« Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι ». ( Ρωμ.ΙΓ΄, 11-14 ).

 Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 6//19.1.2023.

Τὰ Ἅγια Θεοφάνεια.

Στὶς μέρες μας, οἱ υἱοὶ τοῦ φωτὸς (Λουκ.ΙΣΤ΄,8), ἀντὶ νὰ γρηγοροῦν καὶ νὰ ὑπερασπίζονται τὴν

σωτήρια ὀρθόδοξη πίστη τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ ὁποῖον «οὐκ ἔστι κατ' ἄνθρωπον ἀλλὰ δι' ἀποκαλύψεως

Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. Α΄, 11-12), καθεύδουν τὸν νήδυμον ὕπνον τοῦ ἐφησυχασμοῦ, τῆς νωχελείας, τῆς

χαύνωσης, τῆς ἀπραξίας καὶ τῆς βολικῆς μετάθεσης τῶν εὐθυνῶν στοὺς «εἰδικοὺς» καὶ «ἰθύνοντας».

Ἐκτός τῶν ἀνωτέρω ὑπάρχουν οἱ διαστρεβλωτὲς τῆς ἀλήθειας, οἱ σειρῆνες καὶ οἱ νανουριστές, οἱ

ὁποῖοι εἶναι πληρωμένοι ἐργολάβοι γιὰ νὰ συντηροῦν τὸ «ζαλισμένο κοπάδι» σὲ καταστολή.

Αὐτοὶ δὲν ἀναγνωρίζουν τὸ δικαίωμα τοῦ λόγου σὲ κανένα ἄλλο, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτόν τους καὶ τίς

κατεστημένες συστημικὲς ἀρχές.

Ἀγνοοῦν, οἱ πληκτρολόγοι τῶν κοινωνικῶν δικτύων ὅτι ὀγδόντα (80) ἀπὸ τοὺς τριακόσιους δέκα

ὀχτὼ (318) Ἁγίους Πατέρες τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἦσαν μοναχοὶ καὶ ἱερομόναχοι (βλπ. Ἱερὸν

Πηδάλιον, Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων, Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτη).

Ἀγνοοῦν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία καὶ τοὺς ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, καθὼς

καὶ τὴν ρήση τοῦ μεγάλου θεολόγου καὶ ὁμολογητοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου : «Ἔργον τοῦ

μοναχοῦ εἶναι, μηδὲν ἀνέχεσθαι καινοτομεῖσθαι τὸ Εὐαγγέλιον».

Σήμερα κινδυνεύει ἡ πίστη ἀπὸ ψευδομεσσίες, ψευδοεπιστήμονες, ψευδοπροφῆτες τοῦ

εὐδαιμονισμοῦ, τοῦ ἀχαλίνωτου ἡδονισμοῦ, τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Τρισυπόστατο Θεό, καὶ τῆς

λατρείας τῶν ψεύτικων θεῶν ποὺ ὑπόσχονται ὅτι «ὡς θεοὶ ἔσεσθε» (Γένεσ.3, 5).

Δυστυχῶς μὲ τοὺς ἀνωτέρω συμπορεύονται καὶ συνεργάζονται πολλοὶ ἀπὸ τοὺς μεγαλόσχημους

κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς ποὺ δελεάζονται ἀπὸ τὸ «κενὸν δοξάριον» καὶ φημίζονται ὡς «φωτισμένοι»,

«προοδευτικοί», «ἀνοιχτόμυαλοι», «ἐξωστρεφεῖς» κ.λπ., ἄμοιροι τῆς ἐν Χριστῷ πνευματικῆς ζωῆς καὶ

μέτοχοι τῆς κοσμικῆς εὐμάρειας καὶ καλοπέρασης.

Οἱ ἀνωτέρῳ πατριάρχες, ἐπίσκοποι κ.λπ. κληρικοὶ δὲν χάνουν εὐκαιρία νὰ νουθετοῦν τοὺς

μοναχοὺς νὰ εἶναι ἥσυχοι, τουτέστιν ἀφωνότεροι ἰχθύος, καὶ νὰ ἐπιμελοῦνται τήν ἑαυτῶν κάθαρση καὶ

νοερὰ προσευχὴ ( ἐπιδιώκοντας τό : «τήν ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή»).

Ταπεινὰ λέμε: «ὅταν τὸ κινδυνευόμενον εἶναι ἡ πίστις», κατὰ παραγγελία τῶν Ἁγίων Πατέρων, οἱ

μοναχοί, χωρὶς νὰ παραμελοῦν (μάλιστα καὶ ἐντείνουν) τὸ σωτήριο ἔργο τῆς μετάνοιας, τῆς προσευχῆς καὶ

τοῦ ἀγῶνα ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν, ἐνεργοῦν, στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα, ὅπως ἡ

ἄγρυπνη συνείδηση («ὁ κρυπτὸς τῆς καρδίας ἄνθρωπος», Πέτρ Α΄, 4), δηλαδὴ σημαίνουν συναγερμό,

ἀφύπνιση καὶ ἐγρήγορση ἀναλαμβάνοντας τὰ ὅπλα τοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἀλήθειας (Ρωμ. 13).

Κατ' ἀκολουθίαν, ὡς Ἁγιορεῖτες Κελλιῶτες Πατέρες δηλώνουμε ὅτι δὲν θὰ μᾶς φιμώσουν

πληρωμένα φερέφωνα ἐθελόδουλων ἡγεσιῶν ὅσον ἀφορᾷ στὴν ὑπεράσπιση τῆς ἀμώμου καὶ σωτηρίου

πίστεως καὶ στὴν ἀφύπνιση καὶ ἐνημέρωση τῶν ἀδελφῶν μας ὀρθοδόξων Χριστιανῶν σ΄ ὅλα τὰ μήκη καὶ

πλάτη τῆς γῆς.

Ὁ ἠρωϊκότερος τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, στὸ

Σύμβολο Πίστεως, ποὺ φέρει τὸ ὄνομά του, προτάσσει τὰ ἑξῆς : «Ὅποιος θέλῃ νὰ σωθῇ εἶναι ἀνάγκη

προπαντὸς νὰ φυλάσσει τὴν ὀρθόδοξη πίστη, τὴν ὁποία ἂν κάποιος δὲν φυλάξῃ σώα, σώα καὶ καθαρή,

ὁπωσδήποτε χάνεται αἰώνια».

Ἡ πρόταση αὐτὴ εἶναι ὁ φθόγγος τοῦ ὁποίου ἡ φωνὴ ἀκούγεται (Ψαλμ.18), (Ρωμ.Ι΄, 18), στὰ ὦτα

τῶν σωφρόνων καὶ τίκτει τὸν «φόβον Κυρίου, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς σοφίας»,( Ψαλμ.110 καὶ Παροιμ.

9,10).

Στὴν συνέχεια, ἐν συντομίᾳ, θὰ παραθέσουμε ἀρνητικὰ παραδείγματα «ἄσοφων σοφῶν» εἰδικῶν,

καὶ ἐπαϊόντων, «πλανωμένων καὶ πλανώντων» ( Β΄Τιμοθ.Γ΄, 12-13) τὸν συγχυσμένο καὶ μὴ γρηγοροῦντα

λαό.

Θ' ἀρχίσουμε, κατὰ τὴν κατιοῦσα, ἀπὸ τὸν πολὺ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖο, ὁ

ὁποῖος ἔχει ποικίλῃ κοσμικὴ μόρφωση, ἀλλὰ ἀμφισβητούμενη θεολογική. Οἱ σπουδές του στὴν ἑσπερία

καὶ ἡ συμμετοχή του στὰ κέντρα λήψης ἀποφάσεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καθὼς καὶ ὁ

προορισμός του γιὰ τὸ ἀξίωμα του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ἄφησαν τὸν ἑαυτό του ἀκάλυπτο ἀπὸ

τὸν ἀδιάλειπτο πειρασμὸ στὸ πάθος τῆς ἐξουσίας.

Αὐτὸ τὸ πάθος θέλησε νὰ τὸ ἐπενδύσῃ μὲ θεσμικὸ κάλυμμα γι' αὐτὸ καὶ ἀπὸ ἐτῶν μεθόδευσε καὶ

θέλησε νὰ ἐπιβάλλῃ στὴν καθόλου ὀρθοδοξία τὸ πρωτεῖο ὑπερεξουσίας τοῦ Πατριάρχη

Κωνσταντινουπόλεως.

Ἡ ὅλη ἐπιδίωξη περὶ τὸ πρωτεῖον ὑποθάλπτεται τεχνηέντως ἀπὸ τίς Η.Π.Α., οἱ ὁποῖες ἐλέγχονται καὶ

ἐντολοδοτώντας τὸν «Πρῶτο» ἐξουσιάζουν καί τούς ὑπ' αὐτόν.

Ἔτσι εὔκολα καὶ ἀνέξοδα ἐξυπηρετοῦνται καὶ προωθοῦνται τὰ γεωπολιτικοθρησκευτικὰ καὶ

στρατιωτικὰ συμφέροντα τῆς ὑπερατλαντικὴς Βαβυλώνας καὶ τῶν σκοτεινῶν χαλκουργείων τῆς νέας τάξης

πραγμάτων.

Ἡ νέα ἀντικανονικὴ ἐκκλησιολογία τοῦ Φαναρίου καταργεῖ τούς πάντες, κληρικοὺς οἱουσδήποτε

βαθμοῦ καὶ τὸν φιλόχριστο λαό, καὶ ἀναδεικνύει τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ἀπόλυτο μονάρχη,

πάπα τῆς Ἀνατολῆς. Δηλαδὴ στὴν αὐταρχικότητα, στὴν αὐθαιρεσία, στὴν ἀντικανονικότητα, στὴν

παρανομία καὶ ἐν τέλει στὴν προδοσία τῆς πίστης καὶ τῆς εὐσέβειας πρέπει νὰ καμφθῆ «πᾷν γόνυ» καὶ νὰ

προσκυνήσῃ κάθε ὀρθόδοξος Χριστιανός.

Ὅλη αὐτὴν τὴν ψευτοθεολογία περὶ «Πρώτου» καὶ «Πρωτείου» θέλουν, οἱ ψευτοθεολόγοι τῆς

«θεολογίας τοῦ προσώπου», νὰ κατοχυρώσουν τάχα στὸ «πρωτεῖο τοῦ Θεοῦ Πατρὸς στὴν Ἁγία Τριάδα».

(Οὔτε ὁ παπισμὸς δὲν τόλμησε νὰ κάνῃ αὐτό, ἀλλὰ θεμελιώνει τὸ πρωτεῖο του στὸν Ἀπόστολο

Πέτρο τάχα πρῶτο καὶ πρόεδρο ὅλων τῶν Ἀποστόλων καὶ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας).

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, στὸ προαναφερθὲν φερώνυμο Σύμβολο Πίστεως, διατυπώνει : «Καὶ σ' αὐτὴν

τὴν Τριάδα κανένα δὲν εἶναι πρῶτο ἢ δεύτερο, ἢ μεγαλύτερο καὶ μικρότερο . οἱ τρεῖς ὅμως ὑποστάσεις

εἶναι μεταξύ τους αἰώνιες καὶ ἴσες».

Ἐκκλησία δὲν εἶναι ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (οὔτε κανένας ἄλλος). Εἶναι γνωστὸ ὅτι

περισσότεροι ἀπὸ δεκαπέντε (15) Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως καταδικάστηκαν ἀπὸ Οἰκουμενικὲς

καὶ ἄλλες αὐξημένου κύρους Συνόδους γιὰ τὸν λόγο ὅτι ἦσαν αἱρετικοὶ (ἀρειανοί, πνευματομάχοι,

μονοφυσίτες, μονοενεργίτες, εἰκονομάχοι, ἀρνητὲς τῆς ἄκτιστης ἐνέργειας καὶ χάριτος, παπόφιλοι,

φιλενωτικοὶ κ. ἄ.).

Φυσικὸ ἐπακόλουθο τῆς ἔπαρσης τοῦ «Πρωτείου» εἶναι τὸ ἀλάθητο, ὁ νεοβαρλααμισμός, ἡ

ἀλαζονεία τῆς ἐπιστήμης καὶ ὁ αὐτοθαυμασμὸς τοῦ ἀνθρώπου.

Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ κ. Βαρθολομαῖος συντάσσεται μὲ τὸ παγκόσμιο οἰκονομικὸ φόρουμ (W.O.F.)

τοῦ σιωνιστή Κλάους Σβάμπ (ἀπό μητέρα Ρούθτσάϊλντ-Rothchild), καὶ δηλώνει ὅτι τὴν ἀνθρωπότητα-

κόσμο πρέπει νὰ τήν κυβερνήσουν οἱ πολιτικοί, οἱ ἐπιστήμονες, οἱ θρησκευτικοὶ ἡγέτες, οἱ (ὀλιγαρχικὲς)

ἑταιρεῖες, μὲ αἰχμὴ τοῦ δόρατος τὸ διεθνὲς σιωνιστικὸ τοκογλυφικὸ τραπεζικὸ σύστημα.

Φαίνεται πὼς ὁ κ.Βαρθολομαῖος διάλεξε τίς παρέες του νὰ βρίσκεται ἐν μέσῳ τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς

καὶ τοῦ αἰῶνος τούτου τοῦ ἀπατεῶνος. Ξεχνῶντας τὰ ψαλμικά « «Ἐμίσησα ἐκκλησία πονηρευομένων καὶ

μετὰ ἀσεβῶν οὐ μὴ καθίσω» (Ψαλμ.25) καὶ «Μετὰ ὁσίου ὅσιος ἔσῃ καὶ μετὰ ἀνδρὸς ἀθώου ἀθῶος ἔσῃ .

καὶ μετὰ στρεβλοῦ διαστρέψῃς» (Ψαλμ.17).

Τελευταῖα ὁ κ.Βαρθολομαῖος, στὶς 22 Μαϊου 2022 σὲ διαθρησκευτικὴ συνάντηση στὸ Ριὰντ μέσα σὲ

πανθρησκειολογικὸ παροξυσμὸ δήλωσε : «Τὰ μοναδικὰ χαρακτηριστικὰ κάθε θρησκείας, αἵρεσης, ἢ

ἀνθρώπινης ποικιλομορφίας ἀντανακλοῦν τὴν σοφία τοῦ δημιουργοῦ».

Ὅμως ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς προειδοποιεῖ : «Πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια» (Ψαλμ.95) καὶ «μὴ

κατακαυχάσθε καὶ ψεύδεσθε κατὰ τῆς ἀληθείας οὐκ ἔστιν αὕτη ἡ σοφία ἄνωθε κατερχόμενη, ἀλλ'

ἐπίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης».

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος γράφει γιὰ τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἡ ὁποία προφανῶς ἀντανακλᾷ

τὴν σοφία τοῦ Θεοῦ, ὅτι: «Πάλιν ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν σαγήνη βληθείσῃ εἰς τὴν θάλασσαν

καὶ ἐκ παντὸς γένους συναγαγούσῃ . ἥν ὅτε ἐπληρώθῃ, ἀναβιβάσαντες αὐτὴν ἐπὶ τὸν αἰγιαλὸν καὶ

καθίσαντες συνέλεξαν τὰ καλὰ εἰς ἀγγεῖα , τὰ δὲ σαπρὰ ἔξω ἔβαλον», (Ματθ.ΙΓ, 47-50).

Τὰ τοῦ κ.Βαρθολομαίου δὲν ἔχουν τέλος. Υἱκῶς τοῦ εὐχόμαστε τὴν σωτήρια μετάνοια.

Ἕνα δεῖγμα «εἰδικοῦ» στὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Μητροπολίτης Περιστερίου Γρηγόριος

(Παπαθωμᾶς), ὁ ὁποῖος εἶναι καθηγητὴς τοῦ κανονικοῦ δικαίου τῆς θεολογικῆς σχολῆς τοῦ Ε.Κ.Π.Α. καὶ σὲ

ἄλλες δύο (2) πανεπιστημιακὲς σχολὲς τοῦ Παρισιοῦ. Εἶναι κάτοχος περίπου δέκα (10) πτυχίων,

μεταπτυχιακῶν, διδακτορικῶν καὶ μεταδιδακτορικῶν στὸ γνωστικὸ ἀντικείμενο τῶν θεολογικῶν καὶ

νομικῶν σπουδῶν. Ἐπίσης ὁμιλεῖ ἕξι (6) ξένες γλῶσσες.

Ὁ ἐν λόγῳ ἐπίσκοπος, πρὸ παντὸς ἄλλου, θὰ πρέπει νὰ εἶναι προσεκτικὸς καὶ νὰ ἔχει συνεχῶς στὴ

μελέτη τοῦ νοὸς καὶ τῆς καρδίας του τὸ ἀποστολικὸν «ἡ γνῶσις φυσιοί, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ» (Κορινθ.Α΄-

Η΄, 2).

Δυστυχέστατα, στὸ πλαίσιο τῆς ἄκρας σχολαστικότητας, τῆς ἐπιστημοσύνης, τῶν γεωπολιτικῶν καὶ

θρησκευτικῶν συμφερόντων, δηλαδὴ τῆς ματαιοδοξίας καὶ τῆς ἀσόφου σοφίας τῶν φιλοσόφων, ὁ ρηθεῖς

μεγαλόσχημος κληρικός μέ τοὺς ὁμοίους του, τῆς ἀκαδημίας Βόλου κ.ἄ. μεταπατερικούς, «τεχνολογοῦσι

(σ.σ. λογοτεχνοῦσι) οὐ θεολογοῦσι», ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ Μέγας Ἱεράρχης Βασίλειος.

Ὅτι ἐπισημάναμε ἀνωτέρω γιὰ τὸν Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖο ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν

Περιστερίου Γρηγόριο.

Ἀπὸ τοὺς πρώτους εἰσηγητὲς γιὰ κατάργηση Ἱερῶν Κανόνων καὶ διατύπωση ἄλλων ποὺ θὰ

διευκόλυναν τὰ σχέδια τῆς ἕνωσης μὲ αἱρετικοὺς (παπικούς, προτεστάντες κ.λπ.) εἶναι ὁ νῦν πατριάρχης

Βαρθολομαῖος (βλπ. διδακτορικὴ διατριβῇ* τοῦ Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη περὶ τὴν κωδικοποίηση τῶν

Ἱερῶν Κανόνων μὲ ἐπίβλεψη Ἰησουΐτη καθηγητῆ) στὰ χνάρια τοῦ ὁποίου βαδίζει καὶ ὁ κ.Γρηγόριος

Περιστερίου.

Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες εἶναι οἱ στῦλοι καὶ τὸ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Εἶναι

προφανὲς ὅτι, ἂν σαλευθοῦν ἢ καταργηθοῦν, τὸ οἰκοδόμημα τῆς πίστεως θὰ σωριασθῇ σὲ ἐρείπια.

Ὅμως, μὴ γένοιτο, διότι «ἐξ ἑνός, γάρ, ἅπαντες (σ.σ. οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῶν

Οἰκουμενικῶν καὶ τοπικῶν Συνόδων καὶ οἱ κατὰ μέρος Πατέρες) καὶ τοῦ αὐτοῦ πνεύματος αὐγασθέντες

ὥρισαν τὰ συμφέροντα» (Κανὼν Α΄τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου) καὶ «Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς

καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἐβρ.ΙΓ΄, 8).

Μήπως ὁ κ.Γρηγόριος καὶ οἱ ὅμοιοι του εἶναι ὀπαδοὶ τῆς «μεγάλης ἐπανεκκίνησης» κατὰ τὴν ὁποία

πρέπει πρῶτα νὰ γκρεμισθοῦν τὰ παλαιὰ καὶ ξεπερασμένα (δομές, θεσμοί, κανόνες, κ.λπ.) ὥστε νὰ ἀνα-

οἰκοδομηθοῦν στὸ πνεῦμα τῆς παγκοσμιοποίησης, τῆς αὐτονομίας τοῦ ἀνθρώπου (ἀποστασίας), τοῦ

ἀντίθεου ἡδονισμοῦ, καὶ τελικὰ τῆς αὐτοθέωσης τοῦ θνητοῦ ἀνθρώπου ;

Κατὰ καιροὺς ἐπιτίθενται οἱ νεωτεριστές, μεταπατερικοὶ κ.ἄ. κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ θεολόγοι στὸ

οἰκοδόμημα τῶν Ἱερῶν Κανόνων μὲ σκοπὸ τὴν σταδιακὴ φθορὰ καὶ ἀποδόμηση εἴτε τοῦ συνόλου τῶν

Κανόνων εἴτε ἐπὶ μέρους Κανόνων. Οἱ ἐπιθέσεις εἶναι πολλὲς καὶ ἀπὸ πολλούς, κενὲς καὶ καινές, ποὺ θὰ

χρειαζόταν βιβλίο (-α ;) γιὰ νὰ ἀναιρεθοῦν, καὶ ὁ κ.Γρηγόριος ἔχει συνευθύνη γιὰ ὅλα ὅσα σιωπᾷ.

Ὁ ἴδιος, βέβαια, στὸ βιβλίο του «κανονικὰ ἄμορφα» ἀναγνωρίζει ὡς κανονικοὺς ὄχι μόνον τοὺς

γάμους μετὰ τῶν ἑτεροθρήσκων, γράφοντας ὅτι ἡ ἀναγνώριση τῶν γάμων αὐτῶν θὰ συμβάλλῃ στὴν

ἁρμονικὴ θεσμικὴ συνύπαρξη τῶν θρησκειῶν καὶ στὴν εἰρηνικὴ συμβίωση μὲ τρόπο ἐλεύθερο καὶ

ἀνεπηρέαστο τῶν διαφόρων θρησκειῶν καὶ ἐκκλησιῶν ( ; ! ) σὲ μιὰ πλουραλιστικὴ κοινωνία (σελ.247).

Ἀποροῦμε: Τίς κοινωνία λύκου μετὰ προβάτου; ( ΣΤ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος).

Ἐξ ἀφορμῆς τῶν πειραμάτων γιὰ τὴν ἕνωση ὀρθοδόξων-οὐνιτῶν-παπικῶν στὸ οἰκουμενιστικὸ

ἐργαστήριο τῆς Οὐκρανίας, ὁ κ.Γρηγόριος, ὡς κανονολόγος κύρους, προτείνει νὰ ἀποβληθῇ ἡ Ρωσικὴ

Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν ἄλλων τοπικῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ νὰ ἀρθῇ ἡ

πατριαρχικὴ αὐτοκεφαλία της (πῶς ;). Εἶναι σαφὲς ὅτι μία τέτοια ἀντικανονικὴ ἐνέργεια θὰ ὁδηγοῦσε σὲ

μὴ ἀνατρέψιμη σχάση ὅλη τὴν οἰκουμένη, τὴν στιγμὴ πού τάχα ἐργάζονται γιὰ τὴν ἕνωση.

Γιὰ τίς προτάσεις του αὐτὲς καὶ τίς ἄλλες ὑπηρεσίες ὁ κ.Γρηγόριος ἐξελέγῃ πρόεδρος τῆς Ἑταιρείας

Δικαίου τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν στὸ 25 ο Διεθνὲς Συνέδριο της. Ὁ οἰκουμενιστικὸς αὐτὸς θεσμός, στὸν

ὁποῖο χρημάτισε ἀντιπρόεδρός του ὁ κ.Βαρθολομαῖος, ὀργανώνεται ἀπὸ τὸ Τμῆμα Νομικῆς Φιλοσοφίας

(πρώην Ἰνστιτοῦτο Κανονικοῦ Δικαίου) τῆς Νομικῆς Σχολῆς τῆς Βιέννης. Ὁ ρόλος τοῦ κ.Γρηγορίου γι' αὐτὴν

τὴν ἑταιρεία, ὡς προέδρου, δὲν θὰ εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν φθορὰ καὶ κατεδάφιση τῶν ἐμποδίων τῶν Ἱερῶν

Κανόνων γιὰ τὴν ἀνίερη ἕνωση ποὺ προετοιμάζεται μὲ ἀρχὴ τὸ 2025.

Γι' αὐτὰ καὶ ἄλλα ἀμπλακήματα τοῦ ἐπισκόπου Γρηγορίου εὐχόμαστε ἀνάνηψη καὶ μετάνοια.

Ἕνας ἄλλος, ἐκ τοῦ τάγματος τῶν Ἁγιορειτῶν μοναχῶν, ποὺ νομίζει ὅτι εἶναι «εἰδικὸς» καὶ

«γνώστης» καὶ ὁμιλεῖ περὶ παντὸς ἐπιστητοῦ δοθείσης εὐκαιρίας ἢ καὶ ἀκαίρως, εἶναι ὁ κορδακιζόμενος

«κατσιουλιέρης» τάχα ἡγούμενος ἀδελφότητας 2-3 μελῶν τῆς ἀντικανονικῶς κατασκευασμένης «νέας

μονῆς Ἐσφιγμένου».

Ὁ ὡς ἄνω ἀρχιμανδρίτης Βαρθολομαῖος παπαγαλίζει καὶ μιμεῖται τὸν «μεγάλο προστάτη» του

πατριάρχη Βαρθολομαῖο σὲ κάθε κίνηση καὶ ἐνέργειά του.

Ἔτσι, γιὰ νὰ ὑπερθεματίσῃ, στὸ θέμα τῆς δημιουργίας τῆς ψευδοεκκλησίας στὴν Οὐκρανία

«ἁγιογράφησαν» τὸν Ἅγιο Ἀντώνιο τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου νὰ κρατάει στὸ χέρι του

εἰλητάριο ποὺ γράφει ἕνα τμῆμα ἀπὸ τὸν τόμο Αὐτοκεφαλίας ποὺ παράνομα καὶ ἀντικανονικὰ

παραχωρήθηκε, ὑπαρχοῦσης κανονικῆς ἱεραρχίας ὑπὸ τὸν μητροπολίτη Ὀνούφριο.

Παίζει ἐν οὐ παικτοῖς μὲ τὸ θέμα τῆς μεταδόσεως ἢ μὴ τοῦ κορώνα-ἰοῦ (κόβιντ-19) ἀπὸ τὴν Θεία

Κοινωνία θέλοντας νὰ μὴ γίνεται συζήτηση καὶ ὑπεράσπιση τῆς μὴ μετάδοσης τοῦ κορώνα-ἰοῦ, (ἄρα καὶ

ἄλλων ἰῶν) ἀπὸ τὴν θεία μετάληψη τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Καταφέρεται ἐναντίον τῶν ἀνεμβολίαστων ρασοφόρων καὶ εἰδικὰ Ἁγιορειτῶν, χαρακτηρίζοντας

τους ταλιμπὰν, μὴ νοῶντας τί λέει καὶ πῶς ἐκφράζεται.

Ἔχει γραφεῖ ὅτι : «ὅταν ὁ ἥλιος τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῶν ἀξιῶν εἶναι χαμηλὰ στὸν ὁρίζοντα γράφει

μεγάλες σκιὲς (καὶ ψευδαισθήσεις) στοὺς νάνους».

Ὁ παριστάνων τὸν ἡγούμενο π.Βαρθολομαῖος, ἐξαπολύει εὐχὲς καὶ μηνύματα ἐπ' εὐκαιρίᾳ τῶν

ἑορτῶν μὲ περιεχόμενο γιὰ ἀγάπη καὶ εἰρήνη κ.τ.τ. τὴν στιγμὴ ποὺ μὲ περισσὴ περιφρόνηση καὶ ἀσέβεια

λεηλατεῖ τὸν κόπο καὶ τὸν ἱδρῶτα μοναστῶν, γερόντων τῇ ἡλικία, στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἁρπάζοντας τὸν

ἐλαιόκαρπο τῶν ἐλαιώνων τῆς παλαιφάτου μονῆς Ἐσφιγμένου (τῆς ἀκμάζουσας ἀδελφότητας τῶν 110-

120 Πατέρων, πολλῶν ἐξ αὐτῶν μὲ ἐγκαταβίωση ἀπὸ τὸ 1960). Προφανῶς ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν φωνὴ τοῦ

στεναγμοῦ τῶν πενήτων.

Ἄν ὁ π.Βαρθολομαῖος καὶ τὰ 2-3 μέλη τῆς συνοδείας του εἶχαν τὴν παραμικρὴ εὐθιξία θὰ

παραιτοῦντο διότι αὐτὸ τὸ δεῖγμα μοναστικῆς ἀδελφότητας εἶναι μόνο γιὰ ἐγκαταβίωση σὲ Κελλὶ τοῦ

Ἁγίου Ὄρους καὶ ὄχι γιὰ μοναστήρι ποὺ πρέπει νὰ διαχειρίζεται τεράστιο ὄγκο πνευματικῆς καὶ ὑλικῆς

κληρονομιᾶς καὶ ποικίλῃς βιοτικῆς μέριμνας. Μήπως θὰ πρέπει ἡ Ἱερὰ Κοινότητα νὰ ἀναπροσαρμόσει,

βάσει τῶν νέων δεδομένων, τὴν τοποθέτησή της ἐπὶ τοῦ μείζονος σημασίας τούτου θέματος;

Αὐτὰ εἶναι τὰ σχέδια τοῦ Φαναρίου γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τὸν Ὀρθόδοξο Μοναχισμό ; Ἡ

συρρίκνωση μέχρι ἀφανισμοῦ τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ ποὺ στάθηκε προστάτης καὶ πνευματικὸς τροφὸς τῆς

Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων-Ρωμηῶν ;

Ἡ συντήρηση τέτοιων δειγματικῶν ἀδελφοτήτων ἐξυπηρετεῖ μόνον τὴν ἐπίδειξη κοσμικοῦ

φρονήματος, ἀγερωχίας, συγκρητισμοῦ, καὶ συγχρωτισμοῦ ὅπως ἀκριβῶς ἐκπορεύεται ἀπὸ τό σβησμένο

Φανάρι.

Στὸν χρόνο ποὺ διανύουμε ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς νὰ μᾶς χαρίζει ἐξ ὕψους

φώτιση καὶ βαθειὰ μετάνοια.

«Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι», ( Ρωμ.ΙΓ΄, 11-14 ).

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΚΕΛΛΙΩΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ.

____________

* Διδακτορικὴ διατριβὴ Ἀρχιμανδρίτη ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΑΡΧΟΝΤΩΝΗ, "Περὶ τὴν κωδικοποίησιν τῶν ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ καὶ τῶν ΚΑΝΟΝΙΚΩΝ

ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ἔν τῇ ΟΡΘΟΔΟΞΩ ΕΚΚΛΗΣΙΑ", σελ. 27,  31, 70 καί 73, Ἀνάλεκτα ἀρ.6 Βλατάδων, Πατριαρχικό Ἵδρυμα Μελετῶν, Θεσσαλονίκη 1970.

…." δὲν δύνανται νὰ ἐφαρμοστοῦν σήμερον καὶ πρέπει νὰ τροποποιηθοῦν αἴ διατάξεις ( σ.σ.Ἱερούς Κανόνες ) αἴ κανονίζουσαι τὰς

σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν πρὸς τοὺς ἑτερόδοξους καὶ ἐτερόθρησκους . δέν δίναται ἡ ἐκκλησία νὰ ἔχει διατάξεις

ἀπαγορεύουσας τὴν εἴσοδον εἵς τοὺς ναοὺς ἑτεροδόξων καὶ τὴν μετ'αὐτῶν συμπροσευχήν.".

Το παρόν πόνημα μας ήρθε με e-mail.