Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ Θ´(9ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, μνήμη τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀλφαίου ἐκ τῶν Δώδεκα, τοῦ ἐπιλεγομένου Μικροῦ, υἱοῦ Ἀλφαίου ἢ Κλωπᾶ καὶ Μαρίας τῆς Μυροφόρου, καὶ ἀδελφοῦ Ἰωσῆ, ἐν τῇ πόλει τῆς Αἰγύπτου Ὀστρακίνα σταυρωθέντος. (1ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Ποπλίας, τῆς Ὁμολογητρίας διακόνου ἐν Ἀντιοχείᾳ, ἐπὶ Ἰουλιανοῦ τοῦ Ἀποστάτου. (362)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Ἰουβεντίνου καὶ Μαξιμίνου τῶν στρατιωτῶν, ἐν Ἀντιοχείᾳ ἀθλησάντων. (362)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀνδρονίκου, καὶ Ἀθανασίας τῆς συμβίου αὐτοῦ, ἐξ Ἀντιοχείας καὶ ἐν Αἰγύπτῳ δὲ ἀσκητικῶς διαλαμψάντων (Ϛ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Πέτρου τοῦ ἡσυχαστοῦ «τοῦ ἀπὸ στρατιωτῶν», διαλάμψαντος ἐν Ὀλύμπῳ τῆς Βιθυνίας καὶ ἐν τῇ Μονὴ Ἁγίου Φωκᾶ ἐν τῇ Κωνσταντινούπολει (9ος-10ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Στεφάνου τοῦ Τυφλοῦ, πρίγκηπος τῆς Σερβίας, τοὐπίκλην Μπράνκοβιτς (1476), καὶ τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μιλίτσας, τῆς διὰ τοῦ μοναχικοῦ σχήματος μετωνομασθείσης εἰς Εὐφροσύνην.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου καὶ Θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Δωροθέου Ἐπισκόπου Τύρου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ Ὁμολογητές: Ἀθανάσιος Ντοκούκιν, Νικόλαος Γκούσεφ, Ἰωάννης Ζολότοφ, Δημήτριος Κριούτσκοφ, Ἀλέξανδρος Λεβίτσκι, Ξένια Ἀκίμοβα, Εὐδοκία Ἀλεξάντροβα, Ὄλγα Μπερντιάεβα, Κλαούντια Βολγκάνοβα, Ἄννα Ζιβουλίνα, Ματρένα Ζμπόλντιρεβα, Ἄννα Καλυακίνα, Πάβλα Κόμοβα, Ἄννα Κορυγίνα, Μαρία Κουζμίνα, Ἄννα Μολόχνικοβα, Νόννα Ζένκοβα, Νατάλια Ὀρέχοβα, Ὄλγα (Ὀρλόβα-Νταβίντοβα), Ἀλεξάνδρα Σιμπιριάκοβα, Ἄννα Ταράσοβα, Μαρία Φεντότοβα, Ἄννα Φιλίπποβα, Κλαυδία Σουγκίνα, Ἀλεξάνδρα Ρουμιάντσεβα, Δημήτριος (Rozanov) (1937), Βλαδίμηρος (Viatsky)(1939), ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κοίμησις τῆς μοναχῆς Σιλουανῆς (Ναντέζντα Ἀντρέγιεβνα Σομπόλεβα) τῆς μονῆς Πιουχτίτσα, μαθήτριας Ὁσίου Σιλουανοῦ Ἀθωνίτου (1979)
Στίχοι
Τίς οἶκός ἐστιν; Ἀβραὰμ τεθνηκότος.
Οὗ κόλπος ἄλλοις οἶκος, ὡς τῷ Λαζάρῳ.
Ὑπῆρξε τῷ Λὼτ οὐρανὸς Σηγὼρ νέα,
Εἰς ὃν φθάσας, πέφευγεν ὡς πῦρ τὸν βίον.
Στίχοι
Σύσκηνον Ἀνδρόνικος Ἀθανασίαν,
Κόσμῳ τ’ ἐν ἀσκήσει τε κἄν πόλῳ ἔχει.
9 Οκτωβρίου
Άγιος Ανδρόνικος-Αγία Αθανασία
π. Ανανία Κουστένη
Στις 9, όμως, του μηνός Οκτωβρίου πάντα, γιορτάζει κι ένα ζεύγος αγίων. Και μάλιστα οσίων. Οι άγιοι και όσιοι Ανδρόνικος και Αθανασία, από την Αντιόχεια, πάλι, της Συρίας. Που ονόμασε ο Ιουστινιανός Πόλη του Θεού. Ο Ανδρόνικος ήτο χρυσοχόος και αργυραμοιβός. Ανταλλακτής νομισμάτων. Κι έβγαζε πολλά χρήματα. Και η Αθανασία, η σύζυγος του, ήταν κι εκείνη καλή, όπως κι ο Ανδρόνικος. Κι έκαμαν μια συμφωνία. Να μοιράσουν στα τρία την περιουσία τους. Τα κέρδη τους. Τα λεφτά τους. Το ένα τρίτο στους φτωχούς, με το άλλο να περνάνε αυτοί και τα παιδιά τους, και με το άλλο να συντηρούν την επιχείρηση. Τι ωραίοι ήταν! Και συντηρώντας την επιχείρηση, έδιναν δουλίτσα και στους ανθρώπους. Λέει, ο άλλος έχει εργοστάσιο, έχει αυτό, να του το πάρουμε. Να του το πάρουμε. Ωραία. Άμα τα πάρουν όλα τα εργοστάσια και τα ‘χουνε, οι εργάτες Τι θα κάνουνε μετά; Ο Γέροντας Πορφύριος έλεγε να υπάρχει κι ο εργοστασιάρχης. Να μην αδικεί. Να προσπαθεί να λειτουργεί το εργοστάσιο. Για να πάρουνε, να φάνε ψωμάκι και οι υπόλοιποι. Γιατί έρχονται κάποιοι και μας τα ισοπεδώνουν όλα. Λέει, να γίνουμε όλοι το ίδιο. Όχι, όλοι το ίδιο. Αλλά, Τι; Να παίρνει ο καθένας, ο,τι του ανήκει. Από την εργασία του, άπ’ τη ζωή του, άπ’ τα χρειαζούμενα, τις ανάγκες του, τι ωραίο είν’ αυτό! Αυτό ορίζει η Εκκλησία. Διότι τα άλλα είναι ισοπέδωση. Τώρα είμαστε όλοι το ίδιο, δεν είναι, δεν είναι κανείς το ίδιο. Δεν είναι κανείς το ίδιο. Η πανσοφία του Θεού μας έφτειαξε και διαφορετικούς. Και όμοιους και διαφορετικούς. Έτσι. Να παίρνει κανείς αυτό που του ανήκει. Αυτή είναι η λύση του ευαγγελίου. Κι όπως έλεγε ο πάτερ Παίσιος, αν δεν λυθεί το κοινωνικό πρόβλημα με το ευαγγέλιο, θα λυθεί με το μαχαίρι. Δηλαδή, ποτέ. Γιατί, μάχαιραν έλαβες, μάχαιραν θα λάβεις.
Λοιπόν. Κάνανε δύο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι και τα μεγάλωναν με μεγάλη χαρά. Κι αφού απέκτησαν τα παιδιά, αποφάσισαν να ζήσουν σαν καλόγεροι. Δικαίωμα τους. Υπάρχει κι η ελευθερία. Και ζούσαν. Και κάποια στιγμή, σαν μεγάλωσαν τα παιδιά και περίμεναν να τα τακτοποιήσουν, τα πήρε ο Κύριος και τα δύο. Τι γίνεται; Πόσα τέτοια γίνονται κάθε μέρα;
Η Αθανασία ήταν απαρηγόρητη. Ο Ανδρόνικος το φιλοσόφησε. Έτσι είν’ οι άνδρες. Λίγο… να κρατάνε τις γυναίκες και τους άλλους. Κι άμα γίνουν οι άνδρες χειρότεροι άπ’ τις γυναίκες, σαν δεν έχουνε δύναμη, τι να κάνουν; Αν και πολλές φορές υπάρχουνε γυναίκες, που κρατάνε άνδρες και κρατάνε τα πάντα. Αλλά αυτό είν’ άλλο πράγμα. Ανδρείες γυναίκες δεν είναι πολλές. Μακάρι να ‘ναι, όμως. Πήραν τα παιδιά, τα έθαψαν, και τι κάνει η άγια; Κάθησε στην εκκλησία του αγίου Ιουλιανού και δεν έφευγε. Εγώ δεν φεύγω από ‘δω, Κύριε, δεν φεύγω από ‘δώ, εάν δεν μου απαντήσεις, γιατί τα πήρες.» Πώς κάθονται στον τάφο μερικοί…
Βέβαια. Δεν είναι λίγο, είναι πόνος. Κι όσοι έχετε παιδιά, το καταλαβαίνετε περισσότερο. Αλλά και όλοι το καταλαβαίνουμε. Τον Ανδρόνικο τον πήρε ο επίσκοπος της Αντιοχείας, για να τον παρηγορήσει. Κι εκείνη έκλαιγε συνέχεια και φώναζε. Κι εκεί που ήταν στην εκκλησία, ήταν κλειδωμένη η εκκλησία, έκατσε μέσα αυτή, λέει θα κάτσω, εντάξει. Έκανε κατάληψη, μ’ έναν ευγενικό τρόπο. Κι ήλθε, λοιπόν, ένας καλόγηρος και της λέει: «Καλά, τι φωνάζεις;» Λέει: «Γιατί να μου πάρει ο Χριστός τα παιδιά;» «Σού τα πήρε», λέει, αλλά, ξέρεις, αυτά είναι τυχερά. Εσύ είσαι άτυχη». «Γιατί;» λέει. «Γιατί τ’ αδίκησε ο Χριστός τα παιδιά σου. Όπως το λες κι εσύ. Αλλά υπάρχει κάτι παρέκει, που φέρνει ισορροπία.» «Τι;» λέει. «Στη Δευτέρα Παρουσία τα παιδιά αυτά θα πουν στον Κύριο: «Γιατί μας κλάδεψες νωρίς άπ’ τη ζωή και δεν χαρήκαμε τίποτε; Ούτε τα νειάτα μας ούτε τη ζωή μας.» —Αυτά που λένε μερικοί.— «Έτσι θα του πούνε», λέει. Και λέει: Ό Κύριος τι θα κάνει τότε; Θα τους πει: «Παιδιά, έχετε δίκαιο. Εγώ σας κλάδεψα, για το καλό σας. Δηλαδή, ιδού ο Παράδεισος. Μπείτε μέσα και πηγαίνετε, όπου θέλετε. Είναι δικός σας. Κι αυτό θα το ‘χετε αιώνια. Ενώ την ζωή την επίγεια την είχατε για λίγο, θα ‘ταν κι ευχάριστα, θα ‘ταν και δυσάρεστα, έχομε δέκα πικρά κι ένα ευχάριστο, όταν έχομε, εγώ έτσι έκρινα για το δικό τους καλό». Τι έκανε η γυναίκα; Παρηγορήθηκε. Σού λέει τα παιδιά μου είναι κοντά στον Θεό. Τα παιδιά μου θα μπουν στον Παράδεισο. Και τώρα είναι εκεί. Είν’ άπ’ έξω. Περιμένουν. Και ευφραίνονται με την προοπτική αύτη. Εγώ, τότε, γιατί να στενοχωρούμαι; Και βγήκε. Ερώτησε τόν φύλακα της εκκλησίας, «Ποιος ήταν αυτός;», λέει. Εγώ, κυρία μου, έχω κλείσει την πόρτα. Έχω κλειδώσει. Δεν σού άνοιξα; Δεν είδα κανένα.» Κι ήταν ο άγιος μάρτυς Ιουλιανός, ο εν Αντιόχεια. Ο ναός ήταν δικός του. Ο κάθε άγιος, πό ‘χει τον ναό του, είναι εκεί. Άς το ξέρουμε αυτό. Είναι εκεί. Άς το ξέρουμε αυτό. Μου ‘πε κάποιος προχθές, «Πήγα εδώ στον άγιο Βασίλειο, στη Μετσόβου»…
Ευχαριστώ που πήγατε και δώσατε αίμα, όσοι δώσατε, κι όσοι παρακαλέσατε κι άλλους, σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Το κάνατε δώρο στον Χριστό, αλλά και σε μένα. Έτσι. Το ‘χω κι εγώ ανάγκη να μου κάνετε κάτι. Αυτό μου κάνατε, ώς δώρο για τη γιορτή μου, και τις ευχές σας όλες που στείλατε και στέλλετε και μ’ αγαπάτε, σας ευχαριστώ. Και λέει, Εγώ», πάτερ, «έχω ένα φίλο. Πάω σε διάφορα ραντεβού», ήτανε γιατρός, ιατρικός επισκέπτης, έκαμε διάφορες, εκεί, θεραπείες, «και μερικοί θέλουν ακριβώς να πάω, κι εγώ, για να περάσει η ώρα, πάω στον άγιο και κάθομαι εκεί. Τα ‘χουμε βρει. Του μιλάω, μου μιλάει με τον τρόπο του, κι έχουμε ισορροπήσει.» Έτσι. Λοιπόν. Να συνεχίσω, γιατί πάει η ώρα και δεν κάνει, έχουμε μόνο τρία λεπτά, ακόμη, κι έχουμε και την 10η του μηνός. Πήγαν κι αυτοί κι έγιναν καλόγεροι. Κάτω εκεί στην Αίγυπτο. Χωριστά.
Στα δώδεκα χρόνια που πέρασαν χωριστά, ο άγιος Ανδρόνικος είπε στον ηγούμενο: «Να μ’ αφήσεις να πάω να προσκυνήσω στους Αγίους Τόπους». Του έδωσε την άδεια. Στον δρόμο συνάντησε έναν άλλο καλόγερο. Του λέει, «Που πάς;» «Πάω στους Αγίους Τόπους». «Κι εγώ πάω.» «Πάμε παρέα;» «Ναί. Αλλά ξέρεις;» λέει. Αναγνώρισε αυτή τόν άντρα της. Ήταν γυναίκα του. Ο μοναχός Αθανάσιος. Φόραγε αντρικά κι αυτή. «Δεν θα μιλάμε στον δρόμο.» Έτσι έλεγα το μεσημέρι σε κάποιους που μου διάβαζαν το Συναξάρι: Τα ζευγάρια που δεν μιλάνε, από κακία ή από ιδιοτροπία και που κάθονται εκεί, άς έχουν μπροστά τους αυτούς τους δύο αγίους, και να γίνει η μεταποίηση αυτής της σιωπής σε προσευχή. Σιωπηλοί. Λοιπόν. Να τους θυμάστε, όσοι είστε και έγγαμοι, να τους θυμάστε περισσότερο.
Πήγαν, λοιπόν, στους Αγίους Τόπους, προσκύνησαν, γύρισαν, και μετά πήγαν στο μοναστήρι που έμενε ο Ανδρόνικος. Κι είπαν στον ηγούμενο: «Εμείς γνωριστήκαμε στον δρόμο, είμαστε φίλοι και ταιριάζουμε, να μένουμε μόνοι μαζί.» Είπε, όμως, η Αθανασία —ο Αθανάσιος— «Θα μένουμε μαζί, αλλά δεν θα μιλάμε καθόλου.» Για σκεφθείτε! Τι ώραίο είναι! Κι έμειναν μαζί δώδεκα χρόνια. Και συνέβη ν’ αρρωστήσει ο Αθανάσιος και φώναξαν, λοιπόν, άπ’ τη μονή εκεί, ήταν κοντά, τους πατέρες. Και κοινώνησε και εκοιμήθη. Λίγο πριν κοιμηθεί, είπε και στον ηγούμενο: «Στο κεφαλάκι μου έχω ένα πινακίδιο, ένα γραμματάκι.» Ένα σημείωμα, θα λέγαμε εμείς. «Να το διαβάσετε μόλις τελευτήσω». Το παίρνει ο ηγούμενος και λέγει: Εγώ δεν είμαι άνδρας. Είμαι γυναίκα. Η γυναίκα του Ανδρόνικου στον κόσμο. Η Αθανασία.» Και καθώς την ετοίμαζαν να την ενταφιάσουν, το είδαν κι αυτό και το διαπίστωσαν. Και μετά οι πατέρες θέλαν να πάρουν, αφού έκατσαν και κάναν το μνημόσυνο, τον Ανδρόνικο στη μονή. Να φύγει άπ’ αυτό το κελλάκι, πώς θα ‘βγαινε μόνος του. Λέει, Όχι. Εγώ θα μείνω με την κυρά μου». Κι όταν φύγαν οι πατέρες, μετά από λίγο, έπαθε κι αυτός, αρρώστησε, πυρετό κλπ. και κάποιος καλόγερος που περνούσε, πήγε και φώναξε, τον διάβασαν κι εκείνον, και εκοιμήθη και ο Ανδρόνικος. Οι πατέρες θέλαν να πάρουν το λείψανο του στη μονή κι άλλοι πατέρες τον διεκδικούσαν κι ήλθαν πολλοί, ακόμη κι η Αλεξάνδρεια ολόκληρη ήλθε εκεί. Θαυμαστά κατορθώματα! Και είπε στο τέλος ο ηγούμενος, ο αββάς Δανιήλ: Όχι, θα τόν θάψουμε εδώ, με τη σύζυγο του. Τη μοναχή Αθανασία.» Και τους έθαψαν. Κι έμειναν εκεί παράδειγμα στους αιώνες.
Φθινοπωρινό Συναξάρι τόμος Α΄, του π. Ανανία Κουστένη, Εκδόσεις Ακτή, Λευκωσία 2008
Το Πνεύμα το Άγιο δεν εμποδίζεται από τίποτε. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι, όπου και αν βρεθή κανείς, αν αγωνισθή φιλότιμα, μπορεί να πετύχη το ποθούμενο, την σωτηρία της ψυχής του. Εδώ ο Λώτ ζούσε μέσα στα Σόδομα και στα Γόμορρα και σε τί κατάσταση πνευματική ήταν! Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2024/10/08/%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%bd%ce%b5%cf%8d%ce%bc%ce%b1-%cf%84%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b5%ce%bc%cf%80%ce%bf%ce%b4%ce%af%ce%b6%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84/
Τα γλυκύτατα, ιαματικά λόγια του Χριστού ως ουράνιο μέλι και εξαίσια χρυσή αμβροσία τρέφουν τους πιστούς… Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2023/10/08/%cf%84%ce%b1-%ce%b3%ce%bb%cf%85%ce%ba%cf%8d%cf%84%ce%b1%cf%84%ce%b1-%ce%b9%ce%b1%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%ce%bb%cf%8c%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84/
Η Δρυς του Μαμβρή είναι τόπος μοναδικής και ακράδαντης πίστης στον Θεό αλλά και σημείο των εσχάτων.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/02/%ce%b7-%ce%b4%cf%81%cf%85%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bc%ce%b1%ce%bc%ce%b2%cf%81%ce%ae-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%84%cf%8c%cf%80%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b1%ce%b4%ce%b9%ce%ba%ce%ae/
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀλφαίου.
Ἦχος γ´.
Ἀπόστολε Ἅγιε Ἰάκωβε, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀλφαίου.
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.
Γόνος ἅγιος, Ἀλφαίου ὤφθης, καὶ Ἀπόστολος Χριστοῦ ἐδείχθης, τῆς ἐκλογάδος μεγαλόφρον Ἰάκωβε· διαδραμὼν οὖν εἰς τὰ τῆς γῆς πάντα πέρατα, καὶ διασπείρας τὸν λόγον τῆς χάριτος, τεθα‐ νάτωσαι ἐπὶ σταυροῦ, ὡς ὁ Κύριος, πρεσβεύων ὑπὲρ τῶν εὐφημούντων σε.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀλφαίου.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος γλωσσοπυρσεύτῳ πνοῇ, ὡς θεῖος Ἀπόστολος, ὑποδεχθεὶς τῇ ψυχῇ, Ἰάκωβε ἔνδοξε· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, ὡς ἀστὴρ ἑωσφόρος· ἔλυσας τῶν εἰδώλων, τὴν πολύθεον νύκτα· καὶ νῦν ἀπαύστως δυσώπει, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀνδρονίκου.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῆς ἐρήμου πολίτης, καὶ ἐν σώματι ἄγγελος, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, θεοφόρε πατὴρ ἡμῶν Ἀνδρόνικε· νηστείᾳ, ἀγρυπνίᾳ, προσευχῇ, οὐράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.
Ἀπολυτίκιον τῶν Ὁσίων Ἀνδρονίκου, καὶ Ἀθανασίας.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῆς ἐρήμου τὸ θρέμμα, καὶ Ἀγγέλοις ὁμόσκηνον, τῶν μοναστῶν αἱ χορεῖαι, Ἀνδρόνικον τὸν θεῖον ἀνευφημήσωμεν, σὺν τῇ συζύγῳ Ἀθανασίᾳ τῇ ἱερᾷ, ὅτι ἐνίκησαν τὸν κοσμοκράτορα ἐχθρόν, καὶ ἔλαβον τοὺς στεφάνους παρὰ τοῦ ἀθλοθέτου ἐν ἑαυτοῖς Κυρίου. Δόξα τῷ χορηγήσαντι ὑμῖν· δόξα τῷ ἁγιάσαντι· δόξα τῷ ἐν τῇ γῇ καὶ οὐρανῷ ὑμᾶς δοξάσαντι.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν Ὁσίων Ἀνδρονίκου, καὶ Ἀθανασίας.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Σωφροσύνης τὴν χλαῖναν τὴν θεοΰφαντον, κατεποικίλατε χρόαις τῶν ἱερῶν ἀρετῶν, ὁμοφρό‐ νως ἐν σπουδῇ ἄμφω ἀσκήσαντες· ὅθεν ὑμῶν τὴν σιωπήν, ἡ τρισάγιος ᾠδή, ἐδέξατο ἐν ὑψίστοις, Ἀνδρόνικε σὺν τῇ θείᾳ, Ἀθανασίᾳ τῇ θεόφρονι.
Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Ποπλίας, τῆς Ὁμολογητρίας.
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς κορυφαῖον θείας πίστεως μύστην καὶ ὡς γενάρχην, Ἀβραάμ, σε τιμῶμεν, συνευφημοῦντες ἅπαντες τὸν δίκαιον Λώτ, σὺν τῇ πολιᾷ σεπτῇ, θαυμαστῇ τε Ποπλίᾳ. Καὶ Ἱερομάρτυρα τὸν Δωρόθεον ἅμα, τὸν ἀθλητὴν τὸν εὔψυχον Χριστοῦ, πάντες ἐνθέως ἐν ὕμνοις γεραίρομεν.
Ἀπολυτίκιον Πατριάρχου Ἀβραὰμ καὶ τοῦ ἀνεψιοῦ αὐτοῦ Λώτ.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀβραὰμ πατριάρχην φιλοξενίσαντα τὴν παναγίαν Τριάδα πρὸς τῇ δρυῒ τῇ Μαμβρῆ ἱλαρῶς καὶ Λώτ, ὡς δίκαιον ὃν ἔσωσεν ἐκ τῆς Αὐτοῦ ὀργῆς Θεός, εὐφημήσωμεν λαμπρῶς βοῶντες· ἡμᾶς ἀφθίτου χαρᾶς μετόχους, πατέρες, καὶ εὐφροσύνης ἀναδείξατε.
Μόρφου Νεόφυτος: Τὸ ἅγιο ζεῦγος τῆς σιωπῆς, Ἀνδρονίκου καὶ Ἀθανασίας (09.10.2021)
https://www.youtube.com/watch?v=KQzj9Rio5CQ&ab_channel=%CE%9F%CE%9C%CE%99%CE%9B%CE%99%CE%95%CE%A3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου