“Ας γίνει ότι θέλει ο Θεός, αλλά νιώθω ότι ο θείος μου δε θα με αφήσει”…
“Πριν από 25 ημέρες η μητέρα μου Ειρήνη Μουρελάτου, το γένος Εζνεπίδη, κόρη της Ζωής Εζνεπίδη (της μεγάλης αδελφής του Αγίου Παΐσίου, που μεγάλωσε και κοντά του) εισήχθη στη μονάδα κόβιντ.
Αρχικά, με επικριτικό ύφος ρωτήθηκα “γιατί δεν την εμβολιάσατε”.
Η απάντηση μου ήταν ότι, “είναι ελεύθερη να επιλέξει, και το σεβάστηκα”.
Να σημειώσω ότι όλη μου η οικογένεια, είμαστε ανεμβολίαστοι, για δικούς μας λόγους.
“Αν δε βελτιωθεί η κατάσταση της, σε 2 μέρες θα τη διασωληνώσουμε”, ήταν η απάντηση του γιατρού.
Η απορία μου ήταν “μα πώς περιμένετε σε 2 μόνο μέρες να ιαθεί μια πνευμονία? Δεν συναινώ στην διασωλήνωση.”
Μου ζητήθηκαν ενυπόγραφες υπεύθυνες δηλώσεις, από
εμένα και τα αδέλφια μου, για να είναι το νοσοκομείο “νομικά
κατοχυρωμένο”, όπως και κάναμε.
Στην ερώτηση μου “η κατάσταση είναι μή αναστρέψιμη?”, μου απάντησαν
“Ε…, γίνονται και θαύματα”.
Δεν ανέφερα στη μητέρα μου, τίποτε.
Φορούσε το κομποσκοίνι που ο Άγιος Παΐσιος είχε φτιάξει με τα χέρια του και δε βγάζει ποτέ.
“Ας γίνει ότι θέλει ο Θεός αλλά, νιώθω, ότι ο θείος μου δε θα με αφήσει, μου είπε”.
Την ενθάρρυνα καθημερινά και ήμουν κρεμασμένη σε ένα
τηλέφωνο, να της μιλάω μόνο για 1 λεπτό την ημέρα για να μην κουράζεται
και πέφτει το οξυγόνο της και να ρωτάω τις νοσηλεύτριες οι οποίες με
παρέπεμπαν στους γιατρούς (όταν τους έβρισκα).
Μια μέρα μου είπε:
“Είδα στον ύπνο μου το θείο τον Παίσιο, πιασμένο χέρι-χέρι με τη μητέρα μου και μου είπαν “Ρηνούλα, κάνε κουράγιο”.
Κάποια άλλη φορά μου είπε:
“Ο θείος είναι δίπλα μου, ζωντανός, τον είδα σαν σε σύννεφο και μου χαμογέλασε”.
Η μητέρα μου, βγήκε από την μονάδα κόβιντ, είναι στην Παθολογική και οι γιατροί μου είπαν ότι ξεπέρασε τον κίνδυνο.
Είναι καλύτερα και οι πνεύμονες ακούγονται στην εξέταση με το στηθοσκόπιο, να καθαρίζουν.
Tην Κυριακή ήταν τα γενέθλια της.
Πρωτομαγιά και ονομάστηκε Ειρήνη για να επικρατήσει “ειρήνη” στον κόσμο, μιας και γεννήθηκε το 1945.
Μου ζήτησε να σας μεταφέρω τις ευχαριστίες της και να σας πω, ότι η πίστη, σώζει.
Εύχομαι, με το θέλημα του Θεού, να επιστρέψει σύντομα κοντά μας.
Εκείνος, αποφασίζει.
Σας ευχαριστώ, από καρδιάς, όλους.
Ας μη σταματήσουμε να πιστεύουμε κι ας σεβόμαστε το θέλημα του Θεού.
Δε γνωρίζω πόσο θα διαρκέσει αυτή η πορεία.
Είμαι αισιόδοξη.
Ας προσευχόμαστε για όλους τους συνανθρώπους μας.
Η ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΠΛΟ !
(Στην φωτογραφία η γιαγιά μου η Ζωή Εζνεπίδη, με το μαύρο μαντήλι και δίπλα με τα λευκά η μητέρα μου).
ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ !
Από αριστερά προς τα δεξιά : o θείος ο Λουκάς, ο θείος ο
Παίσιος, ο θείος ο Ραφαήλ, η θεία Χριστίνα, η γιαγιά μου η Ζωή και νονά
του αδελφού μου, η θεία η Αμαλία, η θεία η Μαρία, ο θείος Χαράλαμπος
(τον φωνάζαμε Θείο Λάμπρο).
Κάτω η προγιαγιά μου η Ευλογία και ο προπάππος ο Πρόδρομος. Τον προπάππο και την προγιαγιά δεν τους γνώρισα, ο Άγιος Παΐσιος είναι η ευλογία μας, ήταν στο Άγιο Όρος και δεν μπορούσα να τον δω.
Τελευταίος έφυγε ο θείος Ραφαήλ, γύρω στις 20 μέρες πριν την αγιοποίηση/αγιοκατάταξη του Παΐσίου, μα από όλους πήραμε άπειρη αγάπη και πολλές, πολλές αγκαλιές .
Πόση ευλογία, μας χάρισες Θεέ μου. Σε ευγνωμονώ…
Penny Mourelatou
|ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου