινε ένα φορτηγό. Εκείνος μόλις κατάφερε να αποφύγει την σύγκρουση. Αμέσως μετά από αυτό, είδε τη στροφή, την οποία έδειχνε ο Πατέρας Δανιήλ, υπάκουα έστριψε και βρέθηκε κοντά σε ένα ξενοδοχείο που βρισκόταν πάνω στον δρόμο. Εκεί νοίκιασε δωμάτιο και αμέσως αποκοιμήθηκε. Ο Κύριλλος πιστεύει ότι ο πατέρας τού έσωσε τη ζωή, διότι χωρίς την παρέμβασή του, εκείνος αναπόφευκτα θα συγκρουόταν με το φορτηγό.

Στο μοναστήρι της Αγίας Μαγδαληνής στη Νέα Υόρκη, στον Ιερομόναχο Σαββάτιο άρχισε να βγάζει Μύρο η φωτογραφία του πατέρα Δανιήλ.
“Να λάμπεις σαν ένα αστέρι” Βιογραφία και πνευματικές συζητήσεις του Νεομάρτυρος Δανιήλ Σισόεβ, Διακόνου Γεωργίου Μαξίμοβ, 2009

***

Έλεγε ο πατέρας Δανιήλ :«Πρέπει να κηρύττουμε σταθερά και γενναία το Λόγο του Θεού, να είμαστε ομολογητές του Χριστού. Το μαρτύριο για το Χριστό είναι η μέγιστη τιμή».

« Εάν το θέλετε εμείς οι χριστιανοί είμαστε τρομοκράτες, είμαστε μέλη μιας επαναστατικής ομάδας που μάχεται τον άρχοντα του αιώνος τούτου, τον διάβολο. Οι εκκλησίες είναι οι ενδιάμεσοι σταθμοί . Εκεί δεχομαστε πληροφορίες από την κυβέρνηση μας: κωδικους (Καινή Διαθήκη), ενισχύσεις (Θ. Ευχαριστία) και στήριξη από την κοινότητα. Κατέχουμε πολλές τεχνικές για να κάνουμε τρομοκρατικές επιθέσεις ενάντια στον άρχοντα του αιώνα τούτου.…».

Έλεγε ο π. Δανιήλ :«Ο σκοπός μίας ιεραποστολής είναι να κάνει τον κόσμο ολόκληρο να αγαπήσει το Χριστό».
Και αυτό: «Το πιο σημαντικό πράγμα στην ιεραποστολή είναι η προσευχή. Η ακατάπαυστη προσευχή είναι το πρώτο και το τελευταίο. Είναι μία ουσιώδης πτυχή της ιεραποστολής. Η μελέτη της Αγίας Γραφής είναι μία από τις τρεις κύριες δραστηριότητες του ιεραποστόλου. Επίσης, όσο πιο πολύ συμμέτεχεις στις Ιερές Ακολουθίες, τόσο πιο πολύ επιτυχία θα έχεις στην ιεραποστολή σου»
Επίσης έλεγε: «Κυρήττουμε το Εαυγγέλιο προς δόξαν Θεού και για τη σωτηρία των ανθρώπων»

***

Περί εσχάτων

πατήρ Δανιήλ Σισόεβ: «…Στον Αντίχριστο θα είναι σημαντικό να γνωρίζει, όχι, το πού βρίσκεται ο άνθρωπος, ή με τί ασχολείται και τί εμπορεύεται.
Για αυτόν θα είναι σημαντικό ο άνθρωπος να έχει «υπογράψει» συμβόλαιο μαζί του. Να έχει κάνει συμμαχία μαζί του. Αλλά θα του κάνει εκβιασμό χρησιμοποιώντας την πείνα. Γι’ αυτό είναι η απαγόρευση για το εμπόριο ( οπότε ) και ό κανόνας θα είναι απλός. Δέν με προσκυνάς, θα σέ πεθάνω λοιπόν της πείνας !
Αυτή είναι η όλη λογική, το καταλαβαίνετε;…
Και για ποιό λόγο ο Σατανάς εξαπλώνει όλα αυτά; Για τον λόγο, ότι, όταν εμφανισθεί ο πραγματικός Αντίχριστος, όλοι αυτοί οι άνθρωποι πού φοβούνται να πάρουν την σφραγίδα, όλοι θα πάρουν με επιτυχία την πραγματική. Επειδή θα ψάχνουν την σφραγίδα, όχι εκεί πού θα βρίσκεται. Αυτοί θα την ψάχνουν σέ κάποια τεχνικά μέσα τα οποία στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται στον Αντίχριστο. Ο διάβολος θέλει να μάθει στους ανθρώπους, όταν θα έρθει ο αληθινός εχθρός, αυτοί να μην τον φοβούνται πλέον.
Αλλά ο άγιος Ιππόλυτος λέει το έξης: «Τί θα λέει ο άνθρωπος, λαμβάνοντας την σφραγίδα του Αντίχριστου; Θα πει: αποτάσσομαι τον Θεό, τον Δημιουργό του ουρανού και της γης, τον Μοναδικό Του Υιό τον Ιησού Χριστό, το Άγιο Πνεύμα, την Αγία Εκκλησία και παραδίνομαι σέ σένα μόνος μου».
Κοιτάξτε ο άγιος Ιππόλυτος είχε δίκιο. Το βασικό σήμερα, το οποίο ο Αντίχριστος παίρνει για δικό του, είναι η απάρνηση της δημιουργίας του σύμπαντος. Η εξέλιξη, αυτό δεν είναι η προετοιμασία του ερχομού του Αντίχριστου; Και βέβαια είναι η προετοιμασία, η θεϊστική εξέλιξη ιδιαίτερα.
Όταν ισχυρίζονται ότι ο Θεός δημιουργούσε τον κόσμο με τη βοήθεια του κακού, και του θανάτου, αυτό οδηγεί στον Αντίχριστο.
Ο ισχυρισμός ότι ο Χριστός δεν είναι ο μοναδικός δρόμος για τον Θεό, αυτός είναι ο δρόμος για τον Αντίχριστο.
Ο ισχυρισμός ότι υπάρχει σωτηρία εκτός της Εκκλησίας, αυτός είναι ο δρόμος για τον Αντίχριστο.
Ο ισχυρισμός ότι εμείς πρέπει να βολευόμαστε εδώ στην γη.
Και όπως ο Απόστολος Παύλος λέει: « όταν θα λένε ότι τώρα έχουμε ειρήνη και ασφάλεια, τότε έρχεται η καταστροφή !»
Ο δρόμος λοιπόν για τον Αντίχριστο βρίσκεται στην ιδεολογία, στα πιστεύω μας, και όχι στην τεχνική. Με την πνευματική έννοια, πολλοί άνθρωποι σήμερα ήδη έχουν υιοθετήσει τις ιδέες του Αντίχριστου, και συμμερίζονται τις ιδέες του Αντίχριστου.
Η ιδέα, για το ότι ο Θεός είναι ένας, αλλά οι δρόμοι είναι πολλοί, αυτή είναι ιδέα του Αντίχριστου. Αλλά κανείς δεν γράφει ενάντια σε αυτό.
Ενάντια σε αυτό δεν πολεμάνε. Καταπολεμάνε ενάντια σε αυτά τα πράγματα, τα οποία εδώ και πολύ καιρό παλιώσανε….

Ἀπολυτίκιον τοῦ Προφήτου Ἀβδιοὺ
Ἦχος β´

Τοῦ Προφήτου σου Ἀβδιοὺ τὴν μνήμην, Κύριε, ἑορτάζοντες, δι᾽αὐτοῦ σε δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Βαρλαάμ ἐξ Ἀντιοχείας
Ἦχος δ’. Ὃ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Νεανικὴν ἐνδεδυμένος ἀνδρείαν, μαρτυρικὴν ἐν πολιᾷ καρτερίαν, σὺ ἐνεδείξω ἔνδοξε δοξάσας τὸν Χριστὸν· τούτῳ δὲ προσήγαγες, δεξιᾷ κεκαυμένη, ὡς θυσίαν ἄμωμον, τὴν ἁγίαν ψυχήν σου. Μεγαλομάρτυς πρέσβευε ἀεί, πᾶσι δοθῆναι, Βαρλαὰμ συγχώρησιν.

᾿Απολυτίκιον τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Ἡλιοδώρου, τοῦ ἐν Μαγιδῷ τῆς Παμφυλίας
῏Ηχος α΄. Τὸν Τάφον σου Σωτήρ.

Τὸν ῞Ηλιον Χριστὸν, ἐκδιδάσκων παμμάκαρ, Θεὸν ἀληθινόν, ταῖς βασάνοις ἐφάνης, ἰχθὺς νοστιμώτατος, δι᾿ ᾿Ιχθὺν τὸν γλυκύτατον, ὅθεν εἵλκυσας, πολλοὺς εἰς γνῶσιν Κυρίου, πολυστέφανος, ἀναδειχθεὶς ἀθληφόρος, κλεινὲ ῾Ηλιόδωρε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Σίµωνος τοῦ θαυµατουργοῦ, τοῦ ἐκ Καλαβρίας
Ἦχος πλ. δ´.

Ἐν σοί, Πάτερ, ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Σίμων, τὸ πνεῦμα σου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Δανιὴλ Συσόεφ τοῦ νέου ὁμολογητοῦ ἐν Ῥωσίᾳ
Ἦχος πλ. δ’

Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας διδάσκαλε καὶ σεμνότητος, τῆς οἰκουμένης ὁ φωστήρ, τῶν μοναζόντων θεόπνευστον ἐγκαλλώπισμα, Δανιὴλ σοφέ, ὑπὲρ τῆς πίστεως ἤθλησας, λύρα τοῦ Πνεύματος· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Δανιὴλ Συσόεφ τῆς Μόσχας. (Ιωάννη Τσιλιμιγκάκη)
Τὸν συνάναρχον Λόγον. Ήχος πλ. α΄.

Δανιὴλ ἀνυμνοῦμεν ἱερομάρτυρα, τὸν ἐν ναῷ τοῦ Κυρίου ὅπλῳ τρωθέντα δεινῶς, καὶ ἀπάραντα εἰς δώματα οὐράνια, τὸν σοφωτάταις διδαχαῖς, προσελκύσαντα ὀρδάς, ἀπίστων εἰς Ἐκκλησίαν, καὶ κηρύξαντα παῤῥησίᾳ, τῶν ὀρθοδόξων τὴν ὁδὸν ἀληθῆ.

Τῶν Μαρτύρων
Ἦχος πλ. δ´.

Μάρτυρες Κυρίου, πάντα τόπον ἁγιάζετε, καὶ πᾶσαν νόσον θεραπεύετε· καὶ νῦν πρεσβεύσατε ῥυσθῆναι τῶν παγίδων τοῦ ἐχθροῦ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν δεόμεθα.

Κάθισμα
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου, Σωτὴρ.

Ὁ μέγας Ἀβδιοὺ, ἐπιλάμψεσι θείαις, τὸν νοῦν φωτοειδῆ, κεκτημένος θεσπίζει, τὰ μέλλοντα Πνεύματι, τῷ Ἁγίῳ φθεγγόμενος, τοῦτον σήμερον, εὐσεβοφρόνως τιμῶντες, ἐκτελέσωμεν, τὴν ἱερὰν αὐτοῦ μνήμην, καρδίας φωτίζουσαν.

iconandlight.wordpress.com