Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017

Τίποτε ὄρθιο...

Τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Ἐὰν τὸ ἅλας μωρανθῆ, ἐν τίνι ἀλισθήσεται;» (Κατὰ Ματθαῖο 5.13) 
Εἶναι πολὺς καιρὸς τώρα ποὺ ὁ τόπος μᾶς βυθίζεται μέσα στὴν πιὸ τραγικὴ παρακμή. Εἶναι πολὺς καιρὸς ποὺ ὅλες ἀνεξαιρέτως οἱ κυβερνήσεις τοῦ ἑλλαδικοῦ προτεκτοράτου συμβάλλουν στὴν ἐκποίηση τῆς χώρας καὶ στὴν πνευματικὴ διάλυση αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, μέσα ἀπὸ τὸ ὀργανωμένο καὶ μεθοδικὸ ξεχαρβάλωμα τῶν ἀξιῶν, τῆς πίστης, τῆς γλώσσας καὶ τῆς παιδείας του. Ἑνὸς λαοῦ ποὺ περνᾶ τραγικὲς στιγμές, ὄχι μόνο λόγω τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, ἀλλὰ πρωτίστως ἐπειδὴ χωρὶς πλέον ἱστορικὴ μνήμη, ἐθνικὰ ἀπονευρωμένος καὶ θρησκευτικὰ ἀποχρωματισμένος, ἔχει χάσει πιὰ τὰ πνευματικά του ἀντισώματα, αὐτὰ ποὺ τοῦ ἐπέτρεπαν νὰ ἐπιβιώνει σὲ οἰκονομικὰ ἢ πολιτικὰ πολὺ χειρότερους ἀπὸ τὸν σημερινὸ καιρούς. Κι ἔχει ἀπομείνει χαμένος μέσα στὴ σύγχυση, σὲ πλήρη ἀποστασία ἀπὸ τὸν Θεό, ἀποστερημένος ἀπὸ τὰ πιὸ ζωτικὰ στοιχεῖα τῆς ταυτότητάς του, ἐθισμένος πλέον στὸ νὰ καταπίνει ἀμάσητα τόσα καὶ τόσα νεοταξίτικα «προοδευτικὰ» σκουπίδια, βουλιάζοντας καθημερινὰ στὴν ἀνοησία, τὴν ἀσυναρτησία καὶ τὴν παραφροσύνη. Καὶ βρίσκεται πιὰ στὸ χειρότερο σημεῖο τῆς μακραίωνης Ἱστορίας του, καθὼς κατρακυλᾶ στὴν ἄβυσσο καὶ πρὸς τὸ ἱστορικό του Τέλος.
Καὶ ἐνῶ τέτοια εἶναι ἡ κατάσταση, δὲν φαίνεται νὰ ὑπάρχει ἀνθρωπίνως τίποτε ποὺ νὰ δείχνει ἱκανὸ νὰ ἀνασχέσει αὐτὴν τὴν πτώση. Καὶ φυσικὰ δὲν ἐννοοῦμε μόνο τὶς ξωφλημένες καὶ διεφθαρμένες πολιτικὲς ἡγεσίες (σὲ ἀξεδιάλυτη πάντα σχέση μὲ τὰ ἐξωνημένα ΜΜΕ τῆς διαπλοκῆς) καὶ τὴ χιλιοειπωμένη διαπίστωση τοῦ ἄθλιου ρόλου τους. Ἐννοοῦμε τὰ πάντα. Ὅλοι οἱ θεσμοὶ ψυχορραγοῦν, κάθε τί ποὺ θὰ....
μποροῦσε νὰ ἐμπνεύσει καὶ νὰ καθοδηγήσει, βρίσκεται καὶ αὐτό σε ἐπιθανάτιο ρόγχο.
     Δεῖτε γιὰ παράδειγμα τὴν κατάντια τῆς δημόσιας ἐκπαίδευσης σὲ ὅλες της ἀνεξαιρέτως τὶς βαθμίδες, ἑνὸς χώρου ποὺ λειτουργεῖ ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια συστηματικὰ καὶ ὀργανωμένα ὡς χῶρος ἀπερίγραπτης βλακείας, ἀποδόμησης ἀξιῶν καὶ ἀπροκάλυπτης ἐπιβολῆς κάθε εἴδους νεοταξίτικου πειραματισμοῦ (μὲ ἔσχατο «ἐπίτευγμα» τὴν ἐκτρωματικὴ χυδαιότητα τῆς περιβόητης πλέον θεματικῆς ἑβδομάδας στὰ γυμνάσια) καὶ μαζὶ ὡς ἀνελέητο μέσο μαζικῆς λοβοτομῆς, ψυχοδιανοητικοῦ εὐνουχισμοῦ καὶ χυδαίου ἀφελληνισμοῦ τῶν δύσμοιρων ἑλληνοπαίδων, μὲ τὴν ἐγκληματικὴ ἐννοεῖται συνενοχὴ καὶ συνέργεια τῶν αὐτοφερομένων ὡς «λειτουργῶν» του (καθὼς οἱ ἐλάχιστοι δάσκαλοι καὶ καθηγητὲς ποὺ νοιάζονται πραγματικὰ ἢ ἔχουν στοιχειώδη ἐπίγνωση τοῦ ρόλου τους καὶ βέβαια εἶναι ἀποφασισμένοι νὰ ἀντισταθοῦν στὸ ὀργανωμένο ἔγκλημα - ἔργοις καὶ ὄχι λόγοις - ἀποτελοῦν φωτεινὴ ἐξαίρεση ποὺ ἁπλῶς ἐπιβεβαιώνει τὸν ἄθλιο κανόνα).
     Δεῖτε (ἄλλο παράδειγμα) τὸν χῶρο τῆς λεγόμενης διανόησης τοῦ τόπου, ποὺ ἀσφαλῶς ἔχει ἤδη ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ἀποδειχθεῖ ὁ ξεπεσμὸς καὶ ἡ πλήρης ἀπουσία του ἀπὸ τὶς πνευματικές, κοινωνικὲς καὶ πολιτικὲς ἐξελίξεις τῆς ἐποχῆς (μᾶλλον φυσιολογικὸ βέβαια γιὰ ἀνθρώπους ποὺ πρόδωσαν καὶ ξεπούλησαν ὅτι εἶχαν καὶ δὲν εἶχαν μέσα τους καὶ ἐξαγόρασαν θώκους, καρέκλες καὶ κρατικὰ κονδύλια μὲ ἀντίτιμο ἕνα κάποτε ἐλπιδοφόρο ἴσως παρελθὸν καὶ ἔτσι ἀπὸ δημιουργοί, ἀμφισβητίες καὶ δυνητικοὶ ἐμπνευστὲς καὶ ταγοὶ ἀγώνων κατάντησαν ἄθλια βολεμένα γιουσουφάκια καὶ θλιβερὰ συστημικὰ ἑξαπτέρυγα).
     Δεῖτε ἐπίσης ποὺ διολισθαίνει ὁ χῶρος τῆς διοικοῦσας Ἐκκλησίας μας. Χῶρος βέβαια παλαιόθεν χτυπημένος ἀπὸ φαινόμενα καριερισμοῦ, ἠθικῶν παρεκτροπῶν καί…μασωνικῶν ἐναγκαλισμῶν, βρίσκεται ὅμως πλέον σὲ κατάσταση σχεδὸν πλήρους ἀποκαθήλωσης. Καὶ τὸ χειρότερο ἔχει παρασύρει στὴν πτώση της καὶ μέγα μέρος τοῦ κάποτε ἀνθιστάμενου κατώτερου κλήρου. Σκεφτεῖτε ποῦ ἔχει κατρακυλήσει πιὰ ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν ἀρχιερέων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἁπλῶν παπάδων μας, καὶ πόσο πολὺ ἀντὶ νὰ βοηθᾶ, σκανδαλίζει καὶ ἀποδιοργανώνει τοὺς πιστούς. Ἄνθρωποι ἄφρονες ἢ κακοφρονες, ἀθεολόγητοι, δομοῦντες λόγον κακοδοξίας καὶ πνευματικῆς συγχύσεως. Ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν δεῖ τὴ διακονία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὡς ἀξίωμα, ὡς μέσο βιοπορισμοῦ, ὡς κοσμικὴ καριέρα ἢ στὴν καλύτερη ὡς κοινωνικὴ ἀποστολὴ προτεστάντικης ἠθικολογίας, καὶ ποὺ πιπιλίζουν πλέον ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τὴ θλιβερὴ καραμέλα τοῦ ἐκμοντερνισμοῦ καὶ τὶς ἀγαπολογικὲς διαθρησκειακὲς πομφόλυγες τῆς οἰκουμενιστικῆς τους παραληρηματικῆς πλάνης.
     Καὶ τὸ χειρότερο εἶναι πὼς ἡ κατάσταση δείχνει καθημερινὰ νὰ χαρακτηρίζει καὶ νὰ ἀφορᾶ ὁλοένα καὶ περισσότερους. Σὰν νὰ βρισκόμαστε στὰ ἔσχατα χρόνια, γιὰ τὰ ὁποῖα γράφτηκε ὅτι καὶ οἱ ἐκλεκτοὶ θὰ πλανηθοῦν. Πόσοι καὶ πόσοι «ἐκλεκτοὶ» ἀλήθεια δὲν ἀποδεικνύονται καθημερινὰ ὀλίγιστοι καὶ ἀνάξιοί των περιστάσεων; Δὲν εἶναι ἐντυπωσιακὸ πόσα πρόσωπα ποὺ ἕως τώρα θεωροῦνταν ὑπεράνω ἀμφιβολίας καὶ ἔχαιραν ἐκτίμησης, καθημερινὰ «ζυγίζονται, μετρῶνται καὶ εὑρίσκονται ἐλλιπεῖς»; Δὲν εἶναι ἐντυπωσιακὸ πόσοι ρασοφόροι (ἀλλὰ καὶ λαϊκοὶ) ἀποκαθηλώνονται, δείχνονται ἀνακόλουθοι μὲ τοὺς ἴδιους τους ἕως χτὲς ἑαυτούς τους, ἀποδεικνύονται ἐλάχιστοι στὰ μάτια ὅσων τοὺς εἶχαν μέχρι τώρα ὡς πρότυπα; Ἡ νέα φάση τῆς ἐπέλασης τοῦ οἰκουμενισμοῦ (μὲ τὴν αἱρετικὴ ψευτοσύνοδο τῆς Κρήτης - καὶ ὄχι μόνο), ἀλλὰ καὶ τὰ καθημερινὰ ἀνεκδιήγητα ἐπιτεύγματα μίας δράκας ἀνελλήνιστων κι ἐκκλησιομάχων νεοταξιτῶν μὲ ψευδοπροοδευτικὸ ἰδεασμὸ ποὺ κυβερνοῦν τὸν τόπο, ἐνῶ ἔχουν ἀνοίξει πεδία δόξης λαμπρὰ γιὰ τοὺς γενναίους, ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔχουν καταστήσει σαφῆ τὴν κατάντια τόσων καὶ τόσων φοβικᾶ ριψάσπιδων καὶ βολικὰ προσκυνημένων. Καὶ ὁ κατάλογος μὲ τὰ ὀνόματα τῶν τελευταίων δυστυχῶς διευρύνεται καθημερινά.
     Καὶ ἡ ἴδια θλίψη χαρακτηρίζει φυσικὰ καὶ τὸν λεγόμενο πατριωτικὸ χῶρο (χῶρο ἄλλωστε ποὺ ἐκ τῶν πραγμάτων ταυτίζεται ἢ ἔστω συνδέεται στενὰ μὲ τὸν φιλοεκκλησιαστικό). Χῶρο ποὺ ἐπίσης μαστίζεται ἐκκωφαντικὰ ἀπὸ τὴν ἀνεπάρκεια, τὴ ματαιοδοξία, τὴν ἐγωπάθεια, τὰ ἀρχηγικὰ σύνδρομα, τὴν ὑστεροβουλία. Καὶ δὲν ἐννοοῦμε φυσικά τους συνήθεις καὶ σεσημασμένους πλέον χριστεμπόρους καὶ πατριδοκάπηλους ἀπατεῶνες. Στὴν πραγματικότητα ὅμως, τῶν ἀλλωνῶν (καὶ πάλι τῶν «ἐκλεκτῶν») ἡ καπηλεία, ἀκόμη κι ὅταν δὲν εἶναι συνειδητή, εἶναι ἀκόμη πιὸ ἐπικίνδυνη ἀπὸ ὅσο τῶν κοινῶν ἀπατεώνων, γιατί ἁπλὰ αὐτοὶ ἀκόμη ἐμπνέουν μέρος τοῦ κόσμου, ἀκόμη χαίρουν ἐκτίμησης, ἄρα πολὺ πιὸ βαριὰ θὰ εἶναι ἡ ἀπογοήτευση καὶ ὁ σκανδαλισμὸς τῶν καλοπροαίρετων, ὅταν ἡ ἀναπόφευκτη ὥρα τῆς ἀποκαθήλωσης φτάσει κάποια στιγμή. Δεῖτε ἀλήθεια ποιοὶ αὐτοπροβάλλονται τὰ τελευταῖα χρόνια ὡς ἀμύντορες ἐθνικῶν καὶ πνευματικῶν ἀξιῶν, δεῖτε ποιοὶ ὑποτίθεται ὅτι προσπαθοῦν νὰ ἐμπνεύσουν καὶ νὰ ἐγείρουν τὸν λαὸ μέσω ἔντυπης καὶ ἠλεκτρονικῆς ἀρθρογραφίας, μέσω τηλεοπτικῆς καὶ ραδιοφωνικῆς παρουσίας καὶ ἑτέρων «δράσεων». Κάποιοι αὐτοαποκαλούμενοι πολιτικοὶ καὶ στρατηγικοὶ ἀναλυτές, ποὺ ἀραδιάζουν ἕωλες γελοιότητες ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια τοῦ πληκτρολογίου τους, κάνοντας ἁπλῶς θόρυβο γύρω ἀπὸ τὸ ὄνομά τους. Μελετητὲς καὶ συγγραφεῖς (δορυφορούμενοι κι ἀπὸ κατὰ τόπους πλεγματικοὺς ψευτοδιανοούμενούς το…«πατριωτικοῦ χώρου»), ποὺ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν στεροῦνται κάποιων ἱκανοτήτων, ἀλλὰ ἐγκλωβισμένοι ἀπὸ χρόνια ἀνάμεσα στὶς ἰδεοληπτικὲς ἀγκυλώσεις καὶ τὴν πλάνη τῆς οἴησής τους, ἔχουν καταδικαστεῖ νὰ βιώνουν τὸ ἀδιέξοδο σύγχρονων σισσύφειων συνδρόμων, καθὼς τὸ μόνο ποὺ ἐμπιστεύονται εἶναι ὁ…πανίστωρ λογισμός τους. Βολεμένοι ὑψηλόβαθμοι συνταξιοῦχοι τοῦ στρατεύματος, ποὺ ἀφοῦ ἀποστρατεύτηκαν «δόξη καὶ τιμὴ» καὶ ἔχοντας παίξει μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ τὰ κωμικὰ ἐνδοσυστημικὰ ρολάκια ποὺ τοὺς ἀνατέθηκαν, ὡς μεθοδικοὶ διαδρομιστὲς καὶ παρατρεχάμενοι τῶν ἑκάστοτε πρασινογάλαζων κυβερνητικῶν συμμοριῶν, ἐμφανίζουν ἄφνω καὶ κάτι ὄψιμες «εὐαισθησίες», ὀνειρευόμενοι νέους ρόλους πολιτικῶν ταγῶν, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα δὲν ἀποτελοῦν παρὰ θλιβερὲς καρικατοῦρες ἑνὸς χώρου ποὺ κάποτε ἔβγαζε λεβέντες καὶ ἥρωες (καὶ βέβαια ἴσως ἀκόμη βγάζει, ἁπλῶς δὲν ἔχουν ἀκόμη φανερωθεῖ). Καὶ τέλος, ἕτεροι εὐκαιριακοὶ γραφιάδες ποὺ περιφέρουν τὸ ὑπερτροφικὸ ἐγώ τους (καὶ τοὺς ἐφήμερους προβολεῖς τῆς δημοσιότητας) ἀπὸ πόλη σὲ πόλη κι ἀπὸ ἐκδήλωση σὲ ἐκδήλωση, μὲ λόγια παχιὰ ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος, δίνοντας «ἀγῶνες» ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς (καὶ μὲ τὸ ἀζημίωτο), ἄνθρωποι ποὺ ποτὲ τοὺς δὲν ἔχουν θυσιάσει τίποτε, λογάδες ὑπερφίαλοι ποὺ τὴν ὥρα τῆς κρίσης τρέχουν νὰ κρυφτοῦν στὰ ὑπόγεια καὶ ὅπου ἀλλοῦ βροῦν, μήπως καὶ τοὺς πάρει καμιὰ σφαίρα. Καὶ ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι φυσικὰ ὀνειροφαντασίες. Ἐπειδὴ χρόνια καὶ χρόνια σχετιζόμαστε μὲ τοὺς χώρους αὐτούς, πλέον ὅλοι γνωριζόμαστε καλὰ μεταξύ μας. Τελεία καὶ παύλα. Οἱ καραγκιὸζ μπερντέδες μέρα μὲ τὴ μέρα καταρρέουν. Κανεὶς δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ κρυφτεῖ.
     Τίποτε ὄρθιο λοιπόν. Ὅλα συντρίμμια. Καὶ γιατί ὄχι δηλαδή; Δὲν εἶναι σωστὸ αὐτὸ ποὺ λέγεται, ὅτι «κατὰ τὰς καρδίας ἠμῶν καὶ οἱ ἄρχοντες ἠμῶν»; Λαὸς δυσσεβῆς καὶ ἀποχαυνωμένος, βαθιὰ ἄρρωστος καὶ παρακμιακός, λαὸς σὲ πρωτόγνωρη τύφλωση καὶ ἀποστασία, μὲ ποιὸ δικαίωμα ἄραγε νὰ ἀπαιτεῖ ἢ νὰ ἀναμένει κάτι ἀνώτερο; Τοιοῦτοι ἐπρέπον ἠμὶν καὶ ἀρχιερεῖς καὶ πολιτικοὶ καὶ στρατιωτικοὶ ἀξιωματοῦχοι καὶ διανοούμενοι καὶ δημοσιογράφοι καὶ καθηγητὲς καὶ ὅ, τί ἄλλο μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε. Τοιοῦτοι ἐπρέπον ἠμὶν καὶ πατριῶτες καὶ ψευτοδάσκαλοί του…γένους καὶ ψοφοδεεῖς ἐθναμύντορες καὶ λοιποὶ δῆθεν μπροστάρηδες. Τέτοιοι καὶ χειρότεροι. Ἄξιον καὶ δίκαιον…
     Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὡστόσο, ὅλες οἱ παραπάνω διαπιστώσεις, ὅσο κι ἂν φαντάζουν (καὶ εἶναι) θλιβερές, δὲν πρέπει νὰ προκαλοῦν ἀπογοήτευση, πόσω δὲ μᾶλλον ἀπελπισία. Ἃς θυμόμαστε ὅτι ἡ γνώση, ὅσο κι ἂν εἶναι δυσάρεστη, εἶναι πάντοτε προτιμότερη ἀπὸ τὴν ἄγνοια. Στὸ κάτω-κάτω, ἀρκετὰ πιστέψαμε, ἀρκετὲς ἐλπίδες σκορπίσαμε μάταια, ἀρκετὰ «πεποίθαμεν ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἶς οὐκ ἔστιν σωτηρία», ἀρκετὰ ἐξαπατηθήκαμε, ἀρκετὰ προδοθήκαμε. Τώρα εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἐποχὴ ποὺ ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτει τὸ ποιὸν ὅλων - καὶ φροντίζει νὰ ἀποκαθιστᾶ τὴ ζημιὰ ποὺ προκαλοῦν στοὺς καλοπροαίρετους ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἐπίδοξοι φωτιστὲς καὶ σωτῆρες. Ὡς πότε ἄλλωστε θὰ ἐπιτρέπει νὰ ἐμπαίζεται τὸ ὄνομά Του στὰ χείλη ὅσων τὸν ἐπικαλοῦνται «ἐπὶ ματαίω», πλανῶντες ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, καπηλευόμενοι τὰ πάντα, εὐτελίζοντας ἱερὰ καὶ ὅσια; Αὐτὸς ὁ τόπος οὕτως ἢ ἄλλως, στὸ ἔσχατο σημεῖο παρακμῆς ποὺ ἔχει φτάσει, χρειάζεται πιὰ μόνο ἕνα μεγάλο θαῦμα, μία ἄνωθεν δραστικὴ ἐπέμβαση, γιὰ νὰ σωθεῖ. Ὁ Θεὸς εἶναι ποὺ θὰ τὸ κάνει αὐτὸ τὸ θαῦμα καὶ δὲν χρειάζεται κανένα ἀπ’ ὅλους αὐτούς, δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ κανένα μᾶς ἀπολύτως. Γιατί ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα, θὰ ἀναδείξει Ἐκεῖνος καὶ ἡγέτες καὶ πρόσωπα νέα, καθαρὰ καὶ ἄφθαρτα, ποὺ θὰ συντελέσουν στὴν ἐκπλήρωση τοῦ θελήματός Του. Καὶ θὰ τοὺς ἀναδείξει ἀπὸ τὴ μαγιὰ ποὺ ἀναμφίβολα ὑπάρχει, ἀλλὰ καλὰ κρυμμένη πρὸς τὸ παρὸν ἀκόμη, μέσα στὰ σπλάχνα τοῦ καθημαγμένου λαοῦ μας. Ἀπὸ τὸ πραγματικὸ ἅλας, ποὺ δὲν ἔχει ἀκόμη φανεῖ, μέχρι νὰ ὁλοκληρωθεῖ ὅλος ὁ κύκλος τῆς ἀσθένειας.
     Πρὶν συμβεῖ αὐτὸ ὅμως, πρὶν ἐμφανιστεῖ ἡ πραγματικὴ ζύμη ποὺ θὰ ζυμώσει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὅλο το φύραμα, εἶναι προφανὲς διὰ τοὺς ἔχοντας ὀφθαλμοὺς ὁρᾶν ὅτι πρέπει τὸ ψεύτικο ἅλας νά…μωρανθῆ ὁλοκληρωτικά, νὰ ξεκαθαρίσει ἡ ἤρα ἀπὸ τὸ σιτάρι, νὰ ἀνοιχθοῦν βίβλοι καὶ νὰ φανερωθοῦν τὰ κρυπτά, νὰ ἀπογυμνωθοῦν ἅπαντες, νὰ ἀποκαθηλωθοῦν οἱ ὑστερόβουλοι, οἱ κίβδηλοι, οἱ ὀλίγιστοι. Ἁπλὰ πράγματα. Ζοῦμε σὲ αὐτὲς ἀκριβῶς τὶς μέρες, ποὺ ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει αὐτὸ τὸ ξεκαθάρισμα. Γιατί προφανῶς ἔτσι πρέπει νὰ γίνει. Ἴσως αὐτὴ νὰ εἶναι ἐντέλει καὶ ἡ πιὸ σκοτεινὴ (ἀλλὰ καὶ τόσο ἀναγκαία) ὥρα, πρὶν ἀπὸ τὸ χάραμα…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου