Προφητεία Aγίου Ταρασίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Αυτός ο άγιος διέπρεψε στον θρόνον της Κωνσταντι­νουπόλεως το 784 και συνεκάλεσε
την 7ην Οικουμενικήν Σύνοδον κατά το έτος 787. Έκοιμήθη το 806.

«…Τούτου γενομένου εγερθήσεται πόλεμος εμφύ­λιος, και απολεσθήσεται πας ο λαός ο άπιστος. Και τότε εξυπνήσει ο ‘Αγιος Βασιλεύς ο εν αρχή του ονόματος αυ­τού Ι και εν τω τέλει Σ,..».
Εδώ επισημαίνεται η αγριότητα του εμφυλίου πολέ­μου, όπως και οι προγενέστεροι πατέρες είπαν, καθώς και ο μέλλων να βασιλεύση προκεχειρισμένος από τον Θεό, του οποίου το όνομα θα είναι Ιωάννης.
Χρησμοί Λέοντος του Σοφού .
Ο Λέων ο Σοφός ήτο Αυτοκράτωρ του Βυζαντίου, υιός του Βασιλείου του Μακεδόνος (886-912). Ασχολήθη­κε με ποιητικά και ηθοπλαστικά συγγράμματα και θεο­λογικάς μελετάς, έγραψε δε και προφητικά διάφορα, λε­γόμενα χρησμούς.
Περί του θρυλουμένου πτωχού και εκλεκτού βασι­λέως, του γνωστού και άγνωστου, του κατοικούντος εν τη άκρα της Βυζαντίδος. Ο αληθινός βασιλεύς, ον εδίωξαν της οικίας αυτού οι άνθρωποι… εις το τέλος των Ισμαηλιτών αποκαλυφθήσεται… εν ημέρα Παρασκευή, ώρα τρίτη… αποκαλυφθήσεται… Ο μέλλων Αποκαλυφθήναι διά τόξων και σημείων φανήσεται. ενηχηθή παρά του ορωμένου αγγέλου του Αποκαλυφθέντος, ως ανθρώπου λευκοφόρου ευνούχου, καΙ εις το ους αυτού είπη, αυτού καθεύδοντος, και της δεξιάς αυτού λαβόμενος είπη.
‘Εγειραι ο καθεύδων και ανάστα… και επιφαύσει σοι οΧριστός. Προσκαλείται γάρ σε του ποιμαίνειν λαόνπεριούσιον· και εκ δευτέρου αυτώ είπη· έξελθε ο κεκρυμμένος, μηκέτι κρυπτού, πολλοί σε ζητούσι… και εκ τρί­του δώσει αυτώ πλάκας λιθίνας, εν αις εγκεχάρακται εντολαί δύο· εκδικήσαι και εθνοποιήσαι χρηστά· και ασέβειαν εκδιώξαι και τους σοδομιτικά έργα ποιούντας πυρικαύστους ποιήσαι· ωσαύτως και τους κακούς ιερείς εκ του ιερού εκδιώξαι και τους άξιους εις το θείον αποκαταστήσαι. ‘Εχει δε ούτος σημεία. Ο όνυξ του μεγάλου δα­κτύλου του δεξιού ποδός τήλωμα έχων… και σταυρούς πορφυρούς έχων επί τας δύο ωμοπλάτας… το δε όνομα του βασιλέως κεκρυμμένον εν τοι έθνεσι… Επιθήσει Κύ­ριος την χείρα αυτού επί την κορυφήν αυτού…
Εν ταις ημέραις εκείναις θλιβήσονται οι άνθρωποι και δώσουσι τα πρόσωπα αυτών επί της γης, και χουν πάσουσιν επί τας κεφαλάς αυτών, και βοήσουσι προς Κύριον τον Θεόν του ουρανού και της γης, και τότε εισακούσεται Κύριος τας δεήσεις αυτών και θήσει τα ώτα επί τους κατοικούντας την γην, και αποστελεί τον αρχάγγελον αυτού σχήματι ανθρώπου και αυλισθήσεται εν ταις νήσοις. Και ευρήσει τον άγιον αυτού, τον ειλημμένον παρ’ ουδενός βλεπόμενον και παρά μηδενός γνωριζόμενον… ο τοις πάσι σκο­τεινός καί αφανής, τω δε Θεώ και εαυτώ φανερός· εκ μοί­ρας δουκικής και εκ γένους βασιλικού καταγόμενος… και άγιος τω Κυρίω… Αποκαλύψει ο Θεός και εμφανίσει και χρίσει αυτόν έλαιον εις τα τέλη των ημερών… Αποκαλυφθήσεται δε ούτως· φανήσεται γαρ αστήρ ημέρας τρείς, και νυκτός ώρας γ’ μέσον της πόλεως έως (χαραυ­γή) της μητρός του Υψίστου, ο δε αστήρ ουκ έστιν εκ των πλανητών, αλλ’ ή ως εμφαίνει εις την σωτήριον γέννησιν του Χριστού. Και κήρυξ βοών τρανώς εν ταις τρισίν ημέραις ανακαλών και ανακαλύπτων τον ελπιζόμενον.
Τότε ο δήμος ορών και ακούων την του κηρύγματος βροντώδη φωνήν εκπλαγήσονται. Και εξεστηκότες άμα τη χαρά και τω φόβω βοήσωσιν αγνοείν τον ελπιζόμενον. Τότε δρώντων πάντων και το Κύριε ελέησον θερμώς ε­κτενώς βοώντων και τα μέτωπα αυτών εις γην κρούσαντες και χουν εις τας κεφαλάς αυτών πάσαντες και στενάξαντες και δάκρυα χύσαντες διά την επιούσαν αυτοίς θλίψιν, παρακληθήσεται το Θείον και ευμενώς δέξεται τηνδέησιν αυτών, και ιλέω όμματι επιβλέψει επί τους κατοικούντας την γην διά τους καταλειφθέντας τότε εκλε­κτούς γνωσθήσεται ο εκλεκτός. Οραθήσεται εν τω ουρανώ νεφώδες στερέωμα του ηλίου έχον μέγεθος ώσπερ άλωνος θερινής αλωόντων βοών εξ· κάτωθεν κρεμασθήσεται σταυρός, ευωνύμως δε του σταυρού του πορφυρού, εκτεταμένον τόξον, οίον διέθετο τοις πατράσιν ημών εις διαθήκην αιώνιον, αγνοούντων δε πάντων τον ελπιζόμε­νον, ανακλασθήσεται το τόξον διά του νοτιαίου μέρους ό εστίν ευτελούμενον εν τω ειλήματι του ουρανού και δειχθήσεται τη θέσει της καλιάς του αληθινού βασιλέως. Τό­τε οι λαοί δόντες δόξαν τω Θεώ δρομαίως σπεύσουσι επί το άκρον του τόξου· καί λαβόντες τον πολύτιμον και γηραιόν ανακτορίδην μετά λαμπάδων και βαΐων και ωφραδών ότι ποικίλως φέρουσι αν αυτόν εν τη μεγάλη Σιών… Και κήρυξ βροντοφωνών και μη φαινόμενος, από του ουρανού προς τον λαόν είπη· αρεστός υμίν ούτος έστι; Τότε λήψεται πάντας φόβος και τρόμος και έκστασις εις την του κηρύγματος, βροντιαίαν φωνήν. Και είθ’ ούτως τύπτοντες τα στήθη μετά δακρύων και στεναγμών τας χείρας εις τον ουρανόν άραντες είπωσι; Ναι Κύριε, ό­τι συ έδωκας αυτόν, αρεστός ημίν, και προσκυνήσαντες αυτόν ανάξουσιν αυτόν εις την μεγάλην Σιών. Και προσευξάμενος και σφραγίσας τας Πύλας ανοιχθήσονται… οι δε εκείσε όντες φύγωσι μετά πολλού φόβου, και προσευξάμενοι αναβιβάσαντες εφ’ υψηλού τόπου καλέσουσιν αυτών βασιλέα… Και ούτως άξουσιν εν τω παλατίω νυκτός και αλλοιωθήσονται τα σημεία. Οδηγήσουσι δε αυ­τόν δύο άγγελοι εν ομοιώματι ανθρώπου λευκοφόρου ευνούχου· και εις τα ώτα αυτού λαλήσουσι τι μέλλειν πράττειν»
«Ουαί σοι πόλις επτάλοφε, όταν το εικοστόν στοιχείον ευφημίζεται εις τα τείχη σου.
Τότε ήγγικεν η πτώσις και η απώλεια των δυναστών σου, και των εν αδικία κρινόντων, ος έχει τους δακτύλους αυτού δρεπανωτούς ο έστι δρέπανον της ερημώσεως καί έν τω Ύψίστω βλασφημία».
Και αυτή η προφητεία είναι συνέχεια των προγενε­στέρων. Αν και εγράφη σε διάφορον χρόνον και υπό άλ­λου, περιέχει όμως λεπτομερέστερα την θείαν παρέμβασι στην κατάπαυσι του πολέμου και στην ανακάλυψι και προβολή του μεγάλου αναμορφωτού της βυθισμένης τότε κοινωνίας.
Ο μέγας τούτος άρχων πιστεύεται ότι δεν θα είναι γέννημα της δικής μας γενεάς, αλλά ευρίσκεται κρυμμένος υπό της κρείττονος του Θεού προνοίας, γιά να φανερωθή στην ώρα και στον καιρόν αυτό, και αυτόν δεν θα είναι παράξενο, επεί και «τω Θεώ πρέπει των θαυμά­των τα παράδοξα». Στο πρόσωπο του μυστηριώδους αυ­τού αρχοντος δεν θα υπάρχουν, όπως φαίνεται, μόνον αν­θρώπινες ικανότητες διοικητικές, αλλά και υπερφυσικές, όπως στούς παλαιούς εθνάρχες και προφήτες, όπως στον Μωϋσή, διότι μόνον έτσι θα μπορέση να αναμορφώση την χαώδη παγκόσμια κατάστασι.
Δεν έρχεται ο προκεχειρισμένος αυτός χρηστός του Κυρίου ως ένας απλός άνθρωπος «άρχων» ή ως ένας απότους παλαιούς προφήτας, γιά να υποστή την ανθρώπινη κριτική και καταδίκη, αλλά σαν πρόδρομος του μέλλον­τος να έλθη «μετά δόξης κρίναι ζώντας καί νεκρούς».‘Ερχεται μετά παρρησίας, ως απεσταλμένος υπό του έχοντος επί πάντων την εξουσία, γιά να επιβάλη την θείαβουλή, να εφαρμόση το θείον θέλημα και να κάμη την εκδίκησι των υιών του πονηρού, που επί τόσον κατατυράν­νησαν τους πιστούς. Σαν τα ζιζάνια της παραβολής απέπνιγαν αυτοί τον σίτον, του Θεού μακροθυμούντος έως της ημέρας του θερισμού, που ο καθένας θα πάρη την κα­τάλληλη θέσι κατά τα έργα του.
https://www.ekklisiaonline.gr