Η «μόδα» τής γεροντοκρατίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία…Αλλο πνευματικός και άλλο γέροντας !

Ο Πνευματικός οφείλει να μή καταπιέζει τον Εξομολογούμενο σκορπίζοντάς του διαρκείς  ενοχές, και ο Εξομολογούμενος οφείλει να μή μπλέκει τίς αμαρτίες του με θέματα πού δεν έχουν σχέσει με το Ιερό Μυστήριο όπου παρίσταται δίπλα μας ο ίδιος ο Χριστός, ασχέτως άν εμείς δεν τον βλέπουμε...

Πολλές φορές ενώ μιλάμε για τον Χριστό χάνουμε στήν ουσία τον Χριστό από μόνοι μας, και ενώ μιλάμε για τον Σταυρό, απέχουμε πολύ από τον δικό μας προσωπικό σταυρό, αρνούμενοι να τον σηκώσουμε και να βαδίσουμε πίσω από τον Χριστό. 

Έτσι, ενώ πηγαίνουμε σε κάποιον Πνευματικό Πατέρα για να συμφιλιωθούμε με τον Θεό διαμέσου του μυστηρίου της Εξομολογήσεως, τελικά συνδεόμαστε με το πρόσωπο του Πνευματικού και στο περιθώριο αυτής της σχέσης βάζουμε κάπου και το πρόσωπο του Χριστού.
Αυτό όμως είναι μέγα λάθος !
-----------------

Εργασία του Πνευματικού είναι να οδηγήσει τον Εξομολογούμενο στον Χριστό, στην αποκατάσταση δηλαδή της σχέσης τους μεταξύ τους και όχι να τον κάνει οπαδό του ο Πνευματικός, κάτι δηλαδή που δυστυχώς παρατηρείται σήμερα.

Και βέβαια πολλές φορές ο Πνευματικός δεν το κάνει επίτηδες, ίσως συμβαίνει και άθελά του. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; 

Ο πνευματικός μιλάει όμορφα, διδάσκει, Εξομολογεί, και οι άνθρωποι που έχουν καταθέσει σ’ αυτόν τον πόνο τους και τα αμαρτήματά τους και έχουν βρει πλέον στον λόγο του παρηγοριά και ειρήνη στην καρδιά τους, αρχίζουν να συνδέονται μαζί του σε τέτοιο βαθμό που να υπάρχει μία εξάρτηση απ’ αυτόν, μία εξάρτηση όμως άρρωστη, μία εξάρτηση που δεν αρμόζει στην σχέση πνευματικού και εξομολογούμενου.

Φτάνει στο σημείο κάποιος ο οποίος τρέφει μεγάλο σεβασμό καί αγάπη στον Πνευματικό του να τον ρωτά ακόμα «εάν κάνει να αγοράσει αυτοκίνητο ή όχι, αλλά και τί χρώμα να είναι το αυτοκίνητό του, πως να βάψει το σπίτι του, ή κάποιο παιδί να τον ρωτά αν έχει ευλογία να δώσει πανελλήνιες, αλλά και τί να σπουδάσει...»

Εάν λοιπόν ο πνευματικός δεχτεί τέτοιες ερωτήσεις θα πρέπει αμέσως να καταλάβει ότι το πνευματικό του τέκνο έχει συνδεθεί μαζί του με έναν τρόπο που έχει ξεπεράσει τα εσκαμμένα, δηλαδή πρέπει ο πνευματικός να αντιληφθεί ότι το πνευματικό του τέκνο ναι μεν από σεβασμό προς το πρόσωπό του, τον ρωτά τέτοια πράγματα αλλά ο ίδιος θα πρέπει να του δώσει να καταλάβει ότι δεν είναι σε μοναστήρι όπου ο μοναχός παίρνει την ευλογία από τον ηγούμενο-γέροντα για να πράξει κάτι, αλλά είναι ένας λαϊκός που ζει μέσα στον κόσμο που συνεπάγεται ότι έχει και κάποιες ( αδέσμευτες ) υποχρεώσεις. 

Και γενικά:

Δεν μπορεί να ρωτά τον Πνευματικό του εάν θα επενδύσει σε μία δουλειά, και να μην ρωτά την ίδια την γυναίκα του….

Άλλο είναι ο Πνευματικός στον κόσμο και άλλο ο γέροντας και ηγούμενος σε ένα μοναστήρι.Στην Ενορία έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που ζουν στον κόσμο, που έχουν οικογένειες κτλ.

Στο μοναστήρι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους οι οποίοι ελεύθερα έχουν υποταχθεί στο θέλημα του γέροντός τους, έχουν μεταμορφώσει το θέλημά τους στο θέλημα του γέροντά τους, σύμφωνα με τους κανόνες του μοναχισμού. Έχουν αφεθεί- όχι σαν άβουλα όντα, αλλά με επίγνωση- στην μακαρία υπακοή.

Άλλο λοιπόν είναι η Εξομολόγηση και η πνευματική καθοδήγηση στον κόσμο, και άλλο η υπακοή ενός μοναχού στο μοναστήρι. Ο πνευματικός πατέρας που βλέπει ότι υπάρχει η τάση από κάποιο πνευματικό του τέκνο να εξαρτάται σε απόλυτο βαθμό από τον λόγο του θα πρέπει με διάκριση να του εξηγήσει ότι άλλη είναι η σχέση πνευματικού και εξομολογούμενου και άλλη γέροντα και υποτακτικού.

Εάν βεβαίως ο άνθρωπος αυτός διακατέχεται από αυτήν την πνευματική δίψα για υπακοή, μπορεί να πάει σε κάποιο μοναστήρι και να ζήσει εκεί ως υποτακτικός.

Tου Αρχιμ. Παύλου Παπαδόπουλου

http://eklisval.blogspot.gr