''Οὐδεὶς
ἀναντικατάστατος'' λένε κάποιοι, ὂμως αὐτὸ τὸ ρητὸ δὲν ἰσχύει γιὰ τὸν
φωτισμένο ἱεράρχη ποὺ κίνησε γιὰ τὸ οὐράνιό του ταξίδι...
Σὰν
φόρο τιμῆς στὸ πρόσωπό του θέλω νὰ ἀναφερθῶ σὲ ἓνα ἂλλο ταξίδι του,
ἐδῶ στὰ γήινα, ὂπου εἶχα τὴν χαρὰ νὰ βρεθῶ μαζὶ του καὶ νὰ νοιώσω
βιωματικὰ τὰ ὂσα πρέσβευε καὶ ἒκαναν ὃλους ὂσους βρίσκονταν στὸ δρόμο
του νὰ τὸν ἀγαπήσουν.
Πτήση
117 τῆς Ὁλυμπιακῆς Ἀεροπλοίας μὲ προορισμὸ τά Τίρανα καὶ ένδιάμεσο
σταθμὸ τὰ Ἰωάννινα. Τὸ δρομολόγιο ἐκτελεῖτο μὲ ἀεροσκάφος ΑΤR 42, ἓνα
μικρὸ ἐλικοφὀρο 50 θέσεων ,ἒχοντας ἒνα μὀνο μέλος πληρώματος θαλάμου
ἐπιβατῶν ποὺ στὰ τέσσερα σκέλη τῆς πτήσεως ,ἀσθμαίνοντας , ἒπρεπε νὰ
ἀσχοληθεῖ μὲ τὰ σωστικὰ, τὶς ἀναγγελίες, τὸ σερβίρισμα τῶν χειριστῶν καὶ
κατόπιν τὸ σέρβίρισμα τῶν ἐπιβατῶν μὲ ποτὰ καὶ καφὲ στὰ δύο σκέλη καὶ
ἐπιπλἐον γεῦμα στὰ ἂλλα δύο. (Ἀργότερα ἡ ἐταιρεία διαπιστώνοντας πόσο
ἀνέφικτο ἦταν ὂλο αὐτὸ γιὰ τὸ μέλος πληρώματος ποὺ ἒτρεχε ἀσταμάτητα
στὸ λιγοστὸ χρὀνο ποὺ διέθετε νὰ προλάβει καὶ παρουσίαζε μιὰ ἀξιοθρήνητη
εἰκόνα, ἒβαλε μεγαλύτερα ἀεροσκάφη καὶ ἀπλοποίησε τὸ σέρβις.)
Οἱ
πρώην συνάδελφοί ποὺ τυχὸν διαβάζουν τὴν δημοσίευσή μου θυμοῦνται
σίγουρα τὴν στιγμὴ ποὺ μὲ τεράστιες πλαστικὲς σακοῦλες, λόγω τοῦ ὃτι δὲν
ὑπῆρχε χῶρος γιὰ τρόλλεϊ περισυλλογῆς ἀπορριμάτων, τρέχαμε πάνω- κάτω
στοὺς διαδρόμους μεταφέροντας τὶς ἀσήκωτες καὶ γεμᾶτες σκουπίδια
σακοῦλες ἐνῶ κάποιοι ἐπιβάτες, ἀσυγκίνητοι στὸ θέαμα καὶ κυριολεκτικὰ
πρὶν τὴν προσγείωση ζητοῦσαν ἐπιπλἐον ποτὰ λὲς καὶ βρίσκονταν σὲ μπάρ...
Σὲ
μιὰ τέτοια λοιπὸν στιγμὴ ὃταν ἢμουν ἐγὼ τὸ μἐλος πληρώματος καμπίνας ,
ἒνας ἱερωμένος σηκώθηκε καὶ μοῦ πῆρε τὴν σακοῦλα ἀπὸ τὸ χέρι γιὰ νὰ μὲ
βοηθήσει, μὲ βλέμμα γλυκύτατο καὶ γεμᾶτο ἐνσυναίσθηση ...Εἶναι ἠ δουλειὰ
μου τοῦ εἶπα ἀλλὰ δὲν ἂκουσε τὶς ἀντιρρήσεις μου.... Δὲν μπορῶ παιδὶ
μου νὰ σὲ ἀφήσω νὰ σηκώσεις ὂλο αὐτὸ τὸ βάρος μετὰ ἀπὸ τἐτοια κούραση,
εἶπε ἀπλὰ καὶ ταπεινὰ.
Ἦταν ὁ μέχρι τότε ἂγνωστος σὲ μένα ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΤΙΡΑΝΩΝ, ὂπως διάβασα στὸ ἒγγραφο V.I.P. τοῦ ἀεροπλάνου..
Μὲ
αὐτὴν τὴν χειρονομία ποὺ ἒκανε ἀβίαστα λόγω τῆς μεγάλης πνευματικῆς του
ἀρχοντιᾶς μὲ δίδαξε σὲ μιὰ στιγμὴ ὃ,τι δὲν μὲ δίδαξαν ὦρες ἀνάγνωσης
πνευματικῶν κειμένων...Ἀπλὰ καὶ ταπεινὰ...
Δὲν θὰ σὲ ξεχάσω ποτὲ...
(κείμενο παιδικής μου φίλης κι αληθινό περιστατικό)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου