Η μητέρα μου, που η καρδιά της ήταν εκκλησιά, αληθινή κατοικία του Κυρίου, δεν σταματά τους ποταμούς των δακρύων, τους στεναγμούς της καρδίας στις ατέλειωτες ώρες των προσευχών της για μένα! Και Συ Κύριε εισάκουσες την δέησή της και δεν περιφρόνησες τα δάκρυά της, με τα οποία πότισε το έδαφος, παντού όπου προσευχόταν. Άγιος Αυγουστίνος για την μητέρα του αγία Μόνικα.

 

 

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε!». «Ειρήνη υμίν!»

Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ Δʹ τοῦ αὐτοῦ μηνός Μαΐου μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Πελαγίας τῆς ἀπὸ Ταρσοῦ (287).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Φλωριανοῦ (303) .
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας Μόνικας, μητρός τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου (387)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Νεποτιανοῦ, τοῦ πρεσβυτέρου (395)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἱλαρίου τοῦ θαυματουργοῦ (385)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων ᾿Αντωνίνου, ᾿Αφροδισίου, Βαλεριανοῦ, Λεοντίου, Μακροβίου καί Μίδα ἤ Μίλδα καὶ τῶν σύν αὐτοῖς μαρτυρησάντων ἐν Σκυθοπόλη (4ος αιων)
Ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Νικηφόρος, ὁ ἡγούμενος μονῆς τοῦ Μηδικίου τῆς Τριγλίας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (813).

Ὁ Ὅσιος Νικηφόρος, ὁ ἡσυχάσας ἐν τοῖς ἐρημικωτέροις τοῦ Ἄθω, ὁ συγγράψας τὴν σοφὴν μέθοδον περὶ νοερᾶς προσευχῆς, διδάσκαλος τοῦ θείου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (1295).
Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀθανασίου Ἐπισκόπου Κορίνθου, ὅς κεκοίμηται κατὰ τῷ 957 ἐπὶ τῶν βασιλέων Βασιλείου τοῦ Βουλγαροκτόνου καὶ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ Κωνσταντίνου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ Ἀνάμνησις τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου καὶ φίλου τοῦ Χριστοῦ Λαζάρου καὶ τῆς μυροφόρου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς, γενομένης ἐπὶ Λέοντος τοῦ φιλοσόφου κατὰ τῷ 890. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν σύναξις ἐν τῇ εὐαγεστάτῃ μονῇ, τῇ παρὰ τοῦ αὐτοῦ βασιλέως ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Λαζάρου συστάσῃ.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Θεοδοσίας, πριγκιπίσσης τοῦ Βλαδιμίρ, μητρός τοῦ ἁγίου Ἀλεξάνδρου Νέφσκϊυ (1244).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν ᾿Ισαάκ, Κλήμεντος, Κυρίλλου, Νικήτα καί Νικηφόρου, τῶν ἐκ Ρωσίας (1389)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, τῆς «Παλαιᾶς», ἐν Ρωσίᾳ (1570)
Κοίμηση τοῦ πατρός ἠμῶν Ἐλευθεριου Καψωμένου, εκ Χανίων Κρήτης.

Στίχοι
Εἰς τὴν Μαγδαληνήν.
Σὺ καὶ νεκρὰ ζῇς· εἰ σιγᾷς δὲ τῇ πόλει,
Ἔχει τις ὡς πρὶν ἔκστασίς σε Μαρία.
Εἰς τὴν ἐν Κωνσταντινουπόλει κατάθεσιν τοῦ λειψάνου τῆς αὐτῆς Ἁγίας μυροφόρου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς.
Φάσκει, «ῥαβουνί», Μαρία Χριστῷ πάλιν.
Λέγει, τί; Χριστός, «θάψαν ἄστυ με σκέπε».

Στίχοι εἰς τὴν Μόνικαν
Διπλῶς γεννήσασα υἱὸν Αὐγουστῖνον,
σύγχαιρε τούτῳ, Μόνικα, Παραδείσῳ.

Στίχοι εἰς τὸν Nικηφόρον
Σοὶ χάριν ἴσμεν ὦ πάτερ Νικηφόρε,
Τέχνης προσευχῆς, ἣν ἀφῆκας τῷ βίῳ.

Κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτή, σύμφωνα μὲ τὰ ὑπομνήματα τῶν Συναξαριστῶν, Ἑορτολογίων καὶ Τυπικῶν, ἄγονται δύο περιστατικά: ἡ ἀνάμνηση τῆς ἀνακομιδῆς τῶν τιμίων λειψάνων τοῦ Ἁγίου καὶ Δικαίου Λαζάρου καὶ τὰ ἐγκαίνια τοῦ αὐτοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Λαζάρου. Στὰ διάφορα ὑπομνήματα γίνεται μνεία καὶ στὴν ἀνάμνηση τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τῆς Ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς.
Τὰ ἱερὰ λείψανα τῆς Ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς μετέφερε στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τὴν Ἔφεσο ὁ βασιλέας Λέων ὁ Σοφὸς (886 – 912 μ.Χ.) καὶ τὰ ἀποθησαύρισε στὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου Λαζάρου, σὲ ἀργυρὴ θήκη…
Ὁ ναὸς τοῦ Ἁγίου Λαζάρου στὴν Κωνσταντινούπολη, κτίσθηκε μεταξὺ τῶν ἐτῶν 900 – 912 μ.Χ., στὴν τοποθεσία «Τόποι», μὲ δαπάνες τοῦ αὐτοκράτορα Λέοντος. Τὰ ἐγκαίνιά του ἔγιναν στὶς 4 Μαΐου τοῦ 912 μ.Χ., λίγες ἡμέρες πρὸ τοῦ θανάτου τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος († 11 Μαΐου 912). Ὡς ἡγούμενος τῆς μονῆς τοῦ Ἁγίου Λαζάρου ἀναφέρεται, ἐπὶ Λέοντος, ὁ Εὐθύμιος, ὁ ὁποῖος ἦταν ἄνθρωπος ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος.

***

Αγία Μόνικα, η μητέρα του αγίου Αυγουστίνου

Υπόδειγμα συζύγου και χριστιανής μητέρας, η αγία Μόνικα γεννήθηκε στους κόλπους μιας θεοσεβούς οικογένειας της ρωμαϊκής Βόρειας Αφρικής. Παντρεύτηκε έναν αγαθοεργό, αλλά αψίθυμο εθνικό, τον οποίο χάρις στην υπομονή και γλυκύτητά της κατόρθωσε να φέρει στον δρόμο του Θεού στο τέλος της ζωής του. Μένοντας χήρα, δεν θέλησε να συνάψει δεύτερο γάμο, με σκοπό να αφιερώσει την ζωή της στην ευσέβεια και στην μόρφωση του γιου της Αυγουστίνου [15 Ιουν]. Παρακολούθησε με καρτερικότητα, κλάματα και προσευχές τις παρεκτροπές του νέου που κατέληξε να πέσει στην μανιχαϊκή αίρεση. Όταν το έμαθε, έκλαψε για τον θάνατο της ψυχής του περισσότερο απ’ ό,τι αν είχε παύσει ο ίδιος να ζει, αλλά ο Θεός την παρηγόρησε σε ένα όνειρο και την διαβεβαίωσε για την μελλοντική μεταστροφή του γιου της.
Όταν ζήτησε από έναν επίσκοπο εμβριθή στις ιερές Γραφές να πείσει τον Αυγουστίνο με λογικά επιχειρήματα, εκείνος, προτιμώντας να αφήσει τον βασανιζόμενο νέο να βρει μόνος του την αλήθεια, απάντησε στην Μόνικα: «Πηγαίνετε. Είναι αδύνατο ο γιος τόσων δακρύων να χαθεί!» Ο Αυγουστίνος, ωστόσο, βυθιζόταν ολοένα περισσότερο στον άτακτο βίο, και έχοντας πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει την Καρχηδόνα και να μεταβεί στην Ρώμη, την πρωτεύουσα της ακολασίας, κατάφερε να ξεγελάσει την μητέρα του που ήθελε να τον ακολουθήσει και επιβιβάστηκε μόνος στο πλοίο.
Όταν άρχισε την σταδιοδρομία του ως ρήτορας στο Μιλάνο, η Μόνικα ήλθε να τον βρει και δέχθηκε με εκστατική αγαλλίαση την είδηση της μεταστροφής του υπό την επίδραση του αγίου Αμβροσίου. Κι όταν τέλος έλαβε το βάπτισμα, το Πάσχα του 387, τα δάκρυα της ευσεβούς μητέρας μεταμορφώθηκαν σε δάκρυα χαράς. Λίγο αργότερα, φθάνοντας μαζί στην Όστια με την πρόθεση να επιστρέψουν στην Αφρική, η Μόνικα συζητώντας με τον γιο της για τις επαγγελίες της αιώνιας ζωής, του είπε: «Γιέ μου, τίποτα πια δεν με κρατά στην ζωή αυτή. Τι θα έκανα εδώ και για ποιον λόγο να έμενα; Ο μόνος λόγος που με έκανε να επιθυμώ να παραταθεί για λίγο ακόμη η ζωή μου, ήταν να σε δω χριστιανό πριν πεθάνω. Ο Θεός με εισάκουσε και με το παραπάνω, αφού σε βλέπω τώρα να περιφρονείς τις χαρές αυτής της γης, για να αφιερωθείς στο λειτούργημά σου. Τι δουλειά έχω πια εδώ;»
Πέντε ημέρες αργότερα έπεσε στο κρεβάτι με πυρετό. Έχοντας γύρω της τους δύο γιους της, έδειχνε ήδη ξένη απέναντι στα πράγματα του κόσμου τούτου και τους είπε ότι λίγο ενδιέφερε ο τόπος του ενταφιασμού της, είτε στην πατρίδα της, είτε στην Ιταλία, διότι δεν υπήρχε λόγος να φοβάται ότι δεν θα την αναγνώριζε ο Θεός για να την αναστήσει, όταν θα ερχόταν το τέλος του κόσμου. Τους ζήτησε μόνο να την μνημονεύουν μπροστά στο θυσιαστήριο του Θεού. Εκοιμήθη λίγες ημέρες αργότερα σε ηλικία πενήντα έξι ετών.
(Από το βιβλίο: “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Μάϊος. Εκδόσεις Ίνδικτος)

***

Γράφει γιὰ τὴν μητέρα του Μόνικα ὁ ἱερὸς Αὐγουστίνος στὶς «Ἐξομολογήσεις» του:

«Ἡ μητέρα μου δὲν ἀγαποῦσε τὸ Θεὸ ἀπὸ ὑπακοὴ στοὺς γονεῖς της, μᾶλλον ὑπάκουε σ’ αὐτοὺς ἀπὸ ἀγάπη σ’ Ἐκεῖνον». «Ὁ Θεὸς τὴν εἶχε στολίσει μὲ ἐξωτερική, πιὸ πολὺ ἐσωτερικὴ ὀμορφιά, αὐτὴ πού τῆς ἔδινε τὴ χάρη ζωντανῆς μαρτυρίας τῆς ἀλήθειάς του…»

«Παντρεύτηκε τὸν εἰδωλολάτρη πατέρα μου, ἄνθρωπο ὀξύθυμο μὰ ἀγαθό, τοῦ ἀφοσιώθηκε σὰν στὸ Χριστό… Ἀντιμετώπισε μὲ σεβασμὸ τὴν ἄλλη πίστη του, δὲν ἐπέτρεψε νὰ γίνει τὸ θέμα αὐτὸ ἀφορμὴ φιλονικίας μεταξύ τους… Δὲν ἀντιδροῦσε μὲ λόγια ἢ ἔργα σὲ ὥρα ὀργῆς, ἀλλὰ τὴν κατάλληλη στιγμὴ μὲ ἀγάπη καὶ λεπτότητα ἐξηγοῦσε τὸ λάθος… Δὲν ἔλεγε οὔτε μετέφερε λόγο κακό, δὲν ὑποδαύλιζε διχόνοιες, ὑποβοηθοῦσε τὴ συμφιλίωση, τὴν εἰρήνη… Προσευχόταν νύχτα καὶ μέρα, ἐκκλησιαζόταν τακτικά, τιμοῦσε τοὺς λειτουργούς τῆς Ἐκκλησίας, πρόσεχε τὴν ἐλεημοσύνη… Κέρδισε ἔτσι γρήγορα τὴν ἀγάπη, τὴν τρυφερότητα, τὸ σεβασμὸ τοῦ πατρός μου καὶ τὸν ἴδιο στὴ χριστιανικὴ πίστη»!
«Αὐτὰ συνέβησαν γιατί εἶχε Ἐσένα ἐπιστήθιο φίλο καὶ διδάσκαλο στὸ σχολεῖο τῆς ψυχῆς» «τὸ πρῶτο δῶρο τοῦ Θεοῦ στὴ μητέρα μου, ὁ ἀρραβώνας τῆς δικῆς μου ἐπιστροφῆς, πού ὅμως ἐπρόκειτο νὰ ἀργήσει»!

«Ἡ μητέρα μᾶς ἀνάθρεψε γεννώντας μας μὲ ὠδίνες τοκετοῦ κάθε φορᾶ πού ἔβλεπε νὰ ξεμακραίνουμε ἀπὸ Σένα…»,
«Ἀπὸ τὴν τρυφερὴ ἡλικία εἶχα ἀκούσματα γιὰ τὴν αἰώνια ζωή. Ἡ μητέρα μὲ σφράγισε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ τὴ στιγμὴ ποὺ μ’ ἔβγαλε ἀπ’ τὴν κοιλιά της. Μὲ πότισε τὴν Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ μητρικό της γάλα… Μικρὸ παιδὶ κι ἐγώ, πρὶν Σὲ γνωρίσω, σὲ Σένα εὕρισκα στήριγμα καὶ καταφυγὴ ὅταν μὲ μάλωναν οἱ γονεῖς ἢ οἱ δάσκαλοί μου…Ἀρρώστησα βαριὰ καὶ ζήτησα μὲ λαχτάρα νὰ βαφτιστῶ… Ἡ μητέρα μὲ μύησε στὸ Μυστήριο τῆς λυτρώσεως, μοῦ ἔμαθε τὴν ὁμολογία ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀπαγγείλω… Καλυτέρεψε ὅμως ἡ ὑγεία μου κι ἀνέβαλα τὴ βάφτισή μου. Νικήθηκα ἀπὸ τὴν ἰδέα πῶς θὰ ξαναπέσω στὴν ἁμαρτία… Ἢ μήπως καὶ πῆρα αὐτὴ τὴν ἀπόφαση γιὰ νὰ εἶμαι ἐλεύθερος νὰ τὴν ἀπολαύσω»!

«Ἴσως τὸ ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ δώσει στὴν ἁγνὴ καρδιὰ τῆς μητέρας μου τὴ χαρὰ νὰ κυοφορήσει μακροχρόνια κι ἐπώδυνα τὴ σωτηρία μου»!

Ἀφέθηκα γρήγορα νὰ γίνω ἕρμαιο φοβερῶν παθῶν καὶ ἡδονῶν… «Ἡ μητέρα μου, αὐτὴ ἡ ταπεινὴ δούλη τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἡ καρδιὰ της ἦταν ἐκκλησιά, ἀληθινὴ κατοικία τοῦ Κυρίου, ἀγωνιᾶ, τρομάζει μὲ τὸ δρόμο ποῦ πῆρα… Μὲ συμβουλεύει… μὰ δὲ δίνω τὴν παραμικρὴ προσοχή… Θεωρῶ τὶς συμβουλὲς της ἁπλοϊκὲς γυναικεῖες παραινέσεις»!

«Ἡ μητέρα μου ἔχυνε γιὰ ἐμένα περισσότερα δάκρυα ἀπὸ ὅσα χύνουν οἱ μητέρες ἐπάνω στὰ νεκρὰ τέκνα τους. Μὲ τὴν θέρμη τῆς πίστης, ἡ ὁποία τῆς χάριζε ἡ μεγάλη της εὐσέβεια, μὲ ἔβλεπε ἠθικῶς νεκρό. Καὶ Σὺ Κύριε εἰσάκουσες τὴν δέησή της καὶ δὲν περιφρόνησες τὰ δάκρυά της, μὲ τὰ ὁποῖα πότισε τὸ ἔδαφος, παντοῦ ὅπου προσευχόταν. Οἱ πόνοι της νὰ μὲ ἀναγεννήσει διὰ τοῦ Πνεύματος ἦταν σκληρότεροι ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ὁποίου ὑπέφερε νὰ μὲ γεννήσει διὰ τῆς σαρκός». Αὑτή τὴν ξανάφερε κοντά μου καὶ μὲ μήνυμα θεϊκό, παράθυρο ἐλπίδας»!
Παράθυρο ἐλπίδας ἀπὸ ἕνα ὄνειρο, ὅπου νεανίας γοητευτικός, παρότι τὴν ἔβλεπε σὲ τόση θλίψη, χαμογελοῦσε καὶ τῆς ἔλεγε: «Ἠρέμησε, κοίταξε καὶ δές, ὅπου στέκεσαι ἐσύ, στέκεται καὶ ὁ γιὸς σου»! Καὶ κοίταξε καὶ βεβαιώθηκε, ἦταν ἀλήθεια. «Καὶ εἶχε τὴ δύναμη νὰ ζεῖ τὸ ὄνειρο σὰν τὴ χαρὰ τῆς δικῆς μου ἐπιστροφῆς, ποῦ θὰ ἀργοῦσε πολὺ ἀκόμα! Γιατί στὰ ἐννιὰ χρόνια πού ἀκολούθησαν κυλίστηκα σὲ βόρβορου βάραθρα, βυθίστηκα σὲ ἄβυσσο ψεύδους. Πάλευα βέβαια νὰ βγῶ, ἀλλὰ βουλίαζα πιὸ βαθιὰ ἀκόμα»! Τὸ εὐτύχημα ὅμως εἶναι, «ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ἡ εὐσεβὴς καὶ ἐγκρατὴς χήρα μητέρα μου τρέφεται μὲ τὴν ἐλπίδα τοῦ ὀνείρου της! “Ὅτι δὲν σταματᾶ τοὺς ποταμοὺς τῶν δακρύων, τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας στὶς ἀτέλειωτες ὧρες τῶν προσευχῶν της γιὰ μένα»!

Ὁ σοφὸς Ἐπίσκοπος τῆς Καρθαγενης, δὲ δεχόταν νὰ τοῦ μιλήσει παρὰ τὶς θερμὲς παρακλήσεις τῆς μητέρας του. «Εἶναι ἰσχυρογνώμων, ἐγωιστής, πνεύμα ἀντιλογίας, παθιασμένος αἰρετικός. Ἀσ’ τον ἐλεύθερο, τῆς εἴχε πεῖ, ἀλλά μή σταματήσεις τίς προσευχες σου, κάποτε θά καταλαβει»! Ἐκείνη ἐπέμενε νὰ παρακαλεῖ καὶ αὐτὸς τῆς εἶπε: «Πήγαινε στην εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. Καί πίστεψε αὐτό πού θα σοῦ πῶ, ὁ Θεός δέν θά ἀφήσει νά χαθεί ἕνα παιδί τόσων δακρύων»!

Τὴν νύχτα τοῦ Πάσχα στὶς 25 Ἀπριλίου τοῦ 387 μ.Χ., ὁ Αὐγουστίνος βαπτίσθηκε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀμβρόσιο, Ἐπίσκοπο Μεδιολάνων καὶ ἡ Ἁγία ἦταν παροῦσα στὴν βάπτιση τοῦ υἱοῦ της.
Καὶ ἡ μητέρα εὐχαριστοῦσε τὸ Θεό: «Μοῦ ἔδωσε ὅ,τι τοῦ ζητήσαμε τό παραπάνω»! «Ὥρα νά φύγω πιά ἀπό αὐτόν ἐδώ τόν κόσμο».

Η αγάπη της μάνας ενεργεί και από τον παράδεισο
Δημητρίου Ντούντκο

 Μου το διηγήθηκε μια γυναίκα με πανεπιστημιακή μόρφωση: Βρισκόμαστε στη Μόσχα, στη δεκαετία του 1980. Στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, χτύπησαν την πόρτα στην Εκκλησία. Ήταν μια γριούλα. Και ζητούσε παπά, να πάει να κοινωνήσει έναν άρρωστο.
Ο παπάς ετοιμάστηκε και βγήκε αμέσως μαζί της. Πλησιάζουν σε ένα φτωχό σπιτάκι, τύπου παράγκας. Η γριούλα ανοίγει την πόρτα και μπάζει τον ιερέα σε ένα δωμάτιο.
Και να ξαφνικά ο παπάς ευρίσκεται εκεί μόνος με τον άρρωστο.
Ο άρρωστος του δείχνει με χειρονομίες την πόρτα και σκούζει.
– Φύγε από εδώ! Ποιος σε κάλεσε; Εγώ είμαι άθεος. Και άθεος θα πεθάνω.
Ο παπάς τα έχασε.
– Μα δεν ήλθα από μόνος μου! Με κάλεσε η γριά!
– Ποια γριά; Εγώ δεν ξέρω καμιά γριά!
Ο παπάς, καθώς στέκει απέναντί του, βλέπει επάνω από το κεφάλι του αρρώστου, μια φωτογραφία με την γυναίκα πού τον κάλεσε.
Του λέει, ενώ του δείχνει το πορτραίτο.
– Να αυτή!
– Ποια αυτή, ξέρεις, τί λες, παπά; Αυτή είναι η μάνα μου. Και έχει πεθάνει χρόνια τώρα!
Για μια στιγμή πάγωσαν και οι δύο. Αισθάνθηκαν δέος. Ο άρρωστος άρχισε να κλαίει. Και αφού έκλαψε, ζήτησε να εξομολογηθεί. Και μετά, κοινώνησε.
Η μητέρα του είχε φροντίσει από τον ουρανό, να του δείξει τον δρόμο της σωτηρίας.
Από το βιβλίο του Δημητρίου Ντούτκο, ιερέως, (Dudko Demetrius Fr.), Στὸ σταυροδρόμι, Μόσχα 1994

***

Οι προσευχές της μητέρας ενός στρατιώτη
κατά τον πόλεμο στο Αφγανιστάν

Οι συμμαθητές Βίκτορ και Πέτρος μαζί κατατάχθηκαν στον στρατό. Η μητέρα του Πέτρου ήταν πιστή, και συχνά προσευχόταν στο ναό. Έπεισε τον γιο της να έρθει μαζί της στην εκκλησία και ζήτησε από τον ιερέα να τον ευλογήσει για την στρατιωτική του θητεία.
Ο Πέτρος αγαπούσε τη μητέρα του και δεν ήθελε να την ανησυχεί. Πήγε λοιπόν στον ναό και πήρε την ευλογία. Η καρδιά της μητέρας γαλήνεψε και του παιδιού επίσης.

Ο Βίκτωρ και ο Πέτρος είχαν την ευκαιρία να υπηρετήσουν στο Αφγανιστάν. Στρατοπέδευσαν στήνοντας τις σκηνές από μουσαμά στην έρημο των βουνών του Αφγανιστάν.
Η Πέτρος τοποθετήθηκε μάγειρας. Μόλις πλησίασε στην κουζίνα, παρατήρησε μια φωλιά φιδιών με μικρά φίδια. Ο Πέτρος άρχισε καθημερινά να ταΐζει τα φιδάκια με αποφάγια των στρατιωτών.
Μερικές φορές έβλεπε από μακριά και τη μαμά-κόμπρα. Το φίδι κοιτούσε από απόσταση και ο στρατιώτης συνήθισε σε αυτή τη κατάσταση.

Ένα βράδυ ο Πέτρος, ως συνήθως, έβγαλε τα αποφάγια και ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά του η μαμά -κόμπρα σε μια απειλητική στάση.
Γνωρίζοντας ότι σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αδύνατο να κάνει απότομες κινήσεις, ο Πέτρος άρχισε αργά να απομακρύνεται αλλά το φίδι αμέσως αντέδρασε στην κίνηση του – και πάλι η απόσταση παρέμεινε η ίδια.
Ο στρατιώτης έπρεπε να υποχωρήσει. Αλλά μετά από κάθε βήμα το φίδι τον πλησίασε ξανά και πάγωνε σε μια απειλητική στάση. Εάν δεν απομακρυνόταν θα κινδύνευε και έτσι αναγκαζόταν να κάνει ένα ακόμα βήμα πίσω.
Αυτό διήρκεσε αρκετές ώρες.
Το φίδι τον ανάγκασε να κινηθεί σε μεγάλη απόσταση από το στρατόπεδο.
Η κόμπρα δεν τον άφηνε, αλλά δεν του επιτιθόταν κιόλας.
Αφού τον οδήγησε αρκετά μακριά, το φίδι σταμάτησε. Αλλά όταν ο Πέτρος έκανε ένα βήμα προς το στρατόπεδο, έπαιρνε μια στάση μάχης.

Σε μια τέτοια τρομερή ένταση ο Πέτρος πέρασε όλη τη νύχτα. Όταν άρχισε να ξημερώνει, το φίδι ξαφνικά άρχισε να σέρνεται μακριά.

Λίγο τον κρατούσαν τα πόδια του, ο Πέτρος πήγε στη σκηνή, σκοπεύοντας να πει για το τι είχε συμβεί.
Μία τρομερή εικόνα εμφανίστηκε στα μάτια του: τα νεκρά σώματα των στρατιωτών. Σε έναν από τους νεκρούς αναγνώρισε τον Βίκτορα. Την νύχτα οι Ταλιμπαν τους είχαν επιτεθεί.
Μπόρις Γκάναγκο

***

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
Η μητέρα στην προσευχή της για το παιδί πρέπει να λιώνει σαν τη λαμπάδα.

Άκου να σου πω: να προσεύχεσαι και μετά να μιλάεις.
Έτσι να κάνεις στα παιδιά σου. άμα διαρκώς τους δίδεις συμβουλές, θα γίνεις βαρετή κι όταν μεγαλώσουν, θα αισθάνονται ένα είδος καταπιέσεως.
Να προτιμάς, λοιπόν, την προσευχή. Να τους μιλάεις με την προσευχή. Να τα λέεις στον Θεό κι ο Θεός θα τα λέει μέσα τους. Δηλαδή, δεν πρέπει να συμβουλεύεις τα παιδιά σου έτσι, με φωνή που να την ακούνε τ’ αυτιά τους.
Μπορείς να το κάνεις κι αυτό, αλλά προπάντων πρέπει να μιλάεις για τα παιδιά σου στον Θεό. Να λέεις: ‘’Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισε τα παιδάκια μου. Εγώ σ’ Εσένανε τα αναθέτω. Εσύ μου τα έδωσες, μα κι εγώ είμαι αδύναμη, δεν μπορώ να τα κατατοπίσω· γι’ αυτό, Σε παρακαλώ, φώτισέ τα’’.
Κι ο Θεός θα τους μιλάει και θα λένε: ‘’Ωχ, δεν έπρεπε να στενοχωρήσω τη μαμά μ’ αυτό που έκανα!’’. Κι αυτό θα βγαίνει από μέσα τους με την Χάρη του Θεού».

«Ένας τρόπος υπάρχει για να μην έχουμε προβλήματα με τα παιδιά. Η αγιότητα. Γίνετε άγιοι και δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα με τα παιδιά σας». Αυτά που θέλεις να τους πεις, να τα λες με την προσευχή σου. Τα παιδιά δεν ακούν από τα αυτιά, αλλά μόνον όταν έρχεται η Θεία Χάρις που τα φωτίζει, ακούν αυτά που θέλουν να τους πούμε. Όταν θέλεις να πεις κάτι στα παιδιά σου, πες το στην Παναγία κι αυτή θα ενεργήσει. Η προσευχή σου αυτή θα γίνει σαν το πνευματικό χάδι που αγκαλιάζει τα παιδιά κι αυτό τα έλκει. Εμείς, βλέπεις κάνουμε μερικές φορές να τα χαϊδέψουμε κι αυτά αντιδρούν. Σ’ αυτό όμως, το πνευματικό χάδι, δεν αντιδρούν ποτέ»

Όταν η ηλικία είναι μικρή, τότε και η ψυχή είναι μαλακή και τρυφερή. Εάν σε αυτήν την τρυφερή ψυχή εντυπωθούν καλές και άγιες συνήθειες, καμμιά δύναμη δεν θα μπορέση μετά να τις εξαλείψη.
Κανείς δεν είναι εκ φύσεως κακός. Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο τι πρότυπα, τι παραδείγματα δίνεις στις μικρές ηλικίες. Εάν ξεκινήσης με καλά βιώματα από μικρός, τότε είναι πολύ εύκολο να γίνης καλός. Μεγαλώνοντας δεν χρειάζεται κόπος, το έχεις μέσα σου το καλό, το ζεις.

***

Κάποτε αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα του παιδιού μίας γνωστής στο Γέροντα και σε μένα μητέρας, η οποία μου ζήτησε να τον ρωτήσω σχετικά, μου είπε:«Το παιδί έχει ένα εσωτερικό πρόβλημα και γι’ αυτό συμπεριφέρεται έτσι.
Το παιδί είναι καλό, δεν το θέλει αυτό που κάνει, αλλά αναγκάζεται, είναι δεμένο από κάτι. Δε διορθώνεται με τη λογική, δε μπορείς να το πείσεις με συμβουλές, ούτε να το αναγκάσεις με απειλές. Αυτό θα κάνει τα αντίθετα.
Μπορεί να γίνει χειρότερα, μπορεί να μείνει έτσι, μπορεί και να απαλλαγεί από αυτό. Για να απαλλαγεί, πρέπει να εξαγιασθεί η μητέρα του. Για να ελευθερωθεί, θέλει κοντά του έναν άγιο άνθρωπο, με πολλή αγάπη, που δε θα του κάνει διδασκαλία, ούτε θα το φοβερίζει, αλλά θα ζει με αγιότητα, και το παιδί, που θα τον βλέπει , θα ζηλέψει και θα τον μιμηθεί.

Προ πάντων το παιδί θέλει κοντά του έναν άνθρωπο πολλής και θερμής προσευχής. Η προσευχή κάνει θαύματα. Δεν πρέπει η μητέρα να αρκείται στο αισθητό χάδι στο παιδί της, αλλά να ασκείται στο πνευματικό χάδι της προσευχής.
Όταν πάει να το χαϊδέψει χωρίς προσευχή, το παιδί κάνει έτσι ( απλώνει βίαια τα χέρια και απωθεί τη μητέρα). Όταν όμως χωρίς να το χαϊδέψει, κάνει μυστικά για το παιδί της θερμή προσευχή, τότε αυτό αισθάνεται στην ψυχή του ένα ανεξήγητο, για κείνο, πνευματικό χάδι, που το ελκύει προς τη μητέρα του.
Η μητέρα στην προσευχή της για το παιδί πρέπει να λιώνει σαν τη λαμπάδα. Να προσεύχεται σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς το Χριστό , ν’ αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της.

Υπάρχουν σπίτια όπου η λαμπάδα καίει συνεχώς κι έντονα, ακούγονται συνεχώς λόγια αγάπης για τον Χριστό… Ένα τέτοιο σπίτι είναι κατώφλι στα Ουράνια. Οι γονείς πρέπει να διδάξουν τα παιδιά τους με το παράδειγμα τής ζωής τους. Άγιοι Ζαβουλών και Σωσσάνα γονείς της αγίας Νίνας, ισαποστόλου της Γεωργίας
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/20/%cf%85%cf%80%ce%ac%cf%81%cf%87%ce%bf%cf%85%ce%bd-%cf%83%cf%80%ce%af%cf%84%ce%b9%ce%b1-%cf%8c%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b7-%ce%bb%ce%b1%ce%bc%cf%80%ce%ac%ce%b4%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%af%ce%b5%ce%b9-%cf%83/

Το ουσιωδέστερο έργο της γυναίκας, το σπουδαιότερο λειτούργημά της, είναι η Μητρότητα. Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2014/09/22/%CF%84%CE%BF-%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CF%89%CE%B4%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF-%CF%8C%CE%BC%CF%89%CF%82-%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1/

Η Μάνα, Το μεγαλύτερο κήρυγμα είναι η ζωή μας.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/01/25/%ce%b7-%ce%bc%ce%ac%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%b1%ce%bb%cf%8d%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf-%ce%ba%ce%ae%cf%81%cf%85%ce%b3%ce%bc%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b6%cf%89/

Η προσευχή της μάνας δεν συγκρίνεται με τίποτα σε αυτό τον κόσμο. Μας λείπουν οι άγιες μητέρες.. π. Ιουστίνος Parvu
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/24/29251/

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, «η μητέρα μου μου έμαθε να προσεύχομαι, να κάνω μετάνοιες και νηστείες».
https://iconandlight.wordpress.com/2017/11/29/20175/

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Μυροφόρου καὶ Ἰσαποστόλου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς
Ἦχος α’ Τὸν τάφον σου Σωτὴρ

Χριστῷ τῷ δι’ ἡμᾶς, ἐκ Παρθένου τεχθέντι, Σεμνὴ Μαγδαληνή, ἠκολούθεις Μαρία, αὐτοῦ τὰ δικαιώματα, καὶ τοὺς νόμους φυλάττουσα· ὅθεν σήμερον, τὴν παναγίαν σου μνήμην, ἑορτάζοντες, ἀνευφημοῦμέν σε πίστει, καὶ πόθῳ γεραίρομεν.

Ἀπολυτίκιον. Ἁγία Πελαγία Ἦχος γ’. Θείας πίστεως

Θείας πίστεως, τῇ ἐπιγνώσει, ζόφον ἔλιπες, τῆς ἀγνωσίας, Πελαγία Χριστοῦ, καλλιπάρθενε· οὗ τὴν ἀείζωον δρόσον πλουτήσασα, διὰ πυρὸς τὸν ἀγῶνα ἐτέλεσας. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῶν δακρύων τοῖς ῥείθροις ἐν Χριστῷ ἀνεγέννησας, ὃν τὸ πρώην Μόνικα φύσει, Αὐγουστῖνον ἀπέτεκες, ὁ πλοῦτος γὰρ τῆς Χάριτος Χριστοῦ, ἐδείχθη ὑπερμέτρως ἐν αὐτῷ, καὶ ἀνύψωσεν εἰς θρόνον ἐπισκοπῆς, Ἱππῶνος ᾗ διέπρεψε· δόξα τῷ φιλανθρώπῳ Ἰησοῦ, ὅτι σωθῆναι ἅπαντας, θέλει σφοδρῶς ἁμαρτωλούς, δι’ οὓς σάρκα προσείληφε.

Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.

Ὃν μητρικῇ σου κοιλίᾳ υἱὸν ἐβάστασας, Μόνικα Αὐγουστῖνον, αὖθις ὄμβροις δακρύων, καὶ θείαις προσευχαῖς σου πρὸς τὸν Θεόν, ἀληθείᾳ ἐγέννησας, καὶ ἐδωρήσω Ἱππῶνι χριστοπρεπῆ, ποιμενάρχην καὶ διδάσκαλον.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ Ξύλου.

Ἔσπειρας ἐν δάκρυσι πολλοῖς, Μόνικα υἱοῦ σωτηρίαν, ἀποστατήσαντος, καὶ ἐπανεγέννησας, τοῦτον εὐχαῖς μητρικαῖς, ἐνδυθεὶς γὰρ βαπτίσματος, τὴν σώζουσαν χάριν, Ἐκκλησίας δέδεικται, ἀρχιερεὺς θαυμαστός, δείξας ὅτι οἶδεν ἡ Χάρις, κρίμασι γεννᾶν ὑπερλόγοις, ἐκ τῶν λίθων τέκνα θεοτίμητα.

Δοξαστικὸν Ἦχος πλ. β’
Ἀνατολίου

Πρώτη κατιδοῦσα τὴν θείαν Ἀνάστασιν, Μαρία ἡ Μαγδαληνή, τοῦ πρώτου τῶν ἀγαθῶν αἰτίου, τοῦ τὴν ἡμετέραν εὐσπλάγχνως φύσιν θεώσαντος, πρώτη καὶ εὐαγγελίστρια ἐδείχθης, βοῶσα τοῖς Ἀποστόλοις· Τὴν ἀθυμίαν ἀποθέμενοι, τὴν εὐθυμίαν ἀναλάβετε, καὶ δεῦτε κατοπτεύσατε Χριστὸν ἐξαναστάντα, καὶ κόσμῳ παρέχοντα τὸ μέγα ἔλεος.

ᾨδὴ ζ΄. Παῖδες Ἑβραίων.

Ἴδε μητέρων φιλοστόργων, μῆτερ Μόνικα κλαυθμὸν ἀπελπισίας, βλεπουσῶν εἰς ὁδούς, τὰς ψυχοφθόρους τέκνα, καὶ σὺν τῷ Αὐγουστίνῳ σου, δότε ταύταις τὴν ἐλπίδα.

ᾨδὴ θ΄. Ἐξέστη ἐπὶ τούτῳ.

Ἡ θλῖψις καὶ τὸ ἄλγος τὸ μητρικόν, εἰς χαρὰν μετεβλήθησαν Μόνικα, ὅτι ἰδού, σπείρασα ἐν δάκρυσι προσευχάς, νῦν ἔχεις Αὐγουστῖνόν σου, σύνοικον Ἁγίων Ἱεραρχῶν, καὶ θείων Διδασκάλων, ἐκτρέφοντα πλουσίως, τὴν Ἐκκλησίαν τοῖς συγγράμμασι.

Ὡραία ἀνθοδέσμη μυρεψική, ἐκ δακρύων ἁγίων συντέθειται, καὶ τοὺς πιστούς, κατευωδιάζει χαρμονικῶς, Μόνικα ἡ πολύαθλος, ἅμα Αὐγουστίνῳ γλυκεῖ υἱῷ, διδάσκουσα τοὺς πάντας, καρποὺς εὐχῆς ἐμπόνου, καὶ μετανοίας ὕψος ἄπειρον.

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος. 

iconandlight.wordpress.com