Ενα βράδυ, πού έκαναν όλονύκτιο αγρυπνία, βλέπει λοιπόν ό ύποτακτικός άπό τήν μιά τήν Παναγία, πού είχε μιά πετσέτα στον ώμο Της καί σκούπιζε τον ίδρωτα των Πατέρων, πού πήγαιναν στο διακόνημα των χωραφιών καί άπό τήν άλλη ό Άγγελος είχε τό Άγιο Ποτήριο καί τούς κοινωνούσε .

 Θά σάς φέρω ένα παράδειγμα, πού μου τό είπε ένας Ιερέας τό έζησε ό ίδιος αυτό. Ηταν σέ μιά Μονή δέκα μοναχοί καί είχε πάει καί ένα πλουσιόπαιδο. Οι δέκα έπαιρναν τούς τουρβάδες, τις παπούτσες καί πήγαιναν στά χωράφια, όπου αγωνίζονταν. Ό πλούσιος νέος δεν μπορούσε νά πάη μαζί τους, γιατί ήταν καλομαθημένος καί ό Γέροντας τον έβαλε εκκλησιαστικό. Οι γονείς του τού πήγαιναν σακούλες μέ τρόφιμα, εκείνος ά έβαζε στο κελί του καί όποτε ήθελε, έτρωγε. 

Ό Γέροντας δεν αναπαυόταν από τή ζωή τού μοναχού αυτού καί έβλεπε ότι δέν βαδίζει σωστά. Έκανε πολλή προσευχή καί παρακαλούσε νά παρουσιαστή στον νέο κάτι, γιά νά μπή στή γραμμή πού ήταν καί οί άλλοι πατέρες. Ενα βράδυ, πού έκαναν όλονύκτιο αγρυπνία, βλέπει λοιπόν ό ύποτακτικός άπό τήν μιά τήν Παναγία, πού είχε μιά πετσέτα στον ώμο Της καί σκούπιζε τον ίδρωτα των Πατέρων, πού πήγαιναν στο διακόνημα των χωραφιών καί άπό τήν άλλη ό Άγγελος είχε τό Άγιο Ποτήριο καί τούς κοινωνούσε. Τελευταία πήγε καί αυτός νά τού σκουπίση τον ίδρωτα. «Ποιόν ίδρωτα νά σου σκουπίσω; Δέν ίδρωσες, δέν κουράστηκες», τού είπε ή Παναγία. Μετά πήγε νά κοινωνήση καί ό Άγγελος τού είπε: «Έσύ δέν έχεις καμία εργασία, ή Κοινωνία είναι γι’ αύτούς πού άγωνίζονται γιά τή σωτηρία τους». Αυτή τήν οπτασία τήν είδε καί ό ύποτακτικός καί ό Γέροντας. Τρέχει ό ύποτακτικός στον Γέροντακαί του λέει: «Γέροντα, οτι κάνουν οι άδελφοί θά κάνω κι έγώ' αύριο θά μου δώσης τις παπούτσες καί τον τουρβά». 

Σκέφθηκε οτι στερήθηκε την ευλογία από την Παναγία και την Κοινωνία άπό τον Αρχάγγελο. Ότι κάνει κανείς, τό κάνει γιά τον Θεό. Δεν τό κάνει γιά τη Γερόντισσα καί γιά τό Γέροντα. Τό να άποφεύγη κανείς νά μη κρυώση, νά μή κουρασθή, αυτό λέγεται φιλαυτία. Όσο άγωνίζεται γιά τήν αγάπη του Χριστού, τόσο αισθάνεται τήν Χάρι Του. Πώς θά έρθη ή Χάρις χωρίς κόπο, χωρίς προσευχή, χωρίς αγρυπνία, χωρίς νηστεία καί έγκράτεια, χωρίς φόβο Θεού στήν ψυχή μας; Πώς θά έρθη ή Χάρις τού Θεού στήν καρδιά μας; Όσο αγωνιζόμαστε, δέν θά έρθη ποτέ ξηρασία στήν ψυχή μας καί τόσο ή Χάρις τού Θεού θά μάς ένισχύη καί θά μάς βοηθάη. Γιά παράδειγμα, έρχεται τό αλεύρι. ’Άν ό ένας άπό ’δώ λέει, «εγώ δέν μπορώ νά τό σηκώσω», ό άλλος άπό ’κει, «δέν μπορώ», τότε ποιος θά ξεφορτώση; Όταν ομως έχουμε πίστι, θά βοηθήση ό Θεός καί δέν θά άφήση τό πλάσμα του, πού άγωνίζεται γιά τήν αγάπη Του, νά πάθη τίποτε, ακόμη καί όταν ύπάρχη μια σοβαρή ασθένεια. 

Όσο αγωνιζόμαστε, τόσο μάς δίνει ό Θεός. Όσο αγαπάμε τον Θεό. τόσο πολύ μάς αγαπάει κι ό Θεός καί μάς δίνει δύναμι Θά μάς έπισκιάζη ή Χάρις τού Θεού, όταν έγκρατευώμαστε. Δοκιμάστε νά πήτε: «Σήμερα δέν θά πιώ νερό γιά τήν αγάπη τού Χριστού ή σήμερα δέν θά φάω αυτό πού μοΰ ανήκει, θά φάω λιγώτερο ή σήμερα δέν θά κοιμηθώ όσο πρέπει», νά δήτε τί θά καταλάβετε στήν ψυχή σας. Αύτά είναι δωρεές τού Θεού- οσο κοπιάζει


 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.   ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ  ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ. ΛΟΓΙΑ ΚΑΡΔΙΑΣ.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/02/blog-post_512.html